พิมพ์หน้านี้ - เผลอ.....ใจรักไปแล้วครับ ตอน 26 (จบ)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: NoR ที่ 15-06-2012 18:15:04
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ตอนที่ 1 เพื่อนใหม่ครับ
ในที่สุดชีวิตในรั้วมหาลัยวันแรกของผมก็เริ่มต้นขึ้นครับ ผมชื่อไม้ครับ สูง 168 เป็นเด็กต่างจังหวัดที่บังเอิญโชคดีสอบติดมหาลัยที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองใหญ่ วันแรกที่ผมต้องย้ายมาอยู่หอเป็นครั้งแรกผมรู้สึกเหงามาก ๆ ครับเพราะไม่รู้จักใครเลยเพื่อนที่มาด้วยกันก็เรียนคนละมหาลัยจึงไม่ได้อยู่หอด้วยกัน แต่วันนี้ผมต้องหาเพื่อนใหม่ให้ได้ครับ เพื่อที่จะไม่ได้เหงาและคิดถึงบ้านมากนัก ในวันแรกที่ผมไปเรียนผมก็เจอผู้ชายคนหนึ่งครับท่าทางเป็นมิตรนั่งอยู่เก้าอี้ตัวหลังสุดของห้องเรียน เขานั่งอยู่คนเดียวผมจึงถือวิสาสะไปนั่งใกล้ ๆ เลยครับ
“ขอนั่งด้วยนะ” ผมขอคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วครับ เขาเป็นชายผิวขาวครับหน้าตี๋ ๆ เหมือนลูกครึ่งจีนอะครับ น่าจะสูง178 ขึ้น เห็นจะได้ผมกะเอาด้วยสายตาเอา
“อืม” เขาตอบมาแค่นั้นครับ
“นายชื่อไรอะ” ผมถามไป คือไม่อยากให้บรรยากาศมันตึงเครียดมากเกินไป
“ตี๋” เขาตอบแค่นั้นครับ คนไรว่ะตอบซ่ะดูเหมือนจะกวน ๆ นะครับแต่ผมก็ใจดีสู้เสือเข้าไว้ พึ่งมาวันแรกไม่มีเพื่อนนี้แย่แน่ บอกตัวเองไปแบบนั้นเลยตัดสินใจชวนคุยต่อครับ
“ผมไม้นะ” แล้วผมก็เล่าเรื่องสับเพเหระให้ฟัง เขาบอกว่าเขาเป็นมีเชื้อสายจีนครับ บ้านอยู่แถวนี้แหล่ะ บ้านเปิดร้านทองครับ รวยทีเดียวผมคิดในใจ พูดไปเรื่อย ๆ เหมือนคุยกันถูกคอครับ ช่วยลดบรรยากาศตึงเครียดลงไปได้บ้าง 555 ซึ่งผมคิดไปเอง
อีกซักพักก็มีชายอีกสองคนครับเข้ามานั่งด้านหน้าของไอตี๋และผม มันเป็นเพื่อนตี๋ครับ ชื่อ เอกกับเจมส์ มันสามคนมาจาก โรงเรียนเดียวกันครับ ค่อนข้างมีชื่อเสียงทีเดียว ก้องไม่ขาวมากหน้าตาคม ๆ จัดได้ว่าหน้าตาดีทีเดียวครับมันเป็นลูกเจ้าของห้างครับไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าฐานะดี ส่วนเจมส์ คนนี้ขาวครับ หน้างี้ใสเลยครับ หน้ารักครับแต่ผมไม่ได้คิดไรนะครับ บ้านมันทำธุรกิจเกี่ยวกับส่งออกสินค้าครับ มีแต่ผมนี้แหล่ะ ที่จนที่สุดในกลุ่ม พูดแล้วเศร้าเลย
“เฮ้ยไม้” ไอ้เอกพูดขึ้นครับ
“ว่าไง” ผมตอบไปแค่นั้น
“เย็นนี้ ไปฉลองกับพวกกูป่ะ” อ้าวไอ้นี้พึ่งรู้จักกันมึงกูซะละ แต่ผมก็ว่าดีนะครับเป็นกันเองดีทำให้ผมไม่ต้องกดดันเวลาอยู่กับพวกมัน
“ไปไหนวะ”
“ไม่ต้องถาม แค่ตามพวกกูมาก็พอ” เออไอนี้กวนติงซิปครับ หน้าก็เถื่อนแถมกวนติงอีก
“เฮ้ยไอเอก เย็นนี้พี่มึงเรียกรวมไม่ใช่เหรอวะ ไอนี้” ไอเจมส์ครับมันท้วงขึ้นมา แต่ไอตี๋มันก็เงียบ ๆ ตามลักษณะมัน ทำให้ลืมไปเลยครับว่ามันยังนั่งอยู่
“เออวะ ไม่รู้จะเรียกไมกูละเซ็ง ว่าจะพาไอ้เอกไปเที่ยวซักหน่อย” มันพูดด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ ครับ หน้าแม่งโคตรกวนติงเลยครับ
“ไว้วันหลังก็ได้ มึงกับกูอยู่กันอีกนาน” ผมบอกมันไป
“ไม่ได้ว่ะ ยังไงก็ต้องไปวันนี้” อ้าวไอนี้พูดไม่รู้เรื่องจริง
“ไอ้นี้พูดไม่รู้เรื่อง งั้นเอางี้พอรวมเสร็จ ค่อยไปกัน กูก็อยากไป 555” ไอ้เจมส์พูดขึ้น ไอ้สองคนนี้มันจริง ๆ เลยครับเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย มิหน้าถึงอยู่ด้วยกันได้ แต่ไอ้ตี๋ดิครับไม่รู้ว่ามันทนอยู่กับสองคนนี้ได้ไง
พอถึง สี่โมงเย็น พวกผมก็พากันไปที่ใต้ตึกครับเพราะรุ่นพี่มันเรียกรวมที่นั้นครับ มากันทั้งชุดนักศึกษานี้แหล่ะครับ เพราะมันบอกว่าแค่จะแจ้งเรื่องไรไม่รู้ของมันผมจึงไม่อยากกลับหอไปเปลี่ยนครับ เพื่อนในเอกเดียวกันก็มากันเต็มเลยครับ รุ่นพี่มันให้พวกผมนั่งกับพื้นเลยครับผมงี้เซงเลย ชุดก็ดันไม่เปลี่ยนแต่ไอ้ตี๋ดิครับ นั่งไปเลยตามที่รุ่นพี่มันบอก “เออกูรู้ว่าบ้านมึงมีแม่บ้าน” ผมคิดในใจแล้วก็นั่งลงไปครับ แต่ผมถอดรองเท้าเอาถุงเท้าเช็ด ๆ พื้นก่อนแล้วค่อยนั่ง 555 พอดีเป็นคนสะอาดอะครับ
“ที่พวกพี่เรียกน้อง ๆ มาวันนี้ คือ พี่จะแจ้งเรื่องการรับน้อง” มันก็ร่ายยาวของมันไปเรื่อย ๆ ผมก็ฟังมั้งไม่ฟังมั้ง แต่ไอ้สองคนนั้นมันดูหน้ารุ่นพี่ผู้หญิง แล้วก็คุยกันสองคนแบบเงียบ ๆ ไปครับเสียงดังไม่ได้ รุ่นพี่แต่ละคนหน้าตาอย่างกะจะฆ่ากันให้ตายเลยก็ว่าได้ครับ
“ป่ะ ไอ้เอก” พอสิ้นรวมพลปุ๊บมันก็ชวนปั๊บเลยครับ
“เอ้ยกูยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า มึงบอกกูหน่อยดิว่าจะพากูไปไหน แถวนี้กูไม่ชำนาญทางนะเว้ย กูพึ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์” ผมร่ายยาวให้มันฟังครับ แต่ก็เห็นจะเป็นผลครับ
“เออ เดี๋ยวกูไปส่งมึงหอก่อน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” อ้าวไอนี้ก็นึกว่ามันจะเข้าใจครับ
“เออ ก็ได้ว่ะ” ผมพาไอสามคนนั้นไปที่ห้องครับ ไอ้ตี๋ดิครับ ไม่ค่อยพูดแต่ก็ตามมานะครับ ตอนเช้าก็เห็นมันคุย กับผมดีดี นะครับแต่ตอนนี้ก็เงียบเฉยเลย ผมงี้งงกับมันจริง ๆ ครับ ถึงห้องปุ๊บผมก็เอาเสื้อผ้าไปในตู้ไปเปลี่ยนในห้องน้ำครับ ไม่ได้อาบน้ำด้วยพวกมันเร่งครับ
“เร็วดิมึง เปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นี้ช้าชิป” คราวนี้ไอเจมส์ครับ ไม่ใช่ไอเอกครับ
“ใช่ วะ” อ้าวนึกว่าจะไม่ได้ยินเสียงมันละแต่ก็ได้ยินจนได้ครับ
“พวกมึงสองคนอย่าเร่งมันมาก มันคงทำไรมากกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่าไปขัดขวางจังหวะมัน” ไอตี๋พูดขึ้นครับ ไอนี้อีกคนนึกว่าจะเป็นคนขรึม ๆ พูดทีเล่นเอาผมจุกเลยครับ
“เออ ๆ กูเสร็จแล้ว” ไอตี๋ไอนี้ คราวหน้าอย่าให้มันพูดครับ
“ป่ะ” พวกมันออกจากห้องผมแล้วผมก็ล็อกห้องเรียบร้อย เดินลงไปด้านล่าง ลืมบอกครับห้องผมอยู่ชั้นสี่ครับ เป็นห้องพักธรรมดาที่มีให้แต่เตียงกับพัดลมครับ ราคาไม่แพงเท่าไหร่แต่สภาพห้องก็ยังดีอยู่นะครับ ทำไงได้คนมันรวย T^T ไอเอกพาผมไปขึ้นรถไอตี๋ครับ รถหรูซะด้วยครับมันพาผมขับไปเรื่อย ๆ แล้วไปจอดที่หน้าบาร์แห่งหนึ่งครับ ไอพวกนี้หาเรื่องพากูมากินเหล้าจนได้ ยิ่งคออ่อน ๆ อยู่แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธไงครับพึ่งเจอกันวันแรกขัดใจพวกมันให้เสียเรื่องก็ไม่ได้ครับ
“ลง” ไอตี๋ครับเป็นคนบอก
“พวกมึงพากูมาแดรกเหล้าใช่ป่ะ” ผมถาม
“ป่าวกูพามึงมาซักผ้า” อ้าวไอนี้กวนติงคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เอกครับ ส่วนไอเจมส์เหรอครับหัวเราะกร๊ากเลยครับ ไอตี๋ไม่ต้องพูดถึงเงียบขรึมตามสไตส์ผมงี้อยากเอาส้นติงยัดปากมันครับกวนได้ใจ มันจัดแจงมานั่งโต๊ะริมสุดของร้านครับ พวกมันรู้จักเจ้าของร้านครับ เลยโทรมาจองล้วงหน้าไว้แล้ว ซักพักพนักงานเซิฟก็น้ำเหล้า น้ำแข็ง อะไรต่อมิอะไรมาวางครับ ไอพวกนี้หาเรื่องเสียตังให้ผมอีกแล้วครับคนยิ่งเงินน้อย ๆ อยู่
“มึงผสมไร ไอไม้”
“โค้ก” ผมตอบแค่นั้น
“หน้าอย่างมึงนี้นะกินโค้ก” ไอเอกกวนติงครับ
“แล้วมึงจะให้กูกินไร หน้าอย่างกูเนียเหมาะกับโค้กที่สุดแล้วเว้ย ถ้าหน้าอย่างมึงว่าไงอย่าง” ชัยชนะครับในการว่าให้มัน “แล้วมึงพากูมาฉลองเนื่องในโอกาส” ผมถามต่อ
“โอกาส กูอยากกิน” แล้วมันก็มองหน้าผมซึ่งหน้าผมตอนนี้เหมือนกันค้นหาความจริงไรซักอย่าง “กูล้อเล่น ก็ฉลองที่เรียนใหม่ แล้วก็เจอมึงเป็นเพื่อนนี้ไง” ไอนี้พูดดีก็เป็นแฮะ
“เออ กูยังไม่ได้ว่าไรให้มึงเลย”
พวกผมกินกันไปนานพอสมควรครับคราวนี้ผมดิ เมาเลยครับ ไม่รู้สึกแล้วครับตอนนี้ มารู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าผมไม่อยู่ซักชิ้นแล้วครับ
-
เดี๋ยวมาต่อให้นะครับ
-
ตอน 2 ไม่เป็นอย่างที่คิด
ผมลืมตาตื่นมาประมาณหกโมงเช้าครับเสื้อผ้าผมไม่อยู่ซักชิ้นแล้วครับ ผมมองไปคนข้าง ๆ ผมคือไอตี๋ครับ
“เฮ้ย” ผมตกใจเสียงดังทำให้ไอ้ตี้ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตื่นครับ ตอนนี้ผมคิดไปต่าง ๆ นานา ครับ (ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าผมคิดไรอยู่ อิอิ ผมเป็นผู้ชายนะคร๊าบยังชอบผู้หญิงนะคร๊าบ)
“มีไรมึง” มันพูดขึ้นด้วยท่าทางตกใจนึกว่ามีไรเกิดขึ้น
“ที่นี้ที่ไหน แล้วเสื้อผ้ากูหล่ะ มึงทำไรกูป่าว” และคำถามอีกมากมายครับ
ปั๊ก......ฝามือเต็มกลางหัวครับ เป็นมือใครไปไม่ได้นอกจากมือไอตี๋ครับ แล้วมันมาตบหัวผมไม
“อย่างกูนี้นะจะทำไรมึง เมื่อคืนมึงเมามากอ๊วกเลาะรถกูหมด กูไปส่งไอสองคนนั้นก่อนแล้วกำลังไปส่งมึงแต่ดันเสือกหากุญแจห้องมึงไม่เจอเลยพามึงมานอนบ้านกูนี้แหล่ะ คิดไรมึง ไอนี้” คราวนี้มันพูดยาวเป็นพิเศษครับ เฮ้อโล่งอกครับหลังจากที่มันเล่าเรื่องให้ผมฟัง เหมือนยกภูเขาออกจากอกครับ นึกว่าความจิ้นจะถูกผู้ชายเอาไปแดรก (เวอร์ไปปะครับนี้) แล้วมันก็บอกให้ผมใส่เสื้อผ้ามันก่อนครับ บ้านมันหลังใหญ่ครับ มีห้องหลายห้องเลยครับ เราสองคนก็ลงจากห้องมันแล้วมันก็พาผมกลับห้องครับผมลืมบอกมันว่ากุญแจผมอะอยู่ในกระเป๋าเสื้อแขนยาวซึ่งถอดไว้ในรถมันก่อนลงไปในร้านครับ มันเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยครับ เพราะกะว่าจะไปเรียนกับผมเลยเพราะเทียวไปเทียวมาคงไม่ทันครับ พอถึงห้องผม ผมต้องรีดผ้า อาบน้ำ ซึ่งมันก็นั่งดูทีวีรอผมอย่างเงียบ ๆ ครับ
“ช้า วะ” พอมานั่งรถสุดสวยของมัน
“บุญแค่ไหนแล้วที่กูยังลุกได้อย่าบ่น” ผมว่ามันไปครับ มันก็ไม่ได้เถียงไรกลับมา ดีจริงครับมีเพื่อน ฐานะดีนี้ เมื่อคืนก็ไม่ได้จ่ายครับ เมาบริโภค แต่ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะครับ ผมถามไอตี๋แล้วว่าเมื่อคืนใครออกตังมันก็บอกว่า ไอเอกครับเพราะมันชวน พอถึงมหาลัยก็ลงจากรถไอเอกกับไอเจมส์นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม้สะอาดบริเวณใต้ตึกรอครับ
“เมื่อคืนกี่บาทไอเอก” ผมถามมันไปครับ ไม่ใช่ไรหรอกเกรงใจครับ
“ไม่ต้องจ่ายกูเลี้ยง” มันพูดแค่นี้แล้วก็เดินนำขึ้นห้องไปครับ
ช่วงเย็น พวกผมต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามารับน้องครับไม่รู้จะเจอไรมั้ง เหมือนกันวันนี้ เมื่อวานไอพวกรุ่นพี่มันก็ขู่ฟ่อฟ่อ ยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ อีกครับ พอทุกคนรวมตัวกันเสร็จ
“วันนี้เราจะมาจับฉลากพี่รหัสกัน ใครได้คนไหนแล้วพรุ่งนี้ให้มายืนรายงาน ใครหาพี่รหัสไม่เจอหรือไม่รู้ว่าพี่รหัสคนไหน พรุ่งนี้รู้กัน” อะไรกันวะผมคิดในใจ ถึงตาไอสามคนนั้นมันออกไปจับแล้วเดินเข้ามา ผมก็ออกไปจับต่อพวกมันเพราะผมนั่งหลังพวกมัน รหัสของพี่รหัสผม XXXXXXXX บอกมาแค่นี้ใครจะหาเจอวะ ผมคิดในใจ แต่ก็ต้องหาให้ได้ไม่งั้นไม่รู้จะโดนไร เซง
“พี่มึงรหัสไรวะ” ผมถามไอสามคนนั้น มันก็บอกรหัสของพี่พวกมันให้ผมฟัง
“ขอให้กูได้พี่รหัสสวย ๆ น่ารัก น่ารัก เถอะ เพี้ยง” ไอเอกครับมันพูดแล้วมองไปยังรุ่นพี่คนหนึ่งน่ารักครับ ตัวเล็ก ๆ ตาโต ๆ ขาวครับ
“โอ้ย” ไอเจมส์ดีดหูมันครับ “เพ้อเจอวะมึง คนนั้นกูจอง” มันพูดแล้วก็หัวเราะเบา ๆ ครับเพราะรุ่นพี่แต่ละคนเหมือนเอามีดมาเตรียมเพื่อจะกรีดแทงให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยครับรุ่นน้องทุกคนเลยไม่ค่อยจะพูดเท่าไหร่ จนจบกิจกรรมของวันนี้ครับ เหนื่อยมากครับ
“ไปกินข้าวกัน กูบอกให้แม่บ้านกูทำไว้ให้แล้ว” ไอเอกชวนผมครับ
“กูหละมึงไม่ชวนเหรอวะ” ไอเจมส์พูดเหมือนน้อยใจแต่ก็รู้ว่ามันพูดเล่นกันไปงั้นครับ
“มึงอะกูไม่ต้องชวนหน้าด้านไปกินบ้านกูตลอด” ไอเอกว่าให้
“เออ ๆ วันนี้ก็ขออีกวันละกัน กูไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปกินข้าวนอกบ้านด้วยวะ”
“มึงหละไอตี๋ไอเอกถาม” เห็นมันว่าไอตี๋ไม่ค่อยจะไปไหนแต่พวกมันก็รู้จักและสนิทกันดีเลยไม่อะไรกับมันเพราะมันเป็นคนสไตน์นี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ผมนี้ดิปฏิเสธไม่ได้ ก็จำใจต้องไปบ้านของมันละครับ
บ้านของไอตี๋สวยครับมึงสนามหญ้าหน้าบ้านกว้างเลยครับ มีสระว่ายน้ำด้วยครับ โหไอพวกนี้ไม่รู้จะรวยกันไปถึงไหนลองไปดูบ้านกูก่อน
หลังจากกินข้าวกินปลาเสร็จมันก็พาผมมาส่งห้อง ซึ่งเป็นห้องที่รู้สึกเหงา ๆ ชอบกลครับ เพราะต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเรียบร้อย ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ดูทีวีนอนเลยครับเพลียมาก อิ่มท้องไปอีกวัน ตังอยู่ครบ พูดเหมือนเกาะเพื่อนกินเลยนะครับเนีย แต่ไม่ครับผมไม่ใช่แบบน้านนนนนนนน
ตอนเช้านี้อากาศมันเย็นสบายดีนะครับ รู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษผมเดินไปเรียนเอาครับเพราะหออยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากอีกอย่างวันนี้ก็เรียนตึกเดียวไม่ต้องเดินไกลมากครับ
“โอ้ย” ผมล้มนั่งกะพื้นเลยครับ
-
ตอนที่ 3 ชีวิตปั่นป่วน
“ซุ่มซ่าม” เสียงของชายคนหนึ่ง ยืนมองผมอย่างเดียวเลยครับไม่คิดจะช่วยเลยน้ำใจ หนะน้ำใจ เฮ้อคนสมัยนี้ หน้าตาดีนะครับ หล่อมากเลยหละ แต่นิสัยดิครับรับไม่ได้สูงมากด้วยครับ 180 กว่าเห็นจะได้
“ไรวะ” ผมพูดออกไป ทำให้สีหน้าของมันตอนนี้ดูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผมเลยครับ
“เดินไม่ดูไรเลยนะมึง ถ้าเสื้อกูเปื้อนขึ้นมามึงมีปัญญาใช้มะ” กวนติงมากครับ
“อ้าวผมเดินของผมดีดี แล้วเปิดประตูรถออกมาไมไม่ดูคน” โมโหครับแต่ก็ยังพูดผมอยู่ “ถ้าผมผิดขอโทษละกัน” ผมไม่อยากให้มีปัญหาครับเพราะจะว่าไปผมก็คงไม่มีปัญญาซื้อใช้คืนมันหรอก แค่รถที่มันขับมาเรียน ก็คงรู้ครับว่าราคาแพงขนาดไหน ผมตัดสินใจเดินเลียงมันไปเลยครับไม่อยากมีปัญหาอีกอย่างผมก็มาอยู่ที่นี้ได้ไม่นานมีปัญหาเยอะไม่ดีครับ คิดแบบนั้นจริง ๆ
“อ้าวไอนี้ อย่าให้กูเจอที่ไหนนะมึง” มันพูดไล่หลังครับแต่ผมก็ไม่สนใจแต่ก็แอบหันไปมองมันอยู่นะครับเผื่อมันไล่หลังมา ผมเห็นผู้หญิงลงมาจากรถมันอีกคนครับสวยมากครับ ผมแอบปลื้มเลยครับงานนี้
พวกเดินไปนั่งม้าหินอ่อนที่เดิมแล้วโทรหาไอสามคนนั้นด่วนเลยครับ ซักพักพวกมันมาถึง
“มีไรโทรหากู” ไอเจมส์มาถึงก่อนพูดขึ้นครับ
“กูไม่อยากนั่งคนเดียวนี้หว่า” ผมพูดเกรงว่าไอนั้นมันจะมาเจอผมครับตัวก็โตกว่าผมสูงกว่าผมอีกผมสูงแค่ 168 มันตั้ง 180 กว่า ไม่ไหวครับ
“แค่เนีย ไอเชี้ย กูอุส่าห์รีบมา” ไอเจมส์พูดครับ ไอนี้ไม่รักเพื่อนมึงเลย แต่มันก็ไม่รู้หรอกครับว่าผมมีปัญหา เพราะไม่ได้เล่าให้มันฟัง รอเล่าทีเดียวเลยให้จบ ๆ ไป พอพวกมันมาครบหมดผมก็เล่าเรื่องเมื่อเช้าให้มันฟังครับ พวกมันรับทราบหมดทุกคน และพร้อมจะช่วยผมได้ตลอดเวลาครับ งานนี้คงสนุกพิลึกครับ 555
“เออพวกมึงเรียนคาบนี้จบไปหาชื่อพี่รหัสกัน กูไม่อยากโดนทำโทษไรสาระวะ” ผมพูดขึ้น
“หาเผื่อกูด้วย กูจะไปดูสาว ๆ ในห้องสมุด” ไอเอกครับทิ้งกูเลย
“กู” ไอเจมส์กำลังจะพูดครับ
“มึงไม่ต้องไปอยู่หาเป็นเพื่อนกูเลย” ผมตัดบทมันก่อนเพราะรู้ครับว่ามันจะไปด้วยกัน
“มึงก็ไปกับไอตี๋ดิวะ” มันพูดลากเสียงครับ ผมก็รู้อยู่หรอกว่าห้ามมันไม่ได้ แต่ก็ห้ามไปงั้นแหล่ะครับ
“กูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง” ไอตี๋ครับ พระเอกขี่ม้าขาวครับ มันไม่ไปกับพวกนั้นหรอกครับผมก็รู้ แต่อยู่กับมันแล้วรู้สึกอึดอัดครับ เหมือนอยู่กับคนใบ้อะครับ
“เออ ๆ”
พอเสร็จก็พากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ละคนหรือของกูคนเดียววะ เศร้าครับเพื่อนทิ้งคนโดนเพื่อนทิ้งก็งี้แหล่ะครับ แต่มันก็ไม่ได้หายากไรนะครับชื่อ แล้วก็รูปว่าเป็นใครครับ ผมมองไอพี่รหัสผมคุ้น ๆ ครับแต่ไม่สนใจ ไอเอกได้พี่รหัสผู้ชายครับผมสมน้ำหน้ามัน ไอตี๋กับ ไอเจมส์ได้หญิง ผมก็ได้ชายแล้วไปสมน้ำหน้ามันเครียดเลยครับงานนี้ เซงเบา ๆ
ตกเย็นผมก็ชี้ให้มันดูแล้วบอกชื่อพี่รหัสของพวกมันครับ ไอเจมส์งี้ยิ้มหน้าบ้านเลยครับพี่รหัสหญิงสวยครับ ส่วนไอเอกดิครับนั่งเป็นหมาเหงาเลยครับงานนี้พี่เป็นผู้ชายครับ ไอตี๋ดิครับได้พี่รหัสคนที่ไอสองคนนั้นหมายปองแต่มันหน้านิ่งมากครับ เหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ผมนี้ดิครับหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสงสัยตายแล้วครับพี่รหัสผม วันนี้ก็เสือกไม่มาหรือว่ามาแล้วแต่ไม่เจอไม่รู้ครับ พอรุ่นพี่มามันก็บอกให้พวกผมไปหาพี่รหัสเลยเพราะมันจะได้เขียนป้ายชื่อให้ครับ เพราะมันบอกว่าเขียนเอาดูขลังดี ห่าไรครับผมนี้ดิ ไม่ได้ไรซักอย่าง
“น้องคนไหนยังไม่เจอ ออกมาหน้าเลย” เสียงห้วน ๆ ของรุ่นพี่ผู้ชายครับเรียก ผมต้องเดินออกไป คนเดียวด้วยนะครับเพราะพี่รหัสไม่มีชีวิตอยู่แล้วครับ
“น้องได้ใครเป็นพี่รหัส”
“นายรัฐธรรม โรจนกิจ ครับ” ผมบอกไป
“อ๋อ ไอเฟิร์สวันนี้มันไม่มา” ห่าแล้วไม่มาครับกูว่าแล้วทำไมหาไม่เจอ
“แต่น้องหาพี่รหัสไม่เจอต้องโดนทำโทษครับ” อ้าวแมร่งพี่ไม่มาหรือกูหาไม่เจอ 555 ซวยแล้วตรู
“พี่จะให้น้องไปไหว้เสาต้นนั้นครับจนกว่าจะเสร็จกิจกรรม” แล้วมันก็ชี้ให้ผมไปไหวเสาครับแมร่ง ไอสองตัวนั้นมองหน้าผมแล้วหัวเราะกร๊ากกันเลยครับแต่เสียงดังไม่ได้ ทำหน้าเย้ยหยันกันเต็มประดานะมึงอย่าให้ถึงทีกูก็แล้วกัน ผมคิดอาฆาต อิอิ ไอพี่รหัสเชี่ยนั้นอีกคนอย่าให้เจอนะมึง กูจะไหว้ให้ดู (อย่าคิดว่าผมจะกล้าทำไรครับแค่ไหว้เสาก็อายเต็มที่แล้ว)
หลังจากเลิกกิจกรรมพวกมันสองคนได้ทีก็ล้อผมใหญ่เลยครับ ส่วนคุณตี๋ของเรา ยังพอมีหน้าเป็นห่วงเพื่อนอยู่มิน้อย ผมนี้ก็เฮ้อ ชีวิตนี้ทำไมคนดูน่าทะนุทนอมอย่างผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ครับ
สิ้นสุดวันแสนจะธรรมดาที่หน้าอายของผมไปอีกวันเนื่องด้วยตัวปัญหาหายไปครับแย่มาก แต่ก็ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอีกอะดิครับ
-
ลงเยอะจุใจดีจัง :กอด1:
ว่าแต่ ลงกฏของเล้าสักหน่อยนะคะ (ลงที่รีพลายแรกค่ะ)
วิธีการลงเรื่อง และก๊อปกฎ ดูได้จาดลิงค์ข้างล่างนี้นะคะ
และสามารถดูรูปแบบได้จากเรื่องอื่นๆ ในด้วยค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1049.0
:mc4: รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
ตอนที่ 4 เจอจนได้
“เฮ้ย พวกมึงดูนั้น” ผมชี้ไปยังรุ่นพี่ที่ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงม้าหินอ่อนใต้ตึกครับ ซึ่งพวกผมนั่งพื้นเพื่อรอให้เพื่อนมาครบครับ
“อะไรของมึง มึงชี้ให้กูดูผู้ชายเนี่ยนะ” ไอเอกหันไปดูรุ่นพี่คนนั้นครับ แล้วหันมามองหน้าผมตั้งแต่หัวไล่ลงมาเรื่อย ๆ แล้วย้อนมาที่หน้าครับ
“มึงคิดไรอยู่กูไม่ได้ชอบผู้ชายเว้ย กูจะบอกว่าไอนั้นแหล่ะที่กูเล่าให้ฟัง คู่กรณีกูเลยนะเว้ย” ผมพูดไปใจก็ไม่รู้เป็นไงครับเต้นไม่เป็นจังหวะเลย เหมือนจะกลัวแต่ก็ไม่ใช่ครับ หวั่น ๆ นิดนึงเดี๋ยวเสียฟอร์ม 555
“เหรอว่ะ ไอนี้เอง” แล้วก็ต้องนิ่งกันไปครับเพราะคนมาครบกันหมดแล้ว แล้วไอรุ่นพี่ที่ให้ผมไปกราบเสาเมื่อวานก็เรียกผมออกไปหากลุ่มรุ่นพี่ที่โต๊ะหินอ่อนนั้นครับ
“นี้พี่รหัสน้อง รีบให้มันเขียนชื่อให้แล้วก็ไปเข้าแถว” พี่คนนั้นจัดแจงครับ เหมือนผมเป็นกรณีพิเศษเลยครับ ไม่ต้องไปรายงานอีกรอบที่แรกก็นึกว่าต้องไปหาครับ แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ครับที่ผมว่าคุ้น ๆ นั้นคือไอนี้นี้เองครับที่เป็นพี่รหัสผม เพราะในรูปมันผมยาวครับ แต่ตอนนี้มันผมสั้นเลยไม่แน่ใจครับ
“ไอเฟิร์สดูแลน้องมึงด้วย” ตอนนี้ผมนี้ดิครับรู้สึกอึดอัดพิกลไงไม่รู้เมื่อเห็นหน้าไอนี้ครับ โลกมันช่างกลมจริงครับ มันยิงหมายหัวผมไว้อยู่
“มึงเองเหรอน้องรหัสกู” โหยเอาแล้วไงครับมันพูดมึงพูดกูเลยครับ แต่ก็ไม่มีใครอยู่ตรงที่ผมสองคนยืนอยู่นะครับ เพราะไม่ล้อมรุ่นน้องไว้หมดแล้ว
“โหพี่มึงกูเลยเหรอ” ปากผมครับมันพูดไป ใจครับไม่อยากพูดเพราะไม่อยากมีเรื่องครับ ปากไวกว่าใจคิด หาเรื่องใส่ตัวแล้วไหมหล่ะกู
“แล้วมึงจะทำไม ถ้ามึงจะให้กูเขียนชื่อให้มึงมึง ไปเต้นต่อหน้าเพื่อนมึงให้กูดูก่อน” อ้าวไอนี้มันเอาความแค้นมาลงแบบนี้ครับ
“เฮ้ย ปอม พาน้องรหัสกูไปเต้นโชว์หน่อยดิว่ะ” มันเรียกพี่ผู้หญิงครับที่เป็นคนสอนเต้นครับ ผมงี้อึ้งกิมกี่เลยครับ “มึงนึกว่ากูจะไม่อายเหรอเชี่ยเอ้ย กวนติงชิปหาย อย่าให้ถึงที่กูแล้วกัน” คิดคับคิดไม่กล้าพูดออกไปหรอกครับเดี๋ยวมันคงจะไม่แค่เต้นครับ เอาว่ะเอาไงเอากัน
“ให้เต้นไมเฟิร์ส” พี่ปอมครับถามคนสั่ง
“เออน่า” มันบอกครับ ส่งสัยพี่ปอมคงไม่อยากต่อความยาวครับเลยพาผมไปเต้นครับเต้นไรไม่รู้ครับท่าอุบาทชิปหาย เล่นเอาผมงี้อายเลยครับ ส่วนไอสองคนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ครับขำกันกระจายครับ กูทำไมซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ว่ะเนี่ย พอเต้นเสร็จก็แบกความอายกลับไปหามันครับ แล้วมันก็เขียนชื่อให้ผมนะครับแต่ขาดตัวสุดท้ายครับ
“ถ้ามึงอยากได้ตัวสุดท้าย เลิกนี้มึงไปเจอกูหน้ามหาลัย” มันบอกสถานที่ว่าร้านอะไร ผมก็เคยผ่าน ๆ ครับ แล้วมันก็โยนป้ายชื่อให้ผมครับ (ขอใช้คำว่าโยนเลยครับ) ผมก็รับมาแล้วเข้าไปนั่งที่ครับ
“เฮ้ยมึงไปเต้นไรว่ะตลกแม้ง” ไอเจมส์ครับ พูดไปหัวเราะไปครับมันยังไม่หายครับไอนี้ เดี๋ยวมึงเจอตบกะบาล
“มึงสองคนเลิกล้อมันได้แล้ว” คุณตี๋ครับมันนี้ช่างดีกับผมจริง ๆ ครับ ไม่เหมือนไอสองคนนั้น เหยียบได้เหยียบเอาครับแต่ผมก็รู้ครับว่ามันแค่ล้อเล่นไปงั้นแหล่ะครับ
“กูรู้กูไปทำกรรมไรกับมันนักหนา กูนึกว่าจะหนีพ้นดันแมร่งเป็นพี่รหัสกูอีก มึงดูมันเขียนชื่อให้กูมีแต่สระไอ ฟายเอ้ย” ผมพูดแบบเบา ๆ นะครับกลัวมีรุ่นพี่คนอื่นได้ยิน “มันยังบอกทิ้งท้ายถ้าอยากให้เขียนชื่อเต็มให้ไปหามันที่ร้านหน้ามหาลัย” ผมพูดยังเซ็งไม่หายครับ
“เหรอ ให้กูไปเป็นเพื่อนป่าว” คุณตี๋ออกตัวครับ ตามมาด้วยไอสองคนนั้นครับ แต่ผมก็ตอบว่าไม่เป็นไรครับเกรงใจมันสามคน “มันคงไม่ฆ่ากูหรอก พวกมึงกลับบ้านเถอะมีไรกูจะโทรหาพวกมึงเลย” ผมบอกไปให้มันสบายใจรึเปล่า
กิจกรรมวันนี้ก็ไม่มีไรครับเล่นเต้นบ้าบอไรไม่รู้ไปตามประสาครับโดนทำโทษมั้งไรมั้ง เหนื่อยโคตรครับ ผมยังไม่อยากกลับห้องก็เลย ไปหาไอพี่รหัสที่ร้านหน้ามหาลัยครับ ผมก็เห็นมันนั่งกระดิกเท้าอยู่ในร้าน กับผู้หญิงคนหนึ่งครับคนที่ผมเห็นลงมาจากรถมันวันนั้นเลยครบ ไอนี้กิจกรรมไม่สนใจสนใจแต่สาว ๆ หว่ะ ผมคิด
“มึงเข้ามานี้” มันกวักมือเรียกผมก็เดินไปหามันครับ เห็นหน้ามันทีไรของขึ้นทุกที ผมยืนป้ายชื่อให้มันครับเพื่อให้มันเขียน แต่แมร่งเล่นตัวครับไม่ยอมเขียนที่เหลือให้ ผมก็ได้แต่ยุบหนอพองหนอนี้แหล่ะครับ อึดอัดชิป
“นั่งก่อนจะรีบไปไหน” มันพูดด้วยน้ำเสียงกวนส้นติงมากครับเหมือนเย้ยหยันผมไงไม่รู้รึผมคิดไปเองก็ไม่รู้ครับ คนอย่างงี้ก็มีขนาดไม่รู้จักกันนะครับ มันยังทำกับผมขนาดนี้ไม่รู้แค้นไรนักหนากะอีแค่เดินชนซึ่งมันก็ผิดด้วยแหล่ะครับที่เปิดประตูออกมาไม่ดู ไอผมก็มัวแต่มองนั้นมองนี้ไม่งั้นคงไม่ซวยขนาดนี้หรอกครับ แต่ผมก็นั่งครับไม่อยากมีปัญหา แล้วผู้หญิงที่นั่งกับมันก็ลุกออกไปครับเหลือแต่ผมกับมันสองคน รู้สึกบรรยากาศพิกลครับเหมือนกับอยู่ในอากาศที่มีแต่สารพิษอะครับ ทำให้จิตใจห่อหู่ คิดไรไม่ออกสมองตื้อ ไปหมด (เวอร์ไปป่ะ 555) แล้วมันก็สั่งอาหารมาครับเต็มโต๊ะเลยครับ คงแพงน่าดู
“เห้ย ผมไม่มีปัญญาจ่ายน่ะถ้าจะให้ผมเลี้ยงอ่ะ” ตอนนี้ยังผมอยู่ครับ
“ไม่เป็นไรมึงไม่มีแต่กูมี” มันยิ้มมุมปากครับไอนี้
“แล้วจะสั่งมาไม” ผมถามมันกับไป
“กูหิวกินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวกูเขียนให้” เอะไอนี้ชักจะยังไง ๆ ละผมคิดในใจ
“ผมไม่หิว”
“กิน ๆ ไปเหอะถือว่ากูเลี้ยงน้องรหัสกู รึว่ามึงไม่อยากให้กูเขียนชื่อให้” อ้าวไอนี้มันกวนครับ
“ถ้าไม่เขียนผมกลับ” ผมพูดพร้อมจะเดินออกไป แต่แล้วก็ต้องหยุด เพราะว่ามีเสียงมันขู่มาจากด้านหลัง
-
น่าติดตามครับ
-
รอติดตามนะ
ชอบพระเอกโหดๆอ่ะ
-
โหดจัง
มีขู่ด้วย :z2:
-
:z10:
-
ตอนที่ 5 สงสัยเป็นเจ้ากรรมนายเวร
“ถ้าไม่เขียนผมกลับ” ผมพูดพร้อมจะเดินออกไปแต่แล้วก็ต้องหยุด เพราะว่ามีเสียงมันขู่มาจากด้านหลัง ไอตัวผมก็ต้องชะงักดิครับ
“ถ้ามึงยังอยากอยู่ในคณะอย่างราบรื่นมึงก็มานั่งกินนี้ อย่าขัดคำสั่งกู” มันใช้คำว่าคำสั่งครับ “พ่อแม่กู ยังไม่เคยทำกับกูแบบนี้เลยมึงเป็นใครเชี่ย” ก็ได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าเอ่ย 555
“แล้วจะเอาไงกับผม” ยังควบคุมอารมณ์ใช้คำว่า “ผม” ได้อยู่ เอาเถอะครับถามแค่นั้นก็ต้องกลับไปนั่งกินกับมันเหมือนเดิม เก็บคำถามไว้ในใจครับ พอหมดกิจกรรมเมื่อไหร่แมร่งมีมึงมีกูแน่งานนี้ คิดในใจอีกตามเคย คราวนี้มันยิ้มครับเหมือนกับว่ามันพอใจที่ผมฟังคำสั่งมันครับ มันท่าจะบ้าครับ แล้วมันก็เขียนให้ผมอย่างที่มันบอกไว้จริง ๆ ครับ พอมันจ่ายตังค์ปุ๊บผมก็ชิ่งหนีดิครับ หลายบาทเลยนะนั้นทั้งโต๊ะเนี่ยกินก็กินไม่หมดหรอกครับใช้เงินเปลืองซิปไอนี้
“หอมึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปส่ง”
“อยู่ตรงนี้เอง ไม่เป็นไรขอบใจครับ” คราวนี้มีครับด้วยนะ หลังจากตึงเครียดในโต๊ะอาหารมานาน ผมก็เดินไปโดยที่ไม่ได้สนใจไรมันครับ คนไรไม่รู้ครับใครขัดใจไม่ได้สงสัยที่พี่ปอมไม่เถียงมันแล้วพาผมไปคงเพราะเหตุนี้ครับ
ตู๊ด............เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครับ ตอนนี้ผมอยู่ในห้อง
“มีไรมึง เป็นห่วงกูเหรอ” ผมถามไปเลยครับ โดยที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“เออกูก็กลัวมึงจะตายคาร้านดิว่ะ เป็นห่วง” ไอเอกครับ มันโทรมาด้วยความเป็นห่วง
“กูไม่เป็นไรปลอดภัยดีครบสามสองเว้ย คนอย่างกูใครทำไรไม่ได้หรอก” ผมพูดไปงั้นแหล่ะครับ
“เออไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวกูเข้าไปรับ” อ้าวไอนี้จะพากรูไปไหนอีกว่ะ
“เฮ้ย เขามารับกูไมวะ มึงจะพากูไปไหน” ผมถามด้วยความสงสัย
“เออน่า” มันพูดแค่นั้นครับแล้วก็ตัดสายไป อะไรกันวะชีวิตนี้มันจะวุ่นวายไปถึงไหนไม่รู้ครับ
ตู๊ด..................พอไอเอกวางสาย ก็มีคนโทรมาอีก
“ฮัลโหล” ผมรับโดยที่ไม่ได้มองปลายสายว่าเป็นใครครับ
“เป็นไงมั้ง” คุณตี๋ครับผมอึ้งไปพักหนึ่งครับ เพราะมันไม่เคยโทรหาผมเลยครับ
“อะไรเป็นไร” ผมถามกลับไปแบบกวน ๆ
“ไอนี้ กูเป็นห่วงยังจะมาล้อเล่นอีก” น้ำเสียงจริงจังของมันทำให้ผมต้องหยุดครับ เพราะถ้าไม่เป็นห่วงจริง ๆ มันไม่โทรหาผมแล้วถามสารทุกข์สุขดิบของผมขนาดนี้หรอกครับ
“เออกูปลอดภัยดี มันไม่ได้ทำไรกู” ผมพูดเพื่อให้มันสบายใจครับ
“เออดีแล้ว แค่นี้น่ะ” แต่มันยังไม่ทันวางครับ
“เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวอีกซักพักไอเอกมันจะมารับไปไหนไม่รู้มึงไปป่าว” ผมถามครับ
“อ๋อทีแรกกูว่ากูจะไม่ไป แต่เดี๋ยวกูไปด้วยโทรบอกไอเอกให้ทีไปรับกูด้วย” พูดแค่นี้ตัดสายเลยครับ อ้าวแล้วไหงต้องเป็นกูว่ะ ตังค์โทรศัพท์กูอีก ไม่น่าบอกมันเลยครับ ไม่ถึงยี่สิบนาทีผมต้องเร่งอาบน้ำแต่งตัวรอพวกมันครับ ซักพักไอเอกก็โทรมาให้ผมลงไปด้านล่างแล้วก็ขึ้นรถไปครับ ขับไปเรื่อย ๆ ผมก็มองดูแสงสีข้างทางไปเรื่อย ๆ มันแตกต่างกับที่ผมอยู่ลิบลับเลยครับ ซักพักรถก็มาจอดที่หน้าผับแห่งหนึ่งครับ ไอพวกนี้นักท่องราตรีจริง ๆ ที่นี้อายุไม่ถึงเขาจะไม่ให้เข้าครับแต่ก็ต้องยอมรับ ว่าเส้นสายมันดีเลยได้เข้าไปง่าย ๆ ครับ
“คืนนี้กูเลี้ยง แล้วมึงไม่ต้องถามว่าเท่าไหร่ เพื่อนคนเดียวกูเลี้ยงได้” ไอเอกออกตัว
“เพื่อนคนเดียวเหรอว่ะ แล้วกูกับไอตี๋หล่ะไม่ใช่เพื่อนมึงไง” ไอเจมส์แย้งขึ้นครับ พวกมันนี้กวนประสาทกันได้ตลอดเวลาครับเชื่อเลยว่าสนิทกัน ไม่ว่าไปที่ไหนติดกันตลอดครับไอเจมส์กับไอเอก มันสั่งของมาเรียบร้อย ตกลงว่าคืนนี้ต้องเมาอีกแล้วครับ คืนนี้ผมจะเอาแบบเบา ๆ พอรู้ตัวครับกลัวเป็นเหมือนวันนั้น อึ๋ย
ดื่มกันไปได้ไม่นานครับ ไอเอกหันไปเจอโต๊ะพี่รหัสที่นั่งด้านข้าง ๆ มันจึงเจือกเข้าไปหาครับ
“พี่กานต์ นี้ไอเจมส์ ไอตี๋ แล้วก็ไอไม้ครับ” มันพาพี่กานต์มานั่งด้วยครับโดยที่มีเพื่อนพี่กานต์อีกคนหนึ่งนั้นก็คือ ไอพี่รหัสผมเองครับไอเฟิร์ส ผมเงียบครับไม่พูดไร
“ไม้จะไม่แนะนำพี่รหัสให้เพื่อนรู้จักหน่อยเหรอ” มันพูดขึ้นเสียงเรียบครับ แต่ตางี้จ้องเลยครับผมทำไงได้ก็ต้องแนะนำมันให้กับไอสามคนนั้นให้รู้จัก มันช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ก็ไม่รู้ครับ พึ่งหนีมันมาได้ตอนเย็นนี้ มาตอนค่ำก็เจอมันอีก ผมงี้เซงเลย
“เฮ้ยพี่ กินงี้อ่ะไม่สนุกหรอก เรามาเล่นตอบคำถามกันดีกว่า” อ้าวไอนี้นึกไรพิเรณออกมาอีกละไม่ต้องบอกก็รู้ไอตัวปัญหานั้นก็คือไอเอก
“เล่นไงว่ะ” พี่กานต์ถามขึ้น
“งี้นะพี่ ถ้าปากขวดไปตกที่ใครให้ถามคำถามมันได้หนึ่งครั้งและคนที่โดนถามจะต้องตอบความจริง”
“เอางั้นเลยเหรอวะ” พี่กานต์พูดต่อ
“เอางี้ดิพี่ จะได้กระชับความสัมพันธ์พี่น้อง” ไอเจมส์เสริม ส่วนไอตี๋กับผมก็คงไม่ได้พูดไรครับ
“เอานะ” ไอเอกครับมันหมุนขวดรอบแรกไปตกที่ไอเฟิร์สเลยครับ แต่สีหน้ามันก็เฉย ๆ ครับเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
“ผมจะถามแล้วนะครับ ตอนนี้พี่คบใครอยู่” ไอเอกนั้นแหล่ะครับถาม สงสัยมันเมาแล้วครับไม่รู้ที่ต่ำทีสูงนะมึงทำกูเดือดร้อนด้วยเป็นเรื่อง
“ตอนนี้ยัง แต่กำลังมอง ๆ อยู่” มันตอบแค่นี้ครับสายตามันเหลือบมองด้านล่างนิดหน่อย ผมว่ามันแปลก ๆ นะครับ แต่ผมมีแผนครับรอบนี้ผมต้องชิ่งไปเข้าห้องน้ำครับ 555 จะได้ไม่ต้องตอบคำถามพวกมัน
“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมเดินไปเข้าห้องน้ำครับ ซึ่งมีพี่กานต์ตามมาเพราะปวดฉี่เหมือนกัน
ด้วยความไอสอดรู้สอดเห็นของผมนี้แหล่ะครับ ปากมันก็เลยพาไป
“พี่กานต์ เมื่อเย็นผมยังเห็นแฟนพี่เฟิร์สอยู่เลยแล้วไมตอบว่าไม่มีอะครับ”
-
ตอนที่ 6 เรื่องจริง
“พี่กานต์ เมื่อเย็นผมยังเห็นแฟนพี่เฟิร์สอยู่เลยแล้วไมตอบว่าไม่มีอะครับ” ก็มันจริงนิครับเห็นนั่งคุยกับสาวสวยด้วยนะครับ
“อ๋อนั้นเหรอ รุ่นน้องที่มาจีบมันหน่ะ ไอเฟิร์สมันไม่จริงจังกับใครหรอกตั้งแต่มันเลิกกับแฟนมัน ตอน ม.5” อ้าวไอพี่กานต์เมาแล้วเผาเพื่อนตัวเองเลย ผมไม่ถามต่อเสร็จธุระแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิมครับ พอดีมีสาวสวยมานั่งกินเหล้ากับเพื่อนผมแล้วก็ไอเฟิร์สครับสองคน มองตอนนี้ไม่รู้ว่าสวยป่าวนะครับ ผมพูดตรง ๆ เริ่มเมาแล้วเมาไฟด้วยครับ 555 คุยกันได้ซักพักก็ขอตัวกลับกัน
“เฮ้ยไอไม้ มึงกลับ กลับเฮียเฟิร์สนะ ส่วนกูจะไปส่งสาว ๆ เว้ย” ไอเอกได้สาวแล้วทิ้งเพื่อนเลยนะมึงแมร่ง
“คราวหน้ากูไม่มากับมึงแมร่งละ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจครับ
“กูไม่ได้ทิ้งมึงนะโว้ย เฮียเฟิร์สไงไปส่งมึง ถ้ากูให้มึงเดินกลับว่าไปอย่าง” อ้าวไอนี้แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แต่มันไปเรียกกันเฮียตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ครับ สงสัยไอเฟิร์สเลี้ยงเดาเอา
“ไปส่งผมด้วยนะครับ” พระเอกของผมครับเพื่อนรักเลยตอนนี้ คุณตี๋นั้นเองออกตัวจะกลับ กลับผม ซึ่งไอเฟิร์สมันก็ไม่ได้ว่าไร ก็บอกว่าตกลงว่าจะไปส่ง ส่วนไอพี่กานต์โน้นครับไปอยู่ในวงค์เหล้ากับใครไม่รู้สงสัยคนรู้จักครับแต่ไอเฟิร์สเจือกไม่ไปด้วยครับ ไอเจมส์กับไอเอกก็พาสาวที่เจอในผับไปส่งบ้านรึเปล่าไม่รู้ครับ
ส่วนผมก็นั่งรถไปกับไอตี๋แล้วก็ไอเฟิร์สครับ มันไปส่งไอตี๋บ้านก่อนครับเพราะบ้านของไอตี๋อยู่ไม่ไกลมากแล้วก็ไปส่งผมที่ห้องครับ ซึ่งสภาพมันผมดูแล้วว่ามันคงเมามากเหมือนกันเห็นจะไม่ไหวครับ ไม่รู้ทำไงจึงพามันขึ้นห้องครับ เพื่อให้มันสร่างเมาก่อนแล้วค่อยให้มันขับรถกลับบ้านอีกที สงสัยเป็นเวรกำครับ เอาไอคนที่เกือบจะฆ่ากันตายมาที่ห้อง
“นอนนี้ก่อนเดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน” มันไม่ว่าไรครับแล้วมันก็นอนไปทั้งอย่างนั้นเลยผมออกจากห้องน้ำมาไม่อยากปลุกมันครับสงสัยเมามาก แต่ก็ยังเจือกขับรถไปส่งตั้งสองคนได้ดีน่ะที่ยังเอากูมาถึงที่หมาย
นอนไปได้ซักพักครับผมก็รู้สึกว่ามีไรหนัก ๆ มาทับตัวผมรู้สึกอึดอัดครับ ร้อนก็ร้อนแอร์ก็ไม่มีมีแต่พัดลมติดผนังตัวเดียวครับ พอลืมตาไอเฟิร์สครับมันกอดผมอยู่ ผมงี้ตกใจสุด ๆ กะลังจะถีบมันครับ เห็นมันนอนหลับสนิท เหมือนจะมีน้ำตาคลอยังไงไม่รู้ครับ แล้วเลยเปลี่ยนจากเท้ามาเป็นมือแทน
“เฟิร์ส เฟิร์ส” ผมเขย่าตัวมันมันยังไม่ตื่นครับ ผมเลยเขย่าตัวมันแรงขึ้นเพราะรู้สึกว่ามันจะร้องไห้แบบสะอึกเลยครับตอนนี้ ไอนี้เป็นไรของมันว่ะ เมื่อเย็นยังขู่กูเอาขู่กูเอาพอตกดึกร้องไห้เฉย สักพักมันก็สะดุ้งตื่นครับ มันคงรู้ตัวแล้วครับว่ามันร้องไห้มันจึงรีบเช็ดน้ำตา แล้วก็ลุกจากเตียง เหมือนกำลังจะออกจากห้องผมไป
“เฮ้ยอย่าพึ่งไปมึงไหวแล้วเหรอ กลับมานอนก่อน” ผมเผลอพูดมึงกูไปครับตอนมันเมานี้แหล่ะหรือว่ามันสร่างเมาแล้วก็ไม่รู้ครับ มันอัดแน้นในอกที่ให้ผมเรียกมันว่าพี่มันขัดไงไม่รู้ขนาดเป็นพี่รหัสนะ มันอดไม่ได้ครับทีมันยังกูกับผมเลยครับ แต่มันก็ไม่ฟังยังจะเดินออกไปครับ
“เฮ้ยกูบอกให้กลับมานอนก่อน” ผมไปลากแขนมันเข้ามานอนต่อเพราะมันยังตีสามเอง อีกอย่างถ้ามันไปเกิดอุบัติเหตุ ผมคงรู้สึกผิดอะครับ แต่คราวนี้มันมันฟังครับ มันกลับมานอนต่อแต่มันหันหลังให้ผม เราสองคนนอนด้วยกันจนถึงเช้าครับ ผมก็ยิ่งเพลีย ๆ อยู่ผมตื่นแล้วมันก็ยังไม่ตื่นครับ ดีนะวันนี้วันเสาร์ ผมจึงถือโอกาสนอนต่อ ไอเอกนะไอเอกหาเรื่องมาให้กูตลอด นี้ก็สิบเอ็ดโมงละ ผมนี้ตาสว่างแล้วครับตอนนี้แต่ไอหมีควายนี้สิครับมันก็ยังไม่ตื่นส่งสัยจะนอนกินบ้านกินเมืองครับ
“เฮ้ย ตื่น ๆ” ผมปลุกมันมัวงัวเงียครับสงสัยแฮงค์จากเมื่อคืน
“อ้าวแล้วกูมาอยู่นี้ได้ไง” อ้าวไอนี้พอตื่นมาสงสัยจะลืมเรื่องเมื่อคืนหมดสิ้นครับ
“ก็มึงเอ้ยพี่เมาเมื่อคืน ผมก็พามานอนนี้ก่อนไง”
“เออ ๆ เอาพาเช็ดตัวให้กูที” อ้าวไอนี้สั่งครับมีสั่ง แล้วกูจะไปเอาผ้าเช็ดตัวไหนให้มึง ทั้งห้องนี้มีแต่ของ ของกู
“เอาไหนมา” ผมถามสั้น ๆ ได้ใจความ
“ก็ของมึงนั้นแหล่ะ เอามาให้กูยืมก่อน เสื้อผ้าด้วย” มันพูดแบบหน้าด้าน ๆ ครับ
“เฮ้ย แต่เสื้อผมไม่มียี้ห้อน่ะใส่ได้หรอ”
“เออน่า เอามากูเหม็นตัวจะแย่ละ” เอาไงเอากันวะผมเลยยืนผ้าเช็ดตัวของผมให้มันไปครับ
-
เริ่มสนุกละ มาต่อนะครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียน
-
:กอด1:
-
ตอนที่ 7 คนใช้ครับ
“เออน่า เอามากูเหม็นตัวจะแย่ละ” เอาไงเอากันวะผมเลยยืนผ้าเช็ดตัวของผมให้มันไปครับแล้ว เสื้อกับกางเกงนี้ดิครับตัวมันโตไง เลยมีแต่เสื้อกับกางเกงกีฬาเท่านั้นแหล่ะครับที่มันจะใส่ของผมได้นอกนั้นคงไม่ได้
มันเดินพันผ้าขนหนูของผมผืนเดียวออกจากห้องน้ำแล้วโยนเสื้อผ้าของมันกองไว้ในห้องผม
“ซักให้ด้วย”
“อ้าวผมไปเป็นคนรับใช้พี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีเกงในน่ะ ผมไม่ให้ยืมใส่ของเก่าไปแล้วกัน”
“ไม่มีก็ไม่ใส่ดิว่ะ” มันพูดหน้าตาเฉย แต่หุ่นมันดีจริง ๆ น่ะครับเพราะมันตัวสูงไงผมยังอิจฉาเลยผมตัวไม่โตเท่าไหร่ แล้วมันก็ไม่ใส่จริง ๆ ครับ ใส่แต่เสื้อกับกางเกง
“ป่ะไปกินข้าวเดี๋ยวกูเลี้ยงถือว่าเป็นค่าเสื้อผ้าแล้วกัน”
“เฮ้ย ผมให้ยืมไม่ได้เอาให้ แล้วซักมาคืนด้วยหล่ะ” ผมห่วงนี้ครับของ ๆ ผมอ่ะมันพูดแบบนี้เหมือนจะไม่เอามาคืนครับ ที่แรกผมจะไม่ไปนะครับ แต่ก็หิวแล้วเหมือนกัน จึงไปกับมัน
“ถึงละ ลง” มันพูดแค่นี้แล้วมันก็ลงรถไปแล้วเดินเข้าไปในร้านเลยครับ ผมว่าคงต้องแพงอีกแน่นอน ทำไมคนมีตังชอบเข้าร้านแพง ๆ ก็ไม่รู้นะครับ ร้านพวกนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะผ่านหน้าร้านเลยด้วยซ้ำ (เวอร์ไปนิดเพื่อความสมจริง 555) มันสั่งอาหารมาสองสามอย่างครับ ผมก็ได้อานิสงค์ นั่งกินไปด้วยกันกับมันนั้นแหล่ะ
มือนี้อิ่มอีกแล้วครับตังค์อยู่ครบเหมือนเดิม ตลอดเวลาที่ผมนั่งกินข้าวกับมันโทรศัพท์มันดังไม่ต่ำกว่าสิบสายเลยครับแต่มันก็ไม่รับนะครับกดปิดเสียงไปเลยครับ ไร้มารยาทจริง ๆ ครับไอนี้ พอทานข้าวเสร็จมันพาผมส่งที่ห้องแล้วก็เลยไปไหนต่อไม่รู้ของมันครับผมไม่อยากถาม แต่ไอเรื่องที่มันบอกให้ผมซักผ้าให้ด้วยนี้ดิครับไม่รู้จะทำไง มันบอกว่าเสื้อผ้ามันราคาแพงครับ ของมียี่ห้อ แล้วไอมียี่ห้อนี้อ่ะต้องซักไง ใส่ผงซักฟองแบบธรรมดา ป่ะ พูดไปก็ขำตัวเองครับ ไอเรามันคนไม่เคยใส่แล้วจะให้มาทำความสะอาดนี้เรื่องใหญ่นะครับ ถ้าทำของมันพังไม่รู้จะมีปัญญาใช้คืนรึเปล่า แต่แล้วผมก็ต้องไปให้ร้านซักโดยที่จ่ายเงินของตัวเอง ไหนว่าอิ่มจังตังอยู่ครบ
หลังจากกิจกรรมรับน้องจบสิ้นไปชีวิตผมก็เหมือนกับจะปกตินะครับ แต่มันก็ไม่ปกติ ผมมาอยู่มหาลัยนี้มีคนคุยบ้างสองสามคน แต่ก็ไม่ได้จริงจังไรกันครับ ว่าจะคบกันแต่ก็มีเหตุให้ไม่ได้คบกัน ไม่รู้เป็นไรครับ
ตู๊ด...............................
“ฮัลโหล”
“ไม้วันนี้กูไปนอนด้วยน่ะ” คุณตี๋ครับ แปลกครับร้อยวันพันปีไม่เคยโทรวันนี้โทรมาขอนอนด้วย
“อืม มาดิกูอยู่คนเดียวก็เหงาว่ะ” ผมบอกมันซักพักไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็มาครับ มันบอกเบื่ออยู่บ้านแล้วไหงไอสองคนนั้นบอกว่ามันไม่ชอบเที่ยว
“เออมึงมาก็ดีแล้ววันนี้วันอาทิตย์มึงพากูเที่ยวหน่อยดิ จะได้เปิดหูเปิดตากูมั้ง มาอยู่นี้ซักพักยังไม่ได้ไปไหนเลย” ผมบอกมันซึ่งมันก็ไม่ปฏิเสธครับ ไอนี้มันไม่ค่อยพูดแต่มันก็ตามใจผมนะครับ มันไม่ค่อยเที่ยวกับไอเอกกับไอเจมส์เท่าไหร่ เพราะสองคนนี้วัน ๆ ได้แต่เมากันครับผมก็ไปกับพวกมันบางครั้ง แต่ไม่บ่อยนะครับไปบ่อยก็เกรงใจพวกมันครับมันเลี้ยงตลอดทำไงได้ครับคนมันรวย
“มึงอยากไปไหน” ไอตี๋ถามผมครับ
“แล้วแต่คนขับรถเลยว่ะกูไม่รู้จักซักที่”
“ไปสวนสนุกกัน” แล้วมันก็ขับรถพาผมไปเรื่อย ๆ ครับ มันพาผมไปถึงสวนสนุกอย่างปลอดภัยแต่แล้วก็เหมือนไปเดินกับคนใบ้นั้นแหล่ะครับแต่ก็ยังดีขึ้นมาหน่อยช่วงนี้ ที่มันยังพอชวนคุยมั้ง
“เฮ้ยตี๋ไปเล่นนั้นกัน” ผมชี้ไปที่รถไฟเหาะ แต่เห็นมันส่ายหัวผมก็เจ้ากี้เจ้าการพามันไปขึ้นจนได้ครับ น่ากลัวชะมัด ลงมาก็พากันไปกินนั้นกินนี้ครับ ผู้ชายสองคนไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน แปลกป่ะ ผมจะจ่ายตังทีไรมันจ่ายให้ผมทุกทีเลยครับ เหมือนตลกบริโภคไงไม่รู้ครับ
“อันนี้มึงไม่ต้องเลี้ยงกูเลี้ยงเอง” มันก็ฟังครับให้ผมเลี้ยงแต่โดยดี
สรุปว่าวันนี้โคตรสนุกแล้วก็โคตรเหนื่อยครับ กลับมาถึงห้องพากันอาบน้ำมานั่งดูทีวีแล้วก็นอนหลับกันครับ ตกดึก
-
:z13:
-
สนุกดีว่าแต่....
ใครเป็นพระเอกเนี่ย?
-
ตอนที่ 8 อะไรนักหนา
ตกดึก ไอตี๋ไอทั้งคืนครับไม่รู้มันเป็นหวัดป่ะ เล่นเอาผมไม่ได้นอนไปด้วยกันกับมันเลยครับ แต่ก็ยังดี พอใกล้สว่างมันหายจามครับ มันเตรียมชุดนักศึกษา มาเรียบร้อยแล้วครับ ตื่นเช้ามาเราก็ไปเรียนด้วยกัน
“เฮ้ย ทางนี้” ไอเอกโบกไม้โบกมือเรียกผมกับไอตี๋
“มึงสองคนมาด้วยกันได้ไงว่ะ” ไอเจมส์ถามด้วยความสงสัย
“ก็ไอตี๋มานอนกับกูเมื่อคืน” ผมบอกไปครับ ไอสองคนนั้นก็ไม่ถามไรต่อ
“เฮียกานต์ เฮียเฟิร์ส ทางนี้” ไอเอกอีกแล้วครับ จะเรียกมาทำไมก็ไม่รู้ ผมว่าไม่ได้เจอหน้ามันมาเกือบอาทิตย์แล้วนะครับ เสื้อผ้ามันก็ไม่ไปเอาเสื้อผ้าผมมันก็มาเอามาคืนครับ หายไปเลยมาโผล่อีกทีวันจันทร์ พี่กานต์กับไอเฟิร์สมันเดินมาด้วยกันครับ
“เฮียสองคนเลี้ยงข้าวเช้าพวกผมหน่อยดิ” ไอเจมส์ครับตลกบริโภคครับงานนี้
“พวกมึงไม่มีตังค์ไง” พี่กานต์สวนให้ครับ
“โหยเฮียเลี้ยงน้องเลี้ยงนุ่ง แค่นี้ไม่ได้ ใจว่ะ” ไอเจมส์ตัดพ้อ
“เออ” พี่กานต์ตอบแค่นั้นก็พากันไปบริโภคของฟรีที่ร้านในมหาลัยกัน อิ่มฟรีอีกแล้วกู
“เดี๋ยวเย็นนี้กลับหอกับกูนะ” ผมแทบสำลักน้ำครับมันมาบอกตอนที่ผมกำลังดื่มน้ำอยู่ ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไปครับ หลังจากตอนเช้าแยกย้ายกัน ผมก็ไปรอมันที่สนามบาสครับมันเล่นบาสกับเพื่อนมันครับมันเก่งพอตัวครับ พอมันเล่นเสร็จมันก็เดินมาหาผมแล้วก็ไปขึ้นรถมันออกไป
“พี่มีไรกับผมป่าว” ผมถามมันไปครับ
“ป่าว” มันตอบแค่นั้นแล้วก็นำเสื้อผ้าของมันที่มันเตรียมมาขึ้นไปห้องผมด้วยครับ เล่นเอาผมงงเลยจะเอาไรกับกูวะเนี่ย
“เอาเสื้อผ้ามาไม” ผมสงสัยก็เลยถามไป
“วันนี้กูนอนด้วยไม่อยากกลับบ้าน” อ้าวหอเยอะแยะทำไมไม่เช่าทิ้งไว้ว่ะบ้านก็ใช่ว่าจะจน ปวดหัวกับพวกนี้จริง เมื่อวานไอตี๋วันนี้ไอเฟิร์ส ห้องกูสงสัยเป็นห้องสาธารณะไปละ
“เฮ้ย ได้ไงพี่”
“รังเกียจกูเหรอ” อ้าวพูดงี้ผมจะไปต่อไงนิ
“เออ ๆ” ก็ตอบได้แค่นี้แหล่ะครับผม
“ป่ะอาบน้ำ” เฮ้ยไรของมึงว่ะ
“เฮ้ย ไรพี่ พี่อาบก่อนเลยเดี๋ยวผมอาบต่อ” มันก็ฟังครับให้รู้ซะมั้งว่าใครเป็นใครนี้ห้องใคร 555
พอมันอาบเสร็จก็เดินใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาตามเคยครับ ผมก็ไม่ได้คิดไรมากผู้ชายเหมือนกัน ผมก็เข้าไปอาบต่อครับ ซักพัก
“เฮ้ย อาบน้ำนานจังวะ ไม่ต้องไปกินมันละข้าวหน่ะ” อ้าวไอนี้ผมก็อาบผมงี้ปกตินานที่ไหน ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำไอนี้
“เออ ๆ” ผมตอบแค่นั้นก็ใส่ผ้าขนหนูเดินออกมาผืนเดียวเหมือนกันครับ ไม่รู้จะอายไปไม แต่มันดันเล่นพิเรณครับมันกระโดดมาดึงผ้าขนหนูผมออก
-
ตอนที่ 9 ไอบ้านี้
มันกระโดดมาดึงผ้าขนหนูผมออกครับ ซึ่งผมไม่ได้ตั้งตัวด้วย เห็นกันไปเลยจะ ๆ ครับงานนี้ไม่มีกั๊ก ผมรีบเอามือปิดแทบไม่ทัน
“เล่นไรนิ” ผมพูดน้ำเสียงจริงจัง
“เออล้อเล่นนิดล้อเล่นหน่อยโกรธเหรอ” มันพูดน้ำเสียงอ่อน ๆ ครับผมก็เลยไม่ได้ไรแล้วบอกให้มันรีบส่งผ้าเช็ดตัวคืนมันก็ส่งแต่โดยดี
มันก็พาผมมากินข้าวครับสงสัยเป็นร้านแพงอีกตามเคย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจ่ายครับ
“ไม่เบานิเรา” มันพูดไปยิ้มไปครับ
“หยุด เลย” ผมรู้ครับว่ามันหมายถึงอะไร ไอนี้ลามปามใหญ่ครับเห็นผมไม่ว่าให้มานอนห้องด้วยเอาใหญ่เลยครับ
“ฮัลโหลครับ” ผมรับโทรศัพท์ขณะนั่งรถ
“แอร์เหรอมีไรป่าว” แอร์โทรมาครับเรากะลังดูใจกันครับ อิอิ
“ป่าวแค่คิดถึง ทำไรอยู่หรอ” แอร์ตอบกลับมาครับ ผมนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในรถเลยครับ
“ผมกำลังจะไปกินข้าวครับ” ผมตอบไป แล้วอยู่ดีดี คนขับรถมันก็กระแอมมาครับ ผมมองไปยังเสียงกระแอมนั้น มันส่งสายตาให้ผมเหมือนว่าให้วางไรประมาณนี้ครับ เรื่องไรผมจะวาง ผมก็คุยต่อได้อีกนิดหน่อย
“วางได้แล้วมั้งถึงแล้ว” มันพูดแค่นี้เหมือนน้ำเสียงปนน้อยใจ หรือว่าผมคิดไปเองไม่รู้ครับแล้วมันจะมาน้อยใจผมไม งงครับงานนี้ผมก็เลยบอกลาแล้ววางสายไป แล้วเดินตามมันเข้าไปในร้านครับอย่างที่ผมกะไว้ไม่มีผิดครับ แพงชัวร์ ขณะกินข้าวโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นไม่ต่ำกว่าสิบเหมือนเดิมครับแต่มันก็ไม่รับ
“ทำไมไม่รับหล่ะ” ผมถาม
“กินข้าวอยู่ ไม่ได้มากินคนเดียว” เอ๊ะผมรู้สึกว่าคำพูดมันแปลก ๆ นะที่ว่าไม่ได้มากินคนเดียวเหมือนโดนว่าไงไม่รู้ครับที่ผมรับโทรศัพท์ตอนอยู่บนรถมันหรือว่าผมคิดไปเองสงสัยคิดไปเอง หลังจากนั้นก็เป็นฝ่ายที่ผมชวนมันคุยมั้งครับ คุยเรื่องต่าง ๆ นา ๆ แล้วก็อิ่มไปอีกมื้อ
พอขับรถถึงห้องเราสองคนก็ขึ้นห้องไปนั่งบนเตียงดูทีวีไปประมาณสี่ทุ่ม
“ป่ะนอน” มันบอกผมครับ แล้วจะไรกับกูนิ จะนอนไม่นอนก็เรื่องของกู คิดในใจครับ
“ไม่ง่วง”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน”
“ยังไม่ง่วง ง่วงก็นอนไปก่อน”
มันลุกไปปิดไฟปิดทีวีเลยครับ ไอเชี่ยนี้ อะไรกันนักหนาว่ะทำอย่างกะเป็นพ่อผมงั้นแหล่ะ นอนก็นอนว่ะผมก็เลยนอนครับซักพักมันก็มากอดผม
“ขอกอดหน่อย” อ้าวกอดแล้วมาขอ
“เฮ้ยพี่ ผมผู้ชายนะ” ผมตกใจครับไม่คิดว่าผู้ชายหน้าตาดี ๆ เพียบพร้อมอย่างมันจะมาทำแบบนี้กับผม ผมพยายามจะดันตัวมันออกครับ
“เฮ้ยพี่กอดน้องไม่ได้ไง” มันพูดแบบนี้ครับ
“ไม่ได้” ผมก็บอกมันไป
“เออน่าอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้พาไปฆ่าแค่นอนกอด” อ้าวไอนี้ผมรู้สึกหวั่น ๆ ไงพิกลกลัวเรื่องมันจะเลยเถิดมากกว่านี้ดิ (ล้อเล่นคร๊าบบบบ)
นอนไปได้ซักพักมันคงรู้ว่าผมยังไม่นอน
“ไม้พี่มีไรจะบอก” คราวนี้มันพูดเพราะครับทำเอาผมรู้สึกทะแม่ง ๆ ไงพิกล
เพิ่มให้ 8 กะ 9 เน้อ :really2:
-
ตี๋ หรือ เฟิร์ส เป็นพระเอก หรือยังมีคนอื่นอีก
-
ความลับครับ :z1:
-
อ๊ากกกกกก ลุ้นๆ ติดตามด้วยนะคะ ^^
-
สนุกมากๆ มาต่ออีกนะครับ
-
มีสาวมาติดด้วยอ่ะ
หึงอ่ะดิ :m18:
-
บอกอะไร
-
ตี๋กับเฟิร์สคิดอะไรกับไม้
สองคนสองแบบ
-
รีบๆมาบอกน้า~ หุหุ
-
อยากให้เขียน ตอนที่ ทุกครั้งที่มีการอัพเรื่อง คือเขียนที่ชื่อเรื่องอ่ะครับ เช่น เผลอ.....ใจรักไปแล้วครับ ตอนที่10 เพราะคนอ่านจะได้รู้ว่ามาอัพตอนใหม่แล้วแล้ว เรื่องน่าสนใจมากๆครับ มาเขียนต่อนะครับ เป็นกำลังใจให้ เชื่อว่าใครได้อ่านคนจะติดตามเยอะแน่นอน อย่าลืมอัพตอนที่ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
-
ตอนที่ 10 เปิดใจ
“ไม้พี่มีไรจะบอก” คราวนี้มันพูดเพราะครับทำเอาผมรู้สึกทะแม่ง ๆ ไงพิกล
“มีไร” ผมถามไป
“พี่ชอบไม้นะ” ผมงี้อึ้งแดกเลยครับ ผู้ชายบอกชอบผมครับ ความจริงต้องผู้หญิงดิ สะบัดความคิดออกไปทั้งหมด
“เฮ้ยผมผู้ชายนะ ผมชอบผู้หญิง” ผมพูดตามจริงไปครับ
“เออพี่รู้ พี่ก็ชอบผู้หญิงเหมือนกัน แต่พี่ไม่รู้เป็นไรพอเห็นหน้าไม้นาน ๆ ไปมันมีความรู้สึก”
“แต่ผมชอบผู้หญิง” ผมย้ำ
“ก็บอกว่าพี่รู้ พี่จะรอให้ไม้มาชอบพี่ พี่จะพิสูจน์ให้ไม้เห็น พี่ก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่พอเห็นไม้ก็บอกแล้วมันมีความรู้สึก” มันพูดแค่นั้นครับแล้วกอดผมแล้วก็แกล้งหลับไป แต่มันทิ้งให้ผมนี้ดิครับ กระวนกระวายใจ มีผู้ชายมานอนกอด มีผู้ชายมาบอกชอบ อะไรกัน คิดไปจนเผลอหลับไปครับ ตื่นเช้ามา คราวนี้มันปลุกผมครับมันใช้มือมาขยี้หัวผม
“มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” อ้าวเมื่อคืนพูดไม้พูดพี่มาเช้านี้เรียกมึง นี้เหรอว่ะที่ว่าชอบ
“เออตื่นแล้ว” ตื่นมาพร้อมหัวฟู ๆ เลยครับ มันขยี้หัวผม แล้วผมก็โซเซไปเข้าห้องน้ำ
ผมแต่งตัวเสร็จ มันก็พาผมไปกินข้าว ร้านแถวหน้ามหาลัยนั้นแหละครับ คนอย่างมันคงไม่ไปกินข้าวร้านแถวข้างถนนแน่นอนครับ พาผมเข้าร้านเดิมที่มันเคยนัดผมให้ไปเขียนชื่อนั้นแหล่ะครับ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากินร้านอย่างงั้นมันดีตรงไหน เปลืองก็เปลือง แต่ผมก็กินครับ ของฟรีใครจะไม่กินจากนั้นเราสองคนก็เข้าไปในมหาลัยกัน
“ทางนี้” ไอเอกโบกไม้โบกมือเรียกผมครับ
“หวัดดีเฮีย ไปไงมาไงมากับไอไม้ได้” มันยกมือไหว้ไอเฟิร์สแล้วถามต่อเลยครับ ไอนี้กวนติงแถมยังสอดรู้สอดเห็นอีก
“ไปนอนกับมันมาหนะ” มันตอบแค่นี้ครับ แต่ไอเจมส์กับไอเอก ทำหน้าอึ้งครับสงสัยมันคงคิดเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วครับงานนี้ ไอตี๋นี้ดิครับมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ บอกไม่ถูกครับผมเลยเบนหลบสายตามันไป
“มึงสองคนคิดไรกันนิ ไอนี้” ผมว่ามันไป
“คิดไรของมึง ไอนี้ร้อนตัว” อ้าวมันตอบมางี้ครับ
“อ้าวไอนี้ ทำหน้าซะขนาดนั้นไม่ต้องบอกกูก็รู้มึงคิดไรกัน มันไม่ได้เป็นอย่างมึงคิดหรอก” ผมพูดไปแต่สีหน้าของมันยังดูเหมือนจะไม่เชื่อครับ
“มึงมีไรที่ยังไม่ได้บอกกูป่ะ” คุณตี๋ครับมันพูดขึ้น
“มีอะไร ก็ไม่มีไรที่ปิดมึงไว้นิ” ผมพูดไปเพราะไม่มีไรจริง ๆ ครับ
“แล้วเฮียไปนอนกับมึงได้ไง” ไอเจมส์ครับคราวนี้ เพื่อเป็นการคลายความสงสัยผมเลยเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นให้พวกมันฟังแต่ไม่ได้เล่าว่าไอเฟิร์สบอกชอบให้พวกมันด้วยนะครับ ใครจะไปกล้าบอกครับว่ามีผู้ชายมาบอกชอบ
“อ๋อ” ไอสองคนนั้นมันตอบพร้อมกัน ส่วนคุณตี๋ก็ไม่พูดไรครับ แล้วพวกผมก็เดินขึ้นห้องไปเพื่อเรียนคาบแรก ไอเฟิร์สมันขอแยกตั้งแต่ตอบคำถามไอเอกเสร็จแล้วครับ ระหว่างทางผมชวนคุณตี๋
“ไปดูหนังกันมะ” แล้วก็หันไปชวนไอสองคนนั้นครับ
“ไม่ได้ว่ะ นัดสาวไว้” ไอเอกมันพูดพร้อมกันยักคิ้วให้ผมกับไอตี๋ครับ
“กูก็ไปไม่ได้ว่ะ แม่ดิบอกให้กลับบ้านไม่รู้ไปไหน ไม่บอกกูด้วย โทษทีวะ” ตกลงว่าคงไม่ได้ไปหรอกครับเซงเลย
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน” คุณตี๋ออกตัวครับ เย็นนี้ผมสองคนก็พากันไปดูหนังที่ห้างแห่งหนึ่ง เป็นหนังแนวรักสดใสครับ เพราะดูเรื่องอื่นไม่ค่อยสนใจ คุณตี๋มันก็ไม่ว่าไรได้แต่ตามครับกำลังจะเข้าโรงหนัง เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล หวัดดีครับ” ผมพูดไปเพราะเป็นเบอร์แปลก ๆ
“กูเองนะ” กูเองนะกูไหนว่ะ
“ใครว่ะ” มันกูมาครับ
“กูเฟิร์ส” อ๋อไอเฟิร์ส
“เฮ้ย แล้วพี่เอาเบอร์ผมไหนมา” ผมตกใจเลยถามไป
“เอามาจากไหนไม่สำคัญ แต่นี้อยู่ไหน”
“กำลังจะดูหนัง” ผมบอกไป
“กับใคร” อ้าวจะไรกับกูวะเนี่ย จะกับใครแล้วมันเกี่ยวไรกับมึง ใจผมอยากพูดไปแบบนี้ครับ
“ไอตี๋” ผมตอบสั้น ๆ แต่มันก็ไม่วาย
“รอกูด้วย เดี๋ยวไปหาไปซื้อตั๋วให้ด้วย” อ้าวมันสั่งครับ ไอตี๋มองหน้าผมใหญ่เลยครับแล้วก็วางสายไป
“ไอตี๋รอนี้แปบน่ะไปซื้อตั๋วอีกใบก่อน”
“ซื้อให้ใคร” มันถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่เหมือนแฝงไรบางอย่างครับ
-
o13 น่าสงสัยตี๋จริงๆ คิดไรกะไม้อ่ะเปล่า ชอบๆน่าติดตามครับ
-
ตี๋แกคิดไม่ซื่อแน่ๆ
-
น่าติดตาม ๆ :mc4: :mc4:
-
หรือจะเป็น ตี๋-เฟิร์ส ก็ดีนะ :laugh:
-
มาเป็น กขค. เขาสิ แผนสูงนิพี่ระหัส
-
ใครพระเอกกันแน่นา ตี๋ หรือ เฟิร์ส
ลุ้นๆ
-
จะเกิดศึกชิงนายมั้ยเนี่ย
เอ้า...เก๊งงง!ยกที่หนึ่ง 5555
-
555 เอาแล้ว ทีนี้ไม้จะทำไง แล้วใครล่ะที่ไม้เผลอใจไปรัก
-
ตอนที่ 11 ดูหนัง
“ซื้อให้ใคร” มันถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่เหมือนแฝงไรบางอย่างครับ
“ไอเฟิร์ส” ผมตอบมันแค่นั้นมันก็ดีนะครับไม่ถามผมต่อ ผมรีบวิ่งไปซื้อตั๋วดีนะครับยังมีที่ว่างข้าง ๆ ผมสามคนเหลืออยู่หนึ่งที่ ไม่นานตัวปัญหาก็มาถึงครับ โดดเด่นเห็นแต่ไกลครับ ผมงี้เห็นสาว ๆ มองตามมันตาไม่กระพริบเลยครับ ทั้งรูปร่างหน้าตาการแต่งตัวดูดีมากครับ แล้วไปชมมันไมนิไม่ใช่ไรหรอกครับอิจฉาครับ
แล้วเราสามคนก็เข้าโรงหนังไป ไอเฟิร์สมันเจือกนั่งคั้นกลางเลยครับ มันซื้อป๊อบคอนก่อนเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ครับมาเห็นอีกทีก็ยืนวางบนตักผม ดูเหมือนผมเป็นคนใช้มันเลยครับงานนี้ พอหนังเริ่มฉายมันก็มีฉากกุ๊กกิ๊กกันต่าง ๆ นานา ครับก็หนังแนวนี้มันไม่มีไรมาก พอฉากพระเอกจะจูจุ๊บนางเอกไอเฟิร์สก็หันมา ไอตี๋ก็หันมาทางผมแล้วมันสองคนจะหันมาทำไมนิ แต่ที่ลามปามใหญ่คงไอเฟิร์สครับมันเอามือมาจับมือผม เพราะมือผมวางไว้บนที่พักแขนครับแล้วมือก็ถือป๊อบคอนให้มันอยู่ มันก็ได้แต่หยิบกินอย่างเดียว กว่าหนังจะจบแขนชาเลยครับ เพราะยื่นให้มัน ๆ ก็ไม่ถือ ส่วนไอตี๋ก็นั่งเงียบหรือนั่งหลับไม่รู้ครับ ผมมองมันหลายครั้งเหมือนกันตลอดการดู
ออกจากโรงหนังมาไอตี๋มันก็ขอตัวกลับเลยครับ
“เออ ไม้กูกลับก่อนนะ ที่บ้านเรียกวะ” มันพูดไปงี้ครับ
“ป่ะงั้นกูกลับด้วยไปส่งกูก่อน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปส่ง” มันบอกคุณตี๋ของผมครับ อีกอย่างคุณตี๋มันก็ไม่ได้ไรมากมายอยู่แล้ว
“ครับ” มันตอบแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปครับ
“เฮ้ย พี่ให้ผมทิ้งเพื่อนได้ไง” ผมว่าให้มันครับ แต่มันคงหน้าด้านครับฟังซะที่ไหน
“ไปกินข้าวกัน” มันพูดครับ
“ยังไม่หิว” ผมบอกมันไป ใจก็หิวหรอกครับแต่หงุดหงิดครับ
“หรือว่าจะให้ลากไป กลางห้างแบบนี้คนเยอะดีน่ะ” มันขู่ผมครับมันคงทำจริงด้วยแหล่ะมันยืนมากำลังจะเอื้อมดึงข้อแขนผม
“เออ ๆ ไปก็ไป” ผมไม่อยากอายกลางห้างครับ เลยได้แต่เดินตามมันไป มันพาผมไปกินสุกี้ครับในห้างนั้นแหล่ะขอไม่บอกยี้ห้อนะครับ เดี๋ยวจะเป็นการโปรโมทมากเกินไป 555
มันสั่งชุดกลาง ๆ มาครับแล้วผมก็รีบกินเลยหิวมาก
“ไหนบอกไม่หิว กินอย่างกับตายอดตายอยากมาจากไหน” อ้าวไอนี้กวนครับ แต่ก็จริงของมัน
“เออ หรือว่าไม่อยากให้กิน” โมโหครับ กินกันเสร็จมันก็ลากผมไปซื้อของใช้ของมันครับ ซื้อไรไม่รู้ของมันเยอะแยะครับ
“หนังเมื่อกี้สนุกดีน่ะ” มันพูดครับ คงสนุกแค่มันคนเดียวนั้นแหล่ะครับไอผมนี้ก็กลัวไอตี๋เห็นว่ามันจับมือผมแทบตาย พอได้ของครบมันก็ขับรถมาส่งผมที่ห้องพร้อมกับขนข้าวของที่มันซื้อขึ้นห้องผมด้วยครับ
-
ตอนที่ 12 ตกลงว่าชีวิตคงไม่เหมือนเดิม
หลังจากที่มันเอาข้าวของที่มันซื้อมาขึ้นห้องผม ส่วนมากเป็นของใช้ส่วนตัวของมันทั้งหมดครับ
“จะมาอยู่ด้วยซักพัก” มันพูดแค่นี้ครับ
“เฮ้ย ได้ไงพี่ไม่มีบ้านอยู่เหรอ”
“มี ไม่ได้มาอยู่ฟรีหรอกน่า เดี๋ยวค่าหอจะออกเอง” อ้าวพูดเองเออเองนี้หว่า
“ไม่ได้” ผมพูดเสียงแข็ง แต่มีเหรอมันจะฟัง คนไรไม่รู้ครับเอาตัวเองเป็นใหญ่ ผมไม่อยากมีเรื่องก็เลยตามเลยครับคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวของผม ซึ่งยังไงมันก็จะไม่ซื้อครับ สรุปว่าถ้าผมใช้ผ้าเช็ดตัวต่อมันก็ต้องเป็นผืนที่ชุ่มน้ำว่างั้น
“ไม้ เอาสบู่ที่ซื้อมาให้หน่อย” มันพูดพร้อมกับปลดล็อคกอนประตูห้องน้ำครับ
“เอานี้” ผมแค่แง้มประตูแล้วยืนมือเข้าไปครับ แต่มันดิครับเล่นพิเรณไรไม่รู้ ดึงมือผมเข้าไปในห้องน้ำ หัวผมนี้ดิชนกับขอบประตูเลยครับ
“เป็นไรป่าว” มันยืนขึ้นทั้งอย่างนั้นเลยครับ ภาพขอเซ็นเซอร์นะครับ ไม่อยากเล่ามันสยิว 5555
“ไม่เป็นมั้ง เล่นไรไม่รู้จักเล่น” ผมบนมันไป
“ขอโทษ” มันพูดอ่อนลงครับ แล้วก็เอามือมาลูปหัวผม หน้าด้านซิปครับ ไม่มีปิดเลยงานนี้ มันเลยปล่อยมือผมแล้วผมก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับดึงประตูให้มันปิดครับแต่มันก็ไม่ได้ล็อคประตูแต่อย่างได แล้วมันก็เดินออกมา มันมาหยิบแคเกงขาสั้นตัวเดียวใส่ ทำให้เห็นหุ่นของมันเต็มตาครับเพราะผมไม่ค่อยมองมันหรอก ตอนที่มันเคยมานอนแบบเต็มที่ซักที ตัวมันสูงขาว ผิวพรรณมันดีมากครับมีกล้ามนิด ๆ พอให้เห็น ดูดีเลยครับ ผมก็อยากได้หุ่นแบบนี้เหมือนกันครับ
พอใส่เกงเสร็จแล้วมันก็เดินมายืนผ้าเช็ดตัวให้ผม
“เช็ดหัวให้หน่อย” มันพูดพร้อมกับนั่งที่หว่างขาของผมเลยครับ
“มือด้วนไง” ผมพูดไป
“ป่าว แค่อยากมีคนดูแล” เฮ้ยไอนี้มาไม้ไหนเนี่ย “น่ะ น่ะ” มันพูดต่อเออเอาก็เอาว่ะแค่เช็ดหัว ผมก็เช็ดหัวให้มันไปเรื่อย ๆ มันก็เอาหัวของมันเอี้ยงไปหนุนขาซ้ายผมครับ
“นวดหลังให้ด้วย” มันสั่งอีกแล้วครับ ผมก็นวดหัวอ่อนจริงผม มันบอกให้ทำไรทำหมดครับ
“พี่ถามจริง ไมไม่ไปนอนกับแฟนพี่โน้นมาให้ผมที่เป็นผู้ชายมาเช็ดหัว นวดหลังให้ผมว่ามันไม่ใช่นะ” ผมอยากคล้ายปมสงสัยที่ผมมีครับ ขืนให้ผมอยู่แบบนี้ต่อไปไม่รู้จะอยู่ได้ป่ะ
“ไม่อยากให้ทำ” ดูมันพูดดิครับ เอาแต่ใจตัวเองชิป “ก็บอกแล้วว่าชอบยังไม่พออีกเหรอ” มันพูดน้ำเสียงเหมือนจะจริงจังนะครับ ผมก็เลยไม่อยากขัดมัน ก็นวดหลังให้มันไปเรื่อย ๆ ครับแล้วมันก็ลุกมานอนบนเตียง แล้วก็สั่งต่อ ผมก็นวดให้ไปเรื่อย ๆ จนมันเผลอหลับไปแล้วผมก็ไปอาบน้ำ ครับ นี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วผมไม่อยากตื่นสายก็เลยนอน
“ขอกอดหน่อยน่ะ” ร้อนก็ร้อนยังจะมากอดกูอีก ไม่ได้ว่าไรมันหรอกครับ ไม่อยากขัดก็ปล่อยให้มันกอดไป
พอตอนเช้าผมรู้สึกว่ามีไรมาทิ่มขาผมครับ
-
โหยาวขนาดทิ่มขาเลยเหรอ ถ้าทิ่มแถวโคนขาหลังพอไหว
-
อาาาาไรทิ้งหว่า o18
-
อะไรทิ่มอ่ะ
-
:o12: ไม้เสร็จแน่ๆ แต่สงสารตี๋เนอะ เชียร์ใครดีอ่ะ มาต่ออีกนะครับ
-
รุกเร็วจริง
-
:L2:
-
เนียนตลอดอ่ะ :pigha2:
-
ตอนที่ 13 เอาแล้วไง
พอตอนเช้าผมรู้สึกว่ามีไรมาทิ่มขาผมครับ ผมรู้เลยว่าเป็นไร ไอนี้ทะลึ่งแล้วครับ
“เฮ้ย พี่ลุก” ผมรีบเขยิบขาออกแล้วปลุกมัน
“มีไร” มันพูดยังไม่รู้สึกครับ
“ไอเฟิร์สน้อยมันมาทิ่มขาผมเนี่ย”
“มันคงโกรธหนะ มาช่วยให้มันสงบหน่อยดิ” ไอนี้มันพูดหน้าด้าน ๆ ครับ
“ไรวะ ไปเลยโน้น” ผมชี้ไปห้องน้ำโน้นครับ มันก็ยังไม่ยอมไปครับ มันดึงแขนผมเขาไปกอดต่อครับ ไอนี้ คราวนี้ไม่กอดเปล่า ยืนหน้ามาหอมแก้มผมครับ ผมงี้อึ้งเลย
“เฮ้ยพี่ทำไร เดี๋ยวฟ้าผ่าตายหรอก” มันไม่ฟังเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งไอเฟิร์สน้อยมันยังโกรธอยู่นั้นแหล่ะครับ ไอนี้นับวันมันยิ่งลามปามใหญ่ครับ ได้คืบเอาศอกครับ มีหวังถ้าอย่างงี้ซักวันผมคงอดใจไม่ไหว (ล้อเล่นคร๊าบ ผมยังมีแต่สาว ๆ คร๊าบ)
ตั้งแต่ไอเฟิร์สมาอยู่กับผมได้เกือบเดือนนี้ผมไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์กับแอร์เลยครับ พอจะคุยมันก็จะแย่งโทรศัพท์ไป ผมเลยต้องบอกลาแอร์ไปตลอดครับ จนพักหลัง ๆ มานี้แทบไม่ได้คุยกันเลย แล้วเรื่องแอร์ก็ซา ๆ ไปครับ เพราะไอเฟิร์สนี้แหล่ะครับ ไอเฟิร์สมีคนโทรหามันเหมือนกันแต่มันก็ไม่ได้รับนอกจากสายจากที่บ้านครับมันถึงรับ แต่สายคนอื่นยกเว้น พี่กานต์กับเพื่อนมันครับ คุณตี๋ตั้งแต่รู้ว่าไอเฟิร์สมาอยู่กับผมก็ไม่โทรมาเลยเหมือนกันครับ เจอหน้าก็ไม่ค่อยจะพูดไรครับ ปกติมันก็ไม่พูดอยู่แล้ว แต่นี้ยิ่งเอาใหญ่เลยครับ
“รีบไปอาบน้ำดิ” มันบอกผมครับ “ช้าเดี๋ยวอาบให้” ผมงี้วิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวพร้อมจะไปเรียนแล้วครับ วันนี้วันศุกร์ด้วย ขี้เกียจมากครับ มันก็พาผมไปกินข้าวไรตามปกติ จนใครแถวนั้นมองครับ สงสัยคิดว่าผมกับมันเป็นแฟนกันมั้งครับเพราะเห็นภาพแบบนี้เกือบเดือนแล้วนิครับ ผมก็ไม่รู้ทำไงว่าจะไปเปลี่ยนความคิดคนพวกนั้นยังไง ก็ได้แต่เลยตามเลยหน่ะครับ
“พี่ ผมพูดจริง ๆ น่ะตั้งแต่พี่มาอยู่กับผมเนี่ยไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบผมเลย ผมว่าเราเป็นเหมือนปกติเถอะ” ผมพูดไปตามความรู้สึกครับซึ่งไม่รู้ว่าจะทำร้ายความรู้สึกใครรึเปล่า แต่ถ้าให้ผมอยู่อย่างงี้ผมบอกเลยครับว่าตอนนี้รู้สึกแปลก ๆ ผมกลัวซักวันผมจะไปชอบผู้ชาย เข้าจริง ๆ แพ้ใจตัวเองครับ 555
“ไม้ไม่ชอบเหรอ” มันพูดน้ำเสียงน้อยใจครับ ซึ่งก็ทำให้ผมรู้สึกผิดบ้างที่พูดแบบนั้นออกไป มันดีกับผมนะครับยอมรับ แต่ในความรู้สึกลึก ๆ บอกผมว่าไม่ใช่ หรือว่าผมไม่เปิดใจยอมรับกันแน่ก็ไม่รู้ครับ
“เปล่าพี่ ถือว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้พูดแล้วกัน” ผมตัดปัญหาครับ เพราะรู้สึกผิดด้วย มันก็ไม่พูดไรต่อครับ ก็กินไปเรื่อย ๆ พอกินเสร็จมันนั้นแหล่ะครับจ่ายตังค์แล้วมันก็ไม่พูดกับผมไปตลอดทาง เลยครับ นี้ตกลงงอลว่างั้น โตเป็นควายทำเป็นเด็ก ๆ แต่ผมก็พูดแรงไปเหมือนกันครับรู้ตัว
“ไอไม้วันนี้ ไปฉลองกับกูป่าว” ไอเอกครับ ไม่รู้มันจะฉลองไรของมันอีกครับ
“คงไม่ได้วะ ต้องรีบกลับห้อง” ผมบอกมันตามจริงครับ ต้องรีบกลับไปรอไอเฟิร์สครับ เพราะปกติมันจะมารับ แล้วกลับพร้อมกันแต่วันนี้มันไม่พูดไรครับ
พอตกเย็นก็เป็นอย่างที่คาดครับมันกลับมาห้องแต่มันก็ไม่ได้คุยไรกับผมนะครับ
“ไปกินข้าวกัน ผมเลี้ยง” ผมพูดทำลายความเงียบ
“อืม” มันตอบแค่นี้ครับแล้วก็เดินตามผมลงมา
“โกรธผมเหรอที่ผมพูดไปเมื่อเช้า ผมขอโทษละกัน” ผมพูดไป
“ไม่ได้โกรธก็ไม้พูดความจริงพี่จะโกรธได้ไง” อ้าวมาแนวพูดดีครับ แต่ชัดเลยน้ำเสียงของมันน้อยใจเห็น ๆ ครับ แล้วทำไมผมต้องมาง้อผู้ชายไม่รู้ บอกตรง ๆ ความรู้สึกมันพาไปครับ ผมพามันไปนั่งร้านอาหารตามสั่งแถวนั้นครับซึ่งมันทำหน้าเลิกลั๊ก
“จะให้มากินร้านแบบนี้เนี่ยน่ะ” มันพูดครับ แล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“นั่ง ไม่ลองกินแล้วจะรู้ได้ไง” ผมสองคนคุยกันเสียงเบา ๆ ครับ เพราะกลัวเจ้าของร้านได้ยิน มันก็ยินยอมครับกลับมานั่งเหมือนเดิม
“จะกินไร” ผมถามมัน
“กินไรก็กิน เอาเหมือนกันนั้นแหล่ะ” มันพูดครับสงสัยมันไม่เคยมาจริง ๆ ปกติมันจะพาผมไปร้านหรู ๆ แพง ๆ ครับ แต่ให้มากินแบบนี้คงครั้งแรก
“ป้าครับ กระเพราะสอง ไข่ดาวด้วยนะครับ”
พออาหารมาวางบนโต๊ะ
-
ตกลงเฟิร์สเป็นพระเอกใช่เปล่า ไม้นี่จะมึนเรื่องของตี๋ไปไหน
อย่างนี้แสดงว่าทั้งสองคนชอบไม้แน่ๆ
+1+เป็ดให้ค่ะ
-
+1 แต่ "สั้นจัง" :serius2:
-
ผมมีเรื่องจะบอก คือว่า เรื่องนี้ผมเขียนไว้ซักพักแล้ว
ตอนก็ไม่มีเยอะ ประมาณ 20 กว่าตอน
ผมอยากขอความคิดเห็นผู้อ่าน ว่า อยากให้เพิ่มตอนหรือเปล่า
ถ้ายังไงก็คอมเม้น กันด้วยนะครับ
^ ^ :L2:
-
รออีก หนุกๆ
-
เริ่มพัฒนานิดดูจากไม้แล้วคงเริ่มหวั่นไหวไม่มากก็น้อยแหละ
สู้ๆพี่ frist
-
ชอบอ่ะ...
-
สนุกแบบนี้เพิ่มตอนไปเลยครับ ขอยาวๆนะครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
ตามสะดวกคนเขียนเลยจ้า :110011:
-
ตอนที่ 14 เผลอใจ
พออาหารมาวางบนโต๊ะ มันก็ทำเหมือนไม่อยากกินครับ แต่ทำไงได้มันก็ต้องกินครับ
“กิน” ผมสั่ง คราวนี้มันไม่ขัดค่อย ๆ ตักอาหารเข้าปากครับสุดท้ายมันก็กินหมดจานจนได้ มันก็ยังพูดน้อยเหมือนเดิมครับหลังจากกินเสร็จก็เดินขึ้นห้อง มันก็เอาผ้าเช็ดตัวผมนั้นแหล่ะเข้าห้องน้ำไป
“ให้ถูหลังให้ม่ะ” ผมครับเป็นคนบอกมัน หาเรื่องใส่ตัวแล้วครับ ง้อมันหน่อยเรื่องดีดี มันก็มีครับทำให้แค่นี้ไมผมจะทำไม่ได้
“อืม” มันก็ตอบแค่นี้ครับ
ผมก็เข้าห้องน้ำไปทั้งชุดนั้นแหล่ะครับถอดแต่เสื้อ แล้วก็ถูกหลังให้มันไปเรื่อย ๆ พอตาผมก้มต่ำลง
“เฮ้ย ไอเฟิร์สน้อย” ผมพูดออกไป
“ก็ใครมาทำให้มันตื่นหล่ะ” มันพูดครับ “มารับผิดชอบมันด้วย”
“ได้ไง ไม่เอาหรอก” แล้วผมก็แล้วออกจากห้องน้ำเลยครับ มันก็ล้างสบู่แล้วพันผ้าเช็ดตัวออกมา อ๋อผมลืมบอกว่าผมไปซื้อผ้าเช็ดตัวมาอีกผืน ผืนของผมยกให้มันไปเลย มันก็คงจะเห็นครับ เลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาให้ผมเช็ดหัวให้มัน คราวนี้มันนั่งบนขอบเตียงครับ โดยที่ไอเฟิร์สน้อยยังตื่นอยู่ครับ เอาใจมันหน่อยครับ ผมไปยืนตรงขวางขามันโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อนั้นแหล่ะครับแล้วก็เช็ดหัวให้มัน มันก็กอดเอวผมเลย
“คราวหลังอย่าพูดแบบนี้อีกน่ะ รู้มะว่าพี่เสียใจขนาดไหน” มันพูดแค่นั้นครับแล้วก็ให้ผมเช็ดหัวให้มันต่อโดยที่หัวมันอยู่ทีท้องของผมครับ รู้สึกจักจี้ไงไม่รู้ครับเวลามีใครมาสัมผัส แต่ก็เลยตามเลยครับ จนมันพอใจมันก็คลายอ้อมกอดออก แล้วก็นอนรอผมที่เตียง ผมก็เข้าไปอาบน้ำ รู้สึกว่าวันนี้เวียนหัวไงไม่รู้ครับ อาบน้ำเสร็จผมเลยขอนอนเลย
“ผมเวียนหัวไงไม่รู้ขอนอนก่อนละกัน”
“เป็นไรมากป่าว” มันถามด้วยความเป็นห่วงครับ วันนี้มันเลยไม่กอดผม แต่หันหน้ามาทางผมตลอดครับจ้องผมจนกว่าผมจะนอน ผมนี้ยอมรับครับว่าเมื่อก่อนไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกแปลก ๆ ครับไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แล้วก็เผลอหลับไป พออีกวันมาเป็นไข้เฉยเลยครับ ไม่รู้ทำไมก็ไม่ได้ไปตากแตดหรือไรครับแต่ฝนตกนิดหน่อยเมื่อวาน สงสัยเพราะอากาศเปลี่ยนครับ แต่ไอเฟิร์สไม่เห็นมันเป็น
“ตื่น ตื่น” มันเขย่าตัวผม “เฮ้ยตัวร้อนนี้หว่า ไปหาหมอกัน” มันกระวนกระวายครับ
“ไม่เป็นไรพี่กินยาเดียวก็หาย”
“เอางั้นเหรอ” มันถามย้ำครับ “เอางั้นเดียวไปซื้อกับข้าวมาให้”
ซักพักมันก็ขึ้นมาพร้อมกับยาครับ มันให้ผมกินข้าวแล้วก็กินยาบอกให้ผมพักผ่อนมันก็เลยขาดเรียนมาดูแลผม ส่วนไอสามคนนั้นพอรู้ว่าผมเป็นไขมันก็มาหาผมกันหมด
“เป็นไงกูนึกว่าตายแล้ว” ไอปากหมาครับไอเอกครับ
“คงไม่ตายหรอกดูเฮียดูแลมันซะขนาดนี้” ไอเจมส์เสริม ส่วนคุณตี๋ของผมเงียบครับ แต่รู้ว่าพวกมันเป็นห่วงผมนั้นแหล่ะครับ
“เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนพวกมึงดูแลมันด้วยน่ะ” ไอเฟิร์สบอกพวกมันครับ
หลังจากไอเฟิร์สลงไป “ไอไม้เฮียเฟิร์สกับมึงเป็นไรกัน” ไอเอกถามครับ
“ใช่มึง บอกพวกกูมาเลย” ไอเจมส์เสริมครับ
“อืมเพื่อนกันบอกพวกกูมาเถอะกูรับได้” คุณตี๋ครับจากที่ไม่เคยเซ้าซี่ ครั้งนี้มันถามขึ้นครับ
ผมก็เลยตัดสินใจ
-
wow น้องไม้จะเล่าว่ามีใจให้เฮียใช่มั้ยล้า >.< โอ้ยค้างคาอ่ะคนเขียน
-
ต่ออีกต่ออีก ชอบบบบบบบบ
-
ชอบอ่ะ
-
งานนี้สงสารน้องตี๋นะ
-
ค้างอ่ะ จะรอฟังความจากไม้นะ ^^
-
ตอนที่ 15 เรื่องจริงหรือแค่ฝัน
ผมก็เลยตัดสินใจที่จะบอกพวกมันว่า “กูยังชอบผู้หญิงเว้ย พวกมึงก็รู้แต่ไอเฟิร์สมันบอกว่าชอบกู แล้วมันก็มาขออยู่กับกูนี้แหล่ะ”
“จริงดิวะ” ไอเจมส์พูด
“เฮียเฟิร์สเจ้าชู้จะตาย มึงไม่รู้กิตติศัพท์กูเคยเรียนที่เดียวกันมา แฟนเฮียแต่ละคนสวย ๆ ทั้งนั้นไหงมาชอบมึงว่ะ” ไอเจมส์บอกหมดเลยครับ
“เหรอว่ะ แล้วกูจะรู้ได้ไง แต่ก็พูดตรง ๆ นะเว้ยกูก็รู้สึกแปลก ๆ กับมันว่ะ ไม่รู้เป็นไร” ผมสารภาพกับพวกมัน พวกมันก็ไม่ได้ว่าไรผมนะครับ รู้สึกว่าใจผมไขว้เขวไงไม่รู้ หรือว่าผมจะชอบผู้ชายแล้วจริง ๆ แต่ผมว่าไม่ใช่ครับ ไม่ใช่รีบลบความคิดทั้งหมดออกแล้วก็คุยกับพวกมันสามคน ไปจนไอเฟิร์สมันกลับเข้ามาในห้องครับ
“พวกมึงยังไม่กลับกันเหรอ เดี๋ยวเฝ้าต่อให้เองไม่ต้องห่วงไปเรียนกันเถอะ” มันพูดกับเพื่อนผมครับ พอขึ้นมาก็นำเรื่องมาทันที อะไรกันนักกันหนาไม่รู้ครับ ผมก็ทนอยู่กับมันได้มาจนถึงทุกวันนี้นะครับ “เป็นไงดีขึ้นยัง” มันพูดพร้อมกับเอามือมาแตะหน้าผากผมครับ ตอนนี้ก็เริ่มจะดีขึ้นแล้วครับ มันก็พูดนั้นพูดนี้ให้ผมฟังสารพัดดูทีวี เล่นเกมส์ไปเรื่อย
“ป่ะไปอาบน้ำกันจะได้ไปกินข้าว” ผมยังไม่ได้พูดไรมันก็ลากผมเข้าห้องน้ำไปเลยครับ แต่ผมก็เดินหนีออกมาปล่อยมันอาบคนเดียวครับ ใครจะไปกล้าครับอาบน้ำด้วยกัน อึ๋ย พอมันอาบเสร็จผมก็เข้าไปอาบต่อแล้วก็ลงไปกินข้าวกัน ผมใช้ชีวิตแบบนี้ถือว่าเป็นปกติแล้วครับตอนนี้
วันนี้มันพาผมไปเดินซื้อของในห้างครับ ผมเหรอก็ได้แต่เดินตามนั้นแหล่ะครับจะมีสิทธิ์มีเสียงไรครับของแต่ละอย่างมันก็ซื้อแต่ของมียี่ห้อทั้งนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าราคามันจะขนาดไหนแต่มันซื้อแบบไม่คิดชีวิตเลยครับอยากได้ไรก็หยิบจับเอาหมด ไอผมจะไปทักท้วงไรมันก็ไม่ได้หรอกครับ ซื้อของเสร็จมันก็พาผมนั่งรถไปเรื่อย ๆ แต่ไม่ใช่ทางกลับห้องนะครับ
“พี่จะพาผมไปไหน” ผมชักเอ๊ะใจเพราะทางนี้ไม่คุ้นครับอีกอย่าง ก็ไม่เคยมาทางนี้ด้วย
“ไม่ต้องถามมาก ถึงแล้วก็รู้เอง” อ้าว ไอนี้ถามดีดี ตอบกวนติง ผมเลยตัดสินใจไม่คุยกับมันต่อครับคุยแล้วเสียรมณ์ครับ
“อะ ถึงละ” มันนำรถไปจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ครับ ผมก็มองหน้ามันเป็นเชิงคำถามว่าพามานี้ทำไม โดยที่ผมไม่ทันถามมันก็บอก
“บ้านกูเอง วันนี้เราจะนอนกันที่นี้” เอ๊ะผมว่ามันยังไม่ได้ถามผมนะครับ และผมก็จำได้ว่ายังไม่ได้ตอบตกลงไรมันด้วย
“คุณหนู” หญิงวัยกลางคนครับเรียกไอเฟิร์สว่าคุณหนู โตเป็นควายอยู่แล้วยังมีคนเรียกคุณหนูครับ
“ป้าเตรียมโต๊ะอาหารให้ผมยัง” มันถามป้าคนนั้นครับ
“อ๋อ เรียบร้อยแล้วค่ะ” มันก็พาผมไปนั่งที่ห้องอาหารของบ้านมันครับใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านผมอีก ผมพึ่งเคยมาบ้านมันครั้งแรกครับ แต่ทั้งบ้านมันก็มีแต่คนใช้พ่อ แม่ มันผมยังไม่เคยเห็นครับ
“พ่อ แม่พี่หล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ทำงาน ต่างประเทศโน้น” มันเล่าให้ผมฟังครับขณะนั่งกินอาหาร พ่อ แม่ มันไม่ค่อยได้อยู่บ้านครับส่วนใหญ่ไปทำงานต่างประเทศทั้งบ้านก็มีแต่มันอยู่คนเดียวครับ เรียกว่าใหญ่สุดในบ้านมันบอกน้องมันก็ไปเรียนต่างประเทศครับ น้องมันเป็นผู้หญิงผมก็ไม่เคยเห็นหน้าหรอกครับ ผมพึ่งมารู้เรื่องราวต่าง ๆ ของมันมากขึ้นก็วันนี้แหล่ะครับ พอกินอาหารเสร็จก็พาผมขึ้นไปบนห้องของมัน ผมนี้อึ้งเลยครับ ห้องใหญ่มากแล้วไมมันไม่ชอบอยู่บ้านว่ะ วัน ๆ ไปขลุกอยู่กับผมที่ห้อง ห้องก็เท่ารังหนู
“ผมลงไปด้านล่างแปบนะ” ผมบอกมัน มันก็ไม่ได้ว่าไรครับ ผมถือโอกาสแอบเดินดูบ้านมันครับ ของทุกอย่างตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเลยครับ สะอาด
“หวัดดีครับป้า ผมไม้นะครับ” ผมแนะนำตัวให้ป้าคนเมื่อกี้รู้จักครับ ไอเฟิร์สมันไม่ได้แนะนำผมเมื่อกี้ ก็เลยต้องแนะนำตัวเองนี้แหล่ะ
“คะคุณไม้ป้าชื่อชะเอมนะค่ะ”
“ป้าไม่ต้องเรียกผมคุณหรอกครับ ผมฟังแล้วรู้สึกแปลก ๆ”
“ค่ะ” ป้าเขารับปาก แล้วก็พูดคุยกับผม จนไอเฟิร์สลงมาตามนั้นแหล่ะครับ ป้าเขาเลยขอตัว
“คุยไรกับป้าเขา” มันถามด้วยน้ำเสียงดุดุ ครับ ไม่รู้จะดุไมแต่ผมก็ไมได้กลัวไรแล้วตาก็เหลือบไปเห็นหมาสามตัวครับกำลังวิ่งมา หาไอเฟิร์สน่ารักครับผมนี้วิ่งเข้าไปอุ้มเลยครับ ขนฟูนุ่มมาก ๆ ครับ
“น่ารักวะ”
“แต่น้อยกว่าเจ้าของมันนิดนึง” มันพูดกวนติงครับ
“มิกกี้ ลูซี่ ลิลลี่ นี้แม่ใหม่พวกแก” อ้าวมันแนะนำผมให้หมารู้จักครับ ที่ป้าคนเมื่อกี้ไม่แนะนำไอนี้
“เฮ้ยพี่ ผมไปเป็นแม่พวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อีกเดียวก็เป็น” มันพูดทิ้งท้ายแค่นี้แล้วมันก็เดินขึ้นห้องไป ปล่อยหมาน้อยน่ารักสามตัวอยู่นี้มันไม่ให้ตามขึ้นไปครับ ผมก็เลยต้องวางลงแล้วก็วิ่งตามมันขึ้นไป
-
คืนนี้ไม้จะรอดหรือไม่
ก็เฟิร์สเขายกตำแหน่งแม่ของ มิกกี้ ลูซี่ ลิลลี่ ให้ไม้ไปแล้วนี่
-
ไม่ทันไรจะได้เป็นแม่แล้วหรือไม้
-
อีกแล้วอ่ะค้างอีกแล้ว หึๆพามาบ้านแบบนี้ระวังโดนนะน้องไม้
-
อึ๋ย
ค้าง
:sad4:
-
เดี๋ยว...คืนนี้ได้รู้ ว่าพ่อหรือแม่ใหม่ เอิ๊กๆ ^^
-
น่ารักดีอ่ะ มาต่ออีกนะคับ
-
ไม่รอดแน่ๆ
-
ตอนที่ 16 เอาจนได้
ผมวิ่งตามมันขึ้นไปบนห้องของมัน ห้องมันมีของครบหมดเลยครับเหมือนอย่างกับบ้านหลังหนึ่งเลย คือไม่ต้องเดินลงมาด้านล่างก็ได้ครับ ตู้เย็น ทีวี ครบครัน ผมกับมันนั่งดูทีวีกันซักพักก็นอนครับ เตียงใหญ่มาก
“ขอกอดหน่อย” กอดอีกแล้วครับ
“เดี๋ยวพี่เตียงออกจะกว้างขนาดนี้” ผมท้วงครับ แต่ก็ไม่เป็นผล
“หรือว่าจะให้ทำอย่างอื่นด้วย” มันพูดงี้ครับผมก็ต้องตามใจมัน บ้านมัน ตัวก็โตผมคงสู้ไม่ได้หรอกครับถ้ามันจะทำไรผม พอใกล้เช้า
“พี่ พี่ ไอ้เฟิร์สน้อยมันโกรธ เอามันออกจากขาผมไป” ผมพูด
“ไม่ได้ วันนี้คงต้องมีคนช่วยสงบอารมณ์ให้มันหน่อย” มันพูดหน้าตาเฉยครับ
“ไม่เอาพี่”
“น่ะ น่ะ ช่วยพี่หน่อยไม้ปล่อยให้มันโกรธแบบนี้มาหลายครั้งแล้วน่ะ” มันอ้อนผมครับแต่ใครจะไปทำลง ผมก็มียางอายนะครับบอกก่อน
“ไม่เอาพี่” ผมยืนยันคำเดิมคราวนี้มันหันหลังให้ผมครับ สงสัยงอลเรื่องไม่เป็นเรื่องครับ
“เออก็ได้” ผมบอกไป “แล้วจะให้ผมช่วยไง” ใจดีสู้เสือครับ
“มือมีไว้ทำไม” มันถอดกางเกงเลยครับ เพราะมันใส่กางเกงนอนตัวเดียว มันให้ผมใช้มือช่วยมันผมดูหน้ามันงี้หลับตาพริ้มเลยครับสงสัยจะ....ซักพักมันก็เอามือมาดึงหัวผมไปแนบอกมันครับ แต่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกนะครับ ไม้น้อยก็ตื่นเหมือนกันผมไม่คิดเหมือนกันครับว่าผมจะมีอารมณ์กับผู้ชาย
“โหยไม้น้อย ก็โกรธเหรอนี้ มา ๆ เดียวพี่ช่วย” มันก็เอามือมันมาคว้าไม้น้อยของผมเลยครับ ผมยังไม่ได้ตั้งตัวอายดิครับ รู้สึกว่าหน้ามันร้อน ๆ ไงพิกล จากมือที่มันช่วยผมอยู่ก็เปลี่ยนเป็นปากครับ
“เดี๋ยวพี่” ไม่ทันแล้วครับห้ามไม่ทัน ผมก็.........ดิครับเลยปล่อยเลยตามเลย พอผมใกล้เสร็จ
“ไม่ไหวแล้วพี่” กำลังจะดึงหัวมันออก แต่มันก็คาไว้อย่างนั้น ทำเอาผมอึ้งอีกรอบ
“ไม่เป็นไรของคนที่พี่ชอบไม่รังเกียดหรอก” มันบอกมางี้ครับ ตกลงว่าเช้านี้เรื่องที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดจนได้ ขื่นยังเป็นแบบนี้ต่อไปผมว่าผมคงอดใจไม่ไหวแน่เลยครับ ที่ไม่ไหวนี้ (คงจะอดใจตามน้ำไม่ไหวน่ะ อิอิ)
เช้านั้นผมไม่คุยกับมันเลยครับ ไม่ใช่ไรหรอก อายมาก
อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ใกล้ปิดเทอมแล้วครับ ผมคงต้องกลับบ้านไปหาแม่บ้าง แม่ผมอยู่คนเดียวครับ พ่อผมเสียไปตั้งแต่ผมอยู่ ป.5 บ้านผมเปิดร้านขายของครับร้านก็ถือว่าไม่ใหญ่มาก ผมเป็นคนเหนือสุดในสยามครับไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าจังหวัดไร พึ่งมาเรียนไม่เท่าไหร่ก็ใกล้จะปิดเทอมละ รู้สึกว่ามันไวมากเลยนะครับเวลาเดี๋ยวนี้หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้ครับ
หลังจากวันสอบวันสุดท้าย
“นี้พวกมึง กูจะกลับบ้านมีใครอยากไปเที่ยวกับกูป่าว” ผมถามพวกมันหลังจากสอบเสร็จครับ
“กูก็อยากไปอยู่หรอก แต่แม่กูดิบังคับให้กูไปเรียนพิเศษต่างประเทศวะ บอกว่าจะได้ไปเปิดหูเปิดตาขัดไม่ได้ว่ะ” ไอเจมส์พูดครับตัดออกไปหนึ่งคน
“กูก็เหมือนกัน” ไอเอกครับสงสัยมันคงไปด้วยกัน
“มึงหละไอตี๋” ผมถามมันครับ
“ไว้โอกาสหน้าละกัน ช่วงนี้พ่อ แม่ กูไม่อยู่” สุดท้ายก็ต้องกลับเองครับงานนี้ เฮ้อนั่งรถไกล ๆ ไม่มีคนคุยด้วยนี้ก็น่าเบื่อเหมือนกันนะครับ พอไอเฟิร์สมารับกลับไปที่ห้อง
“พี่ผมจะกลับบ้านนะ คงใกล้เปิดเทอมโน้นแหล่ะผมถึงจะกลับมา” ผมบอกมันครับ
“ที่ไหน” อ้าวไอนี้อยู่ด้วยกันจนใกล้จะปิดเทอมมันยังไม่รู้ครับว่าผมคนจังหวัดไร
“เชียงราย” ผมบอกมันไปแค่นั้นครับ
“ไปด้วยดิ” ไอคนที่ไม่อยากให้ไปเจือกเสนอตัวอยากไป แต่คนที่อยากให้ไปกับปฏิเสธครับ
“แต่ผมจองตั๋วเรียบร้อยแล้วมีใบเดียว” ผมบอกมันไปที่จริงไม่ได้จองหรอกครับโกหกมันไปงั้นแหล่ะไม่อยากให้มันตามมา แต่ก็เอาจนได้
“ตั๋วนั้นหนะฉีกทิ้งเถอะขับรถไปด้วยกัน” ไอนี้หาเรื่องตลอดครับมันกะว่าจะไม่ให้ผมมีชีวิตส่วนตัวเลยรึไงก็ไม่รู้ ก็ถึงวันเดินทางจนได้
-
เฟิร์สค่อยๆแทรกตัวเองเข้าไปในชีวิตของไม้ แบบปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะ
-
555
แทรกซึมเข้าไป น้ำตกใส่หิน หินมันยังกร่อน ครับ
-
ไม้จ๊ะ ใจอ่อนแล้วหรอ 5555
-
เฟิร์ส สั่งจริงสั่งจัง
-
เค้า.....กันแล้วอ่ะ :-[
-
เฟริสสุดยอด
-
ไปเปิดัวว่าที่ลูกเขยแล้ว น้องไม้ไม่รอดค่ะไม่รอด
-
ฮ่า เฟิร์สเค้าเอาจริงเว้ย :z2:
-
ตอนที่ 17 จะพากลับบ้านหรือจะพาเที่ยวรอบเมืองกันแน่
ในที่สุดก็ถึงวันที่ต้องเดินทางซักที รู้สึกตื่นเต้นไงไม่รู้ครับ ผมตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า แต่บางคนมันยังไม่ตื่น
“ตื่น ตื่น ตื่น” ผมปลุกมัน มันก็ยังทำงัวเงียเหมือนไม่อยากตื่นอยู่ครับ
“ขออีกห้านาที” แนะมีต่อรอง
“ตั๋วผมยังไม่ไดฉีกทิ้งนะ” ผมบอกมันไป มันก็เลยต้องตื่นแต่โดยดีครับ
ผมรู้สึกอยากกลับบ้านไว ๆ เพราะจากนี้ไปถึงเชียงรายอย่างน้อย ถ้าขึ้นรถก็สิบสองชั่วโมง แต่ถ้าเอารถส่วนตัวกลับก็น่าจะแปดถึงสิบชั่วโมงแล้วแต่ ระหว่างรอผมก็เก็บข้าวของที่เตรียมไว้ เอาไปใส่รถของมันครับ ผมบอกให้มันเอารถธรรมดาไปแต่มันก็หาได้ฟังแม้แต่นิดเดียวยืนยันจะเอารถคันหรู สีดำ ของมันไปให้ได้ ผมก็เลยไม่รู้จะเถียงยังไง ดีนะครับที่ผมยังไม่ได้ซื้อตั๋วรถ ไม่งั้นคงเสียดายตังแย่ พอมันอาบน้ำสระผมออกมา ผมก็ยืนเสื้อผ้าให้มันใส่ ตัวที่มันบอกให้ผมเตรียมให้ตั้งแต่เมื่อคืนนั้นแหละ ไม่อยากให้มันมัวแต่หา ก็เลยตระเตรียมให้เรียบร้อย จะได้ไม่เสียเวลาด้วย
“ลงไปกินข้าวก่อน” ผมลืมสนิทเลยมัวแต่ตื่นเต้นจะได้กลับบ้าน พูดไปก็อดขำตัวเองไม่ได้
“พร้อมเลยนะ กลัวไม่ได้กลับบ้านไง” มันว่าให้ผม
“เออ รีบ ๆ กินจะได้รีบ ๆ ไป”
ล้อหมุนแปดโมงเช้า มันพาผมขับไปเรื่อย ๆ ไม่ได้เร็วมากครับระหว่างทางชี้โน้นชี้นี้ให้ผมดูตลอดทางแล้วตกลงจะถึงรึเปล่าเนี่ยบ้านผม และแล้วล้อรถของมันก็มาหยุดตรงหน้าวัด ๆ หนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง
“ลง” ผมทำหน้าสงสัยว่าจะให้ลงไปทำไม
“ลงไปทำไม”
“ลงไปไหว้พระก่อน” อ้าวแล้วนี้ตกลงมันจะพาผมมาทัวร์หรือว่าพาผมกลับบ้านนิ
“เออะ ๆ เออ” พูดไรไม่ออกครับ ไม่เข้าใจความคิดของมันแม้แต่นิดเดียว
“เขาว่าถ้ามาขอพรอะไรก็ได้ที่วัดนี้จะทำให้สมหวังดังปรารถนานะ” มันพูดให้ผมฟังต่าง ๆ นานา ชี้โน้นชี้นี้ ให้ดูสงสัยมันเคยมาแล้วครับ ไอผมก็ยังงง ๆ ไม่หายว่ามันจะพาผมมาแวะทำไมเนี่ย ผมไม่รู้จะพูดไรครับตลอดทางมันก็สาธยายเรื่อง ต่าง ๆ ให้ฟัง
“ป่ะ กินไอครีมกันก่อน ร้านนี้อร่อยนะ” ร้านไอครีมบรรยากาศติดแม่น้ำ ร่มรื่นอากาศเย็นสบาย ตกแต่งสวยงามเน้นธรรมชาติเป็นหลัก นี้ก็บ่ายสามแล้วครับ
“วันนี้เราจะพักที่นี้กัน โทรจองโรมแรมไว้ละ”
“เดี๋ยว ๆ พี่ตกลงว่าเราจะกลับบ้าน หรือว่ามาเที่ยว”
“กลับบ้านไง” มันตอบหน้าเฉยครับ “แต่ขับรถนานมันง่วงเหนื่อย ต้องได้พักผ่อนมั้ง” เออเนอะ ผมก็ลืมคิดเพราะผมไม่ได้เป็นคนขับ
“แล้วไมเหนื่อยบ่อยจริง”
“ก็” เงียบไปซักพักสงสัยนึกคำพูดไม่ออกครับ “อยากอยู่กับคนที่ชอบสองต่อสองนาน ๆ ไม่ได้ไง” อ้าวคำตอบกวนนิครับงานนี้
“........” ผมกำลังอ้าปากจะเถียง “อย่าเถียง” รู้ทันอีก ตกลงว่าผมจะเอาชนะมันไม่ได้เลยไงนี้ T^T
รถแล่นไปจอดบริเวณรีสอร์ทแห่งหนึ่ง รีสอร์ทหรูเลยหล่ะ ไม่ถือว่ากลางป่ามากมายอะไรมีบ้านพักเป็นหลัง ๆ แยกกันเป็นสัดส่วน บ้านพักแต่ละหลังมีสระว่ายน้ำส่วนตัว ตัวอาคารสร้างจากไม้สวยงามร่มรื่นเงียบสงบ แล้วก็ที่ขาดไม่ได้สำหรับมันก็คือ (ราคา) ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะครับ
“เชิญทางนี้ครับ" พนักงานต้อนรับผู้ชายถือกระเป๋า เดินนำพวกผมไปยังบ้านพัก โดยที่ไม่ได้ถามอะไรเลยเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าจะมีแขกมาพัก เขาพามาจนถึงบ้านพักริมลำธารเสียงน้ำไหลพาใจสงบเลยแหละครับ
“นี้กุญแจครับ มีอะไรเรียกใช้ได้ตลอดเวลาเลยนะครับ” แล้วพนักงานคนนั้นก็วางกระเป๋า แล้วก็เดินจากไป
“เข้ามา” ผมมัวแต่เหมอลอยดูบรรยากาศรอบด้านที่สวยงามในระดับหนึ่งเลยครับ แล้วก็เดินตามหลังมันเข้าไปในห้อง
-
สงสัยใช้เวลาเดินทางจากกรุงเทพไปเชียงรายข้ามวันข้ามคืนหรือเปล่าเนี่ย
-
เที่ยวก่อนกลับบ้าน
พี่เฟิร์ส พาไหว้พระ ขอพร เอาจริงเป็นแน่แท้
-
เหมือนไปเที่ยวมากกว่านะ 555
-
พาไปเปิดตัวหรอจ๊ะ :impress2:
-
18..........................
หลังจากเดินเข้าห้องไปก็ต้องตกใจกับบรรยากาศในห้องพักครับ พูดตรง ๆ ผมยังไม่เคยมาพักในที่แบบนี้ก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา ทำให้ลืมเรื่องกลับบ้านไปชั่วขณะเลยครับยอมรับ ภายในห้องจะมีระเบียงใม้ยืนออกไป ทำให้มองเห็นลำธาร และขุนเขาเขียวขจีได้อย่างชัดเจน บรรยากาศมันช่างเป็นใจครับ ดีนะที่มันพาผมมาถึงก่อนพระอาทิตย์ตกไม่งั้นคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้แน่นอนเลยครับ
“ชอบป่ะ” มันถามผม
“ชอบ”
“ถ้าชอบก็มานี้” มันนั่งบนเตียงครับแล้วเรียกผมไปหามัน ผมก็เดินไปแต่โดยดี
“มีไร”
“เข้ามาใกล้ ๆ ดิไม่อยากเสียงดัง” เฮ้ย มันต้องทำไรผมแน่ ๆ เลยผมคิดไปไกลแล้วครับ รู้สึกหวั่น ๆ ไงพิกล ทำหน้าเลิกลักเหมือนไม่อยากเข้าใกล้มันจนมันสังเกตอาการได้ครับ
“ไม่ทำไรหรอกหนา คิดไรอยู่ มานวดให้หน่อยไม่ค่อยได้ขับรถไกล เมื่อยตัว” แล้วมันก็ถอดเสื้อกับกางเกงออกครับ
“เดี๋ยว ๆ จะให้นวด แล้วถอดเสื้อกับกางเกงทำไม”
“เหอะน่านวด ๆ ไปเถอะ” แล้วมันก็ฟุบลงไปกับเตียง ผมก็ต้องทำครับอาศัยเขามา ทำดีกับเขาหน่อย ไม่ต้องจ่ายตังค์ ทำงานเข้าแลก เศร้าครับแล้วมันก็หลับไป ผมก็ไม่ไหวหรอกครับ นอนด้วยกันกับมันนั้นแหละ น้ำก็ไม่ได้อาบหรอก
ผมว่ามาครั้งนี้มันคงวางแผนทุกอย่างไว้แล้วแหล่ะครับ เพราะผมรู้สึกว่าตลอดทางมาเหมือนมันวางโปรแกรมไว้ว่าจะพาผมไปที่ไหนบ้าง ที่ไหนดี ไม่ดี ไอนี้มันร้ายกาจจริง ๆ ครับไม่รู้ว่ามันเอาเวลาไหนไปสืบเสาะหา
ผมสดุ้งตื่นมาอีกที “ตื่นแล้วเหรอ” มันนั่งเอาหลังพิงกับหัวเตียงโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวสงสัยมันคงอาบน้ำเสร็จแล้วครับ แต่ทำไมผมไม่รู้สึกตัวตอนมันอาบน้ำก็ไม่รู้ “ไปอาบน้ำเดียวไปกินข้าวกัน” ผมก็ไปอาบน้ำออกมาอีกทีมันก็แต่งตัวเสร็จ
“แล้วจะออกไปทำไมนิ ไม่ให้เขาเอามาให้เราที่นี้”
“ออกไปกินที่ห้องอาหารดีกว่า”
“เออ ๆ รอแปบ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วไม่ต้องมาทะลึ่งนะ” ห้าห้า ผมดักทางมันไว้หมดแล้ว
แต่ที่ไหนได้มันสวมกอดจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่น ๆ ของมันรดต้นคอผมเล่นเอาหัวจิต หัวใจผมกระเจิงไปหมด “หยุดเลย จะกินข้าวมะ” ขู่มันไปมันก็ฟัง
มันพาผมเดินไปอากาศเย็นสบายครับ นี้ก็สองทุ่มละ จนไปถึงห้องอาหารที่มันว่ากินข้าวคุยกันไป แขกก็เยอะพอสมควร ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รัก ซะมากกว่าครับสงสัยบรรยากาศมันให้
วันที่สอง ของการเดินทางกลับบ้านก็มาถึง วันนี้มันไม่พาผมเที่ยวครับ สงสัยรู้ว่าผมอยากกลับบ้านมาก อีกอย่างระยะทางก็ไม่ไกลเท่าไหร่แล้วด้วยแต่มันก็ไม่ได้ขับรถไวอะไรนะครับ
“พี่” ผมถามขึ้น
“มีไร”
“พี่เกิดปีนักษัตรอะไร”
“ถามทำไม” มันลังเลที่จะตอบครับ
“บอกมาเหอะ” ผมเซ้าซี่เอาจนได้ครับ
“ปีเสือ” โอ้วไอนี้เกิดปีเสือมิน่า ไอ้ผมมันเกิดปีกระต่าย เพราะเกิดถัดจากมันหนึ่งปีครับ
“ตามความเชื่อของคนเหนือนะ เขาบอกว่าถ้าได้ไหว้พระธาตุประจำปีเกิดของแต่ละปีนักษัตรเขาบอกว่าจะเป็นสิริมงคลกับชีวิต” ผมบอกมันไป
“แล้วไง” มันถามต่อครับ
“คือพี่เกิดปีเสือหนะ พระธาตุประจำปีเกิดคือ พระช่อแฮ่ จังหวัดแพร่ ทางผ่านพอดีแวะไหว้ซักหน่อยสิ เขาบอกว่าจะขออะไรก็ได้สมปรารถนานะ”
“ได้” มันตอบแค่นั้นครับ แต่มันก็คงไม่รู้หรอกว่าอยู่ตรงไหนซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตลอดทางก็ถามกันไปตลอดทาง หน่ะครับ ผมนี้แหละคนถามทาง สุดท้ายก็มาถึงจนได้
สวยงามทีเดียวครับ หลังจากไหว้เสร็จก็เดินทางต่อจนถึง เชียงราย
-
โอ๊ย...กว่าจะถึงบ้าน เที่ยวเพลินเลย
-
+1 แล้วจะขออะไรกันเนี่ย ?
-
หวานนนนนนนนนซะ แล้วเมื่อไหร่น้องไม้จะเสร็จพี่เฟิร์สล่ะค่ะ :haun4:
-
พี่เฟิร์สสู้ๆ :กอด1:
-
อยากมีเวลาแบบนี้มั่ง
-
19 ถึงแล้วเชียงราย
ผมเป็นคนนำทางแนะนำมันตลอดทางจนถึงบ้านผมครับ
“นี้แม่ผม” ผมแนะนำแม่ผมให้มันรู้จัก
“หวัดดีครับแม่”
“แม่ นี้เฟิร์สนะพี่รหัสผม เห็นว่าอยากมาเที่ยวเลยพามาด้วยหน่ะ” ซับเหนือน่ะ มันฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่ก็ยืนตั้งใจฟัง
“ไม้ พาเพื่อนไปพักผ่อนก่อนไป เดี๋ยวเย็นแล้วแม่จะเรียก”
“ครับ ป่ะ” ผมเดินนำมันโดยที่ลากกระเป๋าของตัวเองขึ้นไปบนบ้าน บ้านผมสองชั้นครับชั้นล่างไว้ขายของชั้นบนเป็นห้องนอนแม่และห้องนอนผม พอเข้ามาห้องยังสะอาดเหมือนเดิม สงสัยแม่ต้องทำความสะอาดให้ผมก่อนที่ผมจะมาถึง พอมาถึงแม่ก็ไม่ได้ถามไรมากสงสัยรู้ว่ามาเหนื่อย ๆ หน่ะครับ ห้องผมก็ไมได้ใหญ่มากเตียงก็แคบกว่าที่หอแต่ทำไงได้ก็ต้องนอนกันแบบนี้แหล่ะครับ
“ห้องเล็กหน่อยนะพี่ อาจทำไรไม่ถนัด” ผมบอกมันไป เพราะแค่ห้องนอนมันก็เท่ากับบ้านผมเลยมั้ง
“ไม่เป็นไร” มันพูดแค่นั้น แล้วก็เดินสำรวจห้องผมซะทั่วเลยครับดูนั้นดูนี้ แต่ก็ไม่มีไรมาก “รูปนี้ขอน่ะ” พูดเสร็จก็เก็บใส่กระเป๋าเลย
“แล้วจะขอผมไม”
“อ้าว ก็เมื่อกี้ยังทำหน้ารับทราบเลย”
“ก็ผมก้มลงจะเอาเสื้อผ้าเก็บใส่ตู้ไง” ไอนี้ครับหน้าด้านตลอด แต่ไม่เป็นไรแค่รูปสมัยไหนแล้วไม่รู้นั้น
“นอนก่อนน่ะ เก็บเสื้อผ้าให้ด้วย” เดี๋ยวผมว่าผมต้องเรียกเก็บค่าจ้างที่มันครับไม่งั้นผมต้องรับใช้มันขาดทุนเห็น ๆ ครับ หัวตกหมอนก็หลับเลยสงสัยมันเพลียจัด
“แม่” แม่ผมก็หันมาครับ
“แม่นึกว่าจะมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน” แม่ผมพูดขึ้น
“อ๋อ เอารถส่วนตัวมาผมก็กลัวมันจะเพลียครับ ก็เลยแวะพักก่อนแล้วค่อยยาวมาถึงบ้าน” โกหกไปครับกลัวแม่เป็นห่วง ปกติผมไม่อยู่ติดบ้านหรอกครับ ไปอยู่กับพวกเพื่อนนู้นแต่พอรู้ว่าจะไปเรียนที่ไกล ๆ ก็เลยอยู่ติดบ้านไม่ค่อยออกไปไหน กระทั่งไปเรียนนี้แหละครับ ไม่รู้ว่าเพื่อนผมจะเป็นไงมั้งไม่ได้เจอกันนาน
“วันนี้มีไรกินมั้งแม่” ไม่ได้กินฝีมือแม่มานาน พอสมควรครับคิดถึงเป็นธรรมดา
“ในตู้กับข้าวไปเปิดดู” อ้าวไม่บอก แต่ให้ไปเปิดดูครับแม่ผมเนี่ย รักลูกจริง ๆ
“แม่ขึ้นไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวผมดูร้านต่อให้เอง พักผ่อนมาก ๆ เดี๋ยวช่วงนี้รับงานต่อ” ลูกที่ดีครับ =v= เพราะนี้ก็เกือบสองทุ่มละ แม่ผมต้องตื่นเปิดร้านเช้า
ผมรู้สึกว่ามีเสียงคนเดินลงบันไดมา เลยหันไปดู เป็นใครไปไม่ได้ครับ
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ยัง” อ้าวกวงติงครับ ผมนี้ก็โง่จริงไม่น่าไปถามมันอย่างนั้น ดูได้คำตอบซะดิบดี
“ไปล้างหน้า แล้วมากินข้าว” มันก็ไปล้างหน้า
“กินข้าว” มันถามย้ำครับ
“อืม วันนี้แม่ทำน้ำพริกอ่อง” มันทำหน้าเลิกลัก สงสัยไม่เคยกินครับอีกอย่างผมก็พอรู้ว่ามันอ่ะไม่ค่อยกินของพวกนี้หรอก โน้นต้องร้านอาหารหรู ๆ แพง ๆ
“แล้วมันกินยังไง” ผมก็สอนมันกินครับ
“อร่อยดี”
“ลองบอกว่าไม่อร่อยดูดิ น่าดู”
เราสองคนกินข้าวจนอิ่มผมก็นำไปเก็บ “ดูหน้าร้านให้ที ทีวีอยู่นั้น” สั่งมันครับ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ต้องทำประโยชน์ให้ท่านบ้าง อิอิ
“ไม้ ไม้” มันเรียกผมครับ
“มีไร”
“มีคนมาซื้อของ” ผมก็ออกมาหน้าบ้าน
“อ้าวฝน ซื้อไร” น้องแถวบ้านนี้แหละครับขาว น่ารัก
“อ้าวพี่ไม้กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนั้นใครหนะ หล่อนะ”
“พึ่งกลับมาถึง นั้นเหรอพี่เฟิร์สหน่ะ พี่รหัสพี่เห็นว่าอยากมาเที่ยวเลยพามา”
“พี่เขามีแฟนยัง” ไอฝนถามต่อ
“น่าจะยังน่ะ แต่ฝนนอกใจพี่เหรอ ไม่ได้นะ” ผมล้อมันไปครับ
“โหพี่ไม้ เมื่อก่อนไม่เห็นพูดงี้” ฝนมันท้วงผมครับ เพราะเล่นด้วยกันมาแต่เด็ก ๆ ค่อนข้างสนิทกัน เราสองคนคุยกันได้ซักพัก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานเลยมีเรื่องเล่ากันเยอะหนะครับ แต่ตัวปัญหาก็ลุกจากที่นั่งแล้วเดินตรงมาที่ผม ไม่รู้มันจะทำไรเหมือนกัน
-
ไม้พาเข้าบ้านเลยหรอ? :m12:
-
จะเช้าทางผู้ใหญ่หรือเปล่า ฮ่าๆ
-
หึงอะสิพ่อคุณณณณ
-
555 ลมเพชรหึงกำลังก่อตัวล่ะ
-
พี่รหัสหึงหรอจ๊ะ
-
+1 เฟิร์สจะทำอะไรอ่ะ? o22
-
เหอ เหอ เหอ หวังว่าพี่เฟิร์สคงไม่ทำให้ไม้ได้อายนะ
-
o13
-
สงสัยจะหึงล่ะมั้ง
-
20 อากาศดี
พอมันเดินมาฝนก็ซื้อของแล้วก็เดินจากไปสงสัยอายมั้งครับ คนแปลกหน้า หน้าตาดี
“คุยไรกัน” มันถามอย่างสงสัยครับ มันไม่เข้าใจหรอกเพราะผมกับฝน พูดซับเหนือกันครับ
“อ๋อ เขาขอเบอร์ผมหนะ” โกหกแบบเนียน ๆ ครับ
“แล้วให้ไปป่ะ” น้ำเรียบราบเรียบ แฝงอารมณ์ครับ
“ให้ดิสาวขอเบอร์ ไม่ให้ได้ไง”
แล้วมันก็ทำท่าจะเดินออกจากร้านไป
“ไปไหน” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็จะไปบอกผู้หญิงคนเมื่อกี้ไง ว่านี้ไงแฟน” อ้าวเอาแล้วไงครับ
“เฮ้ยพี่ เดี๋ยว ๆ มานี้ก่อนอย่าพึ่งไป ผมแค่ล้อเล่น” จะให้มันไปพูดงั้นได้ไงละครับ “แล้วผมกับพี่แฟนกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เดี๋ยวนี้แหละ” อ้าวซวยเลยครับ
“เมื่อกี้หน่ะยัยฝน น้องแถวนี้แหละรู้จักกันมานานแล้ว เขาถามว่าพี่หนะมีแฟนยัง เข้าใจม่ะ” มันตั้งใจฟัง และก็น่าจะเชื่อ
“คราวหน้า คราวหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ” มันขู่ผม แล้วก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม แล้วผมทำไมต้องกลัวมันเข้าใจผิด แล้วทำไมต้องอธิบายยืดยาวให้มันฟังด้วยนิครับ สับสนไปหมด
ผมก็ไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ข้าง ๆ มันนั้นแหละ สงสัยอารมณ์มันจะเย็นลงมั้งละ
“โกรธเหรอ” ผมถาม
“ป่าว” ตอบสั้น ๆ ตามสไตคนเอาแต่ใจแล้วก็อยากให้เราเอาใจ
“ดีละ มาช่วยผมปิดร้าน” มันก็ทำตาม ยิ่งคลายความสงสัยให้ผมอีกเปราะ ถ้ามันโกรธหรืองอล ผมบอกไรมันก็จะทำตามแล้วก็ไม่พูดไม่คุย กับผม ปิดร้านเสร็จ วันนี้เหนื่อย ๆ ก็ต้องเข้านอนกัน
“เตียงมันแคบนอนได้มะ”
“นอนได้” แล้วมันก็นอน อากาศค่อนข้างเย็นสบายครับไม่ร้อนไม่ต้องเปิดพัดลมก็นอนได้ แต่มันหันหลังให้ผม สงสัยจะให้เอาใจเรื่องไรครับเสียเชิงชายหมด
“หายโกรธได้แล้วพี่ พรุ่งนี้ผมพาไปเที่ยว” พูดแค่นี้หันหลังก็เปลี่ยนเป็นหันหน้า
“กอดนะ” ตลอดครับ
“คราวหน้าไม่ต้องขอหรอกกอดแล้วมาขอ”
“ได้ไง ก็ต้องขอเจ้าของก่อน เผื่อเขาไม่เต็มใจ” หน้าด้านมะครับ เผื่อเขาไม่เต็มใจพูดมาได้ มันก็ไม่เต็มใจซักครั้งหรอกครับแต่ขัดไม่ได้ เฉย ๆ ชีวิตช่วงนี้ดำเนินไปอย่างราบเรียบครับ ตื่นเช้ามาก็ช่วยแม่ทำงานตามปกติ ส่วนไอเฟิร์สก็นอนกินบ้านกินเมืองของมันไปตามประสาคุณหนู ส่วนคนใช้เห็นจะเป็นใครไปไม่ได้
“พี่ตื่น ได้แล้วนี้มันจะสิบโมงแล้วเนี่ย จะไปมะไปเที่ยวหนะ”
พูดจบผมถูกดึงอย่างรุนแรง จนผมล้มไปทับตัวมันที่กำลังนอนอยู่หน้าผมกับหน้ามันตอนนี้ชิดติดกันจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของมันอยู่เลยครับ และแล้วปากผมกับปากมันก็ โดนแม่เหล็กจากขั่วโลกเหนือ กับ ขั่วโลกใต้ พาประจุดึงดูดเข้าหากันแนบติดกันจนได้ มันไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปครับ ผมรู้สึกว่ามีอะไรอุ่น ๆ พยายามที่จะแทรกเข้ามาภายในปากของผม ผมพยายามจะดันมันออก แต่มือมันก็คว้าหมับเข้าที่ไม้น้อยของผมจนได้ คราวนี้มันกอดผมไว้แน่น หลังจากที่มันถอดริมฝีปากอมชมพูของมันออกจากริมฝีปากผม
“พี่หยุด” ผมขู่มันไปแต่มันก็ไม่หยุดมือหนึ่งอยู่ที่ไม้น้อยอีกมืออยู่ที่หน้าอกผม ขนผมลุกไปหมดครับ รู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่เคยรู้สึกว่าก่อน “พี่” คราวนี้ผมพยายามกลั้นใจตัวเองแล้วพูดเสียงดุกว่าเดิม ทำให้มันหยุดครับ “ผมยังไม่พร้อม” หลังจากที่ทุกอย่างกลับสู่โหมดปกติ
“แล้วเมื่อไหร่ไม้จะพร้อม หละ” มันพูดน้ำเสียงอ่อน ๆ
“ไม่รู้” ผมตอบได้แค่นั้นครับ
“ไม้อย่าให้พี่รอนานนะ” มันพูดทิ้งทายแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
-
ไม้อย่าให้พี่เฟิร์ส
รอนานนะ :z2:
-
o13สนุก น่ารัก แต่พี่เฟริส์อย่าเพิ่งหื่นได้มั้ย เกรงใจว่าที่แม่ยายบ้างสิ หุหุ o18
-
+1 เมื่อไหร่ไม้จะพร้อม ?
-
คาดว่าเร็วๆนี้ ถ้าพี่น่ารัก :give2:
-
อย่าให้รอนาน นะจ๊ะ
-
เริ่มแล้ว
ใจอ่อนแล้วละสิ
(http://www.smileycodes.info/emo/bofu/46.gif)
-
เหมือนเรื่องเล่าเลยวุ๊ย ได้บรรยากาศมั่กๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่ไม้จะใจอ่อนซักที
-
หึงอะดิพี่เฟริส
-
:z1: :z1: :z1:
-
ไม่นานนนนนนนค้าพี่เฟริส์ ใช่มั้ยคนเขียนค่ะ ไม่รอนานเนอะ
-
21 ทัวร์กลางวัน
พอออกจากห้องน้ำมา มันคงจะปรับอารมณ์ให้เหมือนเดิมแล้วครับ
“จะพาพี่เที่ยวไหน”
“ผมจะพาพี่ไป พระธาตุดอยตุง”
ผมบอกเส้นทางมัน มันก็ขับตามผมบอกไปเรื่อย ๆ
“ดอยเยอะเนอะ มองไปทางไหนก็มีแต่ดอย” มันพูดขึ้นครับ
“อืม”
ผมบอกให้เอารถกระบะที่บ้านผมมามันก็ไม่เชื่อยืนยันนอนยัน จะเอารถมันมาครับ ไอผมก็ไม่อยากจะขัด และแล้วก็มาถึงจนได้ครับ สวนดอกไม้เมืองหนาวสวยงาม สีสันสดใสหลากหลายนา ๆ พันธุ์ ปลูกเป็นรูปทรงแตกต่างกันไป
“ถ่ายรูปกัน” มันพูดแค่นั้นแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วมันก็ดึงคอผมเข้าไปให้หัวชิดกัน
“1”
“2”
“3” พอมันกดชัดเตอร์เสร็จ
“ไหน ๆ ขอดูรูปหน่อย” ผมขอดูรูปครับ “เฮ้ยไมเป็นแบบนี้อ่ะ” รูปครับมันมีแค่คนละครึ่งหน้าสงสัยมันจะถ่ายใกล้เกินไปครับ เห็นซีกหน้าซ้ายของผมและซีหน้าขวาของมัน “มาถ่ายใหม่” ผมบอก
“ไม่ สวยดีออก เอาโทรศัพท์มา”
“เอาไปทำไม เออพี่แล้วเอากล้องราคาแพงห้อยคอมาทำไม ถ้าจะใช้โทรศัพท์ถ่ายรูป”
“เอามา” มันยังขู่เอาโทรศัพท์ผมอยู่ครับผมก็ยืนให้มัน มันก็จัดแจงเปิดบลูทูธ แล้วส่งรูปเมื่อกี้มาให้ผม
จัดแจงตั้งเป็นรูปพื้นหลังให้ผมด้วย
“ห้ามเปลี่ยน” มันบอกแค่นั้นครับแล้วก็เดินพร้อมกล้องราคาแพงที่ห้อยคอมันถ่ายรูปต่าง ๆ นานา ถ่ายแต่วิวและดอกไม้ ไม่ถ่ายคนครับถ่ายแค่รูปเดียว อยู่ด้วยกันนับวันความรู้สึกมันยิ่งจะแรงขึ้น ไขว่เขว่ขึ้นเรื่อย ๆ ซักวันหนึ่งผมไม่รู้ว่าผมจะเป็นไงเหมือนกัน
“ไม้ ทางนี้” มันกวักมือเรียกผมให้ไปหามัน ไม่รู้ว่ามันเจออะไรเหมือนกัน ดูน่าตื่นเต้นเหมือนเด็ก ๆ ไงไม่รู้
“มีไร”
“นี้ไง” มันชี้ให้ผมดูต้นไม้ครับ
“ต้นไม้ แล้วไง” เซงครับไอเราก็รีบเดินมานึกว่าจะมีไรแปลก เรียกให้มาดูต้นไม้
“เปล่าแค่อยากให้อยู่ใกล้ ๆ” จุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณเฟิร์สคือเรียกผมให้มาอยู่ใกล้ ๆ
“เออ ช่างคิด” พูดแบบเสียอารมณ์ครับ
“โหยเรื่องแค่นี้ไม่น่าโกรธ” มันพูดเพราะนะครับช่วงนี้ ไม่มีมึงไม่มีกูฟังแล้วรู้สึกลื่นหูไงพิกล
หลังจากที่เราสองคนลงมาจากดอยตุงกัน ผมก็พามันกลับเลยครับ รู้สึกเหนื่อย ๆ เดินทั้งวัน เราสองคนถึงบ้านประมาณบ่ายสามครับ ถึงปุ๊บตรงดิ่งไปยังที่นอนเลยผม เพลีย ๆ ไงไม่รู้กระทั่งแม่เรียกตอนห้าโมงเย็น
“ตื่น กินข้าวได้แล้ว จะไปถนนคนเดินกันไม่ใช่เหรอ” แม่ผมพูดขึ้น เออ ทำให้ผมฉุดคิดขึ้นมาได้
“ครับ” ผมรีบเขย่าตัวไอเฟิร์สแล้วก็รีบวิ่งลงมาด้านลง
-
เดี๋ยวเย็น ๆ มาต่อให้อีกตอน
-
จะรอคะ กำลังลุ้นเลย รู้สึกไม้เริ่มอ่อนให้แล้วนะ ตอนเย็นมีเซอร์ไพรส์ใช่มั้ย แบบว่า :-[ หุหุ
-
ไปดอยตุงถ่ายคู่คนภาพเดียวนี่นะ แหมไปทั้งทีน่าจะมีภาพคู่มาเยอะๆหน่อย
-
ใจอ่อนซะทีเห๊อะ คนอ่านเห็นใจเฟิร์สละ
-
แอบถ่ายไม้หรอป่าว 5555
-
22 ทัวร์กลางคืน
กินข้าวกินปลาเสร็จก็หกโมงเย็นแล้วครับ
“ไปก่อนนะแม่”
มันเดินตรงไปยังรถของมัน
“ไปไหนมานี้”
“เอาไอนี้ไปเหรอ”
“อืม ขึ้นมา” ผมเอารถจักรยานยนต์ออโตเมติก ไม่บอกรุ่นสียี่ห้อน่ะ ออกมา มันก็ซ้อนท้ายผมแต่โดยดี
“ขับช้า ช้าน่ะ” มันบอกครับสงสัยกลัว
อากาศเย็นสบาย ไม่ต้องสวมเสื้อกันหนาวเพราะอากาศดีครับท้องฟ้าแจ่มใสวันนี้ ตลอดสองข้างทางที่ผมพามันขับก็มีไฟสีส้ม เพื่อสองให้ทางสว่างตลอดเวลาทำให้บรรยากาศดูสวยงามมากขึ้น คนซ้อนผมก็ไม่พูดไรได้แต่เอาอ้อมแขนมากอดเอวผมไว้สงสัยมันกลัวตกรถหรืออะไรกันแน่ สายลมพัดเอื่อย ๆ กินลมชมวิวไปตลอดทางกระทั่ง ผมจอดรถที่อนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งรายครับ
“ถึงละ”
“ที่ไหน” มันถามอย่างสงสัย
“ที่นี้เหรอ อนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งราย (หรือพญามังราย) มาเชียงรายก็ต้องมาไหว้ท่าน” ผมบอกและเดินนำมันไปซื้อธูปเทียนที่ขายกันบริเวณหลังอนุสาวรีย์มาเพื่อไหว้ท่านครับ
“เขาบอกว่าจะขออะไรก็ได้น่ะ”
พูดจบมันก็นำธูปเทียนไปจุดแล้วไหว้ นานทีเดียวครับ ผมไหว้ไม่นานหรอกแค่ขอให้มีความสุขอะไรประมาณนี้แหละ ซักพักมันก็ลืมตาขึ้นแล้วนำธูป ไปปักไว้
“พี่ขอไร”
“ไม่บอก”
“บอกหน่อยน่ะ” คราวนี้ผมอ้อนมันครับอยากรู้
“ก็ขอไรไม่มากหรอก แค่ขอให้ได้เป็นลูกเชียงรายอีกคน” ผมค้างเลยครับพูดไรไม่ออก ไม่น่าจะพามันมาเลยครับ แล้วก็ขับรถออกไปจนถึงถนนคนเดินที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
“ถึงแล้วถนนคนเดิน ที่ผมบอกจะพาพี่มา” เป็นการปิดถนนตลอดสายเพื่อให้ร้านค้าต่าง ๆ มาขายสินค้ากันสินค้าส่วนใหญ่ก็จะเป็นสินค้าทำมือ เสื้อผ้า ของกินต่าง ๆ นานา
ผมว่าวันนี้มันโดดเด่นมากครับ ความสูงขาวของมันทำให้สะท้อนแสงไฟของร้านค้า ยิ่งทำให้ใบหน้าของมันดูดีขึ้น ผมสังเกตเห็นสาว ๆ ที่เดินไปเดินมานั้นมองมันแบบไม่คาดสายตาเลยก็มี
“มานี้” ผมไปหยุดอยู่ที่ร้านขายเสื้อที่ระลึก เขียนว่า “ถึงแล้วเชียงราย” เป็นเสื้อสีดำสกรีน ผมตัดสินใจซื้อตัวนึงครับ
“อะ ให้” มันก็รับไว้ครับแต่ใส่ไม่ใส่เป็นอีกเรื่องหนึ่งเพราะว่ามันเป็นคนค่อนข้างยึดติดกับยี่ห้อ ราคา เรื่องนี้ผมรู้ดีเพราะอะไรที่ราคายี่ห้อไม่เป็นที่น่าสนใจของมัน มันจะไม่ใส่หรอกครับ
“ขออีกตัวนึงครับเอาเหมือนกันเลยนะ” เห็นมันพูดขึ้น แล้วก็ยืนให้ผม
“เอามาทำไมผมคนเชียงราย จะให้มาใส่เสื้อถึงแล้วเชียงรายเนี่ยนะ” แย้งมันไป
“เหอะน่า จะได้เหมือนกัน” แล้วก็เดินนำไปเรื่อย ๆ ผมซื้อของกินนั้นนี้ ที่แรกมันก็ไม่กล้ากินหรอก แต่ผมก็ต้องบังคับให้มันลองกินครับไม่งั้นมันจะไม่รู้หรอกว่า ใช้ชีวิตแบบผมหนะเป็นไง จะมัวแต่มายึดติดกับสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่ได้ รู้สึกว่าเรื่องอาหารการกินตอนมันมาอยู่กับผมนี้รู้สึกจะดีขึ้นมากนะครับ อะไรก็กิน แต่เรื่องของใช้ก็ยังคงเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ผมก็ไม่เข้าใจมันหรอกแต่ผมก็รู้นะครับว่ามันพยายามปรับตัวเข้าหาผมมากขนาดไหน
หลังจากเดินตะเวนจนขาลากก็พากันกลับบ้าน
-
รอลุ้นต่อไป :z2:
-
อยากไปมั่ง :L2:
-
รอจ้ารอ :t3:
-
น่ารักดีครับ จะรักกันจริงจังเมื่อไหร่เนี่ย
-
มาจีบเค้าแล้วยังติดดินไม่ลงก็เกินไป
-
มาจีบเค้าแล้วยังติดดินไม่ลงก็เกินไป
เฟิร์สก็ พยายามมากแล้วน้า :z1:
-
ดูเหมือนไม้ใจจะเอียงไปเยอะแล้วนะ
-
ดีแล้วเปลี่ยนจากคุณชาย มาใช้ชีวิตแบบเราๆ บ้างก็ดี
-
23 สัญญาณของการเปลี่ยนแปลง
“ไม้” มันเรียกผมครับ
“มีไร”
“คือว่า ต้องกลับบ้านด่วนไม่รู้ว่าทางบ้านเรียกทำไม” มันบอกผมครับ
“อ๋อ แล้วจะกลับเมื่อไหร่หละ”
“วันนี้” รู้สึกกะทันหันมากเลยครับ
“เอางี้ได้มะ พี่จองตั๋วเครื่องบินกลับเอา ผมจะดูแลรถให้ ไม่อยากให้ขับรถไกล ๆ คนเดียว” ผมพูดด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ
“เป็นห่วงเหรอ”
“ไม่นิ ไม่ได้เป็นห่วง เดี๋ยวผมเอารถผมไปส่งที่สนามบิน ของใช้ก็เอาไว้นี้ก่อนค่อยกลับมาเอาอีกที”
หลังจากจองตั๋วเสร็จ อีกไม่กี่ชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้วครับ ผมก็พามันไปส่งสนามบิน มันไม่ได้บอกครับว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ อีกประมาณเดือนนึงครับ มหาลัยถึงจะเปิดผมก็เลยไม่อยากเซ้าซี่ก็ไม่ได้ถามมันไปหรอก
นี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วครับผมไม่ได้โทรหาติดต่อไรมัน
“แม่ เดี๋ยวผมไปหาไอเบิร์ดก่อนน่ะ เห็นว่ามันกลับมาแล้ว” เพื่อนเก่าสมัยเรียน ม.ปลาย มาด้วยกัน
“อืม” แม่ผมตอบแค่นั้นครับแล้วผมก็ขับมอไซคู่ใจ ผมไปโดยที่ผมไม่ได้โทรบอกไอเบิร์ดเลย
“เฮ้ย ไอไม้มาได้ไงว่ะ” มันทำหน้าดีใจที่เห็นหน้าผมหลังจากไม่ได้เจอกันนาน
“บินมาว่ะ” ผมตอบกวนมันไป “มึงก็เห็นว่ากูมายังไง ไอนี้”
“เออ มึงมาก็ดีละ กูชวนพวกไอเดี่ยว ไอตั้มมาดีกว่า” มันไม่ถามความเห็นผมซักคำ ซักพักพวกเพื่อนเก่าผมก็มาครับ ถามสารถทุกสุขดิบกันไปเรื่อย สุดท้ายก็มาปิดที่การดื่ม
ระหว่างกินกันก็พูดกันไปต่าง ๆ นานา
“เฮ้ยมึงจะไปไหนวะ” ผมถามไอเดี่ยวครับมันเรียนที่เชียงรายนี้แหละ
“กูมีเรื่องวะ พวกมึงต้องช่วยกูนะเว้ย” มันพูดครับเอาอีกแล้ว มันยังเป็นเหมือนเดิมเรื่องชกต่อย งานถนัดของมัน หาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้วผม แต่ทำไงได้ช่วยมันทุกครั้งครับนี้ขนาดเข้ามหาลัยก็ยังจะมีเรื่อง สุดท้ายผมตาเขียวเข้าบ้าน งานเลี้ยงงานนี้ ทำให้จำความหลังได้อีกนานทีเดียว
ตู๊ด......................เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ฮัลไหล ว่าไงไอเจมส์”
“เออเมื่อไหร่มึงจะกลับวะ” มันถามผมครับ นี้ก็อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะเปิดเทอมละ ไอเฟิร์สก็ไร้วี่แววยังไม่มีการติดต่อกลับผมก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับรึเปล่า
“น่าจะอีกซักสองสามวันนี้แหละ มึงมีไรป่าว” ผมถามมันไปเหมือนมันมีเรื่องจะโทรบอกผม แต่แล้วมันก็ตัดสินใจไม่บอกผม ยิ่งเอาผมค้างคาแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี่มันไปครับ
“ป่าว กูแค่คิดถึงไม่มีข่าวเลยนะมึงหายเงียบไปเลย กูก็พึ่งกลับมาได้สองสามวันนี้เอง” มันก็เล่าสารทุกข์ของมันให้ผมฟังไปเรื่อย ๆ
“เออแค่นี้ก่อนนะ ไอเอกมา แล้วถ้ามึงกลับมาไปฉลองกัน” คำพูดทิ้งทายของมันก่อนวางหูไปครับโดยที่ผมไม่ต้องบอกลาอะไรมันเลย ซักพักก็มีเสียงโทรศัพท์เข้าครับ
“ไม้ อีกซักชั่วโมงมารับที่สนามบินหน่อยนะ”
“อืม จะมาไมไม่บอกก่อน” ผมว่ามันไป
“ก็บอกอยู่นี้ไง” แล้วก็วางหูไป
“แม่ครับ ไปรับเฟิร์สแปบนะ” แล้วผมก็นำรถออกจากบ้านไปรอมันที่สนามบินซักพัก เครื่องก็ลงจอดแล้วมันก็เดินตรงมาหาผม
“พรุ่งนี้กลับหอกัน” มันพูดขณะนั่งบนรถ
ผมกับมันก็มาจนถึงหอจนได้
“ไม้พี่จะกลับ ไปอยู่บ้านนะ” ความเปลี่ยนแปลงเริ่มมาเยื่อนครับ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรมันครับ แต่ก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อยู่กับมัน
-
อ้าว ผิดคาด ไม่เป็นไรคราวหน้ายังมี แต่อ่านตอนนี้เหมือนจะเกิดมาม่าหรือเปล่าเนี่ยะ :เฮ้อ:
-
จุดไฟต้มมาม่าสินะ
(http://www.smileycodes.info/emo/bobinini/17.gif)
-
คงเปลี่ยนแปลง
ไปในทางที่ดีน๊า
-
เกิดไรขึ้นเนี่ย
-
เปลี่ยนแปลงอะไรแบบไหนอย่างไรกันน้ออออ....
-
ไม่อยากเขียนเรื่องให้มันเครียดแบบนี้เลย :o12:
-
พลิกล็อคซะแล้ว เกิดอะไรขึ้น เฟิร์สก็พูดน้อยเสียจริง
-
:เฮ้อ:
-
o22
อ้าวไหงเป็นงั้นล่ะ?
-
มาม่า :a5:
-
มาม่า :a5:
คือว่า มาม่า คืออะไรอ่า :monkeysad:
-
ปล่อยไปช่างแม่ง ควายๆอย่าไปอะไรกับมันมาก
-
24 นี้เหรอรัก
หลังจากวันนั้น มันก็โทรหาผมน้อยลง ผมไม่รู้สาเหตุว่ามาจากอะไร ผมก็ยอมรับว่าช่วงนี้ผมก็โทรหามันบ้างแต่ไม่ได้บ่อย อะไร
จนวันเกิดเหตุ
“ไอไม้ ไปกินข้าวกัน” คุณตี๋ชวนผมหลังจากไม่ได้ติดต่อกันนานมากครับ ไอเจมส์ กับไอเอกก็มาด้วย มันพาผมไปร้านในห้างแห่งหนึ่ง สายตาของผมดันเหลือบมองไปเห็นชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้ามาก เดินมากับผู้หญิงสวยครับ หุ่นดีขาว สวยมาก ผมเห็นผมยังชอบเลย ผมยืนเหมอมองได้ซักพัก จนรู้สึกตัวว่ามีคนมาสะกิด
“เป็นไร” ไอเจมส์ถาม
“ป่ะ ป่ะ เปล่า” ผมตอบตะกุก ตะกัก ไป ตอนนี้มันก็คงเห็นภาพเหมือนกับที่ผมเห็นครับ แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็พาผมเดินเข้าร้านไป ขณะนั่งกินข้าวกัน สงสัยพวกมันสังเกตเห็นความผิดปกติของผมที่ปกติจะชวนคุย พูดจาเรื่องโน้นนี้แต่ตอนนี้เงียบ เหมอคิดไปหลายต่อ หลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาเมื่อซักครู่
“เป็นไรไอไม้” ไอเอกถามขึ้น ผมยังไม่ได้ตอบอะไร
“เออ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วกูจะเล่าให้มึงฟัง” ไอเจมส์ครับพูดขึ้น “มึงจำวันที่กูโทรหามึงวันนั้นก่อนที่มึงจะกลับได้ป่าว” มันถามผม
“อืมกูจำได้” ผมพยายามทำให้น้ำเสียงราบเรียบที่สุด
“อืมกูเห็นเฮีย กับ ผู้หญิงคนเมื่อกี้หน่ะ ไปไหนมาด้วยกันตั้งแต่วันที่กูกลับจากเรียนพิเศษมา” ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมันนะครับ “กูถามจริง กูเห็นมึงอยู่ด้วยกับเฮียมึงรักเฮียรึเปล่า” น้ำเสียงจริงจังของมันทำให้ผมรู้ว่าคราวนี้มันไม่ได้ล้อเล่นเหมือนครั้งก่อน ๆ ส่วนสองคนที่เหลือนั่งฟังเงียบ ๆ โดยที่ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร
“ป่าว กูไม่ได้รักมันหรอก” ผมกลั้นใจแล้วพูดออกไปเพื่อไม่ให้พวกมันเป็นห่วง
“เออ งั้นก็ดีแล้วอย่างที่กูบอกนั้นแหละ เฮียหนะเจ้าชู้ ดีแล้วที่มึงไม่เผลอไปรัก” ไอเจมส์คงพูดด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ แต่สายตาที่ดูแล้วยังไม่เชื่อคำตอบที่ผมพูดออกไปเห็นจะเป็นคุณตี๋ มันจ้องตาผมชั่วขณะทำให้ผมรีบเบนสายตาหลบมันไป โดยที่ไม่กล้าสบตามัน หลังจากได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ ผมพยายามอดกลั้น ความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ภายในแล้วรีบกินให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้กลับห้อง
“ไอไม้ วันนี้ไปนอนบ้านกูมะ กูได้เกมส์ใหม่มา” ไอตี๋ชวนผม
“กูยังไม่อยากเล่นเกมว่ะ” ผมตอบมันไป
“เออ งั้นเดี๋ยวกูไปส่งมึงหอละกัน” แล้วผมกับมันก็พากันเดินออกจากร้านไป ส่วนไอสองคนที่เหลือคงออกไปเที่ยวเตร่ของมันต่อ เห็นว่าจะพาแฟนไปดูหนังกัน
ผมนั่งรถมากับไอตี๋เรื่อย ๆ ความเงียบภายในรถทำให้สมองผมคิดโยงใยไปเรื่องต่าง ๆ มากมาย ทั้งเรื่องที่เคยผ่านมาแล้วกำลังจะเกิดขึ้นทำให้อยู่ดี ๆ น้ำตามันก็ไหลโดยไม่รู้ตัวผมรีบเช็ดน้ำตาเพื่อไม่ให้ไอตี๋มันเห็น แล้วมันก็ขับรถพาผมมาที่บ้านมัน
“มึงพากูมาที่บ้านมึงไม” ผมถามด้วยความสงสัย
“เออ เข้ามาก่อนเดี๋ยวกูจะไปส่งมึงแน่ ที่หอหน่ะไม่ต้องกลัวว่าหอจะหนีมึงไปไหนหรอก” ผมก็เดิน เข้าบ้านมันไป
ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บนเตียงของมัน
“กูรู้ว่ามึงหนะรักเฮียเฟิร์ส มึงไม่ต้องปิดบังกูหรอก” มันพูดแล้วก็หยุดไป “มึงอยากระบายอะไรมึงบอกกูได้ กูยินดีรับฟังเรื่องของมึงเสมอ ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกู” แล้วมันก็เอามือของมันตบบนบ่าตัวเอง เหมือนกับบอกให้ผมร้องไห้ที่ไหล่ของมันก็ได้ แต่ผมเป็นผู้ชายนะจะให้ซบไหล่ผู้ชายได้ไง แต่ผมก็ทำไปแล้ว ผมปล่อยโฮครั้งใหญ่ออกมา มันรู้สึกจุกแน่นในหน้าอก จนอดกลั้นไม่ไหว ร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเคยคบกับผู้หญิงหลายคนมีทั้งถูกบอกเลิก มีทั้งบอกเลิกเขา แต่ก็ไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้มาก่อนมันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าขาดของบางสิ่งบางอย่างไป แล้วไม่อาจจะนำมันกลับมาไว้ที่เดิมไปอีกแล้วสิ่งสำคัญสิ่งนั้น ผมน่าจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม น่าจะไม่ยอมให้มันมาอยู่ในชีวิตของผมเลยผมน่าจะฟังคำของไอเจมส์ที่บอกว่ามันเป็นคนเจ้าชู้ ผมตัดสินใจไม่ไปวุ่นวายกับมันอีก ผมยอมตัดใจจากมันตั้งแต่วันนี้ ยังไง ชายต้องเกิดมาคู่กับหญิง ผมคิดแบบนั้น
“ไอไม้ มึงร้องไห้อย่างเดียวนะเว้ย อย่าเอาน้ำมูกมาเลอะเสื้อกูด้วยหล่ะ” ผมสะอึกอีกครั้ง
“ไอบ้า กูกำลังเสียใจ” เพราะคำพูดเมื่อกี้ทำให้น้ำตาของผมเหือดแห้งไปไหนหมดก็ไม่รู้ ผมอดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ ดูมันพูดแต่ละทีพูดอะไรไม่สร้างสรรค์เลย ผมรู้ว่ามันอยากให้ผมผ่อนคลายมั้ง
“คืนนี้นอนนี้แหละ ไม่ต้องกลับหอมึงหรอก ไปอยู่คนเดียวก็จะคิดฟุ้งซ่านเปล่า ๆ” คุณตี๋มันบอกผมอย่างนั้น ผมก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี ผมไม่คิดเลยว่าต้องมาร้องไห้ให้ใครเห็น และไม่คิดเลยว่าต้องมาร้องไห้ให้กับผู้ชายด้วยกัน มาปลดปล่อยความรู้สึกที่ตื้นตันในอกกับผู้ชายอีกเช่นกัน
“มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะเว้ย”
“ทำไมหละ” มันยังจะถามกลับมาอยู่ครับ
“กุ...กุ....กุ กูอาย” ผมพูดโดยไม่มองหน้ามัน
“เออกูรับปาก แต่มึงต้องสัญญากับกูก่อน ว่ามึงมีเรื่องอะไรจะไม่ปิดกู ไม่เก็บไว้คนเดียว มีอะไรมึงก็มาระบายที่กูได้ กูพร้อมรับฟังเสมอ”
“เออ มึงเป็นเพื่อนที่ดีของกูนะเว้ย”
-
ตี๋เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ แล้วมีสิทธิเป็นมากกว่าเพื่อนไหม
-
แหงะ..รัยว๊าาา :monkeysad:
-
มาทำให้รักแล้วก็จากไป (http://www.smileycodes.info/emo/bofu/35.gif)
-
สงสารไม้อ่ะ เชียร์ตี๋คู่กับไม้ ส่วนเฟริส์ปล่อยไปเหอะ
-
เฟิร์สทำมัยทำแบบนี้ :z3:
-
ทำไมทำกันแบบนี้อ่ะ แย่ว่ะ
-
ก่อนอื่นขอลุกขึ้นยืน :m4: :m4:ให้ตี๋ก่อน ตี๋นายเป็นเพื่อนที่ดีสุดยอดเลยนะ
ใจเย็นก่อนนะไม้ สิ่งที่เห็น เหตุการณ์ที่เป็นอยู่ อาจจะไม่ใช่อย่างที่ไม้คิดก็ได้นะ (คิดบวกปลอบใจไม้)
แต่ถ้าเป็นจริงนะ และแม้อาจจะเป็นการหลงวูบๆวาบๆชั่วครั้งชั่วคราว ไอ้พี่เฟิร์สนี่ก็น่า....อย่างสาสมเลยล่ะ
-
ถ้าเฮียจะเป็นนี้ ก็อย่าไปเสียดายเลย
ไม่ว่าจะมีเหตุผลใดๆ ก็ตาม ถ้าไม่คิดจะจริงจัง ก็ปล่อยมันไปเหอะ
-
เชื่อว่าเฮียต้องมีเหตุผลที่ทำอย่างนี้แน่ๆ
o8
-
แม่ง เคืองแฮียทำไมทำแบบนี้ ไม้ร้องไห้ เพราะเฮีย T^T :fire: :fire:
-
อยากรู้เเล้วอ่า มาเร็วๆน๊าาาาา :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ไม่เคลียร์เลยนะเฮีย แต่อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ ใจเย็นๆ ส่วนตี๋เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ไม้สู้ๆๆๆ :3123:
-
25 ขอความเล็ก ๆ
ผมใช้ชีวิตอยู่กับคุณตี๋นี้ก็เกือบอาทิตย์ละ มันบอกว่าถ้าผมกลับไปอยู่ห้องตอนนี้ก็จะคิดฟุ้งซ่านเปล่า ๆ เสียการเรียนด้วย ให้อยู่กับมันนี้แหละจนกว่าจะทำใจได้ แต่ผมอยู่กับมันผมก็รู้สึกดี ขึ้นจริง ๆ ถึงไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ทำให้หยุดคิดถึงเรื่องไอบ้านั้น ไปชั่วขณะ
แต่เหตุการณ์ต่าง ๆ ก็เกิดขึ้นอีกเรื่อย ๆ เวลาผมไปส่งคุณตี๋ หรือ ไอสองคนนั้น ไปซื้อของกินข้าวต่าง ๆ มักจะเจอกับไอเฟิร์สกับหญิงคนนั้นเสมอ ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเห็นผมรึเปล่า แต่มันก็โทรหาผมนะ ผมก็พยายามจะคุยเหมือนปกติ แต่ก็ไม่คุยกันยืดยาว ผมยอมรับว่าผมไม่กล้าเผชิญกับปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้ ผมไม่อยากหวนกลับไปสู่จุดนั้นอีกแล้ว ผมยอมที่จะเป็นคนออกห่างไปเองโดยที่ไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของมันอีก
“ไอตี๋ กูจะกลับไปอยู่หอละนะ” ผมบอกมันขณะที่นั่งรถกลับไปบ้านมัน
“มึงจะไปแล้วเหรอ” มันถามย้ำครับ
“อืมกูรู้สึกดีขึ้นละ กูคงไม่คิดฟุ้งซ่านหรอก”
“มึงแน่ใจนะ” สงสัยเป็นห่วงผมจริง ๆ
“อืม กูแน่ใจ”
“อืมงั้น อีกซักพักกูไปส่ง”
ตลอดเวลาที่อยู่กับมัน มันดีกับผมมากนะครับคุณตี๋หนะ สงสัยไม่อยากให้ผมคิดมากก็เลยค่อนข้างตามใจ
“ไม่เป็นไรกูกลับแท็กซี่เอา แล้วไม่ต้องให้กูย้ำน่ะ ว่าไม่ต้องไปส่งอ่ะ” ผมดักทางมันไปครับ
“เออ ๆ” มันก็ตกลงตามนั้น
ผมนั่งแท็กซี่ มาเรื่อย ๆ จนถึงห้องของผมที่ร้างเจ้าของไปเกือบอาทิตย์ ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นซองจดหมายฉบับหนึ่งสีขาว ไม่ได้จ่าหน้าซองว่าถึงใครสอดอยู่ใต้ประตูห้องของผม ผมหยิบขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนำมันไปวางไว้ที่บนหัวเตียง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
สายน้ำที่ไหลรินลงบนผิวกายผมช่างเย็นสบายทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ลดความคิดในเรื่องต่าง ๆ ไปชั่วขณะ ผมยืนอยู่ใต้ฝักบัวอยู่นานจนต้องสะบัดความคิดทั้งหมดออก แล้วเดินออกจากห้องน้ำที่เคยมีคนคอยแกล้งตลอดเวลา ออกมาแต่งตัวพร้อมจะเข้านอน ด้วยกางเกง กับเสื้อยืดเก่า ๆ คู่ใจ สายตาผมก็เหลือไปเห็นจดหมายที่ผมเองนั้นแหละนำไปวางไว้บนหัวเตียง นำมันเปิดขึ้นมาดู ปรากฏในซองจดหมายเป็นรูปที่ผมกับไอเฟิร์สถ่ายตอนเที่ยวดอยตุงรูปที่เห็นกันคนครึ่งหน้าใบนั้นทำให้หวนคิดถึงมันขึ้นมาทันที กะจะทิ้งรูปใบนั้นไปเลยแต่แล้วก็พลิกเห็นข้อความด้านหลัง
“ถึงไม้ที่รัก พี่ท้อเหลือเกิน พี่ยอมแพ้แล้วพี่รู้แล้วว่าทำยังไงไม้ก็ไม่ใจอ่อนกับพี่ พี่ลองใจไม้ตั้งแต่อยู่ที่เชียงรายโดยที่พี่บอกว่าทางบ้านเรียก พี่อยู่บ้านเกือบสองอาทิตย์เพื่อรอโทรศัพท์ของไม้โทรมา แต่ก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่อย่างใด พี่จึงตัดสินใจไปรับไม้กลับมาจากเชียงราย ที่ไม้เห็นพี่เดินกับผู้หญิงในห้าง หลาย ๆ ครั้ง นั้นหนะ หญิงเพื่อนพี่เองที่ทำไป เพราะพี่อยากลองใจไม้ ว่าไม้จะหึงจะหวงพี่รึเปล่า แต่ก็เปล่าเลย พี่แค่อยากให้ไม้เข้าไปแล้วถามว่านี้ใคร แต่ความหวังของพี่ก็ไม่เป็นผล พี่เจ็บเหลือเกินที่ต้องทนทำอย่างนี้ พี่อยากอยู่ อยากกอดไม้เหมือนดั่งที่เคยเป็นมา แต่แล้วพี่ก็กลับคิดได้ว่าถ้าเกิดไม้ไม่ชอบพี่จะทำยังไง จนสุดท้ายพี่ยอมตัดใจจากไม้พี่ยอมเจ็บและยอมตัดใจในวันนี้ พรุ่งนี้พี่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ถ้าพี่ยังอยู่ที่นี้พี่คงตัดใจจากไม้ไม่ได้ ทุกอย่างที่ไม้เห็นนั้นคือการพิสูจน์รักของพี่เป็นแผนที่พี่คิดขึ้นมาทั้งหมดแต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่พี่คิด สุดท้ายนี้ ขอให้ไม้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ รักไม้เสมอ เฟิร์ส”
อ่านจบแล้วผมจะทำยังไงต่อไป
อย่าไปว่าให้ไม้กันหละ :monkeysad:
-
ว่าแล้ว น้องไม้ใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิด ไม่ใช่ความผิดไม้หรอก เฮียเฟริส์ไม่เคลียร์เอง แต่น่าจะมาพูดต่อหน้ามากกว่านะเฮีย หรือจะยกให้ตี๋ดี หุหุ o18
-
ทำไมชอบคิดเอง เออเองนะ มีอะไรก็พูดกันตรงๆซิ
แล้วเล่นมาลองใจกันแบบนี้ เป็นใครก็เสียใจกันทั้งนั้น
ความรุ้สึกรัก กว่ามันจะเกิดขึ้นได้ต้องใช้เวลานะค่ะเฮีย
-
แล้วมันควรลองใจกันแบบนี้เหรอ คุณเฟิร์ส
ทำไมชอบคิดแทนคนอื่นแบบนั้นบบนี้กันจัง ชิ
-
อ้าวเป็นงี้เองหรอเนี่ย ไม้ สู้ๆ
-
อย่างนี้เฟิร์สก็น่าสงสารเหมือนกันแต่ลองใจด้วยวิธีแบบนี้มันไม่ถูกนะ
ใครเป็นไม้ก็ต้องคิดว่าเฟิร์สกลับใจไปชอบผู้หญิงแล้ว ที่แล้วมามันทำให้เสียความรู้สึกนะ
แต่เป็นอย่างนี้ไม้จะทำยังไง เฟิร์สก็จะไปแล้ว
รออ่านตอนหน้านะค่ะ
+1+เป็ดให้จ้ะ
-
ไม่โทษใครว่าผิด
มันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่
แล้วไม้จะทำงัยที่นี้
จะเดินหน้าหรือถอยหลัง
เอาใจช่วยทั้งคู่แล้วกัน :L1:
-
ลองใจอะไรของพี่เนี่ย
ไม่พูดแล้วใครจะรู้ว่ะ
(http://www.smileycodes.info/emo/bofu/24.gif)
-
ฮ่วย! แค่นี้พี่เฟิร์สก็ท้อแล้ว ถ้าสังเกตดีๆ ก็จะรู้ว่าไม้มีใจเอนเอียงไปตั้งเยอะ แต่พี่เฟิร์สไม่อดทนเอง ไม่พูด เอาแต่คิดเอง เออเอง
ไสหัวไปเรียนต่างประเทศเถอะ :m31:
-
ไปตามเลยไม้ยังทัน..ลุ้นๆ ลง26ต่อเลยได้ป่ะ
-
นั่นไง...ตรูว่าแล้ว...
o7
มันน่านักไอ้พี่เฟิร์ส o12
-
เห้อ ไปเหอะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ก่อนจะผูกพันกันกว่านี้
-
"ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว
แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ
อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก
ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือว่าให้เค้าเดาเอง ว่ารักเธอ"
ขอฝากเพลงนี้ให้น้องไม้นะค่ะ
-
26 ลงเอยด้วยคำว่าเลิฟ (จบ)
ด้วยข้อความในจดหมายนี้ผมรู้สึกว่าเส้นบาง ๆ ที่กั้นผมไว้ นั้นคือคำว่า ชาย ชาย ได้พังทลายลงไปเรียบร้อย ผมรู้สึกจุกในอก ใบหน้าร้อนผาว ใบหูอื้ออึง น้ำตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัวในระหว่างอ่านข้อความด้านหลังที่ชายคนหนึ่งได้เขียนทิ้งไว้ให้แล้วบอกว่าตัวเองจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกซักอย่าง เห็นตังค์วางอยู่หัวเตียงสองร้อยรีบคว้าแล้วสวมร้องเท้าวิ่งลงบันไดไปชั้นล่างเพื่อไปเรียกรถแท็กซี่ ไม่นานแท็กซี่ก็มาแต่ความรู้สึกของผมมันช่างนานแสนนาน แม้แต่วินาทีเดียวก็นานมาก แท็กซี่มาจอด ณ บ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่ง
“ไม่ต้องทอน” ผมยืนตังให้ ผมรีบเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน กดย้ำ ๆ แต่ก็ยังไม่มีคนมาเปิด
“อ้าว ดึก ๆ ดื่น ๆ มากดกริ่งบ้านคนอื่น เสียงดัง อีกทั้งยังจะข้ามกำแพงมาอีก” เสียงพูดนั้นฟังคุ้นหูที่สุด พูดในขณะที่ขาซ้ายของผมพาดอยู่ด้านนอกกำแพง ส่วนอีกด้านพาดอยู่ด้านในกำแพง คนพูดนั้นพูดมาจากระเบียงห้องของเขาเอง “อย่างนี้เรียกตำรวจจับข้อหาบุกรุกได้นะ ดูซิรองเท้าก็ใส่มาข้างเดียว ดูชุดดิ ยังกล้าออกมาอีกเหรอ” มันพูดคับ น้ำตาผมก็พลั่งพลูไม่หยุด
ผมกระโดดลงจากกำแพงแล้วไปยืนบนสนามหญ้าบริเวณในบ้านเงยหน้ามองไปด้านบน แล้วผมเห็นเจ้าของเสียงกำลังจะเดินหันหลังเขาห้องอย่างเร่งรีบเหมือนกำลังจะลงมา
“พี่ไม่ต้องลงมา” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นของผม ทำให้เสียงพูดตะกุกตะกั๊ก “รอผมอยู่บนนั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปหา” พูดจบผมก็วิ่งผ่านหน้าป้าชะเอมตรงดิ่งไปยังชั้นบน โดยที่ไม่กล่าวทักทายใครซักคน
ประตูห้องเปิดขึ้นโดยเจ้าของห้อง ผมรีบเข้าไปแล้วล็อกประตู ลงกอน โดยที่ไม่พูดไม่จา
“ผมจะให้พี่” ผมพูดแค่นั้นแล้วถอดเสื้อ กางเกงออกจากตัวหมด ตอนนี้เหลือแต่ตัวเปล่ามันไม่ได้พูดอะไร เดินตรงเข้ามาแล้วกอดผม ผมจะเดินไปปิดไฟ
“จะไปไหน” เสียงกระซิบทำให้สติผมคืนมาเล็กน้อย
“จะปิดไฟ”
“ไม่ต้องปิดหรอก เฟิร์สจะได้เห็นหน้าไม้ชัด ๆ เฟิร์สบอกก่อนนะไม้จะมาเลิกกลางคันไม่ได้น่ะ”
มันระดมจูบ ทั้วร่างกายของผม ผมได้แค่ตอบไป “อืม” ซึ่งเป็นเสียงตอบรับอย่างแผ่ว เบา
ร่างใหญ่ของมันอุ้มร่างอันน้อยนิดของผมไปวางไว้บนเตียง ริมฝีปากอุ่น ๆ สีชมพูระเรื่อสัมผัสกับริมฝีปากของผม ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่พุ่งออกมาจากริมฝีปากนั้นเป็นความรู้สึกที่นุ่มนวลปลายนิ้วเรียว สัมผัสไปทั่วร่างกายของผมตั้งแต่ต้นขา ไล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั้งมาสอดประสานกับมือของผม ตอนนี้ใจผมเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ความคิดกระเจิดกระเจิงไปไกลถึงไหนต่อไหนไม่รู้ รู้สึกตื่นเต้น อย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ความรู้สึกนี้น่าจะเป็นกับสาวสวยแต่กลับกลายเป็นชายหนุ่มที่มอบความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ให้แทน ริมฝีปากบางสัมผัสไปทั่วทั้งใบหน้า ติ่งหู ไล่เลียไปจนถึงของรักของผม วนเวียนอยู่นานกระทั่ง รู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาสัมผัส เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็มีเสียงกระซิปข้างใบหู “ขอนะ” สิ้นเสียงร่างกายของเราทั้งสองก็สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว โดยที่มันคงเห็นถึงใบหน้าที่เหยเกของผม เลยผ่อนความกระหายลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเริ่มบรรเลงบทเพลงรักที่รัญจวนอีกครั้ง ใบหน้าเรียวคมสัน เงยหน้าขึ้นด้านบนนิดหน่อย ปากเรียวเผยอ เสียงหายใจที่ดัง ดวงตาที่หลับพริ้มทำให้เห็นขนตาที่ยาว ของมันอย่างเด่นชัด ช่างเป็นใบหน้าที่ทำให้หัวใจกระเจิดกระเจิงได้เลยทีเดียว เหงือที่เริ่มซึมตามไรผมและผิวกายทำให้ผมอดใจไม่ไหว ใช้มือขวาไปแตะตรงหน้าอกด้านซ้ายที่เนียนสะอาดของมันทำให้รู้สึกถึงความชุ่มชื้นของเหงือ ดวงตาที่เคยหลับพริ้มลืมขึ้นแล้วก็นำมือมาประกบกับมือผม รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นอย่างอ่อนโยนและเป็นจังหวะ มันนำมือมาพามือของผมไปไว้บนใบหน้าแล้วระดมจูบจนหนำใจแล้วนำมาวางไว้บนที่หน้าอกเหมือนเดิมโดยทีไม่ยอมปล่อย แล้วโน้นตัวลงมาใกล้ ๆ นำมือมาคว้ามืออีกด้านหนึ่งของผมไปวางไว้ที่ต้นคอ แล้วก็นำมือของมันมาโอบกอดมาที่หัวของผม
“อย่าหลับตานะ” เสียงหอบ ปนลมหายใจอุ่น ๆ ที่แสดงได้ถึงความเหนื่อยบอกกับผม ผมกับมันจ้องตากันอยู่นาน จนกระทั่ง “ไม่ไหวแล้ว” สิ้นเสียงความรู้ถึงความรักก็ส่งผ่านมายังตัวของผม แล้วเจ้าตัวก็นอนหอบกระหายโดยที่หายใจรดต้นคอของผม ส่วนผมก็เสร็จกิจกรรมรักโดยที่ไม่ต้องทำอะไร
“ลุกขึ้น จะไปอาบน้ำ” ผมรีบบอกมันแล้วลุกขึ้นเดินจะไปเข้าห้องน้ำ
“อาบด้วย” มันลุกจากเตียงแล้วทำท่าจะเดินตามผมมา
“ไม่ได้”
“โหยก็เห็นกันหมดแล้ว จะอายทำไม นะนะ” เฮ้อตอนนี้มันอ้อนอะไรผมยอมทั้งนั้นแล้วผมก็ตอบตกลงให้อาบด้วย แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในห้องน้ำนะครับ
ผมเดินจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยที่ขอยืมเสื้อผ้ามันนั้นแหละใส่ แต่มันกับไม่ใส่อะไรเลยแล้วไปนั่งพิงหัวเตียง
“ไม่ต้องใส่อะไรหรอกมานี้เร็ว” มันกวักมือเรียกผมแต่ผมก็ยังไม่ไป “มาเถอะน่าเร็ว” ผมก็เลยตัดสินใจใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแล้วเดินไปหามัน มันยื่นกระจกให้ผมดู ผมเห็นรอยจ้ำแดง ๆ เต็มตัวผมเลยผมตกใจมาก
“เฮ้ย พี่ทำไรผมหนะ”
“ก็ไม้เป็นของเฟิร์ส เฟิร์สก็ต้องทำสัญลักษณ์ไว้นะดิ แต่ตัวเฟิร์สยังไม่มีใครมาจองเป็นเจ้าของเลย” มันพูดพร้อมกับยื่นหน้าอกด้านซ้ายมาให้ผม
“ทำไร”
“ก็ทำเครื่องหมายไว้ไง” เก็ทละครับ ผมจูบลงไปที่หน้าอกที่ขาวเนียนของมัน แล้วมันก็รวบตัวผมไว้เลย
“ไม้รู้ม่ะ เฟิร์สไม่คิดว่าเฟิร์สจะมีวันนี้เลย นี้เป็นการเดิมพันครั้งสุดท้ายเลยก็ว่าได้ ถ้าไม้ไม่มาหาเฟิร์ส เฟิร์สไม่รู้จะทำยังไงต่อ แต่สุดท้ายไม้ก็มาหาเฟิร์ส” น้ำเสียงสั่น ๆ ตอนนี้ตามันแดงหมดละครับ ทำให้ผมที่ร้องมาก่อนหน้ามาแทบอดกลั้นไว้แทบไม่ไหว
“ไม่ต้องมาพูดเลย พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ไง พี่มาหลอกให้ผมรักแล้วพี่ก็จะจากไปแบบนี้ผมไม่ยอม มาทำให้ผม เผลอ....ใจรัก แล้วมาทิ้งผมไปไม่ได้”
“ครับต่อไปนี้เฟิร์สจะเลิกเจ้าชู้ ไม้รู้มะตลอดเวลาที่เฟิร์สอยู่กับไม้เฟิร์สมีไม้คนเดียว ทำไงได้เผลอ..ใจรักเขาแต่ต้นแล้วนิ”
“ขอให้พูดจริงเถอะ” ผมทิ้งทายให้มันโดยที่มันยังกอดผมไว้ที่อกของมันอยู่
จบ
มีอะไรสงสัย ถามได้นะครับ
-
ในที่สุด ไม้ก็รู้ใจตัวเอง
ไม้กับเฟิร์ส รักกันนานๆนะ
ขอตอนพิเศษอีกสักนิด นะจ้ะ
-
จบแล้วซึ้งงงง :o12: จะมีแต่งเรื่องใหม่ต่อไหมต่อเปล่าา รู้สึกเหมือนจะติดใจฝีมือการแต่งแล้วว 555 o13
-
จบได้ดีมากอยากได้ตอนพิเศษอ่ะ
:L2:
-
ถึงจะแรงไปนึดแต่ได้ผลชะงักนักแล
ยินดีด้วยกับคู่รักคู่ใหม่ :L2:
-
ขอบคุณทุกคนเลยที่เป็นกำลังใจตลอด เรื่อง ตอนพิเศษ ขออุ๊ป ไว้ก่อน :z1: :z1: :z1:
-
เฮ้อออออ....อบอุ่นอ่ะ มาต่อตอนพิเศษให้บ้างนะ อยากรู้ว่าตอนนี้เป็นไงกันบ้าง ^^ แล้วทั้ง2คนยังเรียนอยู่หรือทำงานแล้วค่ะ
-
ตอนพิเศษด่วนๆ
สนุกดีค่า บางช่วงยืดไปนิด แต่สนุกดี^^
-
นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว
:กอด1:
-
เดิมพันครั้งสุดท้าย หมายความว่าเรื่องไปเรียนเมืองนอกนี่ลองใจอีกงั้นเหรอ
-
ดีที่ไม้มาง้อ ไม่งั้นก็ต้องแห้วแน่ๆ
-
ถ้าไม่มาหานี่สงสัยอด
-
นายเฟิร์สก็สมหวัง
แถม :m25:
-
เรื่องนี้ ไม้น่ารักจัง มีตอนพิเศษไหมจ๊
-
น่านนนนนนน ลองใจกันจนเกือบได้เรื่องซะแล้ว :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องนี้มากๆ ค่ะ :L2: :pig4: รอตอนพิเศษ :กอด1:
-
ไหมล่ะไม้ บอกแล้วว่าสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่แบบที่เราคิด
แต่ว่า..อยาก :โป้ก1: ไอ้พี่เฟิร์สซักป้าบล่ะ มาดั๊นลองใจกันแบบนี้
เล่นเอาไม้เกือบไปไม่ถูกเลยล่ะ
แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่สุดก็ HAPPY น่ะ
-
อัยย๊ะ น้องไม้ใจว่ะ แต่น่าจะโดนถีบหน้าไอ้พี่เฟริส์สักทีสองที แต่ก็จบด้วยดี หุหุ มีตอนพิเศษไหมอยากให้เห็นไม้แกล้งคืนบ้าง o18
-
ขอบคุณค่ะ สนุกดี
เฟิร์ส นะ เฟิร์ส ทำไมลองใจกันแบบนี้ อิอิ
-
ขอบคุณนะคะ อ่านยาวกันเลยทีเดียว แล้วอย่าลืมตอนพิเศษนะจ๊ะ :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักมากกก
-
สนุกมากมาย แต่ลองใจแบบนี้ก็ไม่ไหวน้าาาา
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
โอ้ววว จะมีตอนพิเศษต่อป่าวน้า
-
ลองใจแบบนี้ มันก็น่ากลัวเหมือนกันนะ แต่สุดท้ายก็ได้รักกัน อยู่ด้วยกันนานๆ นะ ^^
-
จบแล้วววววววว อ่านรวดเดียวเลย
กว่าจะลงเอยกันนี่ตอนสุดท้ายเลยนะครับ
แต่ผมว่าตี๋อะตี๋ มีอะไรแน่ๆ
น่าจะมีตอนพิเศษพาร์ทตี๋บ้าง (โลภมาก :z6:)
ขอบคุณนะครับ เรื่องนี้น่ารักมาก :pig4:
-
อยากอ่านตอนสองคนนี้หวาน ๆ บ้างอะไรบ้าง
-
:impress2: ลองใจซ้าตกใจเลยเน้ หุหุ
สุดท้ายก็ happy :L2:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักดีคับ แต่แหมคุณพี่เฟิร์ส เล่นเอาซะหัวใจจะวาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ ^^
-
น่ารักมากอ่ะ แอบหวั่นใจตอนเฟริสลองใจ
สุดท้ายก็แฮปปี้
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
ตามมาอ่านคะ
สุดท้ายก็จบลงแต่โดยดี
แอบสงสารตี๋แหละคะ ฮืออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายสั้นๆที่สนุกๆนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้ว สนุกมากเลย
ลองใจแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ แต่ละคนชอบคิดเองเออเองซะขนาดนี้
-
สั้น ๆ แต่สนุกดี
-
อ่านได้เรื่อยๆ เลยนะ อ่านเพลินเลยค่ะ แล้วที่ชอบคือเรื่องไม่ยืดยาด
ด้วยเนื้อหาที่โฟกัสไปที่คู่หลักแบบไม่ต้องมีคู่รอง พระรอง บลาๆๆ มาให้เรื่องมันยืดมากมาย
ตรงนี้ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องมันตรงแน่วดี ไม่ออกทะเล ชอบค่ะ ชอบๆๆๆ
ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ : )
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ สนุกมาก น่ารักมากเลย +1 นะคะ
-
^ ^ เรื่องตอนพิเศษขอ แป๊ะ ไว้ก่อนน้าาาาา
ทำงานเช้าเลิกค่ำ กลับมาแทบไม่ได้แตะคอมเลย
ขอโทษด้วยนะครับ
งานหนัก :m15:
-
น้องตี๋ของเค้าหล่ะ!!!!!!! (~ # ^ # )~
โถ......น้องตี๋ต้องคิดอะไรกับไม้แน่ๆ *กอด* น่าสงสารนะ มามะพี่ปลอบ
อยากอ่านตอนของน้องตี๋บ้าง เอกกะเจมส์ต้องมีซัมติ้งกันแน่สัญชาตญาณบอก
-
:impress2: โฮ่ๆ เผลอใจชอบไปละ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบ
-
:oo1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาอ่าน ตอนอัพจบแล้ว เลยได้อ่านรวดเดียวไม่พักเลย :เฮ้อ:
สนุกดีค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :mew3:
-
อยากได้ตอนพิเศษจัง สนุกมากเลยค่ะ☺️☺️☺️
-
:pig4: