ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้มต้นที่ 1“เดี๋ยวกูไปตักหมูก่อนนะ”
‘ปลายฟ้า’ หรือ ‘ปลาย’
ตะโกนบอกเพื่อนในกลุ่มและบรรดาน้องรหัสซึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
เปิดเทอมใหม่มาตั้งเดือนแล้ว
แต่เพิ่งจะได้ฤกษ์เลี้ยงน้องสายรหัสกัน
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ
...มันเป็นธรรมเนียม
การเลี้ยงสายรหัสประจำคณะเภสัชศาสตร์
ต้องเริ่มจากให้พี่ศิษย์เก่ามาเปิดฤกษ์เลี้ยงน้องรหัส หลานรหัส เป็นคนแรกก่อน
ซึ่งส่วนใหญ่ก็ลาภปากน้อง ๆ ครับ เพราะมักได้เสพของหรู ๆ กัน
ก่อนจะตามมาด้วยพี่รหัสปีสี่ ที่เลี้ยงของกินถูกลงหน่อย
แล้วจึงเป็นปีสาม ปีสอง ซึ่งราคาอาหารจะลดหลั่นลงมาเป็นสเต๊ป
นายปลายฟ้าเองเป็นนักศึกษาคณะเภสัชศาสตร์ปีสาม
ด้วยเหตุนี้จึงต้องทำการเลี้ยงน้องรหัสทั้งสองด้วยของกินอันเหมาะสม
บุฟเฟ่ต์หมูกระทะข้างมหาลัยราคาถูกแค่ 99 บาทถ้วนจึงถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
แม้ค่าเครื่องดื่มจะคิดแยกต่างหาก
แต่ก็นับว่าคุ้มเกินพอสำหรับรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ จัดเลี้ยงน้องสายรหัส
น้องเทค น้องเอ็นดู น้องโรงเรียน สารพัดน้องตามแต่จะชวน
ที่เล่นยกโขยงมากันเป็นฝูงชนิดกะถล่มพี่ซะจนกระเป๋าแบน
แต่เขาไม่โทษหรอกที่คนมากันเยอะ ๆ
ดีออกครับ...จะเลี้ยงน้องสายรหัสทั้งทีให้มีสี่ห้าคนก็คงเงียบเหงาเกินไป
คณะเภสัชยิ่งมีทรัพยากรบุคคลน้อย ๆ อยู่ด้วย
เลยต้องรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ มาช่วยให้บรรยากาศมันเฮฮาครึกครื้นหน่อย
ทั้งยังถือเป็นการเฉลี่ยหารตังค์ค่าน้ำไปอีกทางหนึ่งด้วย
...งานนี้ไหน ๆ จะต้องเสียเงินอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องกินให้คุ้มล่ะครับ
นายปลายฟ้าผู้อดข้าวกลางวันมาอย่างเตรียมพร้อม
จึงเดินตรงดิ่งไปหยิบจาน ก่อนจะขยับมามองถาดใส่เนื้อหมู
ซึ่งวางเรียงรายไว้ให้เลือกสรรเอาตามใจ
....ไม่ได้บอกใช่มั้ยครับว่านายปลายฟ้ามีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง
เป็นนิสัยติดตัวที่แก้ยังไงก็ไม่หาย
...นั่นก็คือนิสัย ‘ช่างเลือก’ ครับ
ต่อให้หิวเจียนตายแค่ไหน เขาก็จะขอให้ได้เลือกสักนิด
ไม่งั้นมันไม่สบายใจ รู้สึกค้าง ๆ คา ๆ ทำอะไรไม่สุด
ด้วยเหตุนี้ นายปลายฟ้าจึงบรรจงใช้ตะแกรงคีบเลือกเนื้อไปมา
ตากลมโตมองพิจารณาตรวจสอบเนื้อแต่ละชิ้นอย่างตั้งใจ
ประหนึ่งพนักงานตรวจคิวพีสินค้า โดยใช้ตัวเองเป็นมาตรฐาน
...เอาแบบไหนดีวะ?
เนื้อหมูที่ดีต้องเลือกแบบติดมันหน่อยๆ
ไม่ใช่มีแต่เนื้อแดง ๆ ไปหมดทั้งชิ้น
เพราะเวลาเอาไปปิ้ง มันของเนื้อมันจะละลายส่งกลิ่นหอมฟุ้ง
ใส่ปากเคี้ยวนุ่ม ๆ อร่อยเหาะ
ไหนดูดิ...
เฮ้ย ไม่เอาชิ้นนี้ใหญ่ไป
ปิ้งทีเดียวคงเต็มกระทะหมด
ส่วนชิ้นนี้...
ลายไม่สวยเลยว่ะ
มันกับเนื้อไม่บาลานซ์พอ หมดความสมดุล
ชิ้นนี้...
โหย...มองก็รู้ว่าเหนียวแน่
ข้ามไปอย่างไว
เอ๊ะ...ชิ้นนี้เข้าท่า
ต้องแบบนี้ มีมันแทรกกลางอยู่หน่อยๆ
เออ...ผ่านเก็บไว้
แล้วก็ชิ้นนี้...
“อ้าวเฮ้ย!!....”
คนที่กำลังคิดพิจารณาเพลิน ๆ อุทานอย่างตกใจ
เมื่ออยู่ ๆ จานที่เขาถือไว้ดันถูกมือมืดปริศนาคีบกองเนื้อในถาดมาใส่เองซะจนพูน
ทำให้เนื้อที่อุตส่าห์เลือกสรรไว้ปนกับเนื้ออื่นที่ถูกคัดทิ้งจนเละ
เหยดเช็ด!!
“เอ้า คีบให้แล้วก็ไปสิ ชักช้าอยู่ได้ คนอื่นเขาจะได้คีบต่อ”
นายปลายฟ้ารีบหันควับกลับไปมองคนช่วยที่ตัวเองไม่ได้ร้องขอทันที
ก่อนจะเจอนัยน์ตาคมเข้มดุ ๆ มองตอบกลับมาอย่างสงสัย
“อ้าว...ยังไม่ไปอีก หรือว่ายังไม่พอ
อ่ะ...ใส่ให้เพิ่มก็ได้”
คนหวังดีคีบเนื้อพูน ๆ ใส่จานซ้ำสองให้อีกฝ่าย
ซึ่งบัดนี้ยืนช็อคนิ่งตาค้างไปเรียบร้อยแล้วครับ
เฮ้ย!! ได้ไงวะ
มึงทำแบบนี้ได้ไง
คนเขาอุตส่าห์ค่อย ๆ เลือกเนื้ออยู่ตั้งนาน
มึงเล่นมายัดใส่มั่ว ๆ จนเนื้อปนกันไปเละ
แล้วที่กูทำไปทั้งหมดมันเพื่ออารายกานนนน!!
คนช่างเลือกร้องโวยวายอยู่ในใจ
แต่กลับไม่กล้าพูดออกมาเสียงดัง
จะให้พูดได้ยังไงก็ดูสารรูปมันสิ
ตัวโตหนวดเฟิ้มเยี่ยงมหาโจรเหมือนเพิ่งหลุดจากเรือนจำบางขวางมาหมาด ๆ
ขืนเถียงออกไปว่า ‘มึงครับ อย่าเสือกครับ’
เป็นได้โดนกระทืบตายไส้ไหลอยู่ตรงนี้แน่
นายปลายฟ้าผู้ตระหนักรักชีวิตจึงไม่กล้าต่อปากต่อคำ
เดินถอยกรูดจากไปพร้อมความเจ็บช้ำกับเนื้อหมูที่ปนกันเละในจาน
โดยมีสายตาคม ๆ ของใครอีกคนที่มองตามไป
...แปลกคนว่ะ
อุตส่าห์คีบเนื้อให้ไม่มีขอบคุณเลยสักคำ
เขามายืนต่อแถวรออยู่ตั้งนานแล้ว
เห็นมันคีบแล้วก็วาง...คีบแล้วก็วาง...อยู่อย่างนั้น
สงสัยคงคีบเนื้อไม่เป็น เลยใจดีคีบตักไปให้
ตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ ขาวซีดท่าทางออกแนวลูกคุณหนูจะตาย
สงสัยคงเพิ่งมากินบุฟเฟ่ต์ถูก ๆ แบบนี้ครั้งแรกล่ะมั้ง
เลยทำอะไรไม่ค่อยจะเป็น
‘คมสัน’ หรือ ‘คม’
ที่ทุกคนพร้อมใจกันพูดชมว่าพ่อแม่ช่างตั้งชื่อได้เหมาะสมกับหน้าตาอันสุดแสนคมเข้ม
คิดพลางส่ายศีรษะอย่างปลง ๆ ก่อนจะตักเนื้อหมูพูน ๆ ใส่จาน
แล้วเดินกลับยังโต๊ะเพื่อนกลุ่มวิศวะที่นั่งรออย่างสบายใจ
โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนเองนั้น
จะสร้างความปวดร้าวให้กับใครอีกคนหนึ่งมากมายเท่าไร
.....
...
.
ปลายฟ้าเดินกลับมานั่งโต๊ะด้วยความเซ็งในอารมณ์
ท่ามกลางเสียงแซวของไอ้ ‘เกมส์’ หนุ่มเหนือหน้าทะเล้น ที่ออกแนวเหนือมนุษย์ด้วย
เพราะดีกรีความกวนของมันบรรลุถึงขั้นสุดยอดจึงถูกตั้งให้เป็นหัวโจกประจำกลุ่มเด็กเภสัช
“โห โคตรช้าเลยว่ะ ไปตักหมู หรือไปรอเชือดหมูวะเนี่ย”
“ก็ใครใช้ให้ ‘พ่อเต่าน้อย’ ไปตักล่ะย่ะ มันก็ต้องช้าอย่างนี้แหละ”
คราวนี้เป็นเสียงแมนปนเซ็กซี่ของ ‘บอลล่า’ (ชื่อเดิม ไอ้บอล)
เพื่อนสาวแสนสวยในร่างชายอรชรอ้อนแอ้น
ซึ่งเอ่ยขานสมญานามของปลายฟ้า หรือที่ใคร ๆ ต่างพร้อมใจกันเรียกว่า
‘ไอ้เต่าปลาย’
‘ไอ้ปลายทาก’
‘ไอ้ปลายเทพบุตร’
‘ไอ้ปลายพี่เคนชิดซ้าย นิชคุณชิดขวา’
...อะแฮ่ม! ไอ้หลัง ๆ อย่างไปสนใจเลยครับ
เอาเป็นว่าสารพันนิยามแห่งความอืดอาดถูกสถิตเป็นประโยคต่อท้ายชื่อเล่น
เพราะพี่แกชอบทำอะไรชักช้าไม่ทันการชาวบ้านจนสร้างความเอือมระอาให้ผู้พบเห็น
“ไม่ได้ช้าสักหน่อย เค้าเรียกว่าค่อย ๆ พิจารณาอย่างถี่ถ้วนต่างหาก
เคยได้ยินเปล่าวะ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามอ่ะ”
“จะพร้า จะขวาน จะดาบ อะไรก็เอาเถอะย่ะพ่อคู้นนนน
มานั่งข้าง ๆ นี่มาเร็ว หิวจะแย่แล้ว
ชั้นแทบจะกินน้องรหัสแกเข้าไปทั้งตัวแล้วเนี่ย
แหม...หล่อล่ำเลยดูสิ ซี๊ดดด...เห็นแล้วเปรี้ยวปาก”
แม่หญิงงามเมืองประจำกลุ่มซูดปากไปพลาง
มองน้องปีหนึ่งเดือนคณะเภสัชคนล่าสุดไปพลาง
ทำเอาน้องรหัสของเขาถึงกับสะดุ้งเฮือก
เหมือนกลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายโดยเขมือบแทนหมูกระทะไปเสียก่อน
“พอเห็นผู้ชายอย่างนี้แล้ว...
พี่บอลล่าอยากกิน ‘เห็ด’ จังเลยอ่ะ
ใครช่วยไปตักให้ทีได้ป่ะคะ”
ถ้อยคำออดอ้อนเน้นเสียงคำบางคำให้ชวนคิดลึก
มาพร้อมกับประกายตาวิบวับพุ่งตรงดิ่งทิ่มทะลวงไปยังเดือนคณะอย่างส่อความนัย
บ่งบอกได้ชัดเจนว่าหนนี้อีเจ๊บอลล่าตั้งใจรุกหนัก รุกจริง รุกเร็วใส่ไม่ยั้ง
หากแต่ยังไม่ทันที่เป้าหมายจะตอบรับ
เสียงของคนที่เพิ่งนั่งลงกลับร้องขัดขึ้นทันที
“งั้นเดี๋ยวกูไปเอง”
ไม่เพียงเฉพาะเจ๊บอลล่าที่หัน
หากแต่เพื่อน ๆ ทั้งโต๊ะก็พร้อมใจกันหันมองคนพูดเป็นตาเดียว
เหมือนถามกันในใจว่า ‘จะดีเหรอ’
ยกเว้นก็แต่น้องรหัสของเขาที่มองประหนึ่งว่าปลายฟ้าคือฮีโร่
บอลล่าอยากจะสะกิดเพื่อนยิก ๆ ว่า ‘แกทำแผนอ่อนเหยื่อชั้นล่มนะยะ’
แต่ไม่ทันแล้ว...เพราะปลายฟ้าเล่นลุกเดินออกไปเรียบร้อย
ทิ้งให้คนอื่น ๆ ในกลุ่มต้องเอ่ยปลอบบอลล่าไปเบา ๆ
“คราวนี้รอไปเถอะเห็ดน่ะ
ให้ไอ้เต่าปลายไปตัก
อีกสิบห้านาทีคงได้กิน”
ทว่าเสียงบ่นเหล่านี้ย่อมไม่เข้าหูนายปลายฟ้าแม้เพียงนิด
เพราะในสมองของเขามีความมุ่งมั่นเดียว
นั่นคือความตั้งใจจะแก้มือหลังจากที่พลาดไปเมื่อครั้งที่แล้ว
...ยังไงครั้งนี้เขาก็ต้องเลือกเห็นที่อยากกินให้ได้!!
สองขาจึงเร่งเดินตรงดิ่งไปยังตะกร้าใส่เห็ดสารพัด
ดวงตาเริ่มต้นสอดส่องแสกนเลือกพันธุ์เห็ดอย่างรอบคอบ
สมองก็คิดประมวลผลไปด้วย
...เห็ดฟางที่อร่อยต้องไม่แก่มาก
...ชิ้นนี้ไม่ได้ครับ
ใหญ่เกินไป มันจะเหนียว
...ส่วนอันนี้ โห สีคล้ำหมดแล้ว
เก็บมาตั้งแต่เมื่อไรวะเนี่ย
...อันนี้ อืม...
กลมกำลังดีอวบอิ่มสมน้ำสมเนื้อ
...ผ่าน ๆ
แล้วก็ชิ้นนี้...
คนเลือกยืนวิจารณ์เห็ดต่อไปอย่างเมามัน
โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าใครบางคนกำลังยืนต่อคิวอยู่ด้านหลัง
นัยน์ตาคมเข้มเฝ้ามองร่างที่เดี๋ยวหยิบ... เดี๋ยววาง..
เห็ดในตะกร้าอย่างไม่ลดละด้วยความรำคาญใจ
ดูสิ...เห็นมั้ย
ขนาดคีบเห็ดยังได้แค่สี่ห้าชิ้นเลย
โตป่านนี้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นสักอย่างต้องให้คนอื่นช่วยตลอด
แล้วคนดีมีน้ำใจอย่างเขาจะไม่ให้เข้าไปช่วยได้ยังไง
“มานี่ เดี๋ยวทำให้”
“อ้าวเฮ้ย!!...”
นายปลายฟ้าอุทานได้แค่นั้น
เมื่อจานของตนถูกดึงออกไปจากมืออย่างง่ายดาย
เขารีบหันไปมองคนที่บังอาจมาขัดจังหวะ
ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตะลึง
ทันทีที่เห็นการกระทำตรงหน้าราวกับภาพสโลโมชั่น
...ทัพพีคันใหญ่ช้อนตักบรรดากองทัพเห็ดขึ้นมามากมาย
ก่อนค่อย ๆ ปล่อยให้พวกมันร่วงหล่นลงบนจาน
ปะปนไปกับเห็ดชั้นดีที่เขาบรรจงเลือกมาทีละชิ้น...ทีละชิ้น...
เฮ้ย!!
ไม่...
ไม่นะ...
น้องเห็ดของพี่ปลาย
ม่ายยยยยยยย!!!
“เอ้า พอหรือยัง”
...เป็นคนเดิม
ไอ้หน้าดุหนวดครึ้มมหาโจรคนเดิม
ที่ทำลายความพยายามครั้งที่สองของเขาจนย่อยยับ
นี่กูไปทำอะไรให้มันแค้นรึเปล่า
ไม่ได้ขอร้องให้ช่วยเลย
แล้วมึงมาทำแบบนี้กับกูได้ยังไงกานนน!!!
“จะเอาอะไรอีกมั้ย เดี๋ยวจะได้คีบให้”
ไม่ต้องครับ... ไม่ต้องแล้ว..
แค่อย่าช่วยกูอีกก็พอครับ
ปลายฟ้าได้แต่คิดในใจโดยไม่กล้าปริปากบ่น
ด้วยเกรงกลัวรัศมีความโหดที่กระจายออกมาจากร่างตรงหน้า
สิ่งที่เขาทำจึงมีเพียงการรับจานมาเงียบ ๆ
ก่อนจะเร่งสาวเท้าหอบความเจ็บช้ำกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม
“อ้าว...หนนี้มาเร็วว่ะ...
นึกว่าจะต้องไปช่วยเพาะเห็ดซะแล้ว”
ไอ้เกมส์เอ่ยแซวขึ้นทันควันเมื่อเห็นจอมอืดอาดประจำกลุ่มวางถ้วยเห็ดลงบนโต๊ะ
แต่คนโดนแซวไม่ตอบว่าอะไร เพราะในสมองกำลังทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น
...ใครจะมารับรู้ถึงความปวดร้าวนี้
...ใครจะมาเข้าใจว่าเขาต้องทรมานเพียงใดกับสิ่งที่ได้เห็น
ปลายฟ้านั่งซึมน้ำตาตกใน
หมูที่คีบกินเข้าปากดูไม่อร่อยเหมือนอย่างเคย
แต่ต้องจำใจฝืนทนกินไป เพราะหิว
กระนั้นก็ยังไม่วายพยายามเลือกคัดเอาเองที่โต๊ะก็ได้วะ
พร้อมกับสะสมความแค้นที่มีอยู่ในใจ
...สิบปีล้างแค้นยังไม่สาย
ครั้งนี้กูจะต้องไม่พลาดโว้ยยยย!!
....
..
.
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงจัดการกับหมูกระทะกันจนอิ่มหนำสำราญ
จึงถึงคราวที่ใครหลายคนเริ่มเมนูตบท้ายด้วยบรรดาของหวาน
“กูไปเอาผลไม้นะ”
ปลายฟ้าลุกขึ้นบอกเพื่อน ๆ ที่พยักหน้าเออออส่ง ๆ
ไม่มีใครคิดจะลุกเดินไปด้วยเพราะเข้าใจนิสัยดีว่า
กว่าพ่อเจ้าประคุณจะเลือกเสร็จคงได้ยืนรอจนรากงอก
ทุกคนในกลุ่มรู้...
...ยกเว้นคนนอกที่ยังไม่รู้
ซึ่งใครคนนั้นช่างสุดแสนบังเอิญ
เหลือบมองเห็นปลายฟ้าเดินตรงไปยังมุมผลไม้เข้าพอดี
“เฮ้ย เดี๋ยวกูมานะ”
นายคมสันร้องบอกเพื่อนในกลุ่มซึ่งยังคงมัวเมาไปกับการปิ้งหมูกระทะสั้น ๆ
ก่อนจะลุกขึ้นก้าวไปหาเป้าหมายที่มัวยืนจด ๆ จ้อง ๆ อยู่เช่นเดิม
“จะเอาอะไรเดี๋ยวคีบให้”
คนโดนทักสะดุ้งเฮือก
แทบไม่อยากจะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ
...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
นี่ถามจริงมึงจะตามจ้องล้างจ้องผลาญกูไปถึงไหน
กูไม่เอาอะไรแล้วครับ...
กูแค่อยากเลือกอย่างสงบสุข
มึงเข้าใจกูบ้างมั้ย...
คิดไปเถิด... คิดไป...
อย่าได้พูดออกมาเชียวถ้าไม่อยากหัวหลุด
เพราะอีกฝ่ายเดินมาอย่างถ่อยและเถื่อนเต็มขั้น
แถมยังไม่รอคำตอบใด ๆ พี่ท่านก็เล่นจัดการคีบ ฝรั่ง มะละกอ แตงโม
ใส่จานจนแน่นก่อนจะยื่นมาให้
“เอ้า”
หมด...
จบสิ้นกันแล้ว...
นายปลายฟ้าผู้ตระหนักถึงความพ่ายแพ้อย่างหมดรูป
กล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ในใจ
รับจานกลับมาเงียบ ๆ แล้วเดินจากไปเงียบ ๆ อย่างคนไร้วิญญาณ
โดยไม่ปริปากอะไรออกมาเลย
ปล่อยให้นายคมสันได้แต่มองตามอย่างงง ๆ
...เด็กอะไรพิลึกคน
พูดด้วยก็ไม่พูดสักคำ
เอาแต่เบิกตาโตจ้องมองเขาไม่กระพริบ
แต่จะว่าไป...
ไอ้ท่าทางเอ๋อ ๆ แบบนี้
ดู ๆ แล้วก็น่ารักดีเหมือนกัน
หน้าใส ๆ ผิวเนียน ๆ เสียแต่ผอมไปหน่อย
สงสัยคงเพราะคีบอาหารไม่ค่อยเก่งเลยกินได้ไม่เยอะ
งั้นไว้วันหลังเขาเจออีกเมื่อไร
จะเข้าไปช่วยคีบให้อีกครั้งล่ะกันนะ
นายคมสัน ผู้ใจดี มีจิตอาสา ขัดกับหน้าตาอันคมเข้มคิดตกลงกับตัวเอง
แล้วจึงเดินกลับไปรวมกลุ่มพรรคพวกของตนที่โต๊ะ
หยิบตะเกียบปิ้งเนื้อย่างต่ออย่างสุขกายสบายใจ
รู้สึกว่าหมูที่กินครั้งนี้อร่อยมากกว่าเคย
อา...การได้ทำประโยชน์ให้กับคนอื่น
...นี่มันดีจริง ๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ฉลองเปิดซีรีย์ใหม่ด้วยเรื่องของชีวิตเด็กมหาลัยกันบ้าง 
การโคจรมาพบกันระหว่าง ‘หนุ่มช่างเลือก’ กับ ‘หนุ่มจิตอาสา’ จะเป็นเช่นไร
จะขมเท่ายอดสะเดา หรือจะหวานหอมเหมือนข้าวโพดต้มมั้ย
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
แล้วเจอกันจ้าBitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 861784 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก