หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[moredee]

:laugh:พี่เก่งทุกเรื่อง แต่พี่เป็นเด็กหัดรักแล้วนะ

[nopkar]

ก็อาจจะจริงของพี่ศรเค้านะ..."สักวันหนึ่งบินจะทำให้พี่รักบินได้"

[CarToonMiZa]

พี่ศรสู้สู้

[why yyy]

สู้ต่อไปพี่ศร

[nekko]

เห็นแก่ความมึนที่เกือบน่ารักของพี่ศร เชียร์ให้น้องบินลองเปิดใจดูๆๆพี่ศรสักน้อยๆๆ



 

[YuuYuu]

หายไปนานก็ยังเมาและมึนเหมือนเดิม  ฮ่าาาาา

พี่ศรนี่สรุปว่าจะเอาบินมาเป็นแฟนจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย
ต่อให้บินไล่กี่รอบก็จะะไม่ไปไหน  ไม่เปลี่ยนไปจริงๆ ใช่มั้ย

ไม่ใช่อะไรหรอก  กลัวบินจะเสียใจ
เพราะว่าพี่ศรยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักบินหรือเปล่า
แล้วบินก็ไม่ได้รักพี่ศร ณ ตอนนี้ด้วย

อ่านไปอ่านมาชักมึนตามคู่นี้แล้วสิ  ฮ่าาาาาาาาา

[BitterSweet]

   
ซีรีย์หวานอมขม : ภาค Sex on the Beach กับ Whisky on the Rocks


ช็อตที่ 10



ก็เพิ่งรู้นี่แหละ...


เพิ่งรู้ว่านอกจากไอ้ยักษ์ที่เขาเก็บมาจะหน้ามึนแล้ว


...มันยังโคตรจะบ้าอีกด้วย!



“เอ้า อ้าปากนะ
อ้ามมม....”


“กูเป็นไข้เลือดออก ไม่ได้เป็นง่อย”


บินหลาปฏิเสธเสียงห้วน
พลางขยับหนีช้อนข้าวต้มกุ้งที่ยื่นส่งมาให้ตรงหน้า
ทว่า คนป้อนยังคงไม่ยอมหยุด
กลับเอ่ยเสียงดุแถมเร่งซ้ำ


“บินอย่าดื้อ อ้าปากเร็ว”



..นี่กูดื้อตรงไหนวะเนี่ย?

มึงนั้นแหละดื้อ ไอ้ห่า!

มีที่ไหนวะมาป้อนข้าวให้กัน
ทำอย่างกับกูเป็นเด็กสามขวบ
ถ้าเป็นนางพยาบาลสวย ๆ สักคนจะไม่ว่า
แต่นี้ผู้ชายถึก ๆ ตัวโตเป็นควายแล้วมาทำอะไรกุ๊กกิ๊ก
น่าเจริญอาหารตายล่ะ!!


“ไม่เอา กูกินไม่ลง”


“ถ้าไม่กินก็ต้องให้น้ำเกลืออีกขวดนะ เลือกเอา”


...แม่ง ขู่อีกแล้ว
พอเห็นกูไม่สบายได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง
เพิ่งจะถอดสายน้ำเกลือไปเมื่อบ่าย
เรื่องอะไรจะให้มาจิ้มแขนกันอีกรอบ


บินเขม่นมองคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง
นึกหงุดหงิดในใจกับความหน้าด้านหน้าทนของมัน


...สองวันแล้วที่มันมาเฝ้า
ชนิดที่ว่าแทบจะอยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ไล่เท่าไรก็ไม่ยอมไป
จนเพื่อนเขาแซวสนุกปากไปเลย

เมื่อกี๊ตอนเย็นพวกไอ้เผือกก็แวะมาที
มาถึงโหวกเหวกโวยวายคุยกันโขมงเหมือนลืมว่าเขาเป็นคนป่วยอยู่
ไอ้หน้ามึนนี่ก็ดันร่วมผสมโรง
โดนลากไปคุยตั้งแต่เรื่องกีฬา การเมือง หุ้นเหิ้นอะไรก็ไม่รู้
ยิ่งคุย ยิ่งเห็นว่าพวกมันปลื้ม
โดยเฉพาะไอ้เผือกพูดชมพี่ศรเรื่องความเก่งในการวิเคราะห์ตลาดกันไม่มีหยุด


โอยย...ทีมึงอยู่ต่อหน้าคนอื่นแม่งทำเป็นเท่

แต่พออยู่กับกูทำไมมันถึงได้บ้าบอปัญญาอ่อนขนาดนี้วะ!!



คนป่วยนึกเซ็งในอารมณ์
เหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบสองทุ่ม
ไอ้ข้าวต้มกุ้งนี่ก็อยู่ตรงหน้ามาเกือบชั่วโมง
ตั้งแต่เพื่อนเขาออกไปเล่นดนตรีกันแล้ว
จนถึงตอนนี้มันก็ยังเต็มชามอยู่เหมือนเดิม


“กินหน่อยเถอะนะบิน...”


ได้ยินเสียงบอกที่อ่อนลงเหมือนวอนขออยู่ในที
เขาหันมองอาหารบนโต๊ะนิ่ง
นาทีนี้ต่อให้เป็นหูฉลามเป้าฮื้อก็กระเดือกไม่ลงหรอก


ทว่าท้ายที่สุด...
คนถูกตื้อกลับถอนหายใจอย่างยอมแพ้


“เออ ก็ได้ มึงไม่ต้องป้อน เดี๋ยวกูกินเอง”


มันยิ้มกว้างหน้าบานหลังจบคำ
รีบกุลีกุจรยัดช้อนใส่มือเขาทันที
ท่ามกลางสายตาที่เขามองมันอย่างงงๆ


โห...อะไรจะดีใจขนาดนั้นวะ
แค่กูบอกว่าจะกินข้าวแค่เนี่ย

ปกติเวลาเขาไม่สบายอย่างดีก็แค่เอาพารากรอกปากสักสองเม็ด
ปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวมันก็หายไข้ไปเอง
ไอ้เรื่องจะมาใส่ใจว่าต้องกินข้าวครบสามมื้อรึเปล่า นอนพักพอหรือยัง


...ลืมเรื่องนั้นไปได้เลย


อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
จะทำอะไรมันก็ต้องพึ่งพาตัวเอง
พอมาถูกบังคับให้ทำนู้นทำนี้
เลยอดไม่ได้ที่จะอึดอัดแปลก ๆ ขึ้นมา



...การมีใครสักคนมาคอยดูแลเป็นห่วงเป็นใยมันรู้สึกแบบนี้เองหรอ?
 


แต่กระนั้น...

แม้คนป่วยจะยืนยัน
ทว่ากลับทำได้แค่เพียงตักข้าวต้มเข้าปากแค่สี่ห้าคำ
ก่อนจะวางช้อนลงเหมือนเดิม
จนร่างสูงต้องร้องถาม


“อิ่มแล้วเหรอ กินไปนิดเดียวเองนะ”


“ไม่เอาแล้วกูขมปากกลืนไม่ลง”


บินตอบปฏิเสธไปตามความจริง
ไอ้อาการของโรคไข้เลือดออกก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าร่างกายมันทำงานไม่ปกติ
เลยพาลเบื่ออาหารกินอะไรไม่ลงไปด้วย
ซึ่งอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเข้าใจดี


“เฮ้อ...งั้นก็ตามใจ
เดี๋ยวกินยาลดไข้
แล้วนอนพักซะนะ”


เขามองไกรศรยกถาดข้าวออก
แล้วรับยาหลังอาหารกับน้ำที่มันรินใส่แก้วยื่นให้
ก่อนมันจะเตรียมกดปรับเตียงให้เอนลงเพื่อให้เขานอน


เฮ้ย... นอนอีกแล้วหรอ
น่าเบื่อตายชักเดี๋ยวก็นอนเดี๋ยวก็นอน
ตอนนี้เขาเหนียวตัวร้อนๆ  ยังไงก็ไม่รู้


“กูอยากอาบน้ำ”


บอกออกไป
และทันเห็นคนฟังชะงักร้องเสียงหลง


“เฮ้ย! ได้ไง ไม่สบายอยู่นะ
เหนียวตัวหรอ
งั้นเดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้”



โห...อะไรจะเซอร์วิสขนาดนี้
ไม่ต้องทำให้กูทุกอย่างก็ได้หรอกมั้ง
เป็นแม่กูรึไงครับเนี่ย
ซาบซึ้งฉิบหายเลย แต่ว่ากูขอเถอะ


“มึงไปเรียกพยาบาลมาดีกว่า”


“ไม่ได้! พี่ไม่ชอบให้บินเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่น”


ไกรศรปฏิเสธค้านเสียงแข็ง
ทำเอาคนฟังต้องโวยวายสวนกลับ


“นี่มึงบ้ารึเปล่า!! นั่นพยาบาลนะ”



“พี่หึง”



...สั้น ๆ คำเดียว
แต่ทำให้คนป่วยถึงกับสะดุด


...ดู เหตุผลของมัน
มีแต่คนบ้าๆ  เท่านั้นแหละที่คิดได้

พยาบาลเขาจะมาทำอะไรกูได้วะ
คนที่กูควรจะกลัวและไม่อยากอยู่ใกล้คือมึงมากกว่า
ไม่รู้ทำไมถึงมาวุ่นวายกับชีวิตกูนัก
แต่ตอนนี้กูเหนื่อยใจจะสรรหาคำด่าอะไรกับตรรกะปัญญาอ่อนของมึงแล้ว


“ตามใจมึง”


ทันที่ที่ได้ยินคำอนุญาตร่างสูงจึงรีบบอกคนบนเตียงให้รอแป๊บ
แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ก่อนจะออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กกับกะละมังใส่น้ำ


“ถอดเสื้อสิ”


บินแก้เชือกเสื้อคนป่วยออกอย่างว่าง่าย
จะอายทำไมผู้ชายเหมือนกัน
มันอยากจะเช็ดตัวทำอะไรก็ตามใจ
ถึงยังไงเขาก็ห้ามมันไม่ได้อยู่แล้ว

ขยับหันไปอีกทางเพื่อดึงเสื้อออก
ทว่ายังไม่ทันที่เสื้อจะหลุดออกจากแขน
เขากลับได้ยินเสียงจากอีกฝ่าย


“บินสักที่หลังด้วยเหรอ”


ร่างบนเตียงชะงักเล็กน้อยเอี้ยวตัวหันมองหน้าคนถาม
ซึ่งดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของตัวเอง


“อ๋อ...ปีกเนี่ยหรอ
สวยอ่ะดิ กว่าจะสักเสร็จตั้งห้าชั่วโมง
กูออกแบบเองด้วยนะ”



ไกรศรพิจารณาตามคนที่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

รอยสักรูปปีกทอดตัวยาวลงมาตั้งแต่หัวไหล่ทั้งสองข้างถึงกลางหลัง
ขนนกและเส้นสายของลายปีกผสมกลมกลืนลงตัว
ทำให้ภาพออกแนวกึ่งจริงกึ่งกราฟฟิค


ไม่ได้ดูน่ากลัว...

แต่เหมือนงานศิลปะสวย ๆ สักชิ้น


ยังไม่นับรอยสักบนแขนขวาซึ่งตอนแรกเขานึกว่าเป็นลายมังกร
แต่พอเพ่งดี ๆ แล้วกลับกลายเป็นรูปนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้
ขดลวดลายไล่ไปตามแขนจนมาหยุดอยู่ที่ลายดอกไม้กราฟฟิคบนหน้าอก
เล่นสลับสีเข้มอ่อนเหมือนรอยสักของพวกยากูซ่า
อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัย


“ทำไมถึงสักเป็นรูปนี้ล่ะ”


“ก็สักตามชื่อกูไง”


“สักปีกเพราะชื่อบินน่ะเหรอ”


“ไม่ใช่ บินหลา ภาษาใต้มันหมายถึงนกกางเขน
แม่กูเป็นคนตั้งชื่อให้ แขนขวากูเลยสักเป็นรูปนก
ส่วนปีกมันหมายถึงกูเป็นอิสระจากทุกอย่าง
อันนี้กูสักตอนกูหนีออกจากบ้าน”


“หนีออกจากบ้าน?”


ประโยคสุดท้ายทำเอาไกรศรต้องถามย้ำด้วยความตกใจ
แต่คนเล่ายังคงตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
เหมือนไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติ


“อืม พ่อแม่กูเลิกกันไปนานแล้ว
มีแต่ส่งตังค์มาให้กูใช้
บ้านหลังใหญ่ซะเปล่าแต่ไม่มีใคร
กูขี้เกียจอยู่เลยหนีออกมา
ตั้งแต่ตอนเข้ามหาลัยใหม่ ๆ นู้นแล้ว”


“แล้วบินอยู่อย่างไง เอาเงินที่ไหนใช้”


“เอ้า ก็ทำงานสิวะ สอนกีตาร์
ร้องเพลงตามร้านอาหารตอนกลางคืน
ค่าจ้างไม่ใช่กระจอกนะมึง ถ้าไม่กินไม่เที่ยวมากก็อยู่ได้สบาย ๆ
แต่คนรวย ๆ อย่างมึงคงไม่เข้าใจหรอกมั้ง
มีตังค์ก็เที่ยวเลี้ยงคนอื่นไปทั่ว
มึงหัดเห็นคุณค่าของเงินซะบ้างสิวะ
กว่ากูจะเก็บได้แทบตาย
นี่กะสะสมไว้ไปเที่ยวสักหน่อย
ความฝันกูเลยนะ
เที่ยวรอบโลกหาแรงบันดาลใจมาแต่งเพลง”



ไกรศรนั่งฟังถ้อยคำมากมายจากคนพูด


...ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรู้สึกทึ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
รอยสักทุกรอยไม่ใช่สักเอาส่ง ๆ เพื่อความเท่
แต่เพราะมันบอกเรื่องราวในตัวเอง



...เรื่องราวที่หล่อหลอมให้บินเป็นคนแบบนี้


คนที่มีความรับผิดชอบ มุ่งมั่น ตั้งใจจริง

คนที่ข้างนอกแข็ง แต่ข้างในกลับคอยห่วงใยนึกถึงคนอื่น

คนที่ทำให้รู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้ ๆ


และเป็นคนที่...



เขาอาจจะเผลอ ‘ตกหลุมรัก’ เอาได้ง่าย ๆ




“ถ้าพี่จะสักบ้างดีมั้ย”


ถามพลางบิดผ้าชุบน้ำให้หมาด
ค่อย ๆ เช็ดลงบนแผ่นหลังของคนตรงหน้า

ถึงจะไม่เคยเช็ดตัวให้ใครมาก่อน
แต่มันคงไม่ยากเย็นเท่าไร
เขาสัญญาแล้วว่าจะดูแลบินให้ดีที่สุด
ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นต้องทำตามที่พูดไว้ให้ได้


“หืม อะไร อย่างมึงน่ะเหรอจะสัก”


คู่สนทนาถามขึ้นอย่างงง ๆ


“อืม บินคิดหน่อยสิว่าจะเอารูปอะไรดี”


“เรื่องของมึงสิ แต่คิดดี ๆ นะ
เพราะรอยสักมันจะอยู่กับมึงไปตลอดชีวิต”


“งั้นพี่จะสักปีกไว้ที่หลัง
จะได้บินไปพร้อมกับบินไง”


“บินไปนรกคนเดียวเถอะมึง
กูไม่ไปกับมึงด้วยหรอกนะ
อยู่กันแค่นี้ก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว”


คำด่ากลับอย่างไม่สนทำเอาคนฟังถอนใจ

...อุตส่าห์พูดหวาน ๆ ตามประสาคนเป็นแฟนสักหน่อย
ทำเอาหมดมู้ดเลย
บินไม่มีอารมณ์โรแมนติกบ้างรึไง
ใคร ๆ เขาก็ทำกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ
หรือมันยังดีไม่พอ



ถ้างั้น...


ร่างสูงละมือจากที่กำลังเช็ดตัว
เดินไปหยิบของบางอย่างบนโต๊ะ
โดยมีสายตาของคนบนเตียงมาตามอย่างงง ๆ


“บินยื่นมือมาหน่อย”


แม้จะยังสงสัย แต่คนถูกขอก็ยังทำตามคำสั่ง
ยื่นมือซ้ายให้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะเช็ดแขน

ทว่าสิ่งที่คนตรงข้ามหยิบขึ้นมาไม่ใช่ผ้าเช็ดตัว
กลับกลายมาเป็นปากกาลูกลื่นสีน้ำเงินธรรมดา
มิหนำซ้ำมันยังตั้งท่าจะเขียนลงบนมือเขาอีกด้วย


“เฮ้ย! จะทำอะไรเนี่ย”


บินหลาร้องโวยอย่างตกใจ
พยายามดึงมือกลับแต่ถูกแรงของคนจับขืนเอาไว้


“น่า อยู่นิ่ง ๆ แป๊บเดียวเดี๋ยวเสร็จแล้ว”


ไกรศรพูดโน้มน้าว
พร้อมกับรีบลากปากกาเป็นเส้นบนหลังมือ
ทั้งของตัวเองและคนที่พยายามดึงยื้อ
ก่อนจะปล่อยเมื่อรูปที่วาดเสร็จสิ้นสมบูรณ์



“ที่นี่เราก็มีรอยสักเหมือนกันแล้ว”



บินพิจารณารอยปากกาลูกลื่นบนมือที่ยกมาเทียบกัน



....เส้นโค้งเป็นรูป 'หัวใจ' สองดวง



...บนหลังมือของคนสองคน



ไม่รู้จะโกรธ หรือจะขำดี
แต่ออกแนวสมเพชมากกว่า
มันทำอะไรไม่ดูหนังหน้าตัวเองเล๊ยยย
ผู้ชายตัวควาย ๆ มาทำกุ๊กกิ๊กโรแมนติกเหมือนเด็กมัธยมหัดจีบสาว
คงมีมันคิดได้คนเดียวในโลกนี้แหละ



“มึงมันโคตรบ้าเลยว่ะ”



สบถด่าออกไป
แต่ไอ้หน้ามึนทำเป็นไม่สนใจ
ยิ้มลูกเดียวแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดตัวเขาต่อ


บินจัดการเปลี่ยนเสื้อท่อนบนเรียบร้อย
ส่วนข้างล่างมันพยายามจะช่วยแต่เขารั้งไว้
แค่อยากลดอุณหภูมิของร่างกายไม่ได้อยากสะอาดขนาดนั้น
เดี๋ยวพยาบาลเปิดประตูเข้ามาเจอแล้วจะยุ่ง

คนถูกห้ามจึงละมือเอาอุปกรณ์ไปเก็บ
แล้วกลับมาเอนปรับเตียงให้เขานอนลง
ซึ่งเขาก็ดึงผ้าห่มมาคลุมเสร็จสรรพเตรียมพร้อม
เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะฤทธิ์ยา
มันเดินไปปิดไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดจาง ๆ


เขาพลิกตัวหันไปอีกด้าน
ช่วงขณะที่กำลังจะเคลิ้มกลับได้ยินเสียงพึมพำเบา ๆ



“ฝันร้ายนะบิน แล้วพี่จะเข้าไปช่วยในฝันเอง”



อ้าว...มีแต่คนบอกให้ฝันดี
ไอ้นี่อยู่ ๆ แช่งกูให้ฝันร้ายเฉยเลย


แล้วดูมันพูด...



...จะเข้าไปช่วยในความฝัน



มุกเสี่ยวฉิบหายพูดออกมาได้ไง
อยากจะลุกขึ้นไปด่าสักที
แต่ตอนนี้ง่วงสุด ๆ ไม่ไหวแล้ว


เขาปรือตาลงเรื่อย ๆ
สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือรอยสักรูปหัวใจบนหลังมือของตัวเอง
อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มขำเพราะใครอีกคน



...มึงมันบ้าจริง ๆ นั้นแหละ



...บ้า


จนทำให้คนป่วยยิ้มได้แบบนี้



อย่าอยู่ใกล้กูนาน ๆ ล่ะ
กูเป็นไข้เลือดออกพอแล้ว
กลัวติดเชื้อบ้าไปจากมึงอีก



เข้าใจมั้ย... 


...ไอ้พี่ไกรศรหน้ามึน



------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[bulldog17]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย

สักที่มือเลยหรอค๊า 55555555

[eaey]

  :m20:มึนได้ใจจริงๆ

[nekko]

"พี่หึง "อันนี้ข้ามขั้นนะพี่ศร...........ลืมไปว่าพี่ศร [หน้า]มึน 

ระวัง[รัก]คนมีเชื้อบ้านะน้องบิน

 

[่patsaporn]

พี่ศรน่าร้อกกกอ่า...เข้ากับเพื่อน ๆ ของบินได้ทุกคนด้วย
แล้วก็โรแมนติกดูแลตลอดเวลา บินน๊า...มีอยู่ไม่เห็นคุณค่า จะรอให้เสียไปก่อนหรือไง
หันมามองพี่ศรบ้าง...

บินเก่งจังนะ ดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก ๆ เลย ยิ่งมีรอยสักยิ่งแบบลึกลับน่าค้นหาบอกไม่ถูกเนอะ

ขอบคุณค่ะ

[seaz]

พี่ศรนี่หวานกว่าที่คิดนะ บินหลาเมื่อไรจะเปิดใจบ้าง สักนิดก็ยังดี

[myofoxrain]

อ๊ากกกกก.... น้องบินนนนนนน......
ทำไมน่ารักยังเง้ ~~~~~~.....

เริ่มชอบพี่ศรแล้วชิมิล่า ชิมิล่า !!!!!!!!!
จิ้นกระจายกะช็อทมองรอยสัก(ปากกา)ที่มีแล้วหลับไป ฟินนนนนน XD

*กรีดร้อง*

[dahlia]

พี่ศร น่ารักมากอะ พี่เขาพยายามมาก เมื่อไรความพยายามของพี่แกจะส่งผลให้บินเห็นบ้างก็ไม่รู้เนอะ

[patchylove]

  น่ารักเหอะ พี่ศรจ๋า

[MiSS-U]

พี่ศรคนหน้ามึนแต่ก็ทำให้บินยิ้มได้น้า

อ่านแล้วฮากะความเสี่ยวของเฮียศรซะจริง

บวกเป็ด

[bun]

ร่วมสนับสนุนการมึนของพี่ศร
สู้สู้

[yeyong]

พี่ศรเป็นแฟนที่ฮามากอ่ะ นึกภาพตอนพี่ศรเป็นประธานนักศึกษาไม่ออกเลยอ่ะ

[Bowbonk]

 

[PetitDragon]

หยอดไปเรื่อยๆนะ พี่ศร เดี๋ยวบินก็ใจอ่อน


 

[RoseBullet]

ชอบตอนนี้จัง ได้อารมณ์น่ารักๆ หวานปนมึนของพี่ศร
แถมพอได้ฟังเรื่องราวของบิน ก็พบว่าน่าสนใจไม่น้อยเลย
รู้สึกว่าบินเป็นคนที่มีอะไรๆอีกเยอะที่ยังไม่ได้ถูกบอกเล่าเปิดเผยออกมาให้ได้รู้
แอบรู้สึกประหลาดใจกับเรื่องราวใหม่ๆของบิน
สำหรับพี่ศร ขอดูพฤติกรรมและผลงานไปเรื่อยๆก่อนละกัน
ให้บินมาหวั่นไหวอะไรตอนนี้คงง่ายและเร็วไปหน่อย
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
 

[goosongta]

”เราจะบินไปพร้อมกัน”พี่ศรเสี่ยวว่ะ แต่ก็น่ารักสุดๆเหมือนกัน
ความรักของพี่ศรนี่เหมือนพี่คอยดูแลน้องเลยเนอะ แต่ก็น่าจะเหมาะกับคนขาดความอบอุ่นอย่างบิน
ตอนนี้น่ารักแบบ เบาเบา

[BAKA]

หื้อออออ....พี่ศร

นอกจากมึนแล้วยังน่ารักอีก
แอร๊ยยยย

[AllRiseApril]

ไอ่น้องบิน ซึน
โถ่ พี่ศรก็ไม่ได้แย่หรอกน่าาา
ดูแลดีขนาดนี้  รับเลี้ยงไว้เถอะค่าา  ฮ่าา

[=นีรนาคา=]

พี่ศรน่ารักอ่ะ ทั้งมึนทั้งต๊อง 

[Mc_ma]

บิน ก็เถื่อนได้ใจ
ส่วนพี่ศรก็มึนอ้อนไม่บันยะบันยัง

ตกหลุมรักกันไม่รู้ตัวแหง๋ๆ ทั้งสองคนเลย
น่ารักจังค่ะ

ขอบคุณคนแต่งนะคะ
น่ารักๆๆๆๆ

[sukie_moo]

บินเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะซิ

[nopkar]

อ่านแล้วต้องจิกหมอนไปด้วยนะตอนนี้.... : )

[why yyy]

เขิน >///<

[little_nok]

ฮาพี่ศร ทำไมมันมึนได้ขนาดนี้ อายุเท่าไรกันแล้วนี่
ส่วนบิน ก็ห้าวได้ใจ มึงกูตลอด พี่ศรมันยังหวานเิยิ้มได้ขนาดนี้
บางทีเผลอๆ คนอ่านคิดว่าพี่ศรนี่เป็นตุ๊ดน่ะ