ตอนที่181 ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ
“นัดคราบ อีกอาทิตย์กว่าๆก็จะ เปิดเทอมแล้วนะ”
“แล้วไงจ้าที่รัก”
“เมิงอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว วันๆกรูไม่เห็นเมิงจะเปิดหนังสือเลย”
“ก็อ่านแล้ว ไม่เห็นเอง”
“หรอ นัด เท่าที่กรูเห็นนะ เมิงเปิดๆแล้วเอาหนังสือ ปิดหน้าแล้วนอนนะ”
“นั่นแหละ อ่านวันละนิด ดีกว่าคิดที่จะอ่านนะ”
“ถุ้ย”
บทสนทนา ทั้งหมดเกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหารที่วุ่นวาย เพราะมันทำจานแตกไป2ใบ ด้วยการเงอะงะของมันเอง
ตอนที่แล้ว ผมลืมบอก ที่ไม่เห็นไอ้กิจ เพราะมันเหยียบตะปู เดินไปได้พอดีเลยอด แล้วไอ้นัด ก็ชวนไอ้บอยไว้แล้วด้วยแต่ลูกมันไม่สบายเลยงอแง
“ไปอาบน้ำนอนไปนัด เดี๋ยวกรูล้างจานเอง”
“เค้าล้างเอง”
“ไม่ดีมั๊ง เดี๋ยวแตกหมดพอดี ยังไม่อยากกินข้าวกับกะลามะพร้าววะ”
“ดูถูกวะ”มันพูดยิ้มๆ ดูก็รู้ว่ามันเขิน
“ดีกว่าดูผิดนะนัด”
“เออ ไปก็ได้”
กลางดึก คืนนั้น จำได้ว่าผมกำลังหลับสบายๆ
“หืออออ หืออออ”ผมฟังๆดูเหมือนเสียงคนร้องไห้ เลยตื่นมา
“นัดๆ เป็นไร ฝันร้ายหรอ”ผมงัวเงีย ถามมัน
“หิวน้ำอะ”ผมเอามือไปจับหน้ามัน กะจะตบๆดูว่ามันละเมอ หรือเปล่า แต่ตัวมันร้อนมากกกกกก
ผมก็เลย ลุกไปหายาให้มันกิน
“นัด กินน้ำมา ลุกไหวไม”
“ไม่ไหวอะ หืออออหืออออ”น้ำตาอาบเต็มหน้ามันเลย
ผมก็ช้อนใต้คอมันให้มันลุก กินยา
“กินแล้วนอนซะ”
“ตัวเอง จะไปไหนอะ”
“เอาแก้วน้ำไปเก็บ”
“ไม่เอา อยู่กับเค้าก่อน เค้ากลัว”
“แปปเดียวเอง”แล้วมันก็ดึงชายกางเกงผมไว้ เอาซะเกือบหลุดเลย
“เออๆ ทำไมอยู่ดีๆเป็นไข้ขึ้นมาได้วะ”
“ไม่รู้อะ”
“นอนไปจะได้หาย”
“กอดเค้าหน่อย”
แล้วผมก็นอนลงข้างมันแล้วกอดมันไว้ มันนอนร้องไห้ไม่หยุดเลย เล่นเอาผมไม่ได้นอนเลย กลัวมันจะเป็นอะไร
แล้วพอมันเงียบผมก็แอบ ไปผ้ามาเช็ดตัวมัน (ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ไม่เคย รู้แต่ว่าต้องทำอย่างงี้มั๊ง)
“หนาว”ผมก็ปิดแอร์ให้ ห่มผ้าให้มัน
สักพักบอกร้อนถีบผ้าออกอีก ผมก็เปิดแอร์ให้มันอีก เป็นอย่างงี้อยู่2-3รอบ จนเช้า
ร้านขายโจ้กน่าจะเปิดแล้ว ผมก็ลงไปซื้อมาให้มัน
แต่ พอกลับขึ้นมา
เห็นมันนอนฟุ๊บอยู่กับพื้น พ้นประตูห้องนอนมานิดเดียวเอง
ผมตกใจมากเลยตอนนั้น ทำอะไรไม่ถูกเลย
“นัดๆ เป็นอะไร”
“...........................”
“นัด”มันนิ่งมากเลย เหมือนกลับไป แต่มันไม่รู้สึกตัวเลย ผมเข้าไปหาเสื้อ กับกางเกงมาใส่ให้มัน ด้วยความลำบาก เอามือมันมาพาดขนคอผม แล้วลงไปข้างล่าง
“นัด ฟื้นสินัด”ระหว่างรอลิฟ ผมทั้งตบหน้ามัน ทั้งเขย่าหน้ามัน น้ำตาผมไหลเยอะมากก ขี้มูกก็ไหล
พอลิฟเปิด ป้า กับพี่วัยทำงานที่อยู่ในลิฟก็ตกใจ
“พี่ช่วยผมด้วย”พี่เค้าไม่พูดอะไร แต่ก็ออกมาช่วยผมพยุงไอ้นัดเข้าลิฟ
“เป็นอะไรหรอหนู”ป้าถามด้วยความตกใจ แล้วเอายาดมมาให้ไอ้นัดดม
“น้องผมหมดสติ”ผมร้องไห้ด้วยพูดไปด้วย
ระยะทางการลงลิฟนี่ผมคิดว่ามันช่วงเวลาที่นานกว่าเดินลงบันไดซะอีก
พอถึงชั้นล่าง พี่เค้าช่วย ผมพยุงไปรอหน้าตึก
“น้องรออยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่เรียกแทคซี่ให้”
“คับพี่”ผมร้องไห้ด้วย ตอบพี่เค้าไปด้วย แล้วยามก็วิ่งมาจากไหนไม่รู้ช่วยผมประคอง
“เป็นอะไรอะ เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย”ยามถาม
“มันไข้ขึ้นคับ”
“รถมาแล้ว”ยามบอก
พวกเค้าก็ช่วยผมยัดไอ้นัด เข้าไปในรถ
“ขอบคุณคับ”ผมบอกรวมๆ แล้วก็มีสายตาหลายสิบคู่มองดูพวกผมอยู่ เพราะมันเป็นช่วงเช้า ชั่วโมงเร่งรีบซะด้วย คนเค้าก็ไปทำงานกัน
“ลุงไปโรงบาลไหนก็ได้ ไวไวเลยลุง”
“คับๆ ได้คับ”
“นัดเมิงอย่าเป็นอะไรนะ เมิงเป็นอะไรไป แล้วกรูจะอยู่กับใคร ใครจะกวนกรู ใครช่วยขับรถให้กรูนั่งละนัด หืออออ หืออออ หืออออ”ผมร้องไห้ไม่อายคนขับเลย ชั่วโมงนั้น ผมไม่มีอายแล้วคับ
“นัด ตื่นสินัด”ผมมองถนนไปด้วย ทำไมรถต้องติดตอนนี้ด้วยวะเนี้ย
“ตีไฟกระพริบเลย”ผมบอกลุง ลุงเค้าก็ทำตาม แล้วบีบแตร่ขอทาง มันเป็นจุดสนใจของไทยมุงมาก
กว่าจะออกมาจากแยกนั้นได้ เกือบ10นาทีเลย
ลุงเค้าหยีบเต็มที่เลย คับ
แล้วก็ถึงโรงบาล......... ผมให้ลุงไป200 เพราผมไม่ได้สนใจมิตเตอร์เลย
เตียงนอนก็มาไว้มาก เพราะเค้าน่าจะรู้ ดูจากสถานการณ์
ผมนั่งกอดเข่าอยู่หน้าฉุกเฉิน ผมนั่งร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเลย คนก็เยอะ มาก
แต่ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
ตอนนี้ ผมคิดถึงเพลงนี้มาก
http://www.youtube.com/watch?v=Vln-AS6Tt7c น่าจะเข้ากับบรรยาสได้ดี
“นัดเมิงอย่าเป็นอะไรนะ ถ้าเมิงเป็นอะไรไปแล้วกรูจะบอกแม่เมิงยังไง แล้วอยู่จะอยู่กับใคร หืออออ หือออออ”ผมหน้าสะอื้นอย่างเดียวไม่ได้สนใจเสียงแห่งความวุ่นวายของโรงบาลเลย
“ญาติของคนไข้ฉุกเฉินอยู่ไมคะ”พยาบาล ตะโกนถาม
“ผมคับ น้องผมเป็นยังไงบ้างคับ พี่ น้องผมฟื้นยัง ผมขอเขาไปดูหน่อยได้ไมคับ นะนะนะ”ผมรีบลุกขึ้นตอบ
“ใจเย็นคะ ใจเย็น”แหม พูดมาได้ ใจเย็น
“แล้วน้องผมฟื้นยังคับ”
“ยังคะ ตอนนี้คุณหมอกำลังช่วยเต็มที่คะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”เค้าประคองผมไปนั่งที่โต๊ะพยาบาล สงสัยกลัวผมจะเป็นลม แล้วเอาไอ้เหยี้ยวหนูมาให้ดม
“คุณหน้าซีดมากเลยนะคะ เดี๋ยวดิชั้นขอซักประวัติคนไข้หน่อยนะคะ”
ผมก็เล่าอาการให้เค้าฟังทั้งหมด ชั่วโมงนั้นผมลืมโทรบอกทางบ้านไอ้นัดเลยจิงๆประมาณครึ่งชั่วโมง พญาบาลก็เรียกผมไปพบหมอ
“น้องผมเป็นยังไงบ้างคับหมอ ช่วยน้องผมด้วยนะคับ”
“ใจเย็นคับ อาการเบื่องต้นไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงคับ แค่หมดสติไป แต่ต้องรอดูฟิมส์เอ็กสเรย์ก่อนนะคับ หมอถึงให้คำตอบได้
“แล้วน้องผมจะฟื้นเมื่อไรละคับ”
“อันนี้หมอก็ให้คำตอบยังไม่ได้นะคับ ต้องรอคนไข้เอง เพราะคนไข้ มีไข้สูงด้วย แต่โดยๆรวมก็ไม่อะไรน่าวิตกหรอกคับ เดี๋ยวเรื่องเตียง เดี่ยวคุยกับพญาบาลนะคับ หมอขอตัวไปดูคนไข้อีกที”
“คับ ขอบคุณคับ”ผมยกมือไหว้หมอทั้งน้ำตา
ผมก็ออกไปนั่งรอพยาบาลหน้าห้องตรวจ รอ คุยเรื่องห้อง
“เชิญญาติคุณมนัสวีร์ ที่เคาน์เตอร์พญาบาลคะ”
“คับ”
“เชิญนั่งคะ”
“คับ”ผมก็นั่ง
“พอดีทางโรงบาล ไม่มีเตียงว่างเลยนะคะ”
“ห้องพิเศษก็ได้คับ”
“ห้องพิเศษก็ไม่มีว่างเลยคะ”
“อ้าวแล้วทำไงอะคับ”
“สะดวกเตียงเสริมได้ไมคะ”
“อะไรก็ได้คับ”ผมบอกไป
“งั้นตามนี้เลยนะคะ รบกวนอ่านรายละเอียดเซ็นชื่อให้ดิชั้นด้วยนะคะ”
พยาบาลก็ให้ผมไปรออยู่ที่เตียง เดี่ยวเอาไอ้นัดมาส่ง
ผมอยากบอกว่า เป็นเตียงเสริม ที่เสริมจิงๆเพราะมันอยู่บริเวณทางเดินเลยคับ คนเดิมไปเดินมาเต็มไปหมด แล้วคนไข้จะพักผ่อนได้ยังไง
แล้วดูสภาพแวดล้อมสิ (ผมไม่ได้เรื่องมากหรอกคับ แต่ผมไม่เคยเจออะไรอย่างนี้)
สักพักไอ้นัดก็มา ผมเห็นมันวินาทีแรก น้ำตาผมไหลออกมาเลยคับ มีสายคล้องจมูก น้ำเกลือ เครื่องวัดชีพจร อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด
“นัดๆ”
“คนไข้ยังไม่ฟื้นนะคับ ต้องรอหมออีกที”
“รอๆ ทำไมต้องรอละคับ นี่ผมมาต้องแต่ยังไม่แดโมง จนจะเที่ยงอยู่แล้ว ทำไมไม่เห็นพวกคุณทำอะไรเลย”ผมโวยวายเสียงดังให้บุรุษพยาบาล แล้วก็มีพยาบาลเดินมาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นคะ”พยาบาลถาม สงสัยเดินมาเพราะเสียงผม คนก็มอง คนไข้หลายๆเตียงก็มอง
“ผมอยากคุยกับหมอคับ”ผมบอกพยาบาลไป
“สักครู่คะ คุณหมอขึ้นตรวจอยู่คะ”
แล้วทั้งหมดก็เดินไป ผมยืนอยู่ข้างเตียงไอ้นัด เอามือลูบหัวมัน
“นัด เมิงตื่นมาสิ เมิงอยากได้อะไรเดี่ยวกรูจะหาให้ เมิงไม่อยากอ่านหนังสือ กรูก็ไม่บังคับ อะไรก็ได้ แต่เมิงอย่านอนแบบนี้สิ กรูใจไม่ดีนะเว้ย”ผมพูดกับมันเบาๆ น้ำตาไหลอาบหน้า
“เอาหนูนั่งก่อน”ยายที่เค้ามาเฝ้าตาเตียงข้างๆเอาเก้าอีกมาให้ผม
“ขอบคุณคับ ไม่เป็นไรคับ ยายนั่งเถอะ”
“ไม่เป็นไร ยายไม่นั่งหรอกยายนั่งกับพื้น”จะว่าไปก็จิง ยายเค้านั่งแต่กับพื้นแล้วตำหมาก
“เป็นอะไรกันมาละหลาน”
“น้องผมไม่สบายคับ”ผมก็เล่าให้ยายฟัง
ตอนเที่ยงหมอก็เอามาตรวจ บอกไม่มีอะไรหน่าห่วง เดี๋ยวก็ฟื้น
แล้วผมก็ทนยืนไม่ไหว ก็ต้องนั่ง
“นัด นอนเยอะนะเมิง ตื่นดิ เดี๋ยวพาไปเที่ยวนะ เมิงอยากไปไม”ผมนอนจับมือมันไปคุยกับมันไป แล้วก็หลับไปเฉยเลย ทั้งๆที่โรงบาลเสียงออกจะดัง
ตี้ดดดดดดด
ตี้ดดดดดดด
ตี้ดดดดดดด
ผมสะดุ่งตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ผมดัง
“โหลคับ”
“ลูก น้องนัดไปไหนอะ แม่โทรไปไม่รับเลย”ผมดูเบอร์ เอาแล้วไงกรู แล้วจะบอกเค้าว่าไงดีเนี้ย
“คืออ นัดหลับอยู่อะคับ”
“แล้วใครเป็นอะไรหรือป่าว แม่เห็นบัตรไปรูดที่โรงบาลXXX”แสดงว่าแม่มันก็เช็คตลอด
“ตอนนั้น มันปวดหัวคับ”
“ปลุกนัดมาคุยกับแม่หน่อยสิลูก เจ้านี่นิ ไม่เคยโทรหาแม่เลย”ผมจุกอกมาก น้ำตาไหลออกมา
“แม่คับ นัด”ผมไม่รู้จะบอกยังไง (พูดไปตอนนี้ ผมนั่งพิมอยู่ คิดไปยังน้ำตาไหลเลย)
“เป็นไรลูก บอกแม่”
“คือนัด คือเมื่อคืนนัดปวดหัวอีกอะคับ แล้วมีไข้ด้วย ตอนเช้าผมไปซื้อโจ้กให้มัน กลับมา(ผมหยุดพูดแล้ว้รองไห้) กลับมา มันก็ล้ม หมดสติ อยู่หน้าห้องนอนแล้วคับ”
“อ้าวๆ ตายๆๆๆๆ”ยังไม่ตายคับแม่
“แม่คับ ตอนนี้ นัดมันยังไม่ฟื้นเลยคับ”
“แล้วทำไมหนูไม่โทรมาบอกแม่ละ”แม่มันเสียงดังมาก จนผมเองก็ตกใจ จิงๆผมลืมสนิทเลย ไม่กล้าบอกด้วยแหละ กลัวเค้าจะว่าดูแลลูกเค้าไม่ดี
“ผมขอโทษคับ”
“อยู่โรงบาลไหนห้องอะไรละ เดี่ยวแม่จะรีบไป”
“อยู่โรงบาล XXX เตียงเสริมตรงทางเดินคับ”
“ห๊า ไม่ได้นะลูก แม่ไม่ยอมให้อยู่เตียงแบบนั้นหรอก บอกพยาบาลเลย ว่าเราจะเอาพิเศษ แพงแค่ไหน แม่จ่ายได้”
“ถามแล้วคับผม ไม่มีว่างเลยคับ”
“ย้ายโรงบาลเลยๆๆ”
“ย้ายยังไงอะคับ”นัดมันยังไม่ฟื้นเลย
“เอาโทรศัพท์ไปให้พยาบาลหน่อยสิ เดี๋ยวแม่คุยเอง”ผมก็เดินหาพยาบาล ใจนึงก็ไม่อยากไปไหนเลย ห่วงไอ้นัด
“พี่คับ แม่ผมจะคุยด้วย”ผมบอกไปแบบนี้แล้วกัน ง่ายดี
แม่นัด คุยกับพยาบาล5นาทีเห็นจะได้ แล้วส่งคืนให้ผม
“เดี่ยวต้องคุยกับหมอก่อนเดี๋ยวยังไงพี่ไปแจ้งที่เตียงนะคะ”
“คับ”
ผมดูโทรศัพท์ ก็ยังไม่วาง
“โหลคับ”
“ย้ายไปโรงบาล XXXXนะลูก ลูกเพื่อนแม่เป็นหมออยู่ที่นั้น เดี๋ยวแม่โทรหาเค้าก่อน แล้วจะโทรหาลูกอีกที”เป็นโรงบาลที่อยู่ใจกลางกรุงเทพเลยละ ไกลจากที่ผมอยู่ด้วย
“คับ”
“okคะ หมอตกลงแล้วให้ย้ายคะ เดี่ยวเก็บของใช้ส่วนตัวรอเลยคะ เดี่ยวพี่เตรียมรถพยาบาลไว้ให้แล้ว”
“แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายที่นี่ละคับ”
“เดี๋ยวคุณแม่น้องเคลียเองคะ”
“คับ”
แล้วเค้าก็ไป
“นัดเมิงจะได้ย้ายแล้วนะ เมิงรู้ไม เมื่อกี้แม่เมิงโทรมา ทำเอากรูกลัวมากเลยเมิงรู้ไม เมิงตื่นมาไวไวสิ กรูไม่กล้าคุยกับแม่เมิง นะนัดนะ กรูไม่รู้ว่ากรูจะคุยกับเค้ายังไง กรูกลัวนะนัด ไม่มีเมิง กรูทำอะไรถูกเลย กรูเกร็งวะเวลาอยู่กับแม่เมิงอะ”
ไอ้บุรุพยาบาลคนที่ผมโวยวายใส่มาอีกแล้ว มองหน้าผมแล้วยิ้ม แมร่งไม่สำนึกเลย ที่ผมโวยวายใส่เนี้ย
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3012828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก