หัวข้อ: มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน

[zandwizz]

 

จ

ง

ม

า

 

[SoN]

หนุกหนานคับ


 

[POR@B]

มา

รอ

ด้วย

คน

 

 

 

[Bambu]

ขอโทษครับที่มาต่อให้ช้า  โทษทีนะครับ

ตอนนี้กำลังคิดมากในหลายๆ เรื่อง

เศร้า+++

เหงา+++

เครียด+++

หาทางออกไม่เจอ+++

ใครที่เห็นผมหัวเราะได้ คงคิดว่าสบายดี  แต่จริง ๆ แล้ว..........เฮ้ย

++++++++++++++++++

จัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินลงมา เห็นไอ้กัสหลับไปแล้วด้วยความสบายอกสบายใจ  ไอ้เราก็เหนื่อยเหมือนกันก็เลยล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ก่อนจะหลับไปด้วยความรวดเร็ว

+
+

หลังจากวันนั้นก็เข้าสู่ช่วงเปิดเทอม ทุกอย่างก็ยังคงไปได้สวยครับ แม้ว่าผมกับไอ้กัสจะไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันก็ตาม แต่ถ้าว่างเมื่อไหร่ ไอ้กัสก็จะคอยมานั่งรอผมกับไอ้แป๋ม  ส่วนไอ้ฟิล์มถูกสตูเปฟายใส่ จนทำให้ไม่สามารถมานั่งรวมอยู่กับไอ้แป๋มได้ครับ555 แต่มันก็ยังคงมาด้อม ๆ ทำตาตก หางห้อยอยู่รอบ ๆ ไอ้แป๋ม  ซึ่งก็ทำให้ไอ้แป๋มใจอ่อนในบางครั้งต้องเรียกมันมานั่งกินข้าวด้วย   เพราะไอ้นี่มันคุณชายครับ  ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนหรอกนอกจากผมกับไอ้แป๋มและไอ้กัสเนี่ยแหละ


ชีวิตรักของผมกับไอ้กัสก็ราบรื่นดี  จนไอ้แป๋มอิจฉาว่าทำไมไอ้ฟิล์มมันไม่นิสัยเหมือนไอ้กัสบ้างทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ  เช้าไอ้กัสก็จะไปรับมาส่งที่มหาลัย เย็นถ้าผมเลิกหลังมันมันก็จะมานั่งรอ  แต่ถ้าวันไหนที่ผมเลิกก่อนมัน ผมก็จะต้องเป็นฝ่ายนั่งรอมัน  จนเดี๋ยวนี้เราตัวติดกันแล้วครับ จนมีอยู่วันหนึ่ง


“บิว ๆ พรุ้งไปกินข้าวที่บ้านกันนะ”  ไอ้กัสชวนผมขณะที่มันมารอรับผมที่มหาวิทยาลัยครับ

“อืม ได้สิ มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก พอดีคุณป้าเขาบอกให้กัสชวนบิวไปกินข้าวด้วยนะ มีเรื่องจะคุยด้วย” คุณป้าที่ว่านี้หมายถึงแม่ไอ้ฟิล์มครับ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า กัส”  ชักกลัว ๆ ขึ้นมาแล้วสิเนี่ย

“ไม่รู้สิ  ไม่มีอะไรหรอก” แม้ว่ามันจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ในใจผมนี่คิดไปไหนถึงไหนแล้วครับ  ร้อยวันพันปี แม่ไอ้ฟิล์มไม่เคยชวนผมไปกินข้าว จะมีพูดคุยกันบ้างก็ตอนที่ผมไปบ้านมัน แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไร แถมนี้บอกว่าจะมีเรื่องคุยด้วย เฮ้ย แล้วมันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย

พอถึงวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นวันที่ผมต้องไปกินข้าวที่บ้านไอ้กัส ด้วยความกังวลทำให้เมื่อคืนผมนอมไม่หลับทั้งคืน กลัว กลัวไปหมด กลัวว่าป้าไอ้กัสมันจะรู้  กลัวว่าป้าไอ้กัสมันจะห้ามให้เราคบกัน กลัวๆๆๆๆๆๆๆ

แม้ว่าเวลานัดจะเป็นตอนเย็น แต่ผมก็แต่งตัวรอตั้งแต่ตอนบ่าย  อาจจะเป็นเพราะว่าตื่นเต้นบวกกับกลัวด้วย เมื่อคืนอุตสาห์โทรไปปรึกษากับไอ้แป๋ม แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย  ไอ้แป๋มมันบอกผมว่าป้าไอ้กัสใจดี  ก็แน่อะดิ มันเป็นผู้หญิงนิ แถมผู้ใหญ่ของทั้งคู่ก็รู้จักกันด้วย


พอ 5 โมงเย็นปุ๊บ ไอ้กัสก็มารอรับที่หน้าหอด้านล่าง ตอนแรกมันบอกว่าจะขึ้นมา แต่ผมห้ามมัน เพราะกลัวว่าจะชักช้าเสียเวลา เลยบอกให้มันรอข้างล่างนั่นแหละแล้วผมจะลงไปเอง


ระหว่างที่อยู่บนรถ ผมก็นั่งแบบไม่พูดไม่จา นั่งกัดเล็บไปตลอดทางเพราะความเครียด

“กลัวหรอ”  ไอ้กัสคงสังเกตเห็นผมเครียดมั้งครับ

“อืม  นิดหน่อย”  แต่จริง ๆ แล้วไม่หน่อยละครับ กลัวมากมาย

“เชื่อดิ ไม่มีอะไรหรอก”  แล้วมันก็ยิ้มให้กำลังใจผมทีนึง ผมก็เลยต้องยิ้มตอบกลับไป ผมว่ามันก็คงเครียดเหมือนกันนั่นแหละ แต่งคงไม่อยากให้ผมไม่สบายใจมั้ง เลยไม่พูดออกมา


พอถึงบ้านไอ้กัสแล้ว ก่อนลงจากรถมันก็เอามือมาจับมือผมทีนึงเพื่อให้กำลังใจ  แต่ดูเหมือนมือมันจะสั่นนิด ๆ แล้วมันก็เดินนำผมเข้าไปในบ้าน


ป้าไอ้กัสนั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะรับแขก

“สวัสดีครับคุณป้า”  ผมยกมือไหว้คุณป้าไอ้กัส ก่อนที่จะท่านจะยิ้มให้พร้อมกับไหว้ตอบกลับมา

“มา ๆ มากันเหนื่อย ๆ มานั่งพักก่อน เดี๋ยวรอแป๊บเดียวนะลูก ศรีเขาใกล้จะจัดโต๊ะเสร็จแล้ว แล้วเราจะได้กินข้าวพร้อมกัน

“ฟิล์มไม่อยู่หรอครับ”  ผมต้องหาเรื่องมาคุยกับท่าน เพราะไม่งั้นคงอืดอัดตาย

“เห็นบอกว่าจะไปง้อแป๋มเนี่ยแหละ  คู่นี่เขาน่ารักดีจริง ๆ เหมาะสมกับดี แป๋มเขาก็เป็นผู้หญิงที่น่ารัก  จริงไหมลูกบิว”

“ครับ เหมาะสมกันดี”  ผมตอบกลับไป แต่ก็สะอึกในใจเหมือนกัน


“คุณผู้หญิงคะ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ”

“ปะ กัส บิว ไปกินข้าวกัน”  ก่อนที่คุณป้าจะเดินนำไป  ส่วนไอ้กัสก็ยิ้มให้ผมทีนึงก่อนที่จะตบไหล่ผมเบา ๆ และก็ดันหลังผมไปยังโต๊ะเชือด เอ้ย โต๊ะกินข้าว


มื้ออาหารมื้อนั้น เป็นมื้อที่ทรมานที่สุด ผมทานเข้าไปได้นิดเดียวก็รู้สึกตื้อ ๆ กินอะไรไม่ลงซะงั้น แต่ก็ต้องทำเป็นนั่งกินเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ผ่านไปครึ่งชั่วโมงจนทุกคนทานอาหารเสร็จ  ไอ้กัสก็เริ่มเปิดฉากขึ้นทันที


“เห็นคุณป้าบอกว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับบิวเขา มีอะไรหรือเปล่าครับ”  ไอ้กัสถามไปแล้ว  ส่วนผมก็รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“แหม  ใจร้อนจังหลานป้า  ปะ กัสไปข้างนอกก่อน ป้ามีเรื่องจะคุยกับบิวสองคนจ๊ะ”
หา 2 คน  ผมรีบหันไปมองหน้าไอ้กัสเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้กัสก็ทำได้แค่ส่งยิ้มมาให้พร้อมกับเอามือมากุมมือผมใต้โต๊ะกินข้าวเบา ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นออกไป ปล่อยให้ผมเผชิญหน้ากับป้าไอ้กัสเพียงแค่สองคนบนโต๊ะอาหาร


หลังจากไอ้กัสลุกออกไปแล้ว ผมก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง เพราะรู้สึกเกรงสายตาของป้าไอ้กัส ถึงแม้ว่าท่านจะยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย จริง ๆ เถอะ


จนผ่านไปสังครู่  ป้าไอ้กัสก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน

“บิวเป็นเพื่อนสนิทกับแป๋มเขาใช่ไหมลูก”

“อ้อ...ใช่ครับ เราสนิทกันครับ”

“แล้วฟิล์มหละจะลูก” ด้วยรอยยิ้มของคุณป้า ทำให้ผมหายเกร็งลง

“เราอยู่กลุ่มเดียวกันครับ”

“อืม...แล้วกัสละ ลูกบิวรู้จักกันได้ยังไงกันจ๊ะ”

“อะ...อ้อ ผมก็รู้จักกับกัส เมื่อตอนงานวันเกิดฟิล์มเขาครับ...คุณป้ามีอะไรหรรือเปล่าครับ”

“เปล่าจ๊ะ เห็นดูแล้วสนิทกันดี”

“อ้อ”  แล้วเราก็เงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่คุณป้าจะเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

“บิวก็รู้ใช่ไหมจ๊ะ ว่ากัสเขากำพร้าพ่อแม่”

“ครับ”

“กัสเขาน่าสงสารมากนะ  ป้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้กัสเขาคิดมาก  บอกตามตรง ป้าดูแลเขามากกว่าฟิล์มลูกชายแท้ ๆ ของป้าซะอีก  เพราะว่าพ่อแม่เขาฝากเขาไว้กับป้า ป้าก็หวังให้เขามีชีวิตที่สมบูรณ์  โดยเฉพาะชีวิตคู่”

พอป้าไอ้กัสพูดขึ้นมาแค่นี่ หน้าของผมก็เจื่อนลงทันที พอจะรู้อะไรลาง ๆ แล้วว่า ป้าไอ้กัสจะพูดอะไรต่อ

“ป้ารู้ว่าบิวรักกัสใช่ไหมลูก”

“...................................” ผมไม่รู้ว่าจะตอบอะไรครับ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง สิ่งที่ผมกลัวมันคงจะเป็นความจริงเอาวันนี้แล้วหละครับ

“บิวคงอยากให้กัสเขามีชีวิตที่ดีใช่ไหม”

“.........................ครับ”

“เลิกยุ่งกับกัสเขาได้ไหมลูก”

………………………………………………………..

[gift_deb]

คุณป้าใจร้ายที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด





สู้เค้านะบิว อย่ายอมแพ้

[piyakorn]

 :a4:ใจร้ายที่สุด

[nOn†ღ]

ถ้าได้อยู่กับผู้หญิง แล้วคิดว่าจะมีความสุขมากกว่ารึงาย 

[MiTo™]

ผมว่า คนที่เคยโดนแบบนี้ คงเข้าใจอย่างลึกซึ้ง
มันกระทบทั้งความคิด จิตใจ ความรู้สึก ความรัก...

ไม่ว่าเราจะหาทางออกยังไง มันจะติดกับความรู้สึกผิดอยู่ตลอดไม่ว่าจะไปทางไหน

แต่ยังไงก็ตาม ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออก

[pongsj]

ปัญหาที่ตัวผู้ใหญ่อีกแล้วววววววววววววววววว 

[ifwedo]

เฮ้อออ

[zandwizz]

 

คุณป้ามหาโหด

เอาแล้วไง จะเป็นไงต่อไปหว่า

 

[น้ำค้าง]

ทำไมผู้ใหญ่ชอบคิดอย่างนี้กันหนอ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

อย่างที่คิดไว้จริงๆ......ฮือๆๆๆ

[in_the_sky]

 

ทำไมผู้ใหญ่ชอบคิดอะไรแปลก ๆอ่ะ

ไปบังคับฝืนใจลูกหลานตัวเอง แล้วคิดเองไปคนเดียวว่าเค้ามีความสุข

ทั้ง ๆที่จริง ๆแล้วมันเป็นแค่ความสุขและสบายใจของตัวเองฝ่ายเดียว

แถมยังจะไปเพิ่มทุกข์ให้กับลูกสาวคนอื่นอีกต่างหาก

เซ็ง เป็ดเจง ๆ

[THIP]

       

[kalo_o_sm]

เอาอีกเเล้ว คนจะมีความสุขก็มีคนขัดขวาง เฮ้อ...
ชีวิตครู่ที่สมบูรณ์...จำเป็นต้อง ช-ญ เท่านั้นหรอ
ต้องกับคนที่เรารักเเละรักเรามากกว่า ช-ญ ไม่รักกันก็เท่านั้นเเละว้า~~

[krappom]

 

กรูว่าแล้วววววววววว

[snowblack]

เจ็บปวดจัง 

เป็นกำลังใจให้ขนเขียนนะครับขอให้ผ่านอุปสรรคในชีวิตไปได้ครับ 

[(^_^)Jawaa!!!]

เฮ้อเซ็ง ไมผู้ใหญ่เค้าชอบคิดเอง เออเอง
โดยไม่ถามเจ้าตัวไม่รู้เนอะ 

[POR@B]

ว้าว ๆ ๆ ๆ

จาได้เจอพัดแล้วเหรอเนี่ย  ดีจาย ๆ

เกิดเรื่องทีไร  พัด โผล่มาทุกทีเลย

 


 

[nananon02]

 

[Gussohigh]

ใยป้าใจร้าย 

ทามไมถึงทามแปบนี้ 

ดู ด๊ ดู ดูป้าทำ ทามไมถึงทำกับบิวได้ ๆ

[MiTo™]

เป็นกำลังใจให้นะครับ มาอัพต่อไวไวนะก๊าบบบบบบบบ



 

[oaw_eang]

เฮ้อเซ็ง ไมผู้ใหญ่เค้าชอบคิดเอง เออเอง
โดยไม่ถามเจ้าตัวไม่รู้เนอะ 

น้านจิ

ทำไม๊  ทำไม?

[Mp_qM]

คุณป้า เลวมาก

[Bambu]

ขอโทษนะครับที่มาต่อช้า
+
++
+++
++++
 

++++++++++

ผมหาเนื้อเพลงนี้ไม่ได้ ใครมีช่วยเอามาลงให้ทีนะคร้าบบบบ

ความรักที่เป็นไปไม่ได้
ศิลปิน : พีท(peacemaker)

ที่เคยได้ยิน ที่เคยได้สัมผัส
เรื่องความรักในทุกเส้นทาง
ในมุมที่ดี สมหวังได้ทุกอย่าง
ดั่งใจฝัน ทุกสิ่งที่มี

ลมแห่งรัก ที่พัดมา ..ร่วมประสาน ไออุ่นหัวใจ
คือความฝัน จนกลายเป็นรักแท้ ตลอดกาล นิรันดร์

โอ้รัก ที่จริง กับชีวิตที่สวนทาง
กับความรักที่ยังคงอ้างว้าง ตลอดกาล
ไม่มีวัน ไม่มีทาง จะเป็นจริง

อีกมุมเปลี่ยนไป ไม่เคยสวยงาม
ไม่มีรัก ไร้ความรู้สึก

หมดแสงตะวัน บดบังแสงจันทรา
ดวงดาราบนท้องฟ้า ไม่เคยสาดแสง
ลมแห่งรัก ไม่พัดมา ..จากเหน็บหนาว ไม่มีอบอุ่น
ไม่มีฝัน ไม่มีความรักแท้ ตลอดกาล
.. ไม่มีรัก ชั่วนิรันดร์

โอ้รัก ที่จริง กับชีวิตที่สวนทาง
เก็บความรัก ที่ยังคงอ้างว้างตลอดกาล
ไม่มีวีนไม่มีทาง

เหตุผลแห่งความจริง กับชีวิตให้เราแยกทาง
ไม่อาจฝืน ไม่มีเราสองคน ตลอดกาลนานเท่านาน
เหตุผล ให้ความจริง กับชีวิตให้เราแยกทาง
ไม่อาจฝืน ไม่มีเราสองคนตลอดกาล
ไม่มีวัน ไม่มีทาง จะเป็นจริง

 ++++++++++++++++++++++++++++++++

ผมเดินออกมาจากบ้านกัส ด้วยความรู้สึกที่สับสน โดยที่ไม่ได้บอกกัส

มันไวเกินไป ไวจนผมตั้งตัวไม่ติด  อยู่ ๆ ความรักมันก็เข้ามาแบบกะทันหัน แต่พอเราเริ่มที่จะรู้สึกดี ๆ กับมัน
มันก็ถูกกระชากกลับไป โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร ความรู้สึกแบบนี้ มันเจ็บปวดมากกว่าการที่ไม่มีความรักเสียอีก


เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังติดต่อขึ้นหลายครั้ง ผมรู้แหละ ว่าไอ้กัสคงโทรเข้ามา
แต่ผมไม่กล้ารับ กลัว กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูก  ไม่รู้ว่าจะบอกมันยังไงดีที่ออกมาแบบนี้
อีกใจนึงก็กลัวว่ามันจะโกรธที่ไม่ยอมรับสายมัน แต่เอาเถอะ ให้มันเป็นอย่างนี้นะ ดีแล้ว


ผมไม่รู้ว่าจะไปไหนดี เลยตัดสินใจไปบ้านไอ้แป๋ม ระหว่างทางก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย 
ผมไม่โกรธป้าไอ้กัสหรอก แน่นอนว่าเขาย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่หลานเขา ผมเข้าใจดี
เรื่องราวความรักระหว่างชายกับชายมันคงสวยหรูได้แค่เฉพาะในนิยายเท่านั้นแหละ มันไม่ยั่งยืนหรอก

กัสมันก็ผู้ชาย ผู้ชายที่พร้อมด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง เขาควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้
 มีคนที่เขารักที่สามารถบอกกับคนอื่น ๆ ได้อย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่หลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้
ต่อจากนี้ ผมกับมันคงเป็นได้แค่เส้นขนานกันเท่านั้นแหละ


พอไปถึงบ้านไอ้แป๋ม เห็นบ้านมันล็อกอยู่  จะให้ผมกลับหอตอนนี้ก็คงไม่ได้
ก็เลยนั่งรอไอ้แป๋มอยู่ที่หน้าบ้าน โดยมีความเงียบเป็นเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ต้องการมันเลย 
ความเงียบมันทำให้ผมเริ่มกลัว ไม่รู้ว่ากลัวอะไรเหมือนกัน  แต่มันเป็นความรู้สึกที่เคว้ง ๆ ไม่มีอะไรยึด
ผมกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา


ผมไม่รู้ว่าผมนั่งรอไอ้แป๋มไปนานเท่าไหร่ แต่มันก็นานพอที่จะทำให้ผมร้องไห้แล้วหยุด แล้วก็ร้องอีก เป็นอย่างนี้ 3 รอบ
 เสียงป้าไอ้กัสก็ดังขึ้นในหัวผมตลอดเวลาจนผมได้ยินเสียงรถไอ้แป๋มมาจอดหน้าบ้าน


“นี่ ไอ้บิวลมอะไรหอบแกมาถึงนี่วะ แล้วมานั่งอะไรตรงนี้” ผมจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา


“ไอ้บิว แก แกเป็นอะไร” ไอ้แป๋มมันคงเห็นหน้าผมที่เต็มไปด้วยราบน้ำตา มันจึงทิ้งของพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามากอดผม


“แป๋ม  ฮือๆๆ แป๋ม”  เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ ทำให้ผมได้แค่เรียกชื่อมัน


“บิว ใครทำอะไรเมิงวะ”  เสียงไอ้ฟิล์มนี่เอง ไม่รู้ว่ามันมาพร้อมไอ้แป๋มด้วย


“ปะ ๆ เข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะ”  แล้วไอ้แป๋มก็ค่อย ๆ พยุงผมเข้าไปนั่งในบ้าน


พอเข้าไปในบ้านมัน ผมได้เอาแต่นั่งนิ่ง ๆ น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดเป็นครั้งที่สี่ ส่วนไอ้แป๋มก็วิ่งไปเอาน้ำมาให้ผม


“มึงอยากร้อง มึงก็ร้องให้พอเลยนะ แล้วเดี๋ยวเล่ามาว่าใครทำอะไรเมิง” 
ไอ้ฟิล์มพูดขึ้นก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งข้าง ๆ ผม สักพักไอ้แป๋มก็เดินถือน้ำมา พร้อมกับมานั่งอีกข้าง พร้อมกับเอามือมาโอบไหล่ผมไว้


“บิว กรูเพื่อนเมิงนะ มีอะไรก็เล่ามา”


ผมจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่บ้านไอ้กัสให้พวกไอ้แป๋มกับไอ้ฟิล์มฟัง เล่าไปก็ร้องไห้ไป พอเล่าจบ ไอ้แป๋มก็โกรธแทนขึ้นมาทันที


“ไอ้ฟิล์ม  ทำไมแม่แกทำอย่างนี้วะ” ไอ้แป๋มหันไปเปิดฉากกับไอ้ฟิล์มทันที


“ไรวะ ฟิล์มไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย” ไอ้ฟิล์มตอบแบบงง พร้อมกับเอามือเกาหัว ไอ้ฟิล์มมันก็คงนึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าแม่มันจะเป็นตัวต้นเหตุ


“เอางี้ เดี๋ยวแป๋มไปคุยกับคุณป้าให้ดีไหม  ให้ไอ้ฟิล์มช่วยพูดด้วย  ใช่ไหมฟิล์ม”  คำหลังไอ้แป๋มหันไปพูดกับไอ้ฟิล์ม


“เออ ๆ ก็ได้”  ไอ้ฟิล์มจำต้องรับเสียงอ่อย ๆ


“ไม่เป็นไรหรอก  อย่างนี้ดีแล้ว เจ็บแป๊บเดี๋ยวก็หาย” ผมไม่อยากให้คุณป้าไอ้กัสรู้สึกไม่ดีกับผม เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมมาฟ้องไอ้สองคนนี่ และอีกอย่าง หากเขาไม่ยอมรับ ให้คบกันไปมันก็คงยิ่งแย่ลงไปเปล่า ๆ


“แล้วแกคิดว่าแกเจ็บคนเดียวหรอ  แล้วไอ้กัสหละ”  ไอ้แป๋มมันพูดขึ้นมา ทำเอาผมสะอึก นี่มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรกับผม


.......................................


“ฉันรู้นะเว้ยว่าแกสองคนนะรักกัน แล้วแกจะยอมแพ้ปัญหาแค่นี้หรอวะ”


“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงวะ จะให้กรูเดินเข้าไปบอกป้ามันหรอว่า ไม่ ไม่มีวัน เรารักกัน เราจะไม่เลิกกัน อย่างนั้นนะหรอ” ผมเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้น


“ให้มันเป็นยังงี้นะ ดีแล้ว” มันคงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ

++++++++++++

เว็บเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมโพสไม่ค่อยได้อะ  หรือว่าเป็นที่เราคนเดียว มันชอบเป็นหน้าว่าง ๆ อะ

[nOn†ღ]

แล้วจะเป็นยังไงต่อละเนี่ย 

[pongsj]

สงสารอ่ะ.........................ทำไมต้องเป็นปัญหานี้ทุกทีเลยน่ะ

[gift_deb]

เราก็มองไม่เห็นทางออกเหมือนกัน เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Mp_qM]

ป้าเค้าคงหวังดีกับหลานเค้าเนอะ