ตอนที่ 28 ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก 100%
โชน
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คีตา เลิกตามฉันสักที”เสียงของคีตาทำให้ผมขำ ถึงบอกว่าไม่ใช่ผมก็จะตาม ใครจะว่าไงก็ช่าง ยังไงผมก็เชื่อว่าเขาคือคีตาของผม
และไม่ว่ายังไงผมก็จะตื้อ
เพราะมันเป็นทางเดียวที่ผมจะได้เขากลับคืนมา
ตั้งแต่วันนั้นผมก็เฝ้าตามคีตาทุกที่แล้วก็ทำอะไรบ้าๆอย่างที่ผมไม่เคยทำ
เมื่อสามวันที่แล้วผมเอาดอกบัวให้คีตา ได้ยินไม่ผิด ดอกบัว แล้วก็บอกคีตาว่า ในบรรดาดอกไม้ทั้งหมดมีแต่ดอกบัวเท่านั้นที่ใช้บูชา ผมจะบูชาคุณในหัวใจผม
สองวันก่อนผมเอาขนมเปียกปูนมาแล้วบอกคีตาว่า ขนมเปียกปูนน่ะมันไม่มีวันละลาย แล้วก็ยังมีสีที่คงทน เหมือนกับความรักของฉันที่จะไม่มีวันละลายหายไป
นี่ผมตื้ออยู่หรือว่าทำไรอยู่นะ แต่นี่ก็คือการตื้อของผม ผมไม่ได้รั่วแต่มันคือความจริงใจของผม
“จะยังไงคุณก็คือคีตา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนนั้นคุณคือคีตาของผม”ผมบอกออกไปหลังจากที่ได้ยินเสียงคีตา
“บ้า”ผมยิ้มทันทีที่ได้ยินคำนั้น ใช่ ผมยอมรับว่าผมอาจบ้าแต่ถึงไงผมก็ยอมบ้าถ้าได้เขากลับมา
“ถ้าผมบ้า ผมก็บ้ารักคุณ”ผมบอกออกไป
“นายต้องไปเช็คสมองนะ”
“ทำไม”
“ก็ไปเช็คว่านายปกติหรือเปล่าไง”
“ไม่ต้องไปหรอก ผมรู้ดีว่าผมปกติ”ปกติที่สุดในสามปีที่ผ่านมา
“ปกติทำไมถึงมาตามฉัน ทั้งที่ฉันไม่ใช่คนที่นายรัก”
“ผมไม่เคยบอกว่าไม่รักคุณนะคีตา ผมรักแล้วที่ผมทำอยู่ก็เพื่อให้ได้คุณกลับมา”
“ไม่มีทาง ฉันไม่ใช่คนๆนั้นของนาย”
“ไม่แน่หรอกนะ คุณไม่เคยได้ยินหรือไงตื้อเท่านั้นที่ครองโลกน่ะ”ผมบอกคีตา ตอนนี้ผมคงต้องเรียกคีตาว่าคุณ ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนี้คีตาอยู่ในสถานะที่ผมไม่ชอบ ภรรยาของอิจิโระ
“แม่ครับ”ได้ยินเสียงมาก่อนตัว ชิโระวิ่งมากอดแม่ของตัวเอง ผมมองดูชิโระ ชิโระเหมือนคีตาเว้นแค่ตาที่เหมือนผม
“ชิโระ”ผมเรียกแล้วก็อุ้มเขา ผมเป็นพ่อที่ไม่ดี เป็นสามีที่ไม่ได้เรื่อง แต่ผมก็ยังขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัว
“ชิโระ”ผมเรียกซ้ำ ไม่รู้มาก่อนว่าผมจะมีวันได้เจอกับลูกแล้วก็คีตาอีกครั้ง เคยนึกฝันแต่ความเป็นจริงมันดีกว่าหลายเท่า
“คุณอานี่ชิโระให้นะ เลิกร้องไห้นะเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง”ชิโระบอกผม ผม งง เอามืออีกข้างลูกที่ใบหน้า น้ำตาผมไหล คงเพราะผมดีใจ
“ส่งลูกมาให้ฉันนะ”คีตาบอกผมแต่ผมไม่ทำตาม รีบวิ่งหนีคีตา
“ถ้าอยากได้ลูกคืน ก็ตามมาหาผมนะที่รัก” ถ้าจะให้คีตาตามผมคงต้องพึ่งชิโระ ช่วยพ่อหน่อยนะแล้วพ่อจะให้ขนม ผมนึกในใจก่อนที่จะโบกแท็กซี่ ไปที่ไหนเหรอ สวนสนุก ที่ๆผมกับคีตาเคยสัญญาไว้ว่าจะมาด้วยกัน ตอนที่พวกเรานั่งดูการ์ตูนด้วยกันด้วยกัน
พอมาถึงสวนสนุกผมก็ไปซื้อตั๋ว
“คุณอาผมอยากดูแพนกวิน”ชิโระบอกผม มือข้างหนึ่งถือสายไหม ส่วนอีกข้างถือลูกโป่ง ผมให้ชิโระขี่คอผมจะได้ไม่หลง
“ได้สิ”ผมบอกก่อนที่จะพาไปดู ผมเห็นชิโระยิ้มแล้วก็หัวเราะมันทำให้ผมมีความสุข ที่ผ่านมาผมเอาแต่ใช้เหล้าเพื่อให้ลืมโดยที่ไม่รู้เลยว่าในตอนนั้นผมต้องเสียอะไรไปบ้าง ช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับคีตาและลูก คือสิ่งที่ผมสูญเสียไป และผมจะไม่มีวันเสียมันไปอีกแน่
ผมพาชิโระเที่ยวกระทั่งฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ผมพาชิโระไปที่ชิงช้าสวรรค์ พอมาถึงที่สูงสุดชิโระมงแสงไฟที่อยู่ด้สนล่าง
“สวยจัง”ผมได้แต่มองดูเจ้าตัวเล็กมองดูแสงไฟแล้วก็นึกถึงคีตา แล้วก็ร้องขอต่อคนบนฟ้า ได้โปรดขอให้เขาจำได้ อยากให้เขากลับมาเป็นคีตาคนเดิม ผมรู้ว่าผมผิดมาก ผิดอย่างที่ไม่น่าให้อภัย ผมทำให้คีตาเป็นแผล แต่ผมก็ขอให้ผมเป็นคนรักษาแผลนั้นเอง ผมรักและหัวใจผมก็ย้อนกลับไม่ได้
“คีตา”ผมพูดตอนที่พวกเราลงมาจากชิงช้าสวรรค์ คีตามาพร้อมกับอิจิโระ ทั้งคู่เดินมาทางผม อิจิโระอุ้มชิโระไปจากผม ตอนนั้นผมอุ้มชิโระที่กำลังหลับอยู่
“เดี๋ยวก่อน ถ้านายมาที่นี่ได้ คีตา แสดงว่าคนที่อยู่กับนายคือคีตาสินะ”ผมมั่นใจ ผมรู้ว่ายังไงคนของอิจิโระต้องตามหาตัวพวกผมเจอแน่
ผมเลยขอร้องโทระให้ส่งคนไปสกัดข่าวสารของอิจิโระ ตอนแรกโทระก็ไม่ยอมหรอกแต่ผมตื้อมากเข้าเลยยอม มันบอกผมว่า
ยังไงฉันก็ขอทำตามสิ่งที่ถูกต้องพี่ฉันแย่งคีตามาจากนาย ถึงนายจะแย่ก่อน แต่ช่างเถอะ ครานี้ฉันจะช่วยเอาหัวใจนายคืนมา ถึงมันจะทำให้พี่ฉันเจ็บแต่พี่ฉันคงเตรียมใจเจ็บตั้งแต่พาคีตามาแล้ว โทระพูดจบก็ทำตามที่ผมบอกแล้วผมก็ไปตามตื้อคีตาต่อ
“จะใช่หรือไม่ใช่แล้วจะทำไม นายจะโผล่มาเพื่ออะไร เพื่อให้เขาช้ำกว่าเดิมหรือไง”อิจิโระพูด ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าผมคิดถูก มินาโตะคือคีตา
“แล้วจะยังไง ฉันมาทวงของๆฉันคืน”ผมบอก
“ของๆนาย คีตาไม่ใช่ของๆใครทั้งนั้น”อิจิโระพูดตอบผมก่อนที่จะเดินจับมือคีตาเดินจากผมไป
“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุดไง”ผมบอกจะวิ่งตามพวกเขาแต่โดนลูกน้องอิจิโระสกัดไว้ ผมได้แต่ตะโกน ใครๆก็หันมามองผมแต่ผมไม่อาย ผมไม่มีทางอายที่ทำแบบนี้ ผมต่อยกับลูกน้องอิจิโระ ไอพวกศิลปะการต่อสู้ผมก็เรียนมาหน่อยเหมือนกันและก็เรียนได้ดีสักด้วย ผมอัดลูกน้องอิจิโระกองกับพื้น ก่อนที่จะรีบวิ่งตามไปที่หน้าสวนสนุก
ผมเห็นคีตากำลังจะขึ้นรถ ผมตะโกนเรียก
“คีตา ได้โปรดหยุดก่อน”ผมตะโกน คีตาหันกลับมาพึมพำพูดบางคำ ผมอ่านปาก “หยุดได้แล้ว”
ผมไม่หยุด
ยังไงผมก็ไม่หยุด
รถที่คีตานั่งกำลังจะไกลห่างออกไป ผมวิ่งตามรถ รู้ว่ายังไงก็ไม่ทันแต่ผมก็ยังวิ่งตาม
พลั๊ก
เอี๊ยด
ผมล้มลงไปกับพื้นความรู้สึกที่ผมรู้ในตอนนี้คือเจ็บ เจ็บทั้งตัวและหัวใจ ผมได้กลิ่นเลือด ผมคงเลือดออกสินะ “คีตา”ผมเรียกชื่อเขาก่อนที่สติผมจะเลือนราง
ได้โปรดคนบนฟ้า
ผมไม่อยากจากคนที่ผมรักไป
ผมไม่อยากจากเขาโดยที่พวกเราเป็นแบบนี้
ยังไม่อยากจากโดยไม่ได้เอยคำว่าขอโทษ มาคิดดูผมไม่ได้เอยคำนี้เลยสักครั้ง
ถ้ามีโอกาสผมจะพูดคำนี้กับเขา
ถ้ามันจะไม่สายเกินไป
TBC………………………
สวัสดีค่ะ
ไม่ได้มาอัพนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงคีตากับโชนกันหรือป่าวคะ
Kuro ต้องขอโทษจริงๆค่ะช่วงหลังๆมานี้ kuro งานยุ่งมากเลย
ก็เลยไม่ได้แต่งค่ะเลยไม่ได้อัพ kuro ไม่ได้ดองนะ 5555
มาถึงตอนนี้kuroว่าโชนคงจะรู้สำนึกแล้วนะ?
ขอบคุณจริงๆค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
