เล่ห์พรางรัก
ตอนที่ ๑๕ เล่ห์รักลวงตาทางด้านปวิตาที่ทะเลาะกับคิริไปคราวก่อนและยังไม่มีฝ่ายไหนที่จะเริ่มต้นพูดคุยกัน หญิงสาวได้รับโทรศัพท์จากมารดาของคิริ
บอกว่าคิริไม่สบายให้ปวิตามาช่วยดูแลกันหน่อย อย่าโกรธกันให้นานนักเลย ปวิตาจึงได้ลดทิฐิลงมา เพราะต่อให้โกรธกันอย่างไร
ตนเองก็ยังห่วงใยคนรักอยู่ไม่คลาย
“วิตา?”
ผ้าชุบน้ำบิดหมาดที่ถูกเช็ดลงบนใบหน้าทำให้คิริรู้สึกตัวขึ้นมา เขารู้สึกอ่อนเพลียมาตั้งแต่เช้าแล้วจึงได้นอนพักอยู่ที่บ้านไม่ได้
ออกไปไหน พอลืมตาขึ้นมาเห็นคนรักนั่งอยู่ข้างกายก็เอ่ยเรียกราวไม่เชื่อสายตา
“พี่คงฝัน” ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนอีกครั้งแล้วนวดขมับตนเองไล่ความมึนงง
“อะไรกันคะ เห็นหน้าวิตาแล้วบอกว่าฝัน หรือว่าไม่อยากให้วิตามา”
เสียงที่เคยคุ้นเอ่ยพ้อ เรียกให้คิริมองที่มาของเสียงนั้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแน่แล้วว่าเป็นปวิตาจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง ท่าทางยังมึนงงไม่หาย
“วิตา?”
“ก็ใช่สิคะ พี่คีคิดว่าใครล่ะ…”
คำพูดของปวิตาหยุดลงเท่านั้นเมื่อคิริรั้งกายสาวคนรักเข้ามากอดแนบแน่น ปวิตานิ่งไปก่อนจะกอดตอบคนรักของเธอแล้วลูบแผ่น
หลังเขาเบาๆ
“พี่คี เป็นอะไรคะ?”
“พี่ขอโทษนะวิตา พี่ไม่ดีเองที่พูดกับวิตาไปวันนั้น ที่ตีความวิตาไปในทางไม่ดี พี่ผิดทุกอย่าง”
คิริเอ่ยบอกด้วยความรู้สึกผิดมากมาย เขาได้ใช้เวลาคิดทบทวนจนถ้วนถี่แล้ว ผลลัพท์ของความรู้สึกก็ออกมาคงเดิมคือเขาปล่อย
เธอไปไม่ได้ คิริไปหาหญิงสาวที่บ้านหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยได้บอกเธอ เพียงแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นอยู่สบายดีเขาก็กลับมา ไม่
นึกว่าปวิตาจะมาหาเช่นตอนนี้
“เรากลับมิลานกันนะวิตา นะที่รัก” คิริเอ่ยวอน เขาสับสนว้าวุ่นไปหมดแล้วเวลานี้ ร่างกายก็อ่อนแอจนน่าหงุดหงิด เกิดอะไรขึ้นกับ
เขาก็สุดจะรู้
“ค่ะ เราจะกลับมิลานกัน”
ปวิตานิ่งไปเล็กน้อยก่อนตอบรับคำเว้าวอนขอ คำตอบรับนั้นไดรับอ้อมกอดที่รัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ปวิตาประท้วงเบาว่าหายใจไม่
ออก คิริถึงได้ผละออกห่างแล้วเอ่ยขอโทษ หญิงสาวไม่ถือโกรธ นำน้ำในอ่างเช็ดตัวไปทิ้ง ก่อนเรียกแม่บ้านให้เตรียมอาหารให้
คิริทาน เมื่อกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งคิริก็ให้นั่งลงพูดคุยกันถึงเรื่องที่ทำให้เกิดปัญหาอยู่ในขณะนี้
“เรื่องพี่กับอลันน่ะความเป็นไปได้มันแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ ถึงเราทำอะไรไปตอนนี้ก็ไม่ทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นมาหรอก พี่รู้จัก
อลันดีพอๆกับตัวพี่เอง เราสามคนน่ะยังคงติดค้างเรื่องพวกนี้อยู่ในใจจนก้าวต่อไม่ได้สักคน อลันเองก็คงไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่
เป็นอยู่นี้หรอก แต่มันก็ทำใจลำบากหากจะให้อภัย คงต้องใช้เวลามากกว่านี้เพื่อเยียวยาแผลของเราทุกคน”
“วิตารู้ค่ะ แต่วิตาก็อยากขอคาดหวังสักนิด”
ปวิตาพูดหน้าเศร้า ก่อนจะปรับอารมณ์และสีหน้าให้ดีขึ้นแล้วจึงเปลี่ยนเรื่องมาเอ่ยถามคนรัก
“แล้วนี่พี่คีเป็นอะไรคะ เห็นคุณแม่ว่าไม่สบาย”
“ไม่รู้สิ มันเป็นเหมือนตอนก่อนมาที่นี่นั่นล่ะ ตื่นเช้ามาพี่ก็มึนๆหัว ปั่นป่วนมวนท้องจนอยากอาเจียน”
คิริบอกอาการที่เกิดกับตนเอง ก่อนกลับมาที่เมืองไทยเขาก็มีอาการเช่นนี้ แต่เพราะยุ่งๆเลยไม่ได้ไปให้หมอตรวจดูสักที
“แย่จัง เราไปหาหมอไหมคะ วิตาเป็นห่วง” ปวิตาเอ่ยถามอย่างห่วงใย ใช้หลังมืออังหน้าผากและคอของคนรักดูอีกทีว่าร้อนหรือ
ไม่ คิริยิ้มให้กับความห่วงใยนั้น
“ก็ดีจ้ะ ตอนกลับมิลานจะได้ไม่เอาไข้กลับไปด้วย”
ปวิตาพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ความอบอุ่นอ่อนโยนแทรกเข้ามาในหัวใจเมื่อปัญหาคลี่คลายลงได้ แม้ในตอนนี้มันจะยัง
ขาดๆเขินๆอยู่ แต่ทั้งคู่ก็วาดหวังว่าสักวัน... ความสุขที่มีอยู่นี้มันคงจะถูกเติมให้เต็มได้เสียที
+++++++++++++++
หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่ทะเลเสียหลายวัน ทั้งเปียวและอลันก็ต่างได้ใช้เวลาเหล่านั้นปรับตัวปรับหัวใจให้ตรงกันมากขึ้น ทั้งคู่
เลือกที่จะวางบทบาทที่ตนเองเป็นอยู่ลง ปล่อยให้หัวใจได้ศึกษากันโดยไม่มีคำว่าแต่มาเป็นข้ออ้างของหัวใจได้อีก
อลันพาเปียวกลับมาที่บ้านเมื่อทุกอย่างดูจะไปได้สวย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มจะดีขึ้นกว่าก่อน เพียงแค่อลันจะลดความหุนหัน
พลันแล่นลงบ้าง ใจเย็นและรับฟังกันมากขึ้น สิ่งที่ค่อยปรับเปลี่ยนไปนี้ดูจะเป็นที่น่าพอใจของลูกไก่น้อยของเขาไม่เบา
“ลืมอะไรอีกหรือเปล่าเปียว?”
อลันเอ่ยถามเมื่อขนข้าวของมาขึ้นรถเตรียมจะกลับบ้านกันแล้ว เปียวส่ายหน้าให้รู้ว่าไม่ลืมอะไรแล้ว ก็เขามีเพียงโทรศัพท์เครื่อง
เดียวที่ติดตัวมา ไม่มีทางลืมมันได้หรอก คนขับรถของที่บ้านอลันขับรถมารับทั้งคู่ถึงที่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาไปจองตั๋วเครื่องบิน
เอิร์ทที่รู้ว่าเปียวจะกลับบ้านในวันนี้แล้วก็มาส่ง อลันที่เห็นเพื่อนใหม่ของเปียวเดินมาก็เดินเลี่ยงไปรอเปียวที่รถเพราะไม่อยาก
ชวนทะเลาะ
“หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ”
“ที่นี่บริการดี ดูแลต้อนรับแขกดีมาก ไว้ว่างๆผมจะมาเที่ยวอีก” เปียวเอ่ยกระเซ้าเจ้าของบังกะโลยิ้มๆ
“ยินดีต้อนรับเสมอครับผม”
เอิร์ทยิ้มบอก รอยยิ้มยังกว้างขวางเหมือนเคย ช่างเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีเสียเหลือเกินหนุ่มคนนี้ เปียวเอ่ยลาเพื่อนใหม่อีกหน
ก่อนขอตัวไปขึ้นรถ อลันยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างตัวรถ เปียวเดินเข้าไปหาแล้วแตะแขนเบาๆเป็นเชิงบอกให้ขึ้นรถได้แล้ว เปียวก้าวขึ้น
รถไปขณะที่อลันยังหันไปมองเอิร์ทอีกครั้ง ทางนั้นก็ส่งยิ้มมาให้ อลันเลยเบือนหน้าหนี มาทำเป็นยิ้ม เฮอะ!
รถยนต์เคลื่อนตัวออกจากชายทะเลเพื่อกลับสู่เมืองหลวงต่อไป ระหว่างทางเมื่อนั่งรถนานๆเปียวก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา อลันจึงให้
เอนศีรษะมาพิงไหล่ตนเองเอาไว้ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง
+++++++++++++
เมื่อกลับมาแล้วอลันก็เริ่มทำงานในทันที วันหยุดพักผ่อนของเขาหมดลงแล้ว ชายหนุ่มไม่ห้ามหากเปียวจะไปที่พฤทธาการ และ
เปียวก็ไปที่นั่นอยู่บ่อยครั้ง อยากรู้ความเป็นไปของบริษัทบ้างว่างานที่ได้รับมาเมื่อคราวก่อนดำเนินการไปถึงไหนแล้ว อยากจะ
ช่วยเหลือบ้างแต่ตนเองเรียนการเงินมาก็คงดูได้แค่เพียงเรื่องนี้ จะไปช่วยคิดเรื่องออกแบบ หรือก่อสร้างคงไม่ได้ เปียวได้พบ
ฮิโรยูกิบ้างในบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ในเมื่อมิสเตอร์แอลบอกว่ามันจะเป็นไปในทางของมันก็ปล่อยให้มันเป็นไป
อย่างที่ว่า
อลันมีนัดจะต้องไปงานเลี้ยงของบุคคลสำคัญท่านหนึ่ง ชายหนุ่มให้เปียวไปช่วยเลือกของขวัญด้วย เปียวทำหน้าประหลาดเมื่อรู้
ว่าต้องไปเลือกของขวัญในงานสำคัญ แค่ของขวัญให้เพื่อนเขายังคิดแล้วคิดอีกเลือกไม่ได้เสียทีเลย แล้วจะให้ไปเลือกของที่
สำคัญแบบนั้นมันจะดีหรือ
“ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอกนะ เซนส์ต่ำมากด้วย” เปียวรีบออกตัวเมื่ออลันพามาที่ห้างสรรพสินค้า
“ฝึกไว้ เดี๋ยวอีกหน่อยเผื่อคุณได้ออกงานกับพฤทธาการบ้างจะได้รู้แนวทางไง” อลันให้เหตุผล เปียวนิ่งคิดก่อนพยักหน้าเมื่อเห็น
ควรด้วย
ทั้งคู่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้จนได้ของที่ต้องการ เมื่อทำธุระเสร็จแล้วอลันจึงจะพาผู้ช่วยจำเป็นในวันนี้ไปเลี้ยงอาหารกลางวันกันสัก
หน่อย แต่ก็กลับเจอปวิตากับคิริที่มาเดินหาซื้อของใช้เช่นกัน อลันหยุดยืนเมื่อได้เผชิญหน้ากัน เปียวลอบมองคนทั้งสามด้วย
ความหวั่นใจ อย่าอาละวาดนะมิสเตอร์แอล
“คุยกันหน่อยได้ไหมอลัน?”
คิริรีบพูดเมื่ออลันจูงมือเปียวจะเดินหนีไป ชายหนุ่มตัวโตเพียงชะงักเล็กน้อยก่อนเดินดุ่มไม่สนใจทั้งสองคนนั้นอีก เปียวที่ถูกลาก
มาด้วยขืนตัวเอาไว้ ทำให้อลันหันมาทำตาดุใส่ เปียวหน้าเจื่อนก่อนอ้อมแอ้มบอก
“ถ้าคุณเอาแต่หนี พวกคุณทั้งสามคนก็ไม่มีทางจะมีความสุขไปได้หรอกนะ แล้วมันก็จะส่งผลให้อนาคตของเราไม่แน่นอนด้วย”
อลันมองเด็กน้อยของเขาที่มองตอบมาไม่มีหลบ ท่าทางดูเหมือนจะหงอแต่ไม่ใช่เลย ดื้อเป็นที่หนึ่งเลยต่างหากล่ะคนนี้ ชายหนุ่ม
ถอนใจหนักๆ ก่อนดึงแขนเปียวเดินย้อนกลับไป
“เดี๋ยว จะไปไหนของคุณน่ะ?” เปียวร้องถามเมื่ออยู่ๆอลันนึกจะพาไปไหนก็ไม่บอกกล่าว
“คุณบอกเองนี่ว่าไม่ให้ผมหนี ว่าแต่คุณเถอะ อย่าหนีละกัน”
“หา?” เปียวอุทานงงๆ ไม่เข้าใจความหมายจากคำพูดของอลัน ต่อเมื่อเห็นว่าอลันกำลังจะพาตนเองไปไหนถึงได้เข้าใจอย่างแจ่ม
ชัด ไม่นะ!
เมื่ออลันเดินย้อนกลับมาคิริกับปวิตาก็กำลังจะเดินแยกไปอีกทาง ชายหนุ่มจึงเอ่ยเรียกทั้งสองคนไว้
“คี!”
คนทั้งคู่หันมามองตามเสียงเรียก ก่อนจะหันไปมองหน้ากันเองอย่างแปลกใจที่อลันย้อนกลับมา เปียวที่เริ่มจะคาดเดาสถานการณ์
คร่าวๆได้กระตุกมืออลันแล้วกระซิบบอก
“ผมไม่เกี่ยวนะ”
“ช้าไปแล้วล่ะเด็กน้อย”
อลันยกยิ้มมุมปากแล้วว่า ก่อนลากเปียวเดินเข้าไปหาปวิตาและคิริ
“คุยกันหน่อยก็ดี”
คิริเลิกคิ้วสูง แปลกใจที่คราวนี้อลันยอมคุยด้วยง่ายๆ ก่อนเบนสายตามามองมือของเพื่อนที่กุมมืออีกคนไม่ปล่อย แม้อีกฝ่ายจะ
พยายามบิดมือออกอยู่ตลอดก็เถอะ เมื่อตกลงว่าจะคุยกันแล้วทั้งหมดจึงพากันเดินเข้าร้านอาหารที่ดูเป็นส่วนตัวร้านหนึ่งไป อลัน
ก็ยังจับจูงเปียวให้มาด้วยกันอีก
เมื่อเข้ามานั่งในร้านอาหารแล้วเปียวก็ได้แต่นั่งเจี๋ยมเจี้ยมเจียมตน อยากจะลุกหนีแต่อลันกุมมือไว้แน่นหนา แถมตอนนี้เปลี่ยนมา
จับแขนไว้แล้วด้วย เขาไม่ใช่ผู้ร้ายนะ!
เปียวรู้สึกอึดอัดที่ต้องมาเป็นส่วนเกินในเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของทั้งสามคนนี้ไม่ใช่หรือ จะดีหรือที่ให้เขามานั่งแทรกกลางในการ
สนทนาอยู่แบบนี้ ถึงแม้คิริกับปวิตาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เปียวก็พอรู้ล่ะว่าทั้งคู่คงกระอักกระอ่วนไม่แพ้กันที่มีคนนอกมาร่วม
รับฟัง คงจะมีแต่มิสเตอร์แอลนั่นล่ะที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับใครเขา แล้วให้เขามาทำอะไรตรงนี้กัน บ้าชะมัด
“ฉันกับวิตากำลังจะกลับมิลานกันน่ะ” คิริเอ่ยบอก อลันก็ตอบรับคำสั้นๆ
“อืม”
“เรื่องที่ผ่านมาฉันอยากพูดอยากอธิบายกับนายมาตลอด…”
ลอบสังเกตปฏิกิริยาของเพื่อน เมื่อไม่เห็นว่าอลันจะโต้แย้งในเรื่องที่ตนเองจะพูดคิริจึงเอ่ยต่อ
“แต่เพราะฉันได้ชื่อว่าแย่งคนรักของนายมา ทำให้นายไม่อยากที่จะพบเจอและพูดคุยกัน...”
“อย่าคิดแทนฉันคิริ” อลันเอ่ยแย้งเสียงเข้มไม่แพ้สีหน้า
“ที่ฉันโกรธ ที่ฉันแค้น เป็นเพราะอะไรนายไม่รู้หรือ?”
“............” คำถามของอลันทำให้ปวิตาและคิริสะอึก ไม่ใช่ว่าไม่รู้ และเพราะรู้ชัดถึงได้เจ็บปวดกันอยู่เช่นนี้ อลันมองจ้องคนทั้งคู่
ก่อนเอ่ยบอก
“เพราะนายคือเพื่อนคนสำคัญ คือคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด แต่นายก็ยังหักหลังฉันได้ ทั้งที่เรื่องมันควรจะจบดีกว่านี้หากนาย
มาบอกกับฉันสักนิดว่านายชอบเธอ แล้วเรามาสู้กันแบบแฟร์ๆ แต่มันไม่ใช่ไง...”
พูดเพียงเท่านั้นอลันก็หยุด เขาไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ ไม่อยากจะฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรอีกต่อไปแล้ว มันเจ็บเกินทน สีหน้า
ของผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งสามคนดูไม่ดีนัก คงไม่มีใครอยากนึกถึง แต่ในเวลานี้ก็จำต้องนึกถึงมัน เมื่อปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่
สักพัก คิริก็พูดกับเพื่อนอย่างจริงจัง
“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง มันคงน้อยไปและนายคงจะไม่ต้องการมัน แต่ฉันก็อยากจะพูด และอยากจะบอกว่าหากมีโอกาส
อีกครั้ง ฉันก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับนายเสมอ”
คำพูดนั้นของคิริไม่ได้รับการตอบกลับจากอลัน สีหน้าของหนุ่มลูกครึ่งดูเคร่งเครียดเหมือนกำลังจะระเบิดได้ทุกเวลา เปียวลูบแขน
คนอารมณ์ร้อนเบาๆ คิริที่คอยลอบสังเกตคนทั้งคู่อยู่ตลอดมองปฏิกิริยาของอลันที่ค่อยคลายลงช้าๆนิ่ง และเกิดความสงสัยใคร่รู้
ว่า... เด็กคนนี้เป็นใครกัน?
ใช้เวลาคุยกันเพียงไม่นานคิริกับปวิตาก็กลับไป เมื่อทั้งสองคนนั้นกลับไปแล้วอลันก็เอาแต่นิ่งเงียบ จนออกจากร้านอาหารแล้ว
กลับมาที่รถโดยไม่ได้แตะอาหารกันสักนิด เปียวเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ได้แต่นั่งอยู่เป็นเพื่อนคนสับสน อลันเอื้อมมือมากุมมือ
เปียวที่นั่งข้างกาย สายตายังมองเหม่อออกไปนอกตัวรถที่กำลังวิ่งไปตามท้องถนนเพื่อพาทั้งคู่กลับบ้าน
เปียววางมืออีกข้างกุมทับมือของมิสเตอร์แอลอีกที บีบเบาๆให้กำลังใจ อลันหันกลับมาหาก่อนรั้งตัวคนข้างกายเข้ามากอด เปียว
ยอมโอนอ่อนเพราะเห็นว่ามิสเตอร์แอลกำลังรู้สึกแย่
“ไม่เป็นไรนะ?” เอ่ยถามอย่างห่วงใย
“ไม่ แต่ก็เจ็บนิดหน่อย... ปลอบใจที”
ท้ายประโยคมือปลาหมึกก็ลดลงไปลูบวนที่สะโพก เปียวตะปบมือนั้นเอาไว้ ผละออกมาส่งสายตาเขียวขุ่นให้เจ้าของมือ
“อีกละ ไม่พ้นเรื่องนี้เสียที คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง ตาบ้านี่!”
อลันหัวเราะแล้วกอดรัดคนหน้ามุ่ยแน่นอย่างหยอกเย้า ไม่มีอายคนขับรถเลยมิสเตอร์แอล เปียวร้องโวยวายให้ปล่อย พอดิ้นไป
ดิ้นมาแล้วเปียวก็หยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของคนตัวโต ไม่รู้จะปลอบใจอย่างไร เพราะตนเองก็ไม่เคยเจอสถานการณ์
แบบนี้เสียด้วย จึงทำได้เพียงนั่งนิ่งๆให้อีกคนกอดอยู่เช่นนั้นจนถึงบ้าน เสียเปรียบชะมัดเลยแฮะ
++++++++++++++
คฤหาสน์เฟอร์ริงตันในยามค่ำคืน รอบบริเวณมีเวรยามคอยเฝ้าสอดส่องไม่ได้ขาด เพราะทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินทำให้มีศัตรูราย
รอบ เรื่องเงินๆทองๆมักไม่เข้าใครออกใคร ป้องกันภัยเอาไว้ก่อนเป็นดี
หน้าห้องนอนของพิชญ อเล็กซานเดอร์ก้าวออกมาจากห้องด้วยสภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก ทั้งที่ควรออกมาจากห้องนี้ตั้งนานแล้วแต่
วันนี้เขากลับเผลอหลับข้างพิชญไปเสียได้ เมื่อปิดประตูลงแล้วพอหันกลับมาก็ต้องทำให้อารมณ์ที่เพิ่งจะดีได้ไม่นานของอเล็ก
ซานเดอร์ดิ่งลงเหว เมื่อหน้าห้องนั้นมีหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่ จะเรียกเธอว่าอะไรดีล่ะ แต่ที่แน่ๆอเล็กซานเดอร์ไม่คิดจะนับเธอ
เป็นแม่เลี้ยง ก็แค่ผู้หญิงของบิดา
นาตาเซีย สาวลูกครึ่งเอเชีย ด้วยเพราะความที่เธอเป็นลูกครึ่งทำให้โครงร่างไม่ใหญ่เหมือนสาวฝั่งยุโรป รูปร่างสูงสมส่วน
ดูอวบอิ่มน่ามอง ทั้งใบหน้าที่แสนยั่วเย้าดึงดูดสายตาส่งให้เธอเด่นมากขึ้นไปอีก แต่นั่นก็เพียงในสายตาของคนทั่วไป แต่
สำหรับอเล็กซานเดอร์แล้ว ความงามของเธอคือยาพิษที่ฉาบทาเอาไว้ล่อหลอกให้ชายหนุ่มกลัดมันหลงกลเธอ และเขาไม่
คิดที่จะเป็นหนึ่งในนั้น
“มาที่ห้องนี้บ่อยนะคะอเล็กซ์”
นาตาเซียกรีดกรายเข้าไปใกล้ มือเรียวสวยที่แต่งแต้มสีสันบนเล็บจับสาบเสื้อคลุมของอเล็กซานเดอร์ ปลายนิ้วค่อยกรีดผ่าน
ร่องอกแกร่งแล้วไล้วนช้าๆ ช้อนสายตามองยั่วยวน เธออยากจะได้ผู้ชายคนนี้ อยากสยบให้เขาอยู่แทบเท้า เขาช่างดูเร่าร้อน
และแสนจะน่าค้นหา
“ถ้าเกวนรู้ว่าคุณโปรดปรานเด็กหนุ่มแบบนี้จะเป็นอย่างไรกันนะ?”
นาตาเซียวางหมาก มือเรียวนั้นสอดเข้าไปลูบไล้แผงอกหนั่นแน่น อเล็กซานเดอร์จับข้อมือเธอเอาไว้ มองแววตาแสนยั่วนั้นแล้ว
เอ่ยถามเสียงเรียบ
“ต้องการอะไร?”
“คุณน่าจะรู้ดี”
รอยยิ้มเย็นปรากฏบนริมฝีปากของชายหนุ่มเมื่อได้รับคำตอบ อเล็กซานเดอร์ดันตัวนาตาเซียไปชิดกำแพงห้องอย่างรวดเร็ว มุม
ปากยกยิ้ม ทางนั้นก็ยิ้มยั่วยวนกลับมา ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงหา ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอรอ อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอก่อน
กระซิบบอกด้วยสีหน้าและแววตาเหยียดหยัน
“แค่คิด... ฉันก็อยากจะสำรอก!”
ทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วอเล็กซานเดอร์ก็ผละห่าง ก้าวเดินจากไปไม่เหลียวกลับมามองคนที่ยืนอึ้งอยู่กับที่นั่นแม้แต่น้อย นาตาเซีย
หวีดร้องไล่หลัง สีหน้าขัดเคืองใจเป็นที่ยิ่ง ก่อนสะบัดหน้าหันไปมองประตูห้องที่อเล็กซานเดอร์ก้าวออกมานั้น อยากเปิดเข้า
ไปดูหน้าคนในห้องนั้นสักที ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำอย่างใจคิด ไม่นึกถึงผลที่จะตามมาแม้แต่น้อย
เสียงเปิดและปิดประตูทำให้พิชญขยับตัวแล้วขว้างหมอนที่อยู่ใกล้มือที่สุดออกไปโดยไม่ได้มองว่าเป็นใครที่เข้ามาในเวลานี้
“ว๊าย!!”
เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้น พิชญจึงดันตัวขึ้นมาดู เห็นแม่สาวทรงโตอวบอิ่มที่อยู่หน้าประตูนั่นแล้วพิชญก็ชักสีหน้าใส่ เหมือน
นางร้ายในละครหลังข่าวชะมัด
“มีอะไร?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงห้วน ไม่จำเป็นต้องมีสัมมาคารวะกับคนที่ก็เห็นอยู่แล้วว่าไม่ได้มาดี
“อุ๊ยตาย ดูทำเสียงเข้าสิ นึกว่าตัวเองเป็นใครยะ แค่คนสนองความใคร่ของอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน ไม่ต่างจากไอ้ตัวข้างถนน
ยังมาทำเป็นผยอง”
คำพูดส่อเสียดนั้นทำให้พิชญคอแข็ง หน้าชายิ่งกว่าโดนตบเสียอีก แม้ความจริงสิ่งที่เกิดกับตัวเขามันจะไม่ได้ต่างจากที่ผู้หญิงคน
นั้นพูดมา แต่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เขาเต็มใจทำมันหรืออย่างไรกัน
นาตาเซียเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ดวงตาวาวโรจน์จับจ้องเธอราวจะกินเลือดกิน
เนื้อ แต่ใครจะไปสนกัน ตอนนี้เธอขอแค่ความสะใจเล็กๆน้อยๆก็ยังดี หญิงสาวจึงพ่นน้ำคำทำร้ายจิตใจคนอื่นต่อไปอีก
“รู้เอาไว้ซะนะพ่อหนุ่มน้อย ว่าอเล็กซ์น่ะเขาไม่มีทางจริงจังกับเธอหรอก แค่คิดก็ผิดมหันต์แล้วล่ะ เลิกคาดหวังว่าเขาจะให้เกียรติ
เธอด้วยนะ แค่คนสนองอารมณ์หาได้ถมไป เขามีตัวจริงของเขาอยู่แล้วรู้เอาไว้ด้วย”
“บ้ารึเปล่าป้า พูดเองเออเอง อาการน่าเป็นห่วงนะ”
พิชญเบ้ปากใส่คนที่เอาแต่พูดไม่หยุดตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง เห็นเขาเป็นใคร อ่อนแอขนาดจะมานั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าเพียง
เพราะคำพูดของเธอหรือย่างไรกัน
“อ๊าย ว่าใครเป็นป้ายะ!” นาตาเซียกรีดร้องอย่างรับไม่ได้
“หนวกหูว่ะ ออกไปได้ไหม?”
เด็กหนุ่มทำท่าแคะหูประกอบการพูด มันช่างดูกวนอารมณ์คนมองสิ้นดี เสียงกรีดร้องจึงดังมาอีกระลอก
“กรี๊ดดดด”
“บอกให้ออกไปไง!” พิชญตะคอกแทรกเสียงกรีดร้องโหยหวนนั้น
“ต่ำ สถุลสิ้นดี!”
“พูดไม่รู้ฟัง บอกให้ออกไป เดี๋ยวพ่อต่อยปากแตก!” กำหมัดแล้วขยับจะลงจากเตียงไปต่อยปากอย่างที่ว่า
“กรี๊ดดด ไอ้เด็กบ้า!!”
พอเห็นพิชญเอาจริงหญิงสาวก็กระฟัดกระเฟียดปึงปังออกไป พิชญถอนหายใจให้กับความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
คว่ำหน้าซุกหมอน อเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันทำเขาเจ็บไปทั้งตัวแล้วยังไม่พอ นี่ยังจะมาทำให้ร้าวไปทั้งใจอีก
“เจ็บ...” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว
“เจ็บ...”
“เจ็บโว้ย ไอ้ฝรั่งบ้า ไอ้บ้า!”
พิชญร้องตะโกนอย่างอัดอั้น กำหมัดทุบหมอนอย่างขัดเคือง นอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นได้ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาอีก ทำไม
วันนี้แขกเยอะจริง เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันกลับไปด่าผู้ที่เข้ามาใหม่ด้วยความหงุดหงิด
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ…”
พิชญชะงักคำพูดเพียงเท่านั้นเมื่อผู้ที่ก้าวเข้ามาคือชายวัยกลางคนผมแซมสีดอกเลากับบอดี้การ์ดตัวใหญ่ยักษ์ เด็กหนุ่มนิ่งค้าง
กลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ ใครกันอีกล่ะนี่!???
++++++++++++++
วันต่อมาอเล็กซานเดอร์ก็ตรงมาที่ห้องทำงานของผู้เป็นบิดาด้วยท่าทีเครียดขึ้ง ชายหนุ่มเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไป เจ้าของห้อง
ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนท่าทางเข้มงวดและดุดันไม่แพ้กันเงยหน้าขึ้นมามอง อเล็กซานเดอร์เดินเข้าไปตรงด้านหน้าโต๊ะทำงาน
ของชายวัยกลางคนผู้นั้น
“พิชญอยู่ไหนครับ?”
ชายหนุ่มเอ่ยถามตรงตามจุดประสงค์ของตนเองในทันที เจ้าของห้องเหลือบมองหน้าผู้ถามแล้วก้มลงอ่านหนังสือในมือต่อขณะที่
ปากก็พูดไป
“มาหาพ่อแทนที่จะทักทายกันก่อน นี่กลับเล่นถามถึงคนอื่น ไม่มีมารยาทเลยนะอเล็กซ์”
ผู้เป็นบิดาเอ่ยติง อเล็กซานเดอร์พยายามระงับอารมณ์ที่ร้อนรนของตนเองก่อนเอ่ยถามย้ำความอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังทำโยกโย้
“แล้วตกลงพิชญอยู่ที่ไหนครับ?”
คนถูกถามปิดหนังสือที่อ่านค้างไว้ในมือลง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีนัยน์ตาของอลันมองสบกับชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำทะเล
นิ่ง วิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นจิ้งจอกเฒ่าในวงการธุรกิจการเงิน
“เวลานี้สิ่งที่ลูกควรใส่ใจคือหนูเกวนไม่ใช่หรืออเล็กซ์?”
วิคเตอร์เอ่ยถามบุตรชายเสียงเย็น ดวงตายังคงจับจ้องผู้เป็นลูกเขม็ง เกวน เจฟเฟอร์สัน คือชื่อของหญิงสาวที่เป็นคู่หมายของ
อเล็กซานเดอร์ เธอเป็นบุตรสาวของผู้ดีเก่าชาวอังกฤษ ชื่อเสียงของทางบ้านเธอจะช่วยเสริมส่งให้เฟอร์ริงตันยิ่งใหญ่ และแน่
นอนว่าอเล็กซานเดอร์ไม่ได้เป็นผู้ที่มีสิทธิ์เลือก เมื่อผู้เป็นบิดาเห็นควรก็เป็นอันว่าต้องเป็นไปตามนั้น
“ผมทราบว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” อเล็กซานเดอร์ตอบกลับคำถามของบิดาเสียงเรียบไม่แพ้กัน การพูดคุยของพ่อลูกช่างดู
ห่างเหินและเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ
“เด็กคนนั้นไม่ใช่คนที่พ่อต้องการตัว” วิคเตอร์กล่าวย้ำถึงความเป็นจริงเรื่องพิชญอีกครั้ง
“แต่ผมต้องการเขา” อเล็กซานเดอร์สวนกลับดังใจคิดทำให้ดวงตาของผู้เป็นบิดาวาววับขึ้นมา
“อเล็กซานเดอร์ ลูกมันช่างอ่อนหัดนัก เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวกลับทำให้ลูกรุ่มร้อนได้ถึงเพียงนี้ หน้าที่ของลูกคือสืบทอด
เฟอร์ริงตัน ทำให้มันยิ่งใหญ่ขึ้นมากกว่านี้อีก สานต่อให้ทายาทรุ่นต่อไปได้ตระหนักถึงความยิ่งใหญ่นี้”
วิคเตอร์ตอกย้ำภาระหน้าที่ของบุตรชายคนโต อเล็กซานเดอร์ก่อเกิดจากภรรยาคนแรก เมื่อเธอจากไปด้วยโรคภัย วิคเตอร์ที่ทน
เห็นสิ่งกระตุ้นเตือนให้นึกถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปไม่ได้ก็ฝากลูกที่ยังเล็กไว้กับญาติทางฝ่ายภรรยาก่อนหลบไปพักใจที่เมืองไทย
และได้พบรักกับมารดาของอลัน แต่งงานอยู่กินกันจนอลันเติบโตพอที่จะจำความได้ ความลับที่วิคเตอร์ปกปิดเอาไว้ก็ถูกเผย
ก่อนนี้เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับการที่จะมีหญิงสาวอื่นใดนอกจากภรรยาตน เพราะมารดาของอเล็กซานเดอร์ที่ป่วยกระเสาะกระแสะ
ไม่เคยที่จะห้ามปราม แต่กับคุณอัญชันมารดาของอลันมันไม่ใช่ การมีเล็กมีน้อยมันคือการไม่ให้เกียรติกัน ท่านทนอยู่กับวิคเตอร์
ที่เป็นเช่นนั้นไม่ได้จึงต้องหย่าร้างทางใครทางมันไป วิคเตอร์จึงกลับประเทศของตนเองมาด้วยความขัดแย้งในใจ ทั้งที่รักกัน แต่
เขาก็ไม่เคยจะทำความเข้าใจกับคำว่ารักให้ถ่องแท้ และไม่คิดแก้ไขปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเพื่อคุณอัญชัน เพราะถือว่าตนเองถูกจึง
ต้องอยู่โดดเดี่ยวเช่นนี้มาจนแก่เฒ่า ทั้งยังปลูกฝังให้ลูกมองความรักเป็นเพียงเรื่องของธุรกิจเท่านั้นอีก
“พ่อไปยุ่งกับอลันทำไมอีก ในเมื่อพ่อปล่อยมือจากแม่ของอลันแล้ว และยกทรัพย์สมบัติให้เขาไป พ่อก็ไม่ควรเข้าไปละเมิดสิทธิ์
ของอลันนะวิคเตอร์”
อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามอย่างคาใจ สิ่งที่ผู้เป็นบิดาทำมันช่างไร้เหตุผล การจับตัวพิชญหรือปฏิญญามาเขาไม่เห็นว่ามันจะสร้าง
ประโยชน์อันใดให้เฟอร์ริงตันสักนิด
“พ่อคือพ่อ มีสิทธิอันชอบธรรมที่จะดูแลลูก ทรัพย์สมบัติที่พ่อให้ลูกทุกคนไม่ได้จะให้เอาไปให้ใครผลาญเล่น ทั้งลูก ทั้งน้องของ
ลูกกำลังถูกความลุ่มหลงบังตา” วิคเตอร์ยังคงให้เหตุผลตามความคิดและอคติของตนเอง
“ผมไม่เรียกมันว่าความลุ่มหลงนะวิคเตอร์” อเล็กซานเดอร์เอ่ยแย้ง
“แล้วมันคืออะไร รักหรือ?”
“ไม่ มันไม่ใช่รัก แต่มันคือความพอใจ”
คำตอบของอเล็กซานเดอร์ทำให้วิคเตอร์หัวเราะในลำคอดั่งกับว่ามันเป็นเรื่องน่าขบขัน แต่สีหน้าและแววตาไม่ได้มีความรื่นเริงนั้น
อยู่แม้แต่น้อย
“ลูกกำลังหลงกลอุบายของความรักแล้วอเล็กซ์ ถ้าไม่อยากกลายเป็นคนอ่อนแอก็ถอยห่างมันซะ!”
++++++++++++++
ต่อหน้าถัดไปค่ะ 
หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์) (อ่าน 536960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก