หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[น้ำค้าง]

ไม่ได้เข้าเล้ามานาน หรือเข้ามาก็แอบๆ มาแวบๆ แล้วก็จากไป ไม่ได้เม้นใครมานานมากกกกก

แต่อ่านเรื่องนี้แล้วอดใจไม่อยู่ ต้องมาแสดงตัวสักหน่อย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องคอยเข้ามาดูทุก ๆ ชั่วโมง ว่ามาลงหรือยัง เหมือนรีบนๆ เลย ที่กด F5 กันทุกๆ ห้านาทีสิบนาที

มันบอกไม่ถูกอ้ะ มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจ อ่านแล้วอยากรู้เรื่องต่อไป ติดใจบุุคลิกลักษณะของตัวละคร ต้องบอกว่าทุกตัวเลยที่อยู่ในเรื่องนี้ มันน่าสนใจไปซะหมดทุกคน  ที่สำคัญ เพื่อนๆ มีความรักกันดีมาก สนใจ เอาใจใส่กันดีจริงๆ

ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ

[Rafael]

5555
รอค่าาาาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียน

[$VAN$]

คุณเบาๆบอกจะมีฉาก 
อู๊ย~เตรียมผ้ามาซับน้ำ...ลาย

[BaoBao]

ด้วยรักจากถิ่นทุรกันดาน




……

…..

….

....

...

..

.

ช่วงสายของวันหนึ่ง ณ ชั้นที่ 30 .......ฝ่ายต่างประเทศ

เริ่มงานไปได้เพียงชั่วโมงครึ่ง เลขาหัวหน้าฝ่ายก็เรียกทุกคนในแผนกมาประชุม... พวกเขาไม่ได้เดินไปที่ไหน แค่พักงานของตัวเองไว้ และมากระจุกตัวกันใกล้ๆ โต๊ะของน้องพันซ์

เมื่อทุกคนมารวมกันแล้ว น้องพันซ์จึงเริ่มแจ้งหัวข้อให้ทุกคนทราบ

“หัวข้อวันนี้ มีแค่เรื่องเดียว ซึ่งแค่แจ้งให้ทุกๆ คนทราบนะคะ...หลังจากนี้ไปอีกหนึ่งเดือน หัวหน้าของเราต้องไปประจำที่ปักกิ่ง สาขาใหม่ของเรา คิดว่าพี่ๆ ทุกคนน่าจะทราบเรื่องสาขาที่ปักกิ่งกันแล้วนะคะ ทีนี้ช่วงหนึ่งเดือนนี้ เราอาจต้องเตรียมงานขลุกขลักกันหน่อย แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ จะมีคนมาแทนตำแหน่งที่ว่างนี้ได้ทันเวลากันค่ะ รายละเอียดปลีกย่อย ไว้พันซ์จะทำเปเปอร์แจ้งพี่ๆ อีกครั้งหลังการประชุมนี้เสร็จสิ้นแล้ว...ตอนนี้ขอเชิญหัวหน้าเลยค่ะ” น้องพันซ์หันไปบอกหัวหน้าฝ่ายต่างประเทศของเธอ...เป็นสัญญาณให้หัวหน้ากล่าวต่อจากเธอได้เลย

“ขอบคุณครับ ผมไม่มีอะไรต้องแจ้งมาก เพราะทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ถึงผมจะไป ทุกๆ คนก็ยังอยู่ในตำแหน่งของตัวเองและทำงานที่ตัวเองรับผิดชอบอยู่ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงครับ อืม ช่วงคาบเกี่ยวระหว่างที่ผมใกล้จะไปกับคนที่จะมาแทนรับหน้าที่นี้ไป...อาจต้องหนัก คุณพันซ์ คุณศร คุณมะยมหน่อย แต่แค่ระยะเดียว หากคนที่มาแทนเขาปรับสภาพได้ ผมว่าทุกอย่างจะลงตัวเหมือนตอนที่ผมอยู่ครับ ไม่ต้องกังวลกันนะครับ” หัวหน้ายิ้มนิดๆ ให้แก่ผู้ใต้บังคับบัญชา

แน่นนอนว่า ลูกน้องในแผนกต่างใจหายวาบกันทุกคน หลายคนเพิ่งรู้ข่าวก็เมื่อนาทีนี้... และหลายคนก็มีคำถามเดียวซึ่งตรงกัน....

“ไม่ทราบว่า หัวหน้าต้องไปกี่ปีครับ?” พนักงานเก่าแก่คนหนึ่งเอ่ยถาม เขาผ่าน ‘หัวหน้า’ มาหลายคนในชีวิตการทำงาน และเขาชอบหัวหน้าคนนี้ที่สุด...เขาไม่อยากให้เป็นการย้ายไปถาวร และด้วยศักยภาพของหัวหน้าของเขาคนนี้ เขาว่า ‘คุณภักดี’ เหมาะแก่หน้าที่การงานประจำสาขาใหญ่มากกว่า

“ยังไม่มีกำหนดครับ แต่หากทางสาขาปักกิ่งเข้าที่ และดำเนินงานต่อเองได้ ก็คงเวลานั้นครับ” นายภักดีบอกกับผู้ใต้บังคับบัญชาที่สูงวัยกว่าตัวเอง

และอีกหลายคำถามก็ค่อยๆ ทยอยมีมา.... ทว่า สองในสามคนที่อาจยุ่งหากหัวหน้าไปกลับไม่พูดอะไรกันสักคำ

……

…..

….

....

...

..

.

[MiSS-U]

พ่อมึงทำไมไม่บอกมะยมก่อนน้า

งานนี้สงสัยงอนแก้มป่อง

[BaoBao]

……

…..

….

....

...

..

.

“พี่ศร เอกสารค่ะ สงสัยยังไง หัวหน้าแจ้งว่าให้พี่ๆ เข้าไปพบได้เลยนะคะ ส่วนอันนี้ของพี่มะยมค่ะ” น้องพันซ์ที่ยิ้มละไมยื่นเอกสารมาให้พวกเขาคนละชุด แล้วเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะของเธอ

นายศรพลิกดูเอกสารและอ่านอย่างตั้งใจ...ไปเงียบๆ

……

…..

….

....

...

..

.

นายมะยมก้มหน้ามองเอกสารในมือตัวเอง เขาอ่านหน้าแรกเสร็จแล้ว และพลิกมาดูหน้าต่อไป ตอนที่เขาไล่สายตาไปดูหัวข้อของเอกสารนั้น เขาเห็นอะไรสักอย่างอยู่ตรงมุมกระดาษด้านใน เขาจึงเอาคลิปหนีกระดาษออก และเอาชิ้นกระดาษเล็กๆ นั้นไป...เปิดดู

……

…..

….

....

...

..

.

กระดาษอันเท่าหนึ่งส่วนสี่ของผ่ามือซึ่งพับอยู่แค่ทบเดียวถูกเปิด...สายตาคู่หนึ่งอ่านข้อความที่เขียนไว้ด้านใน----- โกรธผมรึเปล่า เย็นนี้เรากลับด้วยกันนะครับ

……

…..

….

....

...

..

.

ก่อนนี้...ไม่เคยรู้จักลายมือนี้เพราะเอกสารที่ว่อนอยู่ในออฟฟิศจะถูกน้องพันซ์พิมพ์ส่งมาให้เสมอ...ลายมือของหัวหน้า พนักงานคนอื่นๆ จะรู้จักและจำได้ก็แค่...ลายเซ็นต์

หลังจากที่คบแบบดูใจกัน เวลาอยู่ในที่ทำงานพวกเขาจะระวังไม่ให้ผิดสังเกตุ----ว่าอยู่ดีๆ สนิทกันมากขึ้นได้ยังไง

ดังนั้น เมื่อทำงานพวกเขาจะไม่โทรคุยเรื่องส่วนตัวกัน หากมีเหตุให้ต้องคุย อาจเอาช่วงที่เจอกันและคุยงานส่วนตัวแอบบอกกัน หรือแอบบอกด้วยกระดาษโน้ตหรือข้อความทางมือถือ... ไอ้อย่างหลังมีน้อยครั้ง เพราะคนที่อายุมากกว่าเขาบอกว่ามือถือพิมพ์ยาก

……

…..

….

....

...

..

.

ปกติเขาจะตอบทางมือถือ แต่วันนี้เขา...ไม่มีอารมณ์จะตอบ

……

…..

….

....

...

..

.

เพราะมันโกรธจริงจัง ไม่ใช่เล่นๆ

……

…..

….

....

...

..

.

ติ๊ง! ลิฟท์เลื่อนลงมาถึงชั้นล่างสุด

พนักงานกินเงินเดือนต่างค่อยๆ ทยอยกันเดินออกไปจากภายใน

นานๆ ครั้งที่ลิฟท์ทั้งห้าตัวจะเปิดพร้อมกัน...ทันทีที่เขาและเพื่อนสนิทเดินออกมา เขาก็เห็นใบหน้าที่ขาวนวลแต่ติดว่าดุและเย็นชา...อยู่ที่ฝั่งตรงข้าม

เขาหลบสายตาของคนคนนั้นและเดินตามหลังของเพื่อนสนิทไป... เพื่อนสนิทเขาคงไม่ทันเห็นคนคนนั้น เพราะมันยังก้มหน้าพิมพ์อะไรสักอย่างอยู่ในมือถือ------‘สงสัยจะคุยกับน้องกัส’...นายมะยมคาดคะเนในใจ

เดินไปได้ระยะหนึ่ง เมื่อพวกเขาเลี้ยวออกมาจากทางหนึ่ง เขาก็เจอเพื่อนสนิทในก๊วนซึ่งยืนรอพวกเขาอยู่แล้ว.... เขามองเห็นเพื่อนสนิทยังไม่เงยหน้ามามองทางจึงเอามือไปจับคอเพื่อนและบังคับมันให้เดินดีๆ ไม่ให้ไปชนใครคนอื่น

“มันดูอะไรอยู่” นายต้นไม้ถามเพื่อน

“แชทกับน้องกัส” นายมะยมบอกไอ้ไม้

“มีแฟนเด็กก็ต้องหัดเล่นแบบเด็กๆ เนอะ” นายกันแซวเพื่อน

“ถ้ามีแฟนแก่ต้องหัดเข้าวัด! โอ๊ย! เหี้ยไม้!” นายศรแซวเพื่อนตัวเองแต่โดนไอ้ไม้กระทืบเท้า...แรงพอดู

“มึงแนะนำเพื่อนมึงให้เพื่อนรู้จักหน่อยสิ ปล่อยเค้ายืนเฉยอยู่ได้!” นายกันบอกนายศร

นายศรเอาหน้างงผสมเจ็บเท้าที่เพิ่งถูกกระทืบหันไปมองตามสายตาของนายกัน...เขาหน้าเหวอเพิ่มขึ้น ใจสั่นระทึก...เขาหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท

มันก็หันไปมองตามสายตาไอ้กันเหมือนกัน แต่มันหันกลับมาและไม่พูดอะไร...แต่ทำแก้มป่อง

นายศรสวดเพื่อนสนิทอยู่ในใจ....ก่อนจะเอ่ยปากถามเพื่อนใหม่ที่ไม่ได้รับเชิญว่า...

……

…..

….

....

...

..

.

“พักเที่ยงเหรอครับหัวหน้า”

……

…..

….

....

...

..

.

แต่พอถามไปแล้วนายศรก็อยากกัดลิ้นตาย...ก็อยู่แผนกเดียวกัน ไม่พักเที่ยงแล้วจะไปไหน!

……

…..

….

....

...

..

.

“ครับ” คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าตอบสั้นๆ

“ง่า...เอ่อ...ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ?” นายศรพูด...ไม่ใช่ตามมารยาท แต่ช่วงเวลาแบบนี้มันไม่มีอะไรเหมาะไปว่าคำนี้แล้ว

“ขอบคุณครับ” คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าบอกและสักพักเขาถึงค่อยพูดต่อมาอีกว่า “แต่ผมแค่จะมาถามอะไรนิดหน่อย คงไม่รบกวนเวลาพักส่วนตัวของพวกคุณ”

“อ้อ เชิญครับ ถามอะไรล่ะครับ?” นายศรยิ้มปุเลี่ยน

“วันนี้กลับด้วยกันใช่ไหมครับ?” คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าเอ่ยถาม

นายศรทำหน้าเง็ง... ไม่เคยกลับด้วยกันสักครั้งเดียว และไม่คิดจะกลับด้วยกันด้วย มาถามทำไม!!!!

……

…..

….

....

...

..

.

แต่แล้วนายศรก็นึกได้ว่า..คำนี้ไม่น่าจะถามเขา มันน่าจะถาม....เพื่อนสนิทเขาซะมากกว่า

เมื่อเขาหันไปหาเพื่อนสนิท.....มันนิ่ง!

……

…..

….

....

...

..

.

นายศรเขาเท้าสะกิดเพื่อน มันก็นิ่ง...นายศรหันไปหาตัวช่วย

……

…..

….

....

...

..

.

“ปกติกลับกี่โมงล่ะครับ?” นายต้นไม้ถามคนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้า

“คาดว่าน่าจะปกติ เวลาเลิกงานครับ” คนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าบอกนายต้นไม้

“งั้นเดี๋ยวถึงเวลาจะจับใส่พานไปถวายให้ครับ” นายต้นไม้ยักคิ้วให้

……

…..

….

....

...

..

.

นายกันและนายศรต่างชูนิ้วโป้งให้นายต้นไม้แทนรางวัล

……

…..

….

....

...

..

.

[Supermimt]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
คนแก่นิ ทำอะไรเนี่ย
มะยมงอนแล่ว

[patchylove]

  มะยม อย่างอนนานเลยนะ

[BaoBao]

……

…..

….

....

...

..

.

เหล็กมีล้อพาคนสองคนเคลื่อนไปสู่ถนนราดยาง… พวกเขาออกมาในช่วงที่คนเลิกงานกันแล้วสองชั่วโมง ไม่ใช่ว่าหลีกเลี่ยงรถติด แต่เพราะคนขับหาคนที่นั่งข้างๆ ไม่เจอ

……

…..

….

....

...

..

.

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เขานั่งรออยู่ที่ห้องจนครบสิบนาทีเขาจึงเดินออกไปจากห้อง

ไม่มีคนที่จะต้องกลับด้วยกันกับเขานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเอง-----เป็นเรื่องปกติ

เขาจึงเดินออกมาจากแผนกและลงลิฟท์เพื่อไปที่รถยนต์ของตัวเอง

……

…..

….

....

...

..

.

หากเขาไม่ได้อยู่ดึกเพราะทำงาน… เมื่อถึงเวลาเลิกงาน พวกเขาจะต่างคนต่างออกไปจากออฟฟิศ แต่พวกเขาจะเดินไปที่เป้าหมายเดียวกันซึ่งก็คือรถของเขา---ที่จอดประจำของเขา

กรณีที่เขาออกไปข้างนอก หากกลับมาทันก็จะกลับมารับอีกฝ่ายกลับหอไปด้วยกัน แต่หากไม่ทันจะต่างคนต่างกลับไป…และไปเจอกันที่หอพัก

……

…..

….

....

...

..

.

เขาเดินไปถึงรถตัวเอง เขาเปิดประตูและรอสักห้านาที-----ผิดปกติ

……

…..

….

....

...

..

.

เขาจึงรอต่อไปอีกสักพัก….เผื่ออีกฝ่ายจะไปทำธุระอะไรสักอย่าง ทำให้ยังไม่มาขึ้นรถ

……

…..

….

....

...

..

.

เขารออีกยี่สิบนาที จากนั้นจึงกดข้อความที่พิมพ์เป็นแม่แบบเอาไว้แล้ว และส่งไปให้อีกฝ่าย------รออยู่ที่รถแล้วนะครับ

……

…..

….

....

...

..

.

สิบนาทีผ่านไปไม่มีการตอบกลับมา…เขาเริ่ม “ซึ้ง”

เขาซบหน้ากับพวงมาลัย

……

…..

….

....

...

..

.

----- โดนเข้าให้แล้ว

……

…..

….

....

...

..

.

---- แต่ก็สมควร

……

…..

….

....

...

..

.

[yeyong]

มะยมงอนแต่พองามนะหนู

[patchylove]

 

[IIMisssoMII]

นายต้นไม้ ไหนบอกจะ จัดการ ส่งให้ไง

[CarToonMiZa]

มะยมอย่างอลนานนักน๊า
เวลามีน้อย

บวกเป็ด

[killy]

อืม ถ้าเป็นเจ๊เป็นมะยม ก็คงโกรธเหมือนกัน อยู่ด้วยกันทุกวัน ก็น่าจะบอกกันมั่งอ่ะ
นี่เล่นให้รู้พร้อมคนอื่น เหมือนเรามันไม่ใช่คนสำคัญเลย แต่มะยมคงหายโกรธเร็วมั้งนะ เหอๆ

[nokkaling]

เหมือนมันจะ หน่วง 

[BaoBao]

……

…..

….

....

...

..

.

เขากดหมายเลขของอีกฝ่าย...รอสายจนหลุด

เขากดซ้ำอีกสามครั้งก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะรับสาย....

เขาระบายลมหายใจยาวทีหนึ่ง และเปลี่ยนหมายเลขที่โทรออก

เมื่ออีกฝ่ายรับสายเขาถึงถาม “มะยมอยู่ตรงนั้นรึเปล่าครับ?”

“เห? ไม่มีครับ อ้าว ไม่ได้กลับด้วยกันเหรอครับ?” ปลายสายถามเขาบ้าง

“ผมรออยู่ที่รถ แต่เขายังไม่มา และไม่รับสายผมครับ” เขาบอกปลายสาย

“อ้าว ก็ลงลิฟท์มาด้วยกันถึงชั้นล่างนะครับ...อ๊ะ ไม่ใช่มันกลับห้องไปแล้วเหรอครับ?” ปลายสายบอก

“ไม่ทราบครับ รบกวนคุณช่วยโทรถามเขาทีได้ไหมว่า เขาถึงห้องแล้ว หรืออยู่ไหน?” เขาบอกปลายสาย

“ได้ครับหัวหน้า เดี๋ยวได้ความยังไงผมโทรกลับนะครับ สักครู่ครับ” ปลายสายบอกเขา

“ขอบคุณครับ” เขาบอกปลายสายและตัดสายไป

....ไม่ค่อยอยากทำแบบนี้ แต่หากไม่ทำแบบนี้เขาคงไม่รู้ว่ามะยมไปไหน จะให้เขาไปเลยมันก็ไม่ได้ เพราะวันนี้เขามีชงัดติดหลังอยู่

……

…..

….

....

...

..

.

ตะลึ๊ง-------

เม้าส์คลิกไปที่หน้าต่างของคู่สนทนาที่ชื่อ “คันศร”

คันศร---ด่วน ลับสุดยอด ตัวต่อตัว!

ต้นไม้---ฟ้าใสเปลี่ยน!

คันศร---ไอ้ยมอยู่กับมึงป่าว

ต้นไม้---เออ อยู่ ไมวะ?

คันศร---พ่อมันตามหา!

ต้นไม้---เชี่ย! มันบอกกูว่ารอพ่อมันทำงานอยู่????

คันศร--- :z6:ตอแหล! มันงอนพ่อมัน!

ต้นไม้---แล้วเอาไง?

คันศร---กูถึงบ้านแล้ว! พ่อมันรออยู่ที่รถ ลานจอดรถในตึกอ่ะมึง!

ต้นไม้---ตึกเนี้ยอ่ะนะ!

คันศร---เออ เมื่อกี้พ่อมันโทรมาถามกู พ่อมันบอกว่ารอไอ้ยมอยู่ที่รถ โทรไปมันก็ไม่รับสายเค้า  :serius2:ฮึ่ม ไอ้เด็กเปรต!

ต้นไม้---งั้น ให้พ่อมันไปรอที่ร้านกาแฟชั้นสอง ไอ้ร้านชื่อวีวาโกปี๊..พ่อมันรู้จักมั้ยวะ?

คันศร---อ้อ รู้!

ต้นไม้---จัดไป! บอกพ่อมันด้วยว่าถ้ากูซื้อเค้กเสร็จแล้วค่อยเดินมาหาพวกกู… นานนิดนึง แต่ขอกูแพ็คมะยมใส่ถุงก่อน อิอิอิ

คันศร---ถวายพ่อมันเสร็จแล้วโทรมาเล่าให้กูฟังด้วยนะเว้ย! โทรนะ ไม่พิมพ์ กูปวดนิ้ว!

ต้นไม้---ใช่ซี่! นิ้วล็อคเพื่อน้องกัสคนเดียว อิอิอิ

คันศร---ถูก!

คันศร---ออกจากห้องสนทนา

……

…..

….

....

...

..

.

นายต้นไม้หมุนเก้าอี้และหันไปบอกเพื่อนที่นั่งเล่นเกมส์อยู่เครื่องข้างหลัง “ไอ้ยม! ไปส่องเด็กกับกูป๊ะ ได้เวลาแหละ”

คนที่ถูกเรียกหมุนเก้าอี้มาหาเพื่อน “กูเอากระเป๋าไปเลยนะ เกมส์มึงแม่งไม่หนุกเลย กลับห้องดีกว่า”

“เออ แล้วแต่มึง” นายต้นไม้กระหยิ่มใจว่ามันช่างเป๊ะเด๊ะเหลือเกิน ไม่ต้องออกหัวคิดต่อให้ยุ่งยากอีก

พวกเขาสองคนเดินออกมาจากคอกของฝ่ายออกแบบ คนตัวเล็กหน้าเหี้ยมๆ ร้องทักพวกเขา “ไอ้เปรตไม้ อู้งานเหรอมึง?”

“ไปซื้อกาแฟก๊อบลิน อย่ามายัดเยียดข้อหาให้คนอื่น” นายต้นไม้ตอกกลับ

“เอสเพรชโซ่ร้อนหนึ่งเอาวีวาโกปี๊นะมึง ร้านอื่นไม่แดก!” คนตัวเล็กหน้าเหี้ยมบอกนายต้นไม้

“คร๊าบบบ” นายต้นไม้รับคำเสียงยานคางและกอดคอเพื่อนเดินออกไปจากบริษัทตัวเอง

……

…..

….

....

...

..

.

คืนนี้บริษัทนายต้นไม้อยู่โต้รุ่ง ช่วงทุ่มสองทุ่มได้จิบกาแฟหน่อยงานจะได้เร่งเครื่อง

แค่ลุกแล้วพูดว่ากาแฟ คอกาแฟจะร้องฝากกันทันที…. แต่วันนี้คอกาแฟในออฟฟิศเหลือแค่เจ้าของบริษัทกับเขาเพียงแค่สองคน

เท่านี้ก็เรียบร้อย เขาก็พ้นข้อกล่าวหาจากเพื่อนว่าเอาเพื่อนใส่พานไปถวายพ่อมันแหละ (อิอิอิ)

นายต้นไม้กระหยิ่มยิ้มย่องในแผนของตัวเอง พลางเดินกอดคอเพื่อนไปในห้องน้ำ กระซิบบอกเพื่อนว่า “เด็กของเขา” วันนี้ใส่เสื้อสีอะไร กางเกงแบบไหน แล้วให้ไอ้ยมทำทีเป็นทำธุระอยู่ในห้องน้ำ

สิบนาทีต่อมาเสียงคนสองคนคุยกันก็ค่อยๆ ดังเข้ามาหา…ห้องน้ำประจำชั้นนั้น

ไม่นานนักชายหนุ่มที่แต่งตัวแบบพนักงานออฟฟิศเดินเข้ามา คนหนึ่งตัวสูงแบบชายไทยปกติ แต่อีกคนสูงจนเกือบเท่ากับนายต้นไม้

……

…..

….

....

...

..

.

ส่องเด็กเสร็จ นายต้นไม้ก็บอกเพื่อนว่า “ป๊ะ เดี๋ยวกูลงไปส่งมึง แม่งบอกก๊อบลินว่าจะไปซื้อกาแฟ แถมต้องขึ้นมาให้ก๊อบลินด้วย”

“เออ ว่าแต่ว่าที่เด็กมึงหน้าตาซื่อแท้วะ สงสารว่ะ” นายมะยมบอกเพื่อน

“อ๊ะ! มึงไม่รู้อะไร” นายต้นไม้ทำน้ำเสียง..เหมือนมีความลับ

“อ้าว แล้วกูไม่รู้อะไรล่ะ?” นายมะยมถามเพื่อน

“ความลับ!” นายต้นไม้เอาสองมือมาปิดปากตัวเอง

เพื่อนสองคนก็แหย่กันไปตลอดทางจนลิฟท์มาถึงชั้นหนึ่ง

……

…..

….

....

...

..

.

“เอสเพรชโซ่หนึ่ง คาปูชิโน่หนึ่ง ร้อนนะครับ” นายต้นไม้สั่งกาแฟเสร็จก็ยืนรอ

“กูไปได้ยัง?” นายมะยมที่ถูกเพื่อนล็อคคอไว้ยังไม่ให้กลับเริ่มดีดดิ้น

“เดี๋ยวดิ๊! อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน!” นายต้นไม้ไม่ปล่อย-----ด้วยความสูงเกือบสองเมตรและเรี่ยวแรงทึกหากนายต้นไม้ตั้งใจไม่ปล่อย คนที่ถูกเขาล็อคแขนก็ไม่สามารถดิ้นให้หลุดไปเองได้..โดยง่าย

นายมะยมคร้านจะเสียเปล่า จึงยอมให้เพื่อนล็อคคอไว้นิ่งๆ…อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ สายตาของเขาจึงไล่มองไปที่----เค้ก!

“ไรอยากกินเหรอ?” นายต้นไม้มองตามสายตาเพื่อน

“เปล่า เห็นมันน่ากินดีเลยมองเฉยๆ” นายมะยมบอกเพื่อน

“เอาชิ้นนี้กับชิ้นนี้ด้วยครับ” นายต้นไม้ชี้ไปที่เค้กสองชิ้นในตู้

“ไม่เอา! ไอ้ไม้!” นายมะยมร้องเสียงหลง

“เอาน่า! กูให้ฟรีไม่เก็บตังค์ ค่าที่มึงมายืนเป็นเพื่อนกู” นายต้นไม้บอกเพื่อน

“ไม่ใช่! กูจะเอาถาดนั้น ไม่เอาสีขาว!” นายมะยมบอกเพื่อน

“เหี้ย! สมบัติผู้ดีน่ะมีมั้ย?!” นายต้นไม้ชมเพื่อนตัวเอง

……

…..

….

....

...

..

.

นายต้นไม้จ่ายเงินเสร็จก็ยื่นถุงเค้กไปให้เพื่อนตัวเอง เขาเห็นพ่อไอ้ยมเดินมาแล้ว จึงเริ่ม...แสดงละคร

……

…..

….

....

...

..

.

“อ๊าว พอดีเลย ไม่ต้องกลับเองแหละมึง” นายต้นไม้พูดพลางยึดกล่องเค้กคืนมา ไม่ใส่มันลงไปในมือของเพื่อนตัวเอง

เขาเห็นไอ้ยมหันควับไปตามสายตาของเขา----ด้านหลังของมัน

ไอ้ยมหันหน้ากลับมาอีกครั้ง.... หน้าเป็นตูด

นายต้นไม้ทำทีว่าตัวเองไม่ได้สังเกตุเห็นหน้าเพื่อนตัวเอง “ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ” ทักคนที่เพิ่งเดินมาถึงพวกเขา

“ครับ”

“เนี่ย ไอ้ยมมันว่าเบื่อๆ เลยจะกลับเองอยู่พอดี อ่ะ นี่ครับ ของไอ้ยมมัน งั้น...ผมฝากด้วยนะครับ” นายต้นไม้ยื่นกล่องเค้กไปให้พ่อไอ้ยม และหันไปบ๊ายบายเพื่อนตัวเองด้วยรอยยิ้ม---ใสซื่อแบบหนูไม่รู้

“ครับ” คนที่ถูกฝากถุง+มะยมรับคำ....และรับฝากเอากลับบ้านให้

“ไปนะครับ” นายต้นไม้โบกมือให้เพื่อนเสร็จก็หันไปบอกลากับคนที่อายุมากกว่า ก่อนจะค่อยๆ เดินไปทาง....ที่ตั้งของลิฟท์

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดียืนนิ่งสักครู่ อีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไรกับเขา

ครั้นอีกฝ่ายเมินหนีจะเดินไปคนละทางของลานจนรถ เขาจึงรีบยื่นมือไปคว้าข้อมือของอีกฝ่าย..ทันที

“กลับกันเถอะครับ นะครับ” นายภักดีพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ...ระดับเสียงที่ดังพอให้ได้ยินกันแค่---สองคน

……

…..

….

....

...

..

.

ชั่วอึดใจ พอเขาเริ่มลองขยับขา อีกฝ่ายก็เดินตามเขาไปง่ายๆ

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดีจับข้อมือของอีกฝ่ายแบบไม่แน่นจนเกินไปนัก และจูงเดินไปยังรถของตัวเอง...พร้อมถุงขนมของอีกฝ่ายที่รับฝากมาถือให้

……

…..

….

....

...

..

.

[namngern]

โถ่มะยม อย่างอนคุณภักดีเลยน่า

[nokkaling]

มะยมยอมตามมาง่าย ๆ เนี่ยเป็นห่วงเค้กหรือเปล่านะ อิอิ   

[killy]

 

[IIMisssoMII]

มะยม  รอเค้าง้ออยู่อ่ะดิ๊

[BaoBao]

……

…..

….

....

...

..

.

กล่องเหล็กสี่ล้อเคลื่อนมาจอดยังที่จอดของมัน..ใกล้ทางเข้า-ออกของสวนหย่อม

ทันทีที่รถจอด คนที่นั่งข้างๆ ก็เปิดประตูเดินออกไปจากรถ...เลยทันที

คนขับมองตามคนคนนั้น....ด้วยกระจกที่มีในรถทั้งหมด

คนขับถอนหายใจหนัก....

สักพักเขาก็เปิดประตูรถ และเดินออกไปเปิดประตูหลัง

เขาเข้าไปหยิบกระเป๋าหนัง กระเป๋าสะพาย และเค้กกล่องหนึ่งซึ่งอยู่ในถุงออกมา...

ปิดประตูหลังและประตูหน้าของฝั่งตัวเอง..จากนั้นก็ล็อครถ และค่อยๆ เดินเข้าไปในตึก

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดีรอจนสี่ทุ่มก็แล้วยังไม่มีเสียงเคาะประตู

เขาจึงเดินไปหิ้วถุงเค้ก และเอาหมอนบนเตียงมาเหน็บที่จักแร้ ปิดไฟของห้องตัวเอง ล็อคห้อง และเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้น 6

เสียงแปะ แปะ แปะ ของรองเท้าสลิปดังสะท้อนก้องในช่องตึกมันดังเรื่อยมาจนถึงหน้าห้องหนึ่ง จากนั้นเสียง แปะ ก็หยุดลง เปลี่ยนมาเสียง ก๊อก ก๊อก ก๊อก แทน

นายภักดียืนนิ่งรอฟังเสียงเคลื่อนไหวจากภายในห้องนั้น..ด้วยใจที่สั่นระทึก

……

…..

….

....

...

..

.

คลิ๊ก!.....ดังขึ้น ใจของนายภักดีสั่นระรัว เขายิ้ม....ยิ้มจากใจด้วยความดีใจ

……

…..

….

....

...

..

.

ประตูเปิด…คนที่เขามาหายืนอยู่ข้างหน้า

คนที่เขามาหายื่นมือมา….ฉวยถุงเค้กไปจากมือเขา

แกร๊ก!...ประตูถูกปิดไปอีกครั้ง

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดีระบายลมหายใจยาว…เวทนาตัวเองเหลือเกิน

ถึงโทรไปหาอีกฝ่ายก็คงไม่รับสาย

แต่อยากพูด…อยากพูดด้วยตัวเอง

……

…..

….

....

...

..

.

เขายืนคอตก พลางยื่นมือไปกุมลูกบิดของประตูห้อง

……

…..

….

....

...

..

.

“แกร๊ก!”

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดีหน้าเหวอ เขาแค่หมุนมันเล่นๆ ไม่คิดว่าประตูมมันจะเปิด!

……

…..

….

....

...

..

.

เขาลองผลัก ประตูก็เปิดกว้าง….. เจ้าของห้องไม่ได้ใส่สายยูคล้องกุญแจไว้!

……

…..

….

....

...

..

.

นายภักดีเริ่มเรียนรู้จากการกระทำของอีกฝ่าย

……

…..

….

....

...

..

.

และปรับกลยุทธ์เพื่อเข้าหา…เจ้าของห้องนี้

……

…..

….

....

...

..

.

ถึงโกรธแต่ก็แค่ระดับงอน…. ไม่ใช่แบบตัดเป็นตัดตายกัน

……

…..

….

....

...

..

.

[uknowvry]

5555...ชอบเพื่อนนายมะยมทุกคนเลยอ่า เป็นตัวละครที่ไม่มีไม่ได้โดยเด็ดขาด....แพ็คมะยม + ใส่พานถวายให้ ...โดนใจมากครับ 5555

[both^^]

งานนี้งอนเอาจริงมากกกก
แต่คุณภักก็ใจเย็นดีนะ งานนี้ถึงเอาเด็กอยุ่ไง

[LadyOneStar]

มีอีกไหมค่ะ TT^TT ลุ้น
หนูมะยมงอนน่าใจหายเลย
คุณภักเสร็จแน่ๆๆ

[Supermimt]

ลุ้นๆๆ

[patchylove]

 F5 รัว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[Salome]

หน่วงโคตรๆ
วันนี้คุณ Bao Bao จะลงถึงไหนอ่ะ
พรุ่งนี้เค้าต้องขอลาจากเรื่องนี้ไป5วัน
ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดที่ไม่มีสัญญาณเนต
ใจจะขาดแน่เลย โฮๆ

[BitterSweet~]

พ่อมึง
เห็นมั้ยมะยมงอนเลยอ่ะ
ไม่ยอมบอกกันก่อนให้รู้พร้อมพนักงานในฝ่าย
เหมือนไม่มีความสำคัญ
เป็นเรา เราก็งอนอ่ะ

ง้อให้ได้น๊า พ่อมึงสู้ ๆ ^^

[malula]

ทำไมหนูมะยมงอนเป็นเด็กอย่างนี้ล่ะ สงสารพ่อมึง
ดีที่เพื่อนมะยมคอยสนับสนุน ไม่งั้นคงได้แต่กระซิบกับสายลม

[Rafael]

Mayom so cute hahhhh
Kunpakdee fighting!!!!