หัวข้อ: เปิดจอง+โอน :[นิยายขนาดสั้นๆ] ด้าย..''เเดง'':P.1:21/03/56:21.02น.

[nightsza]

ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากเห็นการณ์กับนิทานรักกันเยอะๆ

[PazZ]

เส้นที่เเปดครึ่งหลัง...





“ อิงๆ ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้น ไม่เพราะเลย เอ่อ..พี่ครับขอโทษแทนอิงมันด้วยครับ แต่ผมว่าพี่ออกไปก่อนดีมั้ย? ”


น้องชายอีกคนต่อว่าน้องอิง(ที่คิดว่าน่าจะเป็นน้องของน้องนิทาน) ที่ตะคอกใส่ผมแล้วหันมาขอโทษขอโพยแทนเป็นการใหญ่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเป็นผมเองแหละที่ผิด ผิดที่น้องนิทานกำลังเดินอยู่ดีๆแต่ดันผมส่งลูกบอลไปประหารน้องเขาจากบันไดตึกวิทย์



ผมมองรอบตัวเจอกับคุณครูห้องพยาบาลพร้อมอุปกรณ์ ผมจึงเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง มารออยู่ที่หน้าห้องประวัติ(ห้องที่เก็บประวัติการรักษาของนักเรียนในโรงเรียน)  สักพักน้องสองคนก็ออกมารอที่ห้องประวัติเหมือนผม คงสำนึกได้ว่าอยู่ไปก็เกะกะครูพยาบาลอยู่ดี ออกมารอให้กำลังใจด้านนอกดีกว่า



“ โทษครับพี่การณ์เรื่องเมื่อกี๊นะ นี่อิงฟ้าพี่สาวฝาแฝดของผม ผมชื่อทะเล เราเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่นิทาน”


เด็กทะเลบอกผม ดูจากจุดที่ปักแล้วน่าอยู่แค่ม.1 เด็กอิงกับเด็กทะเลคจะรักพี่นิทานของเขามาก(มั้ง?) ผมกับน้องทะเลคุยกันหลายเรื่องเกี่ยวกับนิทาน ส่วนเด็กอิงนั่งนิ่งครับ หยิ่งๆอ่ะ 555


“ เอ่อ...ครูอยากจะบอกพวกเธอว่า... เราคงต้องพาประณิธานไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ แฮะๆ กระดูกน่าจะร้าวหลายจุดเลย ”



ครูพยาบาลยิ้มแห้งแบบน่ารัก ก่อนจะโทรเรียกให้รถพยาบาลมารับพร้อมติดต่อพ่อแม่ของนิทาน  อิงฟ้ารับหน้าที่ติดต่อ พร้อมทำหน้าที่ฟ้องทางบ้านของนิทาน  จนพ่อแม่นิทานเรียกผมไปรับสาย ทางพ่อแม่ไม่เอาเรื่อง แต่ผมยันว่าจะช่วยเหลือแต่พ่อแม่เขาบอกว่าไว้ ค่อยคุยกันอีกทีที่โรงพยาบาล


ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อส่งคนมาตามหาผมทั่วโรงเรียนเลยเพราะผมนัดกับพ่อว่าจะกลับไปให้ทันงานทำบุญวันเกิดน้องวาดฟ้า น้องสาวคนใหม่ของผมที่จะจัดวันพรุ่งนี้เช้าราวๆ6โมง  และผมต้องรีบออกเดินทางจากโคราชไปกรุงเทพให้เร็วที่สุด ผมตั้งใจจะฝากเบอร์ผมให้กับน้องทะเลไปแต่ว่า น้องขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมนิทานแล้ว เหลือแต่เด็กอิงที่กำลังจะตามไป เพราะมั่วแต่ไปเก็บกระเป๋านักเรียนให้ทะเลกับนิทาน เธอบอกว่าเดี๋ยวจะรอคุณพ่อของเธอมารับไปโรงพยาบาล


ด้วยความไม่รอบคอบของผมผมยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้เธอไป พร้อมกำชับว่า ให้โทรมาเรื่องที่ผมจะรับผิดชอบ เธอยิ้มแห้ง พร้อมตอบรับว่า..



‘ แน่นอนค่ะ’



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



ผมน่าจะสังหรณ์ใจได้ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ใช่ยิ้มแห้งๆ  แต่มันแฝงความเจ้าเล่ห์ไปเต็มๆ ซึ่งกว่าผมจะรู้..ก็ตอนที่ผ่านไปหลายวันแล้ว



ใช่ว่าผมจะปัดความรับผิดชอบ แต่...ทางพ่อแม่ของน้องฝากครูพยาบาลมาบอกผมว่า ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเพราะมันเป็น อุบัติเหตุ หลังจากวันที่ผมกลับมากรุงเทพอีกครั้ง แม่ของน้องโทรมาบอกผมว่า น้องฟื้นแล้ว น้องฟื้นในวันเกิดตัวเอง ซึ่งผมเข้าใจดีว่าแม่ของน้องแค่โทรมาให้ผมสบายใจ
..
.
.
.
.
.
.


ซึ่งก็จริง...



วันนั้น....
.
.
.
.

ผมสั่งช่อดอกไม้ไปเยี่ยมน้อง..... ดอกคาเนชั่นสีขาวที่ผมชอบ ไม่รู้ว่าน้องชอบรึเปล่า แต่สั่งไปแล้ว


ผมสั่งไว้ก่อนที่ผมจะ..บินไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย
.
.
.
.
.











7 ปีมาแล้ว ไวอย่างกับโกหก

แปลกมั้ย? ทั้งๆที่ควรจะลืมไปแล้ว แต่ผมจำน้องเขาได้ดี  ยิ่งผมดูรูปน้องจากเว็บโรงเรียนบ่อยๆ หรือจากเพื่อนๆที่รู้จักน้อง แปลกที่ผมเริ่มมองรูปน้องทุกวันหลังจากที่มาออสเตรเลีย ผมไม่มีใคร .... มีแค่รูปของน้องที่เป็นเหมือนกำลังใจ
ผมตัดรูปน้องนิทานจากหนังสืออนุสรณ์ตอนจบม.6ของผมออกมาใส่ไว้ที่กระเป๋าสตางค์(หนังสืออนุสรณ์ ม.3 กับม.6จะเป็นชั้นที่ทำหนังสือร่วมกัน) แม้ว่าจะผ่านนานเท่าไร ถึงน้องจะโตขนาดไหน แต่ผมมั่นใจว่าผมจำน้องได้


ทำไมถึงจำได้....อืม ..มันเริ่มจากวันนั้น


วันที่ผมขับรถมาเรื่อยๆบนถนนบายพาสสี่เลนส์ เห็นใครสักคนที่แวบเข้ามาจากหางตาข้างซ้าย ผมหันไปมองพอดี 

นิทาน...

นิทานจริงๆ ผมตาไม่ฝาด แต่ผมต้องตกใจเมื่อรถของผมถูกอะไรบางอย่างเสยจนเสยหลัก ....

ผมเจ็บนะ...แต่ไม่มากมันชาๆไปทั่วร่างกาย ..ผมติดอยู่ในรถ..ผมรู้ ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ

จู่ๆร่างของคนที่ผมคิดถึงมาตลอดก็เข้ามาช่วย น้องเอาผมออกนอกรถ ผมไม่มีแรง หมดแล้วเรี่ยวแรง บอกตามตรง...หายใจยังลำบากเลย

น้องปั้มหัวใจผมอยู่นาน ผมไม่มีแรงจะมองหน้าน้องจึงหลับตาไว้ จนกระทั่ง..ริมฝีปากอุ่นๆของน้องสัมผัสที่ปากผม ราวกับส่งพลังงานมาให้ ทั้งๆที่มันก็ดูเหมือนผายปอดธรรมดา แต่ผมรู้สึกว่ามันช่วยผมได้เยอะ...


ผมฟื้นมาอีกที..เป็นสายๆของอีกวันหนึ่ง หม่อมแม่มาเยี่ยมผม...เล่าเรื่องคนที่ช่วยผมเอาไว้ ประกอบกับฟังพยาบาลที่ชื่อกรเล่าให้ฟังว่าน้องช่วยผมแบบทุ่มสุดตัว ถึงขนาดให้เลือดผม ผมมองแขนตัวเอง ยิ้มเล็กๆที่เลือดน้องกับเลือดผมเข้ากันได้ แสดงว่าเราก็น่าจะเข้ากันได้..แต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะคิดได้ว่า ถ้าน้องให้เลือดน้องก็ต้องเจ็บมาก น้องเจ็บเพื่อผมเลยเหรอ



ซึ้ง ~~~~~~


เเละผมก็วางเเผนอะไรบางอย่างกับเเม่เเละพยาบาล รวมทั้งหมอชัยเจ้าของเคสผมด้วย จะหาว่าผมเลวก็ไม่ได้นะ


เพราะโอกาสมามาเอง..ต่างหาก





----

เดี๋ยวดึกกว่านี้จะมาต่อ ตอนพิเศษคั่นเวลานะค่ะ

[mentholss]

รอตอนพิเศษ

เอ่อ คือ ประโยคนี้มันแปร่งๆนะ

"ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่พลักประตูรถ"

[BeeRY]

ยิ่งกว่าพรหมลิขิตอีกนะเนี่ย

[jimmyFG]

มาต่ออีกนะ กำลังอ่านลื่นไหลเชียว

[PazZ]

รอตอนพิเศษ

เอ่อ คือ ประโยคนี้มันแปร่งๆนะ

"ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่พลักประตูรถ"

คือว่าคนเขียนเบลอค่ะ 555 ขอบคุณที่ช่วยบอกนะค่ะ ยังไงก็

เจอคำผิดสะกิดให้รู้ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ

ป.ล.ภัส+เป็ดให้ 

[naisojill]

โอ้ยยยยยยย ค้างงงงงงจางงงงงงง T^T
มาต่อเร็วๆนะค่ะ

[hello_lovestory]

  อ๊ากกก หมอนิทาน น่ารักอ่ะ

[patchylove]

 

[mira]

คุณภัสคะ 
คนที่เป็น "ม.ร.ว." นั้นจะเรียกว่า คุณหญิง หรือคุณชายค่ะ
ส่วนถ้าเป็น "ม.ล." จะเรียกว่า คุณ ค่ะ
ส่วน "หม่อม" นั้น ปกติจะเรียก สตรีสามัญชนที่ได้สมรสกับเจ้านายชั้นเจ้าฟ้า, พระองค์เจ้า หรือ หม่อมเจ้า ค่ะ

ดังนั้น ม.ร.ว วาดหวัง ก็จะเรียกว่า "คุณหญิงวาดหวัง" สั้น ๆ ก็จะเป็น "หญิงวาดหวัง" ถ้าคุณการณ์ เรียก ก็น่าจะเป็น "คุณหญิงแม่" หรือ "แม่" ฯลฯ ก็ได้ค่ะ แต่ไม่เรียกว่า "หม่อม" ค่ะ

[bulldog17]

ฮัชช่า～～รักนี้มีเบื้องหลัง

[PazZ]

คุณหมอ นิยาย






คุณเชื่อในรักแรกพบมั้ย?


น้ำเน่า....



หากใครสบถคำนั้นในใจหรือจะสบถออกมาเป็นคำพูด ขอบอกไว้เลยว่าคุณคิด..ถูก!


น้ำเน่า...โคตรน้ำเน่า ..ยิ่งกว่าน้ำเน่า...






หากแต่ว่ามันเกิดขึ้นกับฉัน.... ถึง2ครั้ง


เกือบ30ปีก่อน...
.
.
.
.
.
.
.
ฉัน ‘ นิยาย ’ เป็นชื่อที่แปลกมากสำหรับ30ปีที่แล้ว ในขณะที่เด็กรุ่นเด็กกันชื่อ หมู หมา กา ไก่ นก แมว ปู ปลา ให้เลิศหรูหน่อยแบบคนรวยๆก็คงชื่อ ประมาณ ไพลิน พลอย มณี หรืออะไรที่มันสวยงาม แต่ประเด็นไม่ใช่ชื่อฉัน แต่เป็น ‘เขา’ คนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าฉันเมื่อ30ปีก่อน...



หน้าคณะ.. ‘ สัตวแพทย์ศาสตร์’

หน้าคณะที่ต้องเดินผ่านทุกวันเพื่อไปเรียนแลปฟิสิกส์ที่คณะวิทยาศาสตร์   



วันนั้น.....วันวาเลนไทน์  ดอกไม้..ขนม อาจจะไม่เยอะเหมือนสมัยนี้แต่ ก็ถือว่ามากพอสมควร



รวมทั้งหนึ่งใน ‘หมอหมา’ หน้าตาดีที่ยื่นดอกกุหลาบแรก..ในชีวิต(ที่มีผู้ชายมาให้) ส่งมาให้ฉัน ทำไมถึงรู้ว่าเป็นนักเรียนสัตวแพทย์? เพราะเสื้อเขามันปักอยู่



‘ปฏิญาณ..’




“ ให้ฉัน?” ฉันถามเขาอย่างงงๆ เขายื่นให้พร้อมพร้อมรอยยิ้มแบบอายๆ ...



น่ารัก~


ความรู้สึกแรกที่ฉันสัมผัสได้หลังจากที่สบตาเขา ผู้ชายตัวสูง ผมสั้นที่อยู่เกือบระต้นคอ ปากอมส้มนิดๆ แต่หน้าแดงมาก เพราะเขาอายมั้ง?


ความรู้สึกที่สอง..... ‘ชอบ’


และสาม...ประทับใจ


“ คะ..ครับ”


“ อ่อ ค่ะ..ขอบคุณมากนะค่ะ ว่าแต่คุณชื่อ...”

“ เอ่อ...พี่ชื่อติ เรียนสัตตะปี3  ”


ฉันยังไม่ทันถามจบประโยคแต่เขาก็รีบตอบกลับมาแล้ว ทำเอาฉันเละเพื่อนๆที่ยื่นอยู่ใกล้ๆขำน้อยๆไปตามๆกัน




“ ฉันชื่อนิ...”

“ พี่รู้แล้วครับ น้องชื่อนิยาย แพทย์ศาสตร์ปี1  พี่เอ่อ...”


“ ค่ะ?”

แอบอึ้ง? เขารู้จักเราได้อย่างไร... เด็กปีหนึ่งไม่ได้ใส่อะไรที่บ่งบอกคณะของตัวเอง และที่สำคัญคือชื่อ..นิยาย รู้ได้ไงว่ะ ?

“ พี่คือ..เอ่อ..”

“ ?? ”

“ พี่...เอ่อ...คือ อา...เอิ่ม...เอ่อ..พี่ ”

เพื่อนของเขาลุ้น เพื่อนฉันก็ลุ้น    รวมถึงฉันเอง..ลุ้นว่า..เขาจะบอกอะไร


“ พี่ติค่ะ เรามีเรียนแลปนะค่ะ ไว้อีก2ชั่วโมงมารอที่หน้าคณะสิค่ะ แล้วค่อยคุยกับนิยายใหม่ ถ้าจะอ้ำอึ้ติดอ่างแบบนี้  ”


เพื่อนของฉันคงทนไม่ไหวเลยดึงตัวฉันออกมาก่อน พร้อมพูดให้เขาได้ยิน 
ฉันเดินมาห่างจากเขาเกือบร้อยเมตร อีกแค่ ไม่กี่เมตรก็จะพ่นเขตของคณะสัตวแพทยศาสตร์แล้ว ถ้าไม่คิดว่ามีเสียงหนึ่งที่ตะโกนไล่หลังมาอย่างดังจนทำให้ฉันต้องหยุดขาตัวเองไว้


“ พี่ชอบนิยาย ให้โอกาสพี่ได้มั้ย! ”



เงียบ......




ขาฉันแข็งจนก้าวไม่ออก .... เพื่อนของฉันเอาแขนมาสะกิดแบบล้อๆ ฉันเพิ่งระลึกได้ว่า... หน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้นมา มีเสียงโห่แซวจากเพื่อนๆของเขา และขำพูดล้อจากเพื่อนของฉัน 




“ ได้มั้ยครับ!?”

เขาตะโกนไล่หลังมาอีกที่ ฉันต้องหันหลังกลับไปมอง  ในมือกำดอกกุหลาบแน่น เพราะมันไร้หนาม  หน้าฉันคงจะแดงมาก

ฉันตะโกนคำๆหนึ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า...มันทำให้ฉันได้พบกับคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับฉันตลอดไป...
.
.
.
.




‘ ค่ะ’






   วันนั้น...จำได้ว่า แลปฟิสิกส์ที่ฉันไม่ชอบ...มันเปลี่ยนไปแล้ว...


.
.
.
.
.
.
.



   ฉันยิ้ม..ยิ้มอยู่คนเดียว..ทั้ง2ชั่วโมงของคาบแลป















 
ความรักแรกพบครั้งที่สองเกิดเมื่อ 21 ปีก่อน

ฉันไม่เคยเห็นหน้าเด็กคนนี้มาก่อน...เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ใช้ชีวิตอยู่ในตัวฉันมาตลอด 9เดือน...


‘ นิทาน’

เทวดาน้อยๆ ที่เกิดมาจากความรักแรกพบครั้งนั้น กับ ‘ เขา’  หรือหลังจากที่เราแต่งงานกันฉันมักเรียกเขาว่า ‘ติ’ เฉยๆ




ตอนที่ฉันรู้ผลตรวจว่ากำลังตั้งท้อง ติเห่อลูกมาก
ติบอกว่าอยากเป็นคนตั้งชื่อลูก

เขาบอกว่าอยากมีลูกสาว  จะได้ขี้อ้อนๆ น่ารักๆ

ฉันบอกว่าอยากมีลูกชาย จะได้หล่อๆ...เหมือนเขา(แต่ไม่ได้บอกนะ เดี๋ยวเขาหลงตัวเอง)

เขาบอกว่าจะให้ชื่อลูกว่า ‘อธิฐาน’

ฉันบอกว่า อยากให้ลูกชื่อ ‘ อุดมการณ์’ 

เขาบอกว่าผลอุลตร้าซาวเป็นลูกสาว

แต่ฉันเป็นหมอเลยบอกไปว่าเป็นลูกชายแน่ๆ เพราะหลายรายแล้วที่บอกว่าลูกสาวแต่ออกมาเป็นชาย

วันนั้นเราเถียงกันจนเหนื่อย จนฉันแพ้ท้องไปหลายครั้ง ติก็เหมือนกัน เขาแพ้ท้องแทนฉัน...


เราสรุปกันว่า...ไม่ว่าลูกจะเป็นเพศอะไร เราทั้งสองพร้อมจะรับเสมอและที่สำคัญ เราไม่อยากเลือกเพศให้ลูก เราอยากให้เขาเลือกเพศเอง ไม่ว่าจะหญิงชาย...

หรือนอกจากนี้


นิทาน ชื่อนิทาน เพราะติตั้ง

ประณิธาน ฉันตั้ง แต่ว่าเราตกลงกันว่าถ้าลูกโตแล้วถามว่าใครตั้งชื่อให้บอกลูกสลับกัน

เพราะ ติเป็นผู้ชายแต่ตั้งชื่อลูกได้น่ารักมาก ส่วนฉันตั้งชื่อลูกได้แมนมาก

แต่เจตนาการตั้งชื่อของเราเหมือนกันคือ...ตั้งในคล้ายกับชื่อของอีกคน


‘ประณิธาน’  กับ ‘ปฏิญาณ’

‘นิทาน’กับ ‘นิยาย’

เทวดาน้อยกำเนิดมาและโตมาด้วยความรักของฉันกับติ เราตั้งใจเลือกโรงเรียนอนุบาลและประถมที่ดีให้เขา อาจจะไม่ดีที่สุดแต่ฉันมั่นใจว่าดีสำหรับเขา

นิทานสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังของจังหวัดได้ ถึงจะไม่ได้ท็อปหรืออะไร แต่ฉันภูมิใจในตัวเขา  เขาทำตัวดีเป็นเด็กดีมาตลอด มีแค่ช่วงหนึ่งที่เขาเพ้อคิดว่าตัวเองมองเห็นด้ายแดง...

ไม่ใช่ว่าคนเป็นแม่คนนี้จะไม่เชื่อ
แต่..มันดูผิดหลักทางการแพทย์ไปหน่อยแต่ฉันก็เชื่อลูกนะ....


ความจริงเรื่องมันเริ่มหลังจากที่ฉันคิดว่าอะไรมันแปลกไปหน่อย หลังจากที่ลูกตกบันไดที่โรงเรียน ทั้งๆที่ควรจะฟื้นแต่กลับหลับนานเกินไป 
ก่อนหน้าวันเกิดนิทาน1วัน มีเด็กผู้ชายหน้าตาดีทีเดียวมาบอกฉันว่าเขาเป็นคนเตะบอลไปโยนนิทานทำให้นิทานตกบันได ฉันเข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่...

มีบางอย่างที่แปลกไป..ในแววตาเด็กคนนั้น แสดงความรักใคร่ พอๆกับแววตาที่ติมองฉันในวันนั้น ที่ฉันจำได้...


ลูกของฉันกำลังมีผู้ชายมาชอบ....อืม...จะว่าแปลกก็คงไม่แล้วล่ะสำหรับสมัยนั้น เพราะคนที่เรียกว่า ‘เกย์’น่ะ มันเริ่มมีตั้งแต่สมัยฉันเรียนแพทย์แล้ว ฉันเข้าใจและไม่ว่าอะไร รวมถึงติเองก็น่าจะรู้ 

ฉันประทับใจเด็กนั้นหลายอย่างรวมทั้ง บทสนทนาแรกของเขา

‘ สวัสดีครับคุณหมอทั้งสอง ผมชื่อ อุดมการณ์นะครับ’


อุดมการณ์ชื่อที่ฉันชอบ และเคยคิดจะตั้งชื่อนี้ให้ลูก....


การณ์เป็นเด็กแม้ว่านิทานจะยังไม่ฟื้นแต่เขาก็พยายามจะมาดูแลและเฝ้านิทานแทนฉันที่ต้องเข้าเวรส่วนติที่ต้องกลับไปทำงานที่ฟาร์มบ่อยๆ(ติทำฟาร์มค่ะ เพราะเขาจบด้านสัตวแพทย์มา)  การณ์อยู่เฝ้าจนเขาต้องกลับบ้านที่กรุงเทพ


เพียงการณ์กลับได้ไม่กี่ชั่วโมง.... นิทานก็รู้สึกตัวแต่ก็หลับไปอีก

เช้าวันนั้นเป็นวันเกิดนิทาน  นิทานฟื้นแล้ว .. ฉันอยากให้ลูกรู้จักกับการณ์ การณ์เป็นคนดี ฉันสัมผัสได้

ฉันโทรหาการณ์พยายามบอกเป็นนัยๆว่านิทานฟื้นแล้ว แต่...เขาตอบกลับมาว่า

‘ ผมก็อยากไปเยี่ยมนะครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังเตรียมขึ้นเครื่องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ’


มันเป็นโอกาสอันเลวร้ายของนิทานเองแหละที่ไม่ได้เจอคนดีๆแบบการณ์



แต่เมื่อวานก่อนนี้เอง ที่ฉันได้เจอการณ์อีกครั้ง แต่...ที่โรงพยาบาลนะ เพราะการณ์ประสบอุบัติเหตุ ส่วนนิทานเห็นเหตุการณ์จึงไปช่วย ฉันไปเยี่ยมการณ์เช้าอีกวัน แต่กลับต้องไปเยี่ยมลูกตัวเองแทน เพราะเป็นลม  ฉันฝากอาหารที่ตั้งใจทำให้ลูกเป็นข้าวเช้าไว้กับพยาบาล เพราะอาหารของฉันกลายเป็นของเยี่ยมคนป่วย


เฮ้อ.... อุตส่าห์ได้เจอกันแล้วแท้ๆ


ขณะที่เตรียมจะกลับไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้ๆ ฉันเจอกับคุณวาดหวังแม่ของการณ์ เธอเล่าเรื่องราวให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น  ฉันจึงเล่าเรื่องของฉันบ้างว่าฉันรู้จักลูกชายของเธอแล้ว   แล้วฉันก็กลับไปเข้าเวร

บ่าย2กับอีก10นาที โทรศัพท์ในห้องพักแพทย์ก็ดังขึ้น ปลายสายขอเรียกสายฉัน
ฉันตอบไปว่า ฉันกำลังถือสายอยู่
ปลายบอกว่าเขาคือคุณวาดหวัง ที่โทรมาคือจะแจ้งว่า ลูกชายฟื้นแล้ว 
ฉันแสดงความยินดี....
เธอบอกว่าจะให้ฉันคุยกับการณ์ เพราะเขามีเรื่องอยากคุยกับฉัน

ฉันรอสายสักพัก คราวนี้เป็นการณ์ ประโยคแรกในรอบ7ปีที่เขาทัก ฉันหน้าบานได้อีกครั้ง....


“สวัสดีครับ ‘คุณแม่’ ”


ฉันหวังว่า โอกาสครั้งนี้จะไม่หลุดไปจากมือลูกฉันเหมือน7ปีที่แล้ว


แม่ของฉันเคยบอกฉันว่า...คนเป็นแม่ทำเพื่อลูกเสมอ


ฉันเชื่อหมดหัวใจ....



การณ์กับฉันคุยกันนานพอสมควร ปลายสายของการณ์ขอตัวก่อน ฉันไม่ได้ว่าอะไร แต่ขณะที่จะวางสายฉันร้องห้ามการณ์ไปก่อน...และบอกเจตนาเดิมที่ยังมั่นคงเหมือน7ปีก่อนที่ฉันไม่มีโอกาสได้พูด...

.
.
.
.
.


‘ แม่ฝากดูแลนิทานด้วยนะลูก...การณ์’

















----------------



วู้ๆๆๆๆ กว่าจะปั่นเสร็จ

555 เจอคำผิด สะกิดด้วยนะ><


ป.ล. ช่วงนี้ ภัสมิขออัพเรื่องนี้ต่อไปสักหลายวัน เพราะมันจะจบเเล้ว เเต่วันศุกร์ ภัสจะเขามาเปิดเรื่องใหม่นะค่ะ

เตรียมตัวไปอ่านกันได้เลย 555


สำหรับ
คุณmira>> ภัสออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไร เพราะภัสใช้ภาษาพูดมากว่า คือว่าปกติภัสชอบใช้คำว่าหม่อม จนติดปากเลยลามมาถึงนิยาย เเต่ภัสไม่ขอเเก่ตอนต้นนะค่ะ  เเต่ตอนต่อไปสัญญาว่าจะไม่ผิดอีก 555  ขอโทษที่ทำให้อรรถรสในการอ่านลดลงเพราะการใช้ภาษาผิด   

ภัส+เป็ดให้ทุกคนที่เเก้ให้ภัสค่ะ


----------



สำหรับคืนนี้... ฝันดี...นะค่ะ

[matilda.taon]

คู่แท้กันจริงๆ รู้จักกันมาตั้งนานนม 

[mentholss]

อ่านตอนพิเศษก่อนนอน อิอิ

[ninenonkung99]

 

[nightsza]

ตั้งแต่เด็กเลยหรอ พรหมลิขิตชัดเลย

[Olivia23]

รักแท้นั้นมีอยู่จริง กิ๊บกิ้วว~~

[cher7343]

แอร๊ยยยย 
อ่านไป ยิ้มยังยังกับคนบ้า
อร๊ายยยยย มีความสุข น่ารักจังเลย

[yeyong]

อดีตของแม่น่ารักดีค่ะ

[jimmyFG]

อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตลอดเลบ

[nongrak]

ที่แท้การณ์ก็ชอบน้องนิทานตั้งแต่แรกแล้ว ตั้ง 7 ปีไม่เคยลืมน้องเลย

+1 และแจกเป็ดให้ค่ะ

[=นีรนาคา=]

น่ารักอ่ะ 

จะจบแล้วหรอ ใจหายเนอะ

[rkas]

 ผมก็เชื่อเรื่องพรมลิขิตนะครับ ตอนนี้ผมก็รอคอยคนที่มีด้ายแดงเส้นเดียวกับผมอยู่เหมือนกัน
แค่รอคอยแต่ไม่ตามหานะครับแต่ชื่อนิทานชื่อคล้ายกับเพื่อนผมเลย มันชื่อทานแต่ผมเรียกมันว่า
ขอทานน่ะครับ 5555 แล้วมันก็ตอบผมกลับมาแบบนี้ทุกที

[inspirer_bear]

เย้ๆๆๆ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปอะ

พี่การณ์จะบอกนิทานว่าอย่างไร

อยากอ่านตอนต่อไปอ่า

[uknowvry]

ชอบซีนคุณพ่อคุณแม่อะคับ...วันวานยังหวานอยู่

[kyoya11]

คุณแม่นิยายน่ารักเหมือนลูกนิทานเลย

[nu-tarn]

ชอบตอนพิเศษมากเลยค่ะ
คุณแม่ของหมอนิทานน่ารักมากค่า

[hello_lovestory]

ครอบครัวน่ารักมากก

[mentholss]

คิดถึงน้องนิทาน


ปล. ว่าแต่เรื่องใหม่ชื่อเรื่องอะไรหรอ เปิดตัวรึยังจ้ะ จะได้ตามไปอ่าน

[rakna]

ทั้งสองคนน่ารักมากเลยอ่ะ เนื้ิอคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันไปด้าย

(ลูกทุ่งซะ) ชอบความรักของทั้งสองคนแล้วก็ความรักของแม่ด้วย

รู้สึกดีมากๆตอนที่แม่พูดว่า

"แม่ฝากดูแลนิทานด้วยนะลุูก...การณ์" นี่แหละความรักของแม่