
ร้องไห้ค่ะ อิป้าของเน็ตมาไม่ทันตอนจบ ดีเลย์ไปหลายวันมาก /ใช้คำว่าเป็นอาทิตย์เลยดีกว่า/
ติดตามเรื่องของหลานเน็ตและผองเพื่อนมานานมาก /เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้างตามระดับความยุ่งของงานและชีวิต/
จำได้ว่า มีช่วงพีคของเรื่องอยู่หลายช่วงเหมือนกัน ที่คนอ่านท่านอื่น ๆ กับอิป้าของเน็ต
นั่งกุมขมับไมเกรนขึ้นอยู่หน้าจอ แล้วก็คิดหาวิธีแก้ปัญหาวงเวียนชีวิตให้หลานตัวเองกับเพื่อนมัน /รวมถึงพี่ชายเพื่อนมันด้วย/
หลายครั้งที่แอบโลเล ว่าจะยกหลานใส่พานถวายใครดี
ระหว่างพี่ชายเพื่อนมันที่เป็นนายแบบหน้าหล่อลูกชายร้านทอง หรือว่าจะยกถวายคุณชายปันนภเจ้าพ่อดราม่า
หัวใจโอนไปเอนมาหลายครั้งมาก จนกระทั่งหลานอิชั้นมันเลือกเอนเองว่าจะทิ้งตัวไปทางคุณปารมี
ซึ่งอิป้ากับชาวเล้าก็ไม่ขัดศรัทธา /เพราะอาสาจะดามอกให้คุณชายปันนภกันเอง - ฮา/
หลังจากนั้นก็เอาใจช่วยกันเรื่อยมา อยู่เคียงข้างคอยแนะนำวิธีแก้ปัญหาชีวิตรักให้ทุกวันพุธ
พอคิดว่าได้เป็นส่วนหนึ่งในการถีบให้หลานตัวเองไปถึงฝั่งฝันจนมาถึง " บทส่งท้าย " นี้
ในฐานะอิป้าแม่ยกก็รู้สึกดีใจอย่างหาที่สุดมิได้ค่ะ ที่สามารถใช้คำว่า แฮปปี้เอนดิ้ง ได้เสียที หลังจากที่อึนกันมานาน
แต่ถึงกระนั้น ก็อดใจหายไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ที่หลังจากนี้ไป จะได้ไม่ได้เจอ " หลานคนแรกในเล้า " อย่างเน็ตมันอีกแล้ว

/ อ้าว ดราม่าเองซะงั้นตรู /
ขอบคุณคุณ -west- มากนะคะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวเด็กชายหัวส้มกับเพื่อน ๆ
ให้นักอ่านอย่างเราได้สนุกเพลิดเพลินไปกับตัวอักษรของคุณ
ถ้าหากมีผลงานเรื่องใหม่ออกมา สัญญาว่าจะตามไปถล่มเม้นท์ให้เหมือนเช่นเคยค่ะ ^^
ปล. โดยส่วนตัวคิดว่า การจบเรื่องของปันนภไว้แบบปลายเปิดแบบนี้ เท่มากค่ะ !