เพิ่งได้เข้ามาอ่าน รวดเดียวจบ
แงงงงงงงงงง เศร้าาาาาาาาา
ตอนที่ยี่สิบนี่ อลังทั้งจดหมายของเรเธียร์ กับฉากการตายที่ทั้งสวยทั้งทรมานตับ
ยังดีที่สุดท้ายยังได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่มันก้ยังหน่วงๆอยู่อ่าาาาาาาา
เป็นการจบที่สมบูรณ์นะ แต่มันก็ยังทำให้คนอ่านต้องนึกถึงอัสธาราธกับเรเธียร์ต่อไป
ทั้งเศร้าทั้งฟิน
คนแต่งออกตัวว่าไม่ถนัด แต่คห.นี้ว่าๆ คนแต่งเขียนแนวแฟนตาซีออกมาได้สนุกมากๆเลยล่ะ
ลองตามไปดูที่บล็อก ก็มีเรื่องสั้นแนวแฟนตาซีของคนเขียนหลายเรื่อง แต่ละเรื่องสนุกๆทั้งนั้น
อย่างเรื่องนี้ ชอบตรงที่ถึงจะแฟนตาซี ออกแนวจักรๆวงศ์ๆ เพราะเป็นเรื่องของพระราชาแต่บทบรรยายไม่เยอะเวิ่นเว้อเลย กำลังอ่านพอดี ไม่น่าเบื่อ แถมมีแบบนิทานซ้อนนิทาน (ความทรงจำของเรเธียร์ที่เล่าให้อูห์รูนฟัง) มันทำให้สนุกและเรื่องมีเสน่ห์ขึ้นมาเลยอ่าาาา
ที่สำคัญ คห.นี้นิยมแนวโอจิอยู่เล็กน้อย ๕๕๕๕๕ (แต่ตอนจบเป็นโชตะ ๕๕๕๕๕๕)
ในเล้าหายากมากเลยนะที่จะมีนายเอกอายุเยอะกว่าพระเอก แถมเยอะกว่าเป็นพันปีจนพระเอกดูเป็นเจ้าเด็ก(ทารก)ไปเลยแบบนี้
สรุปคือ ชอบนะ ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เสียดายที่มาเจอไม่ทันตอนเปิดจอง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งในเรื่องต่อๆไปด้วยแล้วกัน