หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[MiSS-U]

เจ็บมาก  อ่านแล้วเจ็บแทนมะยม   

  

[malula]

คุณขามัวทำลับ ๆ ล่อ ๆ ใครเขาจะไปเห็นคุณอยู่ในสายตาล่ะค้า
เผชิญหน้าตรง ๆ ก็ไม่ ต้องคอย ..แอบ..
บอกตรง ๆ ก็ไม่ ต้องคอย..กระซิบ..
ตกลงคุณเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่ วุ้ย'รมณ์เสีย

[Sye.B]

กระซิบใส่ไมค์บ้างก็ได้นะครับผม~

[ทิวลิปสีส้ม]

[กระซิบ] จะมีทั้งสิ้น เก้าคำ นะคะ....ความยาว แล้วแต่อารมณ์ผู้เขียนนะคะ   

คำที่แปด

*** แววตาของคุณ...หม่นลงอีกแล้ว

....

...

..

.

อยากเดินเข้าไปหาคุณ

อยากไปนั่งข้างๆ คุณ

....

...

..

.

รู้ตัวว่าเป็นคนนอกสายตาของคุณ....แต่คนนอกสายตาคนนี้ก็อยาก...ดูแลหัวใจของคุณ

----คุณจะรับมันไหม

----หรือคุณจะปฏิเสธ***

รับค่ะ นายมะยมรับอยู่แล้ว สำคัญคือเราไม่อยากให้มะยมรุก มะยมเลยต้องรับ
กร๊าก...มันเกี่ยวกันไหม อิบร้าาา!! (ทำกำปั้นเอาทุบโต๊ะปั๊กๆ)
ถึงยังไงก็เถอะช่วยออกมาจากมุมมืดซักทีเถอะค่าพ่อคู๊ณ ลุ้นจนเหงือกบานแล้วค่ะ
เห็นใจหน่อยเหงือกบานแล้วเหงือกมันจะแห้งนะคะ ไม่ดีต่อสุขภาพช่องปาก...ถรุ้ย
นี่ฉันเม้นอะไร มันเกี่ยวกับนิยายหม้ายยยย
สรุป โผล่ออกมาจากมุมมืดซักที ไม่งั้นจะเปิดไฟไล่ล่าเลี้ยวนะเคอะ!
เหอะๆ รอตอนต่อค่า มา มา มา กระซิบดังๆๆๆๆๆ โว้ว

[BaoBao]

ท่านผู้มีอุปการะคุณอินกันจัด

หาก นายกระซิบ เผยตัวจิเอาเปลือกทุเรียนตบหน้าเค้ามะคะ (ผู้เขียนนึกห่วงตัวละคร)

 : 222222:กลับมาถิ่นทุรกันดานแล้ว

เพลานี้กำลังรอเรียกองค์มาประทับ...

แต่ทุกท่านไม่ต้องรอนะคะ เพราะองค์จะประทับเมื่อใด ผู้เขียนไม่แน่ใจ...ไปเดินเล่นกันก่อน ดึกแล้วก็นอนซะ
ว่างๆ ค่อยมากดอ่านเด้อคร่าเด้อ....(อร๊าย หลุดสำเนียงนกน้อย....)

[Rafael]

5555555
ถึงขั้นเปลือกทุเรียนตบนี่ คงเป็นประเภทบุคคลที่ไม่คาดคิดเป็นแน่แท้
ยังไงก็จะรอดูพร้อมเปลือกทุเรียนนะคะ กร๊ากกกก

[BaoBao]

“บายครับพี่...กลับเร็วๆ นะ” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนจักรยานโบกมือให้คนที่เมื่อกี้ซ้อนหลังกันมา

นายมะยมมองภาพที่เห็นด้วยรอยยิ้ม....ถึงมีในใจจะเจ็บปลาบก็ตาม

นายมะยมชอบเป็นมิตรกับคนอื่น นายมะยมไม่ชอบมีศัตรู

นายมะยมไม่ชอบมองคนทะเลาะกัน นายมะยมชอบเห็นคนรักกัน

นายมะยมชอบเห็นผู้คนมีความสุข แม้ตัวเองไม่มี “มัน”


......

.....

....

...

..

.

“ฮันนีมูนกันทุกวันเลยนะมึง” นายมะยมพูดทักเพื่อนตัวเองที่เดินหน้าอิ่มมาทางบันไดเลื่อน

เพื่อนเดินอมยิ้มแล้วยื่นแขนมาพาดคอของนายมะยม….เดินเคียงไปด้วยกัน “ก็แค่ช่วงนี้ละวะ พอมันไปเรียนแล้วก็นะ”

ชายหนุ่มสองคนเดินคุยกันเข้าไปในสถานีรถไฟใต้ดิน…เพื่อทำงาน

......

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกัน วันทำงาน….

กัสจะมาบ้านนายศรแต่เช้า อยู่จนกินข้าวเช้ากับนายศร เสร็จแล้วจึงปั่นจักรยานมาส่งนายศรที่สถานี แล้วถึงปั่นไปเก็บที่บ้านนายศร…จากนั้นกัสมีธุระอะไรที่ไหนก็จะไปตามนั้น โดยจะกลับมาอีกทีช่วงเย็นก่อนหรือหลังที่นายศรเลิกงานแล้ว และจะอยู่ด้วยจนราวๆ สองทุ่มนายศรถึงไปส่งกัสที่บ้าน

สำหรับวันที่นายศรหยุด ไม่ได้ไปทำงาน กัสจะมาคลุกอยู่ด้วยกันทั้งวัน…

นายมะยมจะแวะไปทำกับข้าวกินที่บ้านศรเหมือนเดิม แวะไปรดน้ำสวนผักน้อยๆ ของตัวเองตามปกติ… เขาไม่ได้ทำตัวแปลกแยกออกมาแต่อย่างใด

เขารู้ว่าทั้งนายศรและกัสแคร์ความรู้สึกเขามาก… ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัวให้เป็นปกติ…ทุกอย่าง

อีกไม่กี่เดือนกัสก็ต้องไปเรียนต่อแล้ว…

......

.....

....

...

..

.

เดือนธันวาคม----- เดือนสุดท้ายของปี เดือนแห่งการประชุม และเดือนแห่งการสะสางงาน

ใกล้วันปีใหม่… พนักงานกินเงินเดือนต่างจะต้องตกอยู่ในสภาพโหมงานหนักเพื่อวันหยุดยาว… งานมีเท่าไหร่ต้องสางมันให้มัน ถึงเหนื่อยและล้าแค่ไหน ทุกคนก็ใจสู้

...

..

.

25 ธันวาคม... วันหยุดของต่างประเทศ ไม่ใช่ของไทย... ดังนั้นนายมะยมจึงต้องทำงานแม้ในคืนคริสต์มาสก็ตาม

....

...

..

.




ต่อ...reply #252

[Rafael]

ลุ้นกันต่อ ด้วยใจจดจ่อ

[นอนกินแรง]

จดจ่อ...

[yeyong]

จดจ่อด้วยค่ะ

[Sye.B]

จดจ่อ.....ที่สี่

^_____________^

[kenshinkenchu]

จดจ่อตามกระแสนิยม *-*

[BaoBao]

วันที่ 23 ธันวาคม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก… เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้นตามมารยาท จากนั้นประตูก็ถูกเปิด และผู้ที่เคาะประตูก็เดินก้าวเข้าไปภายในห้อง…ทำงานแห่งนั้น

“เชิญนั่งครับ” ชายที่สวมสูทสีเทาซึ่งนั่งอยู่ด้านในบอกเขา

เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งถูกจัดไว้…ตรงกันข้ามกัน โดยมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่พอควรกั้นกลาง

โต๊ะที่เคยเป็นระเบียบและโล่งดูสบาย เวลานี้เต็มไปด้วยแฟ้มและกองเอกสาร… งานที่ต้องจัดการให้เสร็จก่อนสิ้นปีกับงานที่ต้องเตรียมให้พร้อมเพื่อปีหน้าซึ่งจะมาเยือนในอีกไม่กี่วัน

“วันที่ 25 นี้คุณมีนัดรึยังครับ?” หัวหน้าแผนกของเขาถาม

“ยังครับ?” เขาตอบ…และคิดล่วงหน้าว่าตัวเองจะได้ “อะไร” จากคำถามนี้

“คุณสะดวกไหม หากต้องไปรับรองลูกค้า… ตอนนี้พวกเขามากันแล้ว ท่านอยากให้ทางเราดูแลเขาคืนนี้ พรุ่งนี้ลูกค้าจะมาเซ็นต์สัญญากับเราก่อนเดินทางกลับ” หัวหน้าของเขาแจกแจง

‘ท่าน’ ที่ถูกเอ่ยถึงคือผู้บริหารของบริษัทนั่นเอง

“ไม่ทราบว่าลูกค้าเป็นใครครับ?” เขาถามผู้บังคับบัญชาของตัวเอง

“คุณหวง…แต่หากคุณไม่สะดวก เดี๋ยวผมไปเองครับ” หัวหน้าของเขาบอกทิ้งท้าย

“ง่า….ผมไปเองครับ ว่าแต่พรุ่งนี้ต้องไปรับพวกเขามาที่บริษัทรึเปล่าครับ?” เขาสอบถามเพิ่มเติมต่อทันที

ถ้าเป็นลูกน้องที่ดีต้องรู้ว่าหัวหน้าตัวเองงานอะไรอยู่บ้าง… และเดือนนี้หัวหน้าของเขากำลัง ‘หัวยุ่งเหมือนยุงตีกัน’

เครื่องยืนยันหนึ่งดูได้จากทรงผมของหัวหน้า…ความยาวของเส้นผม

ความยาวซึ่งก้ำกึงระหว่างรองทรงกับบ็อบที่เคยเสยเรียบเป็นทรงแบบดูดี แม้ใส่มูสแต่งผมก็ยังดูเหมือนเสยขึ้นไปเองตามธรรมชาติ ….

เมื่อถึงช่วงเวลานี้ของทุกปีมันจะต่างกันอย่างสิ้นเชิง----ผมด้านหน้ามัดด้วยยางรัดผมสีดำ(เท่านั้น) ส่วนผมที่ยาวระคอเกือบเคลียไหล่จะถูกมัดอีกช่อเมื่อต้องออกไปเดินข้างนอกตึกเท่านั้น

“แค่รับรองทางนั้นก็พอ หากดึกเกินไปคุณเปิดห้องที่นั่นได้ เพราะยังไงตอนเช้าคุณก็ต้องพาพวกเขามาที่นี่อยู่ดี” หัวหน้าบอกเขา

“เอาเต็มที่เลยใช่มั้ยครับ” ที่เขาถามเช่นนี้คืออยากย้ำให้แน่ใจว่า…การรับรองในคืนนี้หมายถึงว่า ต้องถึงไหนถึงกับลูกค้า---กิน ดื่ม เที่ยว

“ท่านบอกให้ทางเรารับรองทุกรายการของคืนนี้ไปจนกระทั่งคุณส่งพวกเขาขึ้นเครื่อง พวกเขาจะไปไหนยังไง จะไปสนามบินกี่โมง คุณไปสอบถามทางเขาเอาเองละกัน รายละเอียดผมไม่ทราบ… อ้อ คุณเอาใบเสร็จค่าใช้จ่ายมาเบิกให้ครบด้วยนะครับ” หัวหน้าพนักหน้าและย้ำเขาไปในตัว

“ครับ… วันเสาร์นี้ให้ผมทำโอมั้ยครับ” นายมะยมรับคำและสอบถามถึงวันพรุ่งนี้กับหัวหน้า…

พรุ่งนี้แม้เป็นวันเสาร์ที่หยุดงาน แต่เขาก็อยากเข้ามาช่วยหัวหน้าสะสางงาน…

เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวก็ถึงวันสิ้นปี กองแฟ้มและตั้งกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของหัวหน้ายังคง…ถูกทำให้ลดระดับลงไปได้ยาก---หากทำมันคนเดียว

“ฮื้อ….” หัวหน้าระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ทีหนึ่งก่อนเอ่ยปากว่า “ก็มาสายหน่อยละกันครับ 10 โมงเช้า…หรือ 11 โมงก็ได้”

“หัวหน้าจะมากี่โมงล่ะครับ?” เขาถาม

“ไม่แน่ครับ ที่กะไว้ก็…ประมาณที่ผมบอกคุณ” หัวหน้าตอบคำถาม

“ไอ้ศรด้วยนะครับ เดี๋ยวผมออกไปบอกมัน---”

นายมะยมเอ่ยปากบอก แต่ถูกหัวหน้าแย้งไว้ก่อน

“ถามความสะดวกของเขาก่อน”

นายมะยมฉีกยิ้มกว้าง “โหย หัวหน้ายอมให้ช่วยทั้งที มันไม่ปฏิเสธหรอกครับ”

......

.....

....

...

..

.




ต่อ...reply #254

[MiSS-U]

ไม่อยากจะเดาแล้วว่านายกระซิบเป็นใคร

รอเฉลยดีกว่า  เพราะจับทางไม่ถูกเลย

 

เป็นพ่อมึง  หรือ  นายสวมฮูดคนนั้นน้า  หรือ  เป็นคนที่เราคิดไม่ถึงกัน

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.


ช่วงพักกลางวัน แต่ละร้านอาหารต่างเต็มไปด้วยพนักงานและบุคคลทั่วไปซึ่งมาใช้บริหาร---- แหล่งทำงานอันเป็นใจกลางเศรษฐกิจของประเทศ เป็นอีกแหล่งของที่ชอปปิ้งและจุดนัดผมของคนทั่วไป---ด้วยในตัว

แม้ผู้คนจะมากกว่าปกติ แต่ด้วยบรรยากาศสดใสและเสียงเพลงคึกคักของเทศกาลที่กำลังจะมาถึงในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ทำให้น้อยคนนักที่จะอารมณ์เสียกับฝูงชนและการรอ

ชายหนุ่มสองคนเดินออกมาจากตึก… ชายคนหนึ่งยื่นเหรียญสิบให้เพื่อน

ชายที่รับเหรียญไป เก็บมันเข้ากระเป๋าเสื้อข้างซ้าย และเอามือล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังของตัวเอง…. ธนบัตรสีเขียวติดมือเขาออกมา…มันถูกหย่อนลงไปในกล่องของนักดนตรีตาบอดสองคนซึ่งบรรเลงเพลงขับกล่อมแก่ผู้คนซึ่งเดินสวนกันไปมาอย่างขวักไขว่

ชายหนุ่มสองคนเดินต่อไปยังร้านค้าเป้าหมาย----ร้านก๋วยเตี๋ยวสีเขียวซึ่งไกลจากแหล่งทำงานและไกลจากแหล่งชอบปิ้ง ทว่า เวลานี้ร้านที่ไกลปืนเที่ยงแห่งนี้ก็ยังต้องให้พวกเขา….ยืนรอ

“จะได้กินมั้ยวะ?” นายศรเอ่ยปาก

“มึงนึก----” นายมะยมพูดยังไม่ทันจบประโยค ไหล่ของเขาก็มีคนมาสะกิด เขาหันไปมองด้านหลัง “อ้าว มานี่เหมือนกันเหรอครับ?”

“แถวตึกคนเยอะอ่ะ ผมขี้เกียจรอ” นายป๋องบอกด้วยใบหน้ายู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า…หนีเสือปะจระเข้ซะแล้วมั๊งครับ” นายมะยมบอก

“ช่างมันครับ มีเพื่อนรอดีกว่ารอคนเดียว” นายป๋องฉีกยิ้มกว้างและชวนคุยสัพเพเหระต่อ

......

.....

....

...

..

.

ป๋องเริ่มสนิทคุ้นเคยกับเขามานับแต่ที่ไปดูงานด้วยกัน…

เจอกันที่หอบ้าง ร้านข้าวบ้าง ร้านสะดวกซื้อบ้าง….ก็ทักทายกันไปตามแต่อารมณ์และเวลาที่ต่างคนต่างมี ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงวันหยุดที่ได้เห็นหน้าคร่าตากัน เพราะวันธรรมดาเขาจะไปคลุกที่บ้านไอ้ศรจนค่ำถึงค่อยกลับมาห้องตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

“ทำไมมากินข้าวคนเดียวล่ะครับ?” นายมะยมถามเมื่อสั่งรายการอาหารและนั่งรอ

“เพื่อนๆ มันไปกับแฟนอ่ะพี่ คนในแผนกเดียวกันก็เบื่อหน้าแหละ” นายป๋องตอบ

“หน้าตาดีแบบนี้ไม่มีใครเลยจริงง่ะ ไม่เชื่อว่ะ” นายศรทัก

“นั่นไง! ก็คิดกันแต่แบบนี้ไง ผมเลยไม่มีใครกับเค้าสักทีอ่ะครับ” นายป๋องโอดครวญ

“ก็ไปจีบเค้าซี่ ผู้ชายซะเปล่า” นายมะยมบอก

“แล้วจีบผู้ชายมันทำกันยังไงล่ะครับ กลัวเจอบาทาล่ะไม่ว่า” นายป๋องยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดทันทีที่พูดจบ

......

.....

....

...

..

.

!!!!!!------ ใจไอ้ยมหล่นตกตามตุ่ม

......

.....

....

...

..

.

!!!!!------ ปากไอ้ศรอ้าค้าง…แบบหุบไม่อยู่

......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

“เป็นไรพี่ศร เวอร์น่า ตกใจอะไรกัน” นายป๋องวางแก้วน้ำและถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

“ที่พูดเนี่ย พูดเฉยๆ หรือ…..” นายมะยมมะยมทิ้งท้ายไม่พูดต่อเพื่อแสดงนัยยะให้อีกฝ่ายเติมคำลงในประโยค

“ก็พูดเฉยๆ … คนป่าเดียวกันนี่เนอะ” นายป๋องยักคิ้วให้รุ่นพี่

“ฮ่าฮ่าฮ่า…เออ เออ รับก็ได้วะ มีไรก็ปรึกษาพี่ได้นะน้อง” นายศรหัวเราะร่วน

“ก็เนี่ยแหละ ผมถึงชอบมาคุยกับพวกพี่…มันถนัดปากกว่าคุยกับเพื่อนๆ ในแผนก…พวกนั้นมันคนละป่ากัน” ป๋องกระซิบกระซาบ

อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ….ต่างคนต่างหยิบของตัวเองไป

“แล้วปิ๊งใครอยู่ล่ะครับ?” นายมะยมคลุกเส้นบะหมี่แห้งในชามพลางถาม

“ฮึ! ไม่บอกหรอก!” นายป๋อง…ลีลา

“แล้วอย่ามาให้ช่วยทีหลังนะมึง!” นายศรเอาปลายตะเกียบในมือชี้หน้าคาดโทษ จากนั้นก็เริ่มกินมื้อกลางวันของตัวเอง

“โห ใจร้ายอ่ะ น้องนุ่งขอมีความลับบ้างก็ไม่ได้” นายป๋องเบ้ปาก

นายมะยมกินบะหมี่ไปพลางฟังที่เพื่อนตัวเองและรุ่นน้องตีฝีปากกัน

“วันสิ้นปีป๋องมีนัดรึยังล่ะครับ?” นายมะยมเอ่ยถาม

“ก็มี..มั๊ง ว่าจะไปนั่งเล่นกับเพื่อนมหาลัยน่ะพี่ แต่ไม่ได้นัดกันมั่นเหมาะอะไร ทำไมเหรอครับ” นายป๋องถามบ้าง

“ถ้าเซ็งๆ ไม่มีที่ไปก็ไปเที่ยวกับพวกพี่ได้นะ อืม…แต่ไปกับคนแก่ป๋องอาจไม่สนุกซะล่ะมั๊ง” นายมะยมเพิ่งนึกขึ้นได้ก็เมื่อเอ่ยปากชวนไปแล้ว

“พี่จะไปนั่งสมาธิข้ามปีเหรอครับ?” นายป๋องถาม

“มึงบ้าป่าว! หน้าอย่างพวกกูเนี่ย ดูใกล้ชิดวัดมากนักเรอะ!” นายศรอดไม่ได้ที่จะแย้ง

“หน้าพี่มะยมน่ะใช่ แต่พี่ศรน่ะไกลมากอย่างเห็นได้ชัด” นายป๋องหันไปบอก

“ฮ่าฮ่าฮ่า….” นายมะยมฮาครืน “ไปนั่งฟังเพลง ดื่มนิดหน่อย แค่นั้นครับ แต่ไม่ใช่เธคนะ ว่าจะไปผับกัน”

“อ๊ะ! งั้นไปด้วย!”

......

.....

....

...

..

.




ต่อ...reply #257

[นอนกินแรง]

จดจ่อ...อีกครั้ง

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.


ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาถึงชั้น 6

ประตูลิฟท์เปิด---- นายมะยมเห็นคนที่สวมชุดวอร์มสีกรมท่ายืนอยู่ในนั้น

“สวัสดีครับ” นายมะยมเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาภายในแล้ว

“ครับ” คำตอบรับสั้นๆ

แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุม----จนไปถึงชั้นล่างสุดของตึก

เพื่อนวิ่งผงกหัวให้เล็กน้อยแทนการขอตัว จากนั้นเขาก็ออกวิ่งเยาะๆ

นายมะยมค่อยๆ เดินตามชายเพื่อนวิ่งไปที่สวนหย่อม

......

.....

....

...

..

.

สองสามวันหลังจากที่ได้รับผ้าจากเขามาซับน้ำตา นายมะยมซักมันและเอาไปคืนเขา ตอนที่เขาวิ่งเสร็จแล้ว…

นายมะยมบอกขอบคุณเขาและบอกว่าซักให้เป็นอย่างดี…

อีกฝ่ายพยักหน้าและรับมันไป

นายมะยมได้ยินเสียงหายใจแรงจากอีกฝ่าย…เสื้อวอร์มเปียกซกจากการวิ่ง---- ‘ขอตัวนะครับ’ ….นั่นคือประโยคแรกและประโยคเดียวที่นายมะยมได้ยินจากเพื่อนคนนี้

และหลังจากนั้นนายมะยมก็ทักเขาอีกทุกครั้งทีได้เจอกัน… ทุกครั้งเขาจะได้คำตอบจากอีกฝ่ายว่า

‘สวัสดีครับ’---‘ครับ’

‘ตื่นเช้าจังนะครับ’---‘ครับ’

‘วันนี้อากาศดีนะครับ’---‘ครับ’

......

.....

....

...

..

.

เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่าย…ไม่อยากสนทนาต่อ นายมะยมจึงละไว้แค่นั้น…อย่างที่อีกฝ่ายต้องการ

ถึงอย่างไรเพื่อนวิ่งก็ไม่ได้เลวร้ายสุดๆ เพราะทักกี่ครั้ง เขาก็ตอบ… ‘ครับ’

เพื่อนวิ่งยังคงไปวิ่งเหมือนเดิม…ไม่ได้หนีหน้าหรือเปลี่ยนเวลาวิ่งแต่อย่างใด

คงเป็นคนไม่ค่อยพูด-----นายมะยมสรุปให้กับตัวเอง…ในใจ

......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเทเฉพาะน้ำแกงลงชามและเอาใบตำลึงที่เด็ดจากระเบียงห้องมาใส่….เอาเข้าเวฟ

สามนาที---เขาก็นำชามที่ร้อนๆ นั้นออกมา เทเนื้อที่เหลือในถุงลงไปในชาม…ข้าวสวยตั้งรออยู่แล้ว

เขาเปิดทีวีและนั่งละเลียดกินต้มเลือดหมูกับข้าวสวยไปจนหมดเกลี้ยง จากนั้นถึงค่อยไปอาบน้ำและแต่งตัว

เขามองนาฬิกา----เวลายังเช้าเกินไปสำหรับการไปตามนัด

เขาจึงปิดทีวีและนอนเล่นบนเตียง…ลมเย็นๆ ของหน้าหนาว พัดเข้ามาในห้อง…. เขาหลับตาและสัมผัสกับความระรื่นชื่นใจที่ลอยเข้ามาแตะไล้ผิวที่อยู่ภายนอกเสื้อผ้าของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

หน้าฝนทำให้ใจศรหวั่นไหว----แต่ไม่ใช่กับนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

สำหรับมะยมแล้ว เขาหวั่นไหวกับหน้าหนาวมากกว่า

ยิ่งหนาวมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกว้าเหว่...ใจ

อยากกอดใครสักคน

อยากได้ความอุ่นจากผิวกายมากกว่า...ผ้าห่ม

......

.....

....

...

..

.

เขาหลับตา และจมลึกลงไปในความต้องการของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

เขาหลับไปอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

......

.....

....

...

..

.

เสียงเรียกเขาดังขึ้น...ปลุกเขาให้---สะดุ้งตื่น

เขารีบไขว่คว้าหาที่มาของเสียง....แต่ควานมือหาเท่าไรห่ก็ไม่เจอ

เขารีบผุดลุกขึ้นมานั่ง...เขาตะปบลงไปกระเป๋าข้างของกางเกงยีนส์ที่สวมอยู่

......

.....

....

...

..

.

“ไรวะ?” นายมะยมถามคนที่โทรเข้ามา

“มึงให้คนอื่นแหกขี้ตามาแต่เช้า แล้วมึงยังไม่มาเนี่ยนะ” นายศรพูดด้วยเสียงมีอารมณ์

“ไร? กูนอนรอเวลาเฉยๆ เนี่ย แต่งตัวเสร็จแล้ว!” นายมะยมแก้ข้อกล่าวหา

“มึงนัดกูกี่โมง?” นายศรถาม

“10 โมง” ตอบทันควัน ทว่า สายกลับถูกตัดไปทันทีหลังจากที่เขาตอบ...คำถาม

นายมะยมมองมือถือในมือ หน้าจอกลับมาสู่หน้าพักหน้าจอ เขาไม่ได้ใช้รูปอะไรเป็นภาพพักหน้าจอ...เขาเลือกเมนูที่มีของในมือถือ----ภาพนาฬิกาแบบเข็มบอกเวลา

เข็มสั้นชี้ที่เลข 10 เข็มยาวชี้ที่เลข 6

นายมะยมเกาหัวแกรกๆ เมื่อรู้ว่าตัวเอง...ไปสาย---- ดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ไปช่วยหัวหน้าทำงานเฉยๆ... 10 โมง หรือ 11 โมงก็ยังอยู่ในช่วงระยะที่หัวหน้าบอก

......

.....

....

...

..

.

‘ดันนัดไอ้ศรไว้ 10 โมง....สงสัยต้องหาเครื่องเซ่นให้มันซะแล้ว’ ---- นายมะยมนึกพลางปิดและล็อคประตูห้องของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์เปิดที่ชั้น 5..... คนหน้าตาคุ้นเคยเดินยิ้มเข้ามา

......

.....

....

...

..

.

“ไปเที่ยวแต่เช้าเลยนะครับ” คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในลิฟท์ทักทาย

“ไปทำงานครับ ไม่ใช่ไปเที่ยว” นายมะยมบอก

“อ้าว แต่งแบบนี้ไปเหรอครับ?” ป๋องทำหน้างง

“ครับ ใส่ยีนส์ได้แต่ก็ต้องสุภาพ...” นายมะยมบอก...

ถึงแม้วันนี้เขาสวมกางเกงยีนส์ แต่เขาก็เลือกยีนส์ที่ไม่มีรอยขาดปะ และสวมเสื้อเชิ้ตแทนเสื้อยืด...

ติ๊ง! เสี้ยวนาทีหลังจากที่เสียงสัญญาณร้องเตือน ประตูลิฟท์ก็เปิด

“โชคดีครับพี่ ขอให้งานเสร็จเร็วๆ นะครับ” นายป๋องอวยพรเสร็จก็เตรียมเดินแยกไปทางตลาด

“ครับ” นายมะยมรับคำ และรีบก้าวจ้ำไปยังอีกทาง

......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมวิ่งเยาะๆ เข้าไปในตึก…พอเข้าไปในลิฟท์เขาก็เจอเพื่อนในก๊วน

“อ้าว มึงมาทำไมไอ้ยม” นายต้นไม้ที่เข้าไปในลิฟท์ก่อนเขาเอ่ยทักพร้อมทำหน้าประหลาดใจ

“มาช่วยงานหัวหน้าว่ะ นี่มึงได้หยุดกับเค้าบ้างรึยัง?” นายมะยมเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

ถึงอยู่ตึกเดียวกัน แต่คนละบริษัท บริษัทของไอ้ไม้มาเช่าสำนักงานกับตึกแห่งนี้… งานในฝ่ายออกแบบของไอ้ไม้ ค่อนข้าง…มีให้ทำตลอด วันหยุดแทบไม่มี แต่ทางบริษัทก็ชดเชยในหลายส่วนให้กับพนักงาน ทั้งเป็นตัวเงินและอิสระในเรื่องเวลาเข้าและออกงาน---ขอแค่ให้งานเสร็จ จะมาสายหรือกลับก่อนเวลาออฟฟิศเลิกก็ย่อมได้

“เดี๋ยวก็หยุดปีใหม่แหละ ช่างมันเหอะ ได้เงินซะอย่าง” นายต้นไม้บอกเหมือนไม่แคร์

คุยเล่นหัวไปหน่อย ก็ถึงชั้นของไอ้ไม้ ก่อนมันเดินออกไป มันบอกว่า “วันที่นัดกันน่ะ มึงโทรตามกูด้วยนะ คาดว่ากูคงน๊อคอยู่”

“เออได้” เขารับปากเพื่อน

น๊อค…ที่เพื่อนของงเขาพูด หมายถึง การที่ทำงานไม่ได้หลับได้นอนหลายคืนจนเสร็จ แล้วค่อยหลับยาว

แม้วันที่ 31 คือวันสิ้นปี แต่ปีนี้วันที่ 30 เป็นวันศุกร์ ดังนั้นพวกเขาเหล่าพนักงานกินเงินเดือนจึงต้องทำงานกันไปจนหยดสุดท้าย… พวกเขาจะได้วันชดเชยวันหยุดในปีต่อมาแทน

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินเข้าไปในแผนกของตัวเอง...

ที่นั่งข้างๆ เขาไม่มีเงาของเพื่อน

คอมพิวเตอร์ของเขาถูกเปิดทิ้งไว้---หนังการ์ตูน

เขาเดินขมุ่นคิ้ว...พลางคิดว่า ไอ้ศรมันนึกยังไงถึงเปิดการ์ตูนดู ปกติเพื่อนเขาจะชอบหนังแอ๊คชั่นนี่นา

ทว่า เมื่อเขากำลังจะเดินไปถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง... ประตูห้องของหัวหน้าแผนกก็เปิด

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ วิ่งปรอตรงมาทางเขา...และหักเลี้ยวเข้าไปทางซอกโต๊ะทำงานของเขา

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ เหยียบกล่องใบหนึ่งที่วางอยู่ข้างเก้าอี้หมุนของเขา...และขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนนั้น สายตาจ้องที่ภาพซึ่งกำลังเคลื่อนไหว...อยู่ในจอ

เขาอมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาเด็กน้อย

......

.....

....

...

..

.

“มาหาคุณพ่อเหรอครับ” เขาถามเด็กน้อย

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กหันมาหาเขา....และยิ้ม “ฮะ” เสียงดังฟังชัด

“แล้วคุณพ่ออยู่ไหนเอ่ย?” เขาชวนคุยต่อ

“อยู่ในห้องทำงานฮะ” เด็กน้อยบอก

“แล้วพี่ที่นั่งเก้าอี้นี้เขาไปไหนครับ?” เขาถามพลางตบปุ๊ๆ ที่เก้าอี้หมุนของโต๊ะทำงานข้างเคียง

“อยู่ในห้องทำงานคุณพ่อฮะ” เด็กน้อยบอก

“เหรอ” นายมะยมเอานิ้วเขี่ยแก้มขาวๆ ของเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู “ชื่ออะไรครับ?”

“น้องหนูฮะ” เด็กชายพูดจบก็หันหน้าไปมองหน้าจอ... เสียงบรรเลงอย่างตื่นเต้นของหนังดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยไปแล้ว

นายมะยมลุกขึ้นจากท่านั่งยองๆ และเดินผมยิ้มเข้าไปในห้อง...

......

.....

....

...

..

.

โดนเพื่อนกระทบกระเทียบเล็กน้อย แล้วเขาก็เริ่มทำงานในส่วนของตัวเองไปอย่างเงียบๆ

เครื่องเขาถูกยึดโดยแขกกิตติมศักดิ์...ดังนั้นเขาจึงยืนเครื่องของน้องพันซ์ใช้ทำงานแทน

แต่พอทำงานเริ่มมันมือก็ต้องไปกินข้าวซะแล้ว

......

.....

....

...

..

.

กริ๊ง!.... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

นายมะยมรับสายด้วยความแปลกใจ “สวัสดีครับ”...สุภาพไว้ก่อน

“คุณกับคุณศรไปพักทานข้าวกันก่อนเถอะ” คนที่โทรเข้ามาบอกเขา

“หัวหน้าทานไหนครับ? ไปด้วยกันมั้ยครับ?” นายมะยมถาม

“อืม...ไม่รู้เจ้าหนูเค้าจะอยากกินอะไร ช่างเถอะ พวกคุณไปเถอะ” เขาพูดรวบรัด

“วันหยุดร้านสะอาดๆ ไม่ค่อยมีเปิดนะครับ” นายมะยมเตือนหัวหน้าตัวเอง

“เอ้อ” เสียงอุทานเหมือนเพิ่งคิดออก “งั้นแค่นี้ครับ” พูดจบก็วางสายไป

ไม่ทันไรเขาก็ได้ยินเวียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา....ประตูเปิดออก พร้อมประโยคที่ว่า “เดี๋ยวผมถามเค้าก่อน”

หัวหน้าของเขาเดินเลยเขาไป... เขาเดินผ่านหลังของนายศร และนั่งยองๆ ลงข้างเก้าอี้ที่ลูกชายตัวน้อยของตัวเองกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่...

คนพ่อพูดอะไรสักอย่างนายมะยมไม่รู้ เห็นแต่ปากที่ขยับ...ทว่า คนลูกก็ไขข้อสงสัยของเขา “บะหมี่น้ำหมูแดงฮะ!” เสียงดังฟังชัด

นี่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นลูกหัวหน้า นายมะยมคงคิดว่าน้องหนูมีพ่อเป็นทหาร...แน่ๆ*0*

สักพัก...หัวหน้าก็ยืนขึ้น....เด็กน้อยลงมาจากเก้าอี้----พ่อเดินจูงลูกชายออกมา

นายศรผุดลุกขึ้น

นายมะยมจึงลุกจากเก้าอี้ที่โต๊ะน้องพันซ์แล้วเดินไปหาพวกเขา

“เอาร้านที่ไปกับไอ้กันนะ” นายศรบอกเพื่อนตัวเอง

“หัวหน้าทานได้มั้ยครับ ที่ร้านนั้นจะมีข้าวหมูแดงหมูกรอบ ส่วนก๋วยเตี๋ยวจะไม่มีลูกชิ้น มีแค่หมูแดงหมูกรอบกับหมูสับน่ะครับ” นายมะยมแจกแจงให้หัวหน้าฟังก่อนเดินทางไปยังร้านที่นายศรบอก

“ได้ครับ! มะ...คุณพ่ออุ้มนะ” หัวหน้าตอบรับและหันไปส่งมือหาลูกชาย

พอเด็กน้อยหยักหน้ายอม...คนเป็นพ่อก็อุ้มตัวลูกชายขึ้นมาวางบนท่อนแขนตัวเอง น้องหนูเอาสองมือโอบรอบคอคุณพ่อ....

จากนั้นเสียงเจื้อยแจ้วเล่าเนื้อหาของหนังการ์ตูนที่ตัวเองดูดังไปตลอดทาง

......

.....

....

...

..

.




ต่อ...reply #267



 

[เฉาก๊วย]

    

[ทิวลิปสีส้ม]

ฮ่าๆ อิโมตัวสุดท้ายมันอะไรกัน คนเขียนยกธงยอมแพ้แล้วเหรอคะ
อย่าเพิ่งท้อนะ โอ๋ๆ ปลอบๆ กอดให้กำลังใจ มะ...กอด
เป็นกำลังใจให้ค่ะ คนอ่านยังปักธงเชียร์นายมะยมลุ้นรักสุดกำลัง
เอิ๊ก...
ตอนนี้ไม่อยากบอกว่า รู้แล้วว่าเป็นใคร เท่าที่อ่านมา
หึหึ
รู้แล้วละว่าคนคนนั้นต้องเป็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
.
.
.
"น้องหนู" กร๊ากกกก อิบร้า!!!!!!!!!!! ฮ่าๆ
(รู้สึกว่าตั้งแต่อ่านเรื่องนี้จะด่าตัวเองด้วยคำนี้บ๊อยบ่อย )

ท่าทางจะเดาไม่ออกแล้วล่ะ จะใช่คุณหวงรึปล่านะ
รออ่านดีกว่า ค่อยๆ เดา ตื่นเต้นดี อิอิ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ตอนนี้เตรียมเปลือกทุเรียนพร้อมแล้วนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ้า
รอด้วยใจจดจ่อคนที่ 6 ค่ะ อิอิ
เห็นเขาจดจ่อกันเยอะดี เราเอามั่ง ฮ่าๆ

[Rafael]

เห็นรีบนแล้วสะท้อนใจ เอ๊ะ หรือจะเป็นอย่างที่ว่า กร๊ากกกก//โดนตบ
ยังลุ้นกับคนปริสนาของนายมะยมอยู่เรื่อยๆ
มันตัดออกได้บางส่วนแต่ก็ยังไม่รู้ว่าใครอยู่ดี
ได้โปรดออกมาเร็วๆเถอะ พรีสต์....

[Sye.B]

เอิ่ม พี่มะยมลองถามคนใส่ฮู๊ดนะครับว่า 'เป็นแฟนกันมั้ย?'
แล้วเค้าก็จะตอบกลับมาว่า -- ครับ
จะได้ไม่ต้องเป็นโสดหน้าหนาวววว มันหนาวเป็นสองเป็นสามเท่าของคนอื่นนน~~
แต่ปัญหามันอยู่ที่........เค้าเชียร์นายหัวหน้าภักดีพ่อมึงอ๊า!

จดจ่ออีกครั้ง

[CarToonMiZa]

คนเขียนสู้สู้
อย่าพึ่งยกธงขาว


บวกเป็ด

[sukie_moo]

จนถึงตอนรองสุดท้าย เราก็ยังไม่รู้จักเจ้าของเสียงกระซิบเลยเนี่ย

ป๋องชอบใครอ่ะ???

[kenshinkenchu]

คิดมาตลอดว่าหัวหน้าเมะ แต่พอเจอมัดผมนี่รีบย้ายข้างให้เลย XD

[BaoBao]

ขณะที่ชายสามคนเดินตามกันมาจนถึงหน้าตึกสูง...ซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานของพวกเขา

“อยากกินไอติม” จู่เด็กน้อยก็บอกผู้ใหญ่

“เอาหวานเย็นหรือถ้วยครับ” ผู้เป็นพ่อถามลูกชาย

“หนูจะเอาโคน...สตอเบอรี่!” เด็กชายบอกสิ่งที่ต้องการ

“ผมฝากแกที พาไปรอข้างบนก็ได้” ผู้เป็นพ่อวางลูกชายลง และส่งมือเล็กๆ ให้กับชายอีกคนซึ่งยืนใกล้ๆ กัน

“ป๊ะ น้องหนู ไปกับพี่นะครับ” นายมะยมรับมือเล็กๆ นั้นมากุมไว้ และพาเดินเช้าไปในตึก

......

.....

....

...

..

.

“ไม่เอา รอคุณพ่อก่อน” เด็กน้อยขืนตัวไม่ยอมเข้าไปในลิฟท์

“อ๊าว คุณพ่อให้ไปรอข้างบนนะครับ” นายศรบอกเด็กชายให้เข้าใจ

“ม่ายอาว....หนูจะรอคุณพ่อ” เด็กชายขืนตัวและสะบัดมือหลุดไปจากการกุมของนายมะยม

เด็กชายวิ่งซอยเท้าถี่ห่างไปจากที่ที่พวกเขายืนอยู่... พวกเขาวิ่งตามหลังเด็กชายไปทันที

นายมะยมวิ่งตามทันก่อนเพื่อนและอุ้มเด็กชายขึ้นมาอุ้มทันที... “รอในนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแหละ เนอะ”

“ตรงโน้นอ่ะ หนูจะไปตรงโน้น” เด็กชายชี้ไปที่ประตูใหญ่ของตึก

“ครับ ครับ” นายมะยมตามใจเด็กน้อย และพากันไปยืนรอพ่อของเด็กน้อยตรงจุดที่เด็กชายชี้บอก

......

.....

....

...

..

.

“น้องหนู วันหลังอย่าวิ่งหนีพี่แบบนี้นะ เดี๋ยวคนไม่มีดีจับตัวไปน๊า” นายมะยมรอจังหวะสอนเด็กน้อย

“อื้ม!” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ

“เนี่ย ถ้าเมื่อกี้พี่เค้าจับกนูไม่ทัน หลงทางเลยนะ!” นายศรขู่เด็ก

“หนูมีอันนี้” เด็กชายล้วงเข้าไปในคอเสื้อ ถุงผ้าขนาดเท่าฝ่ามือถูกดึงออกมา.... นายศรขมวดคิ้วแล้วขอดูของข้างใน

“ฮะ” เด็กน้อยยอมให้ดู

......

.....

....

...

..

.

กระดาษแผ่นหนึ่งถูกใส่ไว้ในถุงพลาสติก...แจ้งชื่อที่อยู่และเบอร์ติดต่อของพ่อแม่เด็กไว้อย่างละเอียด....พร้อมรูปที่ถ่ายด้วยกัน 4 คน...พ่อ แม่ ลูกชาย ทารก

“น้องหนูมีน้องด้วยเหรอครับ?” นายมะยมแปลกใจ...ไม่เคยรู้เลยว่าหัวหน้าจะมีลูกสองคน

“น้องสาวฮะ น้องเพิ่งเกิด” เด็กชายบอกพี่ๆ

“แล้วน้องไม่มาหาคุณพ่อเหรอครับ” นายศรถาม

“น้องอยู่โรงบาลฮะ...คุณแม่พาน้องไปหาคุณหมอ” เด็กชายส่ายหน้าและตอบคำถามของพี่ๆ

“น้องเป็นอะไรเหรอครับ” นายมะยมถามด้วยความนึกกังวล ภาพในรูปถ่าย เด็กชายดูไม่ได้โตไปกว่าที่เห็นในรูป ดังนั้นน้องสาวของเด็กน้อยน่าจะครบขวบหรือไม่ครบขวบดี...น่าสงสาร ป่วยตั้งแต่เด็ก

“น้องไม่สบายฮะ” เด็กชายตอบ

พ่อแม่คงบอกเด็กแค่นี้...มากกว่านี้บอกไปเด็กก็ไม่เข้าใจ

นายมะยมมองหน้าเพื่อน...เขาเห็นสีหน้าอึ้งๆ แฝงความเห็นใจ...ในตัวหัวหน้าของตัวเอง

ลูกคนเล็กไม่สบายขนาดแม่ต้องไปยู่ที่โรงพยาบาลด้วย... แต่งานก็ล้นมือและเร่งจนผู้เป็นพ่อไปดูลูกคนเล็กไม่ได้....น่าเห็นใจจริงๆ

......

.....

....

...

..

.

“คุณพ่อ!” เด็กชายร้องเสียงดังอย่างดีใจที่เห็นพ่อของตัวเองเดินเข้ามาในตึก

“อ้าว ทำไมมาอยู่กันตรงนี้ครับ” หัวหน้าถามลูกน้องของตัวเอง

“น้องหนูจะรอคุณพ่อครับ” นายศรบอกหัวหน้า

“ดื้อนะเรา จะฟ้องคุณแม่!” คนเป็นพ่อเอานิ้วชี้จิ้มที่แก้มลูกชายเป็นการคาดโทษ แต่ลูกชายหาได้สนใจไม่ เด็กน้อยร้องทวงจะเอาไอติมท่าเดียว

คุณพ่อบอกให้ไปกินข้างบน แต่ลูกชายไม่ยอมและโยเยเสียงดัง

“ให้แกถือกินก็ได้ครับหัวหน้า ขึ้นลิฟท์ไปแป๊บเดียวเอง” นายมะยมช่วยประนีประนอม

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์เลื่อขึ้นมาถึงชั้น 20

คนที่เหลือนอกจากพวกเขา 3 คนครึ่งออกไปกันหมด

ศรคุยเรื่องงานที่ทำค้างกับหัวหน้า...ให้เข้าใจก่อนที่จะขึ้นไปทำต่อให้เสร็จทันช่วงบ่าย

จู่ๆ ระหว่างที่ลิฟท์เลื่อนมาถึงชั้น 24 ไฟก็กระพริบและดับ!

......

.....

....

...

..

.

“กรี๊ด!” เด็กชายกรีดร้องที่ข้างหูของนายมะยม ซบหน้ากับซอกคอของเขา

นายมะยมกอดเด็กชายไว้แนบอก และตบหลังเด็กชายเบาๆ เป็นการปลอบใจ “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรนะ”

เพียงเสี้ยวนาทีจากนั้นไฟสำรองก็กระพริบและให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อยแก่ผู้ที่อยู่ในลิฟท์

หัวหน้าเดินไปที่แผงควบคุมและกดกริ่งฉุกเฉิน... เสียงตอบรับจากปลายทางดังขึ้นทันทีโดยไม่ต้องรอกันนาน

......

.....

....

...

..

.

10 นาทีต่อมาไฟก็ติด และลิฟท์ก็เคลื่อนต่อไปยังชั้นที่พวกเขาต้องลง

......

.....

....

...

..

.

“อ้าว ทำเสื้อพี่เค้าเปื้อนเลย!” เดินออกมาจากลิฟท์ หัวหน้าเตรียมจะเอาลูกชายไปอุ้มต่อ เด็กชายที่ก้มหน้าเลียไอติมโคนเงยหน้ามามองพ่อตัวเองแบบงงๆ

ไอติมโคมในมือของเด็กชายแปะอกเสื้อของนายมะยมจนเปื้อนเป็นวงใหญ่

“ฮ่าฮ่าฮ่า...สงสัยตอนตกใจที่ไฟดับ ไม่เป็นไรครับ ไปล้างก็ไม่เป็นรอยแล้วครับ” นายมะยมบอกอย่างอารมณ์ดี

“น้องหนูขอโทษพี่เค้าสิครับ” พ่อบอกลูกชาย

“ขอโทษฮะพี่” เด็กน้อยหันหน้าเบ้ๆ ที่ถูกคุณพ่อดุไปบอกนายมะยม

“ไม่เป็นไรครับ” นายมะยมยิ้มและแอบหอมแก้มเด็กที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ “ไปดูการ์ตูนนะ เดี๋ยวค่อยเล่นกันต่อ” ....นายมะยมวางเด็กชายลง ปล่อยให้เขายืนด้วยตัวเอง “ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ”

“ถ้ามีรอยเดี๋ยวผมชดใช้ตัวใหม่ให้ครับ” หัวหน้าบอกเขา

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง เสื้อถูกๆ ครับ” นายมะยมยิ้มด้วยความจริงใจ

หัวหน้าพยักหน้ารับรู้ และยื่นมือไปหาลูกชาย ... เด็กน้อยเดินไปหาพ่อ และให้พ่อจูงเดินไปยังออฟฟิศ

“งั้นกูเข้าไปก่อนนะ” นายศรบอกและเดินตามหัวหน้าไป

นายมะยมรับคำในลำคอ และเดินแยกไปยังห้องน้ำชาย

......

.....

....

...

..

.

บรรยากาศสงบเงียบของห้องทำงาน มีเพียงแค่เสียงจากหนังการ์ตูนที่ดังให้ได้ยิน

นายมะยมเดินไปยังโต๊ะทำงานของน้องพันซ์ เขาผิดสังเกตุอะไรสักอย่าง... เขามอง “มัน” และเดินกลับไปหาเพื่อน

“ถุงนั่นอะไรวะ?” นายมะยมถามเพื่อนพลางชี้ไปยังถุงพลาสติกหนึ่งซึ่งวางอยู่กลางโต๊ะของน้องพันซ์

“หือ?” นายศรละสายตาจากหน้าจอ และชโงกหน้าไปดูตำแหน่งที่เพื่อนชี้ก่อนจะบอกว่า “ไม่รู้ว่ะ กูไม่ทันสังเกต”

“เหรอ” นายมะยม...หมดความสงสัย

เขาเดินกลับไปยังที่เดิม เอาถุงใบนั้น ไปวางบนตู้เหล็กที่อยู่ข้างๆ...และเริ่มทำงานของตัวเองต่อไป

......

.....

....

...

..

.

อะไรของใครก็ไม่รู้ มีโน้ตเขียนบอกก็ไม่... อาจมีคนเอามาให้น้องพันซ์ก็ได้-----เหตุนี้นายมะยมจึงเอามันวางในจุดที่น้องพันซ์จะเห็นง่ายๆ

......

.....

....

...

..

.

เข็มนาฬิกาเดินมาถึงเลข 4.... หันหน้าออกมาบอกศรและนายมะยมให้กลับไปกันได้

แต่งานก็พวกเขาเล็งไว้ยังไม่ยุบเท่าที่ควร พวกเขาจึงทู้ซี้อยู่ต่อจนสองทุ่มถึงค่อยกลับ

......

.....

....

...

..

.

“หัวหน้า ผมปิดคอม ปิดไฟข้างนอกแล้วนะครับ” นายมะยมโทรเข้าไปบอก

“ครับ ขอบคุณ น้องหนูตื่นรึยังครับ?” หัวหน้าถาม

“ยังครับ ให้พาไปนอนในห้องมั้ยครับ?” นายมะยมมองเด็กชายที่นอนหลับปุ๋ยบนโต๊ะเรียงเอกสารซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ เครื่องถ่ายเอกสาร... โดยมีหมอนและผ้าห่มประจำตัวหนุนและคลุมไว้อย่างเรียบร้อย

“ไม่เป็นไรครับ” พูดจบปุ๊บสายก็ถูกวางลง
นายมะยมลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินไปหาเพื่อนเพื่อจะเอากระเป๋า...ประตูห้องก็เปิดมาพอดี หัวหน้าเดินไปอุ้มลูกชายตัวเองเข้าไปในห้อง

นายมะยมเดินไปรับกระเป๋าจากเพื่อนและบอกลาหัวหน้าตัวเองอย่างพร้อมเพรียง “กลับก่อนนะครับ หัวหน้า”

“คุณลืมของรึเปล่า?” คนที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องเอ่ยถาม

นายมะยมและนายศร---ไม่เข้าใจ

“ไม่นี่ครับ” นายศรบอก

“ถุงนั่น-----” หัวหน้าพูดพลางพยักเพยิ่นหน้าไปที่โต๊ะของน้องพันซ์

“อ๋อ ถุงนั่นอ่ะ ไม่รู้ของใครครับ” นายมะยมบอก

“อย่าวางทิ้งไว้แบบนี้ครับ เดี๋ยวหนู แมลงสาปจะมากินเละเทะห้องเปล่าๆ... ช่วยจัดการด้วยนะครับ” พูดจบหัวหน้าก็เดินหายเข้าไปในห้อง

นายมะยมพยักเพยิ่นหน้าให้นายศรหิ้วถุงนั้นมาและพากันเดินออกจากออฟฟิศ

“ที่มึงถามกูน่ะเหรอ?” นายศรถามเมื่อเดินออกมาจากแผนกแล้ว

......

.....

....

...

..

.

ระหว่างที่ลงลิฟท์มา

พวกเขาแวะมาลงยังชั้นที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทของเพื่อนสนิทในก๊วน...งานแบบของนายต้นไม้ มักอยู่ทำงานกันจนดึก... เลยเที่ยงคืนไปถือเป็น----ปกติ

อันที่จริงนายศรบอกว่าของกินดูปลอดภัยและกินได้ แต่นายมะยมไม่ยอมกินท่าเดียว... ตัวนายศรเองก็ไม่ชอบของหวาน สุดท้ายขนมปังที่ไม่มีที่มานั้นจึงถูกส่งต่อไปให้---นายต้นไม้

......

.....

....

...

..

.









































ต่อ...reply #269

คำที่แปดมันยาวมากเลยซาร่า

[Salome]

ลุ้นๆ จนหมดแรงแล้ว คนแต่งจ๋า เอาตอนหวานๆหลังจากเปิดตัวบุคคลปริศนามาเซ่นด้วยนะ
จนเพื่อนศรเขามีฟามสุขไปแล้ว อิบุคคลปริศนาก็ยังไม่เปิดตัวอยู่นั่นแหละ
รักนะแต่ไม่แสดงออก ใครเขาจะไปรู้ยะ ปล่อยน้องมะยมเขาเหงาใจอยู่ได้
คนแต่งจ๋าอย่าเพิ่งถอดใจนะตัวเอง เห็นอิโมแล้ว คนอ่านใจเสีย
เค้าชอบทุกเรื่องที่คุณแต่งเลยนะ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมเดินนำชายจากเมืองจีนสองคนเข้าไปยังสถานเริงรมณ์แห่งหนึ่ง

เมื่อช่วงเช้าตรู่ของวันนี้นายมะยมเอารถตู้ของบริษัทมารับลูกค้าไปเที่ยวทะเลเมืองชล มื้อเที่ยงเขาพาคุณหวงและผู้ติดตามอีกสองคนไปทานอาหารทะเล... ช่วงบ่ายแก่เขาพาทุกคนกลับมายังโรงแรม

คุณหวงบอกว่า ทานมื้อเย็นให้ดึกหน่อยแล้วขอรบกวนให้พาผู้ติดตามสองนายไปลงอ่าง... ส่วนคุณหวงจะไปเดินเล่นในห้างใกล้โรงแรมเอง

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมออกมารออยู่ที่ร้านกึ่งผับแห่งหนึ่งใกล้ๆ บริเวณสถานเริงรมณ์แห่งนั้น... เขาเอามือถือสองเครื่องให้หนุ่มชาวจีนสองคนนั้นไว้แล้ว พร้อมบอกว่าหากจะกลับให้โทรมาบอก

อันที่ตริงอาตี๋สองคนนั้นชวนนายมะยมลงอ่างด้วยกัน แต่ก็นะ...มันไม่ใช่รสนิยมของนายมะยม นายมะยมไม่ใช่ดื่มนม----แต่บอกลูกค้าไม่ได้.... ‘แฟนผมเค้าไม่ชอบน่ะครับ ตามสบายนะครับ ผมรอได้’ ------ คำปฏิเสธจากนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

“ลุงไปนั่งในร้านด้วยกันมั้ยครับ?” นายมะยมชวนลุงสว่างที่มาทำหน้าที่โชเฟอร์ให้พวกเขาทั้งวันนี้

“ไม่ล่ะครับ ลุงขอนอนรอในรถดีกว่า จะได้พักสายตาด้วย” ลุงสว่างบอก

เขาก็ไม่ตื๊ออะไรลุงมากนัก เวลานี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว กว่าจะได้กลับโรงแรมอาจเลยเที่ยงคืน.... ให้ลุงได้พักบ้างก็ดี

นายมะยมจึงเดินเข้าไปในร้านกึ่งผับคนเดียว

บรรยากาศของเทศกาลคลุ้งไปทั่วทั้งร้าน.... ถึงฉลองอยู่คนเดียว แต่นายมะยมก็ไม่กระไรอย่างไร... ได้อยู่ท่ามกลางผู้คนที่ยิ้มแย้ม เขาก็รู้สึกดี----กว่าอยู่ในห้องคนเดียว..ลำพัง

......

.....

....

...

..

.

เที่ยงคืน

เสียงโห่ร้องและดนตรีบรรเลงเพลงประจำเทศกาล

นายมะยมโห่ร้องร่วมไปกับแขกที่อยู่ในร้าน

แขกที่เป็นชาวต่างชาติจูบและแสดงความรักกันอย่างเปิดเผย.... นายมะยมดูแล้วต้องอมยิ้มตาม


......

.....

....

...

..

.

สิ้นเสียงอึกทึก... จังหวะของเพลงก็เปลี่ยนมาเป็นทำนองที่ช้าชวนให้เคลิ้มไหว

......

.....

....

...

..

.

ผู้มาใช้บริการต่างจับคู่กันไปเต้นสโลว์ซบ.... ความหวานอบอวลร้านแห่งนี้อีกคำรบ

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมสั่งเครื่องดื่มแก้วที่สี่กับบริการชาย

สักพักบริกรชายก็เดินกลับมาพร้อมแก้วสองใบและจานเล็กๆ หนึ่งอัน...บริกรวางมันทั้งหมดลงที่โต๊ะของนายมะยม

“น้อง พี่สั่งแค่นี้นะครับ พวกนี้ไม่ใช” นายมะยมเสือกจานเค้กหน้าตาน่ากินและเครื่องดื่มสีสวยเข้ากับบรรยากาศคืนพนักงาน

“มีคนฝากมาให้ครับพี่” บริการชายบอก

“ไม่เอาอ่ะครับ พี่ไม่รู้จักใคร” นายมะยมถือมากเรื่องการรับของจากคนอื่นในที่ที่ไม่คุ้นเคย แถมเวลานี้เขามาคนเดียวด้วย.... เหตุร้ายเกิดได้ด้วยความคิดน้อยของ.....ตัวเองเสมอ

“แต่ผมรับออเดอร์มาแบบนี้” พนักงานทำหน้าอึกอักชวนน่าสงสาร....

“โอเค ไม่เป็นไรครับ พี่รับไว้” นายมะยมตัดปัญหา---- รับไว้แต่เขาจะไม่กินก็ได้

“ครับ อ้อ คนที่ฝากมาฝากบอกว่า... You may not have known how I much love you.
” บริการชายพูดประโยคที่ถูกฝากบอกมาอย่างชัดถ้อยคำ แม้สำเนียงจะแปล่งไปบ้าง แต่เขาก็ฟังเข้าใจ

“ใครครับ? ชี้สิ” นายมะยมเริ่มสนใจ

“เค้าไม่ให้บอกครับ” บริกรบอกเขา

“แล้วรู้รึเปล่าที่ตัวเองพูด หมายถึงอะไร” นายมะยมถามย้ำกับพนักงาน

“รู้ครับพี่ ผมพอฟังภาษาอังกฤษออก” บริการยืนยันด้วยรอยยิ้ม.... เหตุแบบนี้เกิดบ่อยในที่แบบนี้ อีกทั้งตำแหน่งที่ตั้งของร้านกึงผับแห่งนี้ ผู้มีใช้บริการเกินกว่าครึ่งดูจะเป็นคนต่างชาติ พนักงานในร้านจึงควรที่จะฟังภาษาสากลออก และพูดได้บ้างตามสมควร

“งั้นก็ชี้สิครับ พี่คาใจนะ” นายมะยมไม่ยอม

“บอกไม่ได้จริงๆ ครับพี่ แต่หน้าตาไว้ใจได้ครับ” บริการเจอกับนายมะยมครึ่งทาง

“ผู้ชายผู้หญิง?” นายมะยมยังไม่ยอม

“ผู้ชายครับ หน้าตาดีนะพี่ ตอนจะลับบ้านก็มองหลังบ้างนะครับ อาจมีคนมองตามพี่อยู่ก็ได้” บริกรบอกทริคให้นายมะยม

นายมะยมหัวเราะร่า...และกล่าวขอบคุณกับข้อเสนอแนะของอีกฝ่าย ดูท่าเขาคงไม่ใช่คนแรกและคนเดียวที่บริการชายคนนี้ต้องมาเป็นพ่อสื่อให้

......

.....

....

...

..

.

“You may not have known how I much love you.” นายมะยมทวนคำที่ได้รับมาด้วยหน้าที่อมยิ้ม “เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะมารักอะไร”…..

......

.....

....

...

..

.

ถึงเชื่อในรักแรกพบ..... แต่นายมะยมก็ไม่สะดวกที่จะรับไมตรีจากใครก็ไม่รู้ซึ่งเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

นายมะยมชอบที่จะเรียนรู้อีกฝ่าย ก่อนที่จะรับรักและบอกรักกับอีกฝ่าย

อายุและประสบการณ์สอนให้นายมะยมไม่ผลีผลามเดินเข้าไปใน ‘ตกหลุมแห่งความรัก’ แบบง่ายๆ เหมือนสมัยวัยรุ่น

......

.....

....

...

..

.

เวลานี้เขาต้องการคนที่จะอยู่เคียงข้างกัน....ตลอดชีวิต

ไม่ใช่ ‘แฟน’ หรือ ‘ใครสักคน’

......

.....

....

...

..

.

ดังนั้น เขาจึงนั่งเฉยๆ ไม่แตะเครื่องดื่มและขนมเค้กที่อีกฝ่ายส่งมาให้

เขานั่งเล่นต่ออีกครึ่งชั่วโมงได้ อาตี๋สองนายโทรมาตามเขา นายมะยมจึงลุกออกไปจากร้านแห่งนั้น

......

.....

....

...

..

.

ตอนที่เขาเดินพ้นประตูมาแล้ว เขาเหลียวหลังไปดูภายในร้าน----ตามที่บริการคนนั้นแนะนำ

......

.....

....

...

..

.

ไม่มีสายตาของใคร…ที่มองมาทางเขา

......

.....

....

...

..

.

มีเพียงเสียงเพลงหนึ่งที่นายมะยมชอบ...เป็นการส่วนตัว

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดิมฮัมเพลงนั้นไปยังสถานเริงรมณ์ที่ห่างจากกันระยะหนึ่ง

......

.....

....

...

..

.

โดยไม่รู้เลยว่า มีเจ้าของสายตาคู่หนึ่งซึ่งยืนอยู่ในมุมมืดของสวนด้านหน้าของร้านกึ่งผับแห่งนั้นเคยจ้องมองตามเขา--ในทุกอากัปกริยา

เจ้าของสายตาคู่นั้น ถอนหายใจยาว…. สิ่งที่ถูกส่งไป อีกฝ่ายไม่แตะเลยสักนิด

......

.....

....

...

..

.

ไม่เหนือความคาดหมายของเจ้าของสิ่งนั้น

......

.....

....

...

..

.

รองเท้าหนังเดินพาร่างของชายที่สวมกางเกงยีนส์สีหม่นเช้าไปยังลานจอดรถซึ่งอยู่หลังร้าน

......

.....

....

...

..

.

รถยนต์สีบอร์นเทาคันหนึ่งถูกขับออกมาจากร้านแห่งนั้นและมุ่งไปยังทิศทางซึ่งตรงกันข้ามกับทางที่นายมะยมเดินไป

......

.....

....

...

..

.

มือที่จับพวงมาลัยเคาะนิ้วไปตลอดทาง----เขากำลังครุ่นคิด

......

.....

....

...

..

.

รถมาจอดที่หน้าสวนหย่อมเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ผู้ที่ขับรถเดินออกมาจากรถ และเดินตรงเข้าไปในตัวตึกซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกัน

เขาไม่ได้รอลิฟท์ เขาเดินขึ้นบันได

......

.....

....

...

..

.

รองเท้าหนังพาชายหนุ่มที่สวมกางเกงยีนส์สีหม่นมายังชั้น 5 โดยที่ร่างนั้นไม่มีอาการหอบเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

......

.....

....

...

..

.





ต่อ...reply #273