หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์)

[maru]

พีชอบภูเบศท์จริง ๆ สินะนั่น อเล็กซ์คงไม่วุ่นวายอะไรอีกนะ อเล็กซ์คงจะรู้ตัวสักทีว่ารู้สึกยังไงกับอัล เปียวยอมกลับไปอยู่บ้านกับอลันแล้วใช่ไหมนั่น

[route rover]

อยากอ่านคู่พิชญ์บ้าง 

[Ella]

โชคดีที่ อลัน ไม่เสร็จ นาตาเซีย
อยากรู้เรื่องของคู่ของพี่ชายอลันอะ 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ชอบประโยคนี้จัง
“มิสเตอร์แอลก็คนนะครับ พลาดไม่เป็นหรือไง?”

ใช่แล้ว ถึงจะเก่งกาจขนาดไหน สักวันหรือสักครั้งคนเราก็พลาดกันได้ เนอะ

[tuek]

ยังไม่อยากให้จบเลยอะสนุกมากๆ
+1 นะคะ

[MooJi]

นั้นไง  ยัยตัวปัญหา
โดนพีด่าแค่นั้นยังน้อยไป
อลันเกือบเสร็จยัยนั้นไปแล้ว
ดีนะเนี้ยที่ฮิโระรู้ทันเลยตามไปช่วยไว้ได้
ไปแกล้งฮิโระไว้ก็ต้องโดนเอาคืนบ้างแหละอลันดีนะเนี้ยที่ฮิโระยังใจดีมาช่วยน่ะ
ถ้าไม่ไปแกล้งฮิโระคมคงจัดการยัยนาตาเซียนั้นได้ก่อนแล้ว
เปียวเลยได้ประกาศตัวอย่างเป็นทางการเลย
ต้องแบบนี้แหละนู๋เปียว อย่าไปยอมเค้ามาก  เราต้องต่อสู้เพื่อคนของเรา
แต่อลันนี้โดนยากับไม่โดนยาก็คงไม่ค่อยแตกต่างกันเท่าไหร่
ก็หื่นพอๆกันนั้นแหละเนอะ
คู่พีกับเบศก็มีแววน่ารัก  ก็อยากจะมีเจ้าหมาน้อยมาคอยตามบบนี้บ้าง(ถ้าจะไม่มีอเล็กซ์มาสร้างปัญหาอ่ะนะ)

จะจบแล้วหรือนี้  เผลอแป๊ปเดียวเองเนอะ
^^

[ruby]

เกือบไปแล้วอลัน ดีนะที่เปรียวเชื่อใจอลัน
ไม่งั้นเรื่องคงยุ่ง อยากรู้เรื่องของพีจัง
ตกลงจะคบกับรุ่นน้องแล้วอเล็กซ์จะ
ตามมาวุ่นวายอีกมั้ย
ยังไม่อยากให้จบเลย

[iforgive]

ดีแล้วล่ะที่หาคู่ให้พิชญ์ได้  แต่อยากอ่านคู่อัลอ่ะ

[$VAN$]

เป็นครั้งแรกที่เปียวแสดงความเป็นเจ้าของอลันนะเนี่ย
พิชญ เยี่ยมมาก ฉะยัยนาตาเซียให้เละ
ฮิโระจัง เผ็ด สวย ดุ

++

[mentholss]

เกือบเสียเรื่องเพราะ นัง(ดอก)อุตพิดแล้วมั้ยล่ะ

[CarToonMiZa]

มีความสุขสักทีนะเปียว

[zero3]

สมแล้วที่เป็นลูกรักคนใหม่ ของคุณแม่อัญชัน
เปียวเปิดเผยน่าดู 555+
พ่อฝารั่งไม่ระวังตัวเลย เกือบได้เมียคนเดียวกันกับพ่อแล้ว
ดีนะที่สมาคมแม่บ้านมาช่วยทัน เอิ้กๆ
พีก็น่ารัก แต่ ท่านฮิโระแอบน่ากลัว
ลูกแมวตัวน้อยๆของพี่คม ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย
ใกล้จบแล้ว รอภาคของน้องพีนะพี่ใหม่
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ มีครบทุกรสเลย 555+

[boboaje]

ให้กำลังใจวันใหม่ค่ะ    ขอเล่าความคิดที่ได้อ่านเรื่องยาวของวันใหม่ เรื่องก่อนก็น้องตาต้าพี่โซล พอมาเรื่องนี้ เปียวกะอลัน เปรียบความรู้สึกตัวเองตอนอ่านเรื่องสั้น มันส์กว่าอ่านเรื่องยาวค่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเรื่องสั้นมันมีประเด็นให้เล่นให้เล่า ดำเนินเรื่องอย่างมีจุดมุ่งหมายชัดเจน บ่งบอกนิสัยที่เราอ่านแล้วรู้สึกชัดเจน พอลงล็อคปั๊บจบมีตอนพิเศษให้ได้หวานๆ กันมันก็สนุกและน่าติดตาม แต่พอมาเรื่องตาต้ายอมรับว่าแรกๆ สนุกนะคะ แต่มันยังไม่ตรึงเท่าไหร่ เปียวอลันก็อธิบายไม่ถูกมันเหมือนจะซึ้งนะแต่พอตัดไปทุกมุมมันก็เลยไปไม่ถึงน่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับการเปิดใจคำคิดเห็นนะคะ

ปล. ชอบเรื่องเวย์กะข้าวตังมากค่ะ ตอนเศร้าก็จริงๆ ดราม่า(แม้จะแป็บเดียว)ก็จริงๆ ยิ่งตอนพิเศษคุณพ่อมือใหม่นี่ อ่านแล้วอินสุดๆ ป๋าเวย์อ่ะ

[greensnake]

กำลังอ่านอยู่เพลินๆเลื่อนลงมาเจอคำว่า TBC
แล้วตอนหน้าก็จะส่งท้ายอลันกับลูกไก่น้อยอีก
พูดคำนี้กับนิยายหลายเรื่องแล้ว คราวนี้มาใช้กับเรื่องนี้บ้าง
ไม่อยากให้จบเลย เรื่องราวของทุกคู่กำลังน่ารักเลยเชียว
โดยเฉพาะน้องเล็กในที่สุดก็ได้เริ่มต้นกับคนที่รักเราเสียที
อดใจหายใจคว่ำกับอลันไม่ได้ เกือบไปแล้วไหมล่ะลุงเอ๋ย
ดีนะที่ฮิโระกับพี่คมอยู่ด้วย ถ้าเป็นก่อนหน้านี้อาจมีดราม่า
แต่ได้เห็นเปียวประกาศความเป็นเจ้าของอลัน ก็ถือว่าคุ้ม
เปียวเค้าพัฒนาแล้ว นอกจากจะกล้าพูดแล้วยังกล้าขู่อลันด้วยนะ
เรื่องเกรงใจเมียมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักเมียเนาะอลันเนาะ
ขอบคุณวันใหม่มากๆเลยค่ะ
+1 และเป็ดแทนคำขอบคุณค่ะ

[love2y]

อลันเกือบไปแล้ววววววว

[swordtails]

*ขออนุญาตเม้นท์รวบยอดค่ะคุณวันใหม่*

ตอนพิเศษของคมกับฮิโระทำเราอมยิ้มค่ะ ^^

ฉากอัศจรรย์ของสองคนนั้นชวนให้เรานึกถึงสูตรหนังไทยอย่าง ฝนตกหนัก และกระท่อมร้างกลางป่าค่ะ 555555
แต่แม้ว่า ฉากที่ว่าจะไม่ได้เกิดในป่า แต่บรรยากาศที่ฟ้ากำลังพรำฝน และหนูฮิโระตัวเปียกโชก
ก็ให้ฟีลโรแมนติกปนวาบหวามได้ไม่แพ้กัน /แล้วก็ทำเอาพี่คมอดใจไม่ไหว ตบะแตกมันตรงนั้น  /

อ่านแล้วก็รู้สึกนับถือและเหลือเชื่อไปพร้อม ๆ กันค่ะ นับถือที่ทั้งสองคนรักกันมายาวนาน
และก็เหลือเชื่อเหลือเกินที่ไม่มีใครระแคะระคายความสัมพันธ์ของสองคนนี้ จนกระทั่งถึงปัจจุบัน

แต่ ... มันรอดหูรอดตาพี่ชายอย่างอลันไปได้จริง ๆ น่ะหรือ เราอ่านแล้วก็ยังสงสัยไม่กล้าฟันธง
เพราะทันทีที่คมไปสารภาพว่ารักน้องชายอย่างฮิโระ แล้วยอมให้อลันฟาดปากมาโครมใหญ่
หลังลับสายตาคู่รักคู่นั้นไป เจ้าตัวก็หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเปียว คล้ายกับว่ารู้ดีอยู่แล้ว
แต่ไอ้ที่แกล้งวีนเหวี่ยงใส่คมกับน้องชายตัวเองก็แค่อยาก " แกล้ง " เท่านั้น
เราก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า นี่รู้อยู่แล้วจริง ๆ ด้วยใช่ไหมเนี่ย อลัน !

ตอนปัจจุบันตลกดีอ่ะค่ะคุณวันใหม่ เราชอบใจฉากที่ทุกคนพังประตูเข้าไปช่วยอลันให้รอดพ้นจากเงื้อมมือนาตาเซียจัง
โดยเฉพาะฉากปะฉะดะระหว่างพีกับนาตาเซีย แหม ถ้าฉากนั้นมีปุ่มให้กดไลค์ เราคงกดให้ไม่ยั้งล่ะ
/แต่ในเมื่อไม่มีไลค์ให้กด ก็เลยได้แต่กดบวกน้องเป็ดก้าบ ๆ ให้ไปก่อนนะคะ ^^/
น้องพีนี่เกิดมาเพื่อเปรี้ยวจริง ๆ บทนี้อย่างเกิดอ่ะค่ะ ชอบที่น้องสู้คนจริง ๆ เล่นเอาคนอ่านกับเปียวปลื้มปริ่มกันเลยทีเดียว

ใกล้จบแล้วจริง ๆ หรือคะ ? ถ้าเรื่องนี้จบเราคงใจหายเหมือนกันแฮะ
แม้ว่าจะเข้ามาเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง แต่ก็อยากบอกให้รู้ว่า ตามอ่านอยู่เสมอนะคะ
/อ่านผ่านมือถือ เวลายุ่งวุ่นวายอยู่ตจว.ซึ่งไม่มีคอมให้เล่น/

เป็นกำลังใจให้คุณวันใหม่ค่ะ ^^

[kun]

กำลังสนุกอยุ่เลย
อยากอ่านหลายๆๆคุ่จังเลย

[เฉาก๊วย]

อลันพูดกับลูกไก่น้อยน่ารักดีจัง ครับตลอดเลย...

[wanmai]

เล่ห์พรางรัก

บทส่งท้าย เพียงเราสอง




หลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรม เปียวก็ได้ตกลงใจที่จะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านของอลันเหมือนก่อน เจ้าของบ้านดู
จะปลื้มใจใหญ่ที่ลูกไก่น้อยกลับมาอยู่เคียงกาย ทุกคนในบ้านก็ยังรักและเอ็นดูเปียวอยู่เสมอ ยิ่งคุณตากับคุณยายยิ่งชอบใจใหญ่
เพราะหลานชายคนใหม่คนนี้รู้จักเอาอกเอาใจคนแก่ คุณยายท่านเคยเหน็บแนมพ่อฝรั่งตัวโตว่าเพราะเปียวรู้จักเอาใจคนแก่จึงไม่
ต้องสงสัยเลยว่าทำไมอลันถึงรักถึงหลง หลานชายสุดที่รักแทบหาทางไปไม่เป็น โดนเล่นเสียแล้วไหมล่ะอลัน

“แม้แต่คุณยายยังล้อผมเรื่องนี้เลยนะ นี่ผมแก่ขนาดนั้นเลยหรือเปียว?”

อลันเอ่ยถามเด็กหนุ่มขณะที่กำลังเตรียมตัวจะไปทำงานในยามเช้าเช่นทุกวัน เปียวที่กำลังค้นเน็คไทในตู้มาเทียบกับเสื้อเชิ้ตของ
อลันยิ้มขำก่อนบอก

“ก็แก่กว่าผมแล้วกัน”

“โธ่ เปียว”

อลันโอดครวญ เปียวส่ายหน้ากับอาการของคนตัวโต ขยับเข้าไปผูกเน็คไทให้เมื่อเลือกได้แล้ว แขนแกร่งของคนตัวโตก็คว้าโอบ
เอวเด็กหนุ่มมาแนบชิดกาย เขามันพวกขาดความอบอุ่นน่ะ

“คุณจะใส่ใจเรื่องอายุทำไมกัน จะมากจะน้อยผมก็รักคุณล่ะน่า ไม่ดีหรือไง?”

เปียวจัดเน็คไทที่ผูกเสร็จแล้วให้เป็นระเบียบ เงยมองคนที่กำลังน้อยอกน้อยใจที่โดนล้อเรื่องอายุแล้วเอ่ยถามก่อนหยอดยาหอมปิด
ท้าย เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ

“ได้ฟังแบบนี้แล้วมันชื่นใจจริงๆเลยที่รัก”

ว่าแล้วก็กดจมูกกับแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ ให้มันชื่นใจดังว่า ก่อนที่ทั้งคู่จะลงไปด้านล่างเพื่อไปทำภาระหน้าที่ของแต่ละคนให้
เสร็จสิ้น

พอเปียวมาอยู่ที่บ้านด้วยเช่นนี้ก็ทำให้อลันกลับมาอยู่ที่บ้านโดยถาวร ชายหนุ่มจึงปรึกษาเปียวว่าควรจะขายคอนโดมิเนียมสุดหรู
ใจกลางกรุงนั่นดีไหม เพราะเขาก็ไม่ค่อยได้ไปพักเท่าไหร่แล้ว เปียวว่าแล้วแต่เจ้าของอย่างอลันดีกว่า แต่ถ้าถามความเห็นเขา เขา
ก็คิดว่าอยู่บ้านมันก็น่าจะอุ่นใจกว่า แต่หากกลับบ้านดึกดื่นนอนพักที่คอนโดฯมันก็น่าจะสะดวกกว่าเหมือนกัน

“ผมไม่กลับดึกแล้ว กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน”

อลันเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ก็นะ ที่จริงอยากกลับก่อนเวลาด้วยซ้ำ จะได้มีเวลาอยู่กับลูกไก่น้อยของเขานานๆ ไม่ค่อยจะ
หลงเมียเท่าไหร่เลยมิสเตอร์แอล

“ครับ เชื่อครับว่ากลับตรงเวลา” เปียวว่าอย่างเห็นด้วยแล้วหัวเราะเบาๆ

สุดท้ายก็เป็นอันตกลงว่าอลันจะขายห้องชุดสุดหรูในคอนโดมิเนียมแห่งนั้น เมื่อวันหยุดมาถึงชายหนุ่มจึงได้ให้เด็กรับใช้ที่บ้าน
ไปช่วยกันขนข้าวของสำคัญกลับมาไว้ที่บ้านให้เป็นที่เรียบร้อย




--------------------------------




หลังจากล้มป่วยลงจนแทบเอาชีวิตไม่รอดนายพรตก็ได้คิดทบทวนเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านเข้ามาหลายอย่าง ด้วยวัยที่ชรามากขึ้น
ทุกวันจิตใจที่เคยเข้มแข็งก็คอยแต่จะฝ่อลง ร่างกายที่เคยแข็งแรงก็เสื่อมถอยลงตามกาลเวลา ความผิดบาปในใจที่ตามติดทุกย่าง
ก้าวนั้นยิ่งส่งผลให้สภาพร่างกายและจิตใจย่ำแย่ นายพรตจึงได้หันหน้าเข้าหาพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เข้าวัดปฏิบัติ
ธรรมเพื่อลบล้างความผิดบาป แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม แต่อย่างน้อยก็อยากให้บุญกุศลที่ทำในบั้นปลายของชีวิตนี้ดลให้
พี่ชายและพี่สะใภ้ของตนได้พานพบกับความสุขในโลกหน้า อยากชดใช้บุญบาปที่กระทำมาแต่หนหลัง นายพรตพยายามโน้ม
น้าวนางวลัยให้เข้าวัดฟังธรรมด้วยกัน แต่รายนั้นยังตัดกิเลสไม่พ้น ยังคงเที่ยวจัดแจงชีวิตของพงศกร เป็นหัวแรงใหญ่ที่จะคอย
จัดงานแต่งงานให้ลูกชายคนโต นายพรตก็ได้แต่ปล่อยไป



เมื่อเวลาผ่านพ้นทุกคนก็ได้ค้นพบก้าวเดินที่มั่นคงของตนเอง งานก่อสร้างคอนโดมิเนียมของเอิร์ทซึ่งเป็นงานใหญ่ในรอบปี
ของพฤทธาการในที่สุดก็ได้เสร็จสิ้นลง สามารถส่งมอบงานให้เจ้าของได้ทันกำหนด และมาตรฐานของงานออกมาเป็นที่พอใจ
ของเอิร์ท ชื่อเสียงของพฤทธาการกลับมาดีอีกครั้งเมื่องานเปิดตัวโครงการคอนโดมิเนียมของเอิร์ทมาถึง ผู้มีอันจะกินทั้งหลาย
ต่างเข้ามาจับจองกันมากหน้า งานประสบผลสำเร็จด้วยดี

หลังจากงานเปิดตัวคอนโดมิเนียมแห่งใหม่ของเอิร์ทสิ้นสุดลง พฤทธาการก็ได้จัดงานเลี้ยงในบริษัทเพื่อตอบแทนพนักงานทุก
คนที่เหนื่อยยากมาด้วยกัน พร้อมกับประกาศปรับผังต่างๆในบริษัทไปในตัวด้วย ภูเบศวร์มาร่วมแสดงความยินดีกับพิชญพร้อม
ดอกไม้ช่อโต พนักงานในบริษัทต่างหันไปมองเด็กหนุ่มตัวโตที่มาพร้อมช่อดอกไม้แสนสวยช่อใหญ่ ต่างก็ซุบซิบกันไปว่าเด็ก
หนุ่มจะนำมันมาให้ใคร หรือเป็นคนรักของใครในพนักงานด้วยกันนี้ พิชญเห็นเจ้าหมาน้อยที่ยิ้มยิงฟันขาวมาแต่ไกลแล้วถอนใจ
เฮือก ก่อนตรงไปลากแขนเด็กหนุ่มตัวโตนั้นให้ออกมาด้านนอกห้องที่ใช้จัดงานของบริษัท ท่ามกลางเสียงซุบซิบของพนักงาน
สาวหลายนาง

“กลัวไม่เด่นหรือไง...”

นิ้วเรียวยาวแตะปากพิชญที่กำลังจะพูดทำให้เจ้าตัวคนพูดหยุดกึก

“อย่าเพิ่งด่า”

ภูเบศวร์ทำสีหน้าจริงจัง พิชญจึงเงียบเสียงลงแล้วกอดอกฉับ มองหน้าภูเบศวร์นิ่ง ภูเบศวร์ยิ้มก่อนยื่นช่อดอกไม้ให้อีกฝ่าย

“ยินดีด้วยนะ”

ดอกไม้ช่อโตพร้อมรอยยิ้มกว้างขวางดูจริงใจนั้นทำให้พิชญกลอกตาไปมาก่อนยิ้มอย่างยอมแพ้

“ขอบใจ”

พิชญละมือที่กอดอกไปรับดอกไม้แสดงความยินดีของภูเบศวร์ เจ้าหมาน้อยเลยยิ้มแฉ่ง

“ก็รู้นะว่านายอยากแสดงความยินดี แต่คราวหน้าคราวหลังดูสถานการณ์บ้างนะครับคุณภูเบศวร์” พิชญเอ่ยติง

“แหะ ก็ผมอยากเป็นคนแรกที่พูดคำนี้กับพีนี่นา” ภูเบศวร์ยิ้มเจื่อน เอ่ยแก้ตัวเสียงค่อย

“แล้วเมื่อคืนที่โทรมานั่นล่ะ” พิชญเอ่ยถาม ภูเบศวร์โบกมือวืดเอ่ยบอกฉับไว

“ไม่นับ”

“เออ จะได้จำไว้ว่าปล่อยให้เราดีใจเก้อ”

“หา เดี๋ยวๆๆๆ อันนั้นก็นับด้วย แต่เพิ่มอันนี้ด้วยไง”

พอได้ยินว่าอีกคนดีใจที่ตนเองโทรไปแสดงความยินดีเมื่อคืนเจ้าหมาน้อยก็รีบกลับลำ ท่าทางละล่ำละลักกลัวว่าพิชญจะเข้าใจ
ตนเองผิดไป

“ติงต๊อง”

พิชญว่า ยิ้มขำท่าทางของอีกฝ่าย ก่อนเดินไปที่ลานจอดรถของบริษัทเพื่อเอาดอกไม้ที่ได้รับมาไปเก็บไว้ในรถของตนเองก่อน

“มันจะเหี่ยวไหม?”

ภูเบศวร์เอ่ยถามเมื่อพิชญกำลังวางช่อดอกไม้ของตนเองไว้บนเบาะรถ ท่าทางหมาน้อยจะเป็นกังวล

“แล้วจะให้ถือเข้าไปในงานหรือไง?”

พิชญเอ่ยถามกลับ คิ้วขมวดนิดๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองช่อดอกไม้ในมือเขาแล้วจ๋อยไป

“เบศ” พิชญเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงหนัก

“ก็ผมกลัวมันเหี่ยวนี่นา ในรถร้อนจะตาย”

ภูเบศวร์ว่าก่อนคว้าช่อดอกไม้จากมือพิชญมาถือ

“จะเอาไปไหน?”

“ถ้าพีไม่กล้า งั้นผมถือเอง”

หมาน้อยว่า ท่าทางจะเริ่มงอนแล้ว พิชญถอนใจเบาแล้วว่า

“เออ แล้วแต่เถอะ”

พิชญปิดประตูรถแล้วก้าวออกไปเพื่อที่จะกลับเข้าไปในงานเลี้ยงของบริษัทอีกครั้ง ภูเบศวร์ก้าวตามไม่ห่างในทันที ดูอย่างไรมัน
ก็เหมือนกับว่าหมาน้อยกำลังเดินตามเจ้าของ น่ารักน่าชังเสียไม่มีล่ะภูเบศวร์




---------------------------------




หลังจากที่ทุกอย่างในพฤทธาการเริ่มจะอยู่ตัวดีแล้ว ฮิโรยูกิจึงได้เวลาที่จะต้องกลับญี่ปุ่น เพราะงานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย
จากพี่ชายเสร็จสิ้นลงแล้ว หุ้นของพฤทธาการที่เขากว้านซื้อมาในชื่อของตนเองนั้นก็ถูกถ่ายโอนไปอยู่ในมือของอลันเพื่อให้พี่ชาย
ได้จัดการทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไป

คมรู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องห่างจากฮิโรยูกิผู้เป็นที่รักของตนเองอีกครั้ง แม้ว่าอีกไม่นานอีกคนต้องได้กลับมาอยู่เคียงข้างกันอีก
ครั้ง แต่ช่วงเวลาที่ยังต้องอยู่ห่างไกลกันมันก็คงจะทรมานเขาน่าดู คมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่มีหนุ่มตี๋ฮิโรยูกินอนอิง
ซบอกแกร่ง ผิวกายขาวผ่องของคนซบช่างตัดกับสีผิวเขาเสียเหลือเกิน มือสากลูบไล้ผิวเรียบเนียนเล่นอย่างเพลินมือ

“พี่คม”

“หืม?”

ฮิโรยูกิเอ่ยเรียกคนที่ตนเองอิงแอบแนบชิด ช้อนสายตาขึ้นมองหนุ่มหน้านิ่งที่ขานรับมาก่อนเอ่ยถาม

“พี่ไปกับผมไหม ไปอยู่ด้วยกันที่โน่น”

ฮิโรยูกิเอ่ยถามแล้วมองหน้าคมอย่างคาดหวังในคำตอบ คมยิ้มบางเบาให้คนรักก่อนตอบในสิ่งที่ตนเองคิดทบทวนมาแล้ว

“ไม่ล่ะ”

“ทำไมล่ะครับ?” ฮิโรยูกิเอ่ยถามเสียงตื่น

“เพราะพี่จะพาฮิโระกลับมาอยู่ที่นี่น่ะสิ”

“หือ?”

จากน้ำเสียงแตกตื่นเมื่อครู่ที่คมบอกปฏิเสธ คราวนี้ฮิโรยูกิเปลี่ยนมาเป็นฉงนกับคำขยายความของคมแทน คมหัวเราะในลำคอกับ
ท่าทางฉงนฉงายนั้นก่อนอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

“อลันเคยพูดกับพี่หลายทีแล้วว่าพี่ควรจะทำอะไรเป็นของตัวเองบ้าง เพราะพี่ชายของฮิโระไม่อยากให้พี่ต้องจมปลักอยู่กับคำว่า
ลูกจ้างหรือลูกน้องของคนอื่นแบบนี้ตลอดไปหรอก แต่พี่ยังไม่นึกอยากจะทำอะไรในตอนนั้น แต่เวลานี้พี่ควรที่จะเริ่มต้นมันได้
แล้ว เพื่อที่จะ…”

“จะ?”

“เพื่อที่จะได้มีฮิโระมาอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป”

ฮิโรยูกิอมยิ้มกับคำอธิบายของพี่คม วางศีรษะลงที่เดิม แนบแก้มราบไปกับอกแกร่ง ฟังเสียงหัวใจเจ้าของแผงอกเต้นเป็นจังหวะ
เงียบๆ นิ้วเรียววาดวนไปตามร่องอก คมจับมือซนเอาไว้แล้วยกขึ้นแตะจูบเบาๆ

“พี่คม”

“ครับ”

“ผมรอพี่อยู่นะ”

คำพูดนั้นทำให้คมยิ้มออกมา คำว่ารอจากคนที่เขารัก

“ครับที่รัก”

ริมฝีปากหนากดจูบเส้นผมนุ่ม รอยยิ้มสุขใจเกลื่อนใบหน้าคนทั้งสอง แค่เพียงฮิโรยูกิบอกว่าจะรอเขา แค่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับกำลังใจให้คมสู้ต่อ เพื่อวันข้างหน้า วันที่จะได้อยู่เคียงข้างกันอย่างแท้จริง



วันเดินทางของฮิโรยูกิ ชายหนุ่มไปลาคุณตากับคุณยายอีกครั้งก่อนออกจากบ้าน ท่านทั้งสองก็อวยพรให้เดินทางแคล้วคลาด
ปลอดภัย ทำธุระ หรือกิจการใดก็ให้ประสบแต่ผลสำเร็จ ฮิโรยูกิกราบขอบคุณท่าน ก่อนที่คุณแม่อัญชัน อลัน เปียว และคมจะ
ตามมาส่งชายหนุ่มถึงสนามบิน คุณแม่อัญชันไม่อยากให้ลูกชายคนเล็กต้องห่างอกเลย ไปอยู่เมืองไกลแบบนี้ท่านอดเป็นห่วง
ไม่ได้ แต่เพราะหน้าที่การงานที่ต้องทำทำให้ท่านต้องจำยอมเข้าใจในความจำเป็นนั้น หากเป็นไปได้ท่านอยากให้ฮิโรยูกิกลับมา
อยู่ด้วยกันเสียที่บ้านเกิดเมืองนอนนี้มากกว่า

“คุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ อีกไม่นานผมก็จะได้กลับมาอยู่ใกล้ๆคุณแม่แล้วล่ะครับ จริงไหมครับพี่คม?”

ฮิโรยูกิเอ่ยบอกกับคุณแม่อัญชัน ก่อนโยนลูกให้พี่คมของตนเองต่อ ทำให้ทุกสายตาต่างจับจ้องเจ้าของชื่อ คมยิ้มแหยเมื่อทุกคน
มองมาที่เขา ขณะที่ฮิโรยูกิที่โยนคำถามมาที่เขาแอบหัวเราะขำ

“จริงหรือคม?”

คุณแม่อัญชันเอ่ยถามหนุ่มหน้านิ่งเสียอีกคน คมอึกอักเล็กน้อยก่อนบอกกับคุณแม่ท่าน

“จริงครับ อีกไม่นานน้องฮิโระจะได้กลับมาอยู่ที่นี่แน่นอนครับ”

คมเอ่ยบอกคุณแม่ ขณะที่สายตาก็คอยแต่จะมองคุณลูก เมื่อได้รับคำตอบรับแสนแน่นหนักจากปากคม คุณแม่อัญชันก็ยิ้ม รู้สึก
ว่าฮิโรยูกิของท่านต้องได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดท่านเป็นแน่ ฮิโรยูกิเองก็ยิ้มปลื้มกับคำพูดพี่คม ขณะที่อลันทำเป็นส่ายหน้าหน่าย เปียว
ตีแขนมิสเตอร์แอลเบาๆที่ล้อเลียนฮิโรยูกิกับคุณคม ทุกคนที่มาส่งอยู่รอจนเมื่อฮิโรยูกิขึ้นเครื่องไปแล้วถึงได้กลับบ้านกัน




----------------------------------




หลังจากที่น้องชายอย่างฮิโรยูกิกลับไปทำงานที่ญี่ปุ่นแล้ว อลันก็เริ่มคัดเลือกและเริ่มฝึกลูกน้องใหม่ เพื่อที่จะให้คมมีเวลาทำงาน
ของตนเองได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังกับเขาอีก ในขณะที่วสันต์ก็ถูกดึงตัวมาทำงานใกล้ชิดอลันชั่วคราว ลูกน้อง
ที่จะถูกเลือกมาทำงานแทนคมก็ถูกฝึกสอนงานไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีใครรู้ใจอลันเท่าคมเลยนี่สิ

“ใจเย็นๆนะครับอลัน คุณกับคุณคมน่ะทำงานด้วยกันมานานก็ย่อมต้องรู้ใจกันทุกอย่างอยู่แล้ว อย่าเอาคุณคมเป็นบรรทัดฐานสิ
ใครเขาจะทำได้ขนาดนั้นกัน”

เปียวที่เลิกงานก่อนมาหาอลันที่บริษัทเช่นทุกที เด็กหนุ่มให้เลขาฯของอลันช่วยยกเครื่องดื่มเย็นๆมาให้อลันดื่มเผื่อจะใจเย็นลง
บ้าง รู้สึกว่าจะหงุดหงิดเกินไปแล้วเดี๋ยวนี้

“มันไม่ได้อย่างใจ!”

อลันว่าเสียงดังจนเลขาฯที่นำเครื่องดื่มมาให้สะดุ้ง เธอรีบนำแก้วเครื่องดื่มสองแก้วมาวางที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่เปียวกับอลัน
นั่งอยู่ แล้วรีบออกไปทันทีด้วยกลัวว่าพายุจะลง เปียวยกแก้วน้ำมาให้อลันดื่ม มองอลันที่ท่าทางหงุดหงิดแล้วยิ้มขำ

“มาขำผมนะคุณน่ะ”

อลันว่า แต่เปียวทำไม่สนใจ ยกแก้วน้ำของตนเองขึ้นดื่มบ้าง

“เออ เปียว” อลันเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ

“ครับ?” เปียวเลิกคิ้วมองคนเรียกด้วยคำถาม

“คุณมาทำงานกับผมไหม?”

สีหน้าอลันดูจะตื่นเต้นกับสิ่งที่ตนเองถามออกไปเหลือเกิน เปียวยิ้มขำก่อนตอบกลับไป

“แล้วงานที่บริษัทผมล่ะครับ มิสเตอร์แอล?”

เจอคำตอบด้วยประโยคคำถามเช่นนี้ทำเอาอลันเอนหลังพิงโซฟาอย่างหมดแรง เครียดเลยทีนี้

“ใจเย็นน่า เดี๋ยวดีเองเนอะ”

เปียวเอ่ยปลอบชายหนุ่มตัวโต อลันเหล่ตามองคนปลอบแล้วว่า

“พูดเหมือนหลอกเด็ก”

“ไม่เด็กหรอก ปูนนี้แล้ว”

“อีกแล้วนะ ว่าผมแก่อีกแล้ว”

อลันขยับลุกทำให้เปียวเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้วอ้อมไปอยู่ด้านหลังทันทีเหมือนกัน ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธแต่น้ำเสียงกลับฟังดู
ล้อเลียนอย่างไรชอบกล

“โถ ใครจะกล้าว่ากันครับ ไม่มีหรอก”

อลันยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวไม่กี่ทีก็ถึงตัวเด็กทะเล้น คว้าร่างสูงเพรียวนั้นเข้ามากอด เปียวดันอกอลันเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะ
โน้มลงมาหอมแก้มอย่างที่ชอบทำเมื่อรู้สึกหมั่นเขี้ยว

“ที่ทำงานนะครับ เดี๋ยวก็มีคนเปิดประตูเข้ามาอีกหรอก เออ... จะว่าไปตอนนี้คุณนาตาเซียเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ?” พอเอ่ยถึงเรื่อง
มีคนเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เหมือนเปียวจะเพิ่งนึกขึ้นได้

“อย่าไปสนใจเขาเลยน่า ให้พ่อผมเขาจัดการกันเองเถอะ” อลันชักจะอารมณ์ขุ่นเมื่อเอ่ยถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้น

“น่าสงสารเธอออก”

เปียวยังว่าอย่างเห็นใจเธอ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ถ้าคุณพ่อของอลันทำอะไรรุนแรงจะทำอย่างไรกันล่ะ อลันมองลูกไก่
ขี้สงสารแล้วถอนใจ ก่อนเอ่ยเรียกร้องความสนใจเพื่อจะเลี่ยงเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น

“สงสารผมเถอะที่รัก อย่ามัวแต่สงสารคนอื่นเลย”

“คุณน่าสงสารตรงไหนกัน?” เปียวเอียงคอมองคนพูด แต่ถามมาเช่นนั้นอลันเลยได้ทีตบมุก

“ก็ตรงที่อยู่ใกล้คุณแต่ทำอะไรไม่ได้นี่ไงล่ะ”

“หมดกัน มิสเตอร์แอล”

เปียวว่าแล้วถอนใจ ท่าทางกวนอารมณ์จนอลันอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ หอมแก้มเนียนไปอย่างไม่ให้ทันตั้งตัวแล้วเอ่ยชวนสีหน้า
จริงจัง

“กลับบ้านเถอะ”

“หา งานเสร็จแล้วหรือครับ?” เปียวเอ่ยท้วงถามงงๆ

“ไม่เสร็จ แต่อยากกลับไปกอดเมีย” แอบหยอดเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางกรุ้มกริ่ม

“คุณนี่”

เปียวยิ้มเขินก่อนเดินตามแรงดึงของอลันออกไปข้างนอก อลันสั่งเลขานุการหน้าห้องว่าให้ช่วยดูแลเก็บเอกสารบนโต๊ะให้ด้วย
วันนี้เจ้านายอย่างเขาขอเกงานกลับบ้านก่อนเวลาหนึ่งวัน เลขานุการสาวใหญ่กับผู้ช่วยสาวถึงกับมึนไปตามๆกัน เพราะต่างก็
ตามอารมณ์เจ้านายของพวกเธอไม่ทัน เมื่อครู่อย่างกับพายุบุแคม ตอนนี้มันลมอะไรกันล่ะนี่??




--------------------------------

ต่อด้านล่างค่ะ

[wanmai]

งานแต่งงานของพงศกรและสุวิญชาถูกจัดขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่คบหาดูใจในฐานะคู่หมั้นกันมาระยะหนึ่ง และพงศกรมีความพร้อม
มากพอที่จะดูแลหญิงสาวได้แล้ว ทำให้ชายหนุ่มเอ่ยขอเธอแต่งงาน และคนที่ดีใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นนางวลัย ที่หมายหมั้นปั้นมือ
มาแสนนาน พลาดหวังจากลูกชายคนเล็กอย่างพิชญแล้วนางจึงทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ลูกชายคนโตที่ตามใจนางทุกอย่างเช่น
พงศกรอย่างเต็มที่ คอยดูแลจัดแจงทุกอย่างในงานจนแทบไม่ได้พักได้ผ่อนจนเปียวชักจะเป็นห่วงว่าจะล้มหมอนนอนเสื่อก่อน
วันงานจะมาถึง แต่แม้แต่นายพรตเอ่ยเตือนแล้วนางยังไม่ยอมวางมือบ้างเปียวก็สุดที่จะเอ่ยเตือนได้

จนวันงานมาถึงทุกคนในบ้านพฤทธาการต่างต้องตื่นกันแต่เช้ามืดเพื่อที่จะเตรียมตัวแห่ขันหมากไปยังบ้านของเจ้าสาวอย่าง
สุวิญชา นางวลัยก็ยังคงตื่นเต้นกับงานอยู่เช่นเคย เปียวกับพิชญคอยเดินประกบผู้เป็นมารดาไม่ห่าง จนพิธีการในช่วงเช้าเสร็จ
สิ้นลงไป และถึงเวลาที่แขกทุกคนจะได้รับประทานอาหารกันแล้ว แขกที่มาร่วมงานในช่วงเช้านั้นล้วนแล้วแต่เป็นญาติสนิท
และเพื่อนๆของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่สนิทกันจริงๆเท่านั้น เพราะยังมีงานเลี้ยงตอนกลางคืนสำหรับแขกอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้
มาร่วมงานในเช้าวันนี้ด้วย

เปียวยกสำรับกับข้าวไปให้พ่อกับแม่ถึงที่โต๊ะ ขณะที่พิชญเองก็ช่วยบริการเครื่องดื่มให้ พงศกรดูแลแขกส่วนอื่นอยู่ทำให้สองพี่
น้องเปียวกับพิชญต้องคอยดูแลนางวลัยกับนายพรตด้วยตนเอง เปียวจัดวางจานอาหารลงบนโต๊ะก่อนเอ่ยชวนนางวลัย

“แม่ทานอะไรสักหน่อยสิครับ เหนื่อยมาแต่เช้าแล้ว”

นางวลัยมองหลานชายสามีที่มีน้ำใจห่วงใยเธอแล้วก็รู้สึกกระดากปนละอาย ทั้งที่เธอทำไม่ดีกับเด็กคนนี้ก็ตั้งหลายอย่าง แต่อีก
ฝ่ายกลับไม่ถือโกรธแถมยังห่วงใยเธอเสียอีก หญิงสูงวัยเอ่ยขอบใจเปียว ก่อนจะตักอาหารที่เปียวยกมาให้ทาน เปียวหันไปมอง
พิชญแล้วก็ยิ้มให้กันเมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นมารดาอ่อนลง



“นายนี่มันเป็นคนดีจริงๆเลยนะเปียว ดีเกินไปด้วยซ้ำ”

พิชญพูดกับพี่ชายคนรองเหมือนจะเป็นการบ่นมากกว่าหรือเปล่าไม่แน่ใจ เมื่อทั้งคู่กลับมาจากงานแต่งงานของพี่ชายคนโตใน
ช่วงเช้า ก่อนเตรียมไปงานเลี้ยงมงคลสมรสในตอนค่ำนี้ ขณะที่เดินเข้าบ้านมาด้วยกันแล้วพิชญตามพี่ชายขึ้นมาที่ห้อง

“พูดอะไรแปลกๆ” เปียวพูดกลั้วหัวเราะ

“ก็นายน่ะนอกจากจะไม่โกรธที่พ่อกับแม่ทำกับนายเอาไว้ รวมทั้งฉันด้วยที่ทำไม่ดีกับนาย... นายยังเป็นห่วงพวกเรา ดูแล ช่วย
เหลือพวกเราทุกอย่างอีก ทั้งที่นายจะอยู่สบายๆกับมิสเตอร์แอลของนายแล้วไม่สนใจคนใจร้ายอย่างพวกเราก็ได้ แต่นายก็ไม่ทำ”

“ก็เพราะเราคือครอบครัวไงพี พี่จะเพิกเฉยแล้วปล่อยให้ทุกคนเดือดร้อนไม่ได้หรอก” เปียวให้เหตุผล

“นั่นไงล่ะ ฉันถึงได้บอกว่านายมันเป็นคนดี”

พิชญว่า ท่าทางทึ่งกับพี่ชายคนนี้อยู่เหมือนกัน เป็นเขาหน่อยไม่ได้ จะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว เปียวส่ายหน้ายิ้มๆ พิชญมอง
เปียวที่เอาชุดสูทชุดใหม่จากตู้เสื้อผ้ามาวางบนเตียง ก่อนจะเอ่ยบอกเมื่อพี่ชายคนรองหันมาทางตนเอง

“ขอบใจนะเปียว ที่นายไม่ทิ้งพวกเรา”

เปียวชะงักไปเล็กน้อยก่อนเปิดยิ้ม

“ก็เราคือครอบครัวเดียวกันนี่”

พิชญหัวเราะในลำคอเบาๆ นี่ล่ะนะถึงจะสมเป็นเปียว ปฏิญญา คิดแล้วเด็กหนุ่มก็ยิ้มกับการมองโลกในแง่ดี และความคิดดีๆของ
พี่ชาย



ตกค่ำ งานเลี้ยงฉลองสมรสของพงศกรถูกจัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่ง อลันเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้มาร่วมงานเพื่อแสดงความยินดีกับคู่
บ่าวสาวด้วย ชายหนุ่มอยู่รอจนงานเลิกเพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกับเปียว

เมื่อทยอยส่งแขกเหรื่อที่มาร่วมงานจนเกือบหมดแล้วพงศกรจึงให้เปียวกลับบ้านไปกับอลันก่อน เพราะนี่ก็ให้อลันรอนานมาก
แล้ว เปียวจึงไปไหว้ลานายพรตกับนางวลัยก่อนกลับ

“ต้องขอบคุณคุณเช่นกันนะครับมิสเตอร์แอล ถึงจะรู้ว่าทุกอย่างที่คุณทำก็เพื่อเปียว แต่มันก็ส่งผลดีต่อครอบครัวผมอย่างมาก
เหลือเกิน”

พงศกรเอ่ยกับอลันเมื่อตามมาส่งที่หน้าห้องจัดงาน อลันยิ้มรับคำขอบคุณนั้น

“ถือเสียว่าคนกันเอง”

ชายหนุ่มตบบ่าเจ้าบ่าวหมาดๆก่อนมองเปียวที่ยืนอยู่ข้างๆ เปียวจึงส่งยิ้มไปให้ เอ่ยลาพงศกรและเจ้าสาวอย่างสุวิญชาแล้วสอง
หนุ่มจึงออกจากโรงแรมมาเพื่อมุ่งตรงกลับบ้านกัน




----------------------------------




เมื่อกลับมาถึงบ้านอลันก็เกิดมีความคิดแปลกๆขึ้นมา เอ่ยชวนเปียวไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์อย่างคู่รักคู่แต่งงานใหม่เขา เปียวที่
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก้าวขึ้นมาบนเตียงนอนที่อลันนั่งขัดสมาธิอยู่บนนั้น

“เราไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย พี่ชายผมต่างหากที่แต่ง สับสนนะนี่มิสเตอร์แอล”

เปียวว่าก่อนล้มตัวลงนอน อลันเอนตัวลงนอนข้างกัน ก่อนตะแคงข้างหันไปมองเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยอ้อน

“ไปไม่ได้หรือเปียว นะ”

“เกเรใหญ่แล้วนะครับ ตั้งแต่พี่คมไม่อยู่นี่โยนงานให้ลูกน้องทำจนหลังอานหมดแล้วมั้งน่ะ”

“รับน้องไง” อลันไม่ปฏิเสธ ทั้งยังยอมรับด้วยรอยยิ้มอีกต่างหาก

“เล่นอะไรเป็นเด็ก”

เปียวส่ายหน้าเบาๆก่อนพลิกตัวหันหลังให้มิสเตอร์แอลที่ทำท่าว่าจะเซ้าซี้ไม่เลิก อลันเขยิบเข้าไปชิดแผ่นหลังเด็กหนุ่ม ก่อนโน้ม
หน้าลงกระซิบข้างหู

“นะเปียว”

“อะไรครับ?” เปียวแสร้งทำเป็นไม่รู้ตาใส

“ไปฮันนีมูนกัน”

“เพ้อเจ้อ”

“ไม่เพ้อ อยากไป นะครับ”

“ประหลาดคน”

“ไม่ประหลาดสักหน่อย นะ นะครับ”

อ้อนไปอ้อนมาอลันก็ชักจะลามไปทั่ว งับใบหูบางที่ตนเองกระซิบขอ ก่อนจะรั้งคางเรียวให้เด็กหนุ่มหันมารับจูบ เปียวพลิกกาย
มานอนหงายแล้วจูบตอบมิสเตอร์แอลที่ทำตัวขี้อ้อน พออีกฝ่ายผละออกเปียวจึงเอ่ยถามหาข้อดีของการไปฮันนีมูนที่ว่านี้

“ถ้างั้นบอกหน่อยสิครับว่าฮันนีมูนที่ว่านี่มันมีอะไรพิเศษนอกจากเรื่องที่คุณทำอยู่ทุกวันน่ะ?”

“คุณนี่รู้ไปหมดทุกอย่างเลยน้า สมแล้วที่เป็นลูกไก่ตัวน้อยๆของผม” อลันบีบจมูกโด่งสวยของลูกไก่น้อยเบาๆ

“ไม่เกี่ยวเลย” เปียวย่นจมูกแล้วว่า แต่อลันเอ่ยแย้งทันควัน

“เกี่ยวสิ เพราะเป็นลูกไก่ตัวน้อยที่ผมรักที่สุด”

“จริงน่ะ?”

“ชัวร์เลย”

เปียวอมยิ้มกับคำยืนยัน ก่อนจะเบี่ยงหน้าหลบเมื่ออลันก้มลงมาอีกหน อลันกระซิบถามเด็กหนุ่มข้างหูก่อนงับใบหูให้จั้กจี้เล่น

“ตกลงไปนะ”

ชายหนุ่มเอ่ยอ้อนแต่เปียวหัวเราะ หดคอหนีริมฝีปากหยักที่คอยแต่จะเลาะเล็มและงับใบหูเขา

“นะครับ”

อลันยังอ้อนไม่หยุด เปียวชักจะเริ่มสั่นเมื่อลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียใบหูแทนการงับเล่น ก่อนที่อลันจะใช้กลวิธีอ้อนรักฉบับมิสเตอร์แอล
ต่อไป แล้วลูกไก่น้อยจะหนีรอดไปไหนเสีย...




--------------------------------




ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ สายการบินภายในประเทศ



เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำพาคู่รักไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์แสนหวานฉ่ำ การเดินทางของอลันและเปียวในครั้งนี้
อลันเลือกที่จะกลับไปยังสถานที่แห่งความทรงจำ ที่ที่เขาและเปียวได้วางสถานะแสนวุ่นวายและเปิดใจรับกันและกันเป็นครั้ง
แรก ที่ที่มีความทรงจำดีๆร่วมกันมากมาย บ้านพักแสนสวยหลังเล็กริมชายทะเลของเอิร์ทนั่นเอง

ทั้งคู่ได้ใช้เวลาทุกคืนวันร่วมกัน มีความสุขจนแทบล้นไปทั้งอกเมื่อมีกันและกันอยู่เคียงข้าง หาดทรายสวยๆกับแสงแดดรำไรใน
ยามเช้ายิ่งส่งให้บรรยากาศของความหวานเพิ่มระดับมากยิ่งขึ้น มือที่จับกุมกันเวลาเดินเล่นบนทรายเม็ดละเอียด น้ำทะเลเย็นฉ่ำที่
ซัดสาดเข้าหาฝั่งทำให้เย็นเท้าเวลาก้าวเดินย่ำเหยียบ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มกว้างเพิ่มสีสันให้ความรักนี้ยิ่งดีแสนดีขึ้นไปอีก

เปียวยืนรับลมทะเลอยู่ที่ระเบียง ที่เดิมที่เขาชอบมายืนมองทะเลทุกครั้งเมื่ออยู่ที่บังกะโลแสนสวยหลังนี้ อลันก้าวออกมาจากตัว
บ้านพักเห็นเด็กหนุ่มยืนมองทะเลที่ชานระเบียงเหมือนเดิมอีกแล้วก็เดินเข้าไปหา รวบกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ เปียวเอนตัวมาพิงคน
ด้านหลังมากขึ้นเมื่อถูกสวมกอด ลมทะเลพัดเอื่อยทำให้เด็กหนุ่มปล่อยความรู้สึกไปตามสายลมที่พัดพาเข้ามากระทบกาย

“คุณเคยบอกว่าเวลามองทะเลแล้วรู้สึกเหงา ตอนนี้ยังเป็นแบบนั้นอยู่ไหม?”

อลันเอ่ยถามคนในอ้อมแขนที่ยังคงมองท้องน้ำสีฟ้านั้นเงียบๆ เปียวส่ายหน้าเบา สายตาจับจ้องมองน้ำทะเลสีฟ้าใสที่กระทบ
แสงแดดระยิบยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ความรู้สึกที่ว่าเงียบเหงาว้าเหว่นั้นในวันนี้มันได้ต่างออกไป อาจจะเพราะอ้อมกอดแสน
แข็งแรงที่คอยโอบกอดเขาเอาไว้ทุกครั้งที่ต้องการความอบอุ่นนี้ก็เป็นได้

“คุณบอกเองนี่ว่ามีเราอยู่ด้วยกันแล้วจะไม่เหงา ใช่ไหม?”

เด็กหนุ่มเอี้ยวหน้ากลับมาถามอลันที่ยืนซ้อนหลัง ดวงตาวาวใสนั้นพราวระยับด้วยความสุขจนคนมองต้องยิ้มตาม อ้อมกอดนั้น
กระชับแน่นก่อนที่เจ้าของอ้อมกอดจะเอ่ยกระซิบ

“ใช่ แค่มีเรา ไม่ว่าความเหงาหรืออะไรก็จะไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีก คุณเชื่อผมไหม?”



“ที่สุด”



คำตอบรับพร้อมรอยยิ้มทำให้อีกคนยิ้มตามด้วยความรู้สึกเป็นสุขไม่ต่างกัน แม้วันวานที่ผ่านมานั้นจะพบเจอกับเรื่องร้ายใดๆ
อุปสรรคและปัญหาที่แสนวุ่นวายและยุ่งเหยิงในชีวิต จนบางครั้งในบางเหตุการณ์ก็เกือบเอาชีวิตแทบไม่รอด ทั้งคู่ผ่านเรื่องต่างๆ
มาด้วยกันมากมาย

ในวันนี้ทั้งอลันและเปียวได้ค้นพบในสิ่งที่ตนเองต่างต้องการ ด้วยเพราะมีอีกคนเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหาย ชายหนุ่มที่เจ็บ
ช้ำมาเพราะรัก มีความทรงจำและอคติที่ไม่ดีต่อความรัก คนที่เคยคิดว่าความรักที่แท้จริงนั้นมันไม่เคยมีอยู่ จนเมื่อมาพานพบกับ
เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับปัญหาที่ตนเองไม่ได้ก่อ ยอมแม้จะต้องตกเป็นเหยื่อของใครก็ตามเพียงเพื่อต้องการให้
ครอบครัวของตนเองผ่านพ้นวิกฤติ คนที่ก้าวเข้ามาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่ถูกปิดกั้นของเขาให้แปรเปลี่ยนไป ก่อเกิดเป็นความ
รักครั้งใหม่ที่มั่นคง

สำหรับเปียวแล้วเขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่โหยหาความรักจากใครสักคนมาโดยตลอด เฝ้าคอยถามตนเองทุกครั้งว่าเคย
เป็นที่รักของใครบ้างไหม จนเมื่อในวันหนึ่งที่เขาได้รับความรักมากมายจากผู้คนรายรอบข้างนั้นเขารู้สึกได้ถึงความสุข และที่
มากกว่านั้น... ความรักจากคนที่อยู่เคียงข้างเขาในยามนี้คือยาวิเศษที่สุดที่ช่วยให้หัวใจที่โหยหาของเขาได้รับการเติมจนเต็ม




หัวใจของทั้งคู่ต่างมีรักให้กันและกัน มันจะไม่มีวันหมดลง และจะคงอยู่ตราบนานเท่านาน...







                                                                 จบบริบูรณ์







กำลังรวมรายชื่อนักอ่านของเรื่องนี้อยู่ค่ะ นับไปนับมาก็งงตัวเองว่าเขียนชื่อคนนี้ไปหรือยัง มึนได้อีก เดี๋ยวรวมเสร็จแล้วคืนนี้มา
ขอบคุณอีกทีพร้อมบวกให้ทุกท่านด้วยนะคะ มาลงให้อ่านกันก่อน เพราะเว้นมาหลายวันแล้ว^^

ขอบคุณทุกท่านค่ะ

วันใหม่

[love2y]

เย้ๆๆ แฮปปี้กันทุกคน

จบแล้ววววว หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่อีกนะคะ >_<

[Mio]

อ้าว จบแล้วง่ะ TT  แต่มีความสุขกันก็ดีแล้วค่ะ : )
สามคำ>>>ขอบ คุณ ค่ะ

[bobby_bear]

หลังจากผ่านมรสุมชีวิตกันมาพักใหญ่
ชีวิตของทุกคนก็เข้าสู่ความสงบเช่นเดิมและมีความสุขมากกว่าเดิม ^^
เรื่องอขงน้องพีกับเบศน่าสนุกอ่ะ อิอิ  วันใหม่จะแต่งมาไหมน้อออ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุก ๆ มาให้อ่านนะตรับ

[tuek]

มีความสุขกันทุกคู่
เอาเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกนะคะ

[Ball]

จบแล้วอ่าาา เรายังอยากอ่านต่ออยู่เลย >.<
ยังไงก้ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
จะติดตามผลงานเรื่อยๆค่ะ
กดบวก1ฉลองตอนจบจ้าาา

[fay 13]

จะมีโอกาสได้อ่านคู่ของพี่ชายอลันหรือเปล่าค่ะ อยากอ่านจัง 

[❝CHŌN❞]

จบแล้วหรอเนี่ย เป็นเรื่องที่น่ารักเรื่องนึง ที่เราชอบมากกกกกกกกกกก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ เรื่องนี้มีภาค 2 เรื่องของพี่อลันใช่ไหมค่ะ

[malula]

คลี่คลายและลงตัวอย่างสวยงามมาก
ขอบคุณน้องใหม่สำหรับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง

[bobie]

แฮปปี้เอ็นดิ้งงงงง ><
จบได้หวานทุกคู่เลย
ว่าแต่จะมีภาคของอเล็กซ์มั้ยอ่าคะ
อยากอ่านๆ

[Ella]

จบซะแล้ว กับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง ...แต่ยังเหลือคู่ของพี่อลัน นิหน่า จะมีมาต่อไหมค่ะ