หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[choijiin]

พ่อมึงนี่ร้ายจริงๆ
 
ถึงมันจะหน่วงในใจนิดๆ
แต่มันก็ดีใจมากกว่า
 
รอพ่อมึงกลับมาหามะยมน้า
 

[zitronen-tee]

คุณภักแผนสูงอ่ะ เจ้าเล่ห์มากเลย

[เฉาก๊วย]

    

[Supermimt]

555555555

ไม่ต้องเดาเลยใช่ไหม? ว่ายังไงก็คงไม่ลืม

ให้ตายสิ

แอบร้ายนะเนี่ย พ่อเมิง

ชอบเรื่องนี้ที่สุด
กว่าจะมารู้ว้่เปนใครยังไง ลุ้นแทบตายเหมือนกันนะเนี่ย มีพาทพิเศษไหหมอ่า

[BitterSweet~]

เห็นหน้าคู่แฝดพ่อมึงทุกวัน..
มะยมลืมได้ก็ให้มันรู้ไป
พ่อมึงแผนสูงจริง ๆ

จะมีตอนพิเศษไหมคะคุณเบา เบา
อยากเห็นพ่อมึงมีความสุขกับเค้าบ้าง ^^

[kenshinkenchu]

 อ้าว.....นึกว่าพ่อมึงตัวจริง แต่แกล้งอำ  เอวัง  orz

[RinNam]

อ่านจบแล้วนึกถึงเพลงใจรัก

ว่าจะกลับไปอ่่านตอนท้ายๆใหม่แล้วเปิดเพลงคลอไปด้วย :3

ตอนแรกว่าจะไว้อ่านพรุ่งนี้บ้าง แต่กลับติดจนต้องอ่านรวดเดียวเลย

สนุกมากๆค่ะ

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆน่ารักเรื่องนี้

 

[nokkaling]

 

[MiSS-U]

พ่อมึงสุโค่ยมาก  ฉลาดที่สุด

อยากอ่านตอนที่กลับมาหวานกันจัง

มาต่ออีกนิดนะคะ

[MaRiTt_TCL]

จบแล้ววว
คุณภักดีเนี่ยกะจะไม่ให้ลืมกันเลยใช่ไหมเนี่ยย 555

[uknowvry]

เอิ้ว.....เจร๋งว่ะพ่อเมิง!

[Noo_Patchy]

    รอตอนพิเศษนะ 

[sukie_moo]

555 คุณภัก
ระวังมะยมอกแตกตาย  หน้าใช่แต่กอดไม่ได้ ตายๆๆๆ

[$VAN$]

 :a5:เอวังซะแล้ว ไม่อยากเลย ยังอยากอ่านอีกอ่ะ
คุณรักที่โผล่มาตอนสุดท้าย เป็นไพ่ที่คุณภักนำมาใช้เตือนใจหนูมะยมสินะ 
อนุมานได้ว่าหนูมะยมคงได้ไปรับคุณภักที่สุวรรณภูมิแน่นอน
แอบเสียดายฉาก ต้องอารมณ์ค้างกันเป็นแถวเพราะบริษัทโหด ลงเครื่องปั๊บจะให้ทำงานปุ๊บ
เรื่องเดินเรื่อยๆแต่มีลุ้นเป็นระยะ สนุกมากค่ะ ขอได้รับความขอบคุณจากเรานะคะ
 

[CarToonMiZa]

 

[yeyong]

เจ๋งอ่ะ พ่อมึง 
มะยมได้อยู่ในสายตาตลอด

[BaoBao]

คำที่รอคอย

กรุงเทพมหานคร


เสียงฟ้าครางครืน…ลมเย็นพัดกรรโชก เหล่าพนักงานหลายคนยืนอออยู่ในตัวตึก สายตาของใครหลายคนมองฝ่าไปในสายฝน-----เช่นเดียวกับเขา

ฤดูฝน….เป็นฤดูแห่งความเหงา

ฤดูแห่งความชุ่มฉ่ำที่กลับทำให้หัวใจของผู้คนแห้งผาก

เขามองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือ

เขามองภาพ 'ใบหน้าขาวเกลี้ยงซึ่งกำลังนอนหลับพริ้ม...หนุนแขนของเขา' ....ภาพที่เขาตั้งไว้บนหน้าจอมือถือ

ทุกครั้งที่มองภาพนี้ใจเขาจะลอยไปหาคนคนนั้น------ “คิดถึง” คือคำเดียวที่มีอยู่ในเวลานี้

ถึงแม้การได้คุยทางเมลทุกวันจะช่วยให้คลายความคิดถึงไปได้บ้าง… แต่มันก็แค่ “ได้บ้าง” ไม่ใช่ได้ทั้งหมด

…….

……

…..

….

…

..

.

ม่านสายฝนบางตาลง ผู้คนเริ่มวิ่งลุยไปยังจุดหมาย….. เขาเดินกางร่มไปเรื่อยๆ โดยไม่เร่งรีบ----กลับห้องไปก็ไม่มีอะไรให้ทำ จะไปเดินเล่นฆ่าเวลาเขาก็ไม่มีอารมณ์

....

...

..

.

เขาค่อยๆ เดินตรงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน

....

...

..

.

เขาหุบร่มและเอามันใส่ไปในถุงพลาสติกทรงยาวที่แจกฟรี เขาเอาด้ามร่มคล้องที่แขน จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไปยืนบนขั้นบันไดของบันไดเลื่อน

มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่น เขารับสาย…. เพื่อนสนิทโทรมาบอกว่าวันนี้มีเมนูปิ้งย่างให้มาที่บ้านด้วย เขาตอบรับและเดินอมยิ้มไปที่โต๊ะแลกเหรียญ

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาแวะซื้อของไปตามที่น้องกัสโทรมาบอก

....

...

..

.

จากนั้นเขาก็นั่งมอเตอไซด์ไปยังบ้านของเพื่อนสนิท

....

...

..

.

เพียงแค่ก้าวเท้าลงมาจากมอเตอไซด์รับจ้างกลิ่นเนื้อที่ย่างสุกแล้วลอยเตะจมูกเขาทันที เขาได้ยินเสียงเฮฮาดังมาจากด้านในบ้าน-----ปิดเทอม ทั้งศิลป์และกัสมารวมตัวกันที่นี่เกือบทุกวัน….จะว่าไปหากไม่ได้พวกนี้ เขาคงเฉาตายอยู่ในห้อง

ตอนที่ “ยังไม่มีใคร” มันก็อยู่ได้ด้วยตัวเองหรอก ครั้นแค่มีคนมาขอจับจองหัวใจ เขาก็คล้ายกับอยู่คนเดียวไม่เป็นซะแล้ว… ที่สำคัญกว่านั้นคนที่ขอจองหัวใจเขาก็ดันไม่อยู่ตรงนี้ แถมอยู่ไกลแสนกันเหลือเกิน

โทรศัพท์อาจเป็นทางเลือกของใครหลายคน… แต่สำหรับพวกเขามันเป็นของแสลง!!

…….

……

…..

….

…

..

.

ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งโหยหา

…….

……

…..

….

…

..

.

ทุกคำพูดที่ออกมาจากกระบอกเสียง….พวกเขาไม่อยากได้ยิน พวกเขาอยากฟังเสียงอีกฝ่ายด้วยหูของตัวเอง

…….

……

…..

….

…

..

.

ด้วยเหตุนี้ จึงมีเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาโทรหาคนที่ไปทำงานไกลยังต่างประเทศ…. และไม่มีอีกเลยตลอดสองปีที่ผ่านมา

…….

……

…..

….

…

..

.

“เฮ้ย! ช้าว่ะ!” นายศรลุกขึ้นมาเอาของในมือเขาไป

มะยมมองไปทางโต๊ะกินข้าว น้องกัสกวักมือเรียก เขาวางกระเป๋าไว้บนตู้เตี้ยๆ ใบหนึ่ง จากนั้นจึงเดินไปนั่งเก้าอี้หัวโต๊ะ

“วันนี้กัสเอาเนื้อนี่มาเผื่อพี่มะยมเยอะเลยน๊า กินเยอะๆ นะครับ” กัสบอกพลางเอาเนื้อสามชั้นที่หั่นอย่าบางเฉียบวางลงบนตะแกงย่าง

เขายกมือหยิกแก้มน้องกัสเบาๆ ด้วยความเอ็นดู “น่ารักจังเลย! มาให้พี่ดูแลเถอะครับ!”

“กินบนเรือนขี้บนหลังคานะมึง!” นายศรตะโกนมาจากในห้องครัว ศิลป์ได้ทีช่วยพี่มะยมแหย่เพื่อนตัวเอง…. และยั่วโมโหพี่ชายตัวเอง

เสียงโหวกเหวกดังแกล้มเสียงฝนที่พรมหนัก--------ช่วยให้มื้อค่ำในคืนนั้น…สดใส

…….

……

…..

….

…

..

.

[kenshinkenchu]

กรี๊ด........... มาต่อแล้ว

ที่สุดๆ  รักคุณคนเขียนจัง  จุ๊บๆ

นั่ง นอน เอฟห้าต่อ

[BitterSweet~]

มาต่อแล้วววว
สองปีผ่านไป
กับใจมะยมที่(ดูเหมือนจะ)เหมือนเดิม??

นั่ง F5 รัว ๆๆๆๆ

[Salome]

  เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว
สองปีผ่านไป หนูมะยมของพี่ยังรักมั่น ดีใจมากค่ะ
แอบอู้งานมาอ่านนิยาย มีฟามสุขจริงจริ๊ง

[BaoBao]

…….

……

…..

….

…

..

.

เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด------ เสียงเหล็กของเบาะรถจักรยานที่ดังเสียดสีกันแหวกความเงียบในยามค่ำคืนมาอย่างเชื่องช้า

“ไอ้ไม้มันทำป้ายไว้รอรับพ่อมึงเสร็จแหละนะ ง๊ามงาม!” นายศรร้องบอกเพื่อนขณะที่ค่อยๆ ปั่นจักรยานไปตามทาง

“มึงเก็บป้ายไว้ไปรับน้องกัสของมึงเหอะ! พ่อกูเค้าไม่เหมาะกับของแบบนั้น” เขาย่นจมูก

“อ๊าว! ต้อนรับเพื่อนเขยกลับบ้าน น้อยๆ ได้ที่ไหนวะ! ฮ่าฮ่าฮ่า” นายศรหัวเราะร่วน

เขาหลับตา สูดกลิ่นสดชื่นของหมุ่ต้นไม้ในช่วงหนึ่งของถนน เมื่อตึกของหอพักอยู่ในสายตาของเขา….ลิบๆ หางตาของเขาพลันปราดไปเห็นสถานที่หนึ่ง เขารีบร้องบอกเพื่อน “ไอ้ศร! มึงเลี้ยวไปทางนั้นดิ” เขาชี้นิ้วไปที่สวนหย่อม

จักรยานถูกปั่นไปยังทิศที่เขาชี้-----ยังไม่อยากกลับขึ้นห้อง วันนี้อากาศเย็นดี เขาอยากนั่งเล่นอยู่ตรงนี้….สวนหย่อมใกล้หอพักของเขา

…….

……

…..

….

…

..

.

“มึงไปเหอะ กูจะอยู่นี่ก่อน” เขาบอกเพื่อนทันทีที่เดินลงไปจากเบาะหลังของจักรยาน

“ฮ่าฮ่าฮ่า…อยากเป็นพระเอกมิวสิคว่างั้น” นายศรขำเพื่อนแบบไม่ไว้หน้า

“ไม่จบนะมึง!….” ไอ้มะยมหน้าง้ำ

เพื่อนสนิทของเขาหัวเราะร่วนพลางเลี้ยวจักรยานคันเก่งกลับไปในทิศทางเดิมที่เพิ่งปั่นมา….

....

...

..

.

เขามองตามจักรยานของเพื่อนไป----จนลับตา

เขาคิดถึงวันนั้น…วันที่มีคนคนนั้นนั่งซ้อนท้ายจักรยานคันที่เพิ่งลับสายตาเขาไป----เขายิ้ม

…….

……

…..

….

…

..

.

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็ก พิงพนักของเก้าอี้ และหลับตา

ถึงเป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกแล้ว แต่สวนแห่งนี้นับว่าปลอดภัย ด้วยเพราะมีขนาดกลางๆ และเป็นสวนแห่งเดียวในแหล่งชุมชนจึงมีการลงขันดูแลความปลอดภัยร่วมกัน

ยามในหมู่บ้านใกล้เคียงหรือในหอพักซึ่งรายรอบบริเวณนี้ จะจัดแบ่งเวลาและผลัดกันมาตรวจความเรียบร้อยในสวนแห่งนี้

ถึงเขานั่งอยู่คนเดียวในสวนแห่งนี้ก็ไม่อาจเกิดอันตรายร้ายแรงได้… หากแต่ “ไม่ประมาท” ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องคำนึงถึง โชคดีที่เก้าอี้ตัวที่เขานั่งแช่อยู่นั้นอยู่ใต้เสาไฟพอดี เขาจึงนั่งทอดอารมณ์ไปได้อย่างสบายใจ

ห้าทุ่มแล้ว ตายังไม่หนัก ใจยังไม่นึกอยากหลับ…. เขาตื่นเต้นกับวันพรุ่งนี้----วันที่คนคนนั้นจะกลับมา

…….

……

…..

….

…

..

.

สองปีแล้วที่คนคนนั้นถูกขอให้ไปประจำที่ปักกิ่งเป็นการชั่วคราว…

ดีที่เป็นการชั่วคราว หากไปแบบไม่มีกำหนด คาดว่าเขาคงหอบผ้าหอบผ่อนตามคนคนนั้นไปปักกิ่งด้วย---- ใครเล่าจะอยากทรมานกับการรอคอยและความคิดถึง…แบบนี้

สองปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทุกค่ำคืนสำหรับเขาเหมือนมันผ่านไปอย่างเชื่องช้า…มาก

…….

……

…..

….

…

..

.

และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขาต้องนอน…..เพียงลำพัง

…….

……

…..

….

…

..

.

ครืน------- เสียงฟ้ากระหึ่ม ปลุกความฝันให้ลอยกลับมาสู่ความเป็นจริง

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า…. ไม่นานนักหยดน้ำเม็ดเล็กๆ ก็พร่างพรมลงมาโดนตัวเขา

เขายกร่มขึ้นมากางและยืนอยู่อย่างนั้น----อีกสักพัก

…….

……

…..

….

…

..

.

ร่มถูกหุบ เม็ดฝนตกต้องร่างกายของคนที่ยืนอยู่ในสวนหย่อม---จนเปียกซก

…….

……

…..

….

…

..

.

ฝนทำให้หนาว…. ฝนอาจทำให้ไม่สบาย

…….

……

…..

….

…

..

.

ทว่า ทุกครั้งที่ร่างกายของเขาได้สัมผัสกับเม็ดฝน…เขากลับคิดถึงกลิ่นมินต์อ่อนๆ จากตัวคนคนนั้น

เขาคิดถึงวันนั้น…วันที่เขาเดินกางร่มเคียงกันไปสถานีรถไฟใต้ดิน…กับคนคนนั้น----เพราะยางรถของคนคนนั้นโดนไอ้ไม้มาแอบเจาะทั้งสี่ล้อ จนกระทั่งทุกวันนี้เขาก็ยังไม่กล้าบอกคนคนนั้นว่า “ใครเป็นคนทำ”

ร่มคันไม่ใหญ่ เมื่อผู้ชายสองคนเดินกางร่มคันเดียวกัน...เพื่อให้คนคนนั้นไม่เปียก ไหล่ข้างหนึ่งของเขาจึงต้องออกมาให้พ้นรัศมีของ...ร่ม

แต่เขาก็ยังได้กลิ่นมินต์อ่อนๆ จากคนคนนั้น....ตลอดทาง

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาฉีกยิ้มบนใบหน้าที่เปียกน้ำ

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเริ่มก้าวขาไปจากเก้าอี้ยาวตัวนั้น…อย่างไม่เร่งรีบ

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเดินไปเรื่อยๆ ….เรื่อยๆ….จนถึงหอพัก

…….

……

…..

….

…

..

.

ถึงจะหนาวด้วยความเย็นของสายฝน....

…….

……

…..

….

…

..

.

ถึงต้องกลับไปนอน...กับความเหงา

…….

……

…..

….

…

..

.

ทุกครั้งที่คิดถึง หัวใจมันจะปวด แต่เขาก็ยัง “คิดถึง”.....ไม่เคยขาด-----ไม่รู้ว่าอีกฝ่าย...จะรู้สึกเหมือนกันมั้ย

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเดินเข้าไปในห้องพักของตัวเอง และรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเปิดน้ำอุ่นชำระล้างร่างกาย และเดินออกมาสวมชุดนอน….ขายาวของคนคนนั้น

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเอาตัวเองที่สวมชุดนอนขายาวเข้าไปในผ้าห่มแพร หยิบหมอนที่อยู่ด้านในของเตียงมาหนุน เอื้อมมือเอาหมอนที่อยู่ริมนอกไปวางตั้งเหนือหมอนที่ตัวเองหนุน…ลากผ้าห่มนวมที่พับเป็นแนวยาวมากอดแทนหมอนข้าง

…….

……

…..

….

…

..

.

เขายิ้มที่มุมปากกับภาพคนคนนั้นที่กำลังส่งยิ้มหวานให้เขา…ภาพในความทรงจำ

…….

……

…..

….

…

..

.

เมื่อคนคนนั้นหลับตา…เขาก็หลับตาพร้อมกับคนคนนั้น

…….

……

…..

….

…

..

.

เสียงลมหายใจค่อยๆ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

…….

……

…..

….

…

..

.

เสียงสายฝนยังลงเม็ดอยู่…ไม่ขาด

…….

……

…..

….

…

..

.

ฝนที่ตก “ทางนี้” … ในเวลาเดียวกันมันก็ตกที่ “ทางนั้น” ด้วย

…….

……

…..

….

…

..

.

[Nima4]

ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องหน่วงๆ นะ ฮือออ เจ็บปวดจังงงงงงง

[Noo_Patchy]

    มาตะกุย F5 อยู่เป็นเพื่อน 

[N.T.❁]

จะได้เจอกันแล้ววว 

[BaoBao]

ปักกิ่ง


ไอเย็นลอยออกมาจากปากของคนที่พูด….แค่ฤดูฝน แต่อุณหภูมิของที่แห่งนี้ต่ำกว่าเมืองไทยมาก

เขายืนอยู่บนตึกสูงที่มีกระจกสีเขียวแกมน้ำเงินประดับไว้โดยรอบ…เขายืนเหม่อมองม่านน้ำฝนที่พร่างพรมลงป่าคอนกรีต

เวลานี้ยังเป็นเวลางาน แต่เขาไม่มีงานให้ทำ…อีกแล้ว

…….

……

…..

….

…

..

.

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่… เคยได้รับโทรศัพท์จากคนนั้นแค่ครั้งเดียว แล้วก็ไม่มีมาอีกเลย----ทีแรกก็สะดุดใจว่าตัวเองทำอะไรผิดไปอีกรึเปล่า

คิดมากอยู่สองวัน เลยลองเมลไปหา….อีกฝ่ายก็ตอบเขามาแบบปกติ

เพราะอยู่ไกลกันจึงมองไม่เห็น… ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอะไรแบบไหนอยู่… คนนั้นเค้าชอบแสดงออกทางสีหน้า เลยดูง่าย---- แต่นั่นล่ะคือข้อเสีย

หากไม่เห็นหน้าอีกฝ่าย เขาจะไม่รู้เลยว่า คนนั้นกำลังไม่พอใจ โกรธ หรือแกล้งอะไรเขาอยู่…รึเปล่า?

‘ทำไมไมโทรมาอีกล่ะครับ โกรธอะไรผมรึเปล่า?’ เขาถามอีกฝ่ายไปในอีเมล

ใจเขาลุ้นระทึกจากเมลที่ตอบกลับมา…แทบจะในทันที แต่แล้วพอได้อ่านมันใจเขากลับเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

…….

……

…..

….

…

..

.

‘เปล่าครับ ไม่ได้โกรธ แต่ได้ยินเสียงพี่แล้วยิ่งคิดถึงน่ะครับ เลยไม่โทรดีกว่า…?’

…….

……

…..

….

…

..

.

เครื่องหมายคำถามที่ทิ้งท้ายอยู่ในประโยคนั้น…เขารู้ความหมาย----- ความไม่แน่ใจว่าเขาคิดเหมือนกันด้วยรึเปล่า

…….

……

…..

….

…

..

.

คำตอบคือใช่----- เขาเองก็เป็นเหมือนกัน

ดังนั้น ตลอดสองปีที่ผ่านมา พวกเขาจึงได้แต่ส่งเมลหากัน…อย่างเดียว

แค่เสียงก็แทบทนไม่ได้แล้ว อย่าให้เล่นกล้องอะไรอีกเลย บอกตรงๆ หากให้เขาใช้เทคโนโลยีอันล้ำค่าเหล่านั้น…เขาอาจยื่นใบลาออก แล้วบินกลับประเทศไทยภายในข้ามคืนเป็นแน่

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเดินหิ้วกระเป๋าหนังสีน้ำตาลออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง

พนักงานที่ยังทำล่วงเวลาอยู่…ต่างกล่าวลาเขาเป็นเสียงเดียวกัน “一路春風!”

เขาก้มโค้งให้ด้วยความขอบคุณพร้อมกล่าว “謝謝你們!  再見!”

คำว่า “再見!” ดังเป็นระยะตลอดทางที่เขาเดินออกไปจาก...พื้นที่ของบริษัทสาขา

เพราะความร่วมมือที่ดีของผู้ร่วมงานในที่นี้ และความขยันอดทนของทุกคนในที่นี้ ทำให้เขา...ใช้เวลาอยู่ที่นี่แค่สองปีเท่านั้น เร็วกว่าที่เขาคาดไปตั้งหนึ่งปี

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเดินลงมาจากตึกที่ทำงานในช่วงเวลาที่เลทกว่าพนักงานกินเงินเดือนทั่วไป เพราะไม่แออัดกับฝูงชน…

ตอนที่เขาลงมาถึงชั้นที่หนึ่ง ผู้คนบางตาลงมากแล้ว

แม้ฝนยังตก แต่คนที่นี่ก็สวมชุดกันฝนแล้วเดินทางกลับบ้านอย่างไม่มีการเอ้อละเหยลอยชาย…แบบเขา

ก็แน่ล่ะ! ที่ซุกหัวนอนของเขาไม่มีใครรอเขากลับไปนี่ แล้วเขาจะรีบกลับไปทำไม…

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาค่อยๆ เดินมาจนถึงนอกตึกแต่ยังไม่พ้นส่วนของหลังคาตึกที่ยื่นกางประดุจเป็นร่มให้เขา…. เขาล้วงเอาร่มพับสีกรมท่าเรียบๆ ด้ามหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า เขายิ้มนิดๆ ที่มุมปาก

ไม่เคยมีใครทำให้เขายิ้มได้เรี่ยราดแบบคนที่ซื้อร่มด้ามนี้ให้เขา…

คนนั้นแอบเอาร่มคันนี้มาซุกไว้ในกระเป๋าเดินทางเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้… เขาไปถึงที่พักและเอาของออกมาจัดถึงได้เห็นมัน

ถ้าเห็นคนนั้นยิ้มแล้วใจเขามันนึกอยากยิ้มตามตลอด----- เวลานี้ก็เช่นกัน…เขากำลังยิ้มตามรอยยิ้มของคนที่ฉายภาพอยู่ในหัวของเขา

ทันทีที่ร่มสีกรมท่าถูกชักให้ยาวขึ้น สายฝนก็เริ่มบางตาลง

เขาเดินใต้ร่มคันนั้นไปยังจุดรอรถประจำทาง….ไม่นานนัก สายที่เขารอก็มาเทียบที่ท่ารถ

เขาหุบร่มและเดินขึ้นไปบนรถ

พาหนะหกล้อเริ่มหมุนวงล้อ พาผู้โดยสารไปยังจุดหมายปลายทางที่แตกต่างกันไป

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาไปยืนรอที่ประตูทางลง เมื่อถึงป้าย รถก็จอด…ประตูเปิดกว้าง เขายื่นมือออกไปจากตัวรถและกางร่มก่อนที่จะ ก้าวขาลงไปอยู่ใต้ร่มคันนั้น

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน

ที่พักเขาอยู่ในระยะสายตาของเขาแล้ว

สายฝนเริ่มโปรยลงมาหนักขึ้นในทุกย่างก้าว รองเท้าของเขาเริ่มชื้น ปลายขากางเกงแสลคของเขาเริ่มเปียก แต่เขาไม่สนใจ… ถึงอย่างไรอีกนิดก็จะถึงที่พักอยู่แล้ว

ทันใดนั้น รถคันหนึ่งขับเข้ามาใกล้กับริมทางเดิน ล้อของรถคันนั้นกรีดน้ำที่ขังอยู่แอ่งบนถนนให้เป็นดั่งเกลียวคลื่น….ซัดมาโดนตัวเขาจนเปียกซก

เขามองตามรถยนต์คันนั้นไปด้วยความฉุน คิ้วเขาขมวดมุ่น…. เขานึกติเตียนคนขับคนนั้นอยู่ในใจ ขณะที่เขาโมโหอยู่นั้น มือที่ถือร่มอยู่เริ่มคล้อยต่ำลงมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว

…….

……

…..

….

…

..

.

เม็ดฝนเย็นเฉียบตกลงมาโดนหน้าของเขา

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่หลั่งน้ำตาลงมาเป็นหยดน้ำ

…….

……

…..

….

…

..

.

ความเย็นปกคลุมร่างกายของเขา

…….

……

…..

….

…

..

.

แค่เขาอ้าปากเล็กน้อย เขาก็เห็นไอขาวลอยออกมา

…….

……

…..

….

…

..

.

เขายกร่มขึ้นมาใหม่ แล้วเดินถือไปตามทาง….เรื่อยๆ

…….

……

…..

….

…

..

.

ฝนของที่นี่หนาวกว่าที่เมืองไทย

…….

……

…..

….

…

..

.

แต่ความอบอุ่นของวันฝนพรำในประเทศไทยเมื่อวันนั้น-----ส่งไออุ่นมาให้หัวใจของเขา

…….

……

…..

….

…

..

.

มันอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาค่อยๆ เดินไป…ท่ามกลางสายฝนที่ลงเม็ดหนักพร้อมกับคิดถึง… “วันนั้น”

ต้องขอบคุณเด็กมือบอนที่ไหนก็ไม่รู้….ที่มาเจาะยางรถของเขา ทำให้เขาได้มีโอกาสเดินอยู่ใต้ร่มคันเดียวกันกับคนนั้น---- เหมือนที่เขาเคยฝันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

คนนั้นใจดีกับเขามาก ยอมไหล่เปียกเพื่อไม่ให้เขาเปียก…

…….

……

…..

….

…

..

.

ตอนนั้น…แค่ได้เดินข้างกันบ้างเขาก็สุขใจแล้ว

…….

……

…..

….

…

..

.

ตอนนี้…เขาโลภมากหลายอย่าง แต่เขาอยากได้เพียงแค่อย่างเดียว…จากคนนั้น

…….

……

…..

….

…

..

.

พรุ่งนี้….. ถึงเรียกว่าพรุ่งนี้ แต่ความจริงมันเป็นแค่…อีกไม่กี่ชั่วโมง

…….

……

…..

….

…

..

.

เขาลุ้นระทึกมากกับตอนที่ตัวเองต้องเดินออกมา…จากประตูทางออก----ตื่นเต้นล่วงหน้ามานานเป็นเดือน

…….

……

…..

….

…

..

.

“คิดถึงคุณจัง” เสียงกระซิบของเขา....ไม่มีใครได้ยิน แม้กระทั่งตัวเขาเอง เนื่องจากประโยคที่เขาพูดถูกเสียงของฝนกลบไปจนสิ้น

…….

……

…..

….

…

..

.

ทุกครั้งที่คิดถึง หัวใจมันจะปวด แต่เขาก็ยัง “คิดถึง”.....ไม่เคยขาด-----ไม่รู้ว่าอีกฝ่าย...จะรู้สึกเหมือนกันไหม
http://youtu.be/nXLwmznb5CU
…….

……

…..

….

…

..

.

[Supermimt]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ดีใจจังเลย! 

[BitterSweet~]

ทำไมเราน้ำตาไหลอ่ะ 

[MaRiTt_TCL]

รอเวลาที่คุณภักจะกลับมาค่ะ

[$VAN$]

 :oni2:ว้าวมีต่อ
บรรยากาศเหงาๆ แต่กำลังจะไม่เหงาแล้วน้า

[kenshinkenchu]

นอนรอพรุ่งนี้เป็นเพื่อนคุณภักกะหนูมะยม ><