หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[Rafael]

ที่แท้ก็นายมะยมนี่เอง
เฮ่ยๆ อย่าเพิ่งตกลงปลงใจเสะ
ยังมีพ่อหนุ่มกระซิบนั่นอยู่อีกคนนะ

[malula]

สงสารน้องกัส
สงสารศร
สงสารมะยม
ไม่สงสารคนแอบมองคนนั้น เพราะคงมีความสุขกับการได้แอบต่อไป

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ....“รอผมก่อนได้มั้ยครับ?”

“ได้สิครับ...นานแค่ไหนพี่ก็รอได้ สัญญากันนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า พลางยกนิ้วก้อยขึ้นมา

นิ้วก้อยที่มีขนาดเล็กกว่ายกขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยที่มีขนาดใหญ่กว่า...เพียงหลวมๆ


......

.....

....

...

..

.

สำหรับชายหนุ่ม-----สัญญา...ถึงแม้เลื่อนลอย แต่ก็ยังดีกว่าคว้าลม


......

.....

....

...

..

.

สำหรับเด็กหนุ่ม----สัญญานั้น...มีแต่เลื่อนลอย เขาเพียงแค่ประวิงเวลา

พี่มะยมที่แสนใจดี เขาไม่อยากทำให้พี่มะยมเสียใจ... แต่เวลาที่เขายื้อไว้นี้ ขอให้พี่ศรรีบทำอะไรสักอย่าง....

หากไม่เช่นนั้นแล้ว หากเมื่อเขาสามารถหักใจจากพี่ศรได้แล้ว...เมื่อถึงเวลานั้น หัวใจของเขาจะมิอาจมองข้ามคนอย่างพี่มะยมได้เลย


......

.....

....

...

..

.

หักใจจากพี่ศร.... พูดได้แต่ทำยาก

แม้ขณะนี้...ขณะที่เขามีคนแสนดีและสามารถฝากหัวใจเอาไว้ด้วยได้มาอยู่ตรงหน้า...

เขากลับยังปฏิเสธทางอ้อมกับอีกฝ่ายได้ในทันทีโดยไม่เสียเวลาคิดเสียด้วยซ้ำ

ไม่เข้าใจเลยความรัก...ทำไมมันถึงยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้

......

.....

....

...

..

.

พี่มะยมขอสิ่งแทนคำสัญญา

กัสไม่มีสิ่งอื่นตอบแทน “ใจ” ที่พี่มะยมมีให้ตัวเอง

กัสปล่อยอารมรณ์และความรู้สึกของตัวเองไปตามแต่พี่มะยมจะชักพา

......

.....

....

...

..

.

รักแรกของกัส...เขามอบให้พี่ศร

จูบแรกของกัส...เขามอบให้พี่มะยมที่แสนดี

ครั้งแรกแห่งสัมผัสเร่าร้อนของคลื่นอารมณ์...เขายินดีให้มันกับพี่มะยม...แทนคำสัญญาที่จะไม่มีวันเป็นจริง

แทนคำขอบคุณกับความรู้สึกที่ดียิ่งซึ่งพี่มะยมมีให้แก่....ตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

พี่มะยมสอนจูบให้แก่ผม... จูบที่นุ่มนวล จูบที่จักกะจี้หัวใจ และจูบที่กระพรือแรงปรารถนา

......

.....

....

...

..

.
พี่มะยมสอนให้ผมรู้ว่า จุดไหนของตัวเองที่เป็นจุดอ่อนไหวง่าย...

ริมฝีปากของพี่มะยมซึ่งพรมจูบไปทั่วทั้งร่างที่เปลือยเปล่าของผม มอบความสุขที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนแก่ผม

ผมยังคงรับรู้ถึงสิ่งเหล่านี้ด้วยดวงตาที่ชุ่มน้ำและหัวใจที่ปวดร้าว

......

.....

....

...

..

.

จวบจนกระทั่ง ขณะที่เรียวนิ้วของพี่มะยมกำลังจะรูดรั้งกางเกงชั้นในของผมออกไปนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ผมยังคงล่องลอยและไม่อาจขยับเขยื้อนได้

ผมอยากเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองเอาไว้... แต่ไม่อาจทำมันได้ด้วยมือตัวเอง ฤทธิ์ของน้ำเมายังคงครองสติของผมไว้ ฤทธิ์ของความปรารถนาครอบงำการเคลื่อนไหวของผม...ให้นอนรอแค่สัมผัสจากคนอื่น

พี่มะยมผลุดลุกขึ้นไปทันทีที่มีเสียงเคาะประตู

ผมหลับตา...ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป

ขณะที่ผมกำลังจะหลับ...ไปอีกครั้ง ผมได้ยินเสียง-----พี่ศร

เสียงดุกระด้างที่ดังขึ้นก่อนที่ผมภาพตรงหน้าผมจะดำมืดลง...... “มึงแลกห้องกับไอ้ไม้ทำไม?!”

......

.....

....

...

..

.






ต่อ...reply #216

[Rafael]

เอาแล้วไง
ลุ้นๆ ตอนต่อ

[posh]

ไม่ใครก็ใคร รีบ ๆ ทำอะไรหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวมันจะวุ่นไปหมด

[yeyong]

ลุ้นจนเครียดดด
มีแต่รักข้างเดียวทั้งนั้น
สุดท้ายใครจะสมหวังเนี่ย

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นายศรกระชากแขนเพื่อนแล้วดึงออกมานอกห้อง “มึงคิดจะทำอะไร?! น้องมันยังเด็กอยู่นะ”

“ไม่เด็กแล้ว กัสโตจนรักคนอื่นเป็นแล้ว มีแต่มึงล่ะที่โตแต่ตัว!” นายมะยมทำเสียงดูแคลนใส่เพื่อนสนิท

......

.....

....

...

..

.

คำว่า “เพื่อนสนิท” หมายถึง....คนที่เราถูกคอและคุยกันได้ทุกเรื่อง คนที่สามารถเล่นกันได้แรงแค่ไหนก็ได้ คนที่สามารถทะเลาะกันแรงแค่ไหนก็ได้ คนที่ไม่รู้สึกเสียหน้าเลยหากจะบอกว่าขอโทษแล้วเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันใหม่ คนที่เราเชื่อใจ ไว้ใจ และมีความรู้สึกจริงใจให้เสมอ คนที่เราอยากดูแล และคนที่เรายอมให้ดูแลเรา

......

.....

....

...

..

.

ศรเป็นทุกอย่างในความหมายที่มะยมคิด... ศรเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากที่สุดของมะยม

เพื่อนที่แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่!

......

.....

....

...

..

.

สายตาแข็งกร้าวของนายมะยมจ้องตากับเพื่อนสนิท

“อย่ามาทำเป็นหึงกู!” นายมะยมกัดฟันพูด

นายศรบอกเพื่อนด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ “กูแค่อยากให้มึงจริงใจกับน้องมัน ไม่ใช่ทำเล่นๆ ด้วย”

นายมะยมยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้ที่หน้าอกตัวเอง “หากคนอย่างกูไม่เรียกว่าจริงใจ แล้วคนอย่างมึงกูเรียกว่าพญามารได้มั้ย?”

ศรย่นคิ้ว “มึงมาว่ากูทำไม? กูแค่มาเตือนมึงเฉยๆ นะ”

“กูไม่ได้บังคับใคร? กัสเค้ายอมให้กูจูบเอง" นายมะยมแสยะยิ้มอย่างคนมีชัย "กูถามหน่อยเหอะ! มึงไม่ใช่พ่อใช่แม่เค้า แล้วมึงจะห่วงอะไรเค้านักวะ?”

หน้าเรียบตึงของเพื่อน คนที่ไม่รู้จักอาจแค่รู้สึกว่าน่ากลัว หน้าดุ... แต่สำหรับเพื่อนสนิท หน้าเรียบตึงและนิ่งของศรเวลานี้ หมายถึง------โมโห ขัดใจ

“มันอายุเท่าน้องกู มันยังเด็ก มึงไม่ควรทำอะไรที่ชิงสุกก่อนห่าม” นายศรพูดเสียงเข้มโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน

“มึงหึงมากกว่าละมั๊ง?” มะยมแหย่เพื่อน

“ไม่ใช่!” สะบัดเสียงห้วน

“แล้วมึงโมโหกูทำไม?! ใช่ว่ากูไม่เคยกินเด็กมาก่อน มึงเป็นอัลไซเมอร์หรือมึงชอบน้องกัสกันแน่!” นายมะยมข่มและรุกต่อ

“มึงหยุดคิดไปเลย! กูปฏิเสธไปแล้ว! มันนานแล้ว!” ศรฮึดฮัด

“แต่น้องเค้ายังรักมึงอยู่!” มะยมกัดฟันบอกอีกฝ่าย

“แต่กูไม่ได้รัก!” ศรพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“ถ้ามึงเป็นเพื่อนกู มึงมาแข่งกันกูแบบแฟร์ แฟร์” นายมะยมยื่นข้อเสนอไปแบบตรงๆ

“มึงเป็นเพื่อนรักกู กูจะไม่มีวันทรยศเพื่อนตัวเองเด็ดขาด!” ศรยื่นคำขาดด้วยเช่นกัน

“มึงพูดอะไร? ทรยศอะไร? มึงคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย?!” นายมะยมขวดคิ้วจนเป็นปม

“อย่ากิ๊กกับเด็กที่ไอ้ยมมันจีบอยู่...พวกกูทำแบบนี้มาตลอด” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากมุมมืดของพุ่มไม้

นายต้นไม้เดินหน้าเครียดมาทางที่ศรและมะยมยืนเถียงกันอยู่...พอนายต้นไม้พ้นออกมาจากความมืดร่างของคนอีกสองคนก็เดินตามหลังมา

ไม่ใช่ว่านายมะยมหน้าตาไม่ดี ไม่มีเสน่ห์...แต่หากเทียบกับเพื่อนในก๊วนแล้ว เขาดูด้อยที่สุดก็เท่านั้น

กระนั้นเพื่อนๆ ก็ยังแคร์ความรู้สึกของนายมะยม... ไอ้ยมมันเป็นคนดี มันวิ่งหาความรักมาตลอด และเพื่อนๆ ก็อยากให้มันเจอกับความรักที่มันเสาะหา...เสียที

ปรบมือข้างเดียว...ไม่ดัง--- ด้วยเหตุนี้เพื่อนๆ จึงตั้งสัญญานี้ขึ้นมาในกลุ่ม

ตลอดเวลาสัญญาถูกนำไปใช้โดยดีมาตลอด....เพราะไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เพื่อนๆ ในกลุ่มจะหลงชอบเด็กที่ไอ้ยมกำลังจีบ

เพราะไม่เคยมีเลยสักครั้ง... ไอ้ศรมันถึงได้คิดป่วงๆ ได้ถึงป่านนี้

“ไอ้ศร ถึงเราเคยให้สัญญากันไว้แบบนั้น แต่หากมึงชอบน้องเค้าด้วย มึงก็ควรทำตามที่ไอ้ยมมันบอก” นายกันบอกพวกเขาด้วยสีหน้าครุ่นคิดและเป็นกังวล

“ไม่! กูจะไม่มีวันผิดสัญญา” นายศรยังไม่ยอม

พลั๊ก! ------ หมัดหนึ่งลอยลิ่วไปยังโหนกแก้มของคนที่ยังไม่ยอม....“ไอ้เหี้ย! สัญญาของพวกมึง กูไม่รับรู้ กูไม่ได้เป็นคนตั้งแม่งขึ้นมา! มึงหยุดบ้าซะที เอาใจจริงมึงมาพูดกับกูเดี๋ยวนี้!”

นายมะยมกัดฟัดกรอด...เขาโมโหกับความบ้าของเพื่อน ความคิดวายป่วงแค่นี้ ทำให้น้องกัสมีน้ำตาแค่ไหน....มันเคยรู้บ้างไหม?

ทุกวันนี้น้องก็ยังร้องไห้ ทำไมเขาจะไม่รู้ แต่ไม่อยากทัก เพราะน้องตั้งใจและพยายามด้วยตัวเองอยู่ เขาจึงคอยเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ


......

.....

....

...

..

.

นายมะยมยังคงตามไปต่อยศรที่ยืนนิ่งให้ต่อยเฉย...ไม่โต้ตอบ และไม่รับปากว่าจะแข่งกับนายมะยม

การกระทำเช่นนี้ยิ่งทำให้นายมะยมโมโหหนัก...

ไม่เคยโกรธเพื่อนคนนี้มากขนาดนี้ แต่วันนี้เขาอยากเอาเลือดปากมันออก อยากให้มันซื่อสัตย์กับความรู้สึกแท้จริงของมัน อยากให้มันแฟร์กับทั้งเขาและน้องกัส

......

.....

....

...

..

.

มันจะสำนึกบ้างมั้ย?....ก็ไม่รู้!

......

.....

....

...

..

.




ต่อ...reply #220

[Rafael]

โห่ย จากเรื่องสบายๆมันดราม่าขึ้นทุกที
แล้วจะลงเอยกันยังไงล่ะเนี่ย

[yeyong]

เอ็นดูศรนะเนี่ย

[ทิวลิปสีส้ม]

เอาล่ะนะ
แล้วอิฉันก็เศร้าไปตามระเบียบ จากที่เคยฟินก็เหลือแต่ฟีบ
เก็บของกลับบ้านแล้วนั่งช้ำใจ
เอาวะ!!! ตามเชียร์ความรักของนายมใยมต่อไป บทนี้มะยมเท่อ่ะ
ศรแกป๊อดเกินไปแล้ว น้องมันยังกล้ากว่าแกอีกนะ ดูเด้
ปรับความเข้าใจและเคลีย์ให้จบๆ ไปซะ ฉันอยากอ่านเรื่องของมะยมกับนายกระซิบต่อ
แกไม่ใช่นายกระซิบก็ไปไกลๆ เลยไป๊ ฮือ
... เศร้า

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.




แสงแดดสาดส่อง....เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น---อีกครั้ง

ชายหนุ่มที่สวมรองเท้าผ้าใบ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวเก่าๆ เดินถือถุงต้มเลือดหมูขึ้นมาบนห้อง... ต้นตำลึงที่ระเบียงงอกงามด้วยแสงแดดของฤดูหนาวซึ่งไม่ควรถูกเรียกว่า “หนาว”

เขาสวนกับเพื่อนวิ่งอยู่หน้าตึกของหอพักตอนราวๆ หกโมงเช้า

เขามองตามหลังของเพื่อนวิ่งไปด้วยความประหลาดใจ

ปกติหากเป็นเวลานี้ เขาอาจได้เดินเข้าตึกมาพร้อมกับเพื่อนวิ่ง...แต่วันนี้แปลก เพื่อนวิ่งไม่วิ่งเข้ามาในหอ แต่วิ่งไปทางตลาด

นายมะยมไม่ได้สนใจหาคำตอบต่อ... เขาหันหน้ามาและเดินเข้าไปในหอพัก

นายมะยมเดินเข้าไปในห้อง เขาวางถุงต้มเลือดหมูไว้ จากนั้นจึงเอากะละมังไปเด็ดใบตำลึงมาขยุ้มหนึ่ง....เขาเอามันเติมลงไปในต้มเลือดหมูที่ตัวเองซื้อมา

วันนี้วันเสาร์...เขาจึงนั่งกินข้าวเช้าไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน

พอกินข้าวไปได้ครึ่งหนึ่งเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น.... เขาหันไปมองหาที่มาของเสียง เพราะจำไม่ได้ว่าตัวเองวางมันไว้ที่ไหน

เขาเดินที่เตียงนอน และยกหมอนสองใบขึ้นมา... เจอแล้ว!

เขาดูชื่อของสายที่โทรเข้ามา...น้องกัส----ชื่อเปลี่ยนเพราะฐานะเปลี่ยน

“ครับ” เขากรอกรับสาย

“พี่มะยม เดี๋ยวเอาผักไปให้นะครับ” กัสบอก

“ครับ?”

“เอ่อ....พี่ลงมาเอาด้านล่างได้มั้ยครับ? แหะแหะแหะ” เสียงเหมือนเกรงใจแต่ก็ยังต้องพูด

“ฮึ...ก็ได้! แต่ฝากบอกมันด้วยนะครับว่า มึงอย่าเผลอ!” นายมะยมแต่นเสียงอย่างหมั่นไส้และฝากบอกใครอีกคนที่น่าจะอยู่ด้วยกันกับกัสในตอนนั้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่บอกหรอก เดี๋ยวไม่ได้ไปยืมดีวีดีห้องพี่อ่ะ” กัสพูดทั้งที่หัวเราะร่วน “เจอกันที่สวนหย่อมนะครับ สักพักนึง”

ไม่คิดว่าตัวเองจะทำมันได้

ไม่ใช่ว่าชอบกัสน้อยลง แต่วันนั้น...แค่เกิดรู้สึกว่า “ต้องรักให้เป็น” ... เมื่อรักใครสักคน เหนือสิ่งอื่นใดคือ.....

------

-----

----

---

--

-

แดดที่เคยเปรี้ยงปร้าง....จู่ๆ ก็มีเมฆดำเข้ามาครอบคลุม ลมกรรโชกพัดวูบไปทั่วทุกซอกซอย

คนที่เดินไปมาต่างรีบเร่งฝีเท้าของตัวเอง...ให้ไปสู่ที่หมาย เฉกเช่นเดียวกับชายสามคนที่สวมกางเกงเสล็คสีดำ

“ฝนหลงฤดูแน่เลยว่ะ” นายกันบอกทันทีที่พวกเขาสามคนวิ่งมาจนถึงบริเวณภายในของตึกที่ทำงานแล้ว

“หวังว่าตอนเย็นมันจะหยุดนะ กูไม่อยากเปียกฝนกลับบ้านเลยว่ะ” นายมะยมบ่นหุบ

“อ๊ะ!” เสียงคนคนสุดท้ายในสามคนดังขึ้น ดึงความสนใจของเพื่อนทั้งสองไปในทันที

สายตาของคนที่ร้องอุทานมองเลยไปยังด้านนอก นายมะยมเห็นตัวคนคนหนึ่งที่คุ้นเคย... เขารีบเดินไปหาคนที่ยืนมองบรรยากาศภายนอกของตึกด้วยสีหน้าเป็นกังวล

นายมะยมเดินไปใกล้แล้วเอามือไปวางบนบ่าของคนคนนั้น... “ไม่เจอกันนานนะครับ น้องกัส”

คนที่ถูกเรียกชื่อรีบหันขวับมาหาและส่งยิ้มที่น่ารักน่าเอ็นดูให้นายมะยม “หวัดดีครับพี่มะยม บังเอิญจังเลย”

“ถ้าฝนไม่ตก พี่คงไม่มีโอกาสอีกเลยในชีวิตที่จะได้เจอกัส” นายมะยมพูดตรงๆ กับอีกฝ่าย

รอยยิ้มน้อยๆ คลี่คลาย “ผมยุ่งเรื่องสอบน่ะครับ วุ่นมากเลย ไหนจะเดินเรื่อง ไหนจะทำวีซ่า”

คำสุดท้ายจากน้องกัสสะดุดหูของนายมะยม เขาตกใจมากพอดู “วีซ่า กัสจะไปไหนครับ? กัสไม่ลงที่ที่เคยบอกพี่ไว้แล้วเหรอ”

กัสอยากสอบเข้ามหาลัยที่มีชื่อติดอันดับสี่ของประเทศ....นับว่าเป็นความท้าทายอย่างสูง แต่กัสก็มีพื้นฐานนิสัยที่ “มีความพยายามสูง” ติดตัว...เป้าหมายที่ไกลเกินเอื้อม แต่ในสายตาของนายมะยมแล้วเขาเห็นว่ากัสอาจสามารถไปถึงเป้านั้นได้ก็ได้

แล้วทำไม?....เปลี่ยน

“คือ...ผมชอบภาษานะพี่มะยม ยิ่งได้เรียนกับพี่ ผมยิ่งชอบ พ่อกับแม่เลยบอกว่า ให้ไปเรียนที่อเมริกาดีกว่าเรียนที่ไทย” กัสบอก

“แล้วกัสจะไปอยู่กับใครครับ? หอพักเหรอครับ?” นายมะยมเป็นห่วงสุดจิตสุดใจ

“เปล่าครับ กัสจะไปอยู่กับลูกของน้าน่ะครับ คุณน้าอรเค้าเป็นน้องสาวของแม่ผม น้าอรส่งลูกตัวเองไปเรียนที่นั่นตั้งแต่ชั้นมัธยมแล้วล่ะครับ” กัสอธิบายเพิ่ม

นายมะยมรู้สึกโล่งอกกับสิ่งที่ได้ยิน แม้ในส่วนหนึ่งของหัวใจยังมีความรู้สึก----ใจหายวาย

“คุยอะไรกันคร๊าบ?” นายกันที่เอาแขนคล้องคอนายศรถามทันทีที่เดินมาถึงตรงที่พวกเขายืนคุยกัน

“สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานเลยนะครับพี่ๆ” กัสยกมือไหว้สองครั้ง----พี่กันและพี่ศร

“มึงลาน้องกัสซะนะเว้ย เดี๋ยวน้องเค้าจะไปเรียนเมืองนอกแหละ คงได้เจอกันยากเนอะ” นายมะยมหันไปบอกเพื่อนตัวเอง และหันไปพยักเพยิ่นกับน้องกัส

“อ้าว ไปเรียนต่อเหรอครับ? ที่ไหนล่ะ?” นายกันถาม

“ครับ ที่อเมริกาครับ” กัสตอบ

“โห...ไม่ได้กลับง่ายๆ แน่ ไหนจะปูภาษา ไหนจะเตรียมตัว โห!...ขนลุกแทน” นายกันทำหน้าสยอง และพูดทิ้งท้ายว่า “พี่อวยพรให้เดินทางปลอดภัย เรียนสำเร็จได้เร็วๆ นะครับ ลูกผู้ชายต้องอดทนนะครับ”

กัสบอกมือไหว้รับพรและขอบคุณพี่กันไปในตัว “ครับพี่ ขอบคุณครับ”

“น่าห่วงนะเราน่ะ มีเมล์พี่นะ เมล์มาคุยกันได้ อย่าหายไปแบบก่อนหน้านี้อีกนะครับ” นายมะยมวางฝ่ามือลงที่หัวของน้องกัส และลูบเบาๆ

“ผมไม่ได้จะหายไป ผมยุ่งมากจริงๆ พี่มะยม” น้องกัสเถียงเล็กน้อย....ตรงข้ามกับความเป็นจริง

กัสตั้งใจหายหน้าไปจากพี่มะยมและตั้งใจที่จะไม่เจอกับพี่ศรอีก-----หักดิบแบบที่เคยตั้งใจเอาไว้ และเพราะเหตุนี้ เขาจึงรับข้อเสนอของน้าอรที่ว่า หากอยากไปเปิดหูเปิดตาก็ให้ไปเรียนและพักกับลุกของน้าอรได้

ต้นเดือนกุมภาพันธ์ของปีหน้า คือกำหนดที่กัสต้องออกเดินทางไป....

ไม่รู้ว่าควรเรียก “โชคดี” หรือ “ โชคร้ายที่” สามเดือนก่อนเดินทางเขาจะได้บังเอิญมาพบกับพี่มะยมและพี่ศร

“เอาเถอะ พี่ห่วงนะครับ แค่อยากรู้ว่าน้องสบายดีมีความสุขพี่ก็โอเคแล้ว” นายมะยมย้ำชัดถึงความประสงค์ของตัวเอง

ถึงทุกวันนี้ นายมะยมก็ยังรอ...ตามที่ได้ขอสัญญาเอาไว้

“ผมขอโทษ...จะไม่ทำอีกครับ” กัสยิ้มอย่างเอาใจ

“แล้วกัสจะไปไหนครับ ฝนจะตกแล้วนะ” นายกันเอ่ยถาม

“อ๋อ มาแลกเงินให้น้าอรน่ะครับ เมื่อกี้ว่าจะเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน แต่ฟ้ามันมืดมากเลยมาหลบดูสถานการณ์ที่นี่ก่อนน่ะครับ” กัสบอก

“อื้ม งั้นรีบไปเถอะครับ ก่อนฝนจะตกก่อน” นายกันบอก

“มึงไม่อวยพรให้น้องเค้าหน่อยเหรอ?” นายมะยมถามเพื่อนตัวเองที่เงียบเป็นเป่าสากมาโดยตลอด

“ก็เหมือนๆ พวกมันละ โชคดีละกัน” นายศรพูดด้วยหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ-----ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวของความใส่ใจ

......

.....

....

...

..

.





ต่อ...reply #222

[Rafael]

มาแบบนี้แสดงว่าเคลียร์กันลงตัวสินะ เฮ้ออ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ถึงจะเจ็บแต่การได้ประจักษ์แก่หัวใจและสายตาตัวเองว่า...ไม่ใช่คนในสายตาของคนคนนั้น---- สิ่งนี้ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของกัสขาดลงไป

......

.....

....

...

..

.

“งั้น ผมลาก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับคำอวยพร” กัสบอกมือไหว้พี่ทั้งสามอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

---- สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้

ตัดสินใจไว้แล้วว่า ก่อนไปจะไปหาพี่มะยมเพื่อบอกว่า...สัญญาของเราสองคนในคืนนั้นคงเป็นไปไม่ได้ และจะบอกให้พี่มะยมไม่ต้องรอ...

แต่ตอนนี้ความรู้สึกเสียใจมันมาจุกที่ลำคอ กัสพูดไม่ออกอีกแล้ว อยากไปจากที่ตรงนี้...เร็วๆ

เปรี๊ยง!!-------- เสียงฟ้าผ่าอย่างแรง ฟ้าแลบจนสาดเข้ามาภายในตัวตึก.... ส่องหัวใจที่ดำมืดของใครก็ไม่รู้ให้....รู้สึกตัว

เมื่อแผ่นหลังของกัสหันมาให้เขาทั้งสาม และเมื่อกัสเดินไปทางประตูใหญ่ซึ่งเป็นทางเข้าออกของตึก.....ภายนอกมีฝนเทกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา

......

.....

....

...

..

.

------ ฝนทำให้หัวใจคน...ง่ายต่อความหวั่นไหว

......

.....

....

...

..

.

“ถ้ามึงชอบน้องเค้า มึงควรตามน้องเค้าไป” นายมะยมพูดลอยๆ ขึ้นมาโดยไม่ระบุตัวบุคคล

ไม่มีคำตอบจากใครสักคน นายมะยมถอนหายใจแล้ว หันไปหาเพื่อนสนิทของตัวเอง ยกฝ่ามือกุมแก้มของเพื่อน ให้เพื่อนจ้องตากับตัวเอง “มึงฟังกูนะ กูไม่โกรธมึงแน่ ขอแค่มึงทำตามใจตัวเอง”

“........” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่ายเช่นเคย แต่นายมะยมเห็นแววตาที่....สั่นไหว ด้วยความรู้สึกที่กำลังท่วมท้น

......

.....

....

...

..

.

เพื่อนสนิทที่แค่พูดก็เห็นลิ้นไก่.... เพื่อนที่แค่ขยับมือหรือเท้าเพียงนิดก็รู้ว่าเพื่อนจะเอาอะไร

“กูรักมึง มึงเป็นเพื่อนรักกูเสมอและตลอดไป กูอยากเห็นมึงมีความสุข” นายมะยมบอกเสียงเข้มพร้อมใบหน้าที่จริงจัง

“กัส...”

อีกฝ่ายเอ่ยได้แค่นั้น นายมะยมก็พูดตัดประโยคมาเลยว่า “ใครจะชอบกัสไม่สำคัญ สิ่งที่มึงต้องแคร์คือกัสรักใคร...มึงทำให้คนที่ตัวเองชอบร้องไห้ได้ยังไง?”

“กูไม่ใช่คนดี...แบบมึง” เสียงคล้ายตัดพ้อเอ่ยออกมาได้ในที่สุด

“แต่คนดีแบบกูก็ไม่สามารถซับน้ำตาของน้องเค้าได้สักที...มึงไปซะ! ทำเพื่อตัวเอง หากมึงยอมรับไม่ได้ ก็ไปทำเพื่อกู...กูอยากเห็นน้องยิ้มมากว่าร้องไห้ กูอยากเห็นมึงยิ้มมากกว่าทำหน้าบึ้ง เข้าใจกูมั้ย?” นายมะยมบีบสองแก้มของเพื่อนสนิทด้วยความหมั่นไส้

“อ่ะ ให้ยืมอุปกรณ์” นายกันที่เงียบ และคอยดูกับฟังสิ่งที่เพื่อนๆ พูดเหมือนอย่างตัวเองไม่มีตัวตนกล่าวขึ้น พร้อมยื่นสิ่งหนึ่งให้

“เอาไปทำอะไรวะ?” นายศรและนายมะยมถามขึ้นมาพร้อมกัน

“อ๋าว แทนร่มไงมึง! เร็วดิ๊ เดี๋ยวก็ไม่เจอหรอก!” นายกันเร่งยิกๆ

นายมะยมฉวยเสื้อแจ๊คเกตผ้าร่มจากมือนายกันมายัดใส่มือนายศร และผลักไหล่เป็นการส่งเสริมและจุดประกายให้เพื่อน “เร็วเลย อย่าช้า!”

......

.....

....

...

..

.

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว..... นายศรหันหน้ามาทางประตู และรีบวิ่งฝ่าสายฝนออกไปนอกตึก เขาวิ่งไปจนสุดแรงเกิด ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ

ฟ้าลงโทษเขาแล้ว.... ฝนเม็ดใหญ่ทำให้เขามองไม่เห็นอะไร น้ำฝนทำให้เปลือกตาของเขาลืมแทบไม่ขึ้น เขาวิ่งไปเรื่อยๆ ตามทางของรถไฟใต้ดิน

ไม่มีร่างของคนที่เขาวิ่งตามมาเลย...

......

.....

....

...

..

.

เขาหันหลังหลับไปด้วยความร้อนใจแกมลังเล.... 'หรือว่าจะมองพลาดไป'-----ศรคิด

แต่ไม่ว่าอย่างไร คนที่เขาวิ่งตามมาต้องมาขึ้นรถไฟตรงประตูนี้....นายศรไปรอที่ทางขึ้นลงก่อน

เขาเดินมาถึงบันไดเลื่อนทางขึ้นลง เขาควักกระเป๋าเงินออกมา และยื่นไปตรงหน้าพนักงานการรถไฟซึ่งยืนรับผู้มาใช้บริการ

“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่า เห็นเด็กคนนี้เดินลงไปรึยังครับ วันนี้เค้าใส่เสื้อสีขาว กางเกงยีนส์ขายาว สะพายเป้สีดำ ตัวสูงประมาณนี้” นายศรทำฝ่ามือมาเรียบราวนมของตัวเองซึ่งเป็นระดับความสูงของกัสเมื่อเทียบกับตัวของเขา

พนักงานมองภาพที่เขายื่นมาถามและบอกว่า “เดินลงไปแล้วครับ”

“ฮ้า!” นายศรรีบเดินตรงเข้าไปยังบันไดเลื่อน พอก้าวไปได้หนึ่งก้าวเขาก็หันกลับมาขอบคุณพนักงาน “พี่ ขอบ-----” นายศรพูดไม่ครบคำ เพราะคนที่เขาวิ่งตามมากลับยืนอยู่ตรงหน้าของพนักงานที่เขาเพิ่งถามเมื่อตะกี้!!!!

......

.....

....

...

..

.

‘ไหนว่าลงไปแล้ววะ? แม่งมั่ว! เหี้ยเอ้ย! แล้วจะเอาไงเนี่ย!’ นายศรสบถอยู่ในใจ สายของเขายังมองที่ร่างของคนซึ่งเขาตามหาโดยไม่วางตา

......

.....

....

...

..

.

เร็วเท่าความคิด นายศรตัดสินใจ วิ่งสวนขึ้นไปกับบันไดเลื่อนซึ่งเป็นทางลง*๐* (ใครสั่งใครสอนมึงวะไอ้ศร!)

ด้วยความเบาปัญญาโดยไม่รู้ตัว...ส่งผลให้นายศรไปหาคนที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมแค่นี้...ไม่ได้สักที

เมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คนที่เขาวิ่งตามหาก็ก้าวเท้ามายืนบนบันไดเลื่อน

......

.....

....

...

..

.

นายศรก้าวเท้าขึ้นไปหาอีกฝ่าย

......

.....

....

...

..

.

สายตาทั้งสองต่างจ้องกัน...ไม่มีคำพูด ไม่มีอัปกริยาอื่นใดอีก

......

.....

....

...

..

.

นายศรเดินไปยืนอยู่บันไดเลื่อนขั้นเดียวกัน...

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินเคียงไปกับเด็กชาย

เขายื่นธนบัตรใบละห้าสิบให้เด็กชายทันทีที่พวกเขาก้าวข้ามบันไดเลื่อนนั้นมาแล้ว

เด็กชายไม่รับมัน และเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความ....แปลกใจมาก

นายศรไขข้อข้องใจในแววตาของอีกฝ่ายด้วยประโยคเดียว “จะไปส่ง”

“ทำไมครับ?” น้องกัสยังไม่หายข้องใจ

“ฝนตก” นายศรบอกเหตุผลสั้นๆ

......

.....

....

...

..

.

ไม่มีคำพูดใดอีกจากคนทั้งสองอีกเลย

ต่างเดินทางไปยังสถานีปลายทางด้วยกันอย่างเงียบๆ.... มีใครได้ยินเสียงกลองมั้ย? คิดว่ากำลังรัวอยู่ในหัวใจของคน...สองคน

......

.....

....

...

..

.

เมื่อขึ้นมาถึงสถานีปลายทางแล้วปรากฏว่าฝนยังตกอยู่

"ไปไงต่อ" นายศรเอ่ยถาม

"ต้องเดินทะลุซอยนั้นไปครับ" กัสตอบคำถาม

“ป๊ะ เดินนำไป” นายศรบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ไม่มีร่ม เดี๋ยวไม่สบายนะครับ” ไม่ใช่ห่วงตัวเอง แต่ห่วงว่าพี่ศรจะไม่สบายมากกว่า กลัวว่าหากตากฝนพี่ศรจะต้องหยุดงาน

นายศรเอาเสื้อแจ๊คเกตผ้าร่มที่ได้มาจากนายกันขึ้นมาคลุมไว้บนหัวของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ....ความใหญ่ของเสื้อสามารถให้ร่มกันน้ำแก่คนได้สองคน เสียแต่ว่าอาจต้องเดินชิดๆ กันหน่อย

กัสยังทำหน้าเหวอ แต่ขาตัวเองมันกลับก้าวเข้าไปหาเขา....เฉยเลย!!!

......

.....

....

...

..

.

พี่ศรเดินนำไป แต่เหมือนยังไม่ได้ท่าที่ควร พี่ศรจึงกระซิบบอกที่หูกัสว่า “กัสจับฝั่งนั้นไว้”

กัสยกมือขึ้นไปจับใรตำแหน่งที่พี่ศรเคยจับ... แล้วกัสก็ต้องตัวเย็นวาบเมื่อแขนข้างที่พี่ศรปล่อยลงมาจากชายเสื้อด้านนั้น มาโอบไหล่ของตัวเองไว้... กระชับตัวของพี่และของกัสให้ชิดสนิทกัน

“โอเค ไปกันต่อ บอกทางพี่ด้วย” พี่ศรบอก

ทางเส้นนี้เป็นอีกทางซึ่งสามารถทะลุไปถึงบ้านของกัสได้ เสียแต่ว่ามันต้องเดินเข้าไปเองเท่านั้น!


......

.....

....

...

..

.

เดินทางถึงครึ่งทางพี่ศรก็พูดขึ้นมาว่า “ขอพี่พูดอะไรสักคำได้มั้ย?”

กัสพยักหน้าแทนคำตอบ

มือที่กุมหัวไหล่กัสมาตลอดทางเหนี่ยวให้ฝีเท้าของกัสต้องหยุดกึก...

......

.....

....

...

..

.

กัสไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่ศร

......

.....

....

...

..

.

พี่ศรก้มหน้ามาหา และกระซิบพูดคำหนึ่งที่ข้างหูของกัส!!!


......

.....

....

...

..

.

คำสั้นๆ ที่ได้ใจความ...คำที่มีความหมายในตัวของมันเอง...

คำที่กัสไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยินมัน....คำพูดจากปากของพี่ศร

......

.....

....

...

..

.

เสียงเครือพล่าถามอีกฝ่าย “พี่ไม่ได้รักพี่มะยม...”

“รักสิ มะยมเป็นเพื่อนรักของพี่ ทำไม?” พี่ศรบอก

กัสเงยหน้าขึ้นไปมองดวงตาของพี่ศร----- หน้าต่างของหัวใจของพี่ศรไม่ได้โกหกกัส

“ผมคิดว่าพี่แอบชอบพี่มะยม” น้ำตาเจ้าเอ๋ยมันไหลลงมาอีกแล้ว...ทว่าครั้งนี้มันหลั่งออกมาเพื่อแสดงความยินดีที่อัดแน่นเต็มหัวอก

......

.....

....

...

..

.

“บ้าสิ! คิดไรน่ะ! ฮึ๊ย! ขนลุก!” พี่ศรทำหน้าประหลาดที่สุดตอนที่พูดประโยคนี้

......

.....

....

...

..

.

กัสหัวเราะทั้งน้ำตา

......

.....

....

...

..

.

ปลอบใจใครไม่เป็น ยิ่งกับคนคนนี้ยิ่งไม่รู้จะทำยังไง เช็ดน้ำตาให้ก็ไม่ได้ เดี๋ยวน้องจะเปียกฝน

เร็วเท่าความคิด...นายศรผู้เบาปัญญาเอาเสื้อที่คลุมบังฝนคลุมหัวของอีกฝ่าย และรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามาหาตัวเอง โดยให้เสื้อของตัวเองซับน้ำตาให้กับน้อง..... ปล่อยตัวเองยืนตากฝนจนเปียกซกไปทั้งตัว------ แต่เจ้าตัวหาได้แคร์ไม่ เขากำลังจมอยู่ในความคิดหนึ่ง


......

.....

....

...

..

.

นายศรยืนตัวเปียกกอดน้องกัสหลวมๆ โดยเอามือตัวเองประสานกันอยู่เหนือบั้นท้ายของน้อง...

พลางนึกถึงวันที่ไอ้ยมมันบอกว่า ไม่ได้ฝืนใจใคร ไม่ได้บังคับจูบใคร------ ยิ่งคิดนายศรก็ยิ่งรัดคนที่ซบหน้าอยู่กับอกของตัวเองให้แน่นยิ่งๆ ขึ้น...ด้วยความแค้นใจ!

......

.....

....

...

..

.

ยิ่งแรงจากแขนของพี่ศรรัดแรงขึ้น กัสก็ยิ่งรัดวงแขนแน่นขึ้น....ตอบอีกฝ่าย..ด้วยเช่นกัน

------

-----

----

---

--

-




ต่อ...reply #227

[เฉาก๊วย]

 

[malula]

จับได้ซะทีผู้ร้ายปากแข็ง
สารภาพผิดเกือบนาทีสุดท้ายเลยนะนายศร
ทำให้เราเข้าใจผิดมาตั้งนาน

[yeyong]

โอละพ่อ   
คนแต่งเก่งจริงๆ

[Salome]

ในที่สุด ก็คลี่คลายลงไปอีกเปลาะหนึ่ง ศรกัสจริงๆด้วย
คนเขียนหลอกเราซะ จับคู่ไม่ถูกกันเลย
สงสัยยอดชายนายมะยมจะคู่กับพ่อหนุ่มชั้นห้านั่นแหละเนอะ
แต่เริ่มปันใจไปเชียร์ต้นไม้ได้ป่าว เริ่มรู้สึกพูดแล้วเท่ อิอิ

[BaoBao]

นายมะยมมานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในสวนหย่อม...เพียงอึดใจ คนที่เขารอก็เดินหิ้วถุงพลาสติกมาหาเขาด้วย..รอยยิ้ม

“เต็มเลยอ่ะพี่มะยม” กัสชูถุงผักในมือให้ดู

“โห...อาทิตย์นึงจะกินหมดมั้ยหว่า?” นายมะยมรับไปถือ

“พี่รีบไปไหนมั้ยครับ?” กัสถาม

“ไม่ครับ วันหยุดจะไปไหนล่ะครับ?” นายมะยมบอกด้วยเสียงร่าเริง

“งั้นนั่งคุยกันนิดนึงนะครับ” น้องกัสบอกและเดินนำไปที่เก้าอี้ตัวนึงซึ่งอยู่ใกล้ๆ จากที่พวกเขายืนคุยกันอยู่

......

.....

....

...

..

.

“กัสมีอะไรให้พี่ช่วยเหรอครับ?” นายมะยมถามพลางค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่ง

“เปล่าครับ แค่จะมาแจ้งพี่ให้เรียบร้อย ก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อน่ะครับ” กัสพูดด้วยรอยยิ้มที่จางลง

“เรื่อง?” นายมะยมเดาไม่ออก

“สัญญาที่ผมให้พี่คืนนั้น...ที่ขอให้พี่รอ...” กัสพูดอย่างตรงประเด็น

“อ๊ะ... ไม่ต้องรอแล้วนี่ครับ ฮ่าฮ่าฮ่า” นายมะยมหัวเราะร่วน

“ฮ่าฮ่าฮ่า...ก็จริงครับ แต่ก็อยากให้มันชัดเจน...” กัสยิ้มเขินสักครู่ถึงบอกต่อว่า “พี่ไม่ต้องรอกัสแล้วน๊า... แล้วกัสก็ขอบคุณพี่มะยมมากๆ ที่ช่วยดันอยู่ข้างหลัง... ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ผมยินดีช่วยพี่เสมอ ขอให้พี่บอก ผมจะทำให้พี่...แทนคำขอบคุณจากผม”

นายมะยมยกมือขึ้นไปขยี้หัวอีกฝ่าย “อย่าร้องไห้อีกนะครับ พี่ขอแค่นี้...และพี่ยังเหมือนเดิม มีอะไรปรึกษาพี่ได้ หากจะให้ช่วยอะไรก็บอกมาเลย โอเคมั้ย?”

“ครับ” กัสยิ้ม

......

.....

....

...

..

.

เป็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าแบบที่นายมะยมชอบ ทว่ารอยยิ้มนี้ไม่ได้มีได้....เพราะเขา

......

.....

....

...

..

.

ถึงอย่างไรเสีย ก็ต้องรักให้เป็น...สิ่งสำคัญที่สุดเมื่อเรารักใครรักคนนั่นคือ การได้เห็นและรู้ว่าคนที่เรารัก...เขามีความสุข------คติของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

“ไปล่ะครับพี่มะยม พี่เค้ารอกินข้าวอยู่”

น้องกัสที่นั่งอยู่บนจักรยานหันมาโบกมือให้...หลังจากที่เอาผักซึ่งควรเก็บมากินในวันนี้ก่อนที่มันจะเหี่ยวคาต้นมาให้พี่มะยม

นายมะยมมองตามหลังกัสไปจน...สุดสายตา

......

.....

....

...

..

.

เห็นทีไรก็เจ็บที่หัวใจ... ไม่รู้ปล่อยไปได้ได้ยังไง

ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากร้องไห้!!

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมวางถุงผักไว้ที่เก้าอี้ และเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง....

......

.....

....

...

..

.

เขาวิ่งกี่รอบแล้วก็ไม่ได้นับ แต่เหงื่อมันซกไปทั้งตัว...ขาเขาเริ่มอ่อนแรง เขากลับมายังเก้าอี้ตัวเดิมซึ่งวางถุงผักเอาไว้

เขานั่งเงยหน้าพาดกับพนักพิงของเก้าอี้...แล้วปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นมานานดีดัก...ไหลออกมาสู่โลกภายนอก

......

.....

....

...

..

.

น้ำนองกลบดวงตา...เสียงสะอื้นดังลอดเข้ามาในหูบ้างแล้ว...

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมยกฝ่ามือขึ้นมากุม...ปิดบังดวงตาของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

อยากให้ภาพของกัสหายไปจากสมอง....แต่ไม่รู้จะทำยังไง


......

.....

....

...

..

.

ขณะที่นายมะยมกำลังปวดร้าวและเจ็บยอกอยู่หัวอก

สิ่งหนึ่งก็คลุมลงมาบนมือของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมสะดุ้ง... ผ้าเช็ดหน้าผืนขนาดกลางที่สามารถคล้องคอตอนวิ่งออกกำลังกายผืนหนึ่งตกอยู่บนตักเขา----สีกรมท่า

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมเงยหน้าขึ้น เขาเห็นคนที่สวมชุดวอร์มสีกรมท่ากำลังวิ่งเหยาะๆ ออกไปจากสวนหย่อม

......

.....

....

...

..

.

เพื่อนวิ่งที่ไม่เคยคุยกันเลย...นึกห่วงเขาจนเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้???

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมหยุดร้องไห้โดยไม่รู้ตัว...

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเอง จากนั้นก็เอามันซับทั้งหน้า....ท่องหนึ่งถึงห้าสิบ

......

.....

....

...

..

.

จากนั้นนายมะยมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวนั้น.... คว้าถุงผักขึ้นมา

คิดในใจว่าจะเอาผ้านี้ไปซักมาคืน...นายเพื่อนวิ่ง...และกะว่าจะเอาผักแบ่งให้ด้วยแทนคำขอบคุณ

......

.....

....

...

..

.

“เค้าจะเอามั้ยว๊า? รู้แต่ว่าอยู่ชั้นห้า ...ห้องไหนก็ไม่รู้” นายมะยมบ่นกับตัวเองพลางเดินเข้าไปในตึก

......

.....

....

...

..

.







ต่อ...reply #233

[Salome]

สงสารมะยมอ่ะ...  รักคนที่เขารักเราดีกว่านะมะยมนะ
 คุณbao bao จ๋าน่ารักจังเลย ลงตอนต่อเรื่อยๆอย่างนี้ เราก็รออ่านเรื่อยๆนะ ไหนๆพรุ่งนี้เป็นวันหยุด เราจะรอ
คืนนี้จะจบเลยไหมเนี่ย จะได้ไม่ต้องลุ้นรักให้มะยมอีก

[Sye.B]

ในที่สุด......พี่ศรเค้าก็ยอมรับใจตัวเองซักที
อยากขอน้องกัสมาเป็นของตัวเองซะหน่อย แต่เค้ายกให้พี่ศรก็ได้ (?)

เค้ายังรักมั่นคงกับพ่อมึงอยู่ เค้ายังเชียร์พ่อมึงสุดใจ
แต่ถ้าพ่อมึงยังจะเก๊กขรึมทำไมรู้เรื่อง...
เค้าจะเชียร์ให้พี่มะยมเป็นหม้ายยยยย น้องกัส(เกือบจะเป็นว่าที่เมีย)ก็ทิ้งไปแล้ว อยู่คนเดียว ตามหารักแท้ต่อปายยยย เท่ห์กว่าเยอะ!

เห้อ........ ถึงจะตัดคู่รักพี่เพื่อนเพื่อนน้องไปแล้ว ตัวเลือกก็ยังเยอะอยู่ดี เฉลยเค้าหน่อยเร็ววว~~

รอนะคะ นะคะ

[นอนกินแรง]

พลิกล็อค...นึกว่าศรชอบมะยมซะอีก

ว้าว สุดยอดอ่ะ นึกว่าจะกินเพื่อนซะแล้ว

แอบดีใจเพราะจะได้ลุ้นหาเนื้อคู่ให้มะยมอีก

[BaoBao]

ท่านผู้มีอุปการะคุณคะ
มันเกือบถึงครึ่งเรื่องแหละ...ไม่จบง่ายๆ และยาวอย่างที่เคยบอกไว้

คงค่อยๆ ลงเหมือนสองวันนี้

ก็ตามผลโหวตอ่ะนะคะ... มาเรื่อยๆ อย่าได้ขาด หุหุหุ

หากเสร็จงานจากถิ่นไกลปืนเที่ยงแล้ว
กลับไปแหล่งเจริญ อาจจะปิดจบกันเลยได้

ตอนนี้ ลงเรื่องแต่ละครั้ง รอโหลดนานมว๊ากกกก 


ขอบคุณทุกๆ แรงใจ ...ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันรึเปล่า
[กระซิบ] อาจไม่น่ารักเท่า [กระดาษ] .... แต่ก็จบแอปปี้ชัวร์ค่ะ

ด้วยรักจากผู้เขียน

[ทิวลิปสีส้ม]

“บ้าสิ! คิดไรน่ะ! ฮึ๊ย! ขนลุก!” พี่ศรทำหน้าประหลาดที่สุดตอนที่พูดประโยคนี้

กรี๊ด แกแอบว่าฉันใช่ม้ายยยยยไอ้ศร ที่ฉันคิดอะไรขนลุกๆ เฮอะ!
แฮปปี้กับน้องแล้วแกก็ไปไกลๆ เลย แม่ง โกรธ
ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นมองเข้าไปในครัวๆๆๆ จะไปรู้เรอะ ฉันก็คิดเส่ะ!
กระทืบเลยหมั่นไส้ นี่แน่ะๆๆๆ

ตกลงแล้วนักวิ่งเป็นใคร ลุ้นกันหายใจหายคอไม่ทัน
แต่เดี๋ยวมะยมก็จะไปเคาะประตูห้องแบ่งผักให้แล้วอ่ะเนอะ
เดี๋ยวเขาคงได้เจอกัน...ยาก! มั้ง
ก็มันเพิ่งมาถึง...เกือบถึงครึ่งเรื่องเอง 555555
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่มาลงต่อให้อย่างไม่ขาด
เข้าใจเลยว่าเวลารอโหลดนานมันเซ็งขนาดไหน ฮ่า ฮ้า
รับบวกหนึ่งไปเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[BaoBao]

[กระซิบ] จะมีทั้งสิ้น เก้าคำ นะคะ....ความยาว แล้วแต่อารมณ์ผู้เขียนนะคะ   

คำที่แปด

*** แววตาของคุณ...หม่นลงอีกแล้ว

....

...

..

.

อยากเดินเข้าไปหาคุณ

อยากไปนั่งข้างๆ คุณ

....

...

..

.

รู้ตัวว่าเป็นคนนอกสายตาของคุณ....แต่คนนอกสายตาคนนี้ก็อยาก...ดูแลหัวใจของคุณ

----คุณจะรับมันไหม

----หรือคุณจะปฏิเสธ***

[kenshinkenchu]

ก็ไม่ทำอะไรสักทีจนบทแปดล่ะ
ถ้ายังไม่ทำไรอีกก็นอกสายตาต่อไปเถอะ
(จริงๆแอบเคืองที่มัวแต่กระซิบ ไม่เปิดเผยตัวสักที ทำเดาผิด หน้าแตกไปหลายรอบแล้วนายพระเอกเนี่นะ >_<)

[Salome]

อย่ามัวแต่อยากดิ อย่าอยู่อย่างอยาก เคยได้ยินอะป่าว
เข้าไปหาเลย เข้าไปหาสักที 
คนอ่านลุ้นจนตัวเกร็งไปหมดแย้ววว
ว่า...คุณเป็นใคร (ตอนนี้ขอเดาว่าคุณคือคนที่อยู่ชั้นห้า หรือป๋อง)
คุณคนเขียน น่ารักจริงๆเลย  ขนาดอยู่ไกลยังเห็นใจคนที่รออ่าน
เรื่องนี้ก็น่ารักนะ เราว่าคุณBao Bao ก็เขียนเรื่องแบบน่ารักๆได้ดีไม่แพ้เรื่องหน่วงๆเลย

ป๋อหลอ ไม่ต่อตอนพิเศษของกระดาษอีกนิดเหรอคะ อ่านตอนพิเศษไปหลายรอบแล้ว ยังไม่แน่ใจอยู่ดี ว่าใครได้ไม้สั้นไม้ยาว อยากเคลียร์ๆ หุหุ

[N.T.❁]

อ่านทันแล้วๆๆๆ เฮ่อออ เหนื่อย 

คนแต่งเก่งมากเลยค่าา แล้วก็ขยันมากด้วย
เราชอบมากเลย จะทยอยตามอ่านเรื่องอื่นด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้และขอบคุณมากค่าา 

[beautifuldead]

อ่าว ที่ผ่านมาอุตสาห์เชียร์นายศร แอร๊ยยยยย >< แล้วตกลงพ่อหนุ่มชั้นห้านี่ เริ่มมีรีแอคชั่นมั่งแล้วใช่มั้ยนี่ (ปาไปครึ่งเรื่อง?!?)

[Rafael]

มัวแต่กระซิบผ่านสายลมแบบนี้ ใครเค้าจะไปได้ยินก๊านน
ออกมาเปิดเผยตัวซะดีๆ
อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ

ป.ล.นายชุดวอร์มเริ่มมีลุ้น คนเดียวกับนายป๋องเปล่าหว่า

[CarToonMiZa]

เปิดเผยตัว
หน่อยสิคะ
พ่อหนุ่มกระซิบ
อยากรู้จะแย่

บวกเป็ด