“พี่ครับ.....ผมขอ(เอา)พี่ได้ไหมครับ” 
....เรื่องสั้น...ตอนที่ 10 (29/06/55) P.11 ฉบับเต็มเกือบสามเดือนแล้งมั้งครับนับตั้งแต่วันนั้น(ผมว่าทุกคนคงรู้นะครับว่าวันไหน อ่ะ!!บอกให้ฟังอีกรอบก็ได้กลัวจะลืมกัน ก็ตั้งแต่วันที่ผมยอมตกลงปลงใจอย่างง่ายดายยอมเสียเวอร์จิ้นให้ไอ้เด็กรุ่นน้องหน้าหล่อหุ่นล่ำบึกนั้นไงครับ) น้องมันก็ทำหน้าที่เป็นคนคอยบริการอาหารมื้อเช้าของผม รู้อีกนะว่าชอบเต้าหู้ปาท่องโก๋ กับนมสดฟรุ้ตสลัด แถมยังรู้อีกว่าชอบร้านไหนด้วย น่ารักไหมล่ะครับไอ้เด็กบ้าคนนี้.....อย่าอิจฉาผมนะใครอยากได้ก็บอกผมนะขอก็ได้เดี๋ยวให้แต่ระวังไว้อย่างนึงนะครับ เพราะมัน “หื่นมาก” อันนี้น่ากลัวมากครับ ขอย้ำเลย
นอกจากนั้นยังไม่พอนะครับยังคอยมาเป็นพลขับ รับส่งแทบจะทุกวัน แล้วถ้าหากวันไหนที่ติดธุระจริงๆ มาๆไม่ได้ก็จะโทรมาบอกก่อนเสมอแถมยังคอยย้ำว่าให้ผมกลับดีๆ อย่าไปถเลไถลที่ไหน อย่าแอบไปมองใครนะมันหึงและหวง น่านเอากับมันเข้าไปสิครับนี่ผมเป็นพี่มันหรือเป็นอะไรของมันกันแน่ที่ต้องคอยมารับคำสั่งจากมัน อิอิ แต่ผมก็ทำตามนะไม่รู้เพราะอะไร เห้อ!!!!!!!!! แต่พอเสร็จจากธุระน้องมันก็จะรีบโทรหาผมทันทีหรือไม่ก็รีบมาหาที่ห้องเลยครับ พร้อมของกินและอะไรอีกหลายอย่างคอยมาเอาอกเอาใจ
เดี๋ยวผมจะยกตัวอย่างให้ดูกันนะครับว่าเวลาน้องมันมาส่งมื้อเช้าก็จะมีคำหวานๆ หยอดมาด้วยทุกครั้ง ลองไปดูกันนะครับ
“อย่าลืมทานนะครับ นมสดจากใจ ไม่รักไม่หามาให้นะครับ รักนะครับ จุ๊บๆ”
เฟิร์สของพี่บัสครับ
“เต้าหู้กะปาท่องโก๋ มาเป็นคู่ แต่ผมอยากคู่พี่จังครับ รักนะครับ จุ๊บๆ”
เฟิร์สของพี่บัสครับ
“รักใครให้ดื่มนม...ถ้ารักผมได้ดื่มนมทู๊กวันเล้ย รักนะครับ จุ๊บๆๆ”
เฟิร์สของพี่บัสครับ
“มาเป็นแพ็คคู่อีกแล้วครับ...แล้วเมื่อไหร่พี่จะมาคู่ผมสักที จุ๊บๆๆ รักจัง”
เฟิร์สของพี่บัสครับ
นี่แค่ตัวอย่างในกระดาษโน้ตแนบท้ายใบน้อยๆ ที่ทำให้ผมต้องอดยิ้มไม่ได้เลยสักครั้งสินะ ที่ผมชอบที่สุดก็น่าจะเป็น “เฟิร์สของพี่บัส” นี่แหละ มันมาเป็นของผมตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย?
เดี๋ยวนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลยครับ ไม่เอามาห้อยไว้แล้วหน้าห้องบุกเข้ามาถึงในห้องเลย ด้วยเหตุผลง่ายๆ ของน้องมันก็คือ “คิดถึง อยากเจอหน้า” แล้วก็ขอค่าจ้างเป็นการกอดเบาๆ หรือไม่ก็หาเรื่องละลาบละล้วงผมตลอดแหละครับ เห้อ!!!!เอากับมันสิแล้วผมไปจ้างมันอีกตั้งแต่เมื่อไหร่น้า???? ให้มันได้อย่างนี่สิหาเศษหาเลยกับผมได้ตลอดเลย แต่ละวันก็ไปรอรับหน้าตึกเรียนอีก แสนรู้จริงๆ เจ้าเด็กบ้านี่ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้จะเกาคางให้แล้วกัน แล้วก็แถมกอดกับหอมสักฟอดดีไหม? อันนี้ขอไปคิดก่อนแล้วกัน
เดี๋ยวนี้น้องมันแสดงออกเยอะมากเลยนะครับ จนกลายเป็นว่าเพื่อนๆ ทุกคนของผมเข้าใจกันโดยปริยายไปแล้วว่าผมกับน้องมันคบกันในฐานะคนรู้ใจกันไปเรียบร้อยแล้ว ถึงผมจะพยายามอธิบายด้วยเหตุผลเท่าไหร่มันก็ป่วยการนะครับ ช่วยอะไรไม่ได้เลย ก็ไอ้ตัวปัญหานี่เล่นติดแจเป็นเงาตามตัว คอยเป็นทุกอย่างในทุกเวลาซะขนาดนี้ ผมยอมรับโดยไม่ขัดขืนเลยว่าไม่เคยรู้สึกรำคาญหรือนึกรังเกียจเลย แต่กลับรู้สึกดีซะอีก ดีมากด้วยนะ จนตอนนี้เหมือนกับว่าน้องมันได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้วครับ(เหมือนจะขาดไม่ได้ด้วยนะ)
หากวันไหนที่น้องมันไม่ว่างมารับ ผมก็ใจหายเหมือนกันนะ แต่จะเป็นส่วนน้อยมากที่มันจะไม่มารับมาส่ง ซึ่งนั้นทำให้ผมเสียนิสัยไปแล้ว ว่าพอถึงเวลาก็จะมีไอ้เด็กรุ่นน้องหน้าหล่อ หุ่นล่ำบึก มาคอยรับคอยรอพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ที่เห็นแล้วทำให้โลกนี้ ชีวิตนี้สดใสไปเป็นกอง น้องมันยิ้มสวยจริงๆ นะครับ ไม่เชื่อมาดูสิครับ แล้วอย่าไปหลงคารมมันนะ อันตรายถึงชีวิตและสวัสดิภาพของร่างกายเลยนะ ผมน่ะเคยมาแล้วจะบอกเอาไว้ให้
เวลาแค่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ทำไมผมรู้สึกราวกับว่าน้องมันเข้ามาอยู่ในชีวิตผมนานเป็นปีอย่างนี้นะ เหมือนเรารู้จักกันมานานมากเลย ทั้งที่มันผ่านมาไม่แค่กี่เดือนเอง หากผมจะหวั่นไหวไปกับน้องมันผมจะผิดไหม? ผมจะกลายเป็นคนใจง่ายไปไหมครับ? ทั้งที่ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นเลยนะ แต่ทำไมผมมีความรู้สึกแบบนี้ เอ๊ะ!!!!! เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือเปล่า? สมองผมได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่านะ?
น้องมันยังคงทำตัวน่ารักเหมือนเดิมตลอดไม่มีขาดตกบกพร่อง ไม่ขาดไม่เกินเลยแม้แต่น้อย ยิ่งสายตาเวลาที่น้องมันมองผมนะ หวานเยิ้มเลยล่ะ บางทีผมก็เขินมันนะ พยายามหลบสายตาน้องมันตลอด ยิ่งหน้าหล่อๆ เข้มๆ อยู่ด้วย ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะ!!!!!ไอ้บ้า ไอ้หน้าหล่อ ไอ้ล่ำบึก!!!!!!!!!
บางครั้งบางทีผมก็แอบมองน้องมันบ้าง แอบเผลอกอดเอวมันบ้างเวลาซ้อนท้ายเป็นสก๊อยห้อยมอเตอร์ไซค์(ผมกลัวหล่นหรอกอย่าคิดไปไกลนะ) ทำไมเดี๋ยวนี้เวลานั่งรถกลับห้องกับน้องมันทำรู้สึกว่าระยะทางกลับหอมันใกล้จัง ใกล้กว่าเดิมมากเลย??เชื่อผมไหม หรือว่าผมคิดไปเอง ช่วยผมคิดทีสิครับ??
ตั้งแต่วันที่ผมถูกวิชทิ้งไปก็ได้น้องมันนี่แหละครับ เข้ามาช่วยเติมเต็มทดแทนในสิ่งที่วิชเคยทำให้ผม แต่ผมก็ไม่ได้มองน้องมันเป็นตัวแทนของวิชเลยนะ ผมแค่อยากจะบอกว่า น้องมันเข้ามาช่วยเติมในส่วนที่ผมขาดหายไปประมาณว่า “เธอคือส่วนขาด” (ลองไปหาฟังดูแล้วกันนะครับเพลงของมอส ปฏิภาณ มันอาจจะเก่าไปบ้างนะ แต่ผมก็ชอบนะเพลงเก่าๆ ใครจะว่าผมแก่ก็ช่างเหอะ ผมไม่สนหรอก ยิ่งนักร้องสุดโปรดของผมนะนี่เลย อรวี สัจจานนท์ ร้องเพลงเพราะเวอร์มาก เสียงปานระฆังดังกังวาน ผมฟังทุกเพลงนะของนักร้องคนนี้ ยิ่งตอนโดนวิชทิ้งไปใหม่ๆ มีเพลงหนึ่ง เพลงนี้เลยผมอยากแนะนำ “โกหกหน้าตาย” ผมล่ะฟังอยู่ทุกวันเกือบอาทิตย์เลยนะครับ)
ปวดใจดังไฟสุมทรวงทะลวงฉัน
เมื่อเธอมาตัดสัมพันธ์เอาเมื่อสายไป
ใครไหนจะทันตั้งตัวยั้งหัวใจ
หลอกให้หลงงมงายใจสุดแสนดำ
อยู่พูดมาดื้อดื้อว่ามีเจ้าของ
ช่างพูดได้อย่างช่ำชองไม่ติดสักคำ
ก่อนจะรักทำไมไม่บอกเล่าเท้าความ
ให้เราหลงเดินตามหลวมตัวถลำใจ
จริงจริงเธอนะหรือเธอรู้เต็มอก
ไยจึงมาเพ้อพกโกหกหน้าตาย
ใจหนึ่งก็รักจับจิตฝังใจ ใจหนึ่ง ก็แสนจะแค้นเธอ
เพลงผมแค่เอามาให้ดูให้ฟังเป็นตัวอย่างนะครับ ใช่ว่าผมจะเศร้าเหมือนในเพลงนะ แค่อยากให้รู้อารมณ์ตอนนั้นเท่านั้นเอง
แต่ช่วงนี้ผมว่าผมมีความสุขจังเลย บางวันที่น้องมันมารับช้าหน่อยผมก็นั่งรอนะ รอนานบ้างก็ไม่เคยเบื่อ จนเพื่อนๆ ก็พากันแซวอยู่บ่อยๆ ยิ่งไอ้ต้อลูกพี่มันนะ แซวผมใหญ่เลย แถมยังทำตัวเป็นป๋าดันอีกต่างหาก ทีตอนแรกนี่ทำเป็นหวงผม วางมาดซะเข้ม แต่ตอนนี้สิ ออกแรงเชียร์นั่งแถวหน้าเลยแหละ
พูดไปพูดมาผมก็วนอยู่แต่ที่เดิมๆ เรื่องเดิมๆ ของคนคนเดียว เห้อ!! ทำไงได้ละครับก็ตอนนี้ในหัวผมนอกจากเรื่องเรื่องเรียนที่แสนจะปวดหัวก็มีแต่เรื่องน้องมันนี้แหละที่วนเวียนไปมา มีบ้างบางทีที่ผมก็โทรไปหาน้องมันบ้างเพื่อถามไถ่อะไรบ้าง ไม่ให้เป็นการเสียมารยาทหรอกครับ เดี๋ยวจะโดนหาว่าคนน่ารักใจร้าย ใจจืดใจดำอีก แต่ก็ตอนแรกๆ เท่านั้นที่จำใจทำด้วยมารยาท แต่ตอนนี้โทรประจำ ทำด้วยใจไม่ใช้มารยาทแล้วครับ อ้าว!!!ก็คนมันอยากได้ยินเสียงทางนู้นเหมือนกันนิน่า?
จะเป็นอย่างไรเหรอครับหากวันใดวันหนึ่งที่ผมเผลอตัว เผลอใจไปรักน้องมันเข้าจริงๆ (ก็ใครจะไปทนได้ล่ะครับเอาใจเก่งซะขนาดนี้ หล่อดูดีซะขนาดนั้น แถมเรื่องอย่างว่าก็......?นะ) แล้วถ้าหากน้องมันแค่ขำๆ กับผมล่ะครับ? เล่นๆ กับผมเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ผ่านมาล่ะครับผมจะทำอย่างไร? ผมก็เจ็บคนเดียวสิครับ ผมต้องตายแน่งานนี้? ผมอยากจะบอกน้องมันเหมือนกันนะครับว่าอย่าดีกับผมให้มากนัก อย่าทำอะไรให้มันรู้สึกดีมากไปกว่านี้เลย? หากวันใดที่ผมเผลอโดดลงหลุมที่น้องมันขุดรอไว้ ผมกลัวว่าจะขึ้นมาไม่ได้และหากวันใดที่มันเบื่อผมแล้ว หมดความพิศวาสในตัวผมขึ้นมาทิ้งให้ผมอยู่ในหลุมนั้นคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายอีกผมจะทำยังไง? เพราะแค่ทุกวันนี้แค่สิ่งที่น้องมันคอยทำให้ผม มันก็มีผลกระทบต่อจิตใจ กระเทือนหัวใจผมยิ่งกว่าแผ่นดินไหว 9.9 ริกเตอร์ซะอีก
ตอนนี้ใครจะว่าผมยังไงก็ได้นะ แต่ตอนนี้ผมสับสนมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จะเอายังไงดี?
ใจนึงผมก็กลัว อีกใจนึงก็บอกว่าไม่เป็นไร แล้วจะให้ผมทำยังไง ตัดสินใจยังไงล่ะ?
หากวันใดที่ผมรักน้องมันไปจริงๆ ถ้าเกิดมันทิ้งผมขึ้นมาล่ะ?
หากมันทำอย่างที่ผมคิดไว้ล่ะ?
ผมจะทำยังไง คนที่เสียใจก็มีแต่ผมคนเดียว ใครจะมาช่วยผมได้?
ผมยังคงนั่งใช้ความคิดเรื่อยเปื่อยกับตัวเองหาข้อดี ข้อเสียมาหักล้างกัน แต่จะมองทางไหนก็เจอแต่สิ่งดีๆ ที่ได้รับมาจากน้องมันในตอนนี้ แต่หากถึงตอนที่ผมตัดสินใจมอบหัวใจให้น้องมันไปแล้วมันจะเปลี่ยนแปลงไปไหม? มันจะเปลี่ยนไปจากเดิมตอนนี้ไหม?
“เฟิร์ส นี่เฟิร์ส ทำให้พี่หวั่นไหวใช่ไหม?!!!!!!”
“ขอโทษนะคะ พี่ชื่อบัสหรือเปล่าคะ?”
นั่นแหละเพราะเสียงใสๆ ของใครบางคนทักผมเข้ามาจึงทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง เด็กสาวน่ารัก ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นน้องปีหนึ่งนะ แต่ทำไมน้องแต่งตัวเรียบร้อยจัง ไม่เหมือนไอ้หล่อล่ำบึกของผมเลยที่แต่งตัว ไม่ได้เกรงใจรุ่นพี่อย่างผมเลยสักกะนิด
“ครับ!” ผมตอบรับคำถามสั้นๆ
“เออ.......!!!!!!!” น้องทำท่าอึกอัก
“น้องมีอะไรหรือเปล่าครับ? ว่าไง ไม่ต้องอายนะ พี่คุยได้นะ ไม่กัดครับ!”
ผมพูดกับน้องด้วยเสียงที่ปนความเอ็นดู พร้อมรอยยิ้มหวานๆ ที่ไอ้หน้าหล่อของผมห้ามแล้วห้ามอีก ว่าอย่าไปยิ้มแบบนี้ให้กับใคร มันหวง ยิ้มได้กับมันคนเดียวเท่านั้น ไงได้ล่ะผมก็อยากบริหารเสน่ห์ของตัวเองนะ
“เออ.....นี่ค่ะ!!มีคนเขาฝากมาให้!”
น้องรีบยื่นดอกกุหลาบขาวดอกโตสวยมากครับ มาให้ผม ผมก็มองอย่างงงๆ และก็ยังไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ เพราะกำลังประมวลผลก่อนว่าใครจะฝากมาให้ผม เพราะตอนนี้ที่ตามติดผมก็มีแต่ไอ้หน้าหล่อของผมเท่านั้น
ถ้าหากเป็นของมันมันก็ไม่เคยฝากใครมาให้ผมเลยนะนอกจากเพื่อนๆ ผม และที่สำคัญไปกว่านั้นตั้งแต่ไอ้หล่อล่ำบึกมันตั้งหน้าตั้งตาจีบผมในระยะเวลาหลายเดือนมานี่ มันไม่เคยซื้อดอกไม้ให้ผมเลยซักกะดอกเดียว คนอะไรก็ไม่รู้ไม่รู้ใจผมเอาซะเลย? ไม่โรแมนติกด้วย
“ใครฝากมาเหรอครับ? ถ้าไม่บอกเจ้าของมาก่อนพี่ก็คงรับไม่ได้นะครับ!!”
“มีคนเขาฝากหนูมาน่ะค่ะ หนูก็ไม่รู้จักเขาเหมือนกัน พอดีเขาบอกว่าช่วยเอามาให้พี่ให้หน่อย พี่รับไปเถอะนะคะไม่มีอะไรหรอกค่ะ!”
เห้อ!! เสียงเจื้อยแจ้วก็ทำให้ผมอดสงสารไม่ได้ แล้วจะให้เชื่อดีไหมว่าไม่รู้จักกันมาก่อน?
“ครับก็ได้ครับ........ขอบคุณนะครับ พี่ฝากขอบคุณเขาคนนั้นด้วยนะ อีกอย่างหนึ่งฝากบอกเขาด้วยว่าถ้าอยากให้ดอกไม้พี่ ต่อไปให้เขามาให้ด้วยตัวเขาเองนะครับ”
ผมยื่นมือไปรับดอกกุหลาบดอกสวยมาไว้ และฝากข้อความถึงบุคคลนิรนามเจ้าของดอกไม้ด้วย และที่ลืมไม่ได้ก็ต้องขอบคุณแมสแซนเจอร์สาวสวยน่ารักด้วย แต่ยังไงซะผมก็ยังอยากรู้จัก และอยากเห็นหน้าเจ้าของดอกกุหลาบขาวสะอาดดอกนี้อยู่ดี
ผมไม่ได้คิดอะไรมาหรอกนะครับ เพราะมันดีกว่าไม่ใช่เหรอที่เราจะมีคนรักมากกว่าคนชัง ผมเคยได้ยินคำคมประโยคหนึ่งที่ว่า “ชีวิตนี้มีศัตรูแค่คนเดียวก็มากเกินพอ แต่มีคนรักพันคนยังน้อยไป” ผมก็เลยรับมาโดยไม่ได้คิดอะไรมากมาย
“คะ!!แล้วหนูจะบอกเขาให้นะค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีคะ!!!”
น้องเขายกมือไหว้ผมแล้วรีบวิ่งไปเลย ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ที่ไอ้หน้าหล่อของผมมันไม่เห็นจะกลัวผมแบบนี้บ้างเลย
ถึงผมจะบอกว่าไม่คิดอะไรมากมาย แต่ก็ยังงงๆ อยู่นะ ถามก็ไม่ยอมบอกว่าดอกไม้ของใคร?
เอ๊ะ!! หรือว่าจะเป็นเฟิร์สมันนะ?
หรือมันจะแอบมาเซอร์ไพร์สอะไรผมรึเปล่า?
ผมนั่งจ้อง นั่งเพ่งดอกไม้ราวกับว่าจะเจอหน้าเจ้าของมันประมาณนั้น
จนได้เวลาเรียนผมก็ยังถือดอกกุหลาบดอกสวยขึ้นห้องไปด้วย มีทั้งคนทักและถามว่าใครให้มา บางคนก็เอ่ยตอบแทนว่าไม่ต้องถามก็รู้ได้เลยว่าของใคร?
ให้ผมทายนะว่าในความหมายของทุกๆ คนคงหมายถึงไอ้หล่อล่ำบึกของผมแน่ๆ นั่นก็อีกแหละครับขนาดผมรับมาเองยังไม่รู้เลยว่าใครให้ผมมา?
ไม่เป็นไรหรอกของสวยๆ งามๆ รับไว้ก็ไม่เสียหายไหมครับ? แต่ก็ยังมิวายที่จะใช้ความคิดว่าหากเป็นของน้องมันจริงๆ
ทำไมมันไม่เอามาให้ผมเองล่ะ?
จะฝากคนอื่นมาทำไม?
ทำไมนะเหรอก็ผมอยากให้น้องมันเอามาให้ผมด้วยตัวเองง่ะผิดเหรอ?
แล้วผมก็ผมอยากจะเห็นสีหน้ามันนะสิ ผมอยากมองหน้าไอ้หน้าหล่อของผมว่ามันจะทำหน้าอย่างไร?
เวลาที่มันยื่นดอกไม้มาให้ผมแล้วผมรับดอกไม้จากมือมันมันจะทำอะไรบ้างนะ?
มันจะพุ่งเข้ามากอดผมไหม?
มันจะหอมแก้มผมไหม?
หรือมันจะจูบผมเบาๆ ด้วยไหม?
แล้วมันจะบอกว่ารักผมไหม?................
..................โอย!!!!!!!!!!!เตลิดไปไกลเลยครับ กะอีแค่ดอกกุหลาบดอกเดียว ทำให้ผมคิดๆไปไกลได้ขนาดนี้เชียวหรือ แต่ผมก็อดยิ้มไม่ได้นะเวลาที่คิดถึงหน้าหล่อๆ รอยยิ้มใสๆ กับเสียงหวานของน้องมัน เห้อ!!!!! คนอะไรไล่ก็ไม่หนี ตีก็ไม่ยอมไป แล้วแถมยังจะมาวนเวียนในหัวสมองผมอีก แล้วไอ้ผมก็อีกคนจะไปคิดถึงมันทำไมกันล่ะเนี่ย?!!!!!!น่านๆๆ ยิ้มอีก เห้อ!!!!!!!! ไอ้บัสเอ้ย??????ผมว่าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ทุกคนว่าไหมว่าผมต้องบ้าไปแล้ว?
ทุกคนว่าผมควรจะไปหาหมอดีไหม?
ทุกคนว่าผมควรจะทำอย่างไรดีครับ?
ผมควรจะทำยังไงดี? ใครจะสามารถช่วยผมได้บ้างหนอ???????
เห้อ!!!!!!!!!แล้วก็ยิ้มน้อยๆ อีกครั้งให้กับดอกกุหลาบตรงหน้าเพียงแค่คิดขึ้นมาว่า ใครคือเจ้าของมัน??
*************************************
**********************************
สั้นๆๆ ได้ใจความด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ อิอิ
ค้างไหมครับถ้าค้างบอกด้วยออฟจะได้แอบสะใจน้อยๆ หุหุหุหุ (หลบก่อนเดี๋ยวโดน
)
ฝากด้วยนะครับตอนที่ 10 แล้ว
ไม่คิดว่าจะมาได้ไกลถึงขนาดนี้ ทั้งที่นิยายเรื่องนี้เริ่มมาจากอาการนอนไม่หลับของออฟเอง.......
ออฟเขียนไว้อีกเรื่องนึงตั้งแต่ปีที่แล้วแต่มันตื้อๆ เลยมาจน 2 ปีแล้วก็ยังต่อไม่ได้แฮ่ๆๆๆ หวังว่าจบเรื่องนี้ออฟจะมีความคิดเพิ่มขึ้นบ้างเนอะครับ
ขอบคุณทุกท่านนะครับ
**************************************************************
โพลล์
หัวข้อ: "พี่ครับ...ผมขอ(เอา)พี่ได้ไหมครับ".......จบบริบูรณ์ แจ้งย้ายเลยครับผม...(^_^) (อ่าน 428540 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก