3 :: เจ็บแต่ (ต้อง) จบ...
เสียงคลื่นที่ซัดกระทบฝั่งให้อารมณ์เคร้าโศกได้เป็นอย่างดี คงเพราะช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝน ทำให้การมาทะเลครั้งนี้ค่อนข้างเงียบสงบ ....ผมมองดูต้อมที่เดินลัดเลาะชายหาดอยู่ที่ระเบียงบ้านพัก เขาเดินเหม่อลอยมองไปทั่วเหมือนไม่มีจุดที่จะโฟกัสจริง ๆ แล้วเขาก็ร้องไห้....จากนั้นเขาก็เปลี่ยนทิศทางการก้าว โดยก้าวลงทะเลไป!
ตึก ตึก ตึก ตึก
ผมวิ่งไปที่ชายหาดด้วยความตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น ต้อมกำลังทำอะไร! ฆ่าตัวตาย!
“ต้อม! ต้อม! ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
ผมร้องเรียกชื่อเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจที่จะรับรู้อีกแล้ว จนในที่สุดเขาก็เดินลงไปจนน้ำถึงระดับอก ผมจึงรีบกระโดดลงไปลากเขาขึ้นมาทันที
“ต้อม! ทำบ้าอะไร?”
“ฮือ ๆ นัท ฮือ ๆ เราอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีอัฐ”
“ต้อม! แค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมถึงทำให้ต้อมเป็นแบบนี้! ทำไม...”
“ฮือ ๆ เราขอโทษ ฮือ ๆ ”
หลังจากผ่านนาทีชีวิตมาได้ ต้อมก็ไม่พูดอะไรอีก ความซึมเศร้ายังคงเกาะกินจิตใจเขาอยู่ จนผมไม่รู้ว่าจะเยียวยาเขายังไง...
“ต้อมกินอะไรหน่อยนะ” ผมเลื่อนจานข้าวไว้ตรงหน้าเขา
“...” ต้อมมองดูหน้าตาอาหารที่ผมทำให้
“กินไปนะ เดี๋ยวนัทไปอาบน้ำก่อน”
“นัท กินด้วยกันสิ...” ต้อมเรียกผมไว้ “ผมไม่อยากกินคนเดียว..”
“...อืม” ผมตอบรับอีกครั้ง
ผมกำลังคิดว่านี่เป็นการกินข้าวเย็นที่เงียบและเหงาที่สุด ทุกทีถ้ามีต้อมก็ต้องมีอัฐด้วย แต่ตอนนี้มันไม่มี...
“นัท เรามาคบกันอีกมั้ย”
“...” ผมหยุดมือในการกิน มองหน้าคนพูดเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เพ้อออกมาเพราะความเสียใจ.. “มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“เราเริ่มต้นกันใหม่ ไม่ได้เหรอ”
“เริ่มต้นใหม่ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมคนเก่าเหรอ”
“ผมจะพยายาม..”
“...”
แล้วผมก็ตอบตกลงที่จะคบกับเขาอีกครั้ง ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น การคบกันใหม่ของพวกเราไม่มีเรื่องบนเตียงมาเกี่ยวข้องเลย ซึ่งผมก็คิดว่านั่นเป็นเรื่องดี เราใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง แต่ไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมไปบ้านต้อมบ้างและในบางครั้งต้อมก็มาห้องผม...
“อืม...นัท..ช่วยหน่อย..”
และยังคงเมาเหมือนเดิม...
“มันน่าช่วยมั้ยเนี่ย ดื่มเข้าไปสิ ดื่มให้มันเยอะ ๆ ” ผมว่า
“อือ...บ่นอยู่นั่นแหละ....”
“...”
ผมเลิกพูดแล้วพามานอนบนโชฟาเหมือนเดิม แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามหน้าตามตัวให้ แต่พอตอนที่เช็ดเสร็จแล้วนี่สิ สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นระหว่างผมกับต้อมอีกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง...
หมับ! ต้อมคว้าตัวผมขึ้นไปนอนทับบนตัว แล้วจับหน้าผมกดให้ลงไปหาหน้าเขา และก็จูบ ต้อมกำลังจูบผม!
ผมไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้ต้อมจูบผมอยู่อย่างนั้น สัมผัสอ่อนโยนที่ห่างหายไปนานทำให้ผมใจเต้นรัว ริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม กับลิ้นอุ่นชื้นที่สอดประสานกับผม ทำให้ผมเริ่มคล้อยตาม ต้อมจับตัวผมพลิกให้ลงไปนอน เขาสอดมือเข้าใต้เสื้อผ้าผม ลูบไล้ด้วยมือ และจูบไล่ตามลำคอ นี่มันกำลังจะเกิดสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเหรอ... เกิดไม่เกิดไม่รู้รู้แต่ว่าผมไม่ขัดขืน ผมรอ...รอมานานแล้วกับความรู้สึกของตัวเอง รอที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดนี้อีกครั้ง ทั้งที่ยังไม่สนิทใจ...
“อืม...อัฐ...อัฐกลับมาหาต้อมแล้ว...ต้อมรักอัฐนะ..”
แล้วผมก็ต้องค้าง เพราะชื่อที่ต้อมพร่ำเอ่ยออกมามันไม่ใช่ชื่อของผม แต่มันเป็นชื่อของ ‘อัฐ’ แฟนที่เขาคบด้วยกันมา 3 ปี... ผมไม่ได้อยู่ในใจของเขาเลย...
พลัก! ผมดันตัวเขาออก แล้วลุกหนีไป ไม่กลับไปมองอีก เสียใจ เสียใจมาก ผมมันบ้าที่คิดไปเองคนเดียวทั้ง ๆ ที่เขาบอกแล้วว่าจะพยายาม... ไอ้คำว่าจะพยายาม มันก็คือเขายังไม่ลืมคนเก่า ถ้าเขาไม่ลืมคนเก่าแล้วมาคบคนใหม่ สถานะคนใหม่ที่เขายังไม่ลืมคนเก่ามันคืออะไร...เจ็บ...อีกครั้ง...เจ็บ...เพราะต้องการ...เจ็บ...เพราะทำตัวเอง...และเจ็บ...เพราะหลอกตัวเอง...
เช้าวันต่อมา... ต้อมยังอยู่ที่เดิม นอนหลับอยู่ เมื่อคืนผมร้องไห้ทั้งคืน จนตาดำเป็นหมีแพนด้า จะโทษใครดีที่ผมมีสภาพแบบนี้ ครั้งนี้ผมโทษตัวเอง..
“อืม...” ต้อมตื่นแล้ว
“ไปอาบน้ำสิ มีเรื่องจะคุยด้วย..”
ผมบอก ต้อมก็ไปอาบน้ำส่วนผมก็เตรียมข้าวเช้า ไว้หลังจากกินกันเสร็จ ค่อยตุยกันก็ได้ กิจกรรมทุกอย่างค่อย ๆ ผ่านไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน จนกระทั่งตอนสำคัญก็ได้มาถึง..
“ต้อม เรื่องที่เราคบกัน...ยุติเถอะ”
“....ทำไม”
“ต้อมไม่รู้หรือไม่อยากที่จะรู้...ว่าต่างฝ่ายต่างหลอกตัวเองอยู่”
“หลอกตัวเอง? ต้อมไม่ได้หลอก”
“หลอก ถ้าต้อมไม่หลอกเมื่อคืนตอนเรากำลังจะมีอะไรกันต้อมคงไม่เรียกชื่ออัฐหรอก...”
พอถึงตอนนี้น้ำตาผมก็เริ่มจะไหล ผมพยายามกลั้นเอาไว้ ไม่อยากให้คนที่ผมเคยรักและยังรักอยู่ต้องเห็นสภาพทุเรศของตัวเอง
“....ขอโทษ...”
“เลิกพูดคำว่าขอโทษได้แล้ว ต้อมรักอัฐคนเดียว ต้อมไม่มีวันกลับมารักนัทได้อีก เรื่องนี้ต้อมก็รู้ แล้วทำไมต้องฝืนทำเป็นเข้มแข็งอยู่ละ...”
“........”
“การที่เราต่างทำกันแบบนี้ มันจะทำให้เจ็บทั้งคู่ ไปซะ...อย่ามายุ่งกับนัทอีกเลย นัทไม่ใช่ตัวแทนของใคร”
“นัท.....”
ต้อมเรียกชื่อผมอย่างแผ่วเบา แล้วลุกออกจากห้องผมไป แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมพูดกับเขาไปประโยคหนึ่ง...
“ต้อม...ถ้าต้อมเจอใครที่ใช่แล้ว อย่าคิดว่าเขาเป็นตัวแทนของอัฐละ เพราะถ้าต้อมคิดอย่างนั้น คนที่เขารักต้อมจริงอาจต้องเสียใจเหมือนนัทในวันนี้...”
ปัง!
ผมส่งท้ายให้เขา มันไม่ใช่คำอวยพร แต่เป็นคำพูดเตือนสติ...
แล้วน้ำตาผมก็รินไหลออกมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าของต้อมที่ค่อย ๆ แผ่วเบาลง
ความรักที่ครั้งหนึ่งผมเคยได้รับจากผู้ชายที่คิดว่าใช่ แต่สุดท้ายก็โดนตีจากจนสามารถยืนหยัดได้อีกครั้ง แต่ฟ้ากลับเล่นตลกกำกับเรื่องราวให้ความรักนั้นห้วนกลับมาในรูปของความรักกับคนอื่น เจ็บ ยิ่งกว่าสิ่งไหน เมื่อต้องจากและเจอ...
และผมขอเลือกที่จะจบ ดีกว่าเจ็บแล้วต้องทน.....
“นัททำดีที่สุดแล้วนะอัฐ..”
End…
จบแบบเศร้า ๆ ถ้าจะให้ตัวเอกของเรื่องเศร้าอยู่ฝ่ายเดียวก็กระไรอยู่ ให้มันเศร้ากันหมดนี่ละ
เศร้ากันไม่ค่ะ น้ำตาไหลกันมั้ยเอ่ย
ถ้าชอบแนวนี้ ใบพลูจะจัดให้เยอะ ๆ ในครั้งต่อไปค่ะ
แล้วก็ฝากเรื่องสั้นอีกสักเรื่องนะค่ะ
เรื่อง ‘ตื้อรัก ซ่อโซ่ & พี่ข้าว’ เป็นแนวคอมมาดี้ค่ะ อ่านไปยิ้มไป (คิดว่านะ?)
จะเอามาลงตอนที่ 1 พรุ่งนี้ค่ะ พอจบเรื่องนี้แล้ว จะรีบปั่น ‘เรื่องรักชักไปกันใหญ่’ ให้มันจบ ๆ ไป แอบรู้ว่ามีเพื่อนนักอ่าน
หลายคนอาจจะเริ่มเซ็งแล้ว ไปละค่ะ ฟิ้ว ฟิ้ว ~ 
ขอบคุณค่ะ ที่ติดตามกันมาถึงตอนนี้
หัวข้อ: [[เรื่องสั้น]] ใจช้ำช้ำ 3 :: เจ็บแต่ (ต้อง) จบ... (จบแล้วนะ ^ ^ย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 15724 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก