หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[BaoBao]

สนามบินสุวรรณภูมิ


ชายหนุ่มที่สวมกางเกงยีนส์สีกลางเก่ากลางใหม่กับเสื้อเชิ้ตลายตารางสีกรมตัดขาว เหยียบย่างรองเท้าหนังสีน้ำตาลก้าวฉับๆ เข้ามาในสนามบินสุวรรณภูมิ---ขาเข้า

ทันทีที่เดินเข้าไป เขาพบกับคลื่นคนหนุ่มสาวเดินกึ่งวิ่งไปยังจุดนัดพบ....ซึ่งเป็นเป้าหมายเดียวกับเขา

ชายหนุ่มเดินต่อไปยังจุดหมายของตัวเอง เมื่อยิ่งเข้าไปใกล้เขาก็พบว่ามีคนมาออรออยู่ตรงที่นั้นจนเต็มเอี๊ยดไปหมด ชายหนุ่มขยับแว่นกันแดดขึ้น เขาใช้สายตาที่ฝ้าฟางเล็กน้อยอันเป็นผลจากการนอนไม่หลับของเมื่อคืนมองอักษรที่อยู่บนป้ายสี่เหลี่ยมหลายอัน

เขาไม่รู้จะอ่านตัวอักษรพวกนั้นว่าอะไรดี... ตอนนี้เขารู้แต่ว่า เขาคงฝ่าคลื่นมหาชนเหล่านี้ไปไม่ได้...

ชายหนุ่มหันมามองที่จอแสดงตารางเวลาขึ้นลงของเครื่องบิน จากนั้นจึงก้มลงมองนาฬิกาที่มือถือ-----เขาเงยหน้าขึ้น ดึงแว่นกนแดดลงมาอยู่ที่เดิม....ของมัน

ยังมีเวลาเหลืออีกเกือบชั่วโมง เขาจึงเดินออกมาจากตรงนั้น และไปหากาแฟดื่มพลางรอ...เวลา

....

...

..

.

30 นาทีจากนั้น

ตาของชายหนุ่มตื่นเต็มที่.... ด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดซึ่งดังลอยมาถึงตรงจุดที่เขานั่งดื่มกาแฟอยู่

เขาก้มลงมองนาฬิกา.... เหลืออีก 5 นาทีที่เครื่องจะแลนดิ้งลงมา เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปทางฝูงชนคนหนุ่มสาว

....

...

..

.

5 นาทีผ่านไป เขาเห็นหมายเลขเที่ยวบินที่จำได้ขึ้นสมอง ปรากฏขึ้นมาบนตาราง..... และทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของสาวๆ ก็ดังสนั่น ชายหนุ่มรีบอุดหูและถอยหลังออกมาห่างๆ

นอนไม่พอ หัวยังมึนอยู่...เขาจึงไม่สามารถทนยืนฟังเสียงที่สั่นเส้นประสาทแบบนั้นได้

“โอ๊ย!”  เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของเขา

ชายหนุ่มรีบหันหลังไป “ขอโทษครับ! ขอโทษ! ผมไม่ได้ตั้งใจ!” เขาบอกกับคนที่ตัวเองเผลอไปเยียบเท้าเค้าเข้า

“มะ...มะเป็นไรครับ อู๊ยยย....” เสียงเจ็บที่กลั้นไว้ไม่อยู่ทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกผิด

“เป็นไรมากไหมครับ ขอโทษด้วยจริงๆ ครับ” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง

คนที่ถูกเหยียบเท้าโบกมือให้พลางบอกเขาว่า “นิดเดียวครับ ไม่ถึงตาย เดี๋ยวก็หาย.....คิดว่าไม่เข้าไปไกลแล้วจะปลอดภัยนะเนี่ย” ประโยคสุดท้ายเหมือนพูดกับตัวเอง

“ผมก็มัวแต่ถอยเลยไม่ได้ดูให้ดี ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ” ชายหนุ่มยังย้ำคำเดิม

คนที่ถูกเหยียบตบไหล่ของเขาด้วยรอยยิ้ม “พอเหอะคุณ ไม่ต้องขอโทษแล้ว คนเยอะแบบนี้ก็งี้แหละ ช่างมันเหอะ... ว่าแต่คุณมารอรับคนเหรอครับ”

“ครับ เครื่องลงแล้ว เลยต้องมารอตรงนี้...” ชายหนุ่มชะเง้อคอมองข้ามหัวดำแดงทองของเหล่าวัยรุ่น “แต่ไม่รู้จะเจอมั้ย เข้าไปไม่ถึงเลยครับ”

“โชคร้ายละครับ มาช่วงไอดอลมาพอดี” คนที่ถูกเหยียบเท้าเหมือนไม่เจ็บมากแล้ว เพราะเริ่มยืนตัวได้ตรงเป็นปกติ

“ใครมาครับ? ไอ้ตัวอังกฤษที่อยู่บนป้าย...ไม่รู้จะอ่านว่าอะไรดี” ชายหนุ่มชวนคุย...ท่าทางของคนคนนี้ก็เหมือนมารอรับคนด้วยเหมือนกัน

“ผมสอบผ่านแค่วิชาภาษาไทยครับ” ชายที่สวมเสื้อดำบอกเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ชายหนุ่มหัวเราะร่วน

“คุณรอเที่ยวบินไหนอยุ่ล่ะครับ?” ชายที่สวมเสื้อดำถามเขา

“อ๋อ....เที่ยวบินที่ xxxxxx 10 โมง 45” ชายหนุ่มบอก

ชายคนที่สวมเสื้อดำเดินไปถามเด็กสาวที่ยืนชะเง้อชะแง้อยู่ใกล้ๆ ว่าไอดอลของพวกเธอจะมาเที่ยวบินไหน... ปรากฏว่า พวกเขามารอรับคนที่มาโดยเที่ยวบินเดียวกันกับไอดอล!!
พวกเขารีบล้วงเอามือถือมาเปลี่ยนเป็นระบบสั่น ด้วยคาดว่าลองลงมาจากเครื่องเดียวกันแบบนี้ “คนมารับ” คงคาดสายตาจาก “คนมา” ได้อย่างง่ายดาย

ทันทีที่ชายหนุ่มเก็บมือถือไปในกระเป๋ากางเกง เสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นกว่าทุกๆ ครั้งพลันดังขึ้น เขาและชายที่สวมเสื้อดำซึ่งยืนอยู่ข้างกันต่างพากันถอยหลังกรูให้ห่างจากแหล่งกำเนิดเสียงนั้น

....

...

..

.

เมื่อถอยมาได้ระยะหนึ่ง...จุดที่เสียงไม่ดังกลบหู พวกเขามองหน้ากันและกัน จากนั้นก็ยิ้มขำกันเอง

“ไม่ไหวครับ ไม่ไหว ต้องรักษาหูกันไว้หน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง

“เหมือนกันครับ ฮ่าฮ่าฮ่า.... เอาตรงนี้ก็พอเห็นเนอะ” ชายที่สวมเสื้อดำบอกเขา

....

...

..

.

ไอดอลมาแล้ว และพวกเขาทั้งสองก็มองไม่เห็นใครอีกเลย...คนที่เดินออกมาก่อนยังไม่ใช่คนที่พวกเขามารอรับ

“โอย... ลองแบบนี้คงมองไม่เห็นใครอีกแล้วล่ะนะครับ” ชายที่สวมเสื้อหนังสีดำซึ่งยืนข้างๆ เขาบ่นอุบ

“คงต้องรอสักพักมั๊งครับ” ชายหนุ่มลองคิดตามนิสัยของคนคนนั้น... หากคนคนนั้นรู้ตัวว่าตนเองเดินทางมาพร้อมไอดอล เขาน่าจะยังไม่รีบออกมา เพราะคนคนนั้นเค้าไม่ชอบเสียงดังโหวกเหวก และไม่ชอบเบียดเสียดกับฝูงชน

“น่าเบื่อชะมัด!” ชายเสื้อดำบ่นต่อ

“ไปหาที่นั่งกันมั้ยครับ?” ชายหนุ่มชวน

ทว่า ขณะที่ทั้งสองจะเดินห่างออกไปจากคลื่นมหาชน การสั่นสะเทือนจากสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังก็เกิดขึ้น....

ชายหนุ่มทั้งสองล้วงเอามือถือของตัวเองขึ้นมา และหันหลังให้กัน พร้อมคุยกับคนที่อยู่ปลายสาย....เบาๆ

....

...

..

.

“ครับ พี่ภักเดินเลยมาหน่อยนะครับ ผมอยู่ใกล้ทางออกหมายเลข 3 ....วันนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตลายตารางสีกรม ใส่แว่นกันแดด ยืนข้างๆ คนผมเกรียนที่ใส่เสื้อคลุมหนังสีดำ เสื้อยืดขาว กางเกงยีนส์สีเข้มหน่อย แต่ดูแล้วเท่ๆ น่ะครับ”

....

...

..

.

“เออออ เร็วๆ เลย เบื่อแล้ว เหี้ย！ยืนคอยจนเมื่อย!....." เสียงพูดหยุดไปสักพักจึงพูดต่อ "มึงเดินเลยมาหน่อย เนี่ย! กูยืนอยู่กับผู้ชายที่ใส่แว่นกันแดด ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตลายตารางสีกรมขาวอ่ะ......” เขาหยุดฟังสักครู่จากนั้นถึงได้ตอบด้วยเสียงรำคาญว่า “เหี้ยนี่！ก็เค้าเด่นกว่ากู กูก็บอกจุดสังเกตุให้ฟัง มึงจะได้เห็นง่ายๆ....อย่ามากเรื่องน่า！ มาเร็วๆ！” พูดจบก็วางสายไป

....

...

..

.

ทั้งสองหนุ่มหันหน้ามาส่งยิ้มแห้งๆ ให้กัน----- ถึงพูดเบาๆ แต่ต่างก็ได้ยินเสียงที่อีกฝ่ายพูดกับคนที่อยู่ปลายสาย

....

...

..

.

ยืนรอกันเงียบๆ อีกสัก 20 นาที ------- คนที่พวกเขารอก็ปรากฏตัวออกมาจากฝูงชน

....

...

..

.

เขาเห็นคนสูงโย่งคนหนึ่งเดินตรงมาทางเขา...พร้อมกับ "คนที่เขารอ"

ชายสูงโย่งที่หน้าถมึงถึง...ดูน่ากลัวพิลึกก้าวฉับๆ มาทางที่เขายืนอยู่....

พอมาถึงตรงที่เขายืนอยู่ คนหน้าดุก็จ้องหน้าเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ------แต่เขาไม่สนใจ เขาหันหน้ากลับไปมองอีกคนที่ยังเดินมาไม่ถึง พร้อมส่งยิ้มให้คนคนนั้น

วันนี้คนคนนั้นใส่เชิ้ตสีเขียวลายทางตรงดูสบายๆ ไม่เป็นทางการ ทว่ายังคงไว้ซึ่งความสุภาพ กางเกงยีนส์ที่สวมถึงเป็นยีนส์แต่อีกฝ่ายชอบเลือกที่สีเข้มจนเกือบสีดำซึ่งหากมองผ่านๆ แล้วจะเหมือนกางเกงเสล็คของชุดทำงาน----- วันนี้คนคนนั้นไม่เสยผม และปล่อยผมให้เป็นไปตามธรรมชาติ.... แถมยังสวมแว่นกันแดดด้วย!

แม้ดูสบายตาสำหรับคนอื่น ทว่าสิ่งหนึ่งมันขัดตาของเขา---- “แว่นกันแดด” ...ผิดธรรมชาติของคนคนนั้น----ชายหนุ่มนึกสงสัยอยู่ในใจ และรอให้อีกฝ่ายเดินมาจนใกล้ก่อนถึงค่อยถาม

“ใส่ทำไมครับ? เป็นอะไร?” ถามพลางยื่นมือไปถอดแว่นของคนคนนั้น

“อื๊อ!.... เอาคืนมาครับ!” เสียงดุ คิ้วขมวดเป็นปมเล็กๆ

ด้วยความขาวของใบหน้าคนคนนี้ทำให้รอยแดงที่ขอบตาและรอบดำใต้ตา...เด่นชัดจนชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

ชายหนุ่มยกมือไปทาบแก้ม และใช้นิ้วโป้งเขี่ยเบาๆ ที่ใต้ตาของอีกฝ่าย “เป็นไรครับ? ทำไมตาช้ำแบบนี้” เขามองอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง

------ ตาแดงเหมือนคนไม่ได้นอน เหมือนเพิ่งร้องไห้

....

...

..

.

ตาที่แดงกลับเริ่มแดงก่ำมากขึ้น ดวงตาที่แห้งเริ่มดูฉ่ำชื้น....

....

...

..

.

เขายื่นหน้าไปแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย และกระซิบบอกว่า “เป็นอะไรครับ? มีอะไรก็บอกผมสิ เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาฉ่ำชื้นเริ่มมีหยดน้ำตา...

ชายหนุ่มที่สวมแว่นดำหัวเราะในลำคอที่เห็นน้ำตาจากอีกฝ่าย------ เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้กำลังเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาจากความดีใจ เขาจึงจูบซับน้ำตาให้กับอีกฝ่าย..... และหอมแก้มนั้นจนเกือบช้ำ---- ด้วยความสนุก

“อายคนอื่นเค้าบ้างไหมครับ?” คนที่ร้องไห้เริ่มมีน้ำเสียงดุเข้มมากขึ้นจนเกือบเหมือนเวลาปกติ.....

ชายหนุ่มที่สวมแว่นดำหันไปมองรอบๆ ตัว ไม่มีเพื่อนที่ใส่เสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำที่เมื่อกี้ยืนรออยู่ข้างๆ กันแล้ว ไม่มีผู้ชายตัวสูงหน้าเหี้ยมนั่นด้วย.... แต่ยังมีฝูงมหาชนแฟนคลับที่ยังรุมล้อมไอดอลของตัวเอง

“ไม่เห็นมีใครมองเลยครับ เค้ามองแต่ดารา” ชายหนุ่มที่สวมแว่นดำพูดจบปุ๊บก็ขโมยจุ๊บริมฝีปากคนที่รักทีหนึ่ง

มือที่ขาวนุ่มข้างหนึ่งยกขึ้นมาบีบลำคอของคนที่สวมแว่นดำ “กลับกันได้แล้วครับ!...” มือที่ขาวนุ่มคลายแรงบีบ และแย่งเอาแว่นกันแดดจากมือของคนที่ลามปามมาใส่ จากนั้นก็เดินนำไป

ชายหนุ่มเข็นรถเดินตามหลังคนเสียงดุ....ด้วยรอยยิ้ม

....

...

..

.

ภายนอกมีฝนตกมาแล้ว…. ก็แน่สิ! นี่มันหน้าฝน หากฝนไม่ตกสิน่าแปลก

....

...

..

.

ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันมาตามทางยาวเหยียด…ของสนามบิน

สายตาของคนทั้งคู่ต่างจับจ้องเม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาเป็นม่านน้ำ..ไปตลอดทาง จวบจนพวกเขาก้าวผ่านประตูออกมา ลมกรรโชกพัดละอองน้ำเข้าประทะหน้าของคนทั้งสอง

....

...

..

.

ใครหลายคนยังหลบอยู่ข้างในเพราะกลัวฝน----กลัวเปียก

....

...

..

.

แต่พวกเขาสองคน

....

...

..

.

เขาบอกกับคนที่ยืนแหงนมองท้องฟ้า “พี่ภัก อย่ารอเลยเนอะ เปียกนิดเดียว แต่ขึ้นแท๊กซี่ไปแป๊บเดียวก็ถึงห้องเราแหละ”

"ครับ" และพยักหน้า

....

...

..

.

พวกเขาสองคนเดินเคียงกันไปยังจุดจอดรับผู้โดยสารของรถแท๊กซี่

ชายหนุ่มที่ใส่กางเกงยีนส์ยกกระเป๋าไปเก็บไว้หลังรถ ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งสวมยีนส์สีดำบอกสถานที่ที่จะไปกับคนขับรถ

เมื่อคนขับรถพยักหน้า----เข้าใจ…

เขาเปิดประตูด้านหลังและยืนนิ่ง…รอให้ชายที่สวมกางเกงยีนส์สีดำเดินเข้าไปนั่งด้านในก่อนจึงตามเข้าไปนั่งข้างๆ กัน

เมื่อประตูด้านหลังถูกปิดลง ล้อสี่ล้อก็เคลื่อนตัวออกไป และพาพวกเขาไปยัง…..





































































































































....

...

..

.



เอวัง

[choijiin]

กระซิกๆ
 
พ่อมึงจะกลับมาแล้ว
ขออย่าให้มีอะไรมาเป็นอุปสรรคเลย
 

[Noo_Patchy]

    เค้ารอ พรี ฮันนีมูน ของหนูมะยม กะ พ่อมึง อยู่นะ 

[$VAN$]

ในที่สุดก็ได้เป็นแฟนกัน 
กรี๊ดให้กับฉากหวานๆแบบประเจิดประเจ้อที่สุวรรณภูมิ
ตอนแรกคิดว่าคุณภักจะเข้าใจผิดหนูมะยมที่มีหนุ่มหัวเกรียนมายืนข้างๆซะแล้ว

[Salome]

เอาอีกๆ ยังไม่จุใจเลยค่า
ขออีกนะๆๆ
เป็นfc มะยมกับคุณภักไปแล้ว 

[BitterSweet~]

เป็นแฟนกันแล้ววว
แถมจุ๊บกลางสุวรรณภูมิด้วย ^^

[Nima4]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คุณภักของนิมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ขออนุญาติตบตีมะยมแล้วแย่งพ่อมึงมาค่ะ แอร้ยยย ณ จุดนี้ หลงมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

[kenshinkenchu]

เขายื่นหน้าไปแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย และกระซิบบอกว่า “เป็นอะไรครับ? มีอะไรก็บอกผมสิ เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”

กรี๊ด.........อ่านถึงประโยคนี้แล้วกรี๊ดบ้านแตกเลย ในที่สุด   

เรื่องนี้จบแล้วเราจะทำไงกะชีวิตเนี่ยะ ชอบเรื่องนี้มากเลย  ตามอ่านตั้งแต่แรก ขำช่วงนึงที่คุณเบาเบาลงมันเกือบทั้งคืน วันต่อมาเราสอบด้วย อ่านหนังสือเรียนไป F5 ไป  ฮ่าๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ   

ปล. พ่อมึงทำเราหน้าแตกหลายรอบจนเลิกเดาไปเลย

[CarToonMiZa]

ฮิ้วววววววววววววว

[N.T.❁]

 

อ่านแล้วแต่เด่วมาเม้นนะค้าาา แปะก่อนจ้าา

[MiSS-U]

ไม่น้าๆๆๆ  อย่าเพิ่ง  เอวัง  สิ

ต่อก่อนๆ

 

[choijiin]

มันต้องมีต่อๆๆๆ
 
ไซโคคนเขียนก่อน

พ่อมึงกลับมาแล้ว
ดีใจๆ
 

[yeyong]

ยิ้มแก้มปริให้กับความรักของพ่อมึงที่เป็นจริง

[RinNam]

อ่านตอนนี้ไปพร้อมฟังเพลงคลอทำเอาอยากกรี๊ดดังๆจริงๆนะ

น่ารักมากกก ดูเรื่อยๆแต่มีความสุข(เพราะทำนองเพลงเราเปล่าหวา?)

ปล.คนที่เจอสอนคนนั้นใช่โต้กับเจตเปล่าหวา หรือเพราะเราฟุ้งซ่านไปเองอีกแล้ววว

ปล.ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลยค่ะ 

[alekung103]

อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ

น่ารักมากกกก

[nokkaling]

น่ารักทั้งคุณภักและมะยมเลย 

[arjinn]

สุดยอดมาก สนุกจริงๆ ค่า
 

[TONG]

ฟินนาเล่มากครับ อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ ต้องมาอ่านทุกวันไม่งั้นจะนอนไม่หลับ

ขอบคุรมากสำหรับนิยายดีๆครับ

[uknowvry]

เย่ๆ........วู้ว...ลุ้นแทบตาย!

[-~iK@iZ_KunG~-]

กรี๊ดดดดดดดดด
สองปีผ่านไปเร็วยิ่งนัก

[Supermimt]

จบจริงๆหรอ   

ไม่เอา จะเอาอีกอ่าๆ

จะเอาๆ

[TiiTa]

ให้ตายสิอ่านเรื่องนี้แต่ดันไปคิดถึงคุณโต้ซะได้ ก็ตอนที่นายมะยมอธิบายลักษณะของคนที่ยืนข้างๆ แล้วบอกว่าดูเท่ๆ แค่คำว่าเท่ก็นึกถึงคุณโต้เลยแฮะ ยิ่งเจอบทสนทนา คอนเฟิร์มเลย แหะๆ อยากบอกว่าชอบคาแรคเตอร์ของคุณนักเขียนทุกคนแต่หลงคุณโต้ที่สุดแล้ว(ขออภัยหากข้ามเรื่อง) แต่นายมะยมกับคุณภักดีนี่ก็ทำให้คลั่งไปมากเหมือนกันนะ ตอนนี้ต้องหนีไปก่อน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้ามีเวลาจะเอาคอมเมนท์รวบยอดตั้งแต่ต้นมาส่ง อาจยาว+เวิ่นมากหน่อยโปรดอย่าถือสา

[เฉาก๊วย]

 


 

[Sye.B]

โอยสุขใจจจจ 
ดีใจแบบว่าบอกไม่ถูก
ชอบจังเลยค่ะ
 
อ่านแล้วคิดถึงคนทางไกล......แต่เค้าเป็นใครก็ไม่รู้

ขอบคุณมากๆเลย อยากกด love .///.
จะติดตามเรื่องต่อไปค่ะ สัญญาๆ : )

[FanJKi]

   Happy ซะที     

[yakkaru]

เขาเป็นแฟนกันแล้ววววววว ดีใจเว้ยย

[malula]

คนอ่านก็ดีใจแทบร้องไห้ไปกับคุณภัก เป็นแฟนกันแล้ว ทั้งลุ้น ทั้งรอ
กว่าจะรักกันได้ไม่ง่ายเลย ขอให้ทั้งสองคนครองคู่ มีความสุขตราบนานเท่านาน
ขอบคุณคนเขียนที่ขยันเหลือเกิน เรื่องราวน่ารักจริง ๆ

[sukie_moo]

สิ้นสุดการรอคอยที่แสนยาวนานเนอะคุณภัก 

จะมีโมเมนต์หวานๆของ 2 คนนี้มาให้ชื่นชมไหม

[Maprang_W]

สุขๆๆๆๆที่สุด
 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
อบอุ่นหัวใจมาก
 

[Rafael]

ว้าไม่อยู่สองวันจบเสียแล้ว อิอิ
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน
น่ารักกันทั้งคู่เลย
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ รออ่านเรื่องใหม่ๆนะคะ