หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[arunoki]

กรวิทย์เหลือบตามองนาฬิกาข้อมือสลับกับนักเรียนคนโปรดที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องเลคเชอร์แห่งนี้   บทเรียนที่เขาเพียรบรรยายมาตั้งแต่ต้นคาบดูเหมือนจะไม่อยู่ในข่ายความสนใจของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

   คาดว่าคงอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเจ้าน้องชายตัวดีที่อยู่ๆเมื่อคืนก็โทรมาบอกว่าวันนี้จะขออนุญาตรบกวนการสอนของเขาจะมาถึงอย่างที่เจ้าตัวว่าไว้...หากเป็นเวลาปกติ   เขาไม่มีทางยอมเอาชั่วโมงเรียนวิชาตัวเองให้ใครมายุ่มย่ามอย่างนี้แน่นอน...แต่ท่าทางกวินคงจะหาวิธิติดต่อกับจักรวาลที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาอยู่แบบนี้ไม่ได้จริงๆ

   แล้วก็เหมือนคนตายยาก..จังหวะที่เขากำลังนึกถึงอยู่นั้นเอง   ประตูบานใหญ่ข้างแท่นโพเดียมที่เขากำลังยืนสอนอยู่นั้นก็เปิดออกขัดจังหวะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ไม่ต่างกันกับเขาที่กำลังยืนส่งสายตาขออนุญาตมาให้

   กรวิทย์เพียงพยักหน้าเบาๆ   ก่อนจะเหลือบตาไปยังตำแหน่งที่ลูกศิษย์คนโปรดนั่งอยู่เป็นการบอกใบ้ให้น้องชายไม่ต้องเสียเวลามองหานานนัก

   และเพียงไม่นานกวินก็พบเข้ากับคนที่เขาพยายามหาตัวอยู่หลายต่อหลายวัน   ดวงตาคู่เรียวที่คุ้นเคยกำลังเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย   ชายหนุ่มรีบใช้โอกาสนี้ตรงไปยังเด็กหนุ่ม   และทันทีที่ถึงตัว   ฝ่ามือใหญ่ก็จัดการกำรอบข้อมือขาวๆนั้นราวกับกลัวว่าเด็กหนุ่มจะหนีไปไหนเสียก่อน

   คนที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้นสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อหันกลับมาเจอเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เขาพยายามหนีมาหลายวัน



   “ออกไปคุยกันหน่อยสิปอม” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยร้องขอแผ่วเบา   ก่อนจะออกแรงดึงข้อมือเด็กหนุ่มน้อยๆให้เดินออกมาด้วยกัน   ซึ่งในสถานการณ์อย่างนี้   จักรวาลที่ยังตั้งสติไม่ทันก็ต้องลุกตามออกไปอย่างเสียมิได้



   นักศึกษาทั้งชั้นพากันมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสนอกสนใจ   เห็นอย่างนั้นแล้วกรวิทย์ก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง...



   เอิกเกริกแบบนี้...ขืนคณะบดีรู้เข้า   เขามีหวังซวยกันพอดี...ไอ้วินเอ๊ย...

.
.

.


.

   เด็กหนุ่มยืนเกร็งตัวนิ่งประจันหน้ากับช่างภาพคนดังที่มุมหนึ่งของทางเดิน   โชคดีที่คนไม่พลุกพล่านนักในละแวกนี้

   เขาขบกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเคร่งเครียด...จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี...ยังคงไม่พร้อที่จะเจอ...ตราบใดที่เขายังคุยกับเมษาให้รู้เรื่องไม่ได้...



   “หลบหน้าพี่ทำไม?...” นี่คือคำทักทายประโยคแรกที่ถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า    ใบหน้าที่คุ้นเคยบัดนี้กำลังฉายชัดถึงแววหม่นหมองซึ่งเด็กหนุ่มรู้ดีว่าอะไรคือสาเหตุ “มีปัญหาอะไรก็บอกกันสิ...อย่าหายไปแบบนี้...”

   แนวฟันแถวบนเพิ่มแรงกดลงไปบนริมฝีปากมากขึ้นกว่าเก่า   จักรวาลหลุบตาลงต่ำด้วยไม่รู้จะทำตัวอย่างไร...คำพูดของเมษาในคืนก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในใจทุกครั้งที่เขานึกถึงกวิน

   ช่างภาพหนุ่มจับจ้องปฏิกิริยาแน่นิ่งจากคนตรงหน้า   ก่อนจะตัดสินใจขยับกายเข้าไปใกล้หมายจะดึงร่างเล็กๆนั่นมากอดให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง   หากแต่เด็กหนุ่มกลับกระถดตัวถอยแทบจะทันทีที่เห็นเขาเคลื่อนเข้ามา

   “ปอม...” เสียงทุ้มต่ำที่ส่งออกไปฟังดูราวกับต้องการอ้อนวอน “พูดอะไรหน่อยสิ...”

   เด็กหนุ่มจ้องสบกับคนพูดด้วยแววตาวูบไหว...หากแต่ยังคงไม่ยอมกล่าวอะไรออกมาสักคำ...





   ...ก็เพราะไม่รู้ว่าควรพูดอะไร...





   และเมื่อเห็นจักรวาลยังคงยืนเงียบอมพะนำ   กวินจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายเอ่ยถามสิ่งที่เขาต้องการฟังคำตอบเสียเอง

   

   “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอถามอะไรปอมเรื่องนึงนะ...อย่างน้อยพี่ก็จะได้รู้ว่าพี่ควรทำตัวยังไง..."







   “...ปอมรักพี่เหมือนที่พี่รักปอมบ้างหรือเปล่า?...”







   เหมือนหาจุดสิ้นสุดไม่ได้   ระยะเวลาที่เขายืนรอฟังคำตอบช่างยาวนานเหมือนจะปล่อยให้ตัวเองต้องแห้งตายอยู่ตรงนั้น   ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาว่างเปล่าของอีกฝ่ายด้วยแรงบีบในอกที่ทำเอาเขารู้สึกเจ็บไปหมด





   ทำไมไม่พูดอะไรออกมาสักคำ...





   อะไรก็ได้...

.
.

.


.

   จนในที่สุดแล้ว   ดูเหมือนว่าจะมีเพียงความเงียบงันที่กั้นแทรกกลางระหว่างพวกเขาไว้ ณ ขณะนี้   สิ่งที่เขาอยากฟังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย





   “ปอม...” ชายหนุ่มเอ่ยปากเรียกแผ่วเบาอีกครั้ง   หวังว่ามันจะช่วยให้จักรวาลพูดคำที่เขาอยากได้ยินออกมาบ้าง



   แต่จนแล้วจนรอด   เด็กหนุ่มก็ยังคงยืนก้มหน้านิ่งเงียบ



   กวินทอดสายตามองไปยังร่างตรงหน้าด้วยความผิดหวัง   ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบรับออกมา   วินาทีนี้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน...





   คนทั้งคู่สบตากันด้วยความรู้สึกมากมายในใจเป็นครั้งสุดท้าย...





   ก่อนที่กวินจะค่อยๆหมุนตัวกลับเดินจากไป...ปราศจากซึ่งคำลา





   หากแต่จักรวาลที่ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างนั่นเคลื่อนที่ห่างออกไปกลับรู้ดีว่า...เมษากำลังทำสำเร็จแล้ว...ด้วยฝีมือของเขาเอง...





   ...เขามันโง่...





   ถ้าเพียงแต่เขาคิดหาทางออกได้เร็วกว่านี้...

   ถ้าเพียงแต่กวินมาช้ากว่านี้อีกสักนิดนึง...




   ...บางทีตอนนั้นเขาอาจจะมีคำตอบที่ดีกว่าความเงียบแบบนี้ก็ได้...

.
.

.


.

   อันชะเง้อมองไปยังประตูห้องไม่หยุดตั้งแต่จักรวาลถูกกวินพาออกจากห้องไปเมื่อครู่   ดูจากสภาพของเพื่อนรักเขาตลอดสองสามวันที่ผ่านมาแล้วต้องบอกว่าเขาเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจไม่น้อยเลย   อย่างไรก็ตาม...เขาก็ได้แต่หวังให้คนทั้งคู่คุยกันให้รู้เรื่องเสียที

   หากแต่...ดูเหมือนว่าความหวังของเขาจะไม่สมปรารถนาเสียแล้ว   เมื่อประตูบานเดิมถูกเปิดออกพร้อมร่างเล็กๆของเพื่อนรักคนที่เขากำลังนึกเป็นห่วงอยู่ในขณะนี้    บนใบหน้าเรียวได้รูปนั่นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มสองแก้ม

   คนรอบข้างรวมถึงอาจารย์หนุ่มเองต่างก็พากันมองคนที่เดินกลับเข้ามาด้วยความงุนงง    บ้างก็เอื้อมมือมาตบบ่าเล็กนั่นเบาๆแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม



   "กูกลับก่อนนะ..." เด็กหนุ่มกล่าวกับบรรดาเพื่อนสนิททันทีที่เดินกลับมาถึงที่นั่งตัวเดิม    ขณะที่สองมือสั่นเทาก็รีบกวาดเอาสมุดเครื่องเขียนเก็บลงกระเป๋า "อ้น...วันนี้กูไม่ไปนอนบ้านมึงแล้วนะ...กูจะกลับหอ..."

   "อ้าว...แล้วมึง..."

   "...พี่วินเขาคงไม่ไปหากูแล้วล่ะ..." เด็กหนุ่มกล่าวด้วยหางเสียงสั่นเครือที่ไม่ว่าจะพยายามกลั้นอย่างไรแต่สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้

   พูดไว้เพียงเท่านั้น...โดยไม่รอให้ใครได้ถามอะไรออกมาอีก   จักรวาลก็คว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องไปในสภาพแผ่นหลังห่อลีบ  ก่อนก้าวพ้นกรอบประตู  เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะประนมมือไหว้กรวิทย์แทนการกล่าวขอโทษ



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   เมษานั่งจิบเหล้าชั้นดีอยู่ภายในห้องพักของตนเอง   ดวงตาเหม่อลอยมองทอดไปยังตึกรามบ้านช่องนอกหน้าต่างบานใหญ่อยู่อย่างนั้นตั้งแต่กลับมา

   ภาพรุ่นน้องคนดีของเขาที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อหลายวันก่อนยังคงติดตา...พยายามลบออกไปเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยอะไร

   ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง   นับตั้งแต่วันที่ไปหาที่หอในคืนนั้น   เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเด็กหนุ่มอีกเลย   โทรไปกี่สายก็ไม่รับ   ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่...สิ่งเดียวที่ยังทำให้เขามั่นใจได้ว่าจักรวาลไม่ได้ติดต่อกับกวินอีกก็มีเพียงเมสเสจที่เจ้าตัวส่งมาบอกว่ากำลังอยู่ในที่ๆกวินไม่สามารถหาตัวเจอได้...เมษาเองก็เช่นกัน

   ที่พูดขู่ไปวันนั้นว่าเขาสามารถเช็คได้ทุกอย่างว่าเด็กหนุ่มโทรไปหาใคร   นัดเจอกับใครบ้าง   จริงๆแล้วเขาไม่ได้มีอำนาจมากมายถึงขั้นจะทำอย่างนั้นได้หรอก...เพียงแต่เขารู้ดีว่า...เมษา...ผู้ชายที่ดูน่าเชื่อถือคนนี้...ไม่ว่าจะพูดอะไรคนก็คล้อยตามไปหมดนั่นล่ะ    โดยเฉพาะกับจักรวาล...คนที่เคารพและเชื่อใจเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร   คงไม่มีทางนึกว่าเขาจะเจตนาโกหกออกไปคำโตแบบนั้น



   แม้แต่ตัวเขาเองก็เถอะ...ยังแปลกใจเช่นเดียวกันที่ตนทำอะไรชั่วๆลงไป



   ...ช่างน่าสมเพชจริงๆเมษา...



   ฝ่ามือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างกายขึ้นมา    นิ้วกดเลื่อนไปยังเบอร์ของคนที่กำลังนึกถึงด้วยความเคยชินก่อนจะกดปุ่มต่อสายออกไป...แม้จะรู้ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็คงไม่รับอยู่ดี...



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างตัวเรียกให้จักรวาลที่นั่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆต้องหันไปมอง

   เด็กหนุ่มนั่งนิ่งและจดจ้องมันอยู่อย่างนั้นราวกับจะรอให้มันดับลงไปเอง   หากแต่ในวินาทีที่เสียงเรียกเข้ากำลังจะหยุดลงนั้นเอง   เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนใจคว้ามันขึ้นมากดรับสายเนื่องจากชื่อผู้โทรเข้าที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็คือคนที่เขามีบางอย่างอยากจะบอก...



   บางอย่างที่เพิ่งจบลงไปสดๆ...



   "สวัสดีครับพี่เมษ..." น้ำเสียงที่เปล่งออกไปฟังดูแหบพร่า   และแน่นอนว่าเมษาฟังออกมามันเกิดจากอะไร...

   "ร้องไห้อีกแล้วเหรอปอม..." ทีแรกเขาตกใจไม่น้อยที่เด็กหนุ่มยอมรับสายเขาในวันนี้   หากแต่เมื่อได้ยินกระแสสั่นเครือที่ติดมากับเสียงกล่าวทักทายเมื่อครู่  ชายหนุ่มก็ต้องรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกจนเจ็บแปลบๆ "...ร้องไห้ทำไม..." ถามออกไปทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าใครเป็นต้นเหตุ...

   น้ำเสียงอ่อนโยนของคนเป็นรุ่นพี่ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

   เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามที่ถูกส่งมา   แต่กลับกล่าวเรื่องที่ตนต้องการพูดออกไปโดยไม่มีการเกริ่นนำใดๆ   สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาและสามารถทำได้ในตอนนี้คือ...หากมันจะจบลงจริงๆแล้ว   เขาก็อยากให้มันจบๆไปเร็วที่สุด

   

   "พี่เมษฉีกเอกสารพวกนั้นทิ้งไปได้แล้วนะครับ...ผมทำตามที่พี่ขอสำเร็จแล้ว..."



   สำเร็จโดยที่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น...

   

   "หมายความว่ายังไง...สำเร็จแล้ว?..." ฟังจากประโยคที่รุ่นน้องกล่าวมาเมื่อครู่เมษาก็เผลอยิ้มออกมากับตัวเองไม่ได้   โดยลืมใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกฝ่ายที่เพิ่งจะวนเวียนอยู่ในความคิดเมื่อครู่ไปเสียสนิท "...ปอม...เลิกกับคุณกวินแล้วอย่างนั้นเหรอ?..."



   
   "ครับ..."




   "อืม...ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว..." ชายหนุ่มพยายามข่มเสียงให้เรียบนิ่งแม้จะรู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองกำลังยกยิ้มออกมากว้างแค่ไหน   เขาดีใจ...เขาดีใจที่จักรวาลยังเคารพและเชื่อฟังเขาอยู่...




   อย่างน้อยๆ...เขาก็มีความสำคัญกับเด็กหนุ่มมากกว่ากวิน....ใช่ไหม?...



   "แล้วก็ไม่ต้องคิดมากนะปอม   เจ็บตอนนี้ดีกว่าไปเจ็บเอาในอนาคต...จบไปแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว..." เมษากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม "อยากให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม?...เดี๋ยวพี่ไปหาดีกว่านะ...จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน...ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ...พี่จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ   ไม่นานหรอก" ไม่เพียงแค่พูด   แต่ชายหนุ่มยังคว้ากุญแจรถ   ติดกระดุมเสื้อเชิ๊ต   เตรียมตัวออกจากห้องอีกด้วย




   หากแต่...




   "พี่เมษไม่ต้องมาหรอกครับ   ผมไม่อยากเจอ..."




   เหมือนความสุขเมื่อครู่ถูกพระเจ้าดึงกลับไปอีกครั้ง...



   
   "...อ๋อ...วันนี้ปอมคงเพลียใช่ไหม   ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยไปหาก็ได้..."




   "ไม่ต้องหรอกครับ...หลังจากนี้ไปพี่เมษไม่ต้องมาเจอผมได้ไหม...อย่างน้อยๆก็ช่วงนี้..."




   คำขอที่ถูกส่งออกมาจากคู่สนทนาทำเอาเมษาชะงักไป... "...ทำไมล่ะ...โกรธพี่เหรอ...แต่พี่ทำเพื่อปอมนะ..."




   "ขอโทษจริงๆครับพี่เมษ...ผมรู้ว่าพี่หวังดีกับผมแค่ไหน...แต่ถ้ายิ่งผมเห็นหน้าพี่ผมก็จะยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่วิน.." เด็กหนุ่มตอบไปตรงตามที่ใจคิด...หากว่าวันนี้เขาสามารถทำแบบนี้กับกวินได้ก็คงดี... "อย่าเพิ่งติดต่อผมมาเลยนะครับ"




   เมษาทรุดตัวกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง   สายตาหลุบลงต่ำมองพื้นห้องด้วยความรู้สึกไม่ดี




   "...พี่ผิดอะไรล่ะปอม...ทำไมถึงกลายเป็นพี่ที่ปอมมาเจอไม่ได้..."




   ได้ฟังอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ขมวดคิ้วลง...




   "...ถ้าอย่างนั้นแล้วผมผิดอะไรล่ะครับ?..."




   "พี่ไม่ได้บอกสักคำว่าปอมผิด"




   "แต่พี่ก็บังคับไม่ให้ผมเจอพี่วินเหมือนกัน" พอได้พูดถึงตรงนี้   เด็กหนุ่มก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าภาพบางอย่าง   ความเชื่อบางข้อที่เคยมีในหัวเริ่มเปลี่ยนไป    อารมณ์คล้ายๆกับคนที่กำลังพยายามสะเดาะกลอนประตูด้วยลวดเส้นเล็กๆ  และเริ่มจะได้ยินเสียงดังกริ๊กเบาๆ




   ...นั่นสิ...แล้วเขาผิดอะไร...







   พี่วินผิดอะไร?...



   "ก็คุณกวินทำผิด  ปอมเลยไปเจอไม่ได้  แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด...ทำไมถึงเจอไม่ได้ไปด้วยล่ะ" เมษาทั้งท้วงออกมาอย่างน่าไม่อาย   รู้ดีอยู่แก่ใจว่ากำลังสาดโคลนหน้าด้านๆ...



   "ไม่ครับ...พี่วินก็ไม่ผิด" ใช่แล้วล่ะ...กวินไม่ได้ทำอะไรผิด  เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด   ทำไมถึงต้องมาเลิกกันด้วย...
.
.

.


.

   "แค่นี้ก่อนนะครับพี่เมษ" เด็กหนุ่มกล่าวตัดบทโดยที่ไม่ได้สนใจคำชี้แจงแถลงไขของเมษาเลยแม้แต่น้อย 


   ความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาในใจเมื่อครู่ทำให้เขาต้องกลับมานั่งทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดกับตัวเองเงียบๆอีกครั้ง...





   ...แล้วก็ได้พบว่า...สิ่งสำคัญที่ที่สุดที่เขาทำหล่นหายไปในครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งอื่นใดไกลตัวเลย...







   หากแต่เป็น...สติ... 



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

[arunoki]

เบียร์กระป๋องล่าสุดที่ชายหนุ่มกรอกใส่ปากถูกวางลงข้างกายโดยที่ภายในไม่มีของเหลวเหลืออยู่สักหยด   ก่อนที่กระป๋องต่อไปจะถูกยกขึ้นมาแทนที่

   หลังจากกวินกลับจากมหาวิทยาลัยของจักรวาลมา   จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับไปทำงานต่อ   แต่พอเจอปฏิกิริยาแบบนั้นของเด็กหนุ่มเข้าไปเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำอย่างอื่นนอกจากขับรถกลับคอนโดมาอย่างอ่อนแรง   




   ตกลงว่าทั้งหมดที่เขาเคยเข้าใจ...เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ...




   หลงตัวเองเป็นบ้า...ไอ้กวิน...




   เบียร์เป็นลังที่ซื้อติดบ้านไว้   หมายจะทยอยกินในวันที่มีฟุตบอลแมชสำคัญกลับถูกซัดไปจนเกือบหมดตลอดช่วงเย็นวันนี้   อะไรก็ได้...ตอนนี้เขาไม่สน   แต่ขออะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่...




   ไม่เคยคิดว่าเจ้าหนูนั่นจะมีอิทธิพลต่อชีวิตเขาได้ขนาดนี้...




   ...ถ้าครั้งแรกที่เจอกันเขารู้ว่าสุดท้ายเรื่องมันจะออกมาแบบไหน   เขาคงขอไม่รู้จักกันดีกว่า...





   

   ...จะได้ไม่ต้องรัก...







   ...จะได้ไม่ต้องมาเจ็บ...






   จำได้ว่าเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเขายังพร่ำบอกตัวเองอยู่ว่าไม่ว่าตอนนี้จักรวาลจะมีปัญหาอะไร   ใหญ่แค่ไหน...เขาก็พร้อมที่จะช่วยและฟันฝ่าทุกอย่างไปด้วยกัน   




   ...แต่กลับกลายเป็นว่า...ตัวเขานี่แหละที่เป็นปัญหาสำหรับเด็กคนนั้นเสียเอง...






   แต่ถ้าคิดในแง่ดี...ก็ดีแล้วล่ะ...ที่วันนี้เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกมาเป็นคำพูด...




   เพราะหากได้ยินกันชัดๆแบบนั้นเขาคงหาทางกลับบ้านไม่เจอ...





   แค่การปฏิเสธด้วยท่าทางก็โหดร้ายพออยู่แล้ว...





   
   ขณะที่ความเสียใจกำลังดำเนินไปอย่างเงียบๆนั้น   โทรศัพท์มือถือที่เขาวางโยนไว้บนโต๊ะก็ส่งเสียงร้องขึ้น   



   ริงโทนพิเศษที่ตั้งไว้สำหรับคนพิเศษทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมองหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรมา...





   ...แต่โทรมาทำไมอีก...





   ...จะมาขอโทษ?  จะมาทำเกรงอกเกรงใจอีกหรือยังไง?...





   ...ถ้าเกรงใจนักก็อย่ามาซ้ำเติมกันสิ...





   หากแต่   จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถต้านทานตัวเองไหว   ชายหนุ่มเอื้อมหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางขึ้นมากดรับสายในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา



   "..." มีเพียงความเงียบแทนการกล่าวทัก 




   "เอ่อ...พี่วินครับ..." สุ้มเสียงที่อยากได้ยินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมากลับฟังดูไม่ต่างกับเหล็กร้อนที่ทาบลงบนเนื้อหนังของเขาในเวลานี้




   "โทรมาทำไม?..." ชายหนุ่มกล่าวออกไปตามใจคิด "...ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ...พี่สิต้องขอโทษที่ทำให้ปอมอึดอัดมาตั้งนาน..."




   "ไม่ใช่นะครับ...คือ...เรื่องวันนี้..."




   "บอกว่าไม่ต้องไง!" สติสตังที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ชายหนุ่มพูดเสียงดังออกไปโดยไม่รู้ตัว "จะมาย้ำบ่อยๆทำไม!...จะฆ่ากันหรือไง..."




   "ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!...ตอนนี้ปอมรออยู่ที่ล็อบบี้คอนโดพี่วิน...ลงมารับหน่อยได้หรือเปล่า..." เสียงที่ส่งมาจากปลายสายติดจะสั่นน้อยๆ "...มีเรื่องอยากคุยด้วย..."




   ได้ยินดังนั้นช่างภาพคนดังก็ทุบกำปั้นลงกับพื้นพรมข้างกาย...ก่อนจะกดตัดสายไป...

.
.

.


.

   ฟากคนถูกวางหูใส่ดื้อๆก็ได้แต่กำโทรศัพท์ในมือแน่น   เด็กหนุ่มหลุบตาต่ำมองปลายเท้าของตน...นี่เขาคงโดนเกลียดเข้าแล้วสินะ...

   




   ...แต่ก็สมแล้วล่ะ...คนโง่ๆมันก็ต้องเจออย่างนี้...






   จักรวาลยืนค้างอยู่แบบนั้นเพื่อทำใจเพียงไม่นานก็ทำท่าจะหมุนตัวเดินกลับออกไปทางเดิม   ในใจร้องเตือนไม่ให้ตนร้องไห้ตรงนี้ซ้ำไปซ้ำมาราวกับท่องคาถา   



   หากแต่ยังไม่ทันที่สองขาจะก้าวพ้นบริเวณนั้นไป   แรงดึงที่หัวไหล่ก็เรียกให้เขาต้องหันกลับไปมอง   และในอีกไม่กี่วินาทีถัดมาเด็กหนุ่มก็ต้องออกเดินตามแรงฉุดจากอีกฝ่ายไปแบบงงๆ


   "พี่วิน..." จักรวาลร้องเรียกคนที่เดินกึ่งลากกึ่งจูงเขาไปทางลิฟต์   


   ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรออกมา   มีเพียงแววตาคมดุคู่เดิมที่วันนี้ดูจะเคร่งขมึงเป็นพิเศษ   กลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยคละคลุ้งไปทั่วตัวทำให้จักรวาลเดาได้ไม่ยากว่ากวินคงเพิ่งดื่มมา   ซ้ำใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ขึ้นสีแดงก่ำก็ยังเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี


   ตลอดทางก่อนถึงห้องกวินไม่กล่าวอะไรออกมาสักคำ   เอาแต่ออกแรงดึงเด็กหนุ่มให้เดินตามมาให้ทันโดยไม่สนว่าตัวเองจะขายาวกว่าอีกฝ่ายขนาดไหน...


   และทันทีที่ประตูห้องพักถูกปิดลง   เสียงทุ้มต่ำที่เคยฟังดูอ่อนโยนก็เปล่งออกมาด้วยระดับเสียงที่ทำเอาคนฟังต้องสะดุ้งตกใจด้วยความกลัว


   "เอาสิ!  จะขอโทษ  จะย้ำ  จะซ้ำเติมอะไรก็เอาเลย...ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่ทำให้ปอมต้องทนอึดอัด ทนเกรงใจมานานก็แล้วกัน...เอาเลย!"

   
   "พี่วิน!...ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ  ปอมไม่เคยต้องอึดอัดเวลาอยู่กับพี่..." เด็กหนุ่มลอบสังเกตอาการของกวิน   อีหรอบนี้คงเมาแน่ๆ "...เรื่องวันนี้...มันไม่ใช่แบบที่พี่วินเข้าใจ..."


   ช่างภาพคนดังทอดสายตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเจ็บปวด...



   จักรวาลเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาจึงตัดสินใจพูดต่อ "...มีเรื่องที่ปอมอยากบอกพี่วินครับ...พี่เมษบอกว่า..."


   "อย่าพูดชื่อไอ้บ้านั่นที่นี่นะ!   ไม่อยากได้ยินโว้ย..." ชายหนุ่มแผดเสียงออกมาลั่นห้องจนคนฟังต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง "ไม่อยากได้ยิน!  ไม่ชอบหน้ามัน!"


   ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเมามายจนควบคุมสติยากเสียแล้ว...  แม้จะยังฟังดูพูดจารู้เรื่อง   แต่จักรวาลรู้ดีว่าตอนนี้คนตรงหน้าเขาอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ


   "พี่วินเมาแล้ว...เดี๋ยวปอมค่อยมาพูดพรุ่งนี้อีกทีก็ได้ครับ..." เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเจื่อน   ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงต่ำด้วยความกลัว "...พรุ่งนี้เช้าปอมจะมาหาอีกทีนะ..."


   แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหมุนตัวกลับออกไป   กวินที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ณ เวลานี้ก็คว้าไหล่เขาเอาไว้เสียก่อน   แขนแกร่งออกแรงผลักเบาๆให้ร่างเล็กๆนั่นล้มตัวลงไปบนโซฟา


   เด็กหนุ่มคว้าลมคว้าอากาศด้วยความตกใจ   แผ่นหลังเอนราบติดไปกับเบาะนุ่มโดยไม่สามารถตั้งตัวได้ทัน   และเพียงเสี้ยววินาทีให้หลังกวินก็ไม่ปล่อยให้เด็กหนุ่มดิ้นหนีไปไหน    ร่างกายท่อนบนโน้มลงมาคร่อมไว้อย่างรวดเร็ว


   "พี่วิน..." จักรวาลร้องเสียงหลงเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของคนบนร่างเคลื่อนเข้ามาใกล้เขาด้วยความเร็วที่ยากจะหลบได้ทัน   ริมฝีปากของชายหนุ่มประกบทับลงมาที่ริมฝีปากของเขาอย่างรุนแรง


   กวินบดจูบลงไปด้วยความมัวเมา   ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาบีบคางเด็กหนุ่มใต้ร่างไว้ไม่ให้หันหนีไปไหนก่อนจะเอียงหน้าของตนหาองศาไปมา


   "..อื้อ....อื้อ..."


   เสียงอู้อี้ที่ทักท้วงอยู่ในลำคอยังคงไม่ทำให้ชายหนุ่มได้สติ   กวินเคลื่อนศีรษะลงมาตามซอกคออย่างต่อเนื่อง   จมูกโด่งเป็นสันสูดเอากลิ่นหอมหวานเข้าปอดอย่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดี


   แรงดูดดันบวกกับสัมผัสเปียกชื้นบริเวณคอทำเอาเด็กหนุ่มน้ำตารื้นขึ้นมาทันที   เขารู้ดีว่ากวินกำลังจะทำอะไร...และแม้จะไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน   แต่อย่างไรก็ตาม...หากมันจะต้องมีจริงๆ ก็ขออย่าให้มันเป็นการกระทำหยาบคายจากการที่อีกฝ่ายเมามายไม่ได้สติแบบนี้...



   ...มันต้องไม่ใช่ตอนนี้....



   "...อื้อ...พี่วิน...พอเถอะครับ..." เด็กหนุ่มร้องประท้วงกระท่อนกระแท่น   ร่างกายสูงใหญ่ที่ขยับอยู่เหนือร่างของเขาทำให้ยากยิ่งขึ้นที่จะพูดออกมาให้ฟังรู้เรื่อง   สองมือเรียวพยายามดันไหล่ตรงหน้าออก   แต่ไม่รู้ว่ากวินเอาแรงมากมายมหาศาลมาจากไหนจึงไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนเลย "...พี่วิน...ขอร้องล่ะ..."


   น้ำตาที่ตอนแรกปริ่มๆอยู่ที่ขอบ   บัดนี้มันค่อยๆไหลลงมาตามแนวแก้ม...รู้สึกหวาดกลัวกับสัมผัสของคนตรงหน้า ณ เวลานี้...


   "...พี่วิน...อื้อ...ฮึก...."


   ราวกับการทำงานของโสตประสาทมีปัญหาไปชั่วขณะ   เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาจากจักรวาลไม่ได้เล็ดรอดเข้าหูของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย


   กวินยังคงเดินหน้าทิ้งร่องรอยไว้ตามเนื้อหนังของคนเบื้องล่างด้วยความมัวเมา    ในหัวขาวโพลน...แทบจะไม่มีสิ่งใดปรากฏอยู่   ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปโดยอัตโนมัติตามกลไกธรรมชาติที่อยู่ดีๆเกิดขึ้นมาได้อย่างไรก็ไม่ทราบได้


   ฝ่ามือแข็งแกร่งเริ่มขยับอีกครั้ง   ชายหนุ่มป่ายปะไปตามร่างกายของจักรวาล   เสื้อเชิ๊ตนักศึกษาที่อีกฝ่ายใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็วจนกระทั่งหลุดออกจากกันทั้งหมด....


   "...พี่วิน....ฮึก...."


   หากแต่ในขณะที่ริมฝีปากกำลังไล่ฝากรอยอย่างสนุกสนานอยู่บนแผ่นอกขาวๆเบื้องล่างอยู่นั้น   ท่ามกลางสีขาวโพลนภายในหัวก็ปรากฏสีหน้าเศร้าสร้อยเปื้อนน้ำตาของคนที่รักสุดหัวใจขึ้นมา   ตามด้วยภาพเหตุการณ์ที่มหาวิทยาลัยในวันนี้...ความเจ็บปวดตอนเห็นท่าทีแบบนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจ    แผลยังสดอยู่มาก...


   การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักลงราวกับมีใครสักคนดีดนิ้วสั่ง...


   จากที่กำลังซุกไซร้อยู่กับอกเปลือยเปล่า  ชายหนุ่มก็หยุดลงก่อนจะวางศีรษะพักอยู่ตรงนั้น   เนิ่นนาน...


   จักรวาลเองก็หยุดดิ้นเมื่อเห็นว่าคนด้านบนเลิกขยับตัวแล้ว...เด็กหนุ่มยังคงงงกับท่าทีของกวินไม่น้อย...


   เพียงไม่นาน   สองแขนแกร่งก็ค่อยๆสอดรัดรอบเอวของเด็กหนุ่ม   พร้อมการฝังหน้าลงกับเนื้อหนังบริเวณหน้าอกแผ่วเบา...


   จักรวาลขมวดคิ้วลงทั้งน้ำตาที่ยังคลออยู่เต็มหน่วย   อาการสั่นที่สัมผัสได้จากคนด้านบนทำเอาต้องยันตัวขึ้นมามอง   ก่อนจะพบว่าบัดนี้ชายบนร่างเขาเองก็กำลังมีน้ำเอ่ออยู่ในดวงตาไม่ต่างกับเขาเลย...


   


   "...ถ้าอึดอัดทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก...ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้..." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตัดพ้อออกมาเบาๆ "...ไม่รักก็ไม่เห็นต้องเกรงใจ...ใครจะไปบังคับความรู้สึกคนอื่นได้..."
   

   "พี่วิน..."


   "ขอโทษนะที่ทำให้ต้องลำบากใจ...หลังจากนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก..."


   "ไม่ใช่ครับ!" เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นนั่ง   ก่อนจะค่อยๆประคองศีรษะคนที่กอดเอวเขาไว้อยู่ให้เข้ามาแนบชิดแผ่นอกของตนมากยิ่งขึ้น "เรื่องวันนี้มันเพราะผมงี่เง่าเอง...พี่วินกำลังเข้าใจผิด..."
 

   กวินยังคงกล่าวต่อเหมือนคนไม่รู้ตัว   แม้เด็กหนุ่มจะพูดออกมาอย่างนั้นแล้วก็ตาม





   "แต่พี่รักปอมนะ...พี่รักปอม..."





   ได้ยินถ้อยคำหวานหูอย่างนั้นเข้าไป   เด็กหนุ่มเองก็เหมือนเพิ่งจะนึกจุดประสงค์ที่เขามาคอนโดกวินในเย็นนี้ออกอีกครั้ง   น้ำตาที่เปรอะเปื้อนไปทั่วสองแก้มไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มสนใจ   ริมฝีปากบางบรรจงแนบลงกับหน้าผากชื้นเหงื่อของคนในอ้อมกอด   ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆเปล่งเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของชายหนุ่มอย่างจงใจ...




   ...จงใจให้ได้ยิน...




   ...เพราะอยากให้รู้...




   ...คำตอบของคำถามที่เขายังไม่ทันได้ตอบในวันนี้...












   "ปอมรักพี่วินครับ..."













   ราวกับเสียงระฆังแสนไพเราะมาดังก้องอยู่ในใจ    ภายใต้สติที่ดูจะเลือนลาง   เศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของกวินยังคงรับรู้ได้ถึงคำสุดพิเศษที่เพิ่งได้รับมาจากคนที่อยากฟังมากที่สุดเมื่อครู่





   ...ปอมรักพี่วิน...





   นี่คือของจริงใช่ไหม?...

   นี่คือคำตอบสุดท้ายแล้วหรือเปล่า?...





   ตกลงว่าเราสองคนใจตรงกันจริงๆแล้วนะ?...






   แค่ได้ยินคำว่ารักจากปากคนที่รัก...กวินก็รู้ดีว่าวันพรุ่งนี้ทุกอย่างจะสดใสกว่าเดิมอย่างแน่นอน...






TBC.

[p_a_n]

กรี๊ดดดดด พี่วินคนดี. น้องปอมได้สติซักทีเนอะ ส่วนตาเมษ อี๊ ไปไกลๆ

[noy]

 

[ณยฎา]

เสียดายน่าจะโหวตอิตาเมษให้เป็นตัวร้ายยอดเยี่ยม แม่งเลวเกิน

[My_NT]

กรีสสสสสสส เมฆหมอกกำลังจะผ่านพ้นไปแล้วซินะ
หนูปอมได้สติสักที บอกรักกันแล้วก็เคลียร์ปรับความเข้าใจกันสักทีน้าา
โอ่ยย คนอ่านดีใจมากกก   
อิเมษษ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า หน้าด้านเหลือเกินน
แผนการชั่วช้าของแกไม่สำเร็จหรอก เพราะคนเค้ารักกันจริงๆย่ะ 

ขอบคุณค่าา รักคนแต่งมากๆค่า 

[roseen]

 :z6:รักที่เห็นแก่ตัว ชีวิตนี้แกไม่มีความสุขแน่อีเมษา

[mr_longza]

อึมครึมไป

[goosongta]

กว่าปอมจะพูดออกมาได้แทบจะฆ่าพี่วินฆ่าคนอ่านให้ตายไปด้วยทรมาน
ตอนหน้าคงสดใสแล้วนะ เครียดๆๆๆๆๆๆๆ

[mild-dy]

บ๊ะ ปอมบอกแล้วววววว

[AiiSoul]

น้องปอมมมมมมมม
สติลูกสติ
อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ T^T

[tuek]

เย้ๆๆๆๆๆ...ปอมคิดออกแล้วกับปัญหาที่ต้องแก้
สมน้ำหน้าไอ้เมษาจริงๆเลย
+1กับเป็ดนะคะ

ปล.ตอนหน้าจะมี nc ไหมนะ

[badcow]

เมษา => ตัวร้ายยอด"เลว"

[urmein]

เสียน้ำตาแต่เช้า ฮืออออออ
ต่อจากนี้ขอให้มีแต่เรื่องดีๆได้มั้ยอ่าาาา
สงสารทั้งพี่วินและน้องปอมค่ะ

[route rover]

น้องปอมรีบพูดสิครับ ก่อนจะสายไปนะ

จัดการไอ้สารเลวเมษเลย ไอ้เลว 

[aloney]

เป็น2ตอนที่อ่านด้วยความลุ้นจริงๆ

วินกับปอมเจ็บปวด เราก็เจ็บปวดตาม

[pp4]

เออะ! >..< >> T0T
ยาวสะจายยย~ รักพี่คนเขียนนะคะ
มาต่อให้ยาวๆแบบไม่ค้างเลยย อ๊ากกกก ดีใจมาก ><
แต่ดราม่าได้อีกอ่ะ โอยยย ปวดใจแทนพี่วินว่ะ....
เสียความรู้สึกเลยนะนั่น เฮ้อออ
ตอนต่อไปคงดีขึ้นมากกกกกกกกก ไปแก้แค้นอิพี่เมษเถอะ!
เบื่อมัน หมั่นไส้มัน เกลียดมัน สมน้ำหน้ามันจริงๆ!
#ปอมเก่งมาก แต่ตอนบอกมันว่าไม่อยากเจอ น่าจะใช้คำพูดแรงกว่านี้อีกนิด เอาให้อกแตกตาย 5555555555
อ้า! อิ่มอกอิ่มใจจริงๆ ครบรสค่ะตอนนี้ -w-)b!
รอตอนต่อไปนะคะ

ปล.ลุ้นตอนหน้าเหมือนลุ้นดูแรงเงาเลยค่ะ 5555555555555555 #แก้แค้น แก้แค้น เฮ~
#แก้แค้นของปอม คือ การที่รักพี่วิน แต่เกลียดพี่เมษ นะคะ ตอนหน้าน่ะ~ หึหึ

[MooMiew]

ถ้าเมษมีความรู้สึกเป็นแค่พี่ชายจริงๆ ล่ะก็ พี่โคตรเป็นพี่ชายที่ดีมากจริงๆ
แต่นี่มันไม่ไง เป็นได้แค่ตัวโกงหน้าด้านๆ คนนึงเท่านั้น 
ปอมโลเลว่ะ จะเอาไงกันแน่ เล่นกับความรู้สึกพี่กวินพอรึยัง
ตอนกวินน้ำตาปริ่ม อิชั้นทะลักไปเรียบร้อยเลยจ้าาา 

[chaaom]

โอ๊ยยย เป็นตอนที่อ่านแล้วลุ้นมากก
ทำไมพี่เมษแม่งเลวขนาดนี้ แถตลอด ดันทุรังมากๆ
น่าจะจับยัดเข้าคุกไปเลย ฐานหมิ่นประมาทกับปลอมเอกสาร
เป็นคนที่เพ้อเจ้อมากๆ คิดว่าพอเค้าเลิกกับคนอื่นแล้วจะมารักตัวเองรึไง ประสาท!
แล้วก็โล่งใจมากที่ปอมตัดสินใจคุยกับพี่วิน คนรักกันอย่าเลิกกันเพราะคนอื่นเลย มันน่าสมเพช

ขอบคุณคนเขียนนะคะ ตอนนี้อ่านจุใจมาก
แอบค้างนิดหน่อยว่าพี่วินจะทำยังไงกับปอมต่อ55

[carmel]

ขอบคุณสติที่กลับมาของปอม คุณสติช่วยให้ปอมไม่พลาด
และทำความรักหลุดลอยไป
ขอให้ความอิจฉาของเมษทำร้ายจิตใจของเค้าเอง

[smirnoi]

กระโดดถึบขาคู่ไอ่พี่เมษ!!!!
 

ตอนนี้ซึ้งได้อีกน้ำตาจะไหล
แต่ก็ยังแฮปปี้ที่เค้าใจตรงกันจริงจัง 

[thisispom]

อ่านไปปาดนํ้าตาไป เข้าใจกันเร็วๆ นะ

[rujaya]

ปาดน้ำตาแล้วอยากอ่านต่อไวไว 

เคลียร์ปัญหา แล้วช่วยกันไปกระทืบไอ้เมษซะที 

[It_s_me]

อีพี่เมษ ไปตายซะ!! เลววววววววววววว
ทำตัวยังกับเด็กประถมโดนแย่งของเล่น
พูดแล้วโมโห อยากฟาดหน้าคน!!!!!
พี่วินกับน้องปอมเคลียร์กันดีๆ
มีอะไรก็คุยกัน อย่าปล่อยให้มันคาใจ
อยากรู้อะไรถามพี่เขาเลยนะปอม จะได้ไม่เข้าใจผิดกันอีก

[moobarpalang]

รู้สึกว่านิยายเรื่องนี้เข้าขั้นดราม่าไปแล้วนะเนี่ย

เมษนายมันควายมากๆ คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ

[Ball]

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยจริงๆ โคตรบีบอารมณ์เลย 
แต่มันดีมากๆจริงๆ ที่ปอมยังมีสติ และมาคุยกับพี่วินให้รู้เรื่อง
รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก หวังว่าผ่านเรื่องนี้ไปได้
ทุกๆอย่างจะดีขึ้นนะคะ ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงไอ้พี่เมษาเท่าไหร่
แต่คงบอกได้แค่ทุกสิ่งอย่างที่ปอมทำตามคำพูดแกน่ะ
มันไม่ได้หมายความว่าแกสำคัญกว่าพี่วินเลย ไอ้เลว
ปอมเขาแค่จำใจทำเพื่อคนรักของเขาหรอก
คนที่ทำปอมอึดอัดใจที่จะอยู่ด้วยน่ะ มันแกโว้ยยย ไอ้เมษาเลว

[janamanza]

ตอนนี้ดราม่าสุดๆแต่ก็แฝงด้วยความอ่อนหวาน
หึๆไอเมษคะ เดี๋ยวจะเจออิทธิพลมืดเฮียถ้าความจริงกระจ่าง

[Rafael]

อ่านสองตอนนี้แล้วดราม่ากระซวกตับไต ไส้พุงชะมัด
แต่ก็ยังดีนะที่จบตอนนี้แล้วเหมือนมันจะมีอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง
เฮ้ออ
ดราม่ากันก่อนไปสอบ กร๊ากกก

[jj@room]

ขอให้เรื่องร้ายๆ ผ่าน กลับมาหวานกันเหมือนเดิม เพี้ยงงงงงง
 

[Augusm]

ขอบคุณที่น้องปอมไม่ใช่นายเอกสมองกลวงอะ

ขอบคุณมากลูกที่ในที่สุดหนูก็ได้สติซะที แม้จะลุ้นจนใจจะขาด 

เพราะหากหนูไม่ได้สติ พี่ว่าชาตินี้หนูอย่ารักใครเลย กับแค่เรื่องภาษี มันโคตรจะขี้เต่า ไม่บอกพี่กวินก็เท่ากับส่งเสริมให้กวินทำชั่ว(กรณีที่เป็นเรื่องจริง) 

มันเป็นเรื่องที่ีไม่มีน้ำหนักมากพอให้คนเราเลิกกัน

แต่ในแง่ของคนเขียนเราก็พอเข้าใจอะนะว่าต้องการสื่อถึง ความเข้าใจ เชื่อใจ สติ และการสื่อสารระหว่างคนสองคน
 
มันสำคัญกว่าแค่รักกัน คบกัน แต่แบบมันก็อดจะอินไม่ได้  แต่โผออกมาแบบนี้เราก็สบายใจ น้องแค่ยังเด็ก ความรักของสองคนนี้จะก้าวหน้าถ้าน้องปอมค่อยๆ เผยอะไรแบบนี้ออกมา เรียกว่าไอ้พี่เมษมีประโยชน์ก็ตรงที่ช่วยกระตุ้นความสัมพันธ์ของคู่นี้ สบายพี่วินไปพี่เมษจะรู้ไหม

แต่ขอนะพี่เมษ  ตาคนนี้ก็โง่ยิ่งกว่านายเอก จะทำร้ายใครสักทีเอาเรื่องที่มันคอขาดบาดตายหน่อยได้ปะ

คือถ้าน้องเชื่อพี่เนี่ยแสดงว่าน้องโง่มาก(อย่างน้อยน้องแค่สงสัยจว่ามันแปลกแต่ไม่กล้าปรักปรำพี่แก)

แล้วถ้าคิดว่าน้องโง่ขนาดนี้ทำไมพี่ไม่คิดได้มั่งว่าน้องปอมควรจะเสร็จพี่ไปนานแล้วเรอะ บังคับเอาก็ได้ ยัดเยียด  โอยย อ่านแล้วสรุปอีพี่เมษโง่สุด กลายเป็นสงสารนะ 


สรุปแล้วสองพาสนี้อึดอัดจะบ้าตา แต่เอาเถอะ อย่างน้อยน้องก็ได้สติกลับมาแล้ว ขอบคุณอีกครั้งไม่ทำร้ายหัวใจพี่กวิน สงสารพี่เขาลูก 

รอคอยตอนหน้าค่ะรอยคอยอะไรที่มันสว่างกว่านี้ งือ งือ 

ขอบคุณคนแต่งมากเลย