หัวข้อ: [เรื่องสั้นจบในตอน] Heaven's Drive

[KOKURO]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[KOKURO]

ไม่เจอกันนานนะครับ
ผมไปขุดหานิยายไม่ NC ของตัวเองมา...ขุดลงไปหลายร้อยเมตรในกองฮาร์ดดิสก์ครับ
แล้ว...ผมก็เอามันออกมาจากชั้นหินจนได้

นี่เป็นฟิคชั่นเรื่องที่ 16 ในชีวิตผมครับ (หลังๆเลิกนับไปแล้ว) สมัยยังใช้นามปากกาอื่นอยู่เลย
เดิมเป็นฟิคเจร็อค (เช่นเคย) แต่เอามาเปลี่ยนชื่อตัวละครกับวิธีใช้คำนิดหน่อย
ถ้ามันมีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะครับ ผมอาศัย Ctrl+H เอาน่ะครับ
ก็ลองอ่านดูนะครับ
ขอบคุณครับ

...

HEAVEN’S DRIVE

สายฝนโปรยปรายลงมาจนถนนนองไปด้วยน้ำ ยูยะวิ่งฝ่าสายฝนกลับบ้านที่เป็นแมนชั่นเล็กๆกลางเมือง ฝนพร่างพรมลงบนร่างจนเปียกปอนไปทั้งตัว

“บ้าจัง! ตอนออกไปยังแดดแจ๋อยู่เลย” บ่นเบาๆกับตัวเอง

ยูยะวิ่งพ้นหัวมุมถนนมาถึงหน้าแมนชั่น แล้วก็ชะงักเท้า

“เอ๊ะ? อะไรกัน?”

ร่างเล็กๆร่างหนึ่งนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าแมนชั่นของเขา ยูยะรีบเข้าไปประคองร่างนั้นไว้

“คุณครับ! คุณ…เป็นอะไรรึเปล่า?” เขาเขย่าตัวคนๆนั้นเบาๆ

ร่างที่นอนนิ่งนั้นดูจากภายนอกไม่อาจแบ่งแยกเพศได้ชัดเจน แต่มีใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง ผมสีดำขลับเหมือนกับถูกตัดออกอย่างไม่ตั้งใจ ชุดสีขาวรุ่มร่ามยิ่งทำให้ร่างนั้นดูเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ดวงตาปิดสนิทด้วยขนตายาว อายุราวๆ 16 – 17 ปี

“เอ…เอาไงดี?” ยูยะแตะแก้มใสนั้นเบาๆ ‘…ค่อยยังชั่ว ตัวยังอุ่น…ยังไม่ตาย…’

เขาเลยตัดสินใจอุ้มร่างเล็กๆนั้นขึ้นไปบนห้องของเขา แล้วค่อยๆวางลงในห้องน้ำ

“เปียกไปทั้งตัวเลยแฮะ ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ต้องเป็นปอดบวมตายแหงๆ ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า…” แล้วยูยะก็ชะงักไปนิดหนึ่ง “เอาหละสิ…แล้วหมอนี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันล่ะเนี่ย?” เขาก้มลงไปพิจารณาร่างเล็กอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานนั้นเหมือนผู้หญิงแน่นอน ผมค่อนข้างยาว ร่างเล็กบอบบาง…แต่อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่าไม่น่าจะใช่…

“เอาก็เอาวะ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ” ยูยะตัดสินใจปลดเสื้อตัวหลวมของร่างเล็กออก เผยให้เห็นแผ่นอกบางขาว ยูยะถอนใจอย่างโล่งอก “ค่อยยังชั่วที่เป็นผู้ชาย…”

แล้วยูยะก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างเล็กนั้นแล้วก็พาไปนอนบนเตียงของเขา อากาศภายในห้องอุ่นสบายกว่าข้างนอกมาก สายฝนยังโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ร่างผอมเอาคางเกยพนักเก้าอี้ จ้องร่างที่นอนหลับสนิทด้วยความประหลาดใจเล็กๆ

“ทำไมมานอนอยู่ตรงหน้าแมนชั่นหว่า?…หรือว่าไม่สบายขึ้นมาก็เลยล้มอยู่แถวนั้น ป่านนี้ที่บ้านคงเป็นห่วงกันแย่แล้วหละมั้ง ในตัวก็ไม่มีอะไรที่บอกได้เลยว่ามาจากไหนแล้วก็…เป็นใคร” ยูยะปัดผมเปียกชื้นที่เคลียอยู่บนใบหน้าหวานออก “ว่าแต่เป็นผู้ชายที่สวยจริงๆน้า…ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่คงได้คุยกันหละ”

//////////

เวลาผ่านไปนานมาก ร่างเล็กยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงเล็กๆของยูยะ ร่างผอมเฝ้ามองอย่างเป็นกังวล เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มเนียนนั้นหลายครั้ง แก้มยังคงอุ่น ลมหายใจยังผะแผ่วรวยริน

“จะเป็นอย่างนิยายน้ำเน่ามั้ยน้า ไอ้ประเภทคุณหนูร่างกายอ่อนแอหนีออกจากบ้านมาเพราะโดนห้ามไม่ให้ออกไปไหนน่ะ” แล้วยูยะก็หัวเราะเบาๆให้กับความคิดของตัวเอง

ทันใดนั้นขนตางอนยาวก็กระพริบไหว ยูยะดึงมือออกทันที เปลือกตาค่อยๆเปิดออกช้าๆ ดวงตากลมโตมองมาที่เขาอย่างงุนงง
“อา…ฟื้นแล้ว…เป็นยังไงบ้าง?” ยูยะพูดอย่างยินดี

ร่างเล็กค่อยๆยันตัวขึ้นนั่ง ยูยะรีบประคองเอาไว้ “ระวังนะ!”

ร่างเล็กนั่งนิ่งเหมือนจะสับสนอะไรนิดหน่อยแล้วก็ก้มลงมองตัวเอง เขาจับเสื้อผ้าที่ยูยะเปลี่ยนให้ด้วยท่าทางแปลกตา

“เสื้อของผมเอง เสื้อของคุณมันเปียกหมดแล้ว ผมก็เลยเปลี่ยนให้น่ะ” ยูยะบอก

ร่างเล็กหันมามองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มออกมาเหมือนดีใจในเรื่องอะไรบางอย่าง ประกายประหลาดปรากฏขึ้นในดวงตากลมโต แล้วก็โผเข้ากอดร่างผอมไว้แน่น ยูยะผงะไปด้วยความตกใจ

“เฮ้ย! อะไรกันน่ะ คุณ…!?” ยูยะผลักร่างเล็กเบาๆ

ร่างเล็กยังจ้องมองเขาแล้วยิ้มอย่างยินดีอยู่อย่างนั้น แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา ยูยะเริ่มผิดสังเกต

“นี่คุณ…พูดไม่ได้เหรอ?”

ร่างเล็กซบหน้าลงกับอกของยูยะอีกครั้ง สัมผัสที่ได้รับช่างเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด ในที่สุดยูยะก็โอบกอดร่างเล็กตอบ ความอบอุ่นเหมือนจะแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ‘…เด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่เป็นพิเศษ…’ แล้วยูยะก็ดึงร่างเล็กออกจากอก

“หิวหรือเปล่า? เดี๋ยวจะหาอะไรมาให้กินนะ”

ยูยะหายไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกับแก้วนมอุ่นๆในมือ เขาส่งให้ร่างเล็กรับไว้

“ระวังร้อนนะ”

ร่างเล็กจิบนมในแก้วนิดๆ แล้วก็ยิ้มให้ยูยะอีกครั้ง ท่าทางจะมีความสุขไปเสียทุกเรื่อง ยูยะยิ้มให้ร่างเล็กอย่างเอ็นดู

“นี่…ฟังนะ ผมชื่อยูยะ…ยูยะ…เข้าใจมั้ย? ยูยะ” ยูยะบอกแล้วก็ชี้มือไปที่ตัวเอง

ร่างเล็กพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานอีกครั้ง ยูยะหัวเราะเบาๆ “แล้วผมจะเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะ?”

ร่างเล็กทำหน้าลำบากใจ ริมฝีปากบางขยับนิดๆเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ยูยะนึกขึ้นมาได้

“อา…ใช่สินะ คุณพูดไม่ได้นี่นา…ทำไงดีล่ะ?” ร่างผอมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “งั้นผมตั้งชื่อให้คุณชั่วคราวก่อนดีมั้ย?”

ร่างเล็กพยักหน้าอย่างจริงใจสุดขีด ยูยะยิ้มให้กับท่าทางน่าเอ็นดูนั้น

“โอเค…งั้นก็ เคน! ไม่เอาๆ…ชื่อมันแข็งไป เป็นชื่อพี่ชายคนโตของผมน่ะ…อืม…ฮิโรกิ! ก็ไม่ดีอีกแหละ นี่ชื่อพี่ชายคนรองของผม…ว้า! ทำไมนึกชื่อดีๆไม่ออกเลยน้า…งั้นเอางี้ ผมจะไล่ชื่อไปเรื่อยๆ ชอบชื่อไหนก็บอกแล้วกันนะ” เมื่อร่างเล็กทำท่าเห็นด้วยอีกครั้ง ยูยะจึงไล่ชื่อที่นึกออกไปเรื่อยๆ “ทาคุโร่…เทรุ…ฮิซาชิ…จิโร่…ไม่เอาเหรอ?ไม่ถูกใจบ้างเลยเหรอ?…ถ้างั้นก็…เคียว…โทชิยะ…คาโอรุ…ชินยะ…อือม์…คิริฮาระ…ริวจิ…คิโยฮารุ…อาโออิ…มิยะ…จิอากิ…คาซุกิ…ไม่ชอบซักชื่อเลยเหรอ?…ว้า! จะหมดมุขแล้วนะ งั้นก็…ฮายาเสะ!”

ร่างเล็กพยักหน้าทันที ยูยะทำหน้าประหลาดใจ “เห? ชอบชื่อนี้เหรอ? นี่ชื่อแมวที่เคยตั้งให้เคนจังแล้วเคนจังไม่เอานะเนี่ย”

ร่างเล็กทำท่าเหมือนจะหัวเราะแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา “ตกลงเอาชื่อนี้นะ ผมจะเรียกคุณว่าฮายาเสะนะ”

ยูยะรับแก้วนมจากมือเล็กๆนั้น “คืนนี้นอนที่นี่ก่อนแล้วกัน ไว้เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังนะ ผมเองก็เพลียเต็มทีแล้ว” เขาบอกเมื่อเห็นร่างเล็กยกมือขึ้นขยี้ตา

ยูยะเก็บแก้วแล้วก็เอาฟูกรับแขกมาปูที่ข้างเตียง ร่างเล็กมองยูยะปูฟูกอย่างงงๆ แล้วก็เอามือตบลงบนเตียง ยูยะหันไปมอง

“อะไรเหรอ?”

ร่างเล็กชี้มือมาที่ร่างผอมแล้วก็ตบที่นอนอีกครั้ง คราวนี้ยูยะเข้าใจ

“ก็…เดี๋ยวผมนอนตรงนี้ไง จะได้ไม่ต้องไปเบียดกับคุณไงล่ะ”

เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าแล้วก็ชี้มือมาที่ยูยะก่อนที่จะตบที่นอนอีกครั้ง เหมือนจะยืนยันให้เขานอนบนเตียงให้ได้ ยูยะหัวเราะแล้วก็ตบไหล่บางเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก คุณนอนเถอะ ฮายาเสะ…ทำตัวตามสบายเถอะ ผมนอนตรงนี้แหละดีแล้ว นะ…คุณนอนไปเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะ”

คราวนี้ร่างเล็กยอมลงนอนโดยดี ยูยะดึงผ้าห่มคลุมให้จนถึงคอแล้วก็เดินไปปิดไฟก่อนที่จะเข้านอนในที่ของตัวเอง

//////////

ยูยะหลับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรู้สึกว่าใครบางคนจูบเบาๆที่แก้มของเขา ดวงตาเรียวรีเพ่งมองผ่าความมืดไป ร่างเล็กบางนั้นชะโงกอยู่เหนือร่างของเขา ยูยะไม่แน่ใจว่าความรู้สึกเมื่อครู่เป็นความฝันหรือเปล่า

“ทำอะไรน่ะ ฮายาเสะ?”

ร่างเล็กก้มลงกอดร่างสูงเอาไว้แน่น ยูยะผลักร่างบางออกด้วยความตกใจ “ฮายาเสะ!?”

เจ้าตัวเล็กยังกอดยูยะแน่น ยูยะบอกฮายาเสะเบาๆ “ฮายาเสะ…ขึ้นไปนอนบนเตียงไป…จวนจะเช้าแล้วหละ ไปนอนต่อเถอะ”

แต่ฮายาเสะส่ายหน้า แล้วซุกหน้าลงกับอกยูยะเบาๆ สองแขนบอบบางยังกอดร่างผอมไว้แน่น ร่างสั่นเทาน้อยๆเหมือนจะกำลังสะอื้นอยู่ ยูยะกอดร่างบางตอบแล้วก็ลูบผมอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมอะไรบางอย่างโชยออกมาจากร่างเล็ก

“เอาหละ…นอนด้วยกันก็ได้ แล้วอย่ากวนผมอีกนะ”

ฮายาเสะพยักหน้าอย่างยินดี ยูยะเลยล้มตัวลงนอนต่อ ร่างเล็กนอนลงข้างๆร่างผอมแล้วก็ขดตัวซุกลงกับอกยูยะอย่างมีความสุข ยูยะหัวเราะนิดๆกับท่าทีนั้นแล้วก็กอดฮายาเสะเอาไว้เบาๆก่อนที่จะผล็อยหลับไปพร้อมกับความคิดที่ว่า ‘…เด็กหน้าสวยเหมือนผู้หญิง พูดไม่ได้…นี่มันเป็นเจ้าหญิงเงือกน้อยที่ยอมแลกเสียงตัวเองเพื่อให้ได้ขามารึเปล่านะ…’

//////////

เช้าวันรุ่งขึ้น ยูยะหาอะไรให้ฮายาเสะกินแต่เช้า วันนี้ไม่ต้องทำงานพิเศษก็จริง แต่ต้องออกไปจัดการเรื่องของเจ้าตัวเล็กที่เก็บมาได้นี่ให้เรียบร้อย

“ฮายาเสะ บ้านคุณอยู่แถวไหนน่ะ?” ยูยะถาม

ฮายาเสะชี้มือขึ้นไปบนเพดาน “หือ? นี่มันฉันบนสุดนะ ฮายาเสะ ไม่มีห้องข้างบนแล้ว”

ฮายาเสะส่ายหน้าแต่ยังคงชี้มือไปด้านบนอยู่ “อยู่บนตึกเหรอ?…ไม่ใช่เหรอ? แล้วอะไรล่ะ อยู่ข้างบนน่ะ อย่าบอกนะว่าอยู่บนสวรรค์” ยูยะพูดแล้วก็หัวเราะ

แต่เจ้าตัวเล็กพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม ยูยะยิ้มเจื่อนๆ “อย่าล้อเล่นน่า มั่วแล้ว ฮายาเสะ…ขี้เล่นเหมือนกันนะคุณเนี่ย…เอาหละ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้ผมจะออกไปจัดการเรื่องของคุณหละนะ คุณยังท่าทางเพลียๆอยู่เลย รออยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

แล้วยูยะก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ฮายาเสะยืนส่งเขาที่หน้าประตูแล้วก็ยิ้มให้

“ฝากบ้านด้วยนะ” ยูยะหันไปบอก ฮายาเสะยิ้มกว้างแล้วก็โบกมือให้เขา

ยูยะออกตระเวนหาข่าวเกี่ยวกับคนหาย ทั้งถามคนทั่วไปและไปที่สถานีตำรวจ แต่ไม่มีแจ้งคนหายที่มีลักษณะเหมือนฮายาเสะเลยแม้แต่คนเดียว จนในที่สุดร่างผอมก็แทบหมดแรง เขาซื้อโค้กแล้วก็นั่งพักที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

“โอย…มาจากเมืองอื่นหรือไงวะ มันถึงได้หาที่ไหนๆก็ไม่มีน่ะ รึว่าจะเป็นคุณหนูที่หนีออกจากบ้านมาจริงๆ” แล้วยูยะก็ย่นคออย่างสยดสยอง ‘…ถ้าเป็นลูกยากูซ่าขึ้นมาหละก็…’ “เอาใหม่ๆ นึกดูให้ดีๆซิ หมอนั่นนอนอยู่หน้าแมนชั่นเหมือนคนป่วย แล้วก็หมดสติไปนานด้วย…หรือว่า…หนีออกมาจากโรงพยาบาล!”

คิดได้อย่างงั้นยูยะก็เลยตระเวนไปตามโรงพยาบาลทั่วเมือง แต่ก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนมีคนไข้หายเลย แล้วร่างผอมก็หมดแรงเอาจริงๆ เขาลากสังขารกลับบ้าน เหนื่อยแทบขาดใจ

“กลับมาแล้ว ฮายาเสะ”

“กลับมาแล้วเหรอ ยูยะ?” เสียงทักตอบทำเอาร่างผอมแทบช็อก

ยูยะถลาเข้าไปในห้อง “ฮายาเสะ! นี่นายพูดได้…” แล้วเขาก็ผงะอีกครั้งเมื่อพบว่าคนทักตอบคือพี่ชายคนรองของเขา ฮิโรกิ

“นายมาที่นี่ได้ไงเนี่ย?” ยูยะถาม

“อะไรกัน พี่น้องกันมาหากันไม่ได้รึไง? ว่าแต่นายเหอะ ฉันไม่แวะมาหาแค่เดือนกว่าเองนะ นายถึงกับเอาเด็กมาอยู่ด้วยอย่างนี้เลยเรอะ? หน้าตาดีซะด้วยสิ นายมีรสนิยมอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” ฮิโรกิใส่เป็นชุดแล้วก็เหลือบไปมองเจ้าตัวเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

“ไม่ใช่อย่างที่นายว่าซะหน่อย คิดอะไรอัปมงคล!” ยูยะโวย

“อ้าว…จะไปรู้เรอะ?

“ทีหลังจะตัดสินใจอะไรก็ถามไถ่กันซะก่อนซี่ หมอนี่น่ะฉันเก็บได้ที่หน้าแมนชั่นนี่แหละ ชื่อฮายาเสะ” แล้วยูยะก็หันไปบอกฮายาเสะ “ฮายาเสะ นี่พี่ชายผม ฮิโรกิ”

ฮายาเสะพยักหน้ารับ

“อะไรกัน ทีกับคนอื่นหละพูดเสียสุภาพเชียว ทีฉันเป็นพี่นายแท้ๆดูพูดเข้า…ว่าแต่ไอ้ที่ว่าเก็บได้หน้าแมนชั่นนี่มันหมายความว่าไง? นี่มันคนนะ ไม่ใช่หมาใช่แมวซักหน่อย” ฮิโรกิว่าเอา

“ก็…นั่งก่อนสิ เรื่องมันเป็นอย่างนี้น่ะ…”

//////////

ฮิโรกิฟังเรื่องที่ยูยะเล่าอย่างตั้งใจ จานขนมรับแขกที่วางไว้บนโต๊ะมีเจ้าตัวเล็กเท่านั้นที่หยิบเอาๆโดยไม่ได้สนใจว่ายูยะกำลังเล่าเรื่องของตนอยู่

“…แล้ววันนี้ฉันก็ออกไปหาข่าวเกี่ยวกับหมอนี่แหละ แต่ไม่ได้ความอะไรเลย” ยูยะสรุป

ฮิโรกิพยักหน้า “แล้วนายจะเอายังไง? จะให้เขาอยู่กับนายก่อนเหรอ?”

“ก็คงต้องงั้นแหละ ไม่งั้นแล้วจะเอาไปไว้ไหนล่ะ? วันนี้ฉันก็แจ้งทางตำรวจไปแล้วหละว่าเก็บคนได้น่ะ”

“ให้เคนจังช่วยหาด้วยมั้ย? หมอนั่นรู้จักคนเยอะเหมือนกันนะ” ฮิโรกิแนะ

“อย่าดีกว่า แฟนหมอนั่นใกล้คลอดแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่อยากรบกวนเขาน่ะ” ยูยะแย้ง

“ก็จริงนะ…ว่าไง ฮายาเสะคุง จะอยู่กับหมอนี่ก่อนเหรอ หรือว่าจะไปอยู่กับฉันดี?” ฮิโรกิหันไปถามเจ้าตัวเล็กที่ยังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ

ฮายาเสะชี้มือไปที่ยูยะแล้วก็ยิ้ม

ฮิโรกิทำหน้าผิดหวังนิดหน่อย “เอางั้นเหรอ? บ้านผมใหญ่กว่าบ้านนี้อีกนะ จะสะดวกกว่านา”

เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าแล้วก็ชี้ที่ยูยะอีก

“นายไปทำอะไรให้เขาติดใจขนาดนี้เนี่ย ยูยะ?” ฮิโรกิหันมาทำสายตาจับผิด

“เปล่าซักหน่อย! คิดอะไรอัปมงคลนะ ฮิโระจัง!” ยูยะโวยวาย

“ฮั่นแน่! รู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่ ยูยะคนลามก” ฮิโรกิทำหน้าทะเล้นใส่

ยูยะหน้าแดง “นายน่ะสิลามก! ออกไปเลยไป…คิดอะไรแผลงๆ ทะลึ่ง!!” ว่าพลางก็ดันหลังฮิโรกิออกจากห้อง

“ไว้แล้วจะมาหาใหม่นะ ฮายาเสะคุง” ฮิโรกิโบกมือให้ฮายาเสะ เจ้าตัวเล็กโบกมือตอบ แล้วฮิโรกิก็พูดกับยูยะเบาๆ “นี่ยูยะ ดูแลเด็กคนนี้ให้ดีๆนะ ฉันว่าเขามีอะไรบางอย่างที่เป็นพิเศษอยู่ เข้าใจมั้ย?”

ยูยะพยักหน้า ฮิโรกิมีสัมผัสที่ 6 นิดหน่อย เขาคาดอะไรไม่ค่อยพลาด พอฮิโรกิกลับไปยูยะก็เดินกลับไปหาฮายาเสะ

“นี่ ฮายาเสะ ทีหลังน่ะ ถ้าไม่ใช่ฮิโระจังหละก็อย่าให้เข้ามาในห้องเด็ดขาดเลยนะ”

ฮายาเสะพยักหน้าอย่างแข็งขัน ยูยะยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วก็นึกขึ้นมาได้

“เออ! กินมื้อเที่ยงรึยังเนี่ย? ผมลืมไปเลย”

ฮายาเสะส่ายหน้าด้วยท่าทางไม่เดือดร้อน “งั้นออกไปหาอะไรกินกันเถอะ แล้วก็จะได้จัดการกับผมของคุณด้วย”

เจ้าตัวเล็กยกมือขึ้นจับผมตัวเองเหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจัดการกับมันด้วย ยูยะเลยต้องอธิบายให้ฟัง “ตอนนี้ผมคุณมันไม่เท่ากันเลยนะ ไปตัดให้มันเข้าทรงหน่อยก็เท่านั้นเอง”

ฮายาเสะยิ้มแล้วก็พยักหน้า ‘…ทำไมหมอนี่ถึงได้ยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้นะ…’

ผมที่ยาวเคลียบ่าถูกตัดจนกลายเป็นบ๊อบสั้นแค่หู ดูท่าทางฮายาเสะจะถูกใจผมทรงนี้มากทีเดียว พอตัดเสร็จเจ้าตัวเล็กก็ดึงแขนยูยะแล้วก็ชี้ที่ตัวเอง ยูยะยิ้มแล้วก็บอกว่า

“ดูดีมากเลยหละ”

//////////

เวลาผ่านไปหลายวัน ไม่มีข่าวเกี่ยวกับฮายาเสะแจ้งเข้ามาแม้แต่ข่าวเดียว เจ้าตัวเล็กยังคงใช้ชีวิตร่วมกับยูยะอย่างมีความสุข ส่วนตัวยูยะเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่เขาอยู่ใกล้ๆเจ้าตัวเล็กแล้วถึงได้รู้สึกดีอย่างประหลาด ฮายาเสะเหมือนจะเป็นแสงสว่างที่สาดส่องลงมาวันวันที่ฟ้าครึ้ม แม้ไม่มีคำสนทนาใดๆแต่การกระทำของร่างเล็ก กิริยาอาการที่แสดงออกนั่นช่างน่าเอ็นดู ฮายาเสะเหมือนเด็กเล็กๆที่ไม่ประสีประสาไปเสียทุกเรื่อง จนตอนนี้ยูยะเริ่มแน่ใจแล้วว่าเจ้าตัวเล็กจะต้องเป็นคุณหนูที่ไหนซักแห่งที่หนีออกจากบ้าน แต่ที่น่าแปลกก็คือเจ้าตัวเล็กไม่ได้มีอาการหมดสติเหมือนกับวันที่พบกันครั้งแรกอีก

“ฮายาเสะ! ทำอะไรน่ะ!?” ยูยะร้องขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กปีนเก้าอี้อย่างหมิ่นเหม่แล้วเอื้อมมือไปจะหยิบของในตู้

ฮายาเสะหันมาแล้วก็ยิ้มพลางชี้มือไปที่ตู้ฉันบนสุด แล้วเก้าอี้ก็ล้มฟาดลงมา ร่างเล็กหล่นจากเก้าอี้ทันที ยูยะถลาเข้าไปคว้าตัวไว้ได้ทันแต่เสียงดัง “กร๊อบ!” ได้ยินถนัด

ยูยะนอนนิ่งกุมแขนตัวเองไว้แน่น แขนขวาหัก! ฮายาเสะยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความตกใจ แล้วก็เขย่าตัวยูยะเบาๆ น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มท่าทางขวัญเสีย ยูยะลูบผมเจ้าตัวน้อยเบาๆ ปวดแขนที่หักอยู่ก็จริงแต่การที่เห็นเจ้าตัวเล็กร้องไห้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากกว่า

“ไม่เป็นไรนะ ฮายาเสะ…ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก นายปลอดภัยก็ดีแล้ว”

แต่ร่างเล็กยังร้องไห้อย่างขวัญเสีย ยูยะจึงดึงร่างนั้นมาโอบไว้แล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางนั้น ฮายาเสะชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วร่างสูงก็ถอนริมฝีปากออก

“บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะ…ทำใจดีๆไว้”

มือเล็กๆเช็ดน้ำตาป้อยๆแล้วก็แตะที่แขนของยูยะเบาๆ

“ไม่เป็นไร…ไปเอาโทรศัพท์ให้ทีสิ ฉันจะโทรตามฮิโระจัง”

ฮายาเสะรีบวิ่งไปเอาโทรศัพท์มาให้ยูยะทันที หลังจากนั้นไม่เกินครึ่งชั่วโมง ฮิโรกิก็รีบพายูยะไปส่งโรงพยาบาล แขนของยูยะไม่เป็นอะไรมากอย่างที่เจ้าตัวว่าไว้ แค่เข้าเฝือกก็สามารถกลับบ้านได้ ฮิโรกิเทศนายาวเหยียดเรื่องที่เขาไม่ระวังตัว แต่เจ้าตัวเล็กทุบฮิโรกิแล้วก็ทำหน้าหงิกใส่ ฮิโรกิเกาหัวยิก

“เหรอ?…ว่าก็ไม่ได้เหรอ? เข้าข้างกันดีเหลือเกินแฮะ เอาเหอะ! ฝากดูแลยูยะด้วยนะ ฮายาเสะคุง แล้วฉันจะมาเยี่ยมบ่อยๆ” เขาฝากฝังแล้วก็เดินออกจากห้องไป

ฮายาเสะวิ่งตามไปดึงแขนฮิโรกิเอาไว้ สีหน้านั้นเหมือนจะร้องไห้ ฮิโรกิเขย่าหัวร่างเล็กเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องขอโทษก็ได้…ฉันมันก็ปากดีขี้บ่นไปอย่างนั้นเอง เดี๋ยวฉันต้องกลับไปทำงานต่อแล้วหละ มีอะไรก็โทรไปตามได้นะ” ฮิโรกิยิ้มแล้วก็ออกจากห้องไป

“ฮิโระจังไม่ใช่คนคิดมากหรอก ฮายาเสะ” ยูยะบอกมาจากเตียงนอน ฮายาเสะเดินกลับไปนั่งข้างๆเตียง “เขาบ่นก็เพราะเขาเป็นห่วงน่ะ แล้วเขาก็รู้ด้วยว่าที่นายทุบเขาน่ะเพราะนายเป็นห่วงฉัน เพราะงั้นสบายใจเถอะนะ”

ฮายาเสะซบหน้าลงกับตักของยูยะแล้วก็จูบเบาๆที่เฝือก ยูยะลูบผมนิ่มนั่นอย่างอ่อนโยน…ตอนนั้นเขาทำอย่างนั้นลงไปได้ยังไงนะ ทำไมเขาถึงจูบเจ้าตัวเล็กไปอย่างนั้นนะ…เหมือนฮายาเสะจะรู้ว่ายูยะคิดอะไรอยู่ เจ้าตัวน้อยชี้ที่ริมฝีปากตัวเองแล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

“ไม่โกรธใช่มั้ย?” ยูยะถาม

เจ้าตัวเล็กยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า ความเจ็บปวดที่แขนดูเหมือนจะบรรเทาลง แค่เห็นรอยยิ้มของเจ้าตัวเล็กก็ทำให้ยูยะรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาด…ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากให้มีคนมาบอกว่ารู้จักฮายาเสะเลย ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์…

//////////

ความรู้สึกที่ยูยะมีให้ฮายาเสะค่อยๆเปลี่ยนไปจากความเอ็นดูกลายเป็นความรัก เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าหลงรักร่างบางนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น รอยจูบอันอ่อนโยนถูกประทับลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮายาเสะเองก็ตอบสนองเขาอย่างแสนหวาน แต่อะไรบางอย่างในใจของยูยะบอกตัวเองว่าจะแตะต้องฮายาเสะมากไปกว่านี้อีกไม่ได้ เขาเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงการล่วงเกินที่อาจจะเกิดขึ้นจากความปรารถนาอันดำมืดในใจ ทุกคืนที่โอบกอดร่างเล็กๆไว้ในอก นอกจากความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างแล้ว ยูยะกลับรู้สึกถึงความสูญเสีย…

ในที่สุดแขนของยูยะก็หายสนิท ซึ่งเร็วกว่าที่หมอคาดเอาไว้เสียอีก ยูยะพาเจ้าตัวเล็กของเขาออกไปฉลองตามลำพังเพราะไม่อยากเอาฮิโรกิไปเป็นก้าง ยิ่งตอนนี้ฮิโรกิเริ่มระแคะระคายถึงความรู้สึกของเขาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรรุนแรง เพียงแต่คอยเตือนสติเอาไว้เท่านั้น

ปาร์ตี้เล็กๆของทั้งสองคนเต็มไปด้วยช็อกโกแลต ทั้งเค้กช็อกโกแลต ทาร์ตช็อกโกแลต ไอศครีมช็อกโกแลต ช็อกโกแลตแท่ง และโค้ก…ของโปรดของยูยะทั้งนั้น แต่เจ้าตัวเล็กก็กินอย่างมีความสุข

[KOKURO]

“แก้มเปื้อนหมดแล้ว ฮายาเสะ” ยูยะเอื้อมมือไปเช็ดช็อกโกแลตที่แก้มใสอย่างนุ่มนวล เจ้าตัวเล็กหัวเราะแล้วก็เอื้อมมือไปเช็ดแก้มให้ยูยะเหมือนกัน…ว่าแต่เขา…ตัวเองกินเลอะกว่าอีก…

ปาร์ตี้อันแสนสุขผ่านไป เจ้าตัวเล็กแทบจะเมาช็อกโกแลต เขาดึงแขนเสื้อของร่างสูงไว้ ยูยะกุมมือเล็กๆเอาไว้อย่างอ่อนโยนเหมือนพี่ชายทำต่อน้องน้อย ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมานิดๆ ยูยะพาฮายาเสะไปที่สวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่งแล้วก็นั่งพักที่ม้านั่งยาว

“นี่ ฮายาเสะ ฉันมีอะไรจะให้นายหละ” เจ้าตัวน้อยทำหน้าสงสัย “หลับตาก่อนสิ”

ฮายาเสะหลับตาลงอย่างว่าง่าย ยูยะล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบแหวนสีแดงเพลิงมีรูปดาวห้าแฉกอยู่ตรงกลางวงหนึ่งออกมาแล้วก็บรรจงสวมให้ร่างบางอย่างเบามือ

“เอาหละ ลืมตาได้แล้ว”

ฮายาเสะก้มลงมองแหวนในมือแล้วก็ยกมือขึ้นปิดปาก หยดน้ำน้อยๆไหลออกจากสองตา ยูยะตกใจที่อยู่ๆเจ้าตัวเล็กก็ร้องไห้

“ฮายาเสะ! เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม!?” เขาจับไหล่ของร่างบางเขย่าเบาๆ

ร่างเล็กส่ายหน้าแล้วก็โอบกอดร่างสูงไว้แน่น ซบหน้าลงกับแผ่นอกแล้วสะอื้นจนตัวโยน ยูยะกอดตอบอย่างอ่อนโยนแล้วลูบผมเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้เลยนะ”

ฮายาเสะผละออกจากอกของยูยะ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วก็ยิ้ม เขากุมแหวนเอาไว้แล้วก็จูบร่างสูงอย่างแผ่วเบา ยูยะเข้าใจความหมายของน้ำตาทันที

“ฉันดีใจที่นายชอบมันนะ”

//////////

ยูยะจูงมือร่างเล็กฝ่าฝูงชนไปตามทางเท้า แล้วฮายาเสะก็ชะงักกึก กระตุกแขนเสื้อของยูยะอย่างแรง ยูยะหันไปมองด้วยความสงสัย เจ้าตัวเล็กหน้าซีดเผือดกอดแขนร่างสูงไว้แน่น พยายามเหมือนจะซุกหลบอะไรบางอย่าง ยูยะเงยหน้ามองไปตรงหน้า…ผู้ชายร่างสูง ในชุดสีดำและผมยาวสีแดงเพลิงกำลังเดินสวนทางมาทางเขา…ยูยะรู้สึกได้ว่ามือที่กอดแขนของเขาไว้สั่นสะท้าน คลื่นแห่งความหวาดกลัวเอ่อล้น ผู้ชายคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่ากลัว ยูยะปาดมือกันร่างเล็กให้ไปหลบอยู่ด้านหลังเขาแล้วยืนนิ่ง ชายคนนั้นเหลือบมองเขานิดหนึ่ง ยูยะมองตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ จนกระทั่งร่างสูงนั้นเดินผ่านไป ยูยะจึงได้ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เขาหันไปดูเจ้าตัวเล็กที่ยังคงยืนตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสาร

“ไม่เป็นไรแล้ว ฮายาเสะ…เขาไปแล้วหละ ไม่ต้องกลัวแล้ว”

แต่ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง เหงื่อผุดพราวขึ้นบนใบหน้า ฮายาเสะกอดตัวเองไว้แน่น ปลายเล็บจิกลงบนเสื้ออย่างแรง ทั้งร่างสั่นสะท้าน

“ฮายาเสะ! เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?” ยูยะเขย่าตัวร่างเล็ก

แต่ฮายาเสะปัดมือนั้นออกแล้ววิ่งหนีไป ยูยะตะโกนเรียก “ฮายาเสะ!! ฮายาเสะ!!”

//////////

ยูยะวิ่งตามร่างเล็กๆนั้นไป แต่ดูเหมือนร่างเล็กนั้นจะวิ่งได้เร็วกว่าที่เขาคิดไว้ แล้วในที่สุดก็คลาดสายตาไป ยูยะพยายามมองหาเจ้าตัวเล็กในฝูงชน แต่ก็ไม่พบ…

“ฮายาเสะจะไปไหนได้…ที่ห้อง! ใช่…ที่ห้อง!!”

ยูยะรีบกลับไปที่ห้องทันที ร่างสูงกระชากประตูเปิดออก ประตูไม่ได้ล็อก…เสื้อของเจ้าตัวเล็กถูกถอดกองทิ้งไว้หน้าประตูห้อง ยูยะคว้าเสื้อขึ้นมา ด้านหลังของเสื้อตัวนั้นมีรอยขาดขนาดใหญ่

“ฮายาเสะ! นายอยู่ไหน!? ฮายาเสะ!!” ยูยะตะโกนเรียก ทั้งห้องเงียบสนิท แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาจากในห้องน้ำ

“ฮายาเสะ!!” ยูยะกระชากประตูห้องน้ำออก แล้วก็ตะลึงงัน!!

ร่างเล็กบางหันมามองเขาด้วยความตกใจ น้ำตาไหลอาบแก้มใส ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า…แต่นั่นไม่สำคัญ ที่แผ่นหลังของเจ้าตัวเล็กต่างหากที่เป็นภาพอันน่าอัศจรรย์…ปีกสีเงินคู่ใหญ่งอกออกมาจากแผ่นหลังบางขาวนั้น มันทอประกายเรืองรองอยู่ในความมืดราวกับแสงของดวงจันทร์ ยูยะไล่สายตาไปตามเส้นขนทุกเส้น แล้วก็บอกกับตัวเองว่า นี่เป็นของจริง!!

“ฮายาเสะ…นั่นมัน…นี่นายเป็น…” ยูยะระล่ำระลักออกมา เขารู้สึกสับสนจนตั้งสติแทบไม่อยู่ ความรู้สึกอะไรบางอย่างทำให้เขาผละถอยออกมาจากห้องน้ำ…มันไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่น่าอัศจรรย์เกินไปที่จะยอมรับได้ในเวลาสั้นๆ

ฮายาเสะออกมาจากห้องน้ำแล้วจับมือของยูยะไว้แน่น ยูยะมองร่างตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แต่สายตาของร่างเล็กที่จ้องมองมามีแววอ้อนวอน ริมฝีปากบางขยับน้อยๆ

‘…อย่า…อย่าเกลียดฉัน…'

เสียงนั้นไม่ได้ออกมาจากปาก แต่ดังก้องไปในความรู้สึกของยูยะ ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะตั้งสติทำอะไรได้มากกว่านั้น แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นกลางห้อง ชายร่างสูงผมแดงเพลิงคนนั้นปรากฏพร้อมกับแสงสว่างนั้น คราวนี้เขามีปีกสีแดงเหมือนกับผมของเขาสยายออกมาจากกลางหลัง

“ในที่สุดก็หาพบ เซราฟีเตอร์” เขาพูดขึ้น “เรามารับตัวท่านกลับแล้ว”

ฮายาเสะผงะหนี ยูยะปราดเข้าขวางชายคนนั้นด้วยสัญชาตญาณ เขาจะต้องปกป้องเจ้าตัวเล็กให้ได้ ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใครหรืออะไรก็ตาม

“ถอยไป มนุษย์” ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“ไม่!” ยูยะขึ้นเสียงทั้งที่ยังกลัว

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เราแค่มารับเซราฟีเตอร์กลับไปเท่านั้น”

ฮายาเสะยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความหวาดกลัว พลังอะไรบางอย่างแล่นพล่านไปทั้งร่าง คลื่นพลังรุนแรงจนร่างทั้งร่างเหมือนจะแตกสลาย ยิ่งชายคนนั้นเข้ามาใกล้พลังรุนแรงก็ยิ่งกดดันเขามากขึ้น

“อย่ามาขวางเรา…เซราฟีเตอร์ ท่านต้องกลับไปกับเรา”

ฮายาเสะรู้สึกว่าในหูตัวเองลั่นเปรี๊ยะ แล้วความรู้สึกก็ดับวูบลง เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงยูยะตะโกนลั่น

“ฮายาเสะ!!”

//////////

ยูยะกอดร่างเล็กไว้แน่น ชายผมแดงเดินเข้ามาใกล้ เขาหันไปตวาดอย่างไม่กลัวเกรง

“ถอยไป!!”

ร่างสูงผงะไปนิดหนึ่ง ยูยะเขย่าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนเบาๆ ใบหน้าสวยซีดเผือด ลมหายใจหอบถี่ เบา ตัวร้อนจัด

“ร่างมนุษย์ทนพลังของตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง เมื่อพบกับเราพลังเทพจึงถูกปลดปล่อยออกมา” ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งแล้ววางมือใหญ่ลงบนหน้าผากของฮายาเสะ “เราจะสะกดพลังเอาไว้ก่อน จะได้ไม่ทรมานมาก”

แสงสีแดงเรืองออกมาจากฝ่ามือของเขา ยูยะมองด้วยความอัศจรรย์ใจ แล้วปีกสีแดงของเขาก็หายไป ลมหายใจของเจ้าตัวเล็กเริ่มเป็นปกติ อุณหภูมิร่างกายค่อยๆลดลง

“นายเป็นใครกันแน่? นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมฮายาเสะถึง…?” ยูยะถาม

ร่างสูงไม่ตอบแต่อุ้มร่างบางไปวางบนเตียง ปีกสีเงินยังคงปรากฏอยู่กลางหลัง

“เราคือเทพองครักษ์แห่งเซราฟีเตอร์ เคลต์…” เขาตอบช้าๆ “เรามารับท่านที่หนีออกมาจากสวรรค์กลับไปสู่ที่ประทับ ก่อนที่จะทำความผิดมากไปกว่านี้”

“เดี๋ยว…เดี๋ยวนะ ช้าๆหน่อย…ฉันไม่…ฉันคิดตามไม่ทัน” ยูยะบอกด้วยความสับสน “ช่วยลำดับให้ฟังช้าๆหน่อยได้มั้ย?”

ร่างสูงถอนใจนิดๆแล้วก็เริ่มต้นอธิบาย

“เซราฟีเตอร์คือเทพชั้นสูงสุดที่กำเนิดจากพระเจ้า เป็นเทพผู้ซึ่งไม่อาจกำหนดได้ว่าเป็นหญิงหรือชาย เซราฟีเตอร์ท่านนี้เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาได้ไม่นานยังเยาว์และบริสุทธิ์นัก แต่ท่านเคยลงมาที่โลกมนุษย์ครั้งหนึ่ง แล้วปีกของท่านก็เปลี่ยนสีไป”

ยูยะเหลือบไปมองปีกสีเงินงามแปลกนั้น “ก็สวยดีนี่นา”

“มันเป็นสัญลักษณ์ของมลทิน!” เคลต์บอกด้วยเสียงเฉียบขาด ทำเอายูยะสะดุ้ง “ปีกของเซราฟีเตอร์เป็นสีขาวบริสุทธิ์ ท่านต้องมลทินเมื่อตอนที่ลงมายังโลกมนุษย์ครั้งก่อน มลทินร้ายแรงที่เราจะต้องกำจัดออกจากจิตใจของท่านให้ได้ก่อนที่จะถูกลงทัณฑ์ เราจึงขังท่านไว้…แต่ท่านกลับหนีออกมา”

“มลทินอะไรเหรอ?”

“ท่านมีความรักกับมนุษย์” เคลต์บอก

“เอ๋?”

“ท่านเกิดความรักขึ้นในตัวมนุษย์คนหนึ่ง นั่นทำให้ดวงจิตอันบริสุทธิ์ของท่านมีมลทิน ความรักของเทพกับมนุษย์นั้นเป็นความรักต้องห้ามมาแต่โบราณกาล เราต้องกำจัดความรักนั้นออก มิฉะนั้นเซราฟีเตอร์ต้องถูกขับออกจากสวรรค์” ถึงตอนนี้เคลต์ทำเสียงหนักใจ “แต่เราไม่คิดว่าท่านจะกล้าทำความผิดซ้ำสองโดยการหนีออกจากที่คุมขัง แถมยังใช้อาคมแลกเสียงตัวเองเพื่อให้ได้มาซึ่งร่างมนุษย์…แม้ว่าร่างมนุษย์ที่ได้มานั้นจะเป็นร่างที่ไม่สามารถสมหวังในความรักได้ก็ตาม…แต่ท่านยอมแลก เราไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเซราฟีเตอร์ที่แสนบริสุทธิ์ถึงทำแบบนี้ ทำไมท่านถึงยอมแปดเปื้อนเพียงเพราะมนุษย์เพียงคนเดียว”

เคลต์ทอดสายตามองร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง “ปีกของท่านสีเข้มขึ้นอีกแล้ว เรารอช้ากว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว หนทางเดียวที่เหลืออยู่ก็คือต้องกำจัดต้นกำเนิดแห่งมลทินของท่านทิ้งซะ!”

ร่างสูงชี้นิ้วมาทางยูยะ “เราต้องกำจัดเจ้าซะ!”

“อะไรกัน!?”

“เซราฟีเตอร์หลงรักเจ้า เพียงแว่บแรกที่เห็นเมื่อตอนที่ลงมาโลกมนุษย์ในคราวนั้น ข้าไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเซราฟีเตอร์ถึงหลงรักเจ้า แต่ต้องกำจัดต้นเหตุแห่งความแปดเปื้อนอย่างเจ้าทิ้งไปซะ!” กลุ่มพลังปรากฏขึ้นที่ปลายนิ้วของเคลต์ แล้วพุ่งตรงมายังยูยะ

“เฮ้ย!!!”

ยูยะคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ร่างหนึ่งก็โอบกอดเขาไว้แน่น ปีกสีเงินแผ่ออกคลุมร่างของเขาป้องกันเขาจากกลุ่มพลังของเคลต์

“ฮายาเสะ!?”

หน้าของร่างเล็กยังซีดเผือด แต่ก็ฝืนยิ้มให้ยูยะ

“ถอยไป เซราฟีเตอร์! เราต้องกำจัดมัน ก่อนที่ท่านจะต้องถูกลงทัณฑ์!” เคลต์ปล่อยพลังออกมาอีกครั้ง แต่ร่างเล็กยังคงกอดยูยะเอาไว้แน่น เขาปกป้องยูยะจากเคลต์ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ทำไม!!? ทำไมท่านต้องทำอย่างนี้ด้วย!?” เคลต์ร้อง “มันทำให้ท่านแปดเปื้อน มันทำให้ท่านต้องมลทิน ท่านเป็นถึงเทพสูงสุดของสวรรค์นะ ทำไมท่านถึงทำอย่างนี้!?”

ฮายาเสะเหลือบไปมองเคลต์แล้วยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะซุกหน้าลงกับอกของยูยะ ปีกคู่นั้นกลายเป็นสีเงินเข้มขึ้น เคลต์ทิ้งตัวลงอย่างสิ้นหวัง

“ทำไมท่านถึงทำอย่างนี้!? ได้โปรดเถอะ เซราฟีเตอร์ เราไม่อยากเห็นท่านต้องถูกขับออกจากสวรรค์ เราไม่อยากเห็นท่านต้องทุกข์ทรมานเพราะบาปนั้น!”

ยูยะมองเคลต์ด้วยความเห็นใจ…ไม่ใช่ว่าเคลต์ไม่เข้าใจในความรัก เขารู้จักความรักดี…เขารักร่างเล็กที่เขาคอยพิทักษ์มาตลอดอย่างมาก เขาจึงไม่อยากสูญเสียคนที่เขาแสนรักไปเพราะมนุษย์เพียงคนเดียว…ยูยะกอดกระชับร่างเล็กๆไว้แน่น เจ้าตัวเล็กหอบถี่ อุณหภูมิในร่างเริ่มสูงขึ้นอีกครั้ง แต่อ้อมแขนเล็กๆยังโอบร่างสูงไว้ไม่ยอมปล่อย ยูยะจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางนั้น แล้วประทับรอยจูบนิ่งนาน ร่างเล็กเคลิบเคลิ้มไปกับรสเสน่หานั้น แต่แล้วยูยะก็ผลักร่างบางออกห่างจากตัว

“กลับไปเถอะ ฮายาเสะ…” เขากระซิบบอกแผ่วเบา

ฮายาเสะเบิกตากว้าง เขาดึงเสื้อของร่างสูงแล้วส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ยูยะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ฉันมีความสุขมากนะ ฮายาเสะ กับวันเวลาที่นายมอบให้ ขอบคุณมาก…แต่วันแบบนั้น…มันจบแล้วหละ” ยูยะกลืนก้อนแข็งๆในคอแล้วพูดต่ออย่างยากลำบาก สีหน้าของร่างเล็กทำให้เขาไม่อยากพูดอะไรต่อไปอีก แต่… “กลับไปเถอะ กลับไปอยู่บนฟ้าเหมือนเดิมเถอะ อย่าต้องมลทินเพราะฉันอีกเลย…ฉันเองก็ไม่อยากให้นายต้องแปดเปื้อนไปเพราะฉันมากกว่านี้อีกแล้ว…ถ้านายจะต้องโดนขับออกจากสวรรค์เพราะฉันหละก็…มันไม่คุ้มกันเลยซักนิด…นะ กลับเถอะ…”

ร่างเล็กดึงเสื้อของยูยะเอาไว้แน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความไม่เข้าใจ เขาพยายามกอดร่างสูงเอาไว้อีก แต่ยูยะแกะมือเล็กๆนั้นออกแล้วพยักหน้าให้เคลต์ เคลต์เดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน…แล้วเอื้อมมือมาจับแขนเล็กๆนั้นไว้

“ฉันจะไม่ลืมนายหรอก ฮายาเสะ…ตลอดชีวิตของฉัน นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีมา…ขอบคุณสำหรับความรักที่มีให้นะ ขอบคุณที่อุตส่าห์ลงมาอยู่เคียงข้างฉัน…” ยูยะบอกด้วยเสียงสั่นเครือ…เขาพยายามกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่ “ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันจะเป็นความทรงจำที่ฉันจะเก็บกอดไปตลอดชีวิต…บ๊ายบายนะ…ฮายาเสะ…”

ยูยะปล่อยมือจากร่างเล็ก “ฝากดูแลฮายาเสะด้วยนะ”

ฮายาเสะพยายามไขว่คว้าร่างสูงทั้งน้ำตา เขาดิ้นรนที่จะกอดร่างสูงเอาไว้ให้ได้ แต่ยูยะเบือนหน้าหนี เจ้าตัวน้อยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง…ยูยะไม่อยากรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว เขาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด แล้วเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน…

“ยูยะ…ยูยะ…”

ยูยะหันขวับไปดู ยูยะพยายามจะคว้าเจ้าตัวน้อยไว้แต่ก็ไร้ผล ร่างเล็กเลือนหายไปต่อหน้าเขา …เสียงแรกและเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน…ช่างแสนหวานและเต็มไปด้วยความอาลัยรัก…ยูยะทิ้งตัวลงกับพื้น แล้วตั้งต้นสะอื้นไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…

//////////

สุขใจเหลือเกิน แล้วฉันจะไม่ลืม กับวันเวลาที่เธอให้ สองเราอยู่ด้วยกัน

ขอบคุณเหลือเกิน ที่ฉันได้มีเธอ แต่วันที่ดีอย่างนี้ มันจบแล้ว

กลับไปอยู่บนฟ้าเหมือนเดิมเถอะ อย่าเสียเวลาเลย

กับคนเดินดินธรรมดา

ได้มีเธอแค่นี้ก็เป็นสุข และแสนจะมีค่า

จะจำเวลาที่สวยงาม ว่าครั้งหนึ่ง

ฉันเคยมีเธอ และครั้งหนึ่งได้เจอกับนางฟ้า

จะประทับความงามของวันเวลา

อย่างเจียมตัวและหัวใจ

…ตลอดไป…

//////////

นาน…กว่ายูยะจะกลบฝังความเศร้าเอาไว้ได้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถใช้ชีวิตตามลำพังได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองไปรอบๆห้องพักเล็กๆของเขาแล้วก็รู้สึกว่ามันช่างกว้างใหญ่และเงียบเหงาเหลือเกิน ไม่มีเจ้าตัวเล็กคอยอยู่ใกล้ๆ ไม่มีริมฝีปากอุ่นที่แสนหวาน ไม่มีมือเล็กๆให้กุมไว้อย่างอ่อนโยน ไม่มีร่างบางให้กอดนอนอย่างทะนุถนอมอีกแล้ว ยูยะบอกกับฮิโรกิว่าคนที่บ้านของฮายาเสะมารับตัวกลับไปแล้ว ความจริงที่เกิดขึ้นเขาไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่คนเดียว แค่จะนึกถึง…เขาก็ไม่อยากจะทำ เพราะมันทำให้เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ ภาพสุดท้ายยังคงหลอกหลอนอยู่ในความฝัน…ทำไมเขาถึงจำรอยยิ้มที่แสนสดใสของเจ้าตัวเล็กไม่ได้เลยนะ…ทำไมเขาถึงจำได้แต่ภาพเจ้าตัวเล็กกำลังร้องไห้และพยายามไขว่คว้าเขาเอาไว้…เสียงสุดท้ายยังดังก้องอยู่ในหัว เสียงที่เรียกชื่อเขาเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย…ในชีวิตนี้คงไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว…

//////////

“ยูยะ นายจะปล่อยตัวเองไว้แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?” ฮิโรกิบ่นเอาเมื่อยูยะไม่ยอมดูแลตัวเองอีกเลยหลังจากที่เจ้าตัวเล็กจากไป

“ปล่อยฉันเอาไว้อย่างนี้เถอะ ฮิโระจัง” เสียงตอบแหบพร่า

ฮิโรกินั่งลงตรงหน้าผู้เป็นน้องชายแล้วตบไหล่บางนั้นเบาๆ “ถ้าเจ้าตัวเล็กรู้ว่านายเป็นแบบนี้หละก็ เขาต้องเสียใจแน่เลย”

“อย่าพูดถึงเด็กคนนั้นอีกเลย ฮิโระจัง…ฉันไม่มีวันได้พบเขาอีกแล้วหละ” แล้วยูยะก็หลับตาลงอย่างเจ็บปวด

ฮิโรกิถอนใจ “ยังไงก็…สงสารตัวเองบ้างเถอะนะ”

เมื่อฮิโรกิจากไป ในห้องมีแต่ความเงียบเข้ามาครอบคลุม…ยูยะเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้เคยพูดคำสำคัญที่สุดกับเจ้าตัวเล็กเลย…แต่ก็นั่นแหละ หากพูดออกไป คำพูดนั้นก็จะกลายเป็นพันธนาการที่ทำให้เขาต้องจมลึกลงไปในมลทินอีก…แต่…ยูยะรักเจ้าตัวเล็กของเขา รักมาก มากเท่าที่ในชีวิตคนๆหนึ่งจะรักใครสักคนได้ และเจ็บเท่าที่คนๆหนึ่งต้องเสียของรักที่สุดไป…น้ำตาไม่เคยเหือดแห้งไปเลยตั้งแต่เจ้าตัวเล็กจากไป

แสงสว่างสีแดงวาบขึ้นมาในห้อง ยูยะยกมือขึ้นป้องหน้า ร่างสูงที่คุ้นตาปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงนั้น ยูยะจ้องมองด้วยความตกตะลึง

“เคลต์!?”

แต่ดวงตาที่จ้องมองมาช่างแสนเศร้า ยูยะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับฮายาเสะ?”

“เซราฟีเตอร์…ถูกขับออกจากสวรรค์แล้ว” เสียงตอบพร่าเบา

ยูยะแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเขย่าแขนเคลต์อย่างแรง “ทำไม!? ทำไมล่ะ…ก็ฉันให้เขากลับไปแล้วนี่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!? เคลต์…มันเกิดอะไรขึ้น!?”

“ท่าน…ไม่อาจตัดใจจากเจ้าได้…ท่านร่ำไห้ไม่เว้นวัน…ปีกของท่าน…” เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ในลำคอ เคลต์หยิบขนนกก้านหนึ่งออกมา “นี่คือขนปีกของท่าน…ก่อนที่จะถูกพิพากษา”

ยูยะรับขนก้านนั้นมาไว้ในมือ ขนปีกนั้นสีดำสนิท!!

“ทำไม…ทำไมกัน…เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย!”

เคลต์ส่งของอีกชิ้นให้ยูยะ มันคือแหวนสีแดงที่เขามอบให้กับเจ้าตัวเล็กในช่วงเวลาที่เป็นสุขที่สุดก่อนที่จะถูกพรากจากกัน

“ท่านฝากมาคืนให้เจ้า…ยูยะ…แม้ว่าจะไม่สามารถสมหวังในความรักได้…แต่…ฝากดูแลเซราฟีเตอร์ด้วยนะ” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบา

ยูยะหันขวับไปดู แต่เคลต์ก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาเขา

ประตูห้องเปิดปัง ยูยะสะดุ้งสุดตัว คนที่รีบร้อนเข้ามาคือฮิโรกิ

“ยูยะ! เร็วเข้า! ไม่มีเวลาแล้ว มาด้วยกันเร็ว!!” เขาตรงเข้ามาลากแขนน้องชาย

“อะไร? ฮิโระจัง เกิดอะไรขึ้น?” ยูยะถามด้วยความงุนงง

“เคนจังน่ะสิ เคนจัง…ได้ลูกแล้ว!!”

“หา!?”

//////////

ที่หน้าห้องเด็กอ่อนในโรงพยาบาล เคนยืนเกาะกระจกแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว พอฮิโรกิลากยูยะมาถึงเขาก็หันมายิ้มกว้าง

“ได้ลูกชาย!” เขาบอกด้วยความยินดี

“ไหน? คนไหน?” ฮิโรกิรีบเข้าไปชิดกระจก

“นั่นไง คนนั้น…แต่พยาบาลบอกว่ามีปานแปลกๆที่หลังด้วยหละ”

“ปานอะไร?”

“เขาว่าเหมือนรูปปีกหละ”

ยูยะจ้องมองเจ้าตัวน้อยของเคนไม่วางตา ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่ม ผิวขาว…ปานรูปปีก…ช่างเป็นลักษณะคุ้นเคยของคนที่เขาแสนรัก เจ้าตัวน้อยเหมือนจะจ้องมองมาที่ยูยะเช่นกัน เขาสาบานได้…ว่าเขาเห็นเจ้าตัวน้อยแย้มยิ้ม…เสียงของเคลต์เหมือนดังก้องอยู่ในหัว

“ฝากดูแลเซราฟีเตอร์ด้วยนะ…”

ยูยะหัวเราะออกมาเบาๆ

“นี่ฉันไม่ได้อยากเป็นอาของหมอนั่นซักหน่อยนะ เคลต์…ว่าไง…เจ้าเทวดาปีกดำ…”

//////////

24/7/44
TSUTE

ปล. เห็นปีที่เขียนแล้วสะดุ้ง...
เรื่องนี้ได้ไอเดียมาจากเพลง  "นางฟ้า"  ของ  "นายสะอาด"  น่ะครับ
(ใครเกิดทันมั่ง?)

[moredee]

:z3:อิ อิ

[Lemon_Tea]

ชอบเรื่องมากเลยนะ^^

อืม ในที่สุดก็ได้เจอกัน
อาหลานคงรักกันมากๆ แน่

[must]

ดีใจที่ในที่สุดฮายาเสะกลับมายูยะจนได้ ความรักไม่มีพรมแดน

แล้วก็แอบผิดหวังเล็กๆ ที่ฮายาเสะมีสถานะเป็นหลานของยูยะ

เพลงนางฟ้านี่คุ้นๆ แต่นึกเนื้อเพลงไม่ออกอ่ะ จำได้แต่เพลงคำตอบ

(ใครที่รู้จักเพลงของนายสะอาดนี่มันสามารถบ่งบอกถึงอายุุได้เลยเนอะ ฮ่าๆๆๆ)

แต่จะว่าไปมันก็นานมากจริงๆ นะ จำได้ว่าเคยฟังตอนยังเด็กๆ อยู่เลย (แอ๊บเด็ก - -*)

[yeyong]

อา-หลาน  แต่อย่างน้อยก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน ได้เห็นกันล่ะนะ

[roseen]

 

[seaz]

ไม่น่าเป็นอาหลานกันเลย

[arun]

เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆเลยค่ะ

[maru]

ทำไมอย่างนั้น

[BeeRY]

สนุกดีค่ะ ชอบมาก แอบลุ้นว่าฮายาเสะน้อยจะได้รักกับยูยะหรือเปล่า
แต่ก็ยังดีที่ได้เจอกันอีกนะคะ ถึงแม้จะเป็นอาหลานกันก็เถอะ

[kyoya11]

คิดอยู่ว่าน่าจะจบประมาณนี้ แต่พอได้อ่านมันก็อดน้ำตาคลอไม่ได้
ความรักของทั้งคู่ช่างบริสุทธิ์จริงๆ

[aoihimeko]

อยกห้พิ่มตอนพิศษจัง

[$VAN$]

โรแมนติกจัง
หลานคนนี้คงติดอาสุดๆไปเลย

[yuyie]

 

[donutnoi]

ชอบนะคะ รักที่เหมือนจะเศร้าแต่ไม่เศร้า 

[milky way]

นี่แหละคือเอกลักษณ์ของเรื่องที่คุณ KOKURO แต่ง
มันจุกๆ หน่วงๆ สุขๆ เศร้าๆ มันไม่สุดสักอย่าง
แต่คนอ่านดีใจที่ได้อ่านน่ะค่ะ

บทสรุปของเรื่องนี้เราชอบน่ะ ความรักมีหลายรูปแบบ
เป็นอาหลานกันก็สามารถดูแลกันได้
และอนาคตก็ จะสามารถไปต่อก็ได้ ใครจะรู้
 

[puchi]

อ่อเข้าใจแล้วรักแต่ไม่อาจสมหวัง  ที่แท้ก็มาเป็นหลานนี่เอง

เสียดายๆ อิอิ  แอบลุ้นให้สมหวังกัน

[maykiz]

ลุ้นอยู่ว่าจะสมหวังมั้ย เฮ้ออ!! แต่ก็ได้รักละนะ ขอบคุณค่ะ

[GodDEatH]

ฮ๊าาาาาาาาา ฟินได้มั้ยนะ อ่านแล้วมันอิ่มใจจัง *ได้ข่าวว่าไม่สมหวัง*

ไม่รู้สิ ความรักมีอยู่หลายรูปแบบ ไม่ต้องจำเพาะให้เกิดกับเรื่องชู้สาวอย่างเดียว
แค่ได้รักและได้อยู่กันมันก็น่าจะดีที่สุดแล้ว

ชอบ >w<


Ps.“ทาคุโร่…เทรุ…ฮิซาชิ…จิโร่…ไม่เอาเหรอ?ไม่ถูกใจบ้างเลยเหรอ?…ถ้างั้นก็…เคียว…โทชิยะ…คาโอรุ…ชินยะ…อือม์…คิริฮาระ…ริวจิ…คิโยฮารุ…อาโออิ…มิยะ…จิอากิ…คาซุกิ"

ไม่รู้เล้ยยยยยยยย ไม่คุ้นเลยยยยยย ไม่เคยผ่านหูเล้ยยยยยยยย
รีบวิ่งเข้ามาอ่าน Heaven's Drive คิดว่าจะเจอ ไฮโดะจังตัวน้อยเป็นนางฟ้าซะอีก ฮ่าาาาาาาาาา

มันน่าจะได้อยู่น๊าาา ถึงไม่มีปานแต่ก็มีรอยสักเป็นปีกอยู่ล่ะ อิอิอิ *เกรียนได้อีก*

[KOKURO]

Ps.“ทาคุโร่…เทรุ…ฮิซาชิ…จิโร่…ไม่เอาเหรอ?ไม่ถูกใจบ้างเลยเหรอ?…ถ้างั้นก็…เคียว…โทชิยะ…คาโอรุ…ชินยะ…อือม์…คิริฮาระ…ริวจิ…คิโยฮารุ…อาโออิ…มิยะ…จิอากิ…คาซุกิ
ไม่รู้เล้ยยยยยยยย ไม่คุ้นเลยยยยยย ไม่เคยผ่านหูเล้ยยยยยยยย
รีบวิ่งเข้ามาอ่าน Heaven's Drive คิดว่าจะเจอ ไฮโดะจังตัวน้อยเป็นนางฟ้าซะอีก ฮ่าาาาาาาาาา
มันน่าจะได้อยู่น๊าาา ถึงไม่มีปานแต่ก็มีรอยสักเป็นปีกอยู่ล่ะ อิอิอิ *เกรียนได้อีก*

ก็เวอร์ชั่นดั้งเดิมมันเป็นไฮด์น่ะสิครับ ฮะๆๆ

[natalee22]

ฮายาเสะน่ารักมากๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านอาหลานคู่นี้ต่อจัง อิอิ

[รัตติกาล]

ก็ยังดีที่ได้เจอกัน
ถึงจะเป็นอาหลานก็เถอะฮับ
 

[-Blackcloud-]

ชอบผลงานของคุณKOKUROมากเลยค่ะ

[Chichi Yuki]

อาหลานก็น่าจะรักกันได้นะ
แต่ก็ไม่อยากให้เป็นอาหลานอ่ะ
กลัวไม่สมหวัง T^T

[mint_852]

เรื่องนี้น่ารักจัง
ถึงจะไม่มีNCก็เถอะ

[nunda]

ไม่สมหวังในรัก แต่ก็ได้อยู่เป็นครอบครัวเดียวกันเนอะ ^^
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ค่ะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันในฐานะคนรัก แต่แค่รู้ว่ารักกัน
และได้กลับมาเจอกันอีกครั้งก็เป็นอะไรที่ดีสุด ๆ แล้ว 

[pure_ka]

ยังไงก้อยังได้ดูแลกัน  คงเป็นคู่อาหลานที่รักกันมากๆๆๆ จนแทบไม่แยกจากกันเลย