หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[goosongta]

วันนี้วันพฤหัสนะ

[IIMisssoMII]

วันนี้วันพฤหัสนะ

เนอะ มาเถิดเรารออยู่ ^ ^

[tra_daday]

รอน่ะ

[Dezair]

จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 16



   คุณพัชรีเคยคิดว่าถ้าวันหนึ่ง ลูกชายหลานชายแต่งงานมีคู่ครองแล้วต้องย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเป็นการถาวรเพื่อสร้างครอบครัวเล็กๆที่น่ารักและอบอุ่น เธอคงจะใจหายและเหงาน่าดู แม้จะรู้ว่าสองคนนั่นยังรักและเคารพเธอ แต่…ก็ไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันอีกแล้ว…เหมือนตอนที่จอมขวัญไปเรียนต่อต่างประเทศ เธอร้องไห้หลายวันด้วยความคิดถึง แต่นั่นก็ยังพอทำใจเพราะอย่างน้อยก็ยังรู้ว่าจอมขวัญมีกำหนดต้องกลับมาอยู่กับเธอเหมือนเดิม แต่…แต่การแต่งงาน…การแต่งงานจะพรากหลานเธอไปตลอดกาล



   …เธอพยายามทำใจ คุณพัชรีรู้ดีว่าทั้งเธอและสามีไม่อาจอยู่ค้ำฟ้า อีกไม่นานก็จากโลกนี้ไป แต่จักรกฤษณ์และจอมขวัญต้องอยู่ต่อไป ถ้ามีคู่รักที่ดีคอยยึดเหนี่ยวกันและกัน พวกเขาจะมีชีวิตที่มีความสุขไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ



   …แต่…แต่…



   “เป็นอะไรไปรี มองตามรถคุณอธิปอย่างกับมองส่งลูกสาวไปกับผู้ชายงั้นล่ะ” เสียงสามีดังขึ้นข้างกายทำเอาคุณพัชรีที่กำลังมองหลังรถของอธิปจนลับสายตาต้องหันมาค้อน



   … ‘มองส่งลูกสาวไปกับผู้ชาย’ งั้นหรือ?!...ในรถของอธิปไม่ได้มีลูกสาวของเธอเสียหน่อย! มีแต่หลานชาย!!...



   ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เมื่อวานที่อธิปขอพาจอมขวัญไปค้างที่บ้านนั้น เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ดูสิ! หายใจไม่กี่ครั้งก็มาถึงวันที่อธิปต้องพาจอมขวัญไปค้างบ้านซะงั้น! เวลาช่วยเดินช้าๆหน่อยไม่ได้รึไง! เธอยังไม่พร้อมทำใจเลย!!



   “อ้าว ถามก็ไม่ตอบ เป็นอะไร” คุณชัยยังถามย้ำ ตอนนี้รถของอธิปพ้นรั้วบ้านไปแล้ว คุณพัชรีก็เลยเดินกลับไปนั่งที่กลางเรือนด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ



   “คุณจะไปเข้าใจอะไร!” ว่าแล้วคุณพัชรีก็สะบัดหน้าไปอีกทางราวกับนางเอกสาวในละครที่เพิ่งดูมาเมื่อวาน



   “เอ้า!　ก็จะเข้าใจมั้ย ถ้าไม่บอก…นี่…ไม่ใช่ว่าว่าหวงหลานไม่อยากให้ไปกับคุณอธิปหรอกน่ะ รี ของขวัญมันจะมีเพื่อนมีฝูงบ้างก็ไม่แปลกอะไรสักหน่อย ถ้ามันไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยสิน่าเป็นห่วงกว่าอีก” คุณพัชรีอ้าปากพะงาบๆอยากจะอธิบายให้ฟังว่าถ้าอธิปและจอมขวัญคบหากันฉัน ‘เพื่อนฝูง’　เธอจะไม่ออกอาการเช่นนี้เลย!　แต่ที่ต้องมานั่งทำหน้าเครียดอยู่นี่เป็นเพราะ…เป็นเพราะ…เป็นเพราะสองคนนั่น ‘อาจจะ’ คบหากันแบบ ‘พระเอกนางเอก’ ต่างหาก!!



   “ฮึ!! คุณน่ะไม่เข้าใจจริงๆ!”



   “ไม่เข้าใจ” คุณชัยย้ำชัดพร้อมทำสีหน้าเอือมระอา “อ้อ…วันนี้คุณรุ่งทิพมาที่โรงแรม มาชวนไปงานทำบุญบ้านวันเสาร์หน้า เห็นว่าจะทำบุญเลี้ยงพระ” ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากมาเกือบสามสิบปีพยักหน้าหงึกหงักรับรู้



   “เขาฝากชวนของขวัญกับไอ้จักรด้วย เห็นว่าบ้านคุณอธิปก็ตกลงจะมาทั้งบ้านเหมือนกัน จะว่าไปก็แปลก โลกกลมสุดท้ายแล้วก็มาสนิทสนมกันหมด” คุณชัยเล่าเสียงเรื่อย แต่คนฟังกลับชะงักกึก



   “ทางบ้านคุณอธิปก็มาด้วย?”



   “อืม…ทำไมเหรอ”



   “เปล่า ก็…ไม่ได้เจอคุณกนกนุชกับสามีนานแล้ว…” คุณพัชรีตั้งมั่นว่างานบุญบ้านของคุณรุ่งทิพครั้งนี้ เธอจะต้องสืบให้รู้!...ทางบ้านอธิประแคะระคายเรื่องอธิปกับจอมขวัญหรือไม่…และที่สำคัญ…คุณกนกนุชแม่ของอธิปจะกลายร่างเป็นแม่ผัวมหาประลัยเหมือนในละครที่เธอติดหนึบหนับรึเปล่า?!　ถ้าหากรู้ว่าว่าที่ลูกสะใภ้อาจจะมีชื่อเป็น ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’!!!


…แม่ผัวน่ะ! ร้ายนะ นางเอก!!!!...



   ………………………..



   รถยนต์เคลื่อนตัวเข้าจอดในที่จอดรถของบ้านเดี่ยวขนาดสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนัก ทำเอาคนที่นั่งนิ่งกอดถุงเสื้อผ้ามาตลอดทางเริ่มรู้สึกตัว



   …เขา…มาถึงบ้านของอธิปแล้ว…



   อธิปดับเครื่องยนต์ก่อนจะหันมามองคนข้างกาย สองมือกอดถุงเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนในคืนนี้และเช้าวันพรุ่งนี้ไม่ยอมปล่อย…เขาอยากหัวเราะดังๆด้วยความเอ็นดู แต่กลัวใจจอมขวัญจะโกรธเขาเสียก่อนเลยต้องกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ



   …จอมขวัญเหมือนเด็ก…เด็กที่กำลังประหม่าจนหน้าตาตื่นไปหมด…



   “ถึงแล้ว ของขวัญ…”



   “เอ่อ ครับ…” มือขาวกำลังจะยื่นไปเปิดประตูรถ แต่กลับถูกยึดเอาไว้ด้วยมือใหญ่อุ่นซ่านนั่นเสียก่อน จอมขวัญหันมองเจ้าของมือ ดวงตาเรียวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไหวหวั่น อธิปไม่อยากรีบร้อนเลย…เขาอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป จอมขวัญจะได้จำเรื่องราวทั้งหมดไว้ในห้วงคำนึง…



   แต่…ดวงตาที่กำลังมองเขาอยู่ตอนนี้กลับทำให้ความรั้งรอในใจของอธิปสิ้นสูญ…



   มือข้างหนึ่งของอธิปยังจับมือจอมขวัญเอาไว้ มืออีกข้างค้ำกับเบาะนั่งของร่างโปร่งขณะยื่นหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากกับริมฝีปากบาง เขาบดจูบเบาๆ ถ่ายทอดอารมณ์ไหวหวานซาบซ่านสู่หัวใจของอีกฝ่าย



   …ไม่ใช่ครั้งแรกของจูบที่ทำให้จอมขวัญหวั่นไหว เพราะเมื่อวานในโรงเรือนเขาก็ถูกอธิปจูบแบบนี้…จูบอ่อนโยน อ่อนหวานและวาบหวาม หัวใจพองคับอกจนแน่นไปหมด แต่กลับไม่อยากให้จูบนี้จางหายไปเลย…



   มือขาวอีกข้างที่ประคองถุงเสื้อผ้าอยู่นั้น เลื่อนขึ้นโอบล้อมรอบลำคอแกร่งของร่างสูง ขณะที่ใบหน้าเรียวหยัดขึ้นตอบรับจูบนั้นด้วยความดูดดื่มพอกัน



   นาน…แสนนาน…จนแทบหมดอากาศหายใจ ริมฝีปากที่แนบแน่นก็ค่อยๆผละออกจากกันช้าๆราวกับกลัวว่าสัมผัสที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากตนจะจางหาย อธิปยกยิ้มบางที่มุมปากอย่างพอใจ ดวงตาคมที่ทอดมองใบหน้าขาวตรงหน้าส่อแววอย่างที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนต้องเหลือบตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน



   “ไม่มองหน้าพี่หน่อยเหรอ” ไม่มีคำตอบนอกจากอาการสั่นศีรษะไปมา อธิปยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยอมขยับกลับไปนั่งที่ตัวเอง พร้อมๆกับที่จอมขวัญเปิดประตูลงจากรถทันที ร่างสูงได้แต่ดุนลิ้นกับข้างแก้ม เขาอยากหัวเราะดังๆ อยากลากเอาจอมขวัญเข้ามากอดด้วยความมันเขี้ยวและเอ็นดู…แต่…เอาเถอะ เขาจะพยายามระงับความต้องการเอาไว้…ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี จอมขวัญยอมมาค้างกับเขา เขาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเขินจนไม่กล้าเข้าใกล้เขาเสียก่อน



   เจ้าของบ้านลงจากรถ กดล็อคเรียบร้อยก็เดินอ้อมมาหาคนที่ยังยืนกอดถุงเสื้อผ้าไม่ปล่อย เขาดึงมือขาวมาแบออก ก่อนจะวางกุญแจบ้านลงไป



   “ไปเปิดประตูบ้าน เดี๋ยวพี่จะไปล็อคประตูรั้ว” เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะดันไหล่จอมขวัญเบาๆ ร่างโปร่งพยักหน้ารับสั้นๆ แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน พวงกุญแจนั้นมีลูกกุญแจ 2-3 ดอก เขาลองไขดูไม่กี่ครั้งก็เปิดประตูบ้านได้ พอดีกับที่อธิปเดินกลับมา



   พวกเขาเดินเข้าบ้านพร้อมกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรเลย จอมขวัญก็เอาแต่มองไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าเจ้าของบ้านสักที จนอธิปต้องเดินไปดักสายตาทำเอาร่างโปร่งถึงยอมเงยหน้ามองเขา ทำหน้าลำบากใจอยู่ครู่ จึงเอ่ยปากถาม



   “วันนี้งานเป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ยครับ” วันนี้อธิปมีเปิดตัวโครงการที่โรงแรมวิมาลา งานนี้อยู่ในความดูแลของจอมขวัญ แต่เขากลับไปดูแลไม่ได้เพราะติดมีนัดกับหมอ



   “เรียบร้อย ของขวัญเถอะ หมอว่ายังไงบ้าง”



   “หมอบอกว่า…ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ดีแล้ว ทั้งเรื่องไปวัด ออกกำลังกาย แต่ให้เพิ่มอีกอย่างนึง คือหัดปลูกต้นไม้ แล้วคราวหน้า ให้เอาต้นไม้ที่ปลูกเองไปให้ดูด้วย” หน้าตาจอมขวัญตอนที่บอกเล่าคำพูดของแพทย์ว่าให้เขาปลูกต้นไม้นั้น เป็นสีหน้าที่บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ถนัดเรื่องนี้เป็นที่สุด



   “…นี่ขวัญกำลังคิดอยู่ว่าระหว่างกระบองเพชรกับถั่วงอก ปลูกอะไรจะโตง่ายตายยากกว่ากัน…” อธิปหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นจอมขวัญทำท่าทางจริงจังจะเลือกระหว่างต้นไม้สองอย่างที่ไม่ควรจะอยู่ในระบบการเลือกด้วยซ้ำ



   “อย่าหัวเราะดิ ก็คนมันปลูกต้นไม้ไม่ขึ้น”



   “ไม่หัวเราะก็ได้ ไป…ไปอาบน้ำไป” พอบอกให้ไปอาบน้ำ ร่างโปร่งก็เกร็งทื่อขึ้นมาทันที อธิปเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้วต้องยิ้มบาง เขาจับแขนสองข้างของจอมขวัญเอาไว้



   “ของขวัญ…พี่รู้ว่าของขวัญรู้ว่าพี่คาดหวังอะไร แต่พี่ก็อยากให้รู้เหมือนกัน ว่าถ้าของขวัญว่าไม่…พี่ก็พร้อมจะรอ…”



   หัวใจคนฟังอุ่นวาบ มันไม่เคยรู้สึกมั่นคงขนาดนี้เลย จนกระทั่งวันนี้...วันที่ข้างใจของเขา มีหัวใจของอธิปคอยค้ำจุนและดูแล



   …หัวใจของเขายังมีค่า…ยังมีค่าสำหรับอธิป…



   ร่างโปร่งส่งยิ้มบางให้คนพูด ความสุขเอ่อล้นจนแทบจุกอก เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกอธิปว่าอย่างไรดี ไม่รู้จะตอบแทนด้วยคำขอบคุณสักกี่ล้านคำ…ขอบคุณที่วันนี้อธิปยังอยู่กับเขา ทั้งๆที่ทั้งเขาและอธิปไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่นิดเดียว



   …ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่ครอบครัว หากแต่เมื่อเขาหันมามองข้างกาย นอกจากลุงป้าและพี่ชายแล้ว ยังมีอธิปอีกคนที่เคียงข้างไม่ไปไหน…



   จอมขวัญวางถุงเสื้อผ้าลงกับพื้น ก่อนจะก้าวขาเข้าไปหา สอดแขนโอบกอดร่างหนา เบียดแนบร่างกายตัวเองเข้ากอดความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้…อธิปคือความอบอุ่น คือความอ่อนโยน คือไม้หลักช่วยให้เขาหยัดยืน…


   “ของขวัญ…” ร่างสูงครางเสียงแผ่วด้วยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามากอดเขาเช่นนี้ จอมขวัญวางหน้าผากลงกับไหล่ของเขาแล้ว ราวกับจะไม่ยอมให้เห็นสีหน้าใดๆ แต่ร่างกายอันสั่นเทิ้มของคนที่กำลังกอดเขาอยู่ ทำให้อธิปไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่โอบแขนรอบกายจอมขวัญให้อีกฝ่ายจมเข้ามาในอกเขา



   …หัวใจที่อ้างว้างโดดเดี่ยวดวงนี้ ผ่านเส้นทางชีวิตล้มลุกคลุกคลานมานาน บาดแผลเรื้อรังทำให้มันขาดรุ่งริ่งไม่น่ามอง ไม่น่าจับต้อง…แต่เขาสัญญา จากนี้ไป…เขาจะดูแลและรักษา จะไม่ทำให้หัวใจที่แสนบอบช้ำดวงนี้ต้องถูกทำร้ายทั้งจากคนภายนอกและตัวเองอีกแล้ว…



   …เขาจะรัก…และรับผิดชอบหัวใจของจอมขวัญเอง…



ใบหน้าขาวเงยขึ้นมามองเจ้าของอ้อมแขนอุ่นที่กอดรัดเขา จอมขวัญยิ้ม…ยิ้มทั้งๆที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม เขาไม่คิดมาก่อน…ว่าวันหนึ่งของชีวิตจะต้องมายืนร้องไห้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน…หากแต่เป็นอธิป…



ริมฝีปากบางสีจัดยืดขึ้นไปจูบเบาๆ ก่อนจะละออกมา ดวงหน้าหล่อเหลายังคงส่งยิ้มให้อธิป ยิ้ม…ที่อธิปนึกรักเสียเหลือเกิน…



…เขารักรอยยิ้มนี้…รักความสุขที่มากับรอยยิ้มนี้…รัก…คนที่กำลังยิ้มอยู่ตอนนี้…



…เขารักจอมขวัญ…รัก…อย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครสักคนได้…



มือหนาอุ่นของร่างสูงปาดน้ำตาออกจากใบหน้าคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากนั้นอีกครั้ง เขาบดเบียดมันแนบแน่นบ้าง ขยับถอยห่างออกมาจูบเล็มไปตามมุมปากบ้าง ก่อนจะวกกลับไปเน้นย้ำกับริมฝีปากบางอีกครั้ง และครั้งนี้…ยาวนานจนจอมขวัญแทบหมดลมหายใจ อธิปยอมถอยห่างออกเล็กน้อยเมื่อร่างในอ้อมแขนเกร็งสะท้าน ริมฝีปากบางแดงช้ำเพราะแรงจูบนั้นสั่นระริกจนเขาต้องแตะปลายนิ้วลงกับมัน


“พี่โต…” ริมฝีปากบางนั้นขยับเอ่ย


“หืม?”



“…ขวัญรักพี่โต…” ประโยคสั้นแต่น้ำเสียงสั่นไหว ราวกับจะบอกให้คนฟังรับรู้ว่าหัวใจของจอมขวัญในเวลานี้อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายเพียงใด มันกลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่หมด…แต่…จอมขวัญก็ยังอยากจะบอกให้อธิปรู้



คนฟังนิ่งงันเพราะคาดไม่ถึงว่าจะได้ยิน แต่หัวใจของเขากลับยินดีจนใบหน้าคมขยับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ



“พี่ก็รักของขวัญ…” นานมากแล้วที่อธิปไม่ได้เอ่ยคำว่ารักกับใคร เขาบอกรักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้แม้แต่ความรู้สึกด้วยซ้ำ และเพราะแบบนั้น พอมาวันนี้…พอเขาได้บอกรักจอมขวัญ บอกด้วยความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจที่มี ก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มนึกเก้อจนทำอะไรต่อไม่ถูก กลายเป็นจอมขวัญเสียเองที่ผละออกมาจากอ้อมกอดของอธิป แล้วเลื่อนมือลงไปจับมือหนาอุ่นทั้งสองข้างของร่างสูงเอาไว้



“ถ้ารักขวัญ…ก็พาขวัญไปกับพี่นะ…ให้ขวัญได้มีพี่อยู่ข้างๆ”



“ของขวัญ…”อธิปครางอย่างไม่เชื่อหู



“…ขวัญดีใจที่พี่บอกว่าพร้อมจะรอ แต่ตัวขวัญเอง…ก็พร้อมจะให้เหมือนกัน…” ประโยคต่อมานั้นอ้อมแอ้มเหมือนอยู่ในคอซ้ำคนพูดยังเริ่มจะเสสายตามองไปทางอื่นบ้าง ยกมือขึ้นเกาศีรษะบ้างเกาแขนบ้าง จนอธิปนึกขำเมื่อเห็นจอมขวัญกลายเป็นคนขี้อายไปเสียแล้ว เขารวบมือทั้งสองข้างของร่างโปร่งมากุมเอาไว้ไม่ให้เจ้าตัวไปแกะเกาส่วนใดอีก



ไม่ต้องมีประโยคใดๆอีกแล้ว เพราะแค่อธิปออกแรงกระตุกมือที่เขากอบกุม ก็พบว่าร่างโปร่งยอมเดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย...ทั้งอธิปและจอมขวัญเดินหายลับขึ้นชั้นสองไปอย่างเงียบเชียบ



…จะเหลือก็แต่…



…ถุงเสื้อผ้าคุณพัชรีอุตส่าห์คัดสรรมาอย่างดี ถูกวางทิ้งไว้อยู่ข้างล่างนั่นเอง…เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ไม่มีสักชิ้นได้ใช้เลยคุณป้า!...



…………………………..



ดึก…ดึกจนสมควรจะนอน…แต่จักรกฤษณ์นอนไม่หลับเอาเสียเลย…



เขาทรุดตัวลงนั่งที่ชานเรือน เงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำมืด ทุกอย่างยังเหมือนเดิม…ดวงจันทร์ ดาวศุกร์ ลมเย็นเอื่อยๆพัดสบาย…แต่…ที่ไม่เหมือนเดิมคือคืนนี้…จอมขวัญไม่ได้นอนที่บ้านเรือนไทย…



ชายหนุ่มผิวคล้ำถอนหายใจยาว



…จอมขวัญกับอธิปดูเกินเลยมากกว่าความเป็นเพื่อนแบบลูกผู้ชาย…ไม่ว่าใครก็น่าจะดูออก แต่ดูออกแล้ว…จะยอมรับได้ไหมนั่นก็อีกเรื่อง…และสำหรับเขา…จักรกฤษณ์ยอมรับตามตรงว่าเขา…ยังทำใจไม่ได้…



…จอมขวัญเป็นผู้ชาย…ตลอดเวลาที่ผ่านมา จักรกฤษณ์รู้เห็นเรื่องที่น้องชายตัวเองคบหากับผู้หญิงมาตลอด แต่แล้ววันหนึ่ง…วันหนึ่งพอเลิกกับผู้หญิง จอมขวัญก็กลับ…



คนเป็นพี่ชายถึงกับลูบหน้าตัวเองอย่างว้าวุ่น เขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันไปพลาดที่ตรงไหน ทำไมพอเขาเงยหน้าขึ้นมารับรู้ ก็กลายเป็นว่าอธิปกับจอมขวัญ…ถึงขั้น…ไปค้างบ้านด้วยกันสองต่อสองแล้ว…แล้วอย่าบอกว่าไปค้างเพราะลงต้นไม้จริงอย่างที่อธิปอ้าง ดูหน้าน้องชายเขาก็รู้…ว่าสองคนนั่นแค่อยากหลบมุมไปหาพื้นที่สวีทส่วนตัว!...



   “เฮ้อ!! กลุ้มเว้ย!!!” จักรกฤษณ์หงายหลังลงนอนหงายบนที่นั่งริมชาน ดวงตายังจับจ้องดาวศุกร์สว่างไสวกลางท้องฟ้ามืด…ถ้าจอมขวัญส่อแววว่ารักชอบผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก เขาจะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงในใจเท่านี้เลย…แต่นี่!!…นี่มันคบแต่ผู้หญิงมาตลอด! แล้วพอวันนี้…มันกลับ…


ชายหนุ่มคิดไม่ออก เขารู้ว่าตัวเองควรจะยอมรับในความเป็นไปของน้องชาย แต่…มันยอมรับกันได้ง่ายเสียเมื่อไหร่!



“ไอ้จักร ยังไม่นอนอีกเหรอ” จักรกฤษณ์หันมองตามเสียงเรียก คุณชัยนั่นเอง



“นอนไม่หลับน่ะพ่อ พ่อล่ะ พรุ่งนี้ไม่มีงานเช้าเหรอ” นี่มันดึกมากแล้ว ปกติบิดาของเขาไม่นอนดึกขนาดนี้



คุณชัยส่ายหน้าไปมา “แม่แกน่ะสิ ทำฉันจะเป็นบ้า อะไรก็ไม่รู้ หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่น” ชายวัยปลายว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินมานั่งด้วย จักรกฤษณ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่หน้ายังแหงนหงายมองท้องฟ้ามืด



“เออ! วันเสาร์หน้า คุณรุ่งทิพชวนไปทำบุญบ้านนะ” จักรกฤษณ์พยักหน้ารับรู้ ตายังจับจ้องดาวศุกร์ไม่ละไปไหน



“ไอ้จักร ฉันถามแกหน่อยสิ แกคิดยังไงกับหนูน้ำ” คราวนี้สายตาของคนเป็นลูกเบือนมาสบดวงตาของบิดา



“ก็…น้ำทิพย์เป็นผู้หญิงที่ดี เรียบร้อย อ่อนหวาน ผมชอบนะ…แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันให้อดีตซ้ำรอยเดิม แม้จะเป็นความเต็มใจของไอ้ขวัญก็ตาม”



“หมายความว่าแกไม่รักหนูน้ำ?”



“ตอนนี้ยังไม่…และผมคิดว่าถ้าห่างกันออกมา ความชอบจะเหลือแค่ความเป็นเพื่อน อีกอย่างนึง…ผมไม่ใช่คนดีอะไร เกิดวันนึงแม่ของน้ำทิพย์มาเจ้ากี้เจ้าการแบบที่เคยทำกับไอ้ขวัญ วันนั้นผมคงทนไม่ได้”



“ความรักจะไม่สามารถทำให้แกอ่อนลงได้เลยเหรอจักร” ช่วงชีวิตของคนเป็นพ่อ นอกจากความสำเร็จทางการศึกษา ความสำเร็จในหน้าที่การงานแล้ว อีกอย่างที่อยากเห็นก่อนจะจากโลกนี้ไปคือการที่ลูกมีครอบครัวอบอุ่นและเป็นแรงผลักดันให้กับชีวิตในอนาคต



…แต่…จักรกฤษณ์ยังหลักลอย…



“ความรักอาจจะมีในโลกนะพ่อ แต่คงมีในใจผมยาก” จักรกฤษณ์ยังมีหลายเรื่องให้ต้องห่วงเกินกว่าจะมานั่งสนใจเรื่องหัวใจของตนเอง โดยเฉพาะตอนนี้…ที่เขาห่วงเรื่องของจอมขวัญเป็นที่สุด…



“พ่อ…ถ้าวันนึง…ไอ้ขวัญ…มีแฟน…เอ่อ…แฟนใหม่ พ่อจะว่าไง”



“ถามแปลก ก็จะให้ว่าไง…ถ้าแฟนของของขวัญทำให้ของขวัญมีความสุข และทำให้ฉันสบายใจว่าของขวัญจะมีความสุขมากกว่าความทุกข์ไปตลอดเวลาที่รักกัน แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว”



“แล้ว…แล้วถ้า…ถ้าอยู่ดีๆ ไอ้ขวัญชอบผู้ชายขึ้นมาอ่ะ”



“เฮ้ย! ถามอะไรของแกวะ!” คุณชัยหันขวับมามองทันทีด้วยความตกใจ แต่จักรกฤษณ์กลับไม่ยอมตอบ คนเป็นพ่อเลยได้แต่ถอนหายใจเบา แล้วยอมเปิดปากเผยความในใจออกมา



“ก็…ฉันเคยคิดเรื่องนี้มานานแล้ว…แต่…ตอนที่คิดน่ะ คิดว่าเป็นแกว่ะ”



คราวนี้คนเป็นลูกหันขวับมามองบิดาแทน



“ทำไมคิดว่าผมชอบผู้ชายล่ะพ่อ!”



“อ้าว ก็ฉันไม่เคยเห็นแกพาผู้หญิงเข้าบ้านสักคนนี่หว่า ก็เลยนึกว่าซ่อนหนุ่มเอาไว้ แต่ฉันบอกเอาไว้เลยนะไอ้จักร…ถ้าแกมี…ก็พามาให้เจอหน้าเถอะ ไม่ต้องหลบต้องซ่อนหรอก แกก็รู้ อาชีพเราเป็นแบบนี้ เรามีคนอีกเป็นล้านที่ต้องปิดบังเรื่องนี้กับเขา เพราะฉะนั้น…ฉันไม่อยากให้แกรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวในโลก ทั้งๆที่ทั้งฉันทั้งแม่แกก็ยังหัวโด่อยู่แบบนี้…เข้าใจใช่มั้ย”



จักรกฤษณ์ถึงกับหน้ากระตุก พ่อเขาคิดเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้เพียงแค่เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาแนะนำตัวว่าเป็นคนรักอย่างนั้นหรือ?!! เอาเวลาไปคิดเรื่องไอ้หลานชายที่ชื่อจอมขวัญดีกว่ามั้ย!!! รายนั้นพาหนุ่มเข้าบ้าน เข้าไปที่ทำงานแทบจะทุกวันอยู่แล้ว! ระแคะระคายบ้างอะไรบ้าง!!!



“ตอบสิวะ! ถามว่าเข้าใจมั้ย?!”



“ไม่เข้าใจ! เพราะผมไม่ได้ชอบผู้ชาย! วู้!”



“อ้าว แล้วแกยกตัวอย่างของขวัญชอบผู้ชายทำไม ฉันก็นึกว่าแกถามกระทบชิ่งกลับมาที่ตัวแกน่ะสิ!” คนเป็นลูกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้ถามเพื่อกระทบชิ่ง แต่ถามเพื่อชี้โพรงให้พ่อดู! ว่าจอมขวัญมีแววชอบผู้ชายจริงๆ!!



“ไม่พูดกับพ่อแล้ว ไปนอนดีกว่า” จักรกฤษณ์ลุกขึ้นยืนทันที ด้วยความรู้สึกเสียเส้นที่พ่อไม่รับรู้อะไรบ้างเลย ร่างสูงกำลังจะเดินกลับห้อง แต่เสียงของบิดาดังไล่หลังเสียก่อน



“แล้วแกล่ะจักร ถ้า…คุณอธิปจีบของขวัญ แกคิดว่าไง?” จักรกฤษณ์หันขวับ ตาเหลือกโตด้วยความตกใจ



…พ่อรู้อย่างนั้นหรือ?!!!!...




คุณชัยทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะพึมพำอย่างที่ทำเอาจักรกฤษณ์ได้แต่นิ่งอึ้ง “อืม…ถูกคุณอธิปจีบก็ยังไม่น่าตกใจเท่า ‘คนของเรา’ ยอมขยับเข้าไปให้เขาจีบง่ายๆนี่สิ ว่างั้นมั้ย ไอ้จักร…”



……………………….

[Dezair]

เสื้อผ้าชุดเก่าที่หล่นกระจายบนพื้นห้องราวกับไม่มีคนสนใจนั้น พอจะบอกให้รู้ว่าสองร่างบนเตียงกว้างอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า และมีแค่ผ้าห่มผืนเดียวคลุมกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ อธิปนอนตะแคงใช้ศอกข้างหนึ่งยันกายกับเตียง มือหนาอุ่นอีกข้างยื่นไปปัดเส้นผมที่ปรกอยู่ข้างแก้มขาวของคนที่นอนอยู่ข้างกายอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าแดงเรื่อหล่อเหลา ริมฝีปากบางแดงจัดเผยอออกน้อยๆเพื่อหอบหายใจ



“ไปล้างตัวไหม” น้ำเสียงทุ้มถามเบา



“ไปครับ แต่ขอพักก่อน” จอมขวัญพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่มือหนาที่ปัดเส้นผมให้เขาเมื่อครู่ กลับไล้มาที่ข้างแก้ม และพอร่างโปร่งจะหันไปมอง ก็กลับกลายเป็นว่าแก้มเขาถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของอธิปเสียแล้ว



ความร้อนนั้นกดหนักๆที่แก้มขวา ก่อนจะเรื่อยลงมายังซอกคอ และกลายเป็นร่างหนาพลิกตัวขึ้นคร่อมเขา



“พ…พี่…พี่โต…” มือขาวที่ล้าแรงเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ พยายามยกขึ้นดันไหล่กว้างออกห่าง ทำเอาร่างสูงต้องเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอขาวที่เขาซุกไซ้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สำหรับค่ำคืนนี้…



“ขออีกครั้งไม่ได้หรือ?” ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องสบเข้าไปในดวงตาของจอมขวัญนั้น ทำเอาริมฝีปากบางที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามได้แต่เงียบ



…ทำไมกัน…แค่ถูกอธิปจ้องเสียหน่อย เขาก็อ่อนราวกับขี้ผึ้ง…



“ได้มั้ย ของขวัญ…” นอกจากถามย้ำแล้ว มือหนาข้างหนึ่งยังลูบเข้าไปที่ซอกขาด้านในของจอมขวัญซึ่งยังชื้นฉ่ำไปด้วยหยาดรักจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้



“อื้อ!...” ร่างโปร่งครางแผ่ว พยายามเบียดสองขาเข้าหากัน แต่อธิปกลับแทรกกายแกร่งขวางเอาไว้ มือหนายังป้วนเปี้ยนอยู่ในจุดที่ไวต่อสัมผัสอย่างที่ทำเอาหนุ่มผิวขาวได้แต่บิดกายไปมา



…ให้ตายเถอะ เขาก็ว่าตัวเองช่ำชองเรื่องบนเตียงมากแล้ว แต่พอมาเจออธิป…จอมขวัญถึงได้รู้ว่าเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าจริงๆ…



ดวงตาเรียวเริ่มฉ่ำไปด้วยความต้องการ เมื่อมือหยาบอุ่นนั้นกำลังไล้เรื่อยไปทั่วต้นขาของเขา ยิ่งเฉพาะตอนที่กดเน้นย้ำต้นขาด้านในอย่างหมิ่นเหม่ว่าจะไปแตะต้องส่วนกลางลำตัวของเขา ก็ยิ่งทำให้จอมขวัญได้แต่ส่งเสียงเครือครางเบาๆ



“ตอบพี่หน่อยสิ ให้พี่อีกครั้งได้มั้ย” จอมขวัญมองคนถามย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความหงุดหงิด เขาบิดซ่านไปทั้งตัวด้วยอารมณ์อยากถึงขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้เขาตอบเป็นคำพูดด้วยหรือ…



“อ่า…” เมื่อมีแค่ดวงตาเอาเรื่องของจอมขวัญ อธิปจึงแกล้งทำเป็นถามย้ำหลายๆครั้ง มือหนาสองข้างโลมไล้ไปทุกจุดไวสัมผัส ยิ่งโดยเฉพาะยอดอกเม็ดเล็กที่ถูกปลายนิ้วของเขาเน้นคลึงช้าๆและซอกขาด้านในเรียบตึงที่เขายังลูบเน้นราวกับจะรังแก



…ใช่…จอมขวัญเวลานี้น่ารังแกเป็นที่สุด…



“ตอบเร็วเข้า…พี่จะไม่ไหวแล้ว” อธิปยังถามย้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบบนยอดอกแห้งผาดอีกข้างที่ยังไม่ถูกจุดอารมณ์ และพอโพรงปากของเขาเข้าครอบครองมัน อกแบนราบก็เดาะขึ้นอย่างซ่านเสียว



“อื้อ!...พ…พี่โต…” เสียงจอมขวัญนั้นเป็นเสียงผู้ชาย แต่สำหรับอธิป ในเวลาเช่นนี้ เสียงของร่างโปร่งที่กำลังถูกเขากลั่นแกล้งให้รัญจวนไปกับอารมณ์ปรารถนากลับเป็นเสียงหวานที่ทำให้เนื้อเต้น…และเขา…อยากได้ยินเสียงมากกว่านี้อีก…



ริมฝีปากร้อนจงใจดูดยอดอกแรงๆ ขบมันด้วยฟันคมยิ่งทำให้ร่างโปร่งบิดเร้าไปมาด้วยความทรมาน ทว่า…ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้น ริมฝีปากร้อนก็ถอยห่างให้ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศจู่โจมจนจอมขวัญต้องห่อไหล่เพราะมันส่งผ่านความเย็นซ่านจากยอดอกลงไปถึงปลายนิ้วเท้า อธิปยันกายขึ้นมาให้ดวงตาเขาได้สบเข้ากับดวงตาเรียวที่หวั่นไหวไปกับแรงอารมณ์



 “เคยเล่นผีผ้าห่มมั้ย”



“เคย…ถามทำไม”แม้จะกำลังถูกจุดอารมณ์หวาม แต่จอมขวัญก็ยังพอจะมีสติอวดเบ่งว่าตนเองก็เป็น ‘ชาย’ ที่ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน



“ชอบมั้ย”



“ไม่ชอบ ร้อน อึดอัด…อ๊ะ! เดี๋ยว…อ๊ะ บอกว่าไม่ชอบไง…อื้อ” ไม่ทันจบคำปฏิเสธเรื่องผีผ้าห่ม อธิปก็ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมพวกเขาทั้งสองคนไปแล้ว จอมขวัญโวยวายได้ครู่เดียว ก็กลายเป็นสั่นสะท้านเพราะรสจูบซาบซ่านที่ประทับลงมากับริมฝีปาก และสัมผัสปลุกเร้าที่ย้ายจากซอกขามาที่แก่นกลางลำตัว



ในห้องนั้นสว่างด้วยไฟสีส้มจากโคมไฟข้างเตียงทั้งสองข้าง และเย็นช่ำด้วยไอจากเครื่องปรับอากาศ แต่ในผ้าห่มที่สองร่างกำลังลูบไล้เรือนกายของกันและกันนั้นกลับมืดสลัวและร้อนผ่าว



“อ๊ะ! อ่า…” สำหรับการแทรกกายครั้งที่สองของค่ำคืนนี้ มันเป็นไปอย่างราบลื่นและไม่มีสะดุดด้วยการเตรียมพร้อมและความคุ้นชินของคนทั้งคู่



“เก่งมาก…” เสียงทุ้มยังกระซิบอยู่ข้างหู ริมฝีปากร้อนคลอเคลียไม่ห่าง เมื่อทุกส่วนแนบสนิท แม้ร่างกายของจอมขวัญตอดรัดจนเขาแทบจะคลั่งทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปแต่อธิปตัดสินใจยืดเวลาช่วง ‘ผีผ้าห่ม’ เพื่อแกล้งคนน่ารังแกด้วยการแช่นิ่ง ไม่ยอมขยับเสียที



“พี่โต…ขยับที…ไม่ไหวแล้ว…อื้อ…” ยิ่งค้างนาน ก็ยิ่งอึดอัด จอมขวัญทนไม่ไหวกับความรู้สึกที่อยากจะทะลักทะลายอีกแล้ว เขาบิดกายไปมาช้าๆหวังจะช่วยกระตุ้นให้อธิปทนไม่ไหวและเป็นฝ่ายไหวโยกพาเขาไปยังฝั่งฝัน



“ขยับเลยเหรอ?” อธิปถามย้ำ แต่ดวงตาพราวระยับดูก็รู้ว่าขี้แกล้ง จอมขวัญเลยต้องทุบเข้าที่ไหล่หนักๆ



“เออ!!...อ๊ะ! อื้อ!...อื้อ! อย่า…” เขาตะโกนกลับไปเสียงแข็ง และแทบจะในทันทีที่ส่วนที่แนบสนิทอยู่ในร่างกายของเขาเริ่มขยับเข้าออกช้าและหนักหน่วงจนใบหน้าขาวต้องแหงนเงยไปทางด้านหลัง สองมือจิกเล็บลงกับไหล่หนาของคนด้านบนอย่างวาบหวามไปกับสัมผัสแน่นหนักราวกับถูกตอกเสาเข็มก็ไม่ปาน



“ทำไมอย่าล่ะหืม…ไม่ดีเหรอ…อ่า…”



“มัน…มันจะไม่ไหว…อ๊ะ!...” ร่างกายของเขาโยกไหวทุกครั้งที่ถูกแทรกสอดเข้ามาหนักๆ จนได้แต่เกร็งสะท้านแล้วบิดกายไปมา จอมขวัญรู้ตัวว่ากำลังถูกอีกฝ่ายแกล้งเข้าแล้วแต่เขากลับถูกความต้องการครอบงำจนในหัวขาวโพลนหาวิธีแกล้งคืนไม่ออก



…ให้ตายเถอะ! เขาแพ้ทางอธิปชัดๆ…



“มองพี่แบบนี้ แสดงว่ากำลังคิดหาทางเอาคืนพี่ใช่มั้ย หืม?” อธิปหยอกเมื่อเห็นดวงตาเอาเรื่องที่จอมขวัญใช้จับจ้องมาที่เขา แม้มันจะเต็มไปด้วยแววปรารถนาในรสรักก็เถอะ



“ใช่ คอยดูเหอะ…อื้อ…ขวัญจะเอาคืนพี่โตให้ได้ อ๊ะ!....อื้อ! อื้อ! อ้า!!” ยิ่งคาดโทษอีกฝ่ายเท่าไหร่ สัมผัสหนักหน่วงก็หยัดเข้ามาในกายมากเท่านั้นจนได้แต่สะท้านครางเครือกับอารมณ์เสียวซ่านที่ไหลพล่านไปทั้งร่าง



“ดีเลย งั้นพี่จะรอให้ของขวัญเอาคืนพี่ แต่คืนนี้…พี่ขอแกล้งก่อนแล้วกัน”



“อ่า…อย่า…อื้อ! พอแล้ว อย่าดันเข้ามาอีก…อื้อ! แน่น…อ้า…”



นั่นไม่ใช่เสียงครางครั้งสุดท้ายของสองร่างในผ้าห่ม หากแต่มันยังดังต่อไปอีกนาน…จนเกือบค่อนคืน…



…………………..



เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกคนกำลังหลับใหลให้ต้องยื่นมือไปคว้าตามเสียง มือขาวป่ายเปะปะก่อนจะเจอหูโทรศัพท์ แล้วจึงหยิบมันขึ้นมาแนบหูทั้งๆที่ยังหลับตา



“อืม…” เจ้าตัวส่งเสียงได้แค่นั้น เพราะยังไม่ตื่นดี ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะกรอกเสียงกลับมา



‘โต?...โตรึเปล่าจ้ะ?’



…โต?...



คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ…ทำไมโทร.มาแล้วถามหาโตล่ะ?...ถามหาโต?...โต?...



…โต!!!!!!...


…จริงด้วย!!! นี่มันโทรศัพท์บ้านพี่โตนี่หว่า!!!...



จอมขวัญตาเหลือกโพลงในวินาทีนั้น รีบยกหูโทรศัพท์ออกมาจ้องอย่างตกตะลึง



…โทรศัพท์บ้านพี่โต! แต่เขาเสือกรับ!!...



‘โต?...โตยังอยู่รึเปล่า?’ เสียงจากปลายสายดังมาอีกระลอก จอมขวัญมองซ้ายมองขวา แต่เขาไม่เห็นอธิปเลยแม้แต่น้อย ในห้องมีเขาแค่คนเดียว!



ร่างโปร่งจำต้องเอาหูโทรศัพท์กลับมาแนบอีกครั้ง เขาพยายามควบคุมสติและน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด แม้ตอนนี้ตัวเองจะกำลังอยู่ในสภาพเปลือยบนเตียงในห้องนอนของอธิปก็เถอะ



“พ…พี่…พี่โตไม่อยู่ครับ”



‘อ้าว…โตไม่อยู่บ้านหรือจ้ะ’



“เอ่อ…คือ…อยู่…อยู่ห้องน้ำครับ อ่า…คือ…คือ…จะให้บอกพี่โตว่าใครโทร.มาหรือครับ”จอมขวัญแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เพราะเขาไม่รู้ว่าอธิปไปไหน แล้วตอนนี้ขาเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะพาตัวเองลงจากเตียงด้วยซ้ำ ฝันไปเถอะว่าเขาจะไปเดินตามหาอธิปทั่วบ้านได้



‘บอกเขาว่าแม่โทร.มาจ้ะ แล้วนั่นใครล่ะ เพื่อนโตเหรอ’


…แม่!!!! แม่ของอธิป!!!...นี่เขารับโทรศัพท์แม่ของอธิปทั้งๆที่เมื่อคืนเขาเพิ่งจะ ‘เด้งดึ๋ง’ กับอธิปทั้งคืน และเช้านี้เขาก็ยังนอนเปลือยบนเตียงของอธิปอย่างนั้นหรือ?!!!!... แค่คิด จอมขวัญก็อยากจะตวัดปลายเท้าขึ้นมาก่ายหน้าปากแล้ว


‘ฮัลโล ได้ยินมั้ยลูก…ฮัลโล’



“…เอ่อ…ได้ยินครับ…คือ…อ่า…ผม…ผมเป็น…เป็น…เป็นรุ่นน้อง…”



‘รุ่นน้องที่คณะน่ะเหรอ’



“…อ่า…ม…ไม่ใช่ครับ…ผม…ผม…ผมจอมขวัญ วิมลกิตติครับ…” หัวใจคนพูดสั่นจนแทบจะละลายไปหมดแล้ว ยิ่งตอนบอกชื่อตัวเองให้ ‘แม่’ ของอธิปรู้ ใจเขาก็เหมือนจะไม่มีเหลืออยู่ในร่างกายด้วยซ้ำ เขากลัวมารดาของอธิปตั้งแง่เขาเหมือนที่คุณรุ่งทิพเคยตั้งแง่ ยามที่เขาคบหากับน้ำทิพย์



…ทั้งเรื่องอดีตที่เขาทำเอาไว้ ทั้งความประพฤติ ประวัติชีวิต ประวัติการศึกษา ไหนจะเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายอีก…



‘อ้อ…หลานคุณชัย วิมลกิตติใช่มั้ย’



“ใช่…ใช่ครับ” เขาตอบแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก



‘ที่ชื่อเล่น…เดี๋ยวนะ โตเคยพูดให้แม่ฟังว่าชื่อ…ชื่อของขวัญรึเปล่าจ้ะ’



“ใช่…ใช่ครับ…”



‘ไว้วันหลังมากินข้าวที่บ้านแม่บ้างนะ เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอหน้าเลย เออ…แล้วโตใกล้ออกจากห้องน้ำรึยัง’ จอมขวัญกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะอธิปไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ แต่ไปไหนก็ไม่รู้



“เอ่อ…ยัง…ยังอีกนานเลยครับ เดี๋ยวพี่โตออกมาแล้ว ผมจะให้พี่โตโทร.กลับดีมั้ยครับ”



‘งั้นไม่เป็นไรจ้ะ ฝากบอกเขาว่าเสาร์หน้า คุณรุ่งชวนไปทำบุญบ้านนะจ้ะ แม่รีบโทร.มาบอกก่อน กลัวลืมบอกโตน่ะ’



“ค…ครับ ผมจะบอกให้ครับ”



‘ขอบใจมากจ้ะ งั้นแม่ไม่กวนแล้ว ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้านะ’ แล้วปลายสายก็วางโทรศัพท์ไป ทิ้งจอมขวัญให้อึ้งกับประโยคสุดท้ายของมารดาของอธิป



…‘ขอโทษที่โทร.ไปแต่เช้า’…


…เช้า?!! ใช่!! นี่มันตอนเช้า!!! …



เขารีบหันมองหานาฬิกาและทันทีที่เห็นนาฬิกา จอมขวัญก็แทบช็อก!



….หกโมง ห้าสิบนาที!!...



…เช้าโคตรๆ! บอกให้รู้ว่าที่เขาสามารถรับโทรศัพท์ในบ้านของอธิปได้ตั้งแต่เช้าขนาดนี้ไม่ใช่เพราะมาเยี่ยมเยียนอย่างคนรู้จักมักจี่ แต่เป็นเพราะนอนค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน!!!!...



…ตาย! ตาย! ตาย!!!!...


“ของขวัญเป็นอะไรรึเปล่า” ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ด้วยมือของคนที่เขาอ้อนวอนขอให้มันโผล่หน้ามาตั้งแต่เมื่อกี้…แต่มันไม่มา! เพิ่งจะโผล่มาตอนนี้!! โผล่มาทำไม!!!...



อธิปตรงเข้ามาหาคนที่กำลังนั่งอึ้งอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเผือด แต่พอเขาเข้าไปจับแขนเท่านั้น ดวงตาเรียวกลับตวัดฉับขึ้นมาจ้องดุทันที



…เป็นอะไรไปล่ะนี่ เมื่อคืนยังมองเขาตาหวานตาฉ่ำอยู่แท้ๆ…



มือขาวคว้าหมอนข้างกายทุบเข้าที่ช่วงตัวหนาทันที



“โผล่มาทำไมตอนนี้! ทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อกี้!!!”



“เดี๋ยวๆ…อะไรกัน พี่ออกไปซื้อโจ๊กมาให้ เพิ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เอง มีอะไร จะลุกไปห้องน้ำเหรอ”



“ไม่ใช่เว้ย! แม่พี่โตโทร.มาต่างหาก!! แล้วขวัญก็รับสายไปแล้วด้วย! เขาต้องรู้แน่เลย…รู้แน่ๆเลย…”สองมือขาวกุมหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตก ถ้าแม่ของอธิปรู้ ถ้าแม่ของอธิปสงสัย เขาจะทำยังไง?!! ถ้าแม่ของอธิปห้ามไม่ให้เขาและอธิปไปมาหาสู่กันอีก ไม่ให้เขาและอธิปเจอหน้ากันอีกล่ะ?!!...



“รู้ว่า…” อธิปแย้บถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังเอาแต่ทำสีหน้าเคร่งเครียด



“ก็รู้ว่าเราสองคน!!…” จอมขวัญเอ่ยปากจะพูด แต่ก็ค้างอยู่แค่นั้น เพราะดวงตาคมที่กำลังจับจ้องรอคำตอบจากเขานั้น มีแววลุ้นให้เขาพูด



…มันน่านักเชียว!! เขาเครียดแทบตาย ไอ้บ้าอธิปดันอยากให้เขาพูดเรื่องน่าอายอยู่ได้!!!...เมื่อคืนก็บอกไปแล้วนี่เว้ย! จะให้บอกอะไรบ่อยๆวะ!!...



“เราสองคนทำไมเหรอ ของขวัญ…เราสองคนเป็นอะไร?...”



“เป็นศัตรูร่วมชาติ เป็นคู่แค้นคู่อาฆาต อื้อ!...” พูดไม่ทันจบ ริมฝีปากหนากลับประกบจูบแนบแน่น ก่อนจะยอมผละออก



“ปากดี…”อธิปดุ แต่สีหน้าไม่จริงจัง เพราะดวงตาคมยังส่อแววหวานอย่างที่ทำเอาคนถูกจ้องชักจะเริ่มหน้าร้อน



“…เราสองคนเป็นคนรักกันต่างหาก…” ริมฝีปากหนาอุ่นยิ้มบางเมื่อเห็นคนถูกจูบยอมปิดปากเงียบ



“เข้าใจแล้วนะของขวัญ เราสองคนเป็นคนรักกัน…ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”



ติดตามตอนต่อไป (เจอกันอีกทีวันที่ 5 ก.ค. นะคะ)

เป็นไปตามคาดสำหรับพาร์ทที่แล้ว ว่าคุณป้ารีจะต้องโกยคะแนนนิยมมาอย่างท้วมท้น
แม้ว่าแกจะไม่ได้เสนอขายหลานชายให้คุณอธิปก็เถอะ แถมแกยังเอาแต่ขายความแมนของหลานอีกต่างหาก
แต่…แต่ชาวเล้ากลับชื่นชอบแกจริงงงงง…
 เม้นท์ร้อยละ 90 ของพาร์ทที่แล้วมีชื่อป้ารี (ป้ารีไม่ใช่นางเอกนะคะ ทุกโค้นนนน )

ส่วนพาร์ทนี้…ยกธงขาวให้กับฉากหวาน มันเขียนยากกกกก

อ้อ แจ้งเรื่องลงพาร์ทหน้านะคะ พอดีสัปดาห์หน้าบัวมีสอบสำคัญ เลยจะหยุดลงฟิคและนิยายสัปดาห์นึงนะจ๊ะ
(เพราะตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือเลย )
เจอกันอีกที เดือน 7 ขอโทษมากๆนะคะ


ขอบคุณสำหรับพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ และคนติดตามทุกๆคนจ้ะ

ป.ล. ขอบคุณแอดมิน ที่ทำให้เล้าใช้งานได้อีกครั้งนะคะ

[PetitDragon]

ของขวัญน่ารักอ่ะ 

พี่โตก็อย่าหื่นนักสิ เดี๋ยวน้องก็ช้ำหมดหรอก 



ปล รอคุณรุ่งทิพย์คนเดียวเลยนะ 

[AllRiseApril]

 
เป็นไปตามคาด  พี่โตหวัง ของขวัญก็สนองซ๊าาาาาาาาาา 555555
น่ารักที่สุดดดดดด  แต่ทิ้งท้ายไว้ได้ฉึบมากๆ
ของขวัญน่ารักอ่าา  อยู่กับพี่โตแล้วแบ๊วไปเลยเนอะ
พี่โตนะ  แววเจ้าเล่ห์เริ่มออกมากขึ้นนะคะ

ฮือออออ  อีกสองอาทิตย์เชียวววว

[gupalz]

หวานกระจายเลยตอนนี้
พี่โตก็ขี้แกล้งจัง แต่ฮาป้ารี
ตรงแกคิดไปถึงแม่ผัว ลูกสะใภ้แล้ว 555

[Jesale]

จอมขวัญ ยอมรับแล้ว หวานเชียว

ว่าแต่ แม่ของอธิปเหมือนจะรู้เห็นเป็นใจ นะเนี่ย

[bluekawai]

กรี๊ดดอ๊ะคะ
น่ารักมากๆๆๆ น้องของขวัญ
อิพี่โต ไม่บันยะบันยังเลยนะยะ น้องน่วมหมด

[พิรุณสีเงิน]

ป้ารีกับพี่จักร ฮามาก

คิดมากนะคะทั้งสองคน 

ส่วนของขวัญกับพี่โตก็หว๊าน หวานเนอะ

[Tiamo_jamsai]

   น่ารักมากมายอ่านแรวกรี๊ดลั่นบ้านเลยค่ะ
เปนกำลังใจเรื่องสอบค่ะสู้ๆนะค่ะ

[Rafael]

กรี๊ดกร๊าดดดด
ตอนนี้มันน่ารักนักเชียว กิี๊ดกิ้ววววว
ของขวัญ หุหุ ในที่สุดก็ยอมเปิดปากบอกว่ารักพี่โตแล้ว
ส่วนพี่โตก็แอบหื่นนะ 555
และสุดท้ายป้ารีกับพี่จักรและลุงชัย เตรียมตัวเตรียมใจรับหลานเขย น้องเขยกันดีๆล่ะ
กร๊ากกก

ขอบคุณคุณบัวที่เอามาลงนะคะ เป็นกำลังใจให้กับการสอบค่ะ

 

[mild-dy]

รอตอนต่อไปจ้า

[numay]

หวานเวอร์อ่ัะ

[goosongta]

แม่พี่โตจะไม่ร้ายเหมือนที่ป้ารีคิดใช่มั้ยคะ คนแต่ง

[greensoda]

เป็นคนรักกันแล้ววววว โว้ววว
น้องขวัญเสียทั้งตัวเสียทั้งใจไปแล้วด้วยยย 

พาร์ทหน้าลูกสะใภ้จะได้เจอกะแม่สะมีใช่ป่าววว
หวังว่าแม่สามีจะไม่ร้ายกะนางเอกหรอกนะ ใช่มั้ยคะป้ารี 

ป.ล. พาร์ทนี้หวานมากก ชอบบบบ 

[yeyong]

ไม่นึกเลยว่าพี่โตจะชวนเล่นผีผ้าห่ม
ที่ผ่านมาเห็นพี่แกดูเรียบร้อย ขรึมๆ แต่ซ่อนหื่นนะเนี่ย

[tra_daday]

 

[phoenixa]

จะมาเป็นคนรักอะไรกันพาร์ทนี้
ควรจะเป็นได้ตั้งแต่สิบพาร์ทที่แล้วตะหาก (หัวเราะ)
คุณชัยเท่มากค่ะ พี่จักรที่กำลังกลุ้มๆ กับเรื่องน้องชายถึงขั้นหน้าหงายได้เลยทีเดียว
ป้ารีก็น่ารัก แม้ว่าจะชอบดูละครมากไปหน่อยก็เหอะ
แต่ก็เป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆ เลยนะ

อีกไม่นานก็จะได้รู้จักครอบครัวของพี่โตบ้างแล้ว
จะน่ารักขนาดไหนนะ

[shogun chai]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
..ตั้งใจสอบน๊ะจ๊ะ   

[karmdodcom]

(กรีดร้องงงงงงงงงงง)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
น่า รัก อ้ะ ! ><!
ของขวัญน่ารักมากค่ะตอนนี้ ฮ่ะๆ >< พี่โตสุดยอดดดดด (พี่แกไม่มีสิ้นสุดจริงๆ...สงสารขวัญ..สะโพกร้าวรานขนาดไหนนั่น..)
ยอมรับแล้วววววๆๆๆๆ น่ารักเหมือนเด็กเชียว อ่านไปยิ้มไปแก้มเกือบแตก ฮ่าๆ
โอ้ แม่ซะมีเจอกับลูกสะใภ้นามจอมขวัญแล้ว...
พี่โตไปคุยให้ฟัง...เห??? นี่พี่โตไปพูดอะไรเกี่ยวกัยของขวัญให้คุณแม่ฟังเนี่ย!!
โบกธงเชียร์ป้ารีอีกรอบ สุดยอดค่ะ! เสื้อแขนยาวขายาวไม่ได้ช่วยอะไรเลย หึๆ =w=
ส่วนคุณพ่อคะ...คุณพ่อยอมรับได้ ระแคะระรายอยู่รึเปล่า? *-* หุๆ
พี่จักร...อย่ามาทำเป็นพี่หวงน้องแล้วขัดขวางความรักของสองคนนั้นนะ!!! ><!

รอตอนหน้าค่าาาาาาา

ปล. ไม่เป็นไรค่า เรารอได้ ><! หุๆ...แต่คิดถึงจัง T^T!

[fuku]

รักทั้งป้ารี ลุงชัย และพี่จักรเลยค่ะ

วู้ววววววววว น่ารักทั้งบ้านแบบนี้มิน่าของขวัญของพี่โต น่ารักขไหนขนาด
(แต่น่ารักกับพี่โตคนเดียว กับคนอื่นยังกะปิศาจ)

ตอนต่อไปต้องลุ้นรุ่นผู้ใหญ่จะว่ายังไง
อวยพรให้ป้ากับลุงนางเอก ได้ญาติฝ่ายสามีหลานถูกใจนะคะ

[-west-]

อื้อหือออ
สมควรโดนลงโทษนักเชียว ปากแบบนี้
แต่จอมขวัญน่ารักจริงๆ สมควรถูกแกล้งแล้ว
สรุปแล้วก็คือ ผู้ใหญ่รู้เรื่องหมดแล้วใช่ไหม???  อา.. ไฟเขียวเลยโต ยกขันหมากกันเถอะ

[moobarpalang]

รอบต่อไปมันานเกิ๊นอะ
พี่โตนี่ขี้แกล้งจังเลย

[kitty]

 

[Meen_Emp]

น่ารัก อบอุ่น 
ชอบคุณพัชรีจัง 
55 ของขวัญเป็นนางเอก

[NOoTuNE]

 


พี่โตอย่างหื่นน้องช้ำหมด


ขำป้ารีที่สุดนี่ขนาดใจยังไม่อยากยอมรับ แต่กังวลไปถึง แม่สามีแทนของขวัญเรียบร้อย 


พี่จักร นู๋เข้าใจพี่นะ มันยากที่จะเข้าใจแต่เมื่อพี่รักใครเมื่อไหร่ พี่จะเข้าใจเองว่า รักก็คือรัก มันไม่เกี่ยวกับเพศหรอก

ลุงชัยก็เยี่ยมยอด สมกับเป็นเจ้าของธุรกิจ ความคิดยอดเยี่ยม

ส่วนคุณแม่สามียังดูไม่ออก แต่เชื่อมือพี่โตว่าจะพาน้องผ่านไปได้

[omuya]

  กอดหน่อย คิดถึง
  เขินแทนขวัญ
  ขวัญน่ารักอ่ะ มากอ่ะ
  ป้ารีที่รัก

[AnimajuS]

รอได้จ้า ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ ขอให้ได้คะแนนเยอะๆๆๆนะ