♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

หมอไอซ์*น้องอุ่น
104 (32.7%)
หมีกริช*พี่เอม
112 (35.2%)
คิมกิมจิ กับบุคคลลึกลับที่ขออุบไว้ก่อนว่าเสะหรือเคะ
102 (32.1%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 239

ผู้เขียน หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)  (อ่าน 950688 ครั้ง)

ออฟไลน์ nn~~NN

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1232
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +295/-1
พ่อลูกดูจะมีวีธีการเข้าหาคนอื่นไม่ต่างกัน นั่นคือ...มึนไว้ก่อน  :laugh:
นี่ถ้าไม่รู้ก่อนว่าเป็นคุณพ่อลูกเจี๊ยบ เราจะนึกว่าตาแก่หื่นกามตามเด็กเอ๊าะๆแล้วนะเนี่ย   :z10:

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-07-2012 12:40:15 โดย bulldog17 »

ออฟไลน์ AGALIGO

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 310
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-4

ไม่ได้แม่มาเป็นเมีย

แต่ได้ลูกชายมาเป็นลูกสะใภ้แทนก็ยังดีนะคะ---คุณอานนท์


ปล. ตอนนี้กำลังฮิต " แม่รู้แล้ววว "  แต่สำหรับเรื่องนี้คงจะเป็น " พ่อรู้แล้ววว " สินะ 555


ออฟไลน์ Theznux

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 197
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
ปิ่นหยกเลือกซื้อของได้เยี่ยมจริงๆ คำนวณเป็นซีซีเลยย 555

ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
อานนท์นี่เป็นกิ๊กกับแม่ปิ่นหยกรึป่าวเนี่ย ?? :m28:

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7
อานนท์นี่เป็นพ่อของอาทิตย์ช่ายป่ะ

ให้คุณอานนท์ไปส่งสิ จะได้เจอกับอาทิตย์ด้วย แล้วพอรู้ว่าอาทิตย์รู้จักกับปิ่นหยก คุณอานนท์ก็จับแต่งงานกันเรย 555

 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ moredee

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-8
 :เฮ้อ:อึมครึมในหัวใจนะเนี่ย

ออฟไลน์ ben

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 501
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +49/-3
เ่อมึนทั้งพ่อทั้งลูกเลยอ่ะ อิิอิ o13

ออฟไลน์ appattap

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 293
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
 o17 พ่อกับลูก พอๆ กัน
คือ มึน เหมือนกัน 5555

MiiCell

  • บุคคลทั่วไป
ว่ะฮ่าๆ นั่นแน่ไปๆมาๆจะได้เจอลูกชายคนเล็กป่าวนั่น
แหม :m4: อนาคตลูกสะใภ้คงไม่ไกลเกินเอื้อมนะปิ่นหยก คุคุ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ u_cosmos

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1114
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-1
เรื่องนี้ไม่มีคนปกติจริงๆใช่ไหมมมม
แม้กระทั่งผู้หลักผู้ใหญ่อย่างคุณพ่อ คนเขียนก็ยังไม่เว้น
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ   :onion_asleep:
แต่ก็นะ หลงอาทิตย์ไปซะแล้ว เพราะนายมันมึนกระชากใจ
ถ้าจะไม่มี NC ซะตอนนี้เราก็ไม่ซีเรียส
(แอบกระซิบปิ่นหยก :  :m26:เพราะอาทิตย์นะปิ่นเลยยังจะรอดต่อไปได้
ดังนั้นถ้ามันจะเกิดอะไรก็จงยอมๆอาทิตย์ไปซะ ฮ่าๆ)

เขียนชื่อไว้ที่รถแอบหว๊านหวานเล็กๆนะคะ ^^

ออฟไลน์ RAINYDAY

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1247/-5
    • FB page
Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง


“รัก...ติดดิน”


CHAPTER 15 – วานิลลาพาเฟ่ต์



::Pinyok’s POV::




เสียท่าจนได้…


โทษไอติมตรงหน้านี่เลย!

ผมไม่ได้เห็นแก่กินอะไรมากมายถึงขนาดจะไปเกาะคนแปลกหน้าให้เลี้ยงไอติมเลยนะ แต่หิว ๆ ร้อน ๆ อย่างนี้จะมีสวรรค์ชั้นฟ้าที่ไหนยิ่งไปกว่าการได้นั่งตากแอร์เย็นฉ่ำเป็นเพนกวินขั้วโลกพร้อมกับจ้วงพาเฟ่ต์ถ้วยโตเข้าปากอย่างนี้ล่ะ


อุ่นใจ...พี่ขอโทษ เดี๋ยวไปเยี่ยมพร้อมพี่เอมละกันนะ


‘ไอ้ปิ่นหยก แกมันตัวเห็นแก่กิน ถ้าเกิดโดนจับไปเรียกค่าไถ่จะทำไงวะ! เห็นไอติมฟรีแค่นี้ลืมน้องอุ่นเลยเรอะ!?’ เสียงเทวดาปิ่นหยกสีขาวที่เกาะอยู่บนไหล่ซ้ายร้องประณาม

‘รีบกินรีบกลับแล้วค่อยไปเยี่ยมน้องอุ่นก็ได้ ไม่มาครั้งนี้อีกกี่ชาติแกถึงจะได้เสนอหน้าเข้ามาในร้านแบบนี้กันหา จับตัวเรียกค่าไถ่อะไรนั่นเลิกคิดเหอะ เค้าจับแกไปก็ไม่มีคนมาไถ่ตัวหรอกเว้ย ไม่คุ้ม’ เสียงปีศาจปิ่นหยกสีดำที่ไหล่ขวาเถียงทันควัน ‘แถมเป็นหนี้เขาอยู่ด้วยตั้งพันกว่าไม่ใช่รึไง นี่กำลังใช้หนี้อยู่นะเนี่ย’


ใช้หนี้เขาด้วยการมาให้เขาเลี้ยงไอติมเนี่ยนะ..กำไรกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!


นี่ยังถือว่าผมมีความเกรงใจแล้วนะ ตอนแรกอีกฝ่ายรบเร้าจะลากเข้าร้านอาหารจัดมื้อเที่ยงแบบจริงจังให้ได้ ชักแม่น้ำทั้งห้าจนถึงอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าหนี้บ้า ๆ บอ ๆ อยู่นานสองนานจนเหนื่อยจะเถียง ไม่รู้ผู้ใหญ่บ้าอะไรกัน ถ้าแค่รับเงิน(ของพี่เอม)จากผมไปเสียตั้งแต่แรกก็จบไปนานแล้ว

สุดท้ายผมเลยยื่นคำขาด ถ้าจะกินอะไรเอาแค่ร้านไอติมแถวนี้พอ เพราะยังมีธุระต้องกลับร้านไปทำงานต่อ แผนที่จะแวบไปเยี่ยมอุ่นใจเป็นอันต้องพับเก็บเอาไว้ก่อน

“อีกถ้วยไหม” 
เขาถามเรียบ ๆ พลางจ้องผมเอาช้อนขูดช็อกโกแลตติดก้นถ้วยจนหยดสุดท้ายชนิดที่ว่าจะไม่ให้สสารข้นหนืดสีน้ำตาลเข้มนี้ต้องเสียใจที่ชาตินี้เกิดมาเป็นช็อกโกแลตเด็ดขาด แกอร่อยมากเลยนะ...ภูมิใจไว้เถอะ!

ในใจร่ำร้องว่าอีกถ้วยก็ดี แต่มารยาทยังพอมีอยู่บ้างจึงได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งที่ยังเพ่งกระแสจิตไปยังถ้วยไอติมว่างเปล่าตรงหน้า อีกนิดเดียวถ้วยร้าวแน่ ๆ  ยกมาเลียได้คงทำไปแล้ว แถมรูปวานิลลาพาเฟ่ต์ในเมนูซึ่งตั้งอยู่กลางโต๊ะนั่นก็น่ากินแบบไม่เกรงใจกันบ้างเลย

“อิ่มแล้วครับ”  ผมบอกลาด้วยสายตากับรูปตัวอย่างที่โชว์หราเหมือนตั้งใจจะยั่วอย่างอาลัยอาวรณ์

คุณอานนท์กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ ผมนึกว่าเขาจะเรียกคิดเงิน แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นคนละเรื่องกันเลย

“วานิลลาพาเฟ่ต์อีกที่นึง”

“จะกินทำไมไม่สั่งตั้งแต่แรกล่ะครับ”
ผมมองโต๊ะตรงหน้าเขาที่ไม่มีอะไรวางอยู่นอกจากน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว มานั่งตั้งนานจนผมกินหมดไปถ้วยหนึ่งแล้วเกิดจะอยากกินอะไรขึ้นมาตอนนี้

“ของเธอต่างหาก”

“ของผม?”

“สั่งให้เธอไง เห็นจ้องเมนูตั้งนานแล้ว”

ผมสะอึกไปเล็กน้อย นี่ออกอาการตะกละตะกรามขนาดนั้นเชียว น่าขายหน้าจริง ๆ

“ลูกชายฉันก็ชอบวานิลลาเหมือนกัน”

มีลูกชายแล้วด้วย... ผมลอบมองคนตรงหน้า ที่จริงประเมินอายุแล้วก็น่าจะเป็นวัยที่มีลูกวัยรุ่นหรือทำงานแล้ว เพียงแต่ถ้าเขาไม่พูด ผมก็ไม่ทันได้ฉุกใจคิด

“เธอทำให้ฉันนึกถึงคนคนหนึ่ง”

มาแนวไหนอีกล่ะ...

“คุณก็ทำให้ผมนึกถึงคนคนหนึ่งเหมือนกัน”  ไม่ได้ตั้งใจจะกวนเลยนะ แต่เขาทำให้ผมนึกถึงเจ้านั่นจริง ๆ

เขานั่งเท้าคาง อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่พรมนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะแปลก ๆ  นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นเป็นประกายวิบวับขึ้นมาแวบหนึ่ง ทำตัวน่าสงสัยเป็นบ้า ถ้าไม่รู้ว่ามีลูกมีเมียแล้วผมอาจจะคิดว่าเขาเป็นพวกผู้ชายโรคจิตที่ชอบตามเด็กวัยรุ่นด้วยจุดประสงค์ที่ไม่น่าไว้ใจก็ได้


แต่คิดอีกที...แค่มีลูกเมียแล้วก็ไม่ได้เป็นหลักประกันอะไรเลยนี่นา


“เรามาแลกกันเล่าไหม ว่านึกถึงใครอยู่”

“ผมรู้สึกไม่ค่อยคุ้ม”

เขาหัวเราะ “งั้นเอาอย่างนี้ เราแค่พูดถึงคนคนนั้นแบบไม่ต้องเอ่ยชื่อ จะไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร”

ผมขมวดคิ้ว จังหวะเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟยกวานิลลาพาเฟ่ต์แสนอลังการมาวางพอดี หน้าตามันอย่างกับจะมีประกายวิ้ง ๆ ออกมารอบถ้วย ความสนใจจึงถูกเบี่ยงเบนไปหาโดยไม่ต้องสงสัย

เอาสิ..เขาอยากจะเล่าอะไรก็เล่า ผมพร้อมกิน...เอ้อ...พร้อมฟังแล้ว

“เอางั้นก็ได้ถ้าคุณอยากเล่า ผมเป็นผู้ฟังที่ดีใช้ได้”

“เธอเล่าก่อนสิ”

“หา!? ทำไมเป็นผมล่ะ”

“เพราะฉันเสียสละให้เธอที่เด็กกว่า”

ไม่เห็นเกี่ยวสักนิด แล้วนั่นก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าเสียสละตรงไหนเลย ผู้ใหญ่อะไรเอาแต่ใจโคตร ไม่อยากจะคิดเลยว่าพ่อแบบนี้ลูกจะนิสัยยังไง

“..แต่ไอติมมาแล้ว” ผมต่อรอง

“กินไปเล่าไปก็ได้ ฉันไม่ถือ”


นี่มันบ้าไหม? ช่วงหลังมานี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคุณครูคอยเล่านิทานให้เด็ก(โข่ง)ทั้งหลายฟัง เดี๋ยว ๆ ก็มีคนเซ้าซี้เล่านั่นให้ฟังหน่อย...เล่านี่ให้ฟังที พอออกมาข้างนอกก็ยังเจอผู้ใหญ่ที่ไหนไม่รู้มาคะยั้นคะยอให้พล่ามอะไรไร้สาระอีก


“เฮ่อ...ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”

ผมเหนื่อยจะเถียง นิทานสักเรื่องเป็นค่าไอติมก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไร

เขาพยักหน้ารับ ศอกทั้งสองข้างตั้งขึ้นบนโต๊ะแล้ววางคางลงบนมือที่ประสานกันไว้แสดงอาการตั้งอกตั้งใจอย่างกับหลังจากนี้จะมีสอบเก็บคะแนนจับใจความจากการฟัง ซึ่งผมไม่เห็นว่าเรื่องของคนที่กำลังจะพูดถึงมันน่าสนอกสนใจตรงไหนเลย

“...เพื่อนผมคนนึง ผมดำ...ตาดำ...แบบนี้เลย แล้วก็ชอบทำหน้ามึน”
ผมพยายามเลียนแบบสีหน้าของไอ้ลูกเจี๊ยบที่ตอนนี้คงกำลังทำงานอยู่ที่ร้าน อืม...ตอนนี้จะยุ่งอยู่รึเปล่านะ

“เวลาพูดก็จะเสียง...เนิบบ...เนิบบบ...บบ...แบบนี้... โดยเฉพาะเวลาที่ทำเรื่องงี่เง่าออกมาอย่างหน้าไม่อาย หน้าหนา หน้าด้าน หน้าทน แล้วก็ปัญญาอ่อนเหลือเชื่อ เดาไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าที่บ้านเลี้ยงกันมายังไง”

อะไรนะ..? หาว่าผมแอบใส่สีตีไข่เยอะเกินไปหรือ? เอาน่า ผมไม่ได้เอ่ยชื่อนี่ เพราะงั้นไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย

“...เรื่องงี่เง่าอย่างหน้าไม่อาย? ปัญญาอ่อนด้วย?”
คุณอานนท์ทวนคำ และผมทำเป็นไม่ได้ยิน

“คุณชายมาก ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ได้กลิ่นมะนาวในน้ำยาล้างจานก็จะกิน  ให้ปั่นจักรยานก็พาแหกโค้ง ขี่ไม่เป็นก็ไม่บอก เกาะติดแจยังกับปลิง แถมยังมือปลาหมึกอีกด้วย!”  ผมกระดิกนิ้วมือพลิ้ว ๆ ประกอบคำบรรยายไปด้วย แย่แฮะ...พอได้ใส่ร้ายเจ้านั่นมาก ๆ แล้วดันสนุกปากเองเสียนี่

“.....แต่ถ้าไม่นับเรื่องบ้า ๆ พวกนั้นก็เป็นคนดีนะ อย่างวันที่ผมไปโรง’บาลนั่นก็เพราะว่าเกือบโดนมอเตอร์ไซค์เฉี่ยว” 
ผมก้มลงดูแขนตัวเองที่ยังต้องแวะไปทำแผลที่โรงพยาบาลทุกวันแม้ว่าจะดีขึ้นกว่าเดิมมาก  นึกถึงหน้านิ่ง ๆ ของมันขึ้นมาแล้วก็อดขำไม่ได้ “คงไม่ใช่แค่แผลที่แขนแน่ ๆ ถ้าหมอนั่นไม่ดึงตัวผมออกมาจนตัวเองไปโดนอะไรไม่รู้หัวแตกไปด้วย หน้าอย่างนั้นเกิดมาไม่น่าจะเคยหัวแตกด้วยนะ! ผมงี้ตกใจหมดเลย หรืออยากจะมีแผลเป็นบนหน้าผากแบบแฮร์รี่พอตเตอร์ก็ไม่รู้”

อีกฝ่ายคลี่ยิ้มพร้อมกับลงความเห็น 
“เธอดูมีความสุขเวลาพูดถึงเขานะ” 

“...ห...หา?”

“อ้าว ฉันไม่น่าทักเลย”  เขาชะโงกตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ไปด้วย
“หน้าแดงหมดแล้ว”


พอ...พอเลย… ผมหมดอารมณ์เล่าแล้ว


“..ม...ไม่เอาละ ผมต้องรีบกินไอติมใช้หนี้ก่อนคุณจะคิดดอกเบี้ย คุณโซโล่เลยละกัน”

“เขินแล้วตัดบท เธอนี่ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนเพื่อนฉันคนนั้น”

“ผมไม่ได้เขิน”

“งั้นก็อย่าหลบตาสิ”

“ผมต้องจ้องไอติมไว้ เดี๋ยวหก” 

เหตุผลงี่เง่าสุด  ๆ ผมรู้น่า ผู้ใหญ่คนนี้ก็ช่างไม่ไว้หน้าผมเอาเสียเลย น่าจะสลับตัวผมตอนนี้เป็นไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งที่ร้าน ดูซิว่าคนมึน ๆ สองคนเขาจะคุยอะไรกัน

“รู้ไหมตอนเห็นเธอครั้งแรก ฉันก็รู้สึกแล้วว่าหน้าเธอคล้ายเขามาก”

“ผมคงหน้าโหลไปหน่อย”

“เธอเหมือนจนฉันอยากถามเลยว่ารู้จักกับเขาหรือเปล่า... ผู้หญิงคนนั้นชื่—“

“ตกลงกันแล้วว่าจะไม่พูดนี่ครับ”

“อา..นั่นสินะ ฉันลืมไป”

อะไรบางอย่างในสีหน้าของเขาทำให้ผมคิดว่าเขาตั้งใจแกล้งลืมข้อตกลงนั้นมากกว่า


เขาใช้เวลาอีกครู่หนึ่งเล่าถึงผู้หญิงสักคนที่ผมไม่รู้จัก และผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจฟังละเอียดอะไร กะว่าครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน จนกระทั่งพาเฟ่ต์ถ้วยที่สองหมดเกลี้ยง

“ออกมานานแล้ว ผมกลับก่อนดีกว่าครับ”

คุณอานนท์เลิกคิ้วแล้วเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
“เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วหรือนี่”

ผมไม่ตอบอะไร แต่ทำท่ายุกยิกอยู่ไม่สุข ไม่รู้ป่านนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง

“ขอบใจที่นั่งเป็นเพื่อนคุยนะ เอาไว้คงได้เจอกันอีก”


ไม่น่าจะเจอแล้วมั้ง....?  พอเถอะ


“นั่นชุดฟอร์มเหรอ ทำงานหรือว่าเรียน”

“เรียนด้วยทำงานด้วยครับ อยู่ที่ร้านเค้ก”  ผมเกือบจะโฆษณาต่อแล้วว่าว่าง ๆ เชิญมาอุดหนุน แต่คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวจะเจอกันอีก ยอมรับก็ได้ว่าผมรับมือกับพวกมนุษย์หน้ามึนไม่เก่ง มันเป็นอะไรที่แพ้ทางจริง ๆ ตัวอย่างมีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ กับไอ้ลูกเจี๊ยบนรกนั่นเอง

ผมปล่อยเขาจัดการเรื่องจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย อยากจะช่วยออกหรอกนะแต่ผมก็เจียมเนื้อเจียมตัวอยู่นิดนึงเหมือนกัน อีกอย่างเขาเป็นคนบังคับผมมากินด้วยนี่ ไม่ใช่ว่ารบเร้าอยากจะมาเองเสียเมื่อไหร่


“จะกลับไปที่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ส่งผมที่ซูเปอร์มาเก็ตเดิมก็พอ ผมเอาจักรยานมาด้วย”

“เอาน่า ไปรถฉันสะดวกกว่า”

“ไม่ได้ครับ จักรยานนั่นยืมมา จอดทิ้งไว้อย่างนั้นไม่ได้ ต้องเอากลับไปคืนเจ้าของด้วย”

“ค่อยมาเอาวันหลังก็ได้นี่นา”

“ไม่ได้ครับ” ผมเถียงหัวชนฝาพร้อมกับจ้องเขม็งด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ อุตส่าห์ยอมมากินไอติมแถมฟังเขาโม้เรื่องเพื่อนสาวสมัยยังเอ๊าะ ๆ อยู่ตั้งนานแล้วนะ ถึงนั่นจะฟังดูเหมือนผมเป็นฝ่ายได้ประโยชน์เกือบทั้งหมดก็เถอะ

สุดท้ายเขาก็ยกมือยอมแพ้ และอีกไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้นผมก็มายืนหน้าจักรยานสีเหลืองดำในลานจอดรถของซูเปอร์มาเก็ตที่เดิม


“ไม่ให้ไปส่งจริง ๆ หรือ”

“ผมกลับเองได้ครับ” เริ่มจะเสียงแข็งขึ้นมานิดหน่อย  ปกติผมมีมารยาทและเคารพผู้ใหญ่ในระดับหนึ่งทีเดียว แต่คุยไปคุยมากับคุณอานนท์นี่ผมชักจะหลุดในบางจังหวะเสียแล้ว

“มีเบอร์มือถือไว้ติดต่อไหม?”

“ไม่มีมือถือครับ”

ความจริงเบอร์ที่ร้านก็มีน่ะนะ...แต่ช่างเหอะ


ผมรับถุงใส่ของที่เขาช่วยถือมาส่งเอาไว้ในมือแล้วเดินไปแขวนไว้กับแฮนด์จักรยานทั้งสองข้าง ไอ้ลูกเจี๊ยบงี่เง่าเอ๊ย จะบ้าซื้อจักรยานทั้งทีช่วยเลือกแบบมีตะกร้าหน้ารถหน่อยก็ไม่ได้

ผมลืมนึกถึงตัวหนังสือแสดงความเจ้าของที่เขียนไว้บนโครงจักรยานไปเสียสนิทเลยทีเดียว จนกระทั่งเห็นว่าสายตาของคุณอานนท์โฟกัสไปยังตำแหน่งอันตรายที่ว่านั่นแหละ

เวรละ!

ผมรีบเดินเนียน ๆ เอาขาไปบังตัวอักษรที่เขียนว่า ‘อาทิตย์ ปิ่นหยก’ เรียงกันอย่างกับชื่อบนการ์ดงานมงคลสมรสอย่างไรอย่างนั้น ขาดก็รูปหัวใจตรงกลางนี่แหละ! แต่ชื่อมันนำหน้างั้นก็หมายความว่าผมเป็นเจ้าบ่าว เดี๋ยวสิ! นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย! ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ทันสังเกต

...แต่....คิดดูอีกทีแล้ว ถึงเห็นก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่นา เขาคงไม่รู้หรอกว่าอาทิตย์เป็นใคร ชื่อออกจะธรรมดาสามัญอย่างนั้น อาทิตย์ จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ บลา ๆ ๆ ไม่เห็นแปลกเลย...ใช่ไหม? เขาอาจจะเพี้ยนพอจะคิดว่าผมเกิดวันอาทิตย์...อะไรทำนองนี้ก็ได้

“ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ”  ผมยกมือไหว้ตามประสาเด็กมารยาทงาม(ไม่ได้หลงตัวเองนะ ผมเคยประกวดมารยาทไทยมาแล้วเพราะมีรางวัลเป็นทุนการศึกษา)  ก่อนจะออกแรงถีบจักรยานออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ในหัวคิดหาเหตุผลดี ๆ จะไปบอกพี่เอมว่าแค่ออกมาซื้อของทำไมถึงได้ช้านัก และทำไมเงินที่ให้มาถึงไม่ได้ใช้ทั้งที่มีของมาแล้ว  ได้ยินเสียงเขาพูดตามหลังมาว่า “แล้วเจอกันใหม่นะ” แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังไปมองอีกครั้งก็เห็นร่างสูงของเขากลายเป็นจุดสีดำอยู่ลิบ ๆ


รอดแล้วท่านปิ่น พาเฟ่ต์ฟรีอีกสองถ้วยด้วย ยอดไปเลย!



......................................................


.......................



“หายไปนานจัง”

คนที่ตัดพ้อแบบนั้นควรจะเป็นพี่เอมที่เป็นเจ้าของร้านจะเหมาะกว่าไม่ใช่รึไง!?

ทว่าพี่เอมเอาแต่ยิ้มจนแทบจะต้องหาแว่นกันแดดมาใส่กรองความเจิดจ้าแล้ว คนที่บ่นงุ้งงิ้งดันเป็นท่านชายเจ้าของจักรยานเสียนี่

“มีเรื่องนิดนึง”

“เรื่องอะไร” มันเดินตามต้อย ๆ เข้ามาถึงในห้องเก็บของแล้วปิดประตูตามหลัง ได้ยินเสียงลูกบิดประตูลั่นดันกริ๊ก...เฮ่ย ๆ นั่นล็อคด้วยเรอะ?

“เรื่องมันยาว”  ผมไม่รู้จะเรียบเรียงออกมายังไงให้มันฟังดูไม่ประหลาดจนเกินไปนัก เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย  “มีผู้ชายท่าทางแปลก ๆ คนนึงเดินตาม...แล้วก็โดนลากไปนั่งกินไอติมด้วยกัน”

อืม.. การสรุปแบบรวบรัดของผมดูพิลึกกว่าที่คิด แม้แต่อาทิตย์ที่ปกติก็บ้า  ๆ บอ ๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วยังจับความไม่สมเหตุสมผลในประโยคนั้นได้ หมอนั่นทำหน้าตึงขึ้นมานิดหน่อย...หรือบางทีผมอาจจะแค่คิดไปเอง

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“ไม่รู้”

“อย่าพูดปัดอย่างนี้สิ”

“ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า”

“ไม่รู้จักแล้วไปกับเขาทำไม!?”

เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้มันขึ้นเสียงใส่ผมหรือ?

“บ้าปะ หงุดหงิดอะไรวะ!”
ผมขึ้นเสียงกลับหันหลังให้มัน มือจัดของที่เพิ่งซื้อมาเข้าชั้นวางเป็นระวิง ทั้งหงุดหงิดอะไรไม่บอกไม่ถูกและรู้สึกผิดที่หายไปนานจนต้องรีบจัดการทางนี้ให้เสร็จจะได้ไปช่วยงานหน้าร้านเสียที แต่แล้วกลับต้องชะงักลงกลางคันเมื่อถูกมือลึกลับรวบเอวแล้วดึงไปกอดเสียแน่นจากด้านหลัง


ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร


“....อาทิตย์”

ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าของมันที่ซบลงกลางหลังของผม พร้อมกับเสียงอู้อี้ที่บอกว่าคนพูดยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

“......ขอโทษ....แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง”

บ้าเอ๊ย....แกล้งให้ผมใจเต้นตูมตามคืองานอดิเรกของมันสินะ!

“ถ้าผู้ชายคนนั้นคิดมิดีมิร้ายกับนายจะทำไง เกิดว่าเป็นพวกโรคจิตขึ้นมา...”

ผมเกือบจะซึ้งในความปรารถนาดีของมันแล้ว...เกือบแล้วจริง ๆ จนตอนที่มือมันเลื้อยขึ้นจากเอวล้วงเข้ามาใต้เสื้อผมนั่นเอง


เมิงนั่นแหละโรคจิตสุดแล้ว!!


“ล้วงอะไรวะเฮ่ย!” ผมฟาดเผียะไปที่มือปลาหมึกของมัน พลาดโดนท้องตัวเองเข้าไปด้วย โง่แท้ไอ้ปิ่นหยก แต่อย่างน้อยก็ได้ผลที่ท่านชายยอมถอยทัพไปยืนทำหน้าสลดแต่โดยดี ผมหันไปจ้องเขม็งที่ใบหน้าคมนั่นและรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมีความสามารถในการจำแนกสีหน้ามึน ๆ ของมันออกบ้างแล้ว บางทีเป็นมึนเริงร่า บางครั้งก็มึนหมาหงอยเหมือนอย่างตอนนี้นี่เอง


“ฉันชอบนาย...แล้วเมื่อไหร่นายจะชอบฉันบ้าง”

ไม่อยากจะเชื่อหูเลย! นับวันมันก็ยิ่งหน้าด้าน 

“อย่าพูดว่าชอบพร่ำเพรื่อนักจะได้ไหม แกรู้จักคำนั้นดีแค่ไหนเชียว”

“งั้นก็สอนสิ”

หน้าที่มันคิดว่าหล่อนักหนาขยับเข้ามาใกล้....เออ...ที่จริงมันไม่ได้คิดหรอก ผมนี่แหละนี่คิด...และผมเกลียดตัวเองมากที่คิดแบบนั้น มือทั้งสองข้างของมันเท้ากับผนังด้านหลังผมเหมือนจะต้อนให้จนมุม ตอนนี้เลยกลายเป็นผมติดอยู่ในค่ายกลลูกเจี๊ยบเจ็ดดาวโดยมีกำแพงอยู่ข้างหลังและแขนสองข้างของคนตรงหน้ากักตัวเอาไว้  ท่ามกลางแสงสลัวในห้องเก็บของที่ไม่ได้เปิดไฟเพราะกะว่าจะเข้ามาแค่ไม่นาน นัยน์ดำสนิทเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนนั่นกำลังทำให้ผมรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำมืดที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง

ไม่ ๆ  อย่าไปจ้องตาตรง ๆ แบบนี้ จ้องทีไรเสียท่ามันทุกที

ผมกะพริบตาปริบ ๆ เรียกสติ ในระยะห่างเพียงสองสามเซนติเมตรระหว่างนัยน์ตาสองคู่ ผมตัดสินใจยักคิ้วให้มันด้วยสีหน้าที่ไตร่ตรองแล้วว่าดูกวนอวัยวะเบื้องต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ไม่สอนให้ฟรี ๆ หรอกนะ"
....เกรียนไว้ก่อน เดี๋ยวรอดเอง....ใช่ไหม? 
"เงินถึงหรือเปล่า”

“ต้องใช้เท่าไหร่”

โดนถีบออกจากบ้านมาอาศัยห้องคนอื่นอยู่ฟรียังจะมีหน้ามาสู้ราคาอีกนะเมิง!

“แล้วมีให้เท่าไหร่”

ผมเผลอจ้องตามันเข้าจนได้ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นการต่อสู้ที่ไม่เคยชนะ แต่ก็ยังจะเผลอใจหลุดลอยเข้าไปในความดำมืดของนัยน์ตาคู่นั้นอยู่ร่ำไป

“........ตอนนี้ยังไม่มี......”
เสียงกระซิบที่ตอบมานั้นแหบพร่า และนั่นก็ทำเอาผมใจสั่น หรือบางทีผมอาจจะใจสั่นเพราะหน้าผากที่มันก้มลงมาจนชนกันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรนี่ก็ได้

ลมร้อน ๆ เป่ารดลงบนใบหน้า ที่ว่างน้อยนิดระหว่างปลายจมูกของเราถูกขมวดใกล้เข้ามาอีกจนน่าใจหาย ประโยคสุดท้ายก่อนจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสนุ่มนิ่มซึ่งแนบสนิทลงบนริมฝีปากนั้นรางเลือนจนผมฟังแทบไม่ได้ยินแต่กลับทำให้เข่าอ่อนจนคล้ายจะยืนไม่อยู่


“...แต่ขอวางมัดจำไว้ก่อนนะครับ”



และนั่นเป็นจูบที่สอง




To be continued…





แอบแวบอัพตอนพักเที่ยงค่ะ พอดีมีแต่งค้างอยู่ในสต็อก ^o^

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มาก ๆ เลยค่ะ เราอ่านซ้ำไปซ้ำมาบ่อยยิ่งกว่าอ่านทวนนิยายตัวเองซะอีก //ไม่ดีนะเนี่ย 555
อยากตอบทั้งหมดเลย แต่ตอนนี้ต้องรีบแล้วเดี๋ยวไม่ทันเข้างาน ขอสรุปรวบโดยรวมเลย (ฮา)

-อานนท์เป็นพ่ออาทิตย์ค่ะ
-อานนท์คุยกับปิ่นหยกเหมือนจีบเลย >>อันนี้แอบตั้งใจ มันก๊าวดีค่ะ (เรอะ!?) พ่อกันลูกนิสัยก็คล้าย สเปกยังคล้ายกันอีก 555 แต่กับคุณพ่อไม่มีอะไรเชิงชู้สาวจริงจริ๊งงงงง ถึงแม้สไตล์พ่อที่เอาของกินเข้าล่อแถมเงินยังถึงดูจะจีบรุ่งกว่าลูกเป็นไหน ๆ ฮาา.. XD
-ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น //สำเนาถูกต้อง >> ใช่เลยค่ะ!!! หาคนปกติไม่มีแล้ว หรือคนเขียนเองก็ไม่ปกติด้วยก็ไม่รู้ =w=
-รุ่นพ่อรุ่นแม่เป็นไงมาไง รออีกหน่อยนะคะ แฮ่ ๆ



ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะที่เข้ามาอ่าน  :กอด1: :กอด1: <<บังคับรับกอดจากคนเขียน (ฮาา)


Edit -  มาแปะ doodle แถมนิดนึง.. ยิ่งวาดปิ่นหยกก็ยิ่งเคะ //มือมันไปเองจริง ๆ 555

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2012 00:29:43 โดย RAINYDAY »

ออฟไลน์ Ju

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 556
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-2
+เป็ด

เง้อ ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่

ยังไงก็ติดตามต่อไป :bye2:

ออฟไลน์ Eternal luv

  • ชะตาฟ้าลิขิต แต่ชีวิตนะ...ของกรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 361
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1

ออฟไลน์ myd3ar

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-4
พ่อลูกมึนๆ พอกันเลย


ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
เหมือนจะรุกแล้ว...ใช่มั้ย???

 :o8:

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
ชอบคุณอานนท์ชะมัดเลย  ดูเกี้ยวนิด ๆ
หวังให้เจอกันอีกเร็ว ๆ และบ่อย ๆ นะ

ออฟไลน์ moredee

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-8
 :L2:บอกได้ว่าชวนติดตามตอนต่อไป อีกแล้วครับท่าน
 :กอด1:กอดคนแต่งด้วย

nemesis

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
พ่อลูกกันก็คง
ไม่ต่างกันเท่าไหร่ :laugh:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
ลูกเจี๊ยบเอ๊ย พอรู้ว่าตัวเองชอบเค้าเข้าแล้วก็รุกใหญ่เลยนะ แล้วอย่างนี้ปิ่นหยกจะรอดไปไหน
จุ๊บๆกันอีกแล้ว ทำบ่อยๆจะได้ชิน แล้วพอทำมากกว่านี้ก็จะได้ไม่ตกใจกัน :haun4:
ว่าแต่คุณพ่ออานนท์จะมาเป็นแขกรับเชิญอีกแน่เลย เรื่องเพื่อนสาวที่อาจเป็นคุณแม่น้องปิ่นอะยังไม่เคลียร์เลย
กดบวกพร้อมกอด  :กอด1: รออ่านตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
จ่ายมัดจำแบบนี้ ใครได้ใครเสียกันนะ

ออฟไลน์ Whatever it is

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3959
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +380/-8
5555 ฮาประโยคนี้อะ “...ผู้ชายดี ๆ ....ผู้ชายดี ๆ เป็นเกย์หมดแล้วคุณจะรออะไร~~” เห็นด้วยยยยยยยย 555

ออฟไลน์ Whatever it is

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3959
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +380/-8
สำเนาถูกต้องจริงๆ 5555 แต่ตอนนี้ลูกเจี๊ยบรู้จักหึงด้วย

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
อยากเห็นว่าพ่อจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าคนที่โดนนินทาเป็นลูกชายตัวเอง
นายอาทิตย์นายตีมึนเนียนๆแบบมีกำไรตลอดเลยนะ

Supermimt

  • บุคคลทั่วไป
ให้ตายเห่อะ

ไอลูกเจี๊ยบ แบบ อ๊อยย

ชอบอ่า น่ามึนๆแต่ใจนิไม่มึนนะเออ

ออฟไลน์ namngern

  • Flowers need to bloom
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1848
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +200/-2

ในที่สุด เจ้าลูกเจี๊ยบก็ได้จูบครั้งที่สอง
ฮ่าๆๆ ลุ้นตั้งนานกว่าอีกจูบจะตามมา
แหม มือไวจริงเชียว เขากำลังซึ้งไอ้นี่มาหื่นน
5555555

รออ่านตอนต่อไปจ้าา

ออฟไลน์ river

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +231/-3
ปิ่นหยกแพ้ทางครอบครัวนี้จริงๆ

MiiCell

  • บุคคลทั่วไป
ที่แท้อัพเร็วเพราะมีสต็อก  :m26: โหยเราก็นึกว่าขยันขันแข็ง
ปิ่นหยกเอ๊ยเสียท่าจนได้ หึหึ แพ้ทางอยู่วันยังค่ำ :laugh3:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด