ตอนที่165 เด็กเเว๊น go in ter
นี่เเค่จุดเริ่มต้นของ "ชู้"
วันนึง ที่ผ่านมาประมาณ1ปี กว่าๆแล้วที่ผมไม่เคยอยากจะพูดถึงเลย ถึงมันจะไม่มี อะไรมากมายก็ตาม แต่ไหนๆ มันขุดคุ้นแล้วขึ้นมา ก็พูดถึงหน่อยแล้วกัน
วันนี้ผมสอบเป็นวันสุดท้าย ไอ้นัด ก็เสร็จก่อนผมไป2วันแล้วนะ(ถ้าจำไม่ผิด)
ตี๊ดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดด
เบอร์ใครวะ ไม่คุ้นเลย
“โหลคราบ”
“นิวหรอลูก สะดวกคุยไม่จ้า”
“อ้อ ใช่คราบ คุยได้คราบ”จะถามว่าใครก็ไม่กล้า เพราะเค้าน่าจะเป็นคนรุ่นป้าแล้ว
“อยู่กับเจ้านัดไม่ลูก”อ้อ แม่ไอ้นัดแน่เลย
“อ้อ ไม่ได้อยู่คับ ผมเพิ่งสอบเสร็จคับ นัดน่าจะอยู่บ้านมังคับ”
“อ้อ หรอ แม่โทรไปหาคุยกันอยู่ดีๆ ก็ตัดไป แล้วโทรไปใหม่ก็ไม่ติด”
“อ้าวหรอคราบ ธุระแม่(เค้าให้เรียกแม่)เร่งด่วนป่าวคับ เดี๋ยวผมจะได้รีบกลับ”
“อ้อ ไม่จ้า เจอเจ้านัด ให้มันโทรหาแม่ด้วยนะ”
“อ้อได้คราบ”
แล้วก็วางไป ผมก็ลงมาจากห้องสอบ โทรหาไอ้นัด ก็ไม่ติด มันปิดเครื่อง
กะว่าจะกลับเอง เพราะ มันบ่ายสองแล้ว
“ทางนี้ๆ”เสียงใครเรียกใครวะ ดีงชิบ ไม่รู้จักอายชาวบ้าน
ผมก็มองหาต้นเสียงอยากเห็นหนังหน้ามัน มองไป มองมา ก็เป็นไอ้นัดนี่เอง
มันกวักมือเรียกผมยิกๆ
ผมรีบบึ่งเข้าไปหามันทันทีเลย
“เมิงตะโกนหาพ่อเมิงหรอนัด สัส เมิงไม่รู้จักอายชาวบ้านบ้างไง”
“อ้าว อายทำไมคนเยอะแยะ”
“นัด เมิงทำอะไรอะ คิดถึงหน้ากรูบ้าง กรูอาย ไอ้เชี่ย”
“หรอ ทำไมเค้าไม่อายวะ”มันทำหน้าตายใส่ผม
“ปิดเครื่องทำไม”
“อะ ชานม ซื้อมาให้”
“หือ เมิงอยากได้อะไรนัด ซื้อชานมมาให้กรูเนี้ย”
“ป่าว อยากซื้อมาให้เมีย รู้ว่าสอบมันเหนื่อย”ผมก็นั่งลงตรงข้ามมัน
“โห ซื้อมานานยัง ละลายขนาดนี้เนี้ย”
“20นาทีได้ละมั๊ง”
ผมก็ทนๆกินชานมที่มันละลาย
“แล้วปิดเครื่องทำไม”
“ป่าว ปะกลับ”
“อ้าว ไอ้นี่”
“อ้าว ทำไม มองหน้าทำไม อยากมีเรื่องหรอ”มันพูดขำๆแล้วยิ้มให้ผม เราก็เดินไปที่จอดมอไซด้วย คุยกันไปด้วย
“มีเรื่องอะไรป่าวนัด แม่เมิงก็โทรหากรูนะ”
“ห๊า แม่ก็โทรหาตัวเองด้วยหรอ”
“เออ”
“แม่ว่าไง”
“เมิงจะพูดหรือให้กรูพูดละ”ผมกำลังพยายามจะให้มันคายออกมา
“ไม่มี”
“เออ ตามใจ เดี๋ยวกรูโทรไปถามแม่เมิงเองก็ได้”ผมทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่าจะโทร
“เออๆเดี๋ยวถึงบ้านเล่าให้ฟัง ก็ได้ ไปหาอะไรกินก่อนเหอะ ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”
“อ้าว แล้วทำไม ไม่ลงไปหาอะไรกินละ”ผมออกมาตั้งแต่7โมงกว่าๆ ตอนั้นมันยังไม่ตื่นเลย ก็ไม่ได้ฝากฝังอะไรไว้(คิดว่ามันคงคิดได้เอง แล้วลงไปหาอะไรกินเองตังก็ทิ้งไว้ให้ แต่มันไม่)
ไอ้นี่มันขี้อายในเรื่องที่ไม่Kอาย ไอ้เรื่องที่ควรอาย มันเจือกไม่อาย ผมก็ไม่เข้าใจมันเกมือนกัน ผมคิดๆไป “กรูได้แฟนเป็นเด็กพิเศษป่าววะ”
“อยากกินอะไรละ”ผมถามมัน
“ฉลองสอบเสร็จหรอ”
“อืม จะกินไมละ”
“กินดิ”
“กินอะไร”
“ส้มตำ”
“จัดไป”ผมก็พามันไปกินแถวหลังหมาลัยนั้นแหละ เพราะเป็นร้านที่อร่อยมว๊ากกก ที่สำคัญ ไม่แพงด้วย
ผมกับเพื่อนๆโดดเรียนไปกินบ่อย แต่กับไอ้นัด ก็ไปบ้าง แต่นานๆที
ทั้งคนตำ(ส้มตำ) เด็กเสริฟ์ พูดภาษาอิสานใส่ลูกค้า ผมเป็นกับเพื่อนคนใต้ มันนั่งเอ๋อแดรกเลย ผมอะฟังออก แต่พูดไม่ได้(ไม่ได้กระแดะนะ ผมพยายามพูดแล้วแต่ต้องใช้เวลาเรียบเรียงคำพูดนานกว่าภาษาอังกฤษอีก)
เวลาไอ้นัดอยากกินอะไร มันต้องสั่งผ่านผม เพราะถ้ามันสั่งเองเค้าจะพูดอิสานใส่มัน มันจะงง
ระหว่างรอ ส้มตำ ต้มแซบ คอหมูย่าง ลาบ (พูดแล้วน้ำลายหกเลย)
“ตกลงจะบอกได้ยังนัด”
“แม่เค้าจะชวนไปรับปริญญาพี่เค้า”
“แค่เนี้ย เมิงต้องปิดโทรศัพท์หนีเลยหรอ”
“..............................”ผมมองหน้ามัน มันนั่งมองแก้วน้ำตาไม่กระพริบ
“ก็ไปแสดงความยินดีกับพี่เค้าหน่อยดิ ถ้ากรู(มีโอกาส)รับปริญญา ถ้าครวบครัวกรูไม่แสดงความยินดี กรูก็คงรู้สึกแย่วะ”
“ตัวเองไปกับเค้าไมละ”
“หึ ไม่อะ”
“นั่นไง”
“นัด เมิงก็นะ กรูรู้จักเค้าไมละ หน้าตายังไง กรูก็ยังไม่เคยเห็น แล้วจะให้กรูไปทำหน้าตายังไงวะ”
“ก็ไปกับเค้าไงละ”
“ไม่อะ เมิงไปเหอะ ไปแปปเดียวก็กลับ ก็ได้ ไปให้เค้าเห็นหน้าหน่อยแล้วค่อยกลับก็ได้นี่ ไม่เห็นเสียหายตรงไหนเลย”
“พูดง่ายเนอะ แต่มันไกลนะ”
“มันไม่เกินใจหรอกนัด”
“อังกฤษเลยนะ จะให้เค้ากลับเองยังไงละ”มันพูดเสียงดังใส่ผม เล่นเอาผมตกใจนิดนึง ทั้งเสียง ทั้งคำพูดมัน
“อังกฤษ ก็ดีดิ เมิงจะได้ไปเที่ยวด้วยไง”
“โห ไม่เข้าใจเค้าเลยวะ”ทำไมผมจะไม่เข้าใจมัน ผมรู้ว่ามันไม่ชอบอะไรที่ทำร่วมกับครอบครัว ไม่ชอบไปที่ๆผู้ใหญ่อยู่กันเยอะๆ ยิ่งเป็นญาติๆมัน มันยิ่งไม่ชอบเลย มันบอกว่าเบื่อพวกผู้ดีตีนแดง
“ทำไมกรูจะไม่เข้าใจละนัด เมิงก็ไปกับพ่อ แม่ พี่ น้องเมิง เมิงจะมีปัญหาทำไมวะ”
“มีดี ก็เค้าไม่ชอบ ไม่อยากไป”
“ไปเหอะ ถ้าเมิงไม่ไป แล้วเกิด เค้าตัดเมิงออกจากกองมรดก เมิงจะทำไง”
“ช่างเค้าดิ สนที่ไหนละ”อาหารมาพอดี
“ยังไงก็ต้องไป หยุดเถียงแล้วกิน” ไอ้นี่ถ้ามันไม่จนมุม มันจะไม่ยอมหยุดเถียงหรอก
ผมก็นั่งกิน ต่างคนต่างกินเลยละ เหมือนไม่ได้มาด้วยกันเลย
กินเสร็จ จ่ายตัง เดินออกมาจากร้าน
“จะให้เค้าไปจริงๆหรอ”
“อืม เชื่อกรูเหอะนัด”
“แต่เค้าไม่รู้ว่าจะไปนานแค่ไหนอะ”
“จะกลัวทำไมวะ ยังไม่เปิดเทอมสักหน่อย”
“แล้วตัวเองจะอยู่กับใครละ”
“คนเดี่ยวก็อยู่ได้นัด เมื่อก่อนกรูยังอยูมาได้จนอายุ20กว่าปีแล้วเนี้ย”ถึงจะพูดอย่างั้นก็เหอะ
แต่ก็มีเคว้งๆนิดนึง
“เออ คุณมันคนเก่ง”
“อะแน่นอน”ผมทำหน้าตาไม่รู้สึกอะไรใส่มัน
“แต่เค้า..........”
“ไปเหอะร้อน ไปคุยกันที่บ้านก็ได้”
“อือ”
ขนาดยังไม่เย็น รถยังติดเลย โอ้โห นี่หรือบางกอก
กว่าจะถึงบ้านก็ล่อไปสี่โมง
“โทรไปบอกแม่เมิงซะนัด หรือจะให้กรูโทรเอง”
“เดี๋ยว เค้าโทรเองก็ได้”
“ไม่ต้องเดี๋ยว โทรเลย”
ผมก็ปล่อยให้มันโทร ผมก็จัดการกับตัวเองซะหน่อย ร้อนมว๊ากกกกกกก
“พรุ่งนี้ แม่ให้เค้าไปหาอะ จะพาไปทำหนังสือเดินทาง”
“ก็ไปดิ ทำไม ต้องทำหน้าอย่างงั้นด้วยวะนัด”
“เค้าไม่อยากไปอะ”
“นัด กรูว่าเมิงหน้าจะดีใจนะ กรูยังไม่เคยได้ไปต่างประเทศเลย เมิงมีโอกาสก็รีบคว้าไว้ซะ”
“อืออ”มันเป็นคนที่ไม่อยากโกอินเตอร์เลย มันยังไงละ บอกไม่ถูก ถ้าเป็นผมนะ ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
แล้วหลังจากนั้น ไม่นาน มันก็ต้องเดินทาง
ตอนกลางคืนผมจัดกระเป๋าให้มัน เพราะมันต้องไปบ้านมัน ตอนเช้า แล้วเดินทางตอนเย็นของวันนั้น
“มานอนได้แล้วนัด เมิงจะนั่งทำหน้าอมครวยไรนักหนาวะ”
“เฮ้ออ มีเมีย เมียแมร่งก็ไล่ทิ้ง”
“อ้าว กรูไล่ตรงไหนวะนัด”
“ไม่รู้ดิ คิดเองดิ โตแล้ว”อ้าวย้อนกรูอีกสาส
“มานอน”
“อืม นอนก็นอน”ผมเดินไปปิดไฟ แล้วเดินคลำทางไปที่นอน
“ไอ้นัด เอามือออก”มันเอามือมาวางบนหมอนผม
“กอดหน่อยดิ เดี๋ยวไม่ได้กอด ต้องหลายวัน”มันเอามืออีกข้างกดหัวผมลงแขนมันที่อ้ารอบนหมอนผม
“เมิงทำอย่างจะไม่กลับมาเนอะ”
“ก็มันไม่อยากไปอะ”
“เมิงถอนตัวไม่ทันแล้วนัด 5555”
“หรออ”
“อืออ เฮ้ยอย่าดินัด”
“อืออแค่กอดๆ ลูบๆคลำๆเลยๆ ไม่ทำอะไรหรอก วันนี้เค้าไม่มีอามรณ์เลยวะ”แสดงว่ามันคงเครียดจริง ไม่นั้นคงไม่เป็นอย่างงี้แน่
“ก็ดีเล้ว นอน”
กลางดึก ผมเอาขาไปก่ายมัน แต่เตียงมันว่าง เลย เอามือคลำหา แต่ก็ไม่เจอ
เดินออกมาดูนอกห้องก็เจอเงาๆดำๆอยู่ที่ระเบียง
“นอนไม่หลับหรอนัด”
“อือ”โห ดูดบุหรี่ด้วย ท่าทางจะเครียดหนักจิงๆเว้ย
“ไปเอามาจากไหน”
“ลงไปซื้อเมื้อกี้”
“เค้าขายให้เมิงด้วยหรอ”
“ขายดิซี้กัน”มันซี้กับพนักงานเซเว่น เพราะมันก็ออายุ ไล่เลี้ยกัน ชอบรถเหมือนกัน
“เอามาตัวดิ”ผมนั่งลงกับพื้นข้างๆมัน มองวิวกรุงเทพยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยป้ายโฆษณา สวยเหี้ยๆเลย
มันจุดบุหรี่ แล้วยื่นให้ผม
“ทำไมถึงเครียดวะนัด ไปแค่นี่เอง ไม่กี่วันด้วย”
“ไม่รู้ดิ เราสองคนอยู่ด้วยกันมาตลอด เลยห่างกันที่ไหนละ”มันก็จริงของมัน
“เมิงเคยได้ยินไมนัด ที่เค้าบอกว่าความห่างไกล มันเป็นบทพิสูจน์ความรักไง นี่มันก็อาจเป็นบททดสอบก็เป็นได้นะ”
“หรอ”
“ดีไม่ดี เมิงอาจควงฝรั่งมาด้วยก็ได้ ใครจะไปรู้ละ”
“เหอะๆ”มันเอาหัวมาพิงไหลผม ผมก็เลยพ้นควันบุหรี่ใส่หน้ามัน
“ตัวเอง จะไม่ไปส่งเค้าจิงอะ”
“ไปส่งดิ ส่งข้างล่างไง”มันจะให้ผมไปส่งมันที่สนามบิน ผมก็อยากไปนะ แต่ ไม่รู้จะไปในฐานะอะไร ไม่รู้ญาติๆมัน เค้าจะมองผมยังไง เลยส่งแค่ข้างล่างดีกว่า
“ปะไปนอนเหอะ เดี๋ยวก็หลับมั๊ง ”
“อืออ เดี๋ยวกรูปลุกตอนเช้า”
กว่าจะพากันหลับได้ ก็ล่อไปเกือบเช้าเหมือนกัน
“ส่งแค่นี้จริงๆหรอ”มันสตาสมอไซ แล้วผมก็ยื่นเป้ให้มัน ไอ้ผมเองก็ลืมว่าไปต่างประเทศ ไม่รู้อากาศเป็นไง เพราะผมเองก็ไม่เคยไป เลยเอากางเกงยืนกระเป๋าเยอะๆให้มันไปตัวนึง กางเกงขาสั้นตัวนึง แล้วก็เสื้อ4-5ตัว มาคิดได้ทีหลังว่าลืมเอากางเกงในใส่กระเป๋าไปให้มันด้วย มันจะด่าผมไมหน้อ
“อือ ขับรถดีๆละ อย่าไวนัก เดี๋ยวหัวแตกไม่หล่อเลยนะเว้ย”
“อืออ”
“เมิงจะร้องทำไมวะนัด”มันปล่อยมือจากแฮนด์รถแล้วเอี้ยวตัวมากอดผม ผมก็มองซ้าย มองขวา เฮ้อออ ปลอดคน ก็ลูบหัวมันเบาๆ
“แค่นี้เมิงยังไม่เข้มแข็งเลยนะนัด เมิงจะไปทำอะไรวะ”
“เค้า ไม่อยากไปนี่”มันร้องไห้ใส้ท้องผมหนักเลยทีนี้
“เอาหน่าแปปเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“อืออ”
“ไปได้แล้ว”พอมันขับรถออกไป ผมก็ยืนมองจนสุดสายตา
ขึ้นลิฟต์ได้ ผมก็เงยหน้ามองเพดานลิฟต์ทันที กลัวน้ำตาจะไหลออกมา
มันก็ไปแค่แปปเดียว แต่ทำไมผมเคว้งๆจังวะ
เข้ามาในห้องได้ ผมก็ปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ออกมาทันที ผมเห็นมันร้องไห้แล้วผมก็อดไม่ไหวเหมือนกัน สงสารมัน ผมคิดไปแล้ว ก็ไม่น่าบังคับมันให้ไปเลย
แต่ผมก็ต้องเลือกในสิ่งที่สมควร และถูกต้อง
ประมาณ2ชั่วโมง มันก็โทรมา
“โหล ไง ถึงแล้วหรอ ไอ้ขี้แย”
“อืม ถึงแล้ว ตัวเอง ทำไรอะไรอยู่ กินข้าวยัง”
“ดูโทรทัศน์ เมิงจะขึ้นเครื่องกี่โมงอะ”
“แม่บอก ทุ่มนึง”
“อือ ไปนู้นก็อย่าดื้อนะ”
“คราบ เป็นห่วงเค้าหรอ”
“บ้า ใครห่วงเมิง กรูห่วง คนที่จะไปกับเมิงมากกว่า”
“โห น้อยใจวะ”
“จะเป็นยังไงน้อ เด็กแว๊นข้ามทวีป 55555”
“ปากดี คอยดูเหอะ กลับไปนะ”
“อะหรอคราบ ผมจะรอพี่นัดนัดนะคราบ กลับมาไวๆนะคราบ”ผมเกือบจะร้องไห้กับคำพูดที่บอกว่าจะ ผมจะรอ กลับมาไวๆนะ มันทำให้คิดไปไกล
“อืม คราบ”
“แค่นี่ก่อนนะนัด จะขึ้นเครื่องก็โทรมาบอกด้วยนะ”
“คับ บายคราบที่รัก”
“อือ”
มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก เวลาที่อยู่คนเดียว แล้วยิ่งไม่มีอะไรทำด้วย ยิ่งแล้วใหญ่เลย
ผมคิดว่า พรุ่งนี้ จะไปทำงานดีกว่า ยังคงจำได้นะ ว่าผมเคยทำงานพาททามอยู่ ยังไม่โดนไล่ออกนะ นานๆทำที พนักงานดีเด่นก็งี้แหละ 5555 อ้าว จิงนะ ผมเคยได้พนักงานดีเด่น 3เดือนซ้อนกันเลยละ (เมื่อก่อนนะ 5555)
เก็บห้อง ซักผ้า ถูห้อง ทำทุกอย่างเสร็จ มองนาฬิกา ทำไมเวลาเดินช้าจังวะ 10 วันจะอีกนานแค่ไหน
เริ่มมีอาการหิวแล้ว
เลยอาบน้ำ ไปหาแมลงกินดีกว่า
ตี๊ดดดดดด
ตี๊ดดดดดด
ตี๊ดดดดดด
“โหล ว่าไงนัด ถึงสนามบินแล้วหรอ”
“ยัง กำลังจะไป ตัวเองทำไรอยู่”
“กำลังจะลงไปหาข้าวกิน หิว”
“อย่าบอกว่าเพิงกินนะ”
“อืม เพิ่งหิว”
“โห เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก”
“ไม่เคยอะ”
“ตัวเอง เค้ามีอะไรจะบอก”
“ว่า”
“อย่าด่าเค้านะ”
“อือ เมิงไปทำอะไรมาละ”
คือวันก่อนเค้าไปตี เด็กแว๊น ดาวคะนองมา”
“ห๊ะ เมิงไปเมื่อไหร่ ตอนไหน ทำไมกรูไม่รู้”
“ก็เค้าแอบไป”
“นัด กรูบอกเมิงแล้วใช่ไม ว่ายอ่าไปมีเรื่อง เมิงก็ไม่ฟังกรูวะ”
“ก็มันมากวนทีนอะ”
“แค่นี้ เมิงก็ไปตีเค้า”
“ไหนบอกว่าจะไม่ด่าไง”
“ก็มันน่าไมละ”
“เค้า จะบอกให้ตัวเองระวังตัวหน่อยนะ ไอ้กิจบอกว่ามันจะมาเอาคืน”เกี่ยวอะไรกับกรูวะ
“เออ ไม่ต้องห่วง”
“เค้าบอกไอ้กิจไว้แล้ว ถ้ามีอะไรก็โทรไปบอกมันนะ พวกมันจะมาช่วย”
“พวกมันรู้จักกรูหรอ”
“ไม่รู้ดิ น่าจะรู้มัง ยังไงๆ ก็ระวังตัวไว้ก็ดี”
“อือ อีกนานไมเนี้ย กว่าเมิงจะถึงสนามบิน”
“ถึงแล้ว แต่ยังไม่ได้ขึ้น แอบมาโทรศัพท์ก่อน”
“เออๆ”
“ไปกินข้าวไป ไอ้ดื้อ”
“กรูว่ากูสมควรว่าเมิงมากกว่านะนัด”
“จร้า ที่รัก จะว่ายังไงก็ยอม”
“เออๆแค่นี้แหละ”
“จ้า”
ผมลงไปหาข้าวกิน เสร็จก็โทรไปที่ทำงานเพื่อนขอตารางทำงาน
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3016081 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก