หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[yeyong]

กรี๊ดดดดดดดดด
ยังไม่ได้นิ่งนอนใจว่าใครจะทำหน้าที่อะไร
ต้องมาต่อด่วนค่ะ

[nokkaling]

มะยม นายจะทำอะไรอ่ะ 

[armmyrine]

ณ จุด จุดนี้มีความรู้สึกเหมือนอยู่ข้างฟูก

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

ริมฝีปากที่เปียกนุ่มถอยห่างออกไป เขาปรือตาขึ้นมามอง…คนที่ยันตัวอยู่เหนือตัวของเขามองเขาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“เป็นอะไรครับ” เขาถามอีกฝ่ายด้วยเสียงแหบพล่า

“พรุ่งนี้พี่ลงเครื่องแล้วทำงานต่อเลยใช่มั้ย?” อีกฝ่ายถามเขา

“ครับ” เขาพยักหน้า

.....

....

....

...

..

.

อีกฝ่ายลุกไปจากตัวเขาและเดินไปนั่งกุมหัวที่ข้างเตียง

เขาเอาศอกเท้า…พยุงตัว

.....

....

....

...

..

.

เขาสอดแขนทั้งคู่ของตัวเองไปกอดรอบแผ่นอกของอีกฝ่าย เกยคางที่ไหล่ข้างหนึ่งของอีกฝ่าย พูดที่ข้างใบหูของอีกฝ่าย “ต่อเถอะครับ”

อีกฝ่ายหันหน้ามาหาเขา

เขาจูบอีกฝ่ายด้วยความเสน่หา

.....

....

....

...

..

.

ขณะที่เขาเริ่มล่องลอยอีกครั้ง อีกฝ่ายก็พูดด้วยเสียงแหบพล่าทั้งที่ยังลิ้มชิมผิวที่ลำคอของเขา “ไม่…ได้…”

“อื๊อ….ได้…สิ…” เขาหลับตาและรับรู้แค่…สัมผัสจากอีกฝ่าย

มือที่หนาของอีกฝ่ายกดที่หัวไหล่ของเขา…แรงจนผิดปกติ เขาลืมตาขึ้น เขาเห็นใบหน้าที่ยุ่งเหยิงไปด้วยความคิดและความรู้สึกของอีกฝ่าย

“ต่อสิครับ” เขายกมือกุมข้อมือของอีกฝ่าย และใช้นิ้วโป้งไล้…โหมไฟให้กับคนคนนี้

“ผมไม่อยากทำแบบนี้กับพี่” อีกฝ่ายบอกเขาหน้าเครียด

เขายิ้มที่มุมปาก “ผม…เข้าใจ”

อีกฝ่ายยิ้มที่มุมปาก “พี่ไม่เข้าใจหรอก”

เขาจ้องตากับอีกฝ่าย “เข้าใจสิ!”

“ไม่เข้าใจ!” อีกฝ่ายเถียงเขาทันควัน

.....

....

....

...

..

.

จุ๊บ------ อีกฝ่ายแนบริมฝีปากที่หน้าปากของเขาก่อนจะบอกเขาว่า “คืนนี้แยกกันนอนนะครับ”

.....

....

....

...

..

.

เขามองตาอีกฝ่ายทุกอากัปกริยาจนบานประตูของห้องเขา…ปิดลง

ถึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเขา…ความอ่อนเปลี้ยที่จะเกิดหลังจากมีอะไรกัน แต่กระนั้นเขาก็ยังเสียใจ…และขอบคุณไปพร้อมๆ กัน

.....

....

....

...

..

.

ขอบคุณที่ห่วงใย

ขอบคุณที่มอบพื้นที่ใกล้ๆ…ให้เขายืน

ขอบคุณที่ยอมให้เดินเคียงข้างกัน














































































































































.....

....

....

...

..

.

เขานั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงห้อง เพื่อรอแสงตะวันยามเช้า

คืนนี้คงนอนไม่หลับ ที่สำคัญเขาหลับตาไม่ลง

.....

....

....

...

..

.

เขานั่งมองรูปปึกหนึ่งในมือ….รูปภาพที่เขาเอาออกมาจากกล่องกระดาษที่นายต้นไม้ให้เป็นของขวัญ

รูปของคนที่เขารัก…ในช่วงเวลาที่เขายังได้เจอกับคนคนนี้

ไม่มีพันธะอะไรกัน ไม่มีคำสัญญาอะไรกัน…แต่เขาก็จะกอดฐานะ “คนที่ดูใจกัน” ข้ามน้ำข้ามทะเลไปกับเขา

.....

....

....

...

..

.

[kenshinkenchu]

กรี๊ด........ ไม่ไหวแล้ว อยากเขวี้ยงจานใส่มะยม

[MiSS-U]

มะยมนายแน่มาก  แมนที่สุดอ่ะ

แต่รู้มั้ยว่าเราขัดใจนายมากเหอะ

 

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง และรีบก้าวจ้ำเข้าไปในห้องน้ำ

เขาเปิดฝักบัวรดร่างของตัวเองทั้งไที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้า

เขาหลับตา…และลืมตา….เขาสะบัดและหลับตาลงอีกครั้ง

.....

....

....

...

..

.

เมื่อหลับตาเขาจะเห็นภาพ…ผิวที่ขาวโพลนและมีกล้ามเนื้อพอดีๆ แบบที่เขาชอบ บอดี้ในฝันของเขาที่เขาได้จับจูบลูบไล้มันมาแล้วกับมือ

.....

....

....

...

..

.

เขาปล่อยมือจากตัวจริง และปล่อยใจไปกับตัวปลอมที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในหัวของเขา

.....

....

....

...

..

.

เขาปลดเปลื้องความปรารถนาของตัวเองไปแล้ว…แต่เมื่อหลับตา ภาพของคนคนนั้นกลับยังคงฉายชัด…ขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างกายที่ไวต่อความรู้สึกของเขาพองตัวขึ้นอีก…ครั้ง!!

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเดินหอบเหนื่อยออกมาจากห้องน้ำ

เขาเดินตัวเปล่าไปนอนแผ่ที่เตียงนอน…เป็นนานกว่าที่ลมหายใจของเขาจะเป็นปกติ

ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอร์หรือเพราะร่างเปลือยของคนคนนั้น…ที่ทำให้เขามีอารมณ์มากกว่าปกติ

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมข่มตาให้หลับ

.....

....

....

...

..

.

ด้วยความเพลีย…ไม่นานเขาก็ผลอยหลับไปจริงๆ








































































































.....

....

....

...

..

.

“ฮัดชิ๊ว!” นายมะยมรู้สึกตัวตื่นด้วยอาการจามของตัวเอง

เขาลุกขึ้นนั่ง….ก็ไม่แปลกหากจะจามหรือเป็นหวัด ก็เขาเล่นนอนทั้งๆ ที่ไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้นแถมยังเปิดแอร์อีก!!

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า…เสื้อยืดกางเกงขาสั้น

จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม…เขายกขวดน้ำตำลึงที่คนคนนั้นทำทอ้งไว้ในตู้เย็นขึ้นมาซด..อัก อัก

.....

....

....

...

..

.

เขาเอาขวดน้ำเก็บเข้าที่เดิมของมันและปิดประตูตู้เย็น

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินตรงไปที่เตียงและจะหลับต่อ

.....

....

....

...

..

.

เขาล้มตัวลงหนุนหมอนของตัวเอง…แต่พอเห็นหมอนที่วางอยู่ข้างๆ กันเขาก็เปลี่ยนเอาหมอนของคนคนนั้นมาหนุนนอนแทน

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมลากเอาผ้าแพรมาคลุมตัว และลากเอาผ้าห่มนวมที่พับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมากอด…แทนหมอนข้าง

กลิ่นของคนคนนั้นนำให้เขาเข้าไปสู่ความฝัน

.....

....

....

...

..

.

ขณะที่เริ่มเห็นใบหน้าของคนคนนั้นที่กำลังส่งยิ้มให้เขา….อยู่ในความฝัน

ดวงตาของเขาพลันเปิด! พร้อมกับความคิดหนึ่งที่ไหลวูบขึ้นมา….กระตุกหัวใจเขา

นายมะยมรีบผุดลุกขึ้นและหานาฬิกามาดู…เวลา------น่าจะผ่านไปแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง

.....

....

....

...

..

.

เขารีบตะกายออกมาจากที่นอน วิ่งตื๋อไปที่ประตูห้อง และวิ่งเท้าเปล่าลงไปยังชั้น 5

.....

....

....

...

..

.

!!!!!!!

[armmyrine]

จะมาแมนอะไรตอนนี้ หนูมะย๊มมมมม....

[-~iK@iZ_KunG~-]

จะไปส่งพ่อมึงทันมั้ยเนี่ย

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก------- เสียงเคาะประตูแม้ไม่ดังมากแต่มันรัวเร็ว

นายภักดีลุกจากเก้าอี้ที่ระเบียง พร้อมรีบเดินมาเปิดประตู

นายมะยมที่หน้า…ยุ่งแบบบอกไม่ถูกยืนอยู่หน้าห้องเขา

.....

....

....

...

..

.

“เป็นอะไรครับ?” เขาถามอีกฝ่าย

“พี่นอนรึยัง?” อีกฝ่ายถามเข้าเสียงรนพิกล

“ก็….” เขาไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่พอเห็นหน้าที่ยุ่งเหยิงของอีกฝ่ายแล้ว เขาจึงคิดว่าบอกความจริงไปดีกว่า “ไม่ได้นอนหรอกครับ กะว่าจะไม่นอนน่ะครับ”

นายมะยมยกมือไหว้เขาพร้อมพูดเสียงอ่อยว่า “พี่…..ผมขอโทษ ผมลืมไปว่าหมอนพี่อยู่ห้องผม ห้าห่มก็อยู่ห้องผม ผมไม่ตั้งใจ ผมขอโทษ------”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” นายภักดีหัวเราะร่วน-----หน้าตาตื่นมา นึกว่ามีเรื่องอะไร

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมยืนแก้มป่องอยู่หน้าห้อง…รอจนเขาหยุดขำเอง ถึงค่อยออกปากให้เขาไปนอนด้วยกันที่ห้องของตัวเอง

“เดี๋ยวผมตามไปเอาผ้าห่มกับหมอนลงมานอนนี่ก็ได้ครับ” เขาบอกกับอีกฝ่าย

“พี่!” นายมะยมเรียกเสียงหนัก

“ครับ!” เขารับคำหนักแน่นตาม

“เมื่อกี้ผมเมาหน่อยๆ คิดว่าคงห้ามใจตัวเองไม่ได้ แต่ผมเสร็จไปแหละ เท่านี้! คืนนี้มันคงไม่ลุกขึ้นมาชักธงได้อีกแหละ” นายมะยมเก็บแค่นิ้วโป้งและชูนิ้วที่เหลือมาให้เขา

“คึ…คึกคึกคึก” เขารีบเอามือขึ้นมากุมปากตัวเอง

“พี่อ่ะ ไหวป๊ะล่ะ นอนเฉยๆ นะ ห้ามยั่วกันด้วย!” นายมะยมท้า

“เกรงใจจังครับ เอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ผมที่นี่ดีกว่านะ” เขายวนอีกฝ่าย


















































































































.....

....

....

...

..

.

ข้อมือของเขาถูกมือที่หนาและสีผิวเข้มกว่าจับจูงขึ้นบันไดมายังห้องของ…คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

.....

....

....

...

..

.

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่เขาเดินไปที่เตียงได้ด้วย….ภาพในความทรงจำ

เขาเข้าไปซุกตัวในผ้าห่มและหนุนหัวกับหมอน

.....

....

....

...

..

.

เขาผุดลุกขึ้นและเพ่งมองที่หมอนใบหนึ่งซึ่งตัวเองเพิ่งหนุนมัน

เมื่อเตียงยวบด้วยน้ำหนักของคนอีกคน เขาจึงหันไปถาม “ผมมองไม่ชัด นี่มันหมอนผมเหรอ?”

เขาเห็นอีกฝ่ายยืนมือมาหยิบหมอนสลับที่กัน และอีกฝ่ายก็ล้มตัวนอน พร้อมยื่นแขนพาดมาทางฝั่งของเขา

.....

....

....

...

..

.

เขานอนตะแคงหนุนทั้งหมอนทั้งแขนนั้น

.....

....

....

...

..

.

มือของอีกฝ่ายลูบเล่นที่แนวสันหลังของเขาเหมือนเช่น…ทุกๆ วัน

.....

....

....

...

..

.

เขาจับคอเสื้อยืดของอีกฝ่ายเล่น….เหมือนเช่นทุกวัน

.....

....

....

...

..

.

 “พรุ่งนี้ไม่ต้องไปส่งผมนะครับ” เขาบอกอีกฝ่าย

.....

....

....

...

..

.

“อือ” เสียงฮัมในลำคอ….บอกว่าอีกฝ่ายรับรู้

.....

....

....

...

..

.

เสียงลมหายใจเริ่มดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ…เหนือหัวของเขา

.....

....

....

...

..

.

เขาหลับตาลงและกระซิบบอก….อีกฝ่าย “ผมรักคุณ”

.....

....

....

...

..

.

ขณะที่เขากำลังจะหลับ เขาได้ยินเสียงกระซิบดังอยู่เหนือหัวของเขา “ถ้าวันที่พี่กลับ”

.....

....

....

...

..

.

เขาลืมตาขึ้นมา…ทันที

เขากำลังฝันหรือ…มันเป็นความจริง?

.....

....

....

...

..

.

“ถ้าวันนั้นผมไปรับพี่…เราค่อยเป็นแฟนกันนะ” เสียงกระซิบดังขึ้นที่เหนือหัวของเขาอีกครั้ง

.....

....

....

...

..

.

เขายื่นแขนของตัวเองไปกอดคนที่นอนกอดเขา…ไว้แน่น

.....

....

....

...

..

.

เขาฝังหน้าร้องไห้กับแผ่นอกหนาและอุ่นร้อนนั้น

.....

....

....

...

..

.

ยิ่งมีมือตบเบาๆ ที่หลังของเขา เขายิ่งหยุดน้ำตาของตัวเองไม่ได้

.....

....

....

...

..

.

[kenshinkenchu]

แอร๊ย... ตื่นเต้น จะทำอะไรเนี่ยะ >_<

[Sye.B]

 
ใส่เกียร์หมาเดี๋ยวนี้เลยครับนายมะยมมมมมมมมมมมมมม

[-~iK@iZ_KunG~-]

ว๊าย เราก็นึกว่าจะตื่นไปส่งไม่ทัน เค้ายังไม่ได้นอนกันเลย ฮ่าๆๆ

[TONG]

พ่อมึงรีบทำงานเคลียร์ปักกิ่งให้เสร็จเลยนะ

[April❤]

โอ้ยลุ้นแทนเลยอะ

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด------ เสียงนาฬิกาปลุกดังไม่หยุด จนกระทั่งมือหนึ่งคว้ามันมา…..ปิด

นายภักดีปรือตาขึ้นมา

พอเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆ กำลังจะลุกขึ้น เขารีบก้มลงไปกระซิบว่า “บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องไปส่งผมหรอก”

ตาที่ปรือเพียงครึ่งปิดลงอีกครั้ง พร้อมเสียงงึมงัม….ประโยคหนึ่ง

“ครับ” เขารับปากอีกฝ่ายก่อนที่จะลุกไปจากเตียง

.....

....

....

...

..

.



















































































เขาสวมกางเกงยีนส์สีหม่นจนเกือบดำเข้ากับตัว และสอดชายเสื้อเชิ้ตเข้าในกางเกง…ก็เป็นอันว่าแต่งตัวเสร็จ วันนี้เขาไม่เซ็ตผม

เขาใส่คอนแทคแลนส์แล้วจึงค่อยสำรวจของสำคัญในกระเป๋าเป้…เมื่อแน่ใจดีแล้ว เขาจึงลากกระเป๋าเดินทางออกไปไว้ที่หน้าประตูห้อง…

ขณะที่เขากำลังเดินขึ้นไปชั้นที่ 6 พร้อมกระเป๋าเป้ที่ติดอยู่กับหลังของตัวเอง เขาได้ยินเสียงลิฟท์ดัง…อยู่ด้านล่าง

กึก กึก กึก กึก-----เสียงรองเท้าหนังหนัก…ดังขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ

.....

....

....

...

..

.

เขาหยุดและยืนชโงกหน้ามองลงไป… พอเห็นตัวของคนที่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของเขาแล้ว เขาจึงเดินขึ้นบันได…ไปต่อ

.....

....

....

...

..

.

เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องที่มีไอเย็นเฉียบ

.....

....

....

...

..

.

เขานั่งคุกเข่ามองคนที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้ม…

.....

....

....

...

..

.

เขาหอมแก้มของคนที่กำลังหลับและกระซิบบอกอีกฝ่ายว่า “อย่าลืมผมนะครับ”

.....

....

....

...

..

.

เขาปิดประตูห้องของคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจ และเดินไปขึ้นลิฟท์

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินออกจากลิฟท์และเดินออกไปจากตึก

.....

....

....

...

..

.

เขาเปิดประตูรถยนต์คันที่จอดรออยู่หน้าตึก และก้าวเข้าไปนั่งยังที่นั่งข้างคนขับ

.....

....

....

...

..

.

“โอเค” เขาบอกคนขับ...แล้วรถยนต์คันนั้นก็เคลื่อนออกไปจากอาณาบริเวณของตัวตึก

เขามองตามห้องห้องหนึ่งจน…มันลับหายไปสายตาของเขา

.....

....

....

...

..

.


















































































เขารับกระเป๋าเดินทางของตัวเองมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมโผเข้าไปกอด….แน่น
“ฝากด้วยนะ”

คนที่เขากอด กอดตอบเขาแน่นพอกัน “ดูแลตัวเองด้วย!” คนพูดหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง

เขาก็หอมแก้มของคนนั้นทั้งสองข้าง…ด้วยเหมือนกัน

.....

....

....

...

..

.

คนที่มาส่งเขาเดินจับมือเขามาด้วยกันจนสุดทางถึงยอมปล่อย

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินเข็นกระเป๋าเข้าไปในพื้นที่สำหรับผู้เดินทาง….และหันกลับมาหาคนที่มาส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย

.....

....

....

...

..

.

คนที่มาส่งเขาโบกมือลา และหันหลังกลับไปทันที

.....

....

....

...

..

.

เขามองตามร่างนั้น…ส่งเขาอย่างเงียบๆ จนลับสายตาของตัวเอง

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินเข้าไปในทางเดิน….เพื่อเข้ายังที่นั่งของตนเอง

.....

....

....

...

..

.

เขาหยิบสมุดบันทึกประจำตัวมาเปิด…และมองรูปคู่ที่มีเพียงไม่กี่ใบของพวกเขา…. ภาพที่ถ่ายด้วยกันที่ญี่ปุ่น

.....

....

....

...

..

.

กับฐานะ “คนที่ดูใจกัน”

กับประโยคที่ว่า “ถ้าวันที่พี่กลับมา…ถ้าวันนั้นผมไปรับพี่ เราเป็นแฟนกันนะ”

กับสิ่งที่เขา “ทิ้งไว้” กับคนนั้น

.....

....

....

...

..

.

เวลาจะทำให้คนคนนั้นเปลี่ยนไหม

ความห่างไกลและความเหงาจะทำให้คนคนนั้นหวั่นไหวไหม

….เขาไม่อาจรู้ได้

.....

....

....

...

..

.

ณ วินาทีนี้เป็นต้นไป เขาทำได้แค่ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่ลืมเขา------เท่านั้น

.....

....

....

...

..

.

เมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้า

นายภักดีหลับตา…เขาไม่มองแผ่นดินเกิด

.....

....

....

...

..

.


เขาหลับตาเพื่อมองดูคนที่เขารัก…จากในความทรงจำของตัวเอง

.....

....

....

...

..

.

จวบจนถึงมหานครที่เรียกกันว่า…ปักกิ่ง

.....

....

....

...

..

.

[N.T.❁]

ไปแล้วอ่าาา T.T

[kenshinkenchu]

TToTT
ฮือๆ โฮๆ กระซิกๆ พ่อมึงของเค้า

[arjinn]

อินค่ะ

[Sye.B]

หัวหน้าาาาาาา
มะยม~~~~~~~
หัวหน้าไปแล้ว........กลับมาเร็วๆนะคะ

ฮืออ T T

[yeyong]

เงื่อนไขเยอะเหลือเกินหนูมะยม
ความจริงถ้าพ่อมึงส่งแผ่นหนังจากเมืองจีนมาอาทิตย์ละเรื่อง รับรองนายมะยมไม่มีทางลืม

[armmyrine]

1  ปีผ่านไป 555++[เป็นตัวเลขที่รับได้]คริคริ

[Salome]

เศร้าที่สุดดดด อ่านไปน้ำตาไหลไป แงๆ
รู้ได้เลยว่า พ่อมรึงรักมะยมแค่ไหน
เมื่อไรจะกลับมาค้า. อยากอ่านตอนกลับมาแล้วอ่ะ
ไม่อยากเศร้าอีกแล้ว 
กลับมาเร็วๆนะคะคุณภักดี 

[-~iK@iZ_KunG~-]

พ่อมึงไปแล้ว รีบๆ กลับมานะ

[choijiin]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
พ่อมึ้ง!!!!!!
รีบๆกลับมาน้า คนอ่านจะตายแล้ว
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
 

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง…ลืมตานานแล้ว

เจ้าของดวงตารู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เสียงนาฬิกาปลุกดัง------ และก็ตื่นอยู่ตลอดเวลา

นายมะยมยกมือขึ้นมาจับแก้มที่ถูกอีกฝ่ายขโมยหอม….เป็นครั้งสุดก่อนที่เขาจะไป

.....

....

....

...

..

.

‘อย่าลืมผมนะครับ’ ประโยคเดียวที่ดังก้องอยู่ในหัวเขามาหลายชั่วโมง

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมลุกขึ้นเปิดตู้เย็น และหยิบขวดน้ำตำลึงที่คนคนนั้นทำใส่ตู้เย็นไว้ออกมา

เขายกมันขึ้นมาดื่มฮึกใหญ่…จากนั้นจึงเดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมสวมรองเท้าผ้าใบเสร็จก็เดินออกไปจากห้องของตัวเอง

.....

....

....

...

..

.

ผิดเวลาจากปกติไปหน่อย แต่วันนี้เป็นวันเสาร์…เขาไม่ได้งาน และเมื่อไม่มีคนคนนั้นอยู่เขาก็ไม่รู้จะทำอะไรดี

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมวอร์มร่างกายตัวเองเสร็จ ถึงเริ่มออกวิ่งเหยาะๆ…วนรอบสวนหย่อม

.....

....

....

...

..

.

เหงื่อโทรมกาย ลมหายใจหอบแฮก… ขาเปลี้ยหน่อยๆ-----นายมะยมจึงเลิกวิ่งและเดินไปที่ตลาดใกล้หอพัก

.....

....

....

...

..

.

หลายครั้งที่เขาลืมตัวจะเดินไปซื้อของกิน….เผื่อคนคนนั้น

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเดินกลับมาที่ตึกหอพักพร้อมด้วยถุงต้มเลือกหมูและข้าวเปล่าสองถุง… หลังจากนี้คาดว่าหม้อหุงข้าวของเขาคงเป็นหมัน
 
.....

....

....

...

..

.

เขาเดินไปรอลิฟท์ สักพักประตูก็เปิด

คนที่เดินออกมาพร้อมหมู่คนทักเขาเสียงใส “อ้าว...พี่มะยม ยังไม่รีบไปอาบน้ำอีกเหรอ?”

นายมะยมขมวดคิ้วนิดๆ งงว่าป๋องพูดอะไร “ทำไมต้องรีบอาบน้ำ?”

“อ๊าว! ก็จะไปส่งคุณภักไม่ใช่เหรอ โน่น...เค้าแต่งตัวเสร็จแล้วจนไปยืนรออยู่หน้าห้องพี่แล้ว มาเดินโอ้เอ้อยู่ได้ เดี๋ยวคุณภักเค้าก็ตกเครื่องหรอก!”

.....

....

....

...

..

.

ทันทีที่ฟังคำที่ป๋องพูดจบ นายมะยมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที

.....

....

....

...

..

.

เขามาถึงชั้นที่ 6

นายมะยมเห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องของเขา….อย่างที่ป๋องบอก!!!

.....

....

....

...

..

.


คนคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์…และนายมะยมจำได้ว่าเป็นกางเกงยีนส์ที่คนคนนั้นซื้อมาจากญี่ปุ่น

ผิวที่คอขาวใส เส้นผมพริ้วสีดำ….คุ้นตา

รองเท้าหนังสีน้ำตาลแบบที่คนคนนั้นชอบ

คนคนนั้นยืนอยู่หน้าห้องเขานิ่งๆ พร้อมซองสีน้ำตาลในมือขาวนวล

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเดินไปกอดคนคนนั้นจากข้างหลัง….แน่น ราวกับว่าชาตินี้จะไม่ปล่อยให้ไกลจากมือเขาอีกแล้ว

.....

....

....

...

..

.

“ร้อนครับ! ร้อน!” คนที่นายมะยมกอดพยายามดิ้นออกไปจากวงแขนของเขา

“อุ้ย! ขอโทษครับพี่ ผมลืมไป” นายมะยมลืมปล่อยอีกฝ่ายออกไปอ้อมกอดของตัวเอง…และขอโทษอีกฝ่ายที่เผลอเอาถุงต้มเลือดหมูไปโดนหลังเค้า

“ถุงอะไรน่ะครับ?” อีกฝ่ายถามเขา

นายมะยมแขวนถุงไว้ที่ลูกบิดประตูและกลับมากอดรัดคนคนนั้นอีกครั้ง “ไม่ต้องไปแล้ว…ใช่มั้ยครับ?” พูดพลางถูแก้มของตัวเองกับอีกฝ่าย

.....

....

....

...

..

.

“คุณมะยม ผิดตัวแล้วครับ” คนที่ถูกนายมะยมกอดรัดตบหลังของคุณมะยม…เพื่อเรียกสติของคุณมะยมคืนมา

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมคลายอ้อมกอดและมองหน้าอีกฝ่าย “ไม่ผิดหรอกครับ” เชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมาและเตรียม…จูบต้อนรับ

.....

....

....

...

..

.

ขณะที่เขาเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากสีชมพูตามธรรชาตินั้น… คนคนนั้นก็บอกเขาว่า “คุณมะยม...ไม่เหมือนกันนะ ดูดีๆ สิครับ”

.....

....

....

...

..

.

“ฮั่นแน่! หลอกผมเล่นละสิ!” นายมะยมเลื่อนตัวออกมาห่าง แต่ยังไม่ปล่อยวงแขนที่โอบเอวของคนคนนั้น

“อ่ะ อ่านนี่สิครับ” คนคนนั้นยิ้มมุมปากพร้อมชูซองสีน้ำตาลมาให้เขา

นายมะยมรับมันไป….ตราที่ซองเป็นเครื่องหมายของบริษัทเขา นายมะยมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอีกครั้ง

“เปิดดูข้างในสิครับ” อีกฝ่ายคะยั้นคะยอ

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเปิดซองที่เหมือนเปิดไว้อยู่แล้ว เขาเห็นกระดาษสีขาวใบหนึ่งอยู่ในนั้น…เขาหยิบมันมาอ่าน

.....

....

....

...

..

.

“เฮ้ย!!!!!!” นายมะยมอึ้ง…และงงเป็นไก่ตาแตกว่า ไอ้สิ่งที่อยู่ในซองนี้ มัน…..เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่!!!

.....

....

....

...

..

.

คนที่นามสกุลเดียวกับคนที่เขารู้จักส่งยิ้มหวานมาให้พร้อมกับยื่นมือมาหา…. “โอเคแล้วนะครับ งั้นแนะนำตัวกันอีกที ผมรักดี พี่ชายฝาแฝดของนายภักดี คุณมะยมจะเรียกผมว่า "พี่รัก" เหมือนที่ไอ้ภักเรียกก็ได้นะครับ”

นายมะยมจับมือเชคแฮนด์กับอีกฝ่าย “เอ่อ…เกรงใจครับ ขอเรียกคุณรักดีเต็มยศดีกว่า”

“ตามใจครับ” นายรักดียักไหล่ “ไอ้ภักมันบอกคุณรึเปล่าว่าผมจะมาเอากุญแจ”

“เปล่า….เอ้ย บอกครับ แต่บอกว่าแม่น้องหนูจะมาเอาของในห้อง..." นายมะยมเปิดห้องตัวเองและเชิญคนที่หน้าเหมือนคนคนนั้นอย่างกับแกะเข้าไปในห้อง "กุญแจอยู่กับผม เชิญครับ รกนิดหน่อย แต่นั่งรอก่อนนะครับ ขอผมหาก่อน”

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมทำตัวไม่ถูก เพราะใบหน้าและท่าทางที่เหมือนเป๊ะกับคนคนนั้น….ของคนคนนี้

“เรื่องคืนห้องผมฝากคุณมะยมได้ไหมครับ ส่วนของในห้องเดี๋ยวผมเอาไปวันนี้เลย” คุณรักดีชวนคุย

“ได้ครับ…พี่…ภัก…บอกไว้แล้ว…” นายมะยมทำใจลำบากว่าตอนนี้ตัวเองคุยกับใครอยู่

“ผมมาแทนไอ้ภักแค่ชั่วคราว แต่ยังไงก็ต้องฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรไม่ถูกไม่ควร คุณมะยมบอกผมได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” คุณรักดีบอกคุณมะยม

“อ้าว! มาชั่วคราวแล้วที่เก่าเค้าไม่ว่าเหรอครับ” นายมะยมถาม

“อ๋อ ผมเตรียมเรื่องลาออกมานานแล้วครับ มาแทนไอ้ภักก็แค่ช่วงที่มันไม่อยู่นี้เท่านั้นครับ ถ้ามันกลับมาผมก็จะเริ่มเปิดบริษัทของตัวเองเลย” คุณรักดีบอกคุณมะยม





























































.....

....

....

...

..

.

นายมะยมอยู่ช่วยคุณรักดีขนของจากห้องของนายภักดีมาใส่รถจนหมด

ก่อนไปคุณรักดีถามเขาว่าจะสะดวกไหมหากจะเอาน้องหนูมาเรียนภาษาอังกฤษและภาษาอื่นกับเขาช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์

นายมะยม…ปฏิเสธใบหน้าวอนขอของคนคนนี้ไม่ลง-----จึงรับปากคุณรักดีไป

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมยืนส่งคุณรักดีจนรถคันนั้นลับไปจากสายตา

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมเดินหน้าเหวอไปที่ร้านซักผ้าเพื่อเอาเสื้อผ้าของตนเอง

.....

....

....

...

..

.

“อ้าว หนูมะยม มาเอาผ้าเหรอจ๊ะ” น้าเจ้าของร้านทักเขา

“ครับ” นายมะยมยิ้ม…รับแขก

.....

....

....

...

..

.

“เอ้า นี่จ๊ะ!” น้าเจ้าของร้านยกผ้าตั้งโตที่อัดกันอยู่ในตะกร้ามาวางบนโต๊ะ...ให้เขา

นายมะยมคิ้วขมวดปมกับจำนวนของผ้า “น้า ผมไม่ได้เอามาซักมากขนาดนี้นะครับ เอาของคนอื่นมาให้ผมรึเปล่าเนี่ย!”

“ก็ของคุณภักรีดเสร็จพอดี น้าก็ใส่มาให้เลยไงจ๊ะ…คุณภักบอกให้ฝากไว้ที่หนูมะยม” น้าเจ้าของร้านซักผ้าพูดพลางจรดปากกาขีดฆ่าจำนวนผ้าของเขาและของคุณภักออกไปจากสมุดบันทึก

.....

....

....

...

..

.





























































































นายมะยมยืนอุ้มตะกร้าผ้าหน้าเอ๋อ….อยู่ในลิฟท์

.....

....

....

...

..

.

พอเข้าไปในห้องเขาก็รื้อกองผ้านั้นออกมาดู…. ชุดนอนสองชุด ผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน ชุดวอร์มหนึ่งชุด ผ้าปูเตียง ปลอกหมอน

.....

....

....

...

..

.

แกล้งแน่ๆ….ประชดกันใช่มั้ย!!-----นายมะยมคิด

.....

....

....

...

..

.

คนคนนั้นจะตั้งใจหรือไม่ นายมะยมไม่รู้

แต่เล่นเอาคนหน้าเหมือนตัวเองเด๊ะมาทิ้งที่ออฟฟิศแบบนี้-----------คงกะไม่ให้ลืมกันเลยใช่มั้ย?!!





























































































































.....

....

....

...

..

.






เอวัง

[Nima4]

กด Like พ่อมึงค้าาาาาาา



สาแก่ใจนัก!!!

[armmyrine]

รอตอนพิเศษนะจ๊ะ สุดท้ายอยากบอกว่าLOVEคนเขียน

[-~iK@iZ_KunG~-]

เป็นงั้นไป ฮ่าๆๆ

[Salome]

ใจหายเมื่อเห็นคำว่าเอวัง ยังไม่อยากให้จบเลย
ชอบเรื่องนี้ที่สุด อาจเพราะเราตามลุ้นมานาน มันทำให้รู้สึกว่ามีส่วนร่วมในชีวิตสองคนนี้ตลอด ลุ้นตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าใครน้อ คอยกระซิบอยู่นั้น
เป็นเรื่องที่คอยกดแต่refresh ตลอดเวลา ลุ้นจนตัวเกร็งไปหมด
ขอบคุณ คุณBao Bao มากค่ะที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน
คุณเขียนดีขึ้นเรื่อยๆเลยนับจากเรื่องแรก
จะคอยติดตามผลงานของคุณต่อไปนะ 
อยากขอว่าเขียนตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆนะคะ รักมะยมกับคุณภักดีที่สุดแล้ว