หัวข้อ: ลูกแกะสีขาวตัวสุดท้าย [Invisibile]

[iammoonoi]

งอนนนนนนนนนนน....

วิ่งมาดู หัวโขก ตูด กุต่ายซะงั้น... 

ง้อ...เค้ามารอนะๆๆๆๆ...

ปล.แฟนคลับรุ่นดีป่ะหละ..งอนเอง ง้อเองด้วยนะ..

[automaton]

ดราม่าเหรอ คิดว่าเลือดกระฉูดซะอีก
ก็มาเฟียจะปะทะอาม่า หรือจะปะทะหมาป่า
แหม..ว่าไปแล้วไม่ค่อยปลื้มดราม่า คนเขียนเบา ๆ หน่อยนะ
แบบว่าอยากอ่านแล้วได้กระตุกยิ้มเล็กน้อยก็ยังดี
อากาศช่วงนี้มันร้อน ไม่อยากสูญเสียน้ำเพราะน้ำตาอีก มันเพลียจริง ๆ

แต่จะมารูปแบบไหนก็รออ่านทั้งนั้นแหละ
เต้นรอต่อไป 

[Inthefathername]

ตัวเองรู้มั้ย.....?

เค้ามารอตัวเองที่บอร์ดทุกวันเลยนะ.........คุณ Zitraphat ขาาาาาา~~~~~~~

 

ปล. คุณมีดราม่าของคุณ ผมมีลูกแกะ แกงค์หมา กับอาม่าของผม ก็พอแล้ว!!!

[Zitraphat]

.....ขอโทษเน้อ....

ตอนนี้หัวไม่แล่นสำหรับเรื่องนี้เลยจริงๆ ขอเลื่อนไปก่อนนะ เพราะถ้าทำตามคิวที่วางไว้ เรื่องอื่นจะโดนดองไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ รอกันหน่อยนะ ...นาค ....รู้ไหม ? เวลาพี่ไปทำงาน พี่ไม่เคยคิดเรื่องงานเลย...พี่คงชั่วมาก...พี่คิดถึงแต่เรื่องแกะที่นาคทวงอย่างเดียวเลย ...

[Inthefathername]

ฮึกๆ ปาดน้ำตา แต่ก็พยักหน้าเข้าใจ งืมๆ
 

เค้าจะรอตะเองกลับมานะ จะนานแค่ไหน เค้าก็รอ ขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ...
ว่าแต่... ตะเองสนใจจะรับหนอนด้วงต้มยำสักตัวมั้ย?
โปรตีนสูง บำรุงสมอง เผื่อสมองจะแล่นไง 

และในระหว่างรอหนูดิว กับแกงค์หมา เค้าขอร้องเพลงกล่อมไอ้แดงละกัน...

"เป็น fc จนแน่นอก (Yeh!) แต่ไม่เคยบอก (Yeh!) จะรอต่อไป นานแค่ไหน บ่ยั่นหรอก
รอจนแน่นอก (Yeh!) แต่ไม่เร่งหรอก (Yeh!) เรื่องแบบนี้ เค้าเข้าใจ รอได้ดอก~~~"

  .... อ่าห์ ลมเย็นจุงเบย

[PARK_BOM1991]

รอติดตาม...
ลูกแกะน้อยจะได้เป็นของหมาตัวไหนน่ะ???
ไม่อยากให้ดราม่าเลย 

[automaton]

รอจ๊ะรอ
ว่าแต่เอาไข่ลวกไปบำรุงสมองให้ปลอดโปร่งสัก 2 ฟองมั๊ย   
แถวบ้านใช้ไข่ลวกบำรุงสมอง ไม่ใช่อย่างอื่น 

[duaen12]

ประกาศตัวเป็น fc อาม่า ยกป้ายไฟโบกสุดแรง อาม่าสู้ๆ

ปล. ได้ข่าวเรื่องนี้มันเรื่องสั้นตอนเดียวจบ เอ่อ    แต่ยาวๆ ก็ชอบ

[uknowvry]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน.... เคะราชินีชัดๆ!!!!

[IamA]

เรื่องนี้สุดยอดมาก ไม่ได้มีฉาก NC รุนแรง แต่รู้สึกว่าอารมณ์มันถึงมาก

แอบสงสัยว่าฉากสุดท้ายก่อนดิวจะไปนอนโรงพยาบาลเพราะถูกยิง ดิวเมาจริงๆหรือจงใจ'ปล่อย'เป็นครั้งสุดท้ายกันนะ??

แล้วดิวคิดยังไงกับใครบ้างกันแน่ หรือไม่ได้คิดอะไรกับใครเลย?? (นี่แอบเดาไม่ถูกว่าใครจะเป็นพระเอก /หรือเรื่องนี้จะไม่มีพระเอก? ไม่สิ หรือว่าทุกคนเป็นพระเอกกันหมด???)

แต่จากบทที่คุณนักเขียนวางมาเราชอบเรื่องของก้องกับดิวที่สุดแหละ ดูสนิทกันที่สุด และยังเป็นคนเดียวที่ปล่อยให้จูบโดยไม่คิดอะไร แต่ก็แปลกที่พออ่านโดยรวมแล้วก็ดันรู้สึกว่าดิวไม่ได้'คิดอะไรเลย'กับก้องจริงๆ

ส่วนกับวิทย์ แรกๆก็แค่แอบเกร็งที่เหมือนวิทย์จะไม่ชอบขี้หน้า จากนั้นมาก็เฉยๆ เป็นเพื่อนคนหนึ่ง

กับนะ ดูจะมีความไว้วางใจที่สุด อุ่นใจที่สุด เพราะนะเล่นเอาอาม่าเข้ามาเอี่ยวด้วย อย่างมีอยู่ตอนนึงที่นึกถึงว่าอยู่กับใครแล้วมีความสุข รองจากไปรท์ก็เป็นนะกับอาม่าเลย แต่ก็ยังไม่เห็นความพิเศษอะไรชัดเจน

ส่วนไปรท์นี่เพื่อนชัวร์ๆ ดูเป็นคนเดียวที่คิดซื่อกับดิวที่สุดและพยายามกันดิวออกจากฝูงหมาด้วยซ้ำ

แต่เท่าที่อ่านมา มี 2 คนที่ดูจะได้บทพิเศษๆหน่อย นั่นคือคุณอากิกับฟรอสท์

แต่กับคุณอากิ เราว่าดิวอาจจะชอบพอนับถือเฉยๆ(รึเปล่า?) แต่กับตัวเด่น(?)อย่างนายฟรอสท์ที่เป็นคนเปิดเรื่อง เป็นคนเจอเพื่อนๆดิวที่ตายไป เป็นหมาป่าที่ร้ายกาจที่สุด เรากลับคิดว่าดิวดูเฉยๆกับนายคนนี้มากเลยอะ 555

สุดจะคาดเดาว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ คงต้องรอคุณนักเขียนมาเฉลย ..มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ กำลังอินกับเรื่องนี้มากเลย ;_;

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

     เมื่อไหร่จะมาต่อออออออออออออออออออออ    

[k_roro]

ไม่เปนไรค่ะ ยังงัยก้จะรอ นานแค่ไหนก้จะรอค่ะ

 

[automaton]

หายไปนานเนอะ
แต่ก็ยังรอ

[arun]

แงๆๆๆๆๆๆๆ น้ำกลับมาอ่าน แต่โครตค้างเลยอะ ได้โปรดรีบๆๆ มาต่อนะค่ะ น้ำรออยู่

[-i z e l i z e-]

ทำไมนิยายมาอยู่ในกระทู้ "จบแล้ว" อ่าาาา
อยากรู้จัก อากิซัง >//<

[kny]

 .

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

จะ 3 เดือนแล้วนะ....... เมื่อไหร่จะมาต่อคะเนี่ย!!!!!   

[arun]

นั่นสินะครับ

อย่าตอบแค่นี้สิพี่ น้ำเศร้า
รอคอยต่ออย่างมีความหวัง

[Inthefathername]

นั่นสินะครับ

อ่าห์... งั้นเราก็คงต้องรอต่อไปสินะครับ 

มันช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานยิ่งนัก

พี่ชายยยยยยยย..... ฉันหนาววววว ฉันรอพี่ชายนานนนนเหลือเกินนนน (ทำเสียงซีรีย์เกาหลี)

  

[Zitraphat]

....ลัก !!...


จมูกคม สูดหายใจยาว รับทั้งไอร้อนระอุ  ...และกลิ่นอากาศที่แตกต่าง 


.

.
.
.
....เจ้าของรองเท้าหนังสีดำ ก้าวขึ้นรถคันใหญ่ พร้อมๆกับการ์ดอีกสองคนที่เข้ามาประกบ...
.
.
.

จุดหมายปลายทางแรกทันทีที่มาถึงเมืองไทย ไม่ใช่ห้องพักในโรงแรมหรู...

.
.
.

แต่เป็นห้องพิเศษในโรงพยาบาล....

.
.
.

'อากิซัง....'

น้ำเสียงสุดท้าย ยังคงก้องอยู่ในสมอง ....
อีกครั้งแล้วสิ ที่ต้องทนเห็นภาพของคนที่รักที่สุดในสภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด....

'...ผมไม่เป็นไร...'

...อีกกี่ครั้งที่ต้องฟังประโยคนั้น ...ทั้งๆที่เจ้าของคำพูดนั้นยังน้ำตานองหน้า...
.
.
.

"...อาการเป็นยังไง?"

ครั้งแรกที่ ชายในชุดสูทลำรองเอ่ยปาก...ถามถึงอาการของคนที่ปรากฏภาพในมือถือ ....

"...ยังไม่ฟื้นครับ..."
.
.
.






"...ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมติดต่อทางโรงพยาบาล..."

"ครับ..."
.
.
.








"เคลียร์ค่ารักษา แล้วแจ้งย้าย รามู [ラム] ไปที่ญี่ปุ่น "

.
.
.


***


...
"อาม่า!!! ไม่เอาแล้ว พอแล้ว!! ม่าจะทำอะไร !! พอแล้วม่า พอแล้ว!! เดี๋ยวดิวมันสำลักควันธูปตาย !! ม่าพอแล้ว ม่า....!!! ไอ้เหี้ย!! ใครก็ได้ช่วยกูด้วย!!!!!! "

นะของอาม่าร้องเสียงหลง ตอนที่อาม่าใช้คนงานที่บ้านใหญ่ยกกระถางธูปขนาดยักษ์เข้ามาวางข้างๆหัวนอนของคนป่วยที่อาการเหมือนจะดีขึ้น อย่างน้อยตอนนี้ก็ดึงเอาสายอ๊อกซิเจนออกได้แล้ว ...

ไม่รู้ว่าเพราะคราวก่อนหรือเปล่าที่อาม่าเอาซินแสมาทำพิธีแปลกๆ อาการดิวถึงได้ดูดีมากกว่าวันแรกๆ ตอนนี้หน้าซีดๆขึ้นสีเลือดฝาดจางๆ แถมหมอยังให้ถอดสายอ๊อกซิเจนออก เพราะดิวหายใจได้เองโดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วย พวกหมาๆเลยแทบจะทั้งกราบทั้งครางหงิงๆใส่ม่า คราวที่แล้วได้ผล คราวนี้ม่าเลยอัพเกรด ม่าขนฮู้ยันต์มาขึงกางในห้องพิเศษมองเผินๆเหมือนอยู่ในงานรำวงหรือไม่ก็งานก่อกองทรายตามวัดวาอาราม อัพเสริมเลเวลด้วยกระถางธูปที่อัญเชิญมาจากเจ้าสำนักไหนก็ไม่รู้ ...แต่ดูจากความเก่าและขี้เถ้าที่กองสุ่ม ท่าจะโคตรขลัง ...

"เหี้ยก้อง !! มึงมาช่วยกูเลย ไม่ต้องยืนเฉย!! ม่าพอแล้ว พอได้แล้วม่า!! ม่า!! ถามไอ้ก้องมันก็ได้  ไอ้ดิวมันแพ้ควัน ม่า!! อย่าเป่าอย่าโปรย ....ม่า!!!!!!!!!!!!! "

หลานรักร้องเสียงหลงตอนอาม่า จอมพลังดิ้นหลุดจากการควบคุมของไอ้หลานทรพี ปรี่เข้าไป คว้าขี้เถ้ามาใส่ในถุงกลีบดอกบานไม่รู้โรยแล้วขย้ำคลุกปนกันก่อนจะทั้งโปรยทั้งเป่ารอบๆเตียงคนไข้ที่ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น...

พวกหมาก้องหมานะละล้าละลัง เมื่อตัวหลักอย่างหมาฟรอส์ทกับหมาวิทย์ไม่อยู่ที่จะห้าม มาตอนนี้หมาที่เหลือสองตัวจะห้ามก็ไม่กล้าเพราะแม้จะกลัวๆกล้าๆแต่วิธีของอาม่าเคยใช้ได้ผลมาแล้ว แต่จะปล่อยเลยก็ไม่ใช่ที่เพราะไอ้วิธีใหม่นี้ ดูท่าขืนปล่อยให้ม่าทำต่อไปห้องทั้งห้องคงได้คลุ้งไปด้วยฝุ่นเถ้ากับกลีบดอกบานไม่รู้โรย...
.
.
.

บอกตรงๆว่าสุดท้ายบรรดาสองหมาที่เหลือก็สู้แรงอาม่าพันปีไม่ไหว ..
.
.
.

แต่จะให้คนป่วยที่ไม่ยอมตื่น อยู่ในห้องเปื้อนผงเถ้าก็ใช่ที หมาก้องเลยต้องวิ่งไปแจ้งพยาบาล บอกหมอให้ช่วยย้ายร่างคนไข้ที่นอนนิ่งมาเกือบสามอาทิตย์ออกจากห้องเดิม โดยมีอาม่ามหาภัย เหล่มองด้วยสายตาตัดพ้อแต่ยังคงมุ่งมั่น ...
.
.
.

การย้ายห้องเป็นไปอย่างเร่งด่วน อาจฟึดฟัดไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นอาม่าก็ยืนมองไม่ได้โวยวายอะไร ...อาการของม่า...   มันนิ่งจนนะต้องเหลือบมอง...
.
.
.

...
"ถึงไอ้ดิวไม่ตายเพราะโดนยิงก็ตายเพราะสำลักเศษขี้เถ้าเหอะไอ้นะ.."

ไอ้สองคนที่เพิ่งกลับมา คนหนึ่งบ่นอย่างเสียไม่ได้ แต่กลับอีกคนที่จัดดอกกุหลาบแดงใส่แจกันด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก..

ดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ถูกซื้อใส่เปลี่ยนแจกันทุกเช้า อย่างน้อยคนใส่ก็หวังเพียงว่ากลิ่นกุหลาบมันจะดึงให้คนที่นอนนิ่งลืมตาตื่น ...
.
.
.

อาม่าหายไปตั้งแต่ไม่ได้ดั่งใจเรื่องการรักษาแปลกๆที่ตัวเองนำเสนอ ห้องทั้งห้องเลยเข้าสู้ความเงียบอีกครั้ง เจ้าของดอกไม้ละมือจากแจกันมาจับแขนจับขาคนป่วยที่นอนนิ่งแล้วค่อยๆขยับตามวิธีที่หมอและพยาบาลเคยสอน พวกหมาที่เหลือในห้องเลยต่างเดินมาจับมือบ้างจับท่อนขาที่จมอยู่ในเตียงค่อยๆขยับบ้าง...

อย่างน้อยหวังอย่างเดียวว่าเวลาคนหลับตื่นขึ้นมา การขยับร่างกายจะได้ไม่ลำบากนัก   

"..แขนเล็กลงรึเปล่าวะ?"       

ใครบางคนในนั้นถามแบบไม่ต้องการคำตอบ ...

"...ดิว..มึงตื่นขึ้นมาสักทีเถอะ..ตัวมึงยิ่งวันยิ่งเล็กลงจนเหมือนจะหายไปได้อยู่แล้ว..."

"อย่าหนีพวกกูไปเลยนะดิว.."

"กลับมาซะที.."

"..."

ไม่รู้ว่าเสียงอ้อนวอนจะดังไปถึงคนรู้จักไหม.. ฟรอส์ท ได้แต่สูดหายใจ จับฝ่ามือเล็กนั้นมาใกล้ริมฝีปากแล้วบรรจงจูบเบาๆ ราวกลับให้สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ ซึมซับแทรกผ่าน....

จูบแล้วกัดเข้าที่ข้อมือซีด..ไม่ได้ขอร้องหรืออ้อนวอน ..

.
.
.
แต่กูสั่งให้มึงกลับมา !!!



***


...
"...ตำรวจเจอศพไอ้เหี้ยนั้นแล้วนะ ฟรอส์ท  ... "

"แล้วมึงว่าไง ? ฝีมือมึงไม่ใช่หรือ วิทย์ ? "

คำถามถูกส่งมาพร้อมม้วนบุหรี่ที่สูบอัดเข้าปอด แสงไฟสว่างวาบท่ามกลางความมืดของริมระเบียง ห้องผู้ป่วยพื้นที่เล็กๆระหว่างตัวอาคารกับภายนอก ตอนนี้อัดผู้ชายตัวใหญ่ๆรวมกันไว้ทั้งสี่คน

"..ลูกน้องกูไม่เคยเหลือเรื่องให้สาวถึง "

เจ้าของแววตาที่ซ่อนความเยือกเย็นไว้ใต้กรอบแว่นตอบแล้วดึงบุหรี่ที่อยู่ในมือเพื่อนมาสูบต่อ..
.
.
.

"กูเหลือศพไว้ให้ญาติมันได้ทำพิธีก็ดีเท่าไหร่แล้ว...จะเอาอะไรกับกูอีก..."

.
.
.

บุหรี่ม้วนเล็กถูกสูบแล้ววนต่อไป ลิมิตของการสูบมีอยู่เท่านี้เพราะใครบางคนที่นอนนิ่งบนเตียงเคยขอไว้แบบที่เล่นทีจริง คำสัญญาที่เคยรับปากพล่อยๆ เลยเพิ่งจะมีคนคิดจริงจัง ถึงจะแค่มวนเดียวแต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ได้สูบแสงไฟสว่างวาบแล้วดับลงเป็นพักๆ ก่อนมันจะเหลือสั้นลงจนสุดท้ายก็ถูกขยี้ลงกับระเบียง..
.
.
.

"..สี่คนสูบบุหรี่ได้วันละตัว เหี้ยแม่งขออะไรไว้วะเนี้ย ..แต่ก็นะไอ้ดิวเคยขอไว้แล้ว.. นี้! พวกมึงว่ากว่าดิวจะตื่น เราจะเลิกสูบมันได้ไหมวะ? "

.
.
.

"...ให้มันตื่นก่อน แล้วค่อยว่ากัน ..."

ก้องเป็นคนแรกที่หันหลังเอื้อมไปเปิดประตูห้องคนป่วย ...ก่อนจะหันมาพูดท้าทายแล้วยกมือชูนิ้วกลางให้พวกที่เหลือเหมือนหยามหยัน..
.
.
.


'เพล้ง!'


..เสียงอะไรบางอย่างในห้องคนป่วยตกแตก ....

.
.
.


รอยยิ้มมีพอๆกับสีหน้าตกใจ นะเป็นคนแรกที่หันไปหาต้นเสียง ..แจกันใบใหญ่ใส่ดอกกุหลาบตกแตกกระจายบนพื้น .. ดวงตาปรือหรี่ ของคนบนเตียงเหมือนจะหันมองจ้องมาด้วยความสับสน ... 
ริมฝีปากซีดเหมือนจะเอ่ยเรียกเบาๆ ..แต่แค่นั้นมันก็ดังเหมือนพลุที่ถูกจุดขึ้นในความมืด
.
.
.

"เหี้ยเอ้ย! บทจะตื่นจู่ๆก็ตื่นมาได้จังหวะเลยนะมึง ...คนอย่างมึงนี่แม่ง..ลบหลู่ไม่ได้จริงๆเลยใช่ไหม? "

ก้องบ่นอุบอิบ ตอนที่วิ่งกระหืดกระหอบมากดกริ่งเรียกหมอและพยาบาล ในตอนนี้ห้องคนป่วยดังระงมไปด้วยเสียงหัวเราะของพวกหมาๆ ดังพอๆกับเสียงสะอื้นไห้เลยทีเดียว



***


...
"อาลู่ก็ฟื้นแล้ว...อย่างนี้ พี่ชายปลอมๆอย่างลื้อ..คงไม่มีสิทธิพาอีไปไหนแล้วซีนะ "

รอยยิ้มกลั้วเสียงหัวเราะของคนแก่ดังกระหึ่มอย่างไม่ปกปิด หลังจากวางสายโทรศัพท์ที่หลานรักโทรมารายงานถึงอาการล่าสุดของคนป่วยที่จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาซะอย่างนั้น ท่ามกลางความตกตะลึงของคณะแพทย์ ...
ในห้องโถงรับรองของบ้านใหญ่ อาม่านั่งสบายบนเก้าอี้ไม้กลางห้อง เด็กรับใช้ตัวโต ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง จำนวนพอๆกันกับการ์ดของแขกที่มาเยี่ยมเยือนอย่างพอคาดเดาได้

หลังจากที่อาม่าอุกอาจย้ายตัวคนป่วยไปซ่อนโดยใช้โอกาสตอนที่ห้องผู้ป่วยพิเศษนั้นเลอะเทอะและคลุ้งไปด้วยขี้เถ้าถ่าน อย่างกระทันหัน จนทำให้คนที่ทำเอกสารของย้ายตัวผู้ป่วย งงงันกันเป็นแถบ..

ดวงตาหรี่เรียวของม่าเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์เครื่องเล็กมาแนบหูเหมือนกัน
..เสียงซดน้ำชา ดังแทรกเสียงในโทรศัพท์อย่างจงใจ ก่อน น้ำเสียงยียวนของอาม่าจะเอ่ยอย่างเป็นทางการ

"...ก็อย่างที่อั่วพูก..เมื่อก่อนอั๋วไม่รู้ว่าลื้อกับอาลู่จะลึกจะซึ้งกันแค่ไหน...แต่ตอนนี้ อั๋วเป็นผู้ปกครองอี...อั๋วมีสิทธิในตัวอี...มีสิทธิที่จะดูแล.....อย่าคิกว่า ลื้อจะปลอมเอกสารได้คงเดียว.. อั๋วอาบน้ำร้องมาก่องลื้อ...อาบมาก่องลื้อจะเกิดเสียอีก...กลับญี่ปุ่นไปดีกว่า...ถ้าลื้อจะเอาตัวนำโชคของอั๋วไป ..เราคงต้องคุยกันอีกยาว...ที่แน่ๆ ถ้าลื้อยังยืนยันว่าจะเอาอาลู่กลับไปญี่ปุ่น .. บ่อนที่จะเปิดใหม่ของแก็งค์ลื้อ คงจะต้องระงับชั่วคราว...เพราะหุ้นส่วนสำคัญสักสามสี่คง น่าจะถอนหุ้น... อั๋วกล้าแลก...แล้วลื้อล่ะ...กล้าแลกรึเปล่า...อายุ่น...?  "

.
.
.
.

"...เป็นคนแก่ที่ขี้หวงนะครับ...ไม่คิดจะปล่อยวางหรือครับ?"

ชายหนุ่มในชุดสูท หันมาปริปากถามเจ้าของบ้านในตอนท้ายที่สุด แต่ที่ได้ตอบกลับมาจากหญิงชราคือรอยยิ้มกว้าง
.
.
.

"..อั๋วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ..อั๋วรู้แต่ว่าถ้าอั๋วจะหวงของที่น่าหวง ไว้ให้ไอ้หลานชั่วๆที่ไม่มีดีอะไร ให้ดีขึ้นมาได้ อั๋วก็ยินดีจะหวง...แล้วอั๋วเองก็หวงได้มากยิ่งกว่างูจงอางอีกนะ..อายุ่น...หุหุหุ..ส่งแขก...  "

เสียงเรียบตอบกลับมาพร้อมๆกับมือเล็กที่เอื้อมมาโบกให้คนงานตัวโต ลากปิดประตูบานใหญ่

.
.
.

[iammoonoi]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

รักอาม่าสุดๆ..

10 ป้ายไฟ ให้อาม่าคนเดียว

 

[bebe]

ม่า น่ารักอะ

[acidic_crazy]

กดไลค์ให้อาม่าสักร้อยที ถูกใจจริงๆๆๆ

[Maytbb]

  อาม่าพันปีเจ๋งเป้งงงงง

[rije]

เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ สรุปอากิซังโผล่มาจึ้งเดียวเอง (ฮา)

[Inthefathername]

อร๊ายยยยย ในที่สวดดดดด.... ก็ได้อ่านต่อแล้ววววว กรี๊ดดดดดด
หม่อมย่าเห็นไหมคะ คุณนักเขียนไม่ได้ทอดทิ้งเทวพรหม กรี๊ดดด...

"รักคุณ Zitraphat ที่สวดดดด รักมากกว่าคุณชายหมอตอนอ้อล้อกับคุณชายพีร์อีก อร๊ายยย~"

ถึง อาม่า
อาม่าคะ หนูเชียร์อาม่าสุดใจขาดดิ้นค่ะ อย่าให้ใครพรากหนูดิวไปจากแก๊งค์หมาๆ นะคะ
ถึงคุณอากิ จะไฮโพรไฟล์ คูลสตาว แอนด์ แมนซั่ม เอ้ย! แฮนด์ซั่ม แค่ไหน
หนูก็เชียร์แก๊งค์หมาค่ะ ก็แหม คนๆ เดียว จะสนุกเท่าหมู่คณะได้ไง (อร๊ายยย นี่หนูพูดอะไรออกไป >.<")
สุดท้ายนี้ อาม่าอย่าสนใจหยดเลือดบนจดหมายเลยนะคะ เพราะมันเกิดจากอาการเส้ียนของเรทค่ะ
หนูพยายามรักษาอยู่ แต่ไม่หายเสียที ลุ้นเจอ 5p อยู่น่ะค่ะ แหะๆ
ด้วยรักและเคารพ
แฟนคลับอาม่า

ปล. เขย่าโคอาล่ามาร์ช รอตอนต่อไปอยู่นะตะเอง ^^

[$VAN$]

อาม่าเจ๋งเป้ง!!
ดิวฟื้นแร้ววว

[GintoniC]

อยากจะร้องไห้ มาอัพแว๊ว  รอนานมากจนลืม ต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เหอะๆ มาบ่อยๆ นะค่ะึคนเขียน คนรอมันทรมาน~~~~ 

[HydrA]

อาม่าเยี่ยมยอดที่ซู้ด
สุดยอดอาม่า รักหลานสุดๆ

[arun]

  อาม่าพันปี สุดยอดที่สุด
น้ำยังรอพี่อยู่นะคะ