25 ขอความเล็ก ๆ
ผมใช้ชีวิตอยู่กับคุณตี๋นี้ก็เกือบอาทิตย์ละ มันบอกว่าถ้าผมกลับไปอยู่ห้องตอนนี้ก็จะคิดฟุ้งซ่านเปล่า ๆ เสียการเรียนด้วย ให้อยู่กับมันนี้แหละจนกว่าจะทำใจได้ แต่ผมอยู่กับมันผมก็รู้สึกดี ขึ้นจริง ๆ ถึงไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ทำให้หยุดคิดถึงเรื่องไอบ้านั้น ไปชั่วขณะ
แต่เหตุการณ์ต่าง ๆ ก็เกิดขึ้นอีกเรื่อย ๆ เวลาผมไปส่งคุณตี๋ หรือ ไอสองคนนั้น ไปซื้อของกินข้าวต่าง ๆ มักจะเจอกับไอเฟิร์สกับหญิงคนนั้นเสมอ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเห็นผมรึเปล่า แต่มันก็โทรหาผมนะ ผมก็พยายามจะคุยเหมือนปกติ แต่ก็ไม่คุยกันยืดยาว ผมยอมรับว่าผมไม่กล้าเผชิญกับปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้ ผมไม่อยากหวนกลับไปสู่จุดนั้นอีกแล้ว ผมยอมที่จะเป็นคนออกห่างไปเองโดยที่ไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของมันอีก
“ไอตี๋ กูจะกลับไปอยู่หอละนะ” ผมบอกมันขณะที่นั่งรถกลับไปบ้านมัน
“มึงจะไปแล้วเหรอ” มันถามย้ำครับ
“อืมกูรู้สึกดีขึ้นละ กูคงไม่คิดฟุ้งซ่านหรอก”
“มึงแน่ใจนะ” สงสัยเป็นห่วงผมจริง ๆ
“อืม กูแน่ใจ”
“อืมงั้น อีกซักพักกูไปส่ง”
ตลอดเวลาที่อยู่กับมัน มันดีกับผมมากนะครับคุณตี๋หนะ สงสัยไม่อยากให้ผมคิดมากก็เลยค่อนข้างตามใจ
“ไม่เป็นไรกูกลับแท็กซี่เอา แล้วไม่ต้องให้กูย้ำน่ะ ว่าไม่ต้องไปส่งอ่ะ” ผมดักทางมันไปครับ
“เออ ๆ” มันก็ตกลงตามนั้น
ผมนั่งแท็กซี่ มาเรื่อย ๆ จนถึงห้องของผมที่ร้างเจ้าของไปเกือบอาทิตย์ ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นซองจดหมายฉบับหนึ่งสีขาว ไม่ได้จ่าหน้าซองว่าถึงใครสอดอยู่ใต้ประตูห้องของผม ผมหยิบขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนำมันไปวางไว้ที่บนหัวเตียง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
สายน้ำที่ไหลรินลงบนผิวกายผมช่างเย็นสบายทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ลดความคิดในเรื่องต่าง ๆ ไปชั่วขณะ ผมยืนอยู่ใต้ฝักบัวอยู่นานจนต้องสะบัดความคิดทั้งหมดออก แล้วเดินออกจากห้องน้ำที่เคยมีคนคอยแกล้งตลอดเวลา ออกมาแต่งตัวพร้อมจะเข้านอน ด้วยกางเกง กับเสื้อยืดเก่า ๆ คู่ใจ สายตาผมก็เหลือไปเห็นจดหมายที่ผมเองนั้นแหละนำไปวางไว้บนหัวเตียง นำมันเปิดขึ้นมาดู ปรากฏในซองจดหมายเป็นรูปที่ผมกับไอเฟิร์สถ่ายตอนเที่ยวดอยตุงรูปที่เห็นกันคนครึ่งหน้าใบนั้นทำให้หวนคิดถึงมันขึ้นมาทันที กะจะทิ้งรูปใบนั้นไปเลยแต่แล้วก็พลิกเห็นข้อความด้านหลัง
“ถึงไม้ที่รัก พี่ท้อเหลือเกิน พี่ยอมแพ้แล้วพี่รู้แล้วว่าทำยังไงไม้ก็ไม่ใจอ่อนกับพี่ พี่ลองใจไม้ตั้งแต่อยู่ที่เชียงรายโดยที่พี่บอกว่าทางบ้านเรียก พี่อยู่บ้านเกือบสองอาทิตย์เพื่อรอโทรศัพท์ของไม้โทรมา แต่ก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่อย่างใด พี่จึงตัดสินใจไปรับไม้กลับมาจากเชียงราย ที่ไม้เห็นพี่เดินกับผู้หญิงในห้าง หลาย ๆ ครั้ง นั้นหนะ หญิงเพื่อนพี่เองที่ทำไป เพราะพี่อยากลองใจไม้ ว่าไม้จะหึงจะหวงพี่รึเปล่า แต่ก็เปล่าเลย พี่แค่อยากให้ไม้เข้าไปแล้วถามว่านี้ใคร แต่ความหวังของพี่ก็ไม่เป็นผล พี่เจ็บเหลือเกินที่ต้องทนทำอย่างนี้ พี่อยากอยู่ อยากกอดไม้เหมือนดั่งที่เคยเป็นมา แต่แล้วพี่ก็กลับคิดได้ว่าถ้าเกิดไม้ไม่ชอบพี่จะทำยังไง จนสุดท้ายพี่ยอมตัดใจจากไม้พี่ยอมเจ็บและยอมตัดใจในวันนี้ พรุ่งนี้พี่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถ้าพี่ยังอยู่ที่นี้พี่คงตัดใจจากไม้ไม่ได้ ทุกอย่างที่ไม้เห็นนั้นคือการพิสูจน์รักของพี่เป็นแผนที่พี่คิดขึ้นมาทั้งหมดแต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่พี่คิด สุดท้ายนี้ ขอให้ไม้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ รักไม้เสมอ เฟิร์ส”
อ่านจบแล้วผมจะทำยังไงต่อไป
อย่าไปว่าให้ไม้กันหละ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
