[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[12]
นภิสารู้สึกราวกับห้วงอากาศรอบกายหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เธอต้องรวบรวมกำลังอย่างลำบากกว่าจะหลุดคำพูดเพียงคำสั้นๆออกมาได้
“เล็ก... ว่าไงนะ?”
“ก็หมายความตามที่พูด เล็กท้องได้สองเดือนแล้ว ส่วนพ่อของเด็กก็คือผู้ชายที่พี่หญิงกำลังจะแต่งงานด้วยนั่นแหละ”
หญิงสาวร่างสูงเรือนกายสั่นระริก สั่นศีรษะไปมาโดยไม่รู้ตัวหลายต่อหลายครั้ง ภาพเบื้องหน้าเลือนราง เธอเห็นร่างของผู้หญิงที่เธอเคยมองว่าเป็นเพียงเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ชอบเกาะแข้งเกาะขาตามเธอไปทุกแห่งหน แต่ ณ ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไป กลับเป็นหญิงร่างเล็กที่มีลักษณะของสตรีเพศฉายชัด และวาจาเผ็ดร้อนระคายหูเสียจนเธอรับความเปลี่ยนแปลงไม่ได้
“... เธอมัน.... เธอ.... นังเด็กไม่รักดี!”
เสียงฝ่ามือปะทะผิวแก้มใสอย่างแรงพร้อมกับถ้อยคำดุด่าที่หลุดรอดเรียวปากที่ขบเม้มจนช้ำซ้ำแล้วซ้ำอีก ด้วยความที่นภิสาเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อีกทั้งลลดาเองก็ตัวเล็กสมชื่อ เมื่อเจอพี่สาวโถมกายเข้าใส่จนเธอหงายหลังล้มลงไปบนเตียง จึงไม่สามารถปัดป้องสู้แรงของร่างที่คร่อมทับอยู่ได้ไหว
“โอ๊ย! พี่หญิง! เล็กเจ็บนะ!!”
“เด็กบ้า! พ่อแม่เลี้ยงเธอมาอย่างดีไม่ได้ให้เป็นคนใจแตกแบบนี้นะ!”
“คุณหญิง คุณเล็ก! โอ๊ย ตายแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้นกันคะ”
พี่เลี้ยงวัยกลางคนรีบรี่เข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังลั่นอันผิดวิสัยนภิสายิ่งนัก เด็กสามคนในตระกูล เธอล้วนเป็นคนเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมาทั้งหมดทั้งสิ้น เธอย่อมรู้ดีว่า สำหรับหญิงมั่นใจเย็นอย่างนภิสาแล้ว หากไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ ไม่มีวันปรอทแตกวีนลั่นถึงขั้นลงไม้ลงมือกับใครเป็นแน่ โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายเป็นลลดาผู้เป็นน้องสาวสุดที่รัก
“คุณเอก! มาช่วยป้าหน่อยค่ะ!!”
เจ้าของนามปรี่เข้ามาช่วยตั้งแต่ฟังไม่ทันจบประโยค เขาซึ่งนอนเล่นอยู่ห้องข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงโวยวายเหมือนกับใครตีกัน ย่อมตกใจและรีบวิ่งออกมาดู เมื่อได้ยินภาพของพี่สาวกำลังตบหน้าน้องสาวอย่างรุนแรง แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจครอบครัวมากนัก แต่ภาพแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทนยืนมองอยู่เฉยๆได้
“พี่หญิง! พี่ทำอะไรน่ะ?!”
ร่างสูงใหญ่ของธนกรผู้เป็นบุตรชายคนเดียวในตระกูลคว้าเอวคอดของผู้เป็นพี่เอาไว้แล้วรีบดึงให้ลงมาจากเตียงทั้งอย่างนั้น ขาเรียวยาวเตะถีบเป็นพัลวัน พร้อมกับเสียงกรี๊ดอย่างเดือดดาลที่ดังแสบแก้วหู นี่ไม่ใช่ภาพของพี่สาวที่เขาเคยพบพานมาก่อนในชีวิตยี่สิบกว่าปีของเขา ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่
“ป้าครับ รบกวนออกไปก่อน ถ้าป๋าหรือม้ากลับมา ช่วยถ่วงเวลาเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้ขึ้นมานะครับ”
หญิงสูงวัยพยักหน้า ขณะทอดสายตามองร่างของนภิสาที่ทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้นและกำมือเอาไว้แน่นราวกับกำลังระงับอารมณ์โกรธจนตัวสั่นระริก ในขณะที่ลลดาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมีน้ำตาอาบใบหน้าที่บวมแดงจากการถูกตบตี
“เป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมถึงลงไม้ลงมือกัน? พี่หญิง เกิดอะไรขึ้น?”
“... ถามน้องสาวนายดูสิ”
“เล็ก ไปทำอะไรมา? ทำไมทำให้พี่หญิงโกรธได้ขนาดนี้?”
ลลดาไม่ตอบคำ เธอตวัดสายตามองร่างของพี่ชายและพี่สาวสลับไปมา ก่อนจะลุกออกจากเตียง แล้วตรงไปที่ประตูห้องทั้งอย่างนั้น
“เดี๋ยว เล็ก!”
มือหนารีบคว้าข้อมือเรียวบางเอาไว้มั่น แต่กลับถูกสายตาเจ็บปวดที่ตวัดมามองในพริบตาจนทำให้เขาต้องปล่อยมือไป ร่างเล็กนั้นเดินออกไปจากห้อง โดยที่ธนกรไม่ได้ตามไป คนที่เขาเป็นห่วงมากกว่าในตอนนี้คือพี่สาวที่ปกติไม่เคยโกรธใครจนขาดสติให้เขาได้เห็นเสียมากกว่า
“พี่หญิง...”
ชายหนุ่มประคองร่างเพรียวของพี่สาวให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาไปนั่งที่ริมเตียง เมื่อได้ลองพยุงผู้เป็นพี่ เขาจึงได้รู้ว่าพี่สาวคนโตเองก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่แบบบางไม่แพ้ลลดา แต่ด้วยภาระหน้าที่ของพี่สาวคนโตทำให้เจ้าหล่อนต้องเข้มแข็งและเป็นเสาหลักที่มั่นคงของน้องๆมาตลอด ในขณะที่เขาที่อายุห่างกันเพียงสามปีกลับทำตัวเหลวไหลโดยไม่สนใจครอบครัวของตนเอง
“พี่หญิง เล่าให้ผมฟังซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
“... เล็กน่ะ”
“เล็กทำไมครับ?”
ริมฝีปากคู่สวยเม้มแน่นอย่างไม่อาจยอมรับความจริงได้ ทว่า เสียงหวานที่สั่นเครือก็เอ่ยคำสั้นๆที่แลดูเป็นเรื่องที่สุดแสนจะธรรมดาที่สามารถพบได้ตามผู้หญิงเที่ยวผับทั่วไป แต่เมื่อได้ฟังว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับน้องสาวแท้ๆของตนเองแล้ว แม้แต่ธนกรเองก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“พี่... แล้ว... จะทำยังไง? จะไปเอาออกเมื่อไหร่?”
“ไอ้เด็กบ้า! พูดอะไรออกมา?!”
“ก็แล้วจะให้ทำยังไง ผู้ชายคนนั้นกำลังจะเป็นสามีของพี่นะ! แล้วจะปล่อยให้เล็กท้องต่อไปแบบนี้เหรอ สมัยนี้ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละน่า โรงพยาบาลก็มี ไม่ได้บอกให้ไปทำแท้งเถื่อนซะหน่อย”
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้... ท้องตอนนี้ไม่ได้ แต่ว่า... ให้ทำแท้งก็ไม่ได้!”
“แล้วจะให้ทำยังไง? ป๋ากับม้าน่าจะมีทางออก เราลงไปบอกกันเถอะ”
“เดี๋ยว! หยุดนะ! อย่าบอกป๋าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเรื่องจะยิ่งแย่ไปกว่านี้แน่”
“ทำไม? นั่นลูกสาวของป๋านะ ป๋าไม่ทำอะไรหรอก”
“อากงก็อยู่ข้างล่าง อยากให้อากงเดือดรึไง? เอกไม่เคยเห็นเวลาที่อากงโกรธ น่ากลัวมากเลยรู้ไหม... ไม่ใช่แค่ด่า แต่ส่งคนไปฆ่า... แม้แต่ลูกในไส้ ถ้าหากว่าไม่ถูกใจขึ้นมาจริงๆก็ตัดกันได้ เอกเข้าใจไหมว่าพี่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้”
“แต่พี่หญิง ปล่อยไว้แบบนี้จะทำยังไง? วันหนึ่งน้องก็ต้องท้องโต ถึงตอนนั้นจะปิดได้เหรอ?”
“ไม่หรอก... อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้... อย่างน้อยก็ปิดไว้ก่อน เล็กแค่ท้องแรกไม่โตง่ายๆหรอก ระหว่างนั้นเราค่อยๆคิดว่าจะทำยังไง”
ธนกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขานึกอยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงแรงๆสักสองทีเพื่อเรียกสติและไล่ความตกตะลึงให้กระเด็นหาย ยิ่งนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของน้องสาวในวันแรกที่ได้สวมชุดนิสิตของมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน เขาก็ยิ่งรู้สึกสะท้อนขึ้นมาในใจ
เขารู้ดีว่าลลดาเติบโตขึ้นทุกวัน และด้วยความที่เป็นผู้หญิงสวย อีกทั้งยังมีเงินเหลือใช้แบบไม่มีใครสั่งสอนให้รู้จักประหยัด ก็ยิ่งเปรียบเสมือนดาบที่หล่อหลอมมาจนสวยได้รูป แต่ไม่เคยได้ลับ ยังทื่อและปราศจากความคมจนไม่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ --- และพี่ชายอย่างเขาที่รู้ทุกอย่างก็ยังปล่อยให้เป็นเช่นนั้น จนเรื่องเลยเถิดมาขนาดนี้
“พี่หญิง ผมว่าเราใจเย็นๆก่อน ก่อนอื่นผมต้องไปตามหาเล็กก่อนว่าไปไหน พี่หญิงก็เก็บห้องให้เรียบร้อย อย่าให้ป๋าเห็นล่ะว่าทะเลาะกัน... แล้วนี่หน้าจะบวมรึเปล่าก็ไม่รู้ พี่หญิงตบน้องทำไมน่ะ ไม่ควรจะรุนแรงเลย”
“พี่เองก็ตกใจเหมือนกันที่ทำแบบนั้น... เอกรีบไปหาน้องนะ พี่จะจัดการเคลียร์ห้องแล้วลงไปคุยกับป้ามนทีหลัง”
“ครับ พี่อย่าเครียดนะพี่หญิง ผมจะคอยช่วย”
“อืม... พี่เข้าใจแล้ว เอกไม่ต้องห่วง พี่จะหาทางออกให้กับเรื่องนี้เอง”
“พี่นทนี่ดื่มเก่งนะครับ แต่พอก่อนดีกว่ามั้ง”
มนุเชษฐ์ปรามเบาๆพลางเอื้อมไปแตะแก้วไวน์ที่ร่างเพรียวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังรินของเหลวสีแดงเข้มลงไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับได้
“ไม่เป็นไรหรอก เห็นแบบนี้พี่คอแข็งนะ แล้วก็ไม่ได้ขับรถด้วย ชิวๆ”
“เรื่องนั้นน่ะไม่ได้เป็นห่วงหรอกครับ แต่ห่วงว่าจะไปไม่ถึงบ้านน่ะสิ เดี๋ยวนี้แท็กซี่ยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่”
“โหย ห่วงอะไรเพ้อจริงเลยนายนี่ พี่เป็นผู้ชายนะ แท็กซี่คงไม่ลากพี่ไปข่มขืนหรอกน่า”
ร่างสูงกว่าระบายลมหายใจยาวอย่างระอาพลางสั่นศีรษะไปมาน้อยๆ กับท่าทางของคนที่บอกว่าตนเองนั้น ‘คอแข็ง’ เสียเต็มประดา ทั้งๆที่ใบหน้าและลำคอนั้นแดงก่ำไปหมดแล้ว
“ก็ได้ๆ พี่ดื่มเต็มที่เลย เดี๋ยวผมพาไปส่งที่บ้านละกันครับ”
“โอ๊ย กลัวอะไร ฟ้ายังสว่างอยู่เลยเชษฐ์ พี่กลับเองได้น่า”
เจ้าของนามเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับเงยหน้ามองตามปลายนิ้วที่อีกฝ่ายชี้ขึ้นฟ้าที่ว่าสว่างนักหนา อันที่จริงคือแสงสีส้มจากหลอดไฟที่ประดับประดาไปทั่วร้านนั่นเอง เขาหันกลับมามองใบหน้าที่มึนได้ที่พร้อมกับยิ้มบาง
“อืม ฟ้าสว่างโร่เลยเนอะ แต่ถึงแบบนั้นผมก็อยากไปส่งพี่แหละ ผมว่าจะสบายใจกว่า”
“นายนี่นะ เห็นพี่เป็นเด็กไปได้”
“เปล่าสักหน่อยครับ ผมก็แค่เป็นห่วง”
“โธ่ เป็นห่วง เป็นห่วง นายน่ะชอบแกล้งพี่ คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอ?”
“แกล้งเหรอ? ผมไปแกล้งพี่ที่ไหนเมื่อไหร่?”
“อย่ามาทำไก๋ พี่รู้หรอกน่าว่านายชอบแอบมองพี่เวลาอยู่ในร้าน ชอบมาป้วนเปี้ยนเวลาทำขนม แล้วก็ชอบขโมยกินครีมสดที่ติดอยู่บนหน้าพี่เวลาพี่ทำขนมด้วย แล้วก็ชอบหัวเราะเวลาพี่ทำอะไรเปิ่นๆต่อหน้าลูกค้า แล้วก็ยังชอบลูบหัวพี่อย่างกับพี่เป็นลูกหมาอย่างนั้นแหละ นายเห็นพี่เป็นเด็กเล็กๆรึไงฮึ”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมแค่เห็นว่าพี่น่ารักดีเท่านั้น”
เขาเผลอหลุดปากพูดออกไป รู้สึกใจหายวาบ แต่ก็ค่อยโล่งอกเมื่อได้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าแตกต่างไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย กลับฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีสุดๆ เป็นนิชาในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติแล้วอีกฝ่ายจะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีและพึ่งพาได้ ทั้งๆที่ตัวเล็กนิดเดียว สูงไม่ถึงไหล่ของเขาด้วยซ้ำไป แต่ในวันนี้ กลับกลายเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ขาวสะอาด ติดจะมีมลทินนิดหน่อยก็แค่เรื่องเครื่องดื่มที่ดื่มเอาดื่มเอาอยู่เท่านั้นแหละ
--- แต่ก็น่าแปลกใจ ที่แม้แต่เสียงหวานใสที่อ้อแอ้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง เขาก็ยังมองว่าน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน
เขาเองก็คงจะเมา หรือไม่ก็บ้าไปแล้วเหมือนกัน“นี่พี่นท วันนี้ทำไมพี่ถึงได้ตื่นสายล่ะครับ?”
“หืม? ก็พี่บอกตั้งแต่ต้นแล้วไงว่าเหนื่อย ก็เลยตื่นสาย นายนี่ฟังรอบเดียวไม่เข้าใจรึไง เข้าใจยากนะเราน่ะ”
“แล้วพี่ไปทำอะไรมาถึงได้เหนื่อยขนาดนั้นล่ะครับ?”
เจ้าของใบหน้าน่ารักที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ฉายแววตกใจเล็กน้อยกับประโยคที่ถามอย่างลองเชิงของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ดวงตาคู่สวยหันมาจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“พี่ทำงานทั้งวันน่ะสิ ก็เลยเหนื่อย นายอย่ามาเนียนล้วงความลับซะให้ยากเลยน่า”
“ว้า แย่จัง นึกว่าจะหลอกถามพี่ซะหน่อย”
“พี่ไม่ได้เมานะ ถึงคิดจะมาหลอกถาม”
“นี่ก็ดึกน่าดูแล้วเหมือนกันนะ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”
มนุเชษฐ์เรียกบริกรมาเก็บเงิน เขาจ่ายเงินสดไปโดยไม่มีเสียงแย้งจากร่างที่ฟุบอยู่ด้านตรงข้าม นับว่าโชคดีแล้วที่นิชาเมาได้ที่ ไม่อย่างนั้นคงได้แย่งกันจ่ายเงินอีกตามเคย เขาเต็มใจและตั้งใจจะพามาเลี้ยงอยู่แล้วในวันนี้ ร่างสูงสง่าลุกไปช่วยพยุงให้อีกฝ่ายยืนขึ้น พลางพาเดินไปที่ริมถนนใหญ่เพื่อกวักเรียกแท็กซี่
“ไปสาทรครับ”
แน่นอนว่าค่ำคืนวันหยุดเช่นนี้ ไม่ว่าถนนเส้นไหนก็ล้วนเต็มไปด้วยแสงสีและผู้คน ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะฝ่ารถยนต์จำนวนมากไปจนถึงสาทรได้ ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มพยายามสะกิดเรียกให้ร่างตรงหน้ามีสติ เรื่องของเรื่องคือเขาไม่รู้ว่าคอนโดของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน รู้แค่อยู่แถวๆสาทรเท่านั้น โชคดีที่นิชายังพอพูดรู้เรื่องอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“พี่นท ห้องเบอร์อะไรครับ? เดี๋ยวผมขึ้นไปส่ง”
“ไม่เป็นไร พี่ไหว นายน่ะจะกลับยังไง? หรือคืนนี้จะมานอนห้องพี่เหรอ?”
เด็กหนุ่มแค่นยิ้มให้กับท่าทางที่ว่า ‘ไหว’ ทั้งๆที่ยืนยังไม่ตรง ต้องเกาะแขนของเขาไว้เป็นเสาหลักอยู่แท้ๆ แถมยังพูดจาชวนให้เขาคิดลึกแล้วยังมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแบบนั้นอีก เขาสั่นหัวอย่างนึกปลง ในใจคิดว่าคงจะยอมให้อีกฝ่ายดื่มเยอะแบบนี้บ่อยๆอีกไม่ได้ง่ายๆ
“ผมน่ะกลับเองได้ครับ พี่นทบอกมาว่าอยู่ห้องไหน เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งแล้วก็จะกลับแล้ว เนี่ยยุงกัดแล้ว อย่าลีลา บอกมาเร็วๆ”
นิชาทำหน้ามุ่ย แล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างจำยอม พวกเขาเดินไปขึ้นลิฟต์ พร้อมกับที่มือเล็กล้วงกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดออกมายื่นให้ร่างสูงที่ทำหน้าที่เป็นเสมือนเสารับน้ำหนัก ก่อนจะปรือตาลงด้วยความง่วงอย่างสุดจะทน เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอติดต่อกันเพราะเตชินท์กลับบ้านดึกด้วย กอปรกับฤทธิ์ไวน์ที่ทำให้ความง่วงทวีหนักขึ้น ยังไม่ทันที่จะขึ้นถึงชั้นสูงสุด นิชาก็หลับคาท่อนแขนหนาไปเสียก่อน
“อ้าว เฮ้ย พี่นท? กรรม... หลับไปแบบนี้ผมก็แย่ล่ะสิ”
มนุเชษฐ์ยืนเกาศีรษะแกรกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เขาเลื่อนสายตามามองที่ใบหน้าขาวเนียนที่ดูอิดโรยน้อยๆ ดวงตาปิดสนิทประดับไปด้วยแพขนตายาว รับกับจมูกเรียวรั้นที่เขาเห็นทีไรก็นึกอยากจะงับเข้าให้ทุกที เด็กหนุ่มตวัดสายตามองไปที่ทางเดินที่ไร้ผู้คน และหมายเลขห้องที่ประดับอยู่บนคีย์การ์ด
“ช่วยไม่ได้”
เขาแกะมือเล็กที่กอดแขนของเขาเอาไว้ออก ก่อนจะย่อกายลงช้อนร่างที่หลับสนิทขึ้นแนบอก ลำแขนสั่นระริกเล็กน้อยจากน้ำหนักตัวของคนที่กำลังนอนหลับ เพราะถึงแม้นิชาจะตัวเล็ก และเขาเองก็ตัวใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ว่าเบาจนถึงขนาดอุ้มได้สบายอย่างในหนังเกาหลีแบบนั้น เรียวขายาวรีบพุ่งไปยังประตูห้องที่มีหมายเลขเดียวกันกับบนคีย์การ์ดก่อนจะหมดแรง
เสียงประตูลิฟต์ดังขึ้นจากด้านหลัง มนุเชษฐ์ตาเหลือก รีบเร่งเดินไปยังห้องของร่างที่อยู่ในอ้อมแขน ด้วยหวั่นใจว่าใครมาเห็นจะเข้าใจผิด เสียงฝีเท้าที่เดินตามมาทำให้เขาต้องรีบกวาดสายตามองหมายเลขห้องอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็ได้พบกับห้องที่อยู่เกือบสุดทางเดิน
“3307 เจอละ”
เขากำลังลังเลว่าจะเปิดประตูอย่างไรดี ครั้นจะวางนิชาลงบนพื้นก็มองว่าไม่สะอาดดี แต่จะให้เปิดประตูด้วยคีย์การ์ดทั้งสภาพแบบนี้เขาก็ไม่มีปัญญาทำ ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่ตามเขามาตลอดก็หยุดลง
“นาย...”
เสียงทุ้มที่แสนคุ้นหู ทำให้เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปมองอย่างไม่อยากเชื่อ ภาพตรงหน้าปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าคมคายฉายแววประหลาดใจ ก่อนที่ดวงตาคมจะแปรเปลี่ยนเป็นแววอำมหิตในพริบตาที่เห็นร่างที่หลับใหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเด็กร่างสูงที่เขาไม่ชอบหน้า
“ดูเหมือนว่า คืนเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวซะแล้วสินะ ‘น้องเชษฐ์’”
เจ้าของนามจ้องหน้ากลับอย่างไม่สะทกสะท้าน แม้ในใจจะนึกหวั่นกับสายตาเย็นชาที่มองมาอย่างนิ่งๆ และรอยยิ้มเย็นที่ไม่ได้ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“ผมเองก็อยากจะคุยอยู่เหมือนกันพอดีเลยครับ ‘พี่ชิน’”
เตชินท์พ่นลมหายใจเบาๆอย่างนึกขำปนสมเพชร่างที่ถือดีตรงหน้า เขาล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบคีย์การ์ด ก่อนจะชักมือออกอย่างนึกขึ้นได้
“ลืมไป นายก็ถือคีย์การ์ดอยู่นี่นา ทำไมไม่เปิดล่ะ?”
“ผมมือไม่ว่างก็เห็นอยู่ พี่รับไปสิครับ”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจะรับคีย์การ์ดของนิชา ก่อนจะชะงัก แล้วหันไปยิ้มให้กับร่างที่ยืนนิ่งอย่างงุนงงอยู่ข้างๆ พร้อมกับคว้าร่างที่อยู่ในอ้อมแขนที่สั่นระริกมาอุ้มเอาไว้แทน
“ทีนี้มือว่างแล้ว ก็เปิดสิ”
มนุเชษฐ์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ครั้นจะอ้าปากโต้ก็ดูจะไร้สาระไปหน่อย แต่เมื่อเห็นสายตาที่มีแววเยาะมองตรงมา ความขุ่นเคืองและเกลียดชังก็ทวีขึ้นสูงกว่าเดิม ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายจงใจทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ด้วยการกระชับอ้อมแขนที่โอบร่างบอบบางเอาไว้มั่น หนำซ้ำ นิชาเองยังซุกใบหน้าเข้ากับอ้อมอกของร่างหนาโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหาก เด็กหนุ่มกลอกตาขึ้นพร้อมกับยอมรูดคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้าไปด้านใน โดยลืมคำนึงถึงคำเตือนของนิชาที่พร่ำบอกหลายต่อหลายครั้งไปเสียสนิท
ณ เวลานั้น เขาคิดอยู่แค่เพียงว่า เหตุใดกันหนอ นิชาจึงต้องรักผู้ชายที่ไม่เห็นจะมีอะไรดีเช่นนี้ และเขาต้องหาคำตอบให้ได้!
นิชาพลิกกาย ซุกใบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่สีขาวนุ่มพร้อมขดตัวเข้ากับผ้านวมผืนหนาเมื่อสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นจัด เขาขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาจำไม่ได้ว่ากลับมาที่ห้องนอนของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคู่สวยปรายมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะริมเตียง ตัวเลขเรืองแสงทำให้เขาพบว่าเพิ่งจะตีสองกว่าเท่านั้น ทว่าข้างกายของเขากลับเย็นชืด ไม่มีคนที่ควรจะนอนอยู่บนนั้น
เรียวขายาวก้าวลงจากเตียง เขาเดินไปห้องรับแขก นึกประหลาดใจที่ยังเห็นว่าเปิดไฟสว่างโร่ โดยปกติแล้วหากเขาอยู่ตามลำพัง แน่นอนว่าต้องปิดไฟให้หมด เพราะอย่างไรเสียเขาก็ต้องรอจนกว่าเตชินท์จะกลับบ้านอยู่แล้ว เขากะพริบตาปริบด้วยความงุนงงเมื่อได้เห็นร่างสูงสง่านั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาด้านนอกเงียบๆ ไม่เปิดเพลง ไม่เปิดโทรทัศน์ใดๆทั้งสิ้น ราวกับกำลังใช้ความคิดเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“พี่ชิน”
เจ้าของนามหันหน้ามาทางร่างบางที่เดินออกมาหา มือเล็กแตะบ่ากว้างเบาๆพร้อมกับปรอยสายตามองใบหน้าดูดีที่มองกลับมาอย่างเรียบเฉย แววตาที่มักมองเขาอย่างขี้เล่น บัดนี้ฉายแววดุดันเสียจนนิชาถึงกับต้องผละจากออกมาด้วยความตกใจ
“พี่ชิน เป็นอะไรไป? โกรธอะไรนทเหรอ?”
ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทว่าไม่เดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่มา ราวกับตั้งใจจะใช้ให้โซฟาตัวนี้เป็นเสมือนปราการกั้นระหว่างพวกเขาเอาไว้ อาจด้วยเหตุผลเพื่อป้องกันไม่ให้ตนเผลอใช้ความรุนแรงกับร่างตรงหน้าได้เหมือนอย่างคราวก่อน หรืออีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เขารู้สึกไม่อยากแตะต้องร่างเล็กในตอนนี้
“โกรธอะไรหรือ? นทถามตัวเองดูสิว่าทำอะไรให้พี่โกรธรึเปล่า?”
“นท... ไม่ได้ทำนี่ครับ พี่ชินมีอะไรก็บอกนทมาเถอะ”
“หึ พี่เพิ่งจะรู้นะว่านทร้ายได้ขนาดนี้”
“ร้าย? พี่พูดอะไร? นททำอะไร?”
“อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลย นท เราเองก็โตแล้ว พี่ก็เห็นอยู่ แต่พี่ไม่คิดเลยว่านทจะหาทางออกด้วยวิธีนี้ กล้าดียังไงถึงได้นอกใจพี่”
นิชาเบิกตากว้างด้วยความงุนงง อารมณ์ง่วงและมึนๆหายวับเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาคู่สวยจับจ้องร่างสูงที่ตัวสั่นน้อยๆด้วยแรงโกรธอย่างไม่เข้าใจ เขาตั้งใจจะก้าวไปหา แต่กลับถูกเสียงเข้มตวาดลั่น
“ไม่ต้องเข้ามา! ไปยืนห่างๆตรงนั้นล่ะ!”
“ทำไม? นทไม่ได้นอกใจพี่สักหน่อย พี่ชินไปฟังมาจากไหน?”
“นทอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้เรื่องได้ไหม ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้ก็พูดความจริงมา หรือเห็นพี่โง่นักหรือไง!”
“พี่ชิน! อย่ามาตะคอกกันแบบนี้ นทบอกแล้วว่าไม่ได้ทำ แล้วไปฟังอะไรมาถึงคิดแบบนั้นก็บอกมาสิ!”
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องโกรธนิชาจนตัวสั่นขนาดนี้ หลังจากที่ติดต่อร่างตรงหน้าไม่ได้ทั้งวัน เมื่อกลับบ้านมาตอนเที่ยงคืน ก็ต้องพบกับร่างของคนที่ได้ชื่อว่าคนรักนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น หนำซ้ำยังเป็นชายที่เขาไม่ชอบขี้หน้าอีกต่างหาก
“ก็แล้วทำอะไรลงไปล่ะ? หนีไปเที่ยวกับผู้ชายอื่นแล้วให้เขาหิ้วมาถึงหน้าบ้าน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกล่ะสิ ที่พี่กลับดึกๆเราทำแบบนี้มาตลอดใช่ไหม นี่ใช่ไหมถึงได้ดูเหมือนคนนอนไม่พอ แล้วทำมาเป็นว่ารอพี่กลับบ้าน”
เขาหยุดไปครู่หนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่มเผยอเล็กน้อยด้วยความตกตะลึงอย่างคนที่สมองประมวลผลไม่ทัน เขาหรี่ตามองร่างเล็กพลางสั่นศีรษะอย่างนึกรังเกียจ
“นทนี่ร่านซะยิ่งกว่าผู้หญิงที่พี่เห็นในผับซะอีกนะ”
ประโยคนี้เหมือนกับนิชาถูกตบหน้าอย่างแรง เขาที่พยายามจะหาคำพูดมาแก้ความเข้าใจผิดรู้สึกเหมือนแท่นรับความอดทนพังทลายในพริบตา เขาค่อยๆเดินเข้าไปจนชิดกับพนักโซฟา ขณะนัยน์ตาจดจ้องใบหน้าคมคายด้วยสายตาเจ็บปวด
“ถ้าหากนทนอนกับผู้ชายคนอื่นหนึ่งครั้งแล้วเรียกว่า ‘ร่าน’ ... แล้วอย่างพี่ที่นอนกับคนไม่ซ้ำหน้าจะให้เรียกว่าอะไร?”
“นิชา!”เจ้าของนามพยายามควบคุมกายไม่ให้สั่น แล้วเอ่ยต่อไปอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังเลือดขึ้นหน้าไม่แตกต่างกัน โดยเฉพาะการเรียกชื่อที่เปลี่ยนมาเรียกชื่อจริง เป็นการย้ำชัดว่าร่างสูงสง่ากำลังโกรธมากจนอาจไม่สนใจใครหน้าไหนและสามารถสั่งเก็บเขาได้
“ถ้าพี่จะหมายถึงเชษฐ์ น้องเขาเป็นคนดี วันนี้ก็แค่พานทมาส่ง ส่วนวันอื่นนทรอพี่กลับบ้าน พี่จะคิดว่านทมีใครก็ตามใจ แต่นทอยากให้พี่รู้ไว้ ถ้านทมีคนอื่น นทก็ไปนานแล้ว นทจะอยู่ดักดานในห้องนี้ ทำตัวเหมือนเมียแก่ๆรอผัวกลับบ้านไปเพื่ออะไร?! พี่คิดว่านทมีความสุขนักเหรอกับการที่เป็นแบบนี้?!”
“อย่ามาแก้ตัว ทั้งๆที่หลักฐานคาตัวอยู่แบบนั้นเลย นิชา ฟังไม่ขึ้นหรอก”
“หลักฐานอะไร ถ้ามีจริงพี่ก็เอามายันสิ อย่าดีแต่พูด!”
เตชินท์แค่นยิ้ม เขาพ่นลมหายใจอย่างดูถูก พร้อมกับก้าวเดินอ้อมโซฟาตัวใหญ่มาทางร่างที่ไม่แม้แต่จะถอยหนีสักก้าว นึกชมเชยความกล้าหาญอยู่ในใจ เพราะไม่ว่าใครก็ย่อมรู้ดีว่าในตอนนี้เขาไม่แคร์แล้วว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ต่อให้เป็นนิชา หากหักหลังเขาแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องยกเว้นให้
ใบหน้าคมเลื่อนลงมาใกล้ ทำให้ลมหายใจของร่างเล็กสะดุดไป ทว่าไม่ใช่อย่างทุกที มือหนากระชากเสื้อเนื้อดีอย่างแรงเสียจนกระดุมหลุดกระจาย
“นี่ไง ได้กลิ่นไหม? กลิ่นผู้ชายคนอื่น มันฝังอยู่กับตัวก็เลยไม่รู้เรื่องใช่ไหมล่ะ! แบบนี้ยังจะหาว่าดีแต่พูดอีกไหม!”
“กลิ่นเนี่ยน่ะเหรอ? ใช่ กลิ่นน้ำหอมของเชษฐ์ น้ำหอมที่นทเป็นคนให้เขาซะด้วยสิ แล้วการที่มันติดตัวนทมันผิดยังไงไม่ทราบ พี่ก็รู้ว่านทกับเขาทำงานอยู่ที่เดียวกัน ไม่เหมือนพี่หรอก... กลิ่นน้ำหอมติดตัวมาไม่ซ้ำกันสักวัน”
“นิชา!! อยากลองดีใช่ไหม!!”นิชาหันไปมองใบหน้าดูดีที่เต็มไปด้วยความโกรธด้วยสายตาตระหนก เขาลืมตัวไปชั่วขณะ ด้วยความงุนงงที่ตื่นมาก็โดนใส่ไม่หยุด หนำซ้ำยังกล่าวหาเขาอย่างไม่เหลือดี โดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากแค่ไปดื่มกับน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น
“พี่ชิน เดี๋ยว ใจเย็นๆก่อน”
เขากลัว ปกติแล้วเตชินท์เป็นคนรุนแรงก็จริง แต่ไม่ค่อยลงไม้ลงมือกับเขานัก นอกจากเผลอตัวไป แต่ในตอนนี้ท่าทางของร่างหนาฉายชัดว่าต่อให้มีสติก็สามารถทำร้ายเขาได้ เขาไม่น่าเผลอไปยุให้โกรธมากกว่าเดิมเลย
“กลัวหรือ?”
“.... ครับ”
“ถ้ากลัว... ก็อย่ามั่วให้มันมาก!”
มือแกร่งกระชากคอเสื้อของร่างตรงหน้าแล้วลากไปยังห้องนอน เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะใช้เท้าเตะเสียจนร่างบางกระแทกเข้ากับผนังห้อง แม้ไม่ได้ถูกกระทืบซ้ำ แค่เพียงเท่านี้ก็มากเพียงพอที่จะทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้รินไหลลงมาอย่างช้าๆ
“เก็บของ”
“... ?”
“ไม่ต้องมาทำโง่ เก็บของ แล้วออกไปซะ”
“นี่พี่ไล่นท... ?”
“ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?! บอกให้เก็บของแล้วไสหัวออกไป!!”นิชาสะอื้นแรง ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีสักครั้งที่เตชินท์จะขับไล่เขา ไม่ว่าจะทะเลาะกันใหญ่โตสักเพียงไร อย่างมากก็แค่ลงไม้ลงมือเบาะๆ ไม่มีเลยที่จะระบายความโกรธแล้วไล่ออกไปจากบ้านแบบครั้งนี้ เขาเก็บของด้วยมือที่สั่นระรัว โดยไม่คิดจะปาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา
“หยุดสำออย แล้วออกไปเลยไป ของไม่ต้องเก็บแม่งแล้ว!”
นิชารู้สึกตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ทัน รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกกระชากลากออกมายืนอยู่หน้าห้องแล้ว ร่างเล็กสะอื้นดัง ก่อนจะปล่อยให้เรือนกายทรุดลงหน้าประตูแล้วยกมือขึ้นปิดหน้า
สิ่งแรกที่แว่บเข้ามาคือคำถาม
เขาทำอะไรผิดไป?
ร่านอย่างนั้นหรือ? นอกใจอย่างนั้นหรือ?
หากเขาร่าน ก็คงจะดี จะได้ไม่ต้องปวดใจ เจ็บที่หัวใจจนทุรนทุรายแบบนี้
มากมายเหลือเกิน เขารักเตชินท์มากมายเสียเหลือเกิน มากเสียจนบางทีก็นึกสงสัย ว่าระหว่างเตชินท์กับตัวเอง เขารักใครมากกว่ากันแน่
สิ่งใดที่เตชินท์ชอบ เขาจะรักษาเอาไว้
สิ่งไหนที่เตชินท์ไม่พอใจ เขาจะไม่ทำให้เห็นอีก
หากเตชินท์ต้องการอะไร เขาไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง
และหากความปรารถนาของเตชินท์ในครั้งนี้ คือการให้เขาไปให้พ้นๆหน้า
ถึงจะไม่เข้าใจและเจ็บปวดสักเพียงไร เขาก็ต้องทำตามแบบนั้นอยู่แล้ว --- ไม่ใช่หรือไง?นิชาร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่รู้นานเท่าไหร่ เมื่อใกล้ฟ้าสาง เขาจึงลุกเดินโซซัดโซเซออกไปจากที่ตรงนั้น
ที่ที่เคยเป็น ‘บ้าน’ ของเขา
บัดนี้กลายเป็นเพียงที่พักพิงเก่าที่มีรอยด่างมากมายเสียจนไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก
Talk: สวัสดีค่ะ ^^
ขอโทษที่หายไปซะร่วมครึ่งเดือนค่ะ
ตอนนี้เริ่มกลับมามีเวลาแล้ว จะรีบลงตอนต่อไปไม่ให้ขาดนะคะ
อ่านคอมเม้นท์ของตอนที่แล้ว แอบเห็นใจพี่ชินนิดๆ ขนาดตอนที่แล้วไม่มีบทบาท ยังจะโดนด่าแทบทุกคอมเม้นท์ 555
ขอให้มีความสุขกับวันหยุดสุดสัปดาห์นะคะทุกคน
P.S. ลงครบ 100 เปอร์เซ็นต์แล้วค่า
ขอโทษทีคะ เมื่อคืนเพิ่งเห็นว่าลืมแปะว่ายังไม่ครบ เพราะฉากสุดท้ายยังไม่เรียบร้อยดี
หวังว่าจะอภัยให้กันน้า
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 552755 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก