หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) มรดกทาส แถม (ต่อ+)P.9 29/6/12

[maru]

ซันจะว่ายังไงนะนั่น

[Tassanee]

มาม่า ~6


หลังจากพาน้องไปส่งโรงพยาบาลเสร็จ ก็แทบหมดแรง หมอเข้ามาตรวจร่างกายและบาดแผลของน้อง โดยมีพยาบาล

พยายามจะทำให้แผลให้ผม  แต่......มันไม่ไหวจริงๆ  ทนไม่ไหวที่จะห่างจากน้องตอนนี้ ผมยืนอยู่ข้างหมอ ดูทุกการตรวจ

และต่อรองทุกอย่างขอให้ตรวจน้องให้เสร็จแล้วผมจะยอมทำแผลโดยดี หมอบอกว่าน้องปลอดภัย...น้องอาจจะไข้ขึ้นสูง

อ่อนเพลีย และขาดน้ำ  แต่ยังอยู่ในระยะปลอดภัย ได้ยินแค่นั้นก็ดีใจแทบแย่  จากนั้นความเจ็บปวดของแผลทั้งหลายก็

แล่นริ้วเข้าสู่ร่างกาย  อาจจะเพราะเมื่อกี้มัวแต่ห่วงน้อง....ผมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด  แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าตัวเองระบมมากขนาดไหน

ผมกดมือถือโทรหาไอ้แทน  เล่าให้มันฟังเร่งให้มันมาที่โรงพยาบาลก่อน เพราะผมต้องการส่งตัวน้องกลับไปรักษาตัวที่ กทม.

ทั้งที่มันกำลังจะเช็คอินแล้วแท้ๆ มันก็ทิ้งทุกอย่างแล้วตรงดิ่งมาที่นี่ 

ระหว่างรอพยาบาลทำแผลให้ผม จนแทบกลายเป็นมัมมี่  ผมโทรหาเลขาแจ้งขอให้เลื่อนการประชุมเป็นวันศุกร์แทน เพราะสภาพ

ร่างกายของผมตอนนี้คงไม่เหมาะแก่การประชุม  แล้วไอ้แทนก็มาถึงใบหน้าที่แสดงความโกรธจนเกินคาดเดา ตรงดิ่งมาที่ผม

"ผลั๊วะ..... ผลั๊วะ!!....ผลั๊วะ"  สามหมัดหลุน ๆ ต่อยมาไม่เลี้ยง  ผมไม่ได้หลบยอมรับการลงทัณจากไอ้แทนแต่โดยดี ไม่กล้ามอง

หน้าและสบตามันด้วยซ้ำ

"มึงมันเลวซัน.....กุไม่คิดเลยว่ามึงจะทำกับน้องได้ขนาดนี้  มึงก็รู้ว่ากุคิดยังไงกับน้อง ต่อไปนี้กุจะพาน้องไปอยู่กับกุ

มึงไม่มีสิทธิ์ในตัวน้องแล้ว   เพราะมึงเลือกที่จะทิ้งน้องเองจำไว้"  มันชี้หน้าคาดโทษมาที่ผม ผมนิ่งเงียบไม่มีคำพูดใด

มันพูดถูกทุกอย่าง  .... ผมเองที่เลว และเป็นผมเองที่เลือกจะทิ้งน้องไว้ทั้งอย่างนั้น

"กุขอโทษ.....กุยอมรับผิดทุกอย่าง" ผมเอ่ยเสียงแผ่ว  ไอ้แทนผ่อนลมหายใจยืดยาวราวกับกำลังทำใจให้อารมณ์เย็นกว่านี้

"ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกุ  กุรับรองมึงไม่มีทางมายืนต่อปากต่อคำกับกุหรอก เชี่ยเอ้ย"  มันสบถดังลั่น   

"แค่ตอนนี้ก็พอ....ให้กุได้อยู่กับน้องแค่ตอนนี้กุจะไม่ขออะไรเลย  ขอเฝ้าน้องแค่คืนนี้้มึงไม่ว่าอะไรใช่ไหม  พรุ่งนี้กุอยากให้มึง

พาตัวน้องกลับไปรักษาที่กรุงเทพฯ  และขอให้กุได้เป็นเจ้าของไข้  ให้กุได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อน้องบ้างได้ไหมวะ"  ผมขอร้องมัน

สุดใจ  ไอ้แทนส่ายหน้าไปมา  ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คับข้องในใจ

"กุไม่เข้าใจ  ในเมื่อมึงทำแล้วมึงก็เจ็บแล้วมึงจะทำไปทำไมซัน  มึงรักน้องไม่ใช่รึไง  ที่กุยอมปล่อยน้องไว้กับมึงเพราะกุรู้

แต่ถึงขนาดที่มึงทำน้องขนาดนี้  ......  กุคาดไม่ถึงจริงๆ ว่ะ"

"อืม ...กุก็ไม่รู้จะพูดยังไง   กุไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้  ...ถึงกุจะพูดแต่มันก็แค่เรื่องแก้ตัว  กุผิดเอง...ผิดเองทุกอย่าง

แทน......แต่กุขอร้องหล่ะ  แค่คืนนี้ให้กุได้อยู่กับน้อง  กุขอแค่นี้จริง ๆ"  แทบจะกราบเลยก็ได้  มันถอนหายใจอีกครั้ง

อย่างหมดปัญญากับคนหน้าด้านหน้าทนอย่างผม    ก่อนจะตอบอนุญาตเพื่อเป็นกำลังใจแก่ผม

"เออ...แต่มึงจำไว้  แค่คืนนี้เท่านั้น  กุจะไปเดินเรื่องย้ายน้องก่อน  แล้วจะกลับโรงแรมเลย  พรุ่งนี้กุจะพาน้องกลับกรุงเทพ

แล้วมึง.....ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวน้องอีก  กุไปหล่ะ"  ไอ้แทนกลับไปแล้ว  เหลือแต่ผมกับน้อง

น้องที่ยังหลับตานิ่งสนิท......ไม่รู้สึกตัว  ผมจูบเบาที่หน้าผาก...สุดที่รักของผม   ในที่สุดก็ต้องปล่อยมือจากน้องจริงๆ สินะ

"ไนท์.....พี่ขอโทษ"  ผมกระซิบแผ่วเบา สวมกอดน้องไว้แน่น .....ไม่กล้าปล่อยมือ  ถ้าผมปล่อยก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะกอดน้องอีก

.

.

.

(เดี่ยวมาต่อค่ะ)

[tippy]

อยากจะสงสารซันนะ แต่คิดถึงตอนที่ไล่ไนท์ลงจากรถแล้ว แบบ สงสารไม่ลงอ่ะ มาต่อๆๆๆๆ

[Tiamo_jamsai]

 

[ruby]

สงสารน้องจัง อ่านแล้วสะเทือนใจมาก เมื่อเรา
รู้สึกไม่เป็นที่ต้องการ เป็นสิ่งไร้ค่า ไม่มีความหมาย
สำหรับคนที่เรารัก มันเจ็บจนพูดไม่ออกเลยล่ะ
เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ก็ดีค่ะขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ
ส่วนพี่ซันก็อยากสงสารนะแต่ว่า น่าจะได้รับบทเรียน
หน่อย เพราะไม่งั้นก็ชอบทำร้ายจิตใจกันเรื่อยเลย
เศร้าค่ะ

[Tassanee]

มาม่า~6 (ต่อ)


ความร้อนจากตัวน้องส่งผ่านมาถึงผม ใบหน้าแดงจัดรามไปทั้งหูทั้งคอ ลมหายใจสม่ำเสมอ...แต่ก็ปนไอร้อนของร่างกาย

ผืนแดงเป็นหย่อมตามตัวคาดว่าแมลงจะกัด  ไนท์......คงจะเสียใจมาก พอน้องเจ็บผมก็เจ็บตามไปด้วย  เหมือน ๆ กับ

หัวใจตัวเองค่อยๆ แหลกสลายตามไป  ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจตัวเองแท้ๆ แต่ผมก็ทำไปแล้ว......ทำให้น้องเจ็บ

คืนนี้น้องคงจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก เพราะความเหนื่อยอ่อน  ผมเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กอดน้องแน่น น้องขยับแค่เล็กน้อย

ซุกตัวหาอกกว้างของผม  เรากอดกันแน่น....ใบหน้าใสของอีกฝ่ายมีน้ำตาไหลเลียดกับใบหน้า ผมไล้มือเบาๆ เช็ดแก้มน้อง

กดจูบที่หน้าผาก ลูบหัวทุยๆ ของอีกฝ่าย จนน้ำตาหยุดไหลเหมือนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น แล้วเราทั้งคู่ก็ค่อยๆ ผลอยหลับไป

.

.
..

ผมตื่นมาตอนเช้าของอีกวัน  น้องยังนอนหลับตาพริ้ม ผมค่อยๆ ขยับตัวให้เบาที่สุดเกรงว่าน้องจะตื่น กดจูบอำลาที่หัวทุยๆ นั่น

ผมนั่งมองใบหน้าที่ผมแสนรัก ไม่มีหน้าจะเจอน้องอีกแล้ว  ............ น้ำตามันเอ่อคลอรอบดวงตาอย่างช่วยไม่ได้ 

ไม่อยากปล่อยก็ต้องปล่อย  หน้าที่ดูแลไนท์คงต้องมอบให้ไอ้แทนดูแล    พี่ขอโทษนะครับ........... ขอโทษที่ทำไนท์เจ็บ

ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้วนะ....พี่สัญญา   ผมกดจูบริมฝีปากแผ่วเบา  อีกฝ่ายเผยอรับสัมผัสราวกับรับรุ้  ทั้งที่ไม่มีสติ 

ผมสอดแทรกลิ้นชิมความหวานอิ่ม  ตัวตวงเป็นครั้งสุดท้าย  ลูบไล้ใบหน้าหวานจ้องมอง  เพื่อจะจดจำคนที่เคยเป้นของผม

น้องไนท์ที่เป็นของพี่ซัน   เจ็บจริง ๆ  ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น  ค่อยๆ ปล่อยมือที่สัมผัสน้อง  เดินถอยหลังไปที่ประตู

สายตาจดจำภาพน้องไว้  หลังกระแทกประตูเบาๆ บ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาที่ต้องตัดใจ........... ถ้าลืมไม่ได้พี่ก็จะไม่ลืม

แค่ได้รักไนท์ .......  แค่ได้มองไนท์อยุ่ห่างๆ  ผมหลับตานึกภาพน้องที่ยืนยิ้มข้างๆ ไอ้แทน สองมือจับกันแน่น ดูน้องมีความสุข

เหลือเกิน  น้องจะทำอะไรก็มีไอ้แทนอยุ่ข้างๆ นั่นจะเป็นความจริงในไม่ช้า...........ตัดใจซะซัน  ยอมรับความจริงแล้วไปจากน้องซะที

ผมลืมตาขึ้นมารีบหันหลังกลับ  ....มันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก  เมื่อมือที่จับลูกบิดประตูอยู่ตอนนี้ไม่ยอมขยับ

แม้แต่ขาก็ไม่ยอมก้าวเดิน  เพราะผมรู้......ถ้าผมก้าวออกไป  ทุกอย่างของผมที่มีสิทธิ์ในตัวน้องก็จะหมดไป  คิดได้แค่นั้น

มือก็สั่นอย่างช่วยไม่ได้  เจ็บแปลบที่หัวใจ  ราวกับมีคนเอาฆ้อนปอนด์หนัก ๆ มาทุบอก  ตอนนี้มันหมดแรงเอาดื้อๆ

อยากจะร้องไห้ อยากจะตะโกน อยากจะทำร้ายทุกๆ อย่างที่ขวางหน้า  เหมือนตอนที่ผมเป็นเด็ก ๆ  ...แต่ทำไม่ได้

แค่นี้...เรื่องมันก็ยุ่งพออยุ่แล้ว   แค่ผมถอยออกมา.....แค่นั้น    ทุกคนก็จะมีความสุข  พอคิดอย่างนี้....

แค่น้องมีความสุข   ผมเองก็น่าจะพอใจ  ค่อยเหยียดยิ้มออกมา แต่ฝืนเต็มทน อยากยิ้มให้น้องเป็นครั้งสุดท้าย

ค่อยๆ ผลักประตูให้เปิดกว้างออก  ก้าวออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว...ปิดประตู แล้วก็ยืนอยุ่หน้าห้องนั้น  ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

ที่แตกสลาย ......  แตกกระจายเต็มพื้น  ไม่ต้องเสียเวลาก้มลงเก็บ  ...เพราะเก็บเท่าไหร่ก็คงเอามาประกอบให้เป็นเหมือนเดิมไม่ได้อยู่ดี

มือข้างหนึ่งกุมไว้ที่หัวใจตัวเองแน่น  เพราะมันเจ็บเหลือเกิน...................  ก่อนจะเดินจากมา



.
.

.

.

(มีต่อ)

[jimmyFG]

จงมาต่ออีก 
 
  จะเศร้าไปไหน

[nutsumi]

เฮ้อ! เหนื่อยใจแทนทั้งสอง
 ต่างคนต่างความคิด ต่างจิตใจ แต่ก็ต้องเจ็บเหมือนๆกันT_T

[mro]

บรรยายเก่งมากๆคะ  บทนี้ทำเอาเรารู้สึกมีอารมณ์ร่วม เจ็บประหนึ่งว่าเป็นพี่ซันเอง 55

[Jthida]

พวกแสดงความรู้ไม่เก่งก้แบบนี้

[Jthida]

พระเอกของเราหายไปไหน!

[Jthida]

ต่อด่วนเคอะ

[Tassanee]

ตอนนี้ยังนั่งทำงานอยู่ออฟฟิศค่ะ แต่เดี๋ยวจะต่อให้นะคะ  ขออภัย  :]

[NOoTuNE]

จะได้เป็นบทเรียนนะพี่ซัน


ว่าสุดท้าย คนที่เอาแต่อารมณ์ ทำร้ายคนที่เรารัก คนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวเอง

[Tassanee]

มาม่า ~ 6 (ต่อ*2)


ตอนนี้น้องกลับไปแล้ว  ไอ้แทนเดินเรื่องพาน้องกลับกรุงเทพฯ  ได้ยินว่าน้องยังไม่พื้น มีแค่ละเมอ เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น

ไอ้แทนบอกไม่ต้องเป็นห่วง  คงเพราะผมไม่มีสิทธิ์ห่วงแล้วสินะ  มันบอกว่าเป็นเพราะร่างกายต้องการพักผ่อน  และ

ฤทธิ์ยา  น้องเลยดูเบลอๆ ไปหน่อยแต่ร่างกายค่อนข้างฟื้นตัวเร็ว  อย่างน้อย.....น้องก็เริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว

ผมประชุมต่อที่ภูเก็ต ทุกๆ วันจะโทรหาไอ้แทนถามอาการน้อง มันเป็นแพทย์ที่ดูแลน้องด้วย  ทุกอย่างค่อยๆ ดีขึ้น

แต่ผมเองก็ยังไม่กล้าไปเจอหน้าน้อง  .......  กลัว.....น้องจะเกลียดที่ชายคนนี้ซะจนไม่อยากเจอหน้า

แต่อย่างน้อยได้ขอโทษน้องสักครั้งก็ยังดี  วันนี้วันเสาร์ผมบินกลับกรุงเทพฯ  พอถึงสุวรรณภูมิก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล

ไม่ไหวแล้วทำไมไม่รู้ใจมันร้อนเหลือเกิน  อยู่ๆ ก็คิดถึงน้องจนแทบทนไม่ไหว.... ทั้งๆที่เมื่อวานยังลังเลที่จะเจออยู่เลย

"ไม่ทราบคนไข้ชื่อรัตติกร พักห้องไหนครับ" ผมตรงไปยังประชาสัมพันธ์  ไม่อยากรบกวนไอ้แทนเพราะคาดว่ามันคงยุ่งมาก

แต่อีกผลหนึ่งคือ ....  ผมอยากขอโทษน้อง อยากอยู่กับน้องตามลำพังอีกสักนิด

"ห้อง 504 ค่ะ"

"ขอบคุณครับ"  เมื่อทราบห้องแล้วผมก็ไม่รอช้า   ราวกับมีเรื่องร้อนใจอยากจะเจอหน้าน้องเร็ว ๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้

"ติ๊ง......" เสียงลิฟท์ดังขึ้น ผมรีบสาวท้าวก้าวออกไป  แทบจะวิ่งเลยก็ว่าได้  สายตามองหาเลขห้อง 504 

และแล้วผมก็มาถึง  ผมยืนทำใจอยู่หน้าห้องซักพัก  แล้วเปิดประตูเข้าไป .......  ผมเหลือบมองไปทั่วไม่เห็นใคร

เลยถอยหลังกลับไปดูหน้าห้องอีกที ที่ป้ายชื่อผู้ป่วยโชว์หรา  "นายรัตติกร กิติโยธิน" แล้วก็ต้องขมวดคิ้วไม่รู้น้องหายไปไหน

และใจผมก็หายไปด้วย  มันรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก มือค่อนข้างสั่น ไม่เข้าใจเหมือนกัน

"ไนท์  อยู่ไหนครับ  ไนท์  ไนท์  พี่...ซันเองนะ    นะ....ไนท์"  ผมเอ่ยเสียงสั่น  ยืนนิ่งกดมือถือโทรกลับบ้าน

ป้าแจ่มรับสายน้ำเสียงปกติซะจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ป้าครับ...ไนท์ถึงบ้านรึยังครับ?"

"อ้าว ...ไม่ได้กลับมากรุงเทพพร้อมคุณซันเหรอคะ? เมื่อวานยังคุยกันอยู่เลย" น้ำเสียงงุนงง ของป้าแจ่มทำให้ผมทราบทันที

ว่าป้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดสินะ  เป็นผมเองที่ค่อย ๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"คุยอะไรกับไนท์ครับป้าแจ่ม  แล้วคุยกันเมื่อวานนี้เหรอครับ" ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด  ผ่อนลมหายใจเข้าออก ยาวๆ

เรียกสติที่แตกกระเจิงตั้งแต่ไม่เห็นน้องอยู่ที่ห้องนี่แล้ว ยิ่งข้าวของทุกอย่างที่เตรียมไว้ให้หายเกลี้ยงผมก็แทบจะมั่นใจแล้ว

ว่าเกิดอะไรขึ้น  เพียงแต่อยากให้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ก่อน

"ก็...ก็คุณไนท์โทรมาค่ะ  ป้าก็ถามว่าเที่ยวภูเก็ตกับคุณซํนสนุกมั้ย จะกลับมาก่อนหรือกลับพร้อมคุณซํน คุณไนท์เธอก็บอก

ไม่แน่ใจค่ะ ก็มีเท่านี้แหล่ะค่ะ คุณซํน "  ป้าเอ่ยเสียงเบา  แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นถ้าน้องจะหนี ทำไมต้องโทรไปหาป้าแจ่ม

ไม่ขอบคุณก็คงมีอะไรสักอย่างที่น้องต้องการอยู่แน่ๆ   แต่ว่ามันคืออะไร

"แค่นี้จริงๆ เหรอครับป้าแจ่ม  น้องไม่ได้ขอให้ป้าทำอะไรให้ใช่ไหม"

"อุ๊ย!!   ตายแล้ว!!  ป้านึกออกแล้วค่ะ เธอให้ป้าส่งแฟ้มที่อยูในห้องเธอไปให้ที่อยู่ ที่ไหนน๊า ....  อ้อ ๆ ป้าจดไว้ในสมุด

เดี๋ยวนะคะ"  ผมได้ยินเสียงป้าเดินไปไหนสักที เปิดลิ้นชักตู้อะไรประมาณนั้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดกระดาษ

พรึบพับ อยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะอุทานต่อว่าเจอแล้ว  ป้าแจ่มก็อ่านที่อยู่ที่จดไว้ให้ผมรู้ 

"แล้วป้าพอจะรู้ไหมว่าข้างในมันมีอะไร"


"อืม ... เท่าที่ป้าเคยเปิดดู ก็มีพวกเอกสารการศึกษา ทะเบียนบ้าน สมุดบัญชีอะไรประมาณนั้นแหล่ะค่ะ  ก็พวกๆ

เอกสารสำคัญนะคะ  ว่าแต่ทำไมเหรอคะ" ป้าแจ่มเอ่ยถามอย่างสงสัย

"เอ่อ  เอาไว้ผมจะไปเล่าให้ฟังทีหลัง  ขอบคุณป้ามากนะครับผมรีบ " ผมกดวางสาย เข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น  หมดแรงไปเฉยๆ

กระบอกตาร้าวไปหมด   ก้อนอะไรสักอย่างตีบตันคอ...เมื่อมันแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งว่าน้องหนีผมไปแล้ว

"ไนท์...........ทำไม   ทำไมกัน"  ผมได้แต่รำพึงรำพัน  เมียงมองรอบห้อง  ห้องที่น้องเคยพักอยู่ น้องคงจะพึ่งไปเมื่อเช้า

ทำยังไงดี....  ผมจะหาน้องได้ที่ไหน   ทุกอย่างดูมืดแปดด้าน ผมค่อย ๆ พยุงตัว นั่งลงที่เตียงนอนผู้ป่วย น้ำตาไหลอย่างไม่อาย

ทนไม่ไหวแล้ว  มือลูบไล้ไปทั่วเตียง   เมื่อคืนน้องนอนอยู่ตรงนี้.....  กลิ่นหอม ๆ ของน้อง ยังคงหลงเหลือ 

น้ำตาทะลักราวเขื่อนแตก  ไม่สนใจอะไรแล้ว  ผมตัวกอดหมอนแน่น  เพ้อรำพึงรำพันราวกับคนบ้า

"ไนท์ .....ไนท์  ไนท์ อยู่ไหนครับ  ก..ลับ มาสิ   พ...พี่่รออยู่  ตร....งนี้นะ  ไนท์"  เสียใจเหลือเกิน  ....ใครก็ได้ช่วยพาน้องกลับมาที

"แกร๊ก.........เห้ยไอ้ซัน  มึงเป็นอะไร  ซํน.....มึงร้องไห้ทำไมว่ะ"  สีหน้าไอ้แทนดูตกใจมาก  แต่ผมไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้น

มันวิ่งมาหาผม เขย่าตัวผมที่ตอนนี้จิตหลุดได้แต่ร้องไห้

"ซันตอบกุ  มึงเป็นเชี่ยไร  บอกกุ....บอกกุมา"  ไอ้แทนระร่ำระรักถาม  ผมมองสบตามัน ด้วยหัวใจที่แตกสลาย....กุเจ็บว่ะ

เจ็บที่ใจกุ.......เกลียดตัวเอง  ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง  ความรู้สึกทุกอย่างที่มันเอ่อล้นจนผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

มันจุกในอก   ไม่สามารถกลั่นกรองคำพูดออกมาไ้ด้ ทุกสิ่งทุกอย่างทุกเรื่องราววิ่งวุ่นอยู่ในหัว  ภาพของน้องเรื่องราวทุกๆ อย่าง

ราวกับดูหนังพร้อมกันหลายๆ จอในคราเดียว  แต่แปลกที่ผมเ้ข้าใจทุกเรื่องที่มันกำลังฉายในหัว   ภาพที่น้องยิ้ม  ภาพของน้องที่

ร้องไห้  ดีใจ เสียใจ  ภาพความสุขของเราบนเตียง  สายตาน้องที่บางครั้งคอยเผลอจ้องผม ดวงตากลม ๆ นั่น ที่จับจ้องไม่วางตา

ไม่แม้แ่ต่จะหันไปสนใจสิ่งไหน   นอกจากมองมาที่  ทำไม.....ทำไม  กุรู้ตัวช้าขนาดนี้ว่ะ  น้อง...

.

.

น้อง ..... ที่มองมาแต่ที่ผม

.

.

. ทำไมไม่เคยสังเกตุ

.

.

. ทำไมพึ่งจะรู้ว่าน้องก็  "รักผม"   เช่นเดียวกับผมที่  "รักน้อง"  จนหมดหัวใจ


.

.

.

.

"ซํน ...ไอ้ซัน  เชี่ยตอบกุ"  ไอ้แทนตบหน้าผมฉาดใหญ่  ผมมองตอบมันงงๆ  เลิกร้องไห้แล้ว

"แทน....กุพึ่งรู้.....ว่าน้องรักกุ" ผมเอ่ยราวกับเพ้อ

"สัด....ช้าโคตรๆ กว่าจะรู้ตัวนะมึง"

"แทน...ไนท์   ไนท์....ทิ้งกุไปแล้ว"  ผมจ้องหน้าเพื่อน  ไอ้แทนมองตอบพยักหน้ากลับช้า ๆ

"อืือ ...กุรู้แล้ว"

"ช่วยกุทีแทน.....ช่วยกุหาไนท์ที   กุ....กุขาดน้องไม่ได้  ชีวิตกุ...ไม่มีไนท์ กุอยู่ไม่ได้  มึงได้ยินมั้ย"  ผมเอ่ยแทบจะขอร้อง

เขย่าตัวมันตอบ มือบีบแขนไอ้แทนแน่น  มันส่ายหน้าเซ็ง ๆ  ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาว ๆ ทั้งทีสายตายังจับจ้องอยู่ที่ผม

"เออ  สัด....โง่อย่างกะค-าย  รู้ตัวก็ช้า  อารมณ์ก็ร้อน  แม่งเหวี่ยงไม่มีเหตุผล  แต่เอาว่ะ  เพื่อเห็นแก่น้อง  กุจะช่วยมึง"

มันตบหัวผมแรงๆ ทีนึง  แล้วเริ่มหัวเราะ กับหน้าตาท่าทา่งที่ดูโง่ ๆ ของผม  มันขำจนตัวงอ

"ฮ่าๆ ๆๆ  ฮาโคตรอ่ะ   หน้ามึงนี่ดูโง่ดีนะซัน  แถมร้องไห้เป็นเด็ก ๆ เลย  คบกันมาเป็นสิบๆ ปี  ห่าเอ้ย  สุดท้ายก็จะเป็นจะตาย

เพราะน้องไนท์  ไอ้เสือผู้หญิง...ที่ฟันแล้วทิ้งเป็นว่าเล่นตอนอยู่อเมริกา  แม่งหายไปไหนว่ะ  ฮ่าๆ  กร๊ากกกกก กุขำ "

มันขำจนตัวงอ  แต่ผมยิ้มอายๆ  เออว่ะ.....ไอ้คนนั้นมันหายไปไหนว่ะ  อายเชี่ยๆ เลยครับ  เลยถีบแม่ง ...แ้ก้อาย

"ฮ่าๆๆ  มึงอย่า...พอเลยๆ  กุเจ็บ  กร๊ากกกก  กุหยุดขำไม่ได้เว้ย"   ไอ้แทนว่าแล้วลงไปนอนขำที่พื้น  สัด ...เลวมากที่ขำกุ

แล้วผมก็เลยเผลอยิ้มไปด้วย  ถ้ามีมันช่วย....ยังไง ผมก็ต้องเจอน้องแน่นอน

รอก่อนนะครับไนท์......  พี่จะไปขอโทษ  พี่ยินดีรับผิดทุกอย่าง  ....ขอแค่ ไนท์ให้อภัยพี่


.

.

.

แล้วเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

[NOoTuNE]

พี่ซันเลิกกินหญ้าแล้วมากินข้าวซะ

[Jthida]

ไปหาน้องเร็วๆ ก่อนที่จะโดนคนอื่นงาบ เร็วๆเลย

[Tassanee]

มาม่า~7


3 เดือนผ่านไป...............  ไม่เจอแม้แต่วี่แววน้อง  ผมเห็นไอ้หมาบ้าหน้ามุ่ยมันมานั่งตีหน้าเศร้าที่บ้านผมได้ทุกวัน

หลักฐานที่หาได้ จากการสอบสวน ที่อยู่ที่ป้าแจ่มให้ เป็นที่อยู่ของโรงพยาบาลผมนั่นเอง  สมุดบัญชีที่น้องใช้อยู่ก็

ถูกปิดไปเรียบร้อยแล้ว  คนรู้จักก็ไม่มี  พอสอบถามบริษัทจัดหางานก็ไม่มีชื่อน้องอยู่ในลิสเลย  จนปัญญาไม่รู้จะหาน้องได้ที่ไหน

"เฮ้อออออออ"  ผมมองไอ้ซันนั่งถอนหายใจยาวเหยียด  ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากพอประมาณเลยทีเดียว

ทุกๆ วันมันมาขลุกตัวอยู่ที่นี่ พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะตามหา จนกระทั่งจ้างนักสืบ .... ตามหา แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แวว

[tippy]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อย่างกับโดนข้าวสารเสก พี่ซันหันกลับมาบริโภคข้าวแล้วจ้า  หลังจากปลูกหญ้าไว้ทานแทนเต็มพื้นที่ ตอนนี้คงรู้ตัวถางทิ้งเรียบร้อย

มารอต่อไป กำลังสนุก หึหึ

[ruby]

กว่าจะรู้สึกตัวนะพี่ซัน อ่านแล้วก็น่าสงสารพี่ซัน
คงทรมานใจแย่ แต่น้องไนท์น่าสงสารมากกว่า
ตอนโดนทิ้งเราอ่านแล้วร้องไห้เลย :monkeysad
ยังงัยก็รีบตามหาน้องให้เจอนะ

[maru]

ซันตามหาไนท์ให้เจอนะ แล้วก็คุยกับไนท์ให้เข้าใจ

[Tassanee]

ต้องขออภัยหลังจากทำงานข้ามวันข้ามคืน  ต่อเนื่องเล่นเอาน็อคเลยค่ะ  ไม่มีปัญญามาแต่ต่อจริง ๆ

     .....  ^^'  ขออภัยมากๆ ค่ะ ใกล้แล้ว ๆ คิดว่าไม่เกิน 2-3 ตอนจะจบแล้วยังไงขอแต่งตอนจบใหม่เลยแล้วกัน

ค่ะ  อ่านให้สนุกนะคะ  แล้วขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ  เป็นกำลังใจที่ดีจริงๆ ค่ะ

อ่านคอมเม้นต์ทีไรอยากจะรีบแต่งต่อซะเดี๋ยวนั้นเลย  ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาอ่านนะคะ

ถึงไม่แสดงความเห็นก็ไม่เป็นไรค่ะ......   แต่ถ้าแสดงจะดีใจมากๆ  คริคริ  (เอาแต่ใจเล็กน้อย)

    ยังไงอ่านให้สนุกนะคะ   


มาม่า~7 (ต่อ)


พอกระดกเข้ามากๆ มันก็เมาเหมือนหมา เริ่มคร่ำคราญถึงน้องไนท์สุดที่รักของมัน  ไม่ยอมกลับบ้าน เพราะป้าแจ่มงอน

มันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าฟังผู้ใหญ่ที่สุดในบ้าน  เรียกว่าป้าแกช็อคแบบสุด ๆ ไนท์น่ะลูกรักแกเลย  แกก็พอรู้ว่าไนท์กับไอ้ซันเป็นอะไรกัน

แต่ไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องเลวร้ายกับน้องขนาดนั้นจนน้องหนีไป  ป้าแกงอนตุ๊บป่องๆ  มองมันแบบเมิน  แถมสั่งให้มันไปตามหา

น้องให้เจอเลย   ผมหันไปมองไอ้ซันที่หลับไปแล้วตอนนี้......หลับไปทั้งอย่างนั้นแหล่ะ  บนโซฟาที่คอนโดผม ผมอยู่ที่นี่

เพราะมันสะดวกว่าและผมชอบความเป็นส่วนตัว    หันไปมองไอ้เพื่อนตัวดีที่หลับสนิท  เห็นอย่างนี้มันก็น่ารักเหมือนกันนะดูสินอน

กอดหมอนรูปนกเพนกวินแทนน้องไนท์ซะงั้น......ฮาว่ะ  ผมแอบถ่ายรูปมันไว้เอาไว้ให้น้องไนท์ดู....คึคึ 

เห็นไอ้ซันตอนนี้แล้วนึกถึงสมัยที่เรียนอเมริกาด้วยกัน  .....ผมกับมันเป็นรูมเมทกัน  มันคั่วสาวเป็นว่าเล่น พามานอนไม่ซ้ำหน้า

แต่เค้าก็มาเสนอตัวให้มันเองทั้งนั้น   โดยที่มันไม่เคยต้องลำบากไปจีบ  ขนาดผมเองที่เป็นเพื่ือนมันแท้ ๆ ยังอดอิจฉาไม่ได้

แล้วมันก็เลิกเลยไม่ติดต่อผู้หญิงเหล่านั้นอีก  ผมเคยถามว่าทำไมมันถึงไม่คบใครสักคนให้เป็นเรื่องเป็นราว คำตอบน่ะเหรอ

"กุสงสารเค้า.....เพราะกุไม่ได้รัก" ที่มันรีบทิ้งเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงมายึดติดกับมันนาน เพราะมีแต่จะเจ็บปวดเท่านั้นแหล่ะ

มันเป็นคนแปลก.....เก็บตัว ระวังตัวอย่างกับใครจะมาฆ่ามันยังงั้นแหล่ะ  เรื่องไปเที่ยวแล้วเมานอกบ้าน หรือแม้แต่งานปาร์ตี้

คุณไม่มีทางจะได้เจอคุณตะวัน เสด็จไปjoy ด้วยเด็ดขาด  อ้อ...มีงานนึงที่มันไปน่ะ  งานเลี้ยงส่งมันตอนจบการศึกษาน่ะแหล่ะ

เล่นเอากรี๊ดกราดกันทั้งงานเลย  ฮ่าๆ  ทุกๆวันที่อยู่ที่นั่น ผมจะเห็นมันหยิบกรอบรูปน้องขึ้นมาดูไล้มือบางเบาไปมา

ราวกับมันคิดถึงคนในรุปใจแทบขาด  แต่บางครั้งมันก็จ้องมองน้องด้วยสายตาที่คั่งแค้น ถ้าวันไหนเหม่อลอยก็คงมีแค่เรื่อง

น้องในสมอง  เห็นมันยังงั้นแต่มันก็เรียนเก่งขนาดได้เกียรตินิยมเหรียญทองเลยทีเดียว เวลาใกล้สอบนี่ใครอย่าได้มาเข้าใกล้

ยกเว้นรูปน้องที่โชว์หลาวางอยุ่ใกล้ๆ ตัวมันนั่นแหล่ะไม่งั้น มันงาบหัวหมด  ............มันจริงจังเหมือนคนบ้า  แต่พอผมมารู้เรื่อง

ทั้งหมดทีหลังทำเอาผมสงสารมันมาก.....และเข้าใจความรุ้สึกของมันดี  มันรักน้องมาก......ขณะที่น้องเป็นลูกของที่ฆ่าพ่อกับแม่มัน

มันคงสับสน....จนแยกไม่ออกระหว่าง  "รัก"  กับ  "แค้น"  ที่มันมาควบคู่กัน  แต่สุดท้ายมันก็เลือกที่จะ  "รัก"  ผมเองก็ตอบไม่ได้

เหมือนกันว่ามันจะสายเกินไปรึเปล่า  ................. เพราะไอ้เพื่อนเหี้ยมันรู้ตัวช้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เอิ่ม....... กุว่าควายกิน หญ้า  ไถนาเสร็จ 20 ไร่ กลับมานอนเคี้ยวเอื้องจนจะตื่นมาทำงานใหม่เป็นรอบที่ 100 มึงถึงพี่งจะรู้ตัว

แต่นะ........กุก็ยังสงสาีรทั้งน้องทั้งมึงอยู่ดี  (หึหึ  พระเอกจริงๆ กุ)  อ้อ!!...เรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนพระเอกมาเป็นผมดีกว่านะครับ )

กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ มือถือก็สั่นซะงั้น  .....  ผมรับสายเดินออกไปที่ระเบียงไม่อยากรบกวนคนจิตตกที่เมาแล้วหลับอยู่ตรงหน้า

"สวัสดีครับ คุณฉาย"  ผมกรอกเสียงไปตามสาย  ก็จะใครซะอีกหล่ะครับนักสืบที่ไอ้คุณซันมันจ้างนะสิ 

"สวัสดีครับคุณแทน ผมได้เบาะแสเรื่องคนที่คุณให้ตามหาแล้วครับ  สะดวกที่จะออกมาคุยมั้ยครับผมอยากให้คุณมายืนยัน

ว่าคนที่ผมเจอเป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่คุณตามหาจริงๆ รึเปล่าน่ะครับ"

"สะดวกอยู่แล้วครับ วันนี้ที่ไหนดีครับผมว่างแล้ว"

"ครับ...งั้นเป็นที่ผับ XXX แล้วกันนะครับ  เป็นผับที่เปิดเพลงสบายๆ คุณคงไม่ว่าอะไร พอดีผมนัดเพื่อนต่อที่นั่นน่ะครับ"

"ได้ครับแล้วเดี๋ยวเจอกัน กี่โมงดีครับ"

"ถ้าทุ่มตรง คุณแทนสะดวกมั้ยครับ"

"ได้ครับผมจะออกไปตอนนี้เลย .....  โอเค  แล้วเจอกันครับ"  ผมรีบตรงดิ่งไปยังผับที่ว่าไม่นานมากก็ถึงครับ  เรียกว่ามาก่อนเวลา

เกือบครึ่งชั่วโมงนึกว่าตัวเองจะต้องมานั่งรอ สายตาก็เหลือบไปเห็นคุณฉาย กำลังนั่งดริ้งมองอะไรเพลิน ๆ อยู่ด้านนอกร้าน

โชคดีที่ร้านนี้เป็นกระจกใสแทบทั้งร้าน  บรรยากาศเรียบหรู เปิดเพลงเบาๆ ฟังสบาย ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ผมชี้ไปที่คุณฉายให้พนักงานต้อนรับทราบว่าจะนั่งโต๊ะไหน   แล้วเดินตรงไปหาคุณฉาย กระแอมเบาๆ เห็นคุณฉายสะดุ้งเล็กน้อย

ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม  ผมขำเลยแหล่ะ ....ไอ้ท่าตกใจของคุณนักสืบเนี่ย  ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม 

"สั่งอะไรดีครับ"  คุณฉายเอ่ยถาม ผมเลือกเครื่องดื่มเบา ๆ  คุณฉายยกมือขึ้นเรียกพนักงานแล้วสั่งเครื่องดื่มที่ว่าก็จะหันมาเริ่มงาน

คุณฉายหยิบแฟ้มเอกสาร ค้นอะไรยุกยิก ๆ สักพัก ก็หยิบรูปมาวางตรงหน้า  พอเห็นคนในภาพก็รู้ทันทีว่าเป็นน้องไนท์

แต่ที่น่าตกใจ...น้องไนท์ไปยืนอยู่ข้างๆ คุณลุงพลรภ ได้ยังไง  ผมเลิกคิ้วสูงมองไปยังคุณฉาย ..... รอฟังเรื่องราวต่างๆ

"ใช่คนนี้ใช่ไหมครับที่คุณแทนต้องการตามหา?"  คุณฉายเอ่ยถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง ผมพยักหน้าตอบ

"ครับ  ตอนนี้น้องอยู่ที่ชลบุรีใช่ไหมครับ?"  คุณฉายพยักหน้าตอบ และเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ  เลยทำให้ผมทราบว่าทำไม

เราุึถึงตาหาน้องไม่เจอซักที  น้องเปลี่ยนทั้งชื่อ-ทั้งนามสกุล  ไอ้เรื่องเปลี่ยนชื่อนั้นก็ไม่เกินวิสัยทรรศที่ผมกับไอ้ซันจะคิดได้

แต่ไอ้เรื่องถึงขั้นเปลี่ยนนามสกุลนี่ เห้อ...........เกินคาดเดาแหล่ะครับ  และแน่นอนทุกๆ อย่างของน้องถูกเปลี่ยนไปใช้ชื่อ

"รัชตะวัน  นิติภาคิน"  แทนชื่อ "รัตติกร  กิติโยธิน"  เรียกว่าหาให้ตายก็คงไม่เจอ  ว่าแล้วคุณนักสืบ ก็สืบจากเส้นทางการเงิน

เห็นว่าน้องไปเช่าบ้านอยู่แถวๆ อ่อนนุชอยู่สัก 3-4 อาทิตย์ไม่ค่อยแน่ใจนัก ก่อนจะย้ายไปทำงานที่ชลบุรี ที่บริษัท XXX

ซึ่งผมรู้จักดี  ทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการ แสดงว่าน้องพึ่งทำงานที่นั่นแค่ 2เดือนเท่านั้นเอง  ผมยิ้มแก้มแทบปริ เมื่อรู้

แล้วว่าจะตามหาน้องได้ที่ไหน ที่สำคัญบริษัทที่ว่านั้นเป็นบริษัทที่พ่อผมถือหุ้นอยู่ด้วย ก็คุณลุงพลรภที่ว่าน่ะ คือเพื่อนสนิทของพ่อ

ผมเอง .... ตอนแรกพ่อกับลุงตั้งใจเปิดบริษัทเกี่ยวกับการ renovate ตึกเก่า เพื่อนำมาทำเป็นโรงแรมอีกครั้ง  พ่อผมสมัยหนุ่มๆ

ก็ดื้อพอตัว เพราะไม่ยอมรับช่วงต่อโรงพยายาทั้งๆ ที่ตัวเองจบแพทย์มาซะอย่างนั้น  แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ฮ่าๆ ว่าเข้านั่น

ทำไปทำมา พ่อก็กลับมาสืบทอดกิจการโรงพยาบาลอยู่ดีเพราะถนัดกว่า จะว่าถนัดคงไม่ใช่เพราะมันอยู่ในสายเลือดตะหาก

เหมือนผมตอนนี้  ส่วนทุนที่ลงไปกับธุรกิจกับคุณลุงพลรภก็ไม่ได้ถอนทุนแต่อย่างใด  ยังคงดำเนินกิจการไปเรื่อย ๆ โดยที่คุณลุง

จะรายงานผลประกอบการให้ทราบเป็นระยะ ซึ่งก็เป็นที่น่าพอใจเสมอมา  ....  คุณลุงพลรภท่านจบวิศวะ แล้วมาเป็นเพื่อนคุณหมอ

แบบพ่อผมได้ไงเหรอ ก็เพราะไปเรียนต่างประเทศแล้วเป็นรูมเมทกันนี่แหล่ะ เหมือนผมกับไอ้ซันที่สนิทกันมากเพราะพออยู่ต่างที่

เวลาลำบากก็ต้องช่วยเหลือกันตลอดเลยทำให้สนิทกันมาก  ผมยิ้มแก้มแทบปริเมื่อผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้  หยิบเช็คที่กรอกตัวเลข

ตามที่ตกลงกันไว้ยื่นให้คุณนักสืบ  คุณฉายกล่าวขอบคุณ  และผมก็ขอบคุณกลับ  งานนี้ปิดแบบสมบูรณ์ คุณฉายส่งรายละเอียด

ที่พักของน้องไนท์ให้ผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ผมตรงดิ่งกลับไปยังคอนโด  ตอนนี้เกือบ 3 ทุ่มแล้ว  ไอ้ซันนอนกลิ้งลงมาที่พื้น

กอดหมอนรูปนกเพนกวิ้นแน่น  ไม่ใช่มันนอนดิ้นหรอกครับ  แต่เป็นเพราะ .....ไอ้หมอนนกเพนกวิ้น (ตัวแทนน้องไนท์) หล่นลงมา

ที่พื้นมันเลยกลิ้งตามมาหาหัวใจตัวเอง  โชคดีที่พื้นผมปูพรมไหว้  ไม่อย่างนั้นคงต้องรักษาแผลให้ไอ้เพื่อนบ้านี่อีกเป็นแน่แท้

...................   ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี  ร้องเพลงสบายอารมณ์ เข้าไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมเข้านอน  เก็บความตื่นเต้นไว้ในใจ 

วางแฟ้มไว้บนหัวนอน  พรุ่งนี้จะได้เห็นท่า.....หมาดีใจ  หึหึ ....แค่คิดก็ตลกแล้ว  และแน่นอน ต้องเริ่มแผนการ ชิ่งตัวน้องกลับมา

"ล้า  ...ลัลล้า....ล่ะ ลา....ลั้นลา"  ผมครวญเพลงอะไรไม่รู้อยู่ในอ่างอาบน้ำ  รู้สึกอารมณ์ดีชะมัด

.

.

.

พรุ่งนี้......หึหึ....


.

.

.

พรุ่งนี้

...

[goonglovenut]

รู้แล้วอย่าเพิ่งบอกซัน ปล่อยให้กินหญ้าไปอีกสักพัก

[tippy]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกก เพื่อนแท้มีอยู่จริงนะซัน หรือจะเป็นแทนรักหักเหลี่ยมซัน 

แทงข้างหลังทะลุถึงตับไต.................แหมะ ใจก็อยากให้เจอ อีกใจก็อยากแกล้งให้ไอ่พี่ซันทุรนทุรายจะตายกันไปข้าง

[NOoTuNE]

กร๊ากกกก พรุ่งนี้ ทั้งซัน ทั้งคนอ่านใช่ไหมจ้ะคนเขียน 

[PetitDragon]

พรุ่งนี้...จะมีมาม่ามามาอีก? (ล้อเล่นนะครับ)



 จะเจอกันแล้ว 

[maru]

พบไนท์แล้ว ดีจังเลย ซันหยุดทำร้ายตัวเองได้แล้ว รีบไปหาไนท์ไปคุยกับไนท์ให้เข้าใจ

[nutsumi]

และแล้วก็รู้ที่อยู่ของไนท์จนได้ รีบๆตามกลับมาน่ะคะพี่ซัน พี่แทน

[ruby]

พรุ่งนี้อยากเห็นท่า หมาดีใจ

[Tassanee]

คว่ำชามมาม่า~1



ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า.....เช้ามากๆ  เช้าตรู่   ก็ตอนนี้อ่ะพึ่งตี 4  ดูจากใบหน้าลั้นลาของตัวเองแล้วไม่รู้สึกเพลียสักนิด

ปกติผมก็ไม่เร่งตื่นขนาดนี้ในวันหยุดหรอกนะครับถ้ามีเคสผ่าตัดด่วยหรือต้องบินไปต่างประเทศ

แต่วันนี้เป็นวันพิเศษต่างหาก.....หึหึ  วันอะไรน่ะเหรอครับ  ก็วันที่ผมจะได้เจอหน้าน้องนะสิ  ผมเร่งรี่อาบน้ำแต่งตัว

พอเสร็จเดินออกมานอกห้องนอน ก็เห็นหมาเมา...เอ๊ย  คนเมาเหมือนมานอนกอดนกเพนกวินซะกลมดิ๊ก 

น่ารักมากอ่ะ่มึง.....หึหึ  ฝันดีนะซัน กร๊ากกกกกกกกกก   อดขำไม่ได้จริง ๆ ครับแล้วผมก็ถอยกลับเข้าห้องนอน

ตั้งกล้องถ่ายวีดีโอไว้ ณ ซอกหลืบหนึ่งในมุมห้อง จับมาที่แฟ้มของคุณฉายที่ส่งมาให้ผมเมื่อวานนี้  หึหึ

ผมไม่บอกมันหรอก ....รอมันถาม  แต่กว่ามันจะถามผม  ผมคงถึงชลบุรีไปเจอน้องไนท์สุดที่รักแล้ว   แต่ที่ต้องตั้งกล้อง

เพราะยังอยากเห็นหน้าหมาดีใจ อ๊ะ.....หรือผมจะได้เห็นท่าหมาโกรธว่่ะ ช่างมันเถอะครับ  ผมเดินออกมาอีกครั้ง

ก็ยังเห็นไอ้ซันผู้บริหารสุดเคร่งขรึม กำลังนอนกอดเพนกวินกลมดิ๊กเช่นเคย  อ๊ะ .....ปลุกมันหน่อยเดี๊ยวจะหาว่าแทนใจร้าย

ผมใช้ปลายเท้าเขี่ยเบาๆ  (เบามากๆ ครับ  แอบกลัวมันตื่น  กร๊ากกกกกกก)  สองสามที มันขยุกขยิกเล็กน้อยแล้วหลับต่อ

"ซัน...............ซัน"  ปลายเท้าผมยังเขี่ยอีกหน่อย  กลั้นขำแทบแย่แน่ะ ฮ่าๆๆ

"อื๊อออออออออออ"  เสียงมันครางแบบรำคาญ ๆ ผม  ผมก็ยิ้มขำต่อไป

"กุไปล่ะหนะ จะไปหาน้องไนท์  หึหึ" ผมพูดเสียงเบา แทบจะกระซิบ ข้างหู  อารมณ์ประมาณว่ามันฝันไป  คึคึ...สนุก

เท่านั้นแหล่ะครับไอ้ซันเด้งตัวผึง หัวมันกระแทกหัวผม ดวงตาที่ปิดสนิทอยู่เมื่อกี้เปิดกว้างจ้องมาที่ผม

"เชี่ย....กุตกใจหมด" ผมด่ามันเสียงผม  เหมือนๆ ผีหลอกแม่งหลับ ๆ อยู่ตื่นมาได้ไง เสียแผนกุหมด  ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆ

ไอ้ซันกระชากผมเข้าไปใกล้  ดวงตาของมันแลดูตื่นเต้นประหนึ่งว่ามันกำลังกล้ำกึ่งอยู่ระหว่างความฝันกับความจริง

"มะ....มึงว่าไงนะ  เมื่อกี้อะไร.... ไนท์ๆ ว่ะ"   มันถามตะกุกตะกัก  เห็นได้จากสีหน้าที่เสมือนหัวใจแม่งพองโตไปกล้ว

ผมอมยิ้มอย่างเป็นต่อ  อยากเล่นแง่กับมันชิบหาย  ยิ่งตอนนี้มันพึ่งตื่น มันก็ยังดูเบลอ ๆ อยู่นิดหน่อย  กร๊ากกกกกกก

ไม่อยากจะบอกว่ามันอ่ะปกติหล่อมากผมก็ยอมรับนะ  ทั้งเนี๊ยบ ทั้งหล่อ แต่ตอนนี้ราวกับผีห่าซาตานสิงก็ไม่ปาน

หัวฟู  เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดวงตาบวมปูด  และที่สำคัญนั่งกอดเพนกวิน  โอ๊ย...........กุจะบ้า 

"แล้วเมื่อกี้มึงไ้ด้ยินกุพูดว่าไงหล่ะ "  ผมถามมันกลับ 

"มึงบอกว่ามึงจะไปหาไนท์ใช่ป่ะ" มันหันมามองผมตาปริบๆ

"ก็..........    อะไรประมาณนั้นแหล่ะ"  ผมอ้อมแอ้มตอบ  เซ็งเล็กน้อยที่แผนล้มเหลว  แต่ไอ้หมาตัวข้างหน้า

ดวงตาแววโรจน์ มีแต่ประกายแห่งความดีใจ ก่อนจะจับผมเขย่า แล้วเล่นเกม 1800 คำถาม ...

"จริงเหรอแทน  มึงรู้แล้วเหรอว่าไนท์อยู่ไหน  ไนท์สบายดีมั้ย ผมลงรึเปล่า อยู่กับใคร ทำงานที่ไหน  แล้วที่พักอ่ะ

สภาพแวดล้อมยังไง โดนเพื่อนร่วมงานแกล้งรึเปล่า  แล้ว ......โอ๊ย"   ผมตีหัวแม่งเลย  มาถามเชี่ยไรกุ

"สัด  ถ้ากุรู้ขนาดนั้น  ก็แสดงว่ากุกับน้องอยู่ด้วยกันแล้ว  เชี่ยนี่แทนที่จะถามกุ กุว่ารีบไปหาน้องก่อนดีกว่า" ผมด่ามัน

แต่ไอ้นี่กับยิ้มหวาน พยักหน้าหงึกๆ  กร๊ากกกกกกกกก  เคยเห็นสิงโตพยักหน้าป่ะ  คล้ายๆ กันนะแหล่ะ

"กุขอเวลา 10 นาที อาบน้ำแต่งตัว  รอกุุแป๊บนะโว๊ย"  มันหันมาสั่งก่อนจะกระวีกระวาดวิ่งไปที่ห้องนอนผม

พอถึงประตูห้องมันก็หยุดซะเฉย  ๆ ทำเอาผมงง จนต้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม มันหันหน้ามาหา

"แทน...."   มันเรียกชื่อผม  (กลัวจำชื่อกุไม่ได้เหรอเชี่ยนี่  แนะหันมายิ้มหวานให้อีกนะมึง กุไม่พิศวาสหรอก)

"อะไร"

"กุรักมึงว่ะ  เพื่อน....ขอบใจมากที่ช่วยตามหาหัวใจให้กุ"  ไอ้ซันคนเดิมกลับมาแล้วสินะ  ทั้งสีหน้าที่มีความหวัง

มีความสุข  แววตาที่เป็นประกาย  ผมพยักหน้าตอบมัน

"เออ.....  ถือว่าช่วยหมาให้หาเจ้าของเจอ " ผมยักคิ้วกวน ๆ ใส่มันไปสองที ไอ้บ้านั่นหัวเราะลั่น ก่อนจะวิ่งเข้าห้องผมไป

เอ๋..............  แต่ว่าผมลืมอะไรไปบางอย่างรึเปล่าน๊า    คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก.....ช่างแม่งครับ ไว้คิดออกค่อยว่ากัน

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนนี้หาน้องเจอแล้ว  ว่าแต่.............น้องที่เจ็บขนาดนั้นจะยอมให้อภัยคนอย่างไอ้ซันได้รึเปล่า 

ไอ้ยินเสียงอาบน้ำ ผมเดินเข้าไปหยิบกล้องวิดีโอ  เชี่ยแล้ว......ไอ้ซันแม่งแก้ผ่าแต่ในห้องเลย แล้ว....ไม่ต้องบอกก็รูใช่ไหมครับ

ว่าผมเห็นอะไร  แหว๊ะ..................กุจะอ๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   ผมเลยลบคลิปล่าสุดที่แอบถ่ายมันไว้

สงสารลูกตาตัวเองชิบหาย  นี่ไม่ใช่คลิบแรก  หึหึ....คิดว่าผมเป็นหมอโรคจิตหล่ะสิ  เปล่าหรอกครับที่ทำทั้งหมดก็เพื่อพวกมัน

อยากให้น้องยอมใจอ่อนเหมือนกัน  ผมเบื่อที่ต้องมาทนเห็นหน้าเืพื่อนผมมันเหมือนตายทั้งๆ ที่ยังหายใจอยู่ ทำไมถึงคิดทำเหรอ

ครับ  ก็ไม่มีอะไร ....จำวันที่ไอ้ซันสติแตกได้มั้ย  วันที่ผมเรียกมันแล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง วันที่น้องจากไป และวันที่มัน

พึ่งจะรู้ว่าน้องกับมันใจตรงกัน  วันนั้น......ตอนเ้ข้าไปหามัน มือถือผมที่อยู่ในกระเป๋า มันบังเอิญกดอัดไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่

มันก็อัดตั้งแต่ผมเริ่มตบหน้ามันเพื่อเรียกสติกลับมา  ถ้ามีภาพก็จะดีมาก...ถ้าน้องได้เห็นสภาพมันตอนนั้น

ผมคอนเฟิร์มเลยน้องคงยินดีกลับมาหามันทันที  มันน่าสงสารมาก .... เหมือนมันเจ็บที่ทำตัวเอง  และที่ให้น้องเจ็บ 

ตั้งแต่นั้นผมก็แอบถ่ายมันเรื่อยมา ทั้งภาพนิ่งทั้งวีดีโอ  ค่อย ๆ ตัด ค่อย ๆ ต่อ เป็นเรื่องราวตลอด 3 เดือนมานี่  ไม่ใช่ทุกวัน

แต่เป็นบางวันเ่ท่านั้น  แต่แค่นั้นก็คงพอให้น้องเห็นว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน คนที่เคยรักกัน  ....คงไม่จะร้ายจะทิ้งกันได้ลงคอหรอก

จริงไหม

"แกร๊ก  ....กุพร้อมแล้ว ป่ะไปกัน" ไอ้ซันออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แก้มปริมากๆ  ฮ่า ๆ มันแต่งตัวในชุดสบาย  ๆ ในวันหยุด

ผมกับมันตรงไปที่รถของผม

"กุขับได้ไหม"

"ไม่ได้  มึงกำลังใจร้อนอันตรายเกินไป  แถมเมื่อวานเมาเหมือนหมาอีก กุไม่ไว้ใจว่ะ"  ผมส่ายหน้าตอบมัน

มันพยักหน้ารับกับเหตุผลต่อโดยดี  ขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านข้างคนขับ แล้วผมก็ขับรถไป เช้าๆ อย่างนี้ขับเร็วก็ไม่ได้มีปัญหา

เช้าวันหยุด ผมขับมาถึงมอเตอร์เวย์ ก็เร่งสปีดความเร็วเพิ่มขึ้น ในวิสัยที่พอขับได้  ถนนโล่งมากแทบไม่มีรถเลย

.

.

.

.

.

มาถึงชลบุรีก็เจ็ดโมงเช้า....ไม่ต้องรีบร้อนอะไร ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าน้องอยู่ไหน ตอนนี้แค่รอเวลา ผมแวะทานเข้าเช้า

แถวๆ นั้น ไอ้ซันนิ่งกว่าที่คิดแม้มันจะมีท่าทางร้อนรนอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มากอะไร  มันกินข้าวได้นิดหน่อยก็หยุดแค่นั้น

"กินอีกวันนี้ต้องตามน้องทั้งวัน  ....กุไม่แน่ใจหรอกนะ ว่าจะได้กินข้าวอีกรึเปล่า" ผมหันไปสั่ง  มันยิ้มบางๆ ตอบ ค่อยๆ กินต่อ

ดูก็รู้ว่าฝืนขนาดไหน แม่งแทบกลืนไม่ลงคอ  มือมันสั่นนิด ๆ นัยตาแดงกล่ำทั้งสองข้าง  ผมเห็นนึกว่ามันไปแอบร้องไห้มาทั้งคืน

คงไม่ใช่........แค่กำลังจะร้องไห้ต่างหาก   ทั้งๆ ที่จะเจอน้องอยู่แล้วทำไมมันต้อง ทำท่าเจ็บปวดอย่างนั้นว่ะ

"ซันมึงเป็นไร  เชี่ยนี่ไม่ดีใจที่จะไ้ดเจอน้องเหรอว่ะ"  ผมเอ่ยถามเสียงแข็ง  รู้สึกขัดใจกับท่าทางมันอย่างบอกไม่ถูก

"ดีใจสิวะ   แต่กุกลัว..."  มันพูดแล้วหยุดอยู่แค่นั้น  พยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างอยากลำบาก  หน้าเศร้าได้อีก

"กลัว...มึงกลัวอะไรของมึง  ห่า  มา่ถึงขนาดนี้แล้ว" ผมด่า  พยายามกินต่อเพราะเหมือนๆ จะกินไม่ลงตามมันไปอีกคน

"แล้วถ้า....กุไม่เจอน้องอีกหล่ะ  ถ้าน้อง......"

.

.

.

"ถ้าน้องหนี........หนีกุไปอย่างคราวที่แล้วอีกหล่ะ"  แววตามึงเศร้ามากซัน  เห็นแล้วกุกินข้าวไม่ลง  ผมเรียกเด็กมาเก็บตังค์

ก็ถ้ามึงจะทรมานเพราะคิดถึงน้องขนาดนี้ .....มึงก็คงกินข้าวไม่ลงหรอก  สัด!!กุเลยพลอยกินไม่ลงไปด้วย 

ผมลากมันมาที่รถตรงดิ่งไปที่ที่พัก 

"ซัน.....ถ้ามึงไปถึงแล้ว ......น้องไม่อยู่ จะเลิกตามหาน้องเหรอ?" 

"ไม่"  มันส่ายหน้าไปมา ยังก้มหน้างุด มองพื้น

"แล้วถ้าไม่เจอ  ....  ถ้ามึงผิดหวังเสียใจ  มึงจะเลิกรักน้องรึเปล่า?"

"ไม่.....ไม่มีทา่ง  กุไม่มีทางเลิกรักไนท์   และจะไม่เลิกตามหา  จนกว่าน้อง...."

"ถ้าเป็นน้องเองที่มีเจ้าของแล้ว...... และ.......ไม่ต้องการกุแล้วเท่านั้นที่กุจะปล่อยมือ  ...แต่ไม่มีทางที่กุจะเลิกรัก

หรือลืมน้องไปหรอกว่ะ แทน"  ไอ้ซันเอ่ยเสียงเศร้า   แ่ต่ผมยิ้ม....สำหรับผม  คิดว่านี่แค่นี้แหล่ะ มันพอแล้วสำหรับน้อง

ผมตบไหล่มันเบา ๆ มันหันมามองยิ้มตอบผม  สู้ ๆ นะเว่ยซัน 

"ถ้ามึงตัดสินใจยังงั้นแล้ว  จะกลัวอะไร ....ไม่ว่ายังไงมึงก็ตัดสินใจจะรักน้องแล้ว เจอไม่เจอ มึงก็รักอยู่ดีไม่ใช่เหรอซัน

มึงก็ยิ้มได้แล้ว   ให้น้องหันมาเจอมึงพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มแห่งความสุข  ที่มึงปรารถนาจะมอบให้น้องไง กุอยากให้มึง

เป็นคนเดิม  คนที่เข้มแข็ง.....คนที่น้องมั่นใจพอจะฝากชีวิตไว้กับมึงได้  มึงเข้าใจไหม  ถ้าเข้าใจก็ยิ้มซะ" ผมปลอบมัน

"อือ   ....ขอบใจว่ะแทน  ขอบใจมึงมาก กุจะเข้มแข็ง.....เข้มแข็งพอที่น้องจะฝากชีวิตไว้กับกุ " มันตอบด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น

มันพลังและมีความหวังที่มากขึ้น  ก็เพราะรักมันเป็นพลังของมึงใช่มั้ยว่ะ.....  ซัน  ถึงจะอิจฉาที่มึงมีคนที่มึงรัก  และรักมึง

ได้มากขนาดนั้น   แต่ถึงอย่างนั้นก็อดดีใจกับมันไม่ได้    ชักอยากจะมีความรักมั่งแล้วสิครับ

.

.

.

ผมดิ่งตรงไปยังบ้าน สำหรับรองผู้จัดการบ้านเดี่ยว  ทำไมผมจะไม่รู้ผมมาพักที่นี่ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง สมัยก่อนเป็นบ้าน

พักสำหรับพ่อผม และ คุณลุง  ตอนนี้เห็นว่าสร้างหลังใหม่สำหรับกรรมการ ที่เก่าเลยสละให้เป็นผู้จัดการและรองผู้จัดการ


มีต่อค่ะ