23 สัญญาณของการเปลี่ยนแปลง
“ไม้” มันเรียกผมครับ
“มีไร”
“คือว่า ต้องกลับบ้านด่วนไม่รู้ว่าทางบ้านเรียกทำไม” มันบอกผมครับ
“อ๋อ แล้วจะกลับเมื่อไหร่หละ”
“วันนี้” รู้สึกกะทันหันมากเลยครับ
“เอางี้ได้มะ พี่จองตั๋วเครื่องบินกลับเอา ผมจะดูแลรถให้ ไม่อยากให้ขับรถไกล ๆ คนเดียว” ผมพูดด้วยความเป็นห่วงจริง ๆ
“เป็นห่วงเหรอ”
“ไม่นิ ไม่ได้เป็นห่วง เดี๋ยวผมเอารถผมไปส่งที่สนามบิน ของใช้ก็เอาไว้นี้ก่อนค่อยกลับมาเอาอีกที”
หลังจากจองตั๋วเสร็จ อีกไม่กี่ชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้วครับ ผมก็พามันไปส่งสนามบิน มันไม่ได้บอกครับว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ อีกประมาณเดือนนึงครับ มหาลัยถึงจะเปิดผมก็เลยไม่อยากเซ้าซี่ก็ไม่ได้ถามมันไปหรอก
นี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้วครับผมไม่ได้โทรหาติดต่อไรมัน
“แม่ เดี๋ยวผมไปหาไอเบิร์ดก่อนน่ะ เห็นว่ามันกลับมาแล้ว” เพื่อนเก่าสมัยเรียน ม.ปลาย มาด้วยกัน
“อืม” แม่ผมตอบแค่นั้นครับแล้วผมก็ขับมอไซคู่ใจ ผมไปโดยที่ผมไม่ได้โทรบอกไอเบิร์ดเลย
“เฮ้ย ไอไม้มาได้ไงว่ะ” มันทำหน้าดีใจที่เห็นหน้าผมหลังจากไม่ได้เจอกันนาน
“บินมาว่ะ” ผมตอบกวนมันไป “มึงก็เห็นว่ากูมายังไง ไอนี้”
“เออ มึงมาก็ดีละ กูชวนพวกไอเดี่ยว ไอตั้มมาดีกว่า” มันไม่ถามความเห็นผมซักคำ ซักพักพวกเพื่อนเก่าผมก็มาครับ ถามสารถทุกสุขดิบกันไปเรื่อย สุดท้ายก็มาปิดที่การดื่ม
ระหว่างกินกันก็พูดกันไปต่าง ๆ นานา
“เฮ้ยมึงจะไปไหนวะ” ผมถามไอเดี่ยวครับมันเรียนที่เชียงรายนี้แหละ
“กูมีเรื่องวะ พวกมึงต้องช่วยกูนะเว้ย” มันพูดครับเอาอีกแล้ว มันยังเป็นเหมือนเดิมเรื่องชกต่อย งานถนัดของมัน หาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้วผม แต่ทำไงได้ช่วยมันทุกครั้งครับนี้ขนาดเข้ามหาลัยก็ยังจะมีเรื่อง สุดท้ายผมตาเขียวเข้าบ้าน งานเลี้ยงงานนี้ ทำให้จำความหลังได้อีกนานทีเดียว
ตู๊ด......................เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ฮัลไหล ว่าไงไอเจมส์”
“เออเมื่อไหร่มึงจะกลับวะ” มันถามผมครับ นี้ก็อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะเปิดเทอมละ ไอเฟิร์สก็ไร้วี่แววยังไม่มีการติดต่อกลับผมก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับรึเปล่า
“น่าจะอีกซักสองสามวันนี้แหละ มึงมีไรป่าว” ผมถามมันไปเหมือนมันมีเรื่องจะโทรบอกผม แต่แล้วมันก็ตัดสินใจไม่บอกผม ยิ่งเอาผมค้างคาแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี่มันไปครับ
“ป่าว กูแค่คิดถึงไม่มีข่าวเลยนะมึงหายเงียบไปเลย กูก็พึ่งกลับมาได้สองสามวันนี้เอง” มันก็เล่าสารทุกข์ของมันให้ผมฟังไปเรื่อย ๆ
“เออแค่นี้ก่อนนะ ไอเอกมา แล้วถ้ามึงกลับมาไปฉลองกัน” คำพูดทิ้งทายของมันก่อนวางหูไปครับโดยที่ผมไม่ต้องบอกลาอะไรมันเลย ซักพักก็มีเสียงโทรศัพท์เข้าครับ
“ไม้ อีกซักชั่วโมงมารับที่สนามบินหน่อยนะ”
“อืม จะมาไมไม่บอกก่อน” ผมว่ามันไป
“ก็บอกอยู่นี้ไง” แล้วก็วางหูไป
“แม่ครับ ไปรับเฟิร์สแปบนะ” แล้วผมก็นำรถออกจากบ้านไปรอมันที่สนามบินซักพัก เครื่องก็ลงจอดแล้วมันก็เดินตรงมาหาผม
“พรุ่งนี้กลับหอกัน” มันพูดขณะนั่งบนรถ
ผมกับมันก็มาจนถึงหอจนได้
“ไม้พี่จะกลับ ไปอยู่บ้านนะ” ความเปลี่ยนแปลงเริ่มมาเยื่อนครับ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรมันครับ แต่ก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อยู่กับมัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
