หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[RoseBullet]

มึนจริงมึนจัง จนเราก็เม้นต์แบบมึนๆ
ตอนนี้ยังหยิบจับอะไรมาเม้นต์ไม่ค่อยเข้าที่ทางเพราะมึนเหมือนกัน ฮ่าาา

พี่ศรนี่ก็เจ้าพ่อมึน มึ๊น มึน อึด ทน ตื้อสุดยอด พูดเรื่องบินยอมให้พี่ศรอยู่ข้างๆ
ส่วนหนึ่งเราว่าก็จริง แต่อีกส่วนมันก็เพราะความที่พี่ศรไม่ยอมรับฟังบินไม่ใช่เหรอ
ไม่ว่าบินจะปฏิเสธยังไง พี่ศรก็จะทำตามแต่ใจตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ
แบบที่คุณ nongrak คอมเม้นต์อ่ะ ใช่เลย คือคำว่า ไม่ยอมรับรู้

อันที่จริงพี่ศรแกก็เป็นคนดีคนหนึ่ง น้องบินจะรับไว้พิจารณาก็ไม่เสียหาย
แต่ก็อยากให้น้องแกหายมึนด้วยคน ไม่งั้นถ้าสมมติมีคนแบบพี่ศรอยู่ซักสามคนเข้ามาตื้อๆๆๆ
น้องมิต้องรับทุกคนเป็นแฟนด้วยแบบมึนๆเลยเรอะ เอ้อ คล้ายๆจะแบบ เลยตามเลย น่ะค่ะ

รอเฝ้าติดตามสถานการณ์ระหว่างสองคนนี้ต่อไปอย่างใกล้ชิด

[❥ʞαxiќɒ。]

เข้าใจกันมากขึ้นแล้ววววววววว!(เหรอ ?) 555555555
บางทีพี่ศรมันก็น่ารำคาญ(เกินไป) บางทีก็น่ารัก(แบบมึนๆ)
ถ้าเราเป็นน้องบินคงวีนแตกกระโดดถีบหน้าพี่ศรไปนาน(แบบไม่มึน)แล้ว! 5555555
แต่นี่น้องบิ่นบิ๊นก็มึนเหมือนกัน..เลยเข้ากันได้ <3 เพราะฉะนั้นเป็นแฟนกันแหละดีสุดแล้ว ><
ยอมรับซะเถอะน้องบิน 5555555555

แต่อ่านแล้วแอบคิดว่า....ถ้าตอนนั้นพี่ศรเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่บินล่ะ ?
จะรักและดูแลเหมือนกันแบบนี้รึเปล่า UU

[Renze]

สมกับชื่อเรื่องมาก มึนตลอดเรื่อง แต่ไม่งงนะคะ
อารมณ์แบบนั่งดวดวิสกี้ ออน เดอะร็อคเลย

พี่ศรเขาก็ทำตัวเหมือนกับเป็นแฟนทุกอย่างเลยนะ
บินจะบอกว่าทำตัวไม่เหมือนแฟนได้ไง หึหึ
แต่สุดท้ายก็ยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนแล้วใช่ไหมล่ะ
หลังจากโดนตีมึนมานาน

[phoenixa]

ความหน้ามึนของพี่ศรประสบความสำเร็จแล้ว
บินอ่อนใจ เอ้ย ใจอ่อนจนยอมเป็นแฟนในใจแล้ว
ฮี่ๆๆๆๆ
บินน่ารักอ่ะ พี่ศรฮาแตก

[nekko]

พูดกันมากขึ้นแต่ยังมึนเหมึอนเดิม 

 ดีใจแบบมึนๆๆกะพี่ศรน้องบินยอมเป็นแฟนแล้ว

 

[moredee]

เขาเข้าใจกัน เราเลยต้องมาตามติดเพื่อความเข้าใจของเรา

[choijiin]

อ่านมาทั้ง 3 เรื่อง
ชอบทุกเรื่องเลย
 
แต่เรื่องที่สามเนี่ยฮากว่าใครเพื่อน
เราว่าพี่ศรแม่งมึนสุดๆ
อย่างอื่นนี่ดีเลิศเลยนะ
แต่มันไมมันมึนจนเหมือนเอ๋อๆวะเนี่ย
สงสารบินก็สงสาร
ฮาก็ฮาจะแย่
เอาไงดีเนี่ย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
 

[kasarus]

สรุปว่ามึนกันทั้งคู่ คนนึงก็มึนตื๊อไม่บันยะบันยัง อีกคนก็รับรักไปแบบมึนๆ พอกัน

[monoo]

 

[nopkar]

เริ่มคุยกันเยอะแล้ว....แล้วก็เป็นแฟนกันแล้วววว (แบบงงๆ???)

[dahlia]

น่าเห็นใจพี่ศร จริงๆ เลย  บิน ยอมเป็นแฟนแล้วเนี่ย  อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

[ฮาเดส]

ค่อยๆ รักกันมึนมึน 

[Mc_ma]

มึนกันไป มึนกันมา ตอนนี้เริ่มจะตกหลุมกันและกันทีละนิด น่ารักดีอ่ะ คู่นี้
 

พี่ศรโรแมนติกอ่ะ มีเขียนลายหัวใจที่มือเหมือนกันด้วย
นึกไม่ออกจริงๆ ผู้ชายบึกบึนอย่างพี่ศรมาทำแบบนี้เนี่ย คงน่ารักดีพิลึก....
ไม่แปลกใจเลยที่บินจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่พี่ศรทำ แต่คงรับรู้ได้ถึงเจตนาและความรู้สึกที่ส่งมาล่ะนะ


+1 รอวันหนุ่มๆมีกล้ามทั้ง 2 คน รักกันแบบไม่มึนค่ะ

[white choc~]

บินหลา...ให้โอกาสนกตัว(ใหญ่)นี้ได้บินไปพร้อม ๆ กันไม่ได้หรอ ถึงแม้ว่ามันจะมึนไปบ้าง
อย่างน้อยเราก็มีผู้ร่วมทางนะ ไม่ต้องบินอย่างเหงาๆอยู่คนเดียว

[seaz]

บินหลาเข้าใจอะไรยากจัง พี่ศรสู้ๆ

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค Sex on the Beach กับ Whisky on the Rocks


ช็อตที่ 12



“นี่แผ่นสุดท้ายแล้วค่ะ”


ไกรศรเหลือบอ่านมองรายละเอียดในกระดาษเพียงชั่วครู่
ก่อนจะตวัดลายเซ็นลงบนช่องในชื่อของตัวเอง
แล้วจึงยื่นส่งไปให้เลขาสาวตรวจเช็คเอกสาร


“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณไกรศร ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาด้วยนะคะ”


“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอโทษที่ไม่สะดวกเข้าไปในบริษัท
เลยต้องให้พวกคุณหอบงานมาให้เซ็นอนุมัติไกลถึงที่นี่”


ถ้อยคำพูดที่เต็มไปด้วยความเกรงใจ
ทำเอาผู้จัดการบริษัทที่มาด้วยกันต้องรีบบอกปฏิเสธ


“ไม่หรอกครับ คุณไกรศรอยู่ในช่วงลาพักอยู่แล้ว
พวกผมต่างหากที่สะเพราทำเอกสารผิดพลาด
เลยต้องให้คณะกรรมการผู้ถือหุ้นเซ็นใหม่ทั้งหมด”


“แล้วคณะกรรมการท่านอื่นว่ายังไงบ้างล่ะครับ”


“ก็โดนบ่นจนหูชานั้นแหละค่ะ
โดยเฉพาะท่านประธานแทบจะสั่งตัดเงินเดือนทั้งบริษัท อ่ะ...”


เสียงของเลขาสาวหยุดพูดในทันทีเมื่อโดนผู้จัดการสะกิด
ก่อนจะหน้าซีดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าประธานบริษัทที่เธอกำลังเมาส์
มีศักดิ์เป็นพ่อแท้ ๆ ของคนตรงหน้า
หากแต่ร่างสูงกลับไม่ถือสา ซ้ำยังหัวเราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องปกติ


“ผมเข้าใจ พ่อก็เป็นแบบนี้แหละ
เดี๋ยวสักพักท่านก็หายโกรธเอง
อย่าไปซีเรียสกันมากนะครับ

เออ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว
ยังไงผมขออนุญาตขอตัวก่อน
ขากลับก็ขับรถระวัง ๆ กันด้วยนะครับ”


ไกรศรแสดงความเห็นใจอย่างไม่ถือตัว
ก่อนจะลุกเดินกลับขึ้นลิฟต์ของโรงพยาบาล

ทิ้งให้ลูกน้องใต้อาณัติทั้งสองคนส่งสายตาชื่นชมอยู่ด้านหลัง


...สมแล้วที่คนคนนี้เป็นถึงคณะกรรมการหนุ่มไฟแรง
ทั้งหน้าตา บุคลิก และการวางตัว
เหมาะสมกับตำแหน่งว่าที่ประธานบริษัทผู้ถือหุ้นอสังหาริมทรัพย์มากมาย
แม้อายุจะยังน้อยแต่ก็ทำให้เป็นที่เคารพรักของทุกคนได้ไม่ยาก


หากแต่ใครจะรู้ว่าผู้ชายสุดเพอร์เฟคผู้มัดใจลูกน้องไว้อยู่หมัด
แต่วิธีมัดหัวใจของคนที่ตัวเองรัก


...กลับทำไม่ได้เรื่องเลยสักนิดเดียว



ไกรศรรู้ดีว่าตัวเขานั้นเมื่อรักใครสักคนก็จะทุ่มเทลงไปทั้งใจ
ยิ่งแคร์มากก็ยิ่งหวงมาก
และความคาดหวังก็จะมากขึ้นไปตาม


หลายครั้งที่ดูเหมือนเขาเอาแต่ใจ
แต่ก็เพราะอยากแสดงให้เห็นว่าเขาจริงจังมากแค่ไหน
อยากพยายามทำตัวเป็นแฟนที่ดี
ทว่าก็ยังอดไม่ได้ที่จะเผลอตัวบังคับนู้นนี้
แม้รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายรำคาญ


แต่จะโทษใครได้...


...เพราะแฟนเขาชอบทำตัวให้น่าห่วงอยู่เรื่อย


อย่างครั้งนี้ก็เหมือนกัน
เพราะทันทีที่ไกรศรเปิดประตูห้องพักพิเศษ
เขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียง
กลับไปนั่งให้ลมยามเย็นโกรกบนเก้าอี้พลาสติกข้างนอกระเบียงซะอย่างนั้น


“บินทำอะไรอยู่นะ”


“เรื่อยเปื่อย”


คนถูกถามตอบปัด ๆ อย่างไม่ใส่ใจ
ในมือถือดินสอจนขยุกขยิกลงในกระดาษ
ไม่ยอมเงยหน้าหันกลับมามองจนเขาต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา


“แล้วทำไมมานั่งตรงระเบียงแบบนี้เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีกรอบหรอก”


ร่างสูงถามซ้ำพลางเหลือบมองแขนขาของคนป่วยที่มีรอยจุดแดงๆ ขึ้นประปราย
ซึ่งเป็นผลเกี่ยวเนื่องมาจากอาการไข้เลือดออก

ตอนเขาสังเกตเห็นครั้งแรกถึงกับตกใจต้องรีบตามหมอมาดูให้
เพราะกลัวว่าเลือดจะออกใต้ผิวหนัง
แต่หมอตรวจดูอาการแล้วไม่ได้เป็นอันตรายร้ายแรงอะไร
ที่มันขึ้นแบบนี้เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าบินกำลังจะหายในไม่ช้า
ถ้าไข้ลดลงเป็นปกติไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนคงออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เขาเลยสั่งห้ามไม่ให้บินลงไปเดินเผ่นพ่านข้างล่างอีก

เจ้าตัวเหมือนจะเคืองอยู่เล็ก ๆ ที่โดนบังคับแถมยังโดนเขาเฝ้าอยู่ตลอด
แต่พอเขาเผลอลงไปคุยเรื่องงานแป๊บเดียว
กลับขึ้นมาอีกทีบินก็หาเรื่องให้จนได้


“บินฟังพี่อยู่รึเปล่า ไปนอนบนเตียงเถอะ”

ไกรศรพยายามลองบังคับอ้อม ๆ อีกครั้ง
ทว่าคนถูกสั่งกลับร้องโวยวายอย่างหมดความอดทน


“โอยย! เงียบ ๆ ได้มั้ย คนกำลังใช้สมาธิแต่งเพลงอยู่”

ถ้อยคำท้ายประโยคสะดุดหูจนคนฟังต้องเลิกคิ้วขึ้นถามซ้ำด้วยความแปลกใจ


“บินแต่งเพลงได้ด้วยเหรอ”

น้ำเสียงกึ่งไม่เชื่อที่ได้ยินทำให้ดวงตาคม ๆ ตวัดมองอย่างนึกเอาเรื่อง


“กูเรียนดนตรีมานะทำไมจะแต่งไม่ได้”


“งั้นแล้วทำไมไม่ไปแต่งเพลงในห้องล่ะ”


...มันวนมาเรื่องนี้อีกแล้ว

บินถอนหายใจอย่างระอาให้กับคนที่ชอบบังคับยิ่งกว่าหมอเฝ้าไข้
เจ้าตัวละมือจากกระดาษเงยหน้าขึ้นอธิบายความ


“แต่งในห้องมันจะได้แรงบันดาลใจอะไรวะ
ห้องก็เหลี่ยม ๆ แคบ ๆ
นั่งตรงนี้เห็นท้องฟ้า เห็นเมือง เห็นผู้คน
มองไปสักพักเดี๋ยวทำนองดี ๆ มันก็ไหลออกมาเอง”


ไกรศรพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ
ไอ้ห่วงก็ห่วงคนป่วยอยู่หรอก
แต่ขืนซักไซ้อีกรอบบินคงได้ลุกขึ้นมาอาละวาดอีกแน่
เขาเลยตัดสินใจเปลี่ยนเป็นถามเรื่องอื่น


“บินแต่งเพลงบ่อยรึเปล่า”


“แล้วแต่อารมณ์ บางทีกูเจอเรื่องอะไรเป็นความทรงจำดี ๆ ก็เอามาแต่ง”


“งั้นบินแต่งให้พี่เพลงหนึ่งได้มั้ย”


“เรื่องดิ แต่งเพลงไม่ใช่ง่าย ๆ นะโว้ย
มันต้องคิดทำนองให้โดน แล้วไหนจะคำร้องอีก”


“ไม่เห็นจะยากเลย ก็เอาเรื่องที่พวกเราเจอกันมาแต่งไง”


บินหลาเลิกคิ้วทำหน้าตาประหนึ่งว่ามึงพูดเล่นเปล่า


“เรื่องที่พวกเราเจอกันมันน่าจะเป็นความทรงจำดี ๆ ตรงไหน
เจอกันครั้งแรกมึงเมาอย่างกับหมา
น่าประทับใจตายห่าเลย
กินเหล้าให้น้อย ๆ หน่อยเถอะ
ถ้ากินจนคุมตัวเองไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน
เดี๋ยวหาเรื่องเดือดร้อนมาให้กูอีก”


ปากบ่นไปแต่ในคำบ่นก็ยังมีคำเตือน
จนคนโดนดุอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มต้องแกล้งถามกลับ


“ห่วงพี่เหรอ”


“ห่วงตัวเองมากกว่า”


คำตอบตรง ๆ แบบไม่รักษาน้ำใจคนฟัง
แต่แทนที่ร่างสูงจะโกรธกลับหัวเราะขำ


...นี่แหละบินแฟนเขา

พูดตรงเป็นที่หนึ่งจะตอบรับให้ชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้



“งั้นเดี๋ยวพี่จะแต่งเพลงให้บินเอง”


ไกรศรตัดสินใจคว้ากระดาษกับปากกาบนโต๊ะ
ลงมือเขียนเนื้อเพลง
ท่ามกลางสายตาของคนที่มองอยู่อย่างนึกเยาะ

มึงไม่รู้อะไรซะแล้ว   
แต่งเพลงไม่ใช่นึกจะเขียนอะไรมั่ว ๆ ก็ได้
มันต้องมีคำให้คล้องจองฟังง่ายจะได้ร้องแล้วติดหู
กูแต่งมาหลายปียังได้เพลงดี ๆ ไม่กี่เพลง
ทำเป็นพูดอวดเก่ง จะแน่สักแค่ไหนกันเชียววะ


“เสร็จแล้ว”


บินหลาสะดุ้งกำลังคิดเพลิน ๆ มันดันบอกว่าเสร็จแล้ว


“ยังไม่ถึงนาทีเลยเนี่ยนะ โม้เปล่า ไหนร้องให้ฟังดิ”


คนถูกท้าไม่รอช้า
หยิบกระดาษแล้วเปล่งเสียงทุ้มของตัวเอง
ตามเนื้อเพลงที่เพิ่งแต่งเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ


“บิน บิน บิน บิน บิน
น้องเคยเห็นบินหรือเปล่า
บินเขาน่ารักไม่เบา
มีแฟนคนหนึ่งชื่อว่าพี่ศร
มีแฟนคนหนึ่งชื่อว่าพี่ศร
พี่ศรรักบินคนเดียว”


อะ...

ไอ้ทำนองแบบนี้

มัน ‘เพลงช้าง’ ไม่ใช่เหรอ

ไอ้หน้ามึนแม่งมันเอาเพลงช้างมาดัดแปลงใสชื่อเขาเฉยเลย

แล้วดูคำร้องดิ คิดเข้าไปได้ยังไง บ้ารึเปล่า


“เพลงอะไรวะเนี่ย”


“เพลงรักไง”


“เพลงรักตรงไหน”


“ก็แต่งออกมาจากใจ
มันเลยเป็นเพลงรัก”


...เน่าเลยทีเดียว

เดี๋ยวนี้พอได้โอกาสมันแอบมีหยอดตลอด
ไอ้เรื่องรอยสักก็ที่หนึ่งแล้ว
ไหนจะมาเรื่องนี้อีก
ไม่ใช่ว่าชอบหรืออะไรหรอกนะ
ออกแนวขำซะมากกว่าที่มีคนมาคอยพูดเลี่ยน ๆ ใส่


แปลกดีเหมือนกัน

คนเป็นแฟนเขาทำกันอย่างนี้เหรอ?



“ขอดูที่บินแต่งบ้างสิ”


ไกรศรพยายามชะโงกตัวมองเนื้อเพลง
แต่อีกคนกลับรีบเบี่ยงตัวหลบ


“ไม่เอากูยังแต่งไม่เสร็จ”


“เถอะน่า นิดเดียวเอง”


คนตื้อไม่ละความพยายาม
ขยับเข้ามาใกล้หมายจะคว้ากระดาษที่คนนั่งซ่อนไว้ข้างหลัง
จนกลายเป็นว่าทั้งสองแทบจะคร่อมร่างเกยกัน
แต่ยังไม่ทันได้หยิบเนื้อเพลงสำเร็จ


เสียงเปิดประตูห้องกลับดังขึ้น
ก่อนเสียงอุทานอย่างตกใจจะตามมา


“อุ๊ย กูมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเนี่ย
เชิญต่อได้เลยนะ เดี๋ยวกูเฝ้าหน้าห้องให้”


ไอ้เผือกพร้อมสมาชิกแก็งค์รีบทำท่าจะปิดประตู
แต่บินกลับดันร่างสูงใหญ่ออกห่างร้องโวยวายลั่น


“เฮ้ยไม่ใช่โว้ย!! กูกำลังแต่เพลงอยู่”


“โห แต่งเพลง ร้อยวันพันปีแต่งไม่เคยได้
พอมีแฟนปุ๊บแต่งได้ปั๊บ
เพลงไรวะ สงสัยจะฮาร์ดคอร์น่าดูต้องมีบิวอารมณ์กันด้วย”


“ถ้ามึงมาเพื่อกวนตีนกูกลับไปเลยไป”


“แหนะ เดี๋ยวนี้มีไล่
ใช่ซี๊... มึงมีแฟนแล้วนี่
เพื่อนก็เลยเป็นได้แค่หมาหัวเน่า”


คำหยอกแรง ๆ ที่ยังไม่หยุด
ทำเอาอารมณ์หงุดหงิดของคนฟังพวยพุ่ง
จนไอ้แมนที่ยืนอยู่ด้วยกันเห็นท่าไม่ดีจนต้องรีบเอ่ยปราม


“เผือกพอเถอะ ขืนล้ออีกเราว่าบินได้ทุ่มเก้าอี้มาแน่
คือว่าพวกเรามีธุระกับพี่ศรนิดหน่อย”


หัวข้อที่เปลี่ยนประเด็นทำให้บินเลิกคิ้วเอ่ยทวนคำงง ๆ


“ธุระ?”


“เออ กูขอยืมแฟนมึงแป๊บหนึ่งเดี๋ยวมาคืน
พี่ศรครับมากับผมหน่อย”


จบคำไอ้เผือกก็รีบลากร่างสูงใหญ่เดินออกไปนอกห้องทันที
โดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม ทิ้งไอ้ต้นกับไอ้แมนไว้ในห้อง


แต่อย่าคิดว่าปัญหาจะหมด
เพราะดีกรีความเสือกของสองตัวนี่ก็ใช่ย่อย
ทันทีที่สิ้นเสียงปิดประตู เสียงจากไอ้ต้นก็ดังขึ้นทันควัน


“มึงเป็นแฟนกับพี่ศรเขาจริง ๆ เหรอวะ”


คำถามทะลุกลางปล้องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ทำเอาบินหลาที่เดินกลับมายังเตียงถึงกับชะงัก
แต่แค่เพียงแวบเดียว
ก่อนตัดสินใจพยักหน้าตอบกลับไปสั้น ๆ


“เออ”


แค่นั้นแหละ...
เสียงถามอย่างตกใจจากไอ้ต้นก็ดังลั่น


“จริงดิ! ตอนแรกกูนึกว่าไอ้เผือกมันอำเล่นเฉย ๆ
แต่พอเห็นพี่เขามาดูแลมึงอย่างนี้กูเลยตงิด ๆ
แม่งไม่อยากเชื่อว่ะว่ามึงเป็นเกย์”


“เฮ้ย กูไม่ได้เป็นเกย์”


“ไม่ได้เป็นอะไร มึงก็ผู้ชาย พี่ศรก็ผู้ชาย
แล้วเวลามีอะไรกันมึงจะรับให้เขาเหรอวะ
หรือจะผลัดสลับกันตามข้างขึ้นข้างแรม”


“เหี้ย!! กามแล้วมึง กูไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น”


“อ้าว ถ้ามึงไม่ได้คิดแล้วตกลงคบเขาทำไม”


“ไม่รู้วะ อยู่ ๆ กูก็แค่คบมัน”


คำตอบที่วกวนสับสน
ทำเอาไอ้ต้นถึงกับขมวดคิ้วเกาหัวแกรก ๆ


“อะไรของมึงวะ กูงงกับคู่มึงนะเนี่ย
แล้วมึงรักเขาหรือเปล่า”


...รักเหรอ?


ถ้อยคำหนึ่งที่สะกิดในใจส่วนลึกของคนฟัง


...นั้นสิ เขาลืมมันไปได้ยังไงวะ
คนจะเป็นแฟนกันไม่ใช่แค่เข้าใจกัน
แต่ต้องรักกันด้วย


แล้ว...


...แล้วไอ้ความรักนี่มันต้องรู้สึกยังไง


ต้องใจเต้น ต้องหน้าร้อน


...ก็ไม่นี่


เขาไม่เคยรู้สึกอะไรเลย
อยากกอดรึก็เปล่า
อยากจูบเนี่ยเลิกคิดไปได้เลย
หึงสักนิดก็ไม่มี


...สรุปแล้วเขารักไอ้พี่ศรรึเปล่า?



...รัก


หรือว่า


...ไม่ได้รัก


แล้วรักคืออะไร?

แค่ไหนที่จะรู้สึกว่ารักกัน?



เขาไม่รู้....


...ไม่รู้เลยจริง ๆ



บินหลาจมดิ่งในห้วงความคิดนิ่งเงียบอย่างนั้น
กระทั่งคนรอคำตอบอยู่นานต้องเอ่ยแซว


“ไม่ตอบอย่างนี้แสดงว่ารักอ่ะดิ”


“ไม่ใช่...กูแค่...แค่...”


คำพูดอึกอักไม่จบประโยคทำให้ไอ้ต้นต้องหันไปสบตาไอ้แมน
ซึ่งยังคงยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนจะถามความเห็น
ก่อนคนฉลาดสุดในกลุ่มจะถอนหายใจ
เดาประเมินสถานการณ์เพื่อนรักออกมาด้วยน้ำเสียงเชิงถาม


“เราไม่รู้หรอกว่าบินไปตกลงคบกับพี่ศรยังไง
แต่เราว่าบินกำลังสับสนอยู่นะ
บินตอบใจตัวเองดี ๆ ก่อนว่า
ที่เป็นแฟนกับพี่ศรมันเพราะอะไร

เพราะอยู่ใกล้กันเลยหวั่นไหว
หรือว่าเพราะรักพี่ศรจริง ๆ”


ยิ่งได้ยินคนฟังก็นิ่งเงียบกว่าเดิมเหมือนนิ่งอึ้ง
กระทั้งไอ้ต้นต้องรีบสะกิดเตือน


“ไอ้แมนแม่งไซโคอีกแล้ว
เดี๋ยวบินมันก็ได้ไข้ขึ้นอีกรอบพอดี
ที่จริงกูไม่อยากให้มึงคิดมากหรอกนะ
แค่ห่วงมึง เพื่อนจะมีแฟนทั้งที่ก็อยากให้ได้กันดี ๆ”


บินพยักหน้ารับ แต่ยังไม่ทันที่จะตอบว่าอะไร
เสียงเปิดประตูพร้อมกับคำเร่งจากไอ้เผือกก็ดังขัดจังหวะสนทนา


“เรียบร้อยแล้วไปกันยัง”


“เออ เดี๋ยวกูไป”


ไอ้ต้นตะโกนตอบกลับ
ก่อนตบบ่านักร้องนำของวงพร้อมฝากคำพูดทิ้งท้าย


“ถ้ามึงมีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้นะ”


เอ่ยให้กำลังใจเพียงแค่นั้น
แล้วเพื่อนทั้งหลายจึงพากันยกขบวนกลับไป
ทิ้งให้เขาอยู่กับใครอีกคนในห้องเพียงลำพังเหมือนเช่นเดิม


ดวงตาคมเหลือบมองแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือ
ตัวอักษรของเนื้อเพลงบ้าๆ
ทว่ายังคงเห็นมันอย่างชัดเจน


...พี่ศรรักบินคนเดียว


คำว่ารักในกระดาษที่มันเขียนมาง่าย ๆ
ก็คงอาจเป็นได้แค่คำพูดเล่น ๆ
ที่มันเฝ้าบอกเขาหลายต่อหลายครั้ง


มันแน่อยู่แล้ว...

เพราะคนเราจะไปรักกันเร็วขนาดนั้นได้ยังไง
เจอกันไม่ถึงอาทิตย์
ความผูกพันอะไรกันไม่เคยจะมี
แค่มาทำดีด้วย แค่มาพูดหวาน ๆ ใส่
ก็จะเรียกว่ารักแล้วเหรอ


เรื่องคบกันเป็นแฟนนี่ก็เหมือนกัน
ไอ้หน้ามึนมันอาจจะแค่คิดเล่น ๆ ไม่ได้จริงจังอะไร
แล้วเขาก็ดันเลยตามเลยไปกับสถานการณ์


“เพราะว่าอยู่ใกล้กันเลยหวั่นไหว
หรือว่าเพราะรักพี่ศรจริง ๆ”



....ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ ไอ้แมน



กูไม่ได้หวั่นไหว

คำว่ารักกูก็ยังไม่เข้าใจ

กูเลยตอบคำถามมึงไม่ได้



...มันก็แค่นั่นเอง


------------------------------------------------------------------------------------------------------


TBC

[RoseBullet]

เป็นแฟนกันเพราะอะไร? ...เพราะอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่มันถูกบดบังด้วยความมึน ฮ่า (ยังคงมีคำว่ามึนอยู่ในคอมเม้นต์)
คิดว่าน้องบินน่าจะสามารถหาคำตอบได้ในเร็ววันนี้
และฮามากกกกับเพลงที่พี่ศรแต่ง กร๊ากกกกกกกก ขำตั้งแต่ บิน บิน บิน... แล้ว
เราร้องตามด้วยนะเออ แหม พี่ศรนี่เจ๋งจริงๆ ทำให้ทั้งยิ้ม(กว้างๆ)และขำได้ขนาดนี้
 

[MiSS-U]

มึนสมคอนเซ็ปเรื่องจริงๆค่ะ

เอาล่ะสิคราวนี้บินเริ่มหาคำตอบแล้ว  ไม่รู้จะออกหัวออกก้อย

ได้แต่ลุ้นตามกันไป   

บวกเป็ด

[moredee]

หาทางเข้าหัวใจตัวเองไม่ถูกเหรอกางเขนน้อย
พี่ศรเข้าไปนั่งรอแล้วนะ

[AllRiseApril]

อีน้องบินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไม่หวั่นไหวเลยเรอะ  พี่ศรออกจะฮาขนาดนั้น
ออกแนวสงสารพี่ศรนะเนี่ย
แต่อย่างว่าแหละ  มันไวไปจริงๆนะ

[why yyy]

ใช้ใจตอบสิ

[roseen]

 

[ฮาเดส]

บินไม่หวั่นไหวกับพี่ศรสักนิดเลยเหรอ -.,-

 

[=นีรนาคา=]

และแล้วบินก็กลับไปมึนเหมือนเดิม  - -"

[Renze]

บินเริ่มฉลาด...หรือเริ่มสับสน

รีบหาคำตอบให้ได้ไวๆนะบิน เอาใจช่วยพี่ศร
ไหนๆพี่แกอุตส่าห์เทหมดหน้าตัก

[nekko]

เอาใจช่วยให้น้องบินหาคำตอบทีตรงกับใจได้เร็วๆ

พี่ศรสู้ๆๆนะ

 

[yeyong]

พี่ศรแกมุขเยอะเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะเป็นคนขรึมๆซะอีก

[choijiin]

สงสารใครดีว้า
 
บินน้อยหอยสังข์ก็ไม่เคยรู้จักความรัก
ไอ้พี่ศรก็ทำเหมือนตัวเองเข้าใจความรัก
แต่คนอ่านว่าทั้งคู่ยังไม่เจอหรอกว่าความรักมันเป็นยังไงแน่
เอาเป็นให้เวลาช่วยในการเรียนรู้ละกันนะ
 

[goosongta]

มึนๆ งงๆ
เมื่อไหร่เค้าจะรักกัน

[white choc~]

ใช่ มันอาจจะเร็วเกินไปที่จะให้บินตอบว่ารักหรือไม่รักพี่ศร
ให้เวลามันเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่า หากความจริงใจที่พี่ศรตั้งใจที่จะมอบให้กับบินจริง ๆ
ความรู้สึกที่ส่งถึงและบินยินดีรับมันไว้ด้วยหัวใจ เมื่อถึงเวลานั้นบินก็จะตอบมันได้เต็มปากว่า"รัก"หรือ"ไม่รัก"