ไอ๊หยา....อ่านตอนนี้แล้ว...(ต้องตบตีกับเพื่อนเพื่อแย่งชิงโน้ตบุคมาคอมเมนต์).
ด้วยความรู้สึกปวดตับ...ทะลุม้าม....แล้วออกไปถึงลำไส้
ไม่ใช่กับนู๋บูมนะเพราะปันของพี่ก็เคลียร์ชัดเจนแล้ว แต่ที่พี่เป็นห่วงคือคู่เฮียกับนู๋เน็ตต่างหาก
ถึงนู๋เน็ตจะยังไม่บอกว่าจะเป็นแฟนเฮียก็เถอะ แต่ก็ให้ความหวัง ให้จีบ
แล้วก็ขอให้รอจนลืมปันให้ได้ก่อน ไอ้ช่วงรอนี่เฮียเริ่มถลำลึกแล้วนะ
โดยเฉพาะตอนนี้เห็นชัดมากกกก.....แต่.แต่....ประเด็นมันอยู่ตรงนี้......นู๋คิดว่าจะลืมได้เหรอคะ
ถ้านู๋รักปันแบบที่น้องบูมรัก คือรักแบบปนหลง = รักที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของ
ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักมา หรือเรียกง่ายๆว่าตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
คือ...ชั้นไม่แคร์....ชั้นจะตื้อจนกว่าจะรักชั้น...มีไรป่าว....อันนี้..คือ...ยังรักตัวเองมากกว่าค่ะ
เพราะเป้าหมายหลัก....ยังเป็นการทำให้ตัวเองสมหวัง
ซึ่งพี่คิดว่าเป็นไปได้ถ้าจะลืม....เพราะไอ้รักแบบนี้เพื่อนพี่เป็นกันเยอะ 555
พอพ้นช่วงหลงไปแล้วรักที่เคยมี(แบบถ้าไม่สมหวังตรูก็จะเป็นจะตาย)เริ่มจางๆลง
ไปสู่วลีเด็ด....เธอดีเกินไป....หรือ....นายไม่เหมือนเดิม.....= ตรูเบื่อเอ็งแล้ว เลิกกันเถ๊อะ
แต่ที่นู๋เน็ตรักปันมันเป็นรักในระดับที่อยู่เหนือความหลงไปอีกหลายขั้นเลยนะคะลูก
รักชนิดบริสุทธิ์ไม่หวังการครอบครอง....แล้วยิ่งการที่นู๋เก็บท่าทางไม่แสดงออกว่ารักกับปันมาตลอด
ยิ่งเห็นชัดว่า....นู๋รัก.....เพื่อหวังที่จะได้รักเขาเท่านั้น
คือรักมากกว่ารักตัวเองไง...เพราะไม่ได้รักเพื่อต้องการให้ตัวเองสมหวัง
แล้วคนที่รักได้แบบนี้ชนิดลึกซึ้งฝังลึกอยู่ในใจมาห้าปีจะสามารถลืมคนที่รักได้จริง....?
ขนาดแฟนที่คบกันมานานหรือคู่แต่งงานที่แต่งมาสิบๆปี จะมีซักกี่คู่ที่จะรักอีกฝ่ายได้เหมือนที่นู๋รัก
ซึ่งพี่ต้องขอคาระวะ

(เราสามารถใช้เวลาเพียงหนึ่งวินาทีเพื่อที่จะตกหลุมรัก
และหากนั่นเป็นรักที่แท้จริง....ต่อให้ใช้เวลาชั่วชีวิตก็ยังไม่พอที่จะลืม)