หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[ordkrub]

โอยยยย  ปวดหมอง!!!!!!
มาม่าอืดแล้ว

[koraorni]

นึกว่าจะหมดเรื่องแล้ว ก้อยังมีมากวนใจเรื่อยๆๆๆ
รักแท้อุปสรรคมันเยอะจริงๆๆ เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้นะน้องธาร
รอพี่ใต้ฟ้ามาตั้งแต่เด็กนี่เนอะ

ปล.เตรียมเก็บตังค์ไว้แล้วค่ะ

[mild-dy]

รอจ้า

[ka[ze]na]

มันจะมีอะไรเข้าใจกันได้ตลอดรอดฝั่นกันบ้างไหมเนี่ย
เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[AllRiseApril]

โถ  แบบนี้น้องธารตายตอนจบนะคะ
แต่เอาเถอะ นี่มันยังไม่จบนี่   
น้องธารมีเวลาให้แก้ตัวนะคะ  สู้ๆ
พี่ไต้ฟ้าจ๋า อย่าฟังความข้างเดียวสิคะ ใจเย็นเน้อ
แหมม สงสารน้องหน่อยเถอะ
กว่าจะได้พี่  น้องลำบากนะคะ  แต่พี่เนี่ย ยังไม่ทันไร มาเข้าใจผิด คิดเองเออเองซะแล้วว

[BAKA]

จะเข้าใจผิดยังไงก็ควรเปิดโอกาสให้ธารได้อธิบายนะ

เฮ้ออออ

[wi_OoO_wi]

ลงแบบวันเว้นวัน!!

มาให้ 

หน่อยสักที

[kikumaru]

หมอกควันยังไม่จางลงเลย

[ลู่เคอOlive♥]

เดี๋ยวสิ พี่ใต้ฟ้าพี่เข้าใจผิดนะ

[runma]

ตอนนี้อ่านมาแรกๆ ก็หวานกันดีนะครับ
ถึงใต้ฟ้าจะอายในการแสดงออกบ้าง
ดูยังเขินกับการยอมรับตัวเองที่จะรักกับน้องธาร

แต่ตอนท้ายกลายเป็นเข้าใจผิดกันซะแล้ว
ที่ไร่ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเร่งด่วนธารเลยยังไม่ได้บอกความจริง
กับคุณปู่เลย ตอนหน้าจะเครียดมั๊ยเนี่ย   

[fastation]

อะไรน่ะเกิดอะไรขึ้น
ใต้ฟ้านายก็อย่าเพิ่งทำตัวเป็นนักจินตนาการล้ำเลิศตอนนี้ได้ไหม
รออ่านต่อจ้า

[HT...hanna]

เย้ ในที่สุดก้อมาต่อ บวกด้วยค่า
รอตอนต่อไปเน้อ อย่าเข้าใจผิดกันนานนักนะ 

[malula]

พี่ใต้ฟ้าอารมณ์ปรวนแปรเร็วจริง เชื่อมั่นน้องธารหน่อยเถอะ
ไม่แน่ใจอะไรก็ถาม ๆ จนกว่าจะรู้แจ้ง โตแล้ว อย่าใช้แต่อารมณ์
หรือคนมีความรักมักขาดเหตุผล...
แล้วเกิดอะไรที่ไร่ล่ะเนี่ย ไม่ได้อยู่สุขเลยจริง ๆ

[sukie_moo]

อ้าว หวานๆอยู่ดีๆ ใต้ฟ้าเยอะจนเข้าใจผิดไปอีกแหละ

[ka[ze]na]

หึง.....หน้ามืดมากมาย เหอะๆๆ

[StillLoveThem]

....สรุปอะไรเป็นยังไงกันเนี่ย ใครทำอะไร ใครเข้าใจผิด และใครเป็นอะไร หรือว่าไร่ของใต้ฟ้าจะเป็นอะไรไปอีก
....คงต้องรอตอนต่อไป ดีใจนะที่นักเขียนบอกว่าจะลงได้เรื่อยๆเพราะว่าเขียนสต๊อกไว้เยอะแล้ว ขอบคุณมากๆๆ ]

[Naenprin]

ค้างอ่ะ มีเรื่องเข้าใจผิดกันอีก โอ้ย มาต่อแบบด่วนๆนะคะ คิดถึงพี่ฟ้ามากเลย

[่patsaporn]

พี่ใต้ฟ้าเข้าใจน้องธารผิดอีกแล้วค่ะ กำลังจะหวานกันอยู่เชียว เพื่อนฝรั่งก็กลับไปแล้วแท้ ๆ
ดันมีเรื่องเข้าใจผิดขึ้นมาอีก เฮ้อ สงสารน้องธาร...แล้วที่ไร่มีอะไรอีกล่ะนั่น!!
ชอบที่ใต้ฟ้ามีแรงบันดาลใจในการสร้างเนื้อสร้างตัวของตัวเองเพราะอยากดูแลธารนะ
มันน่ารักมาก~~

เมียปู่ไม่ไหว ๆ นิสัยแย่และไม่น่าไว้วางใจ ปู่หลานก็สติลอึมครึม

ขอบคุณค่ะ

[inhyung]

มันเกิดอะไรขึ้น!! ตอนท้าย เข้าใจผิด? เรื่องจริง?

[ja ne]

ไหวไหม....ธาร

จะต้องทำอย่างไร ขนาดไหน พี่อันเดอร์สกายถึงจะมั่นใจว่าคือรัก...

[MiSS-U]

เอาซี้  หวานได้ไม่เท่าไหร่  เข้าใจผิดกันอีกแล้ว

แต่เอาใจช่วยทั้งคู่นะค้า

+1และเป็ด

[junjou]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 
พี่ฟ้าอย่าเข้าใจน้องธารผิดนะ 
เพิ่งจะแฮปปี้มาไม่กี่วันเอง 

[Namiirin]

พี่ใต้ฟ้าอย่าทำธารเจ็บนะ
ธารเจ็บมามากพอแล้ว
แฟนคลับธารงอแงแล้วนะ 

[quiicheh.]

ไม่เอาดราม่าน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[nemesis]

กำธารจะแย่มัยเนี่ย

[sunshinesunrise]

คือ... อะไรมันจะมาได้ยินได้จังหวะขนาดนั้น -/\- ฮ่วยยยยยยย!!!!!! เซ็งอ่ะ เดี๋ยวก็มียัยสาหร่ายน้ำเค็มอีก โอ๊ยยยยยย

คนเขียน อย่าให้มันดราม่า้ลยนะ พลีสสสสส ลุ้นมาสิบกว่าตอนจะเป็นบ้าตาย แล้วมีความสุขได้แค่สามตอน แล้วต้องมาดราม่าอีก ฮืออออออ ไม่ไหวแล้วน้าาา

ปล.คนเขียนสู้ๆจ๊ะ พี่ใต้ฟ้ากับน้องธารน่ารักมาก
ปล.2 เค้าอยากอ่านฉากรักเลือดสาดอีกง่ะ อรั้ยยยย 55555

[CarToonMiZa]

เกิดเรื่องอีกแล้ว

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 20


“โรงเพาะเห็ดไฟไหม้ สงสัยจะถูกลอบวางเพลิง”

ในสภาพที่จิตใจแย่ขนาดนี้ การที่จะให้สมองแยกแยะระหว่างงานกับความรัก เป็นภาระหนักมากเหลือเกิน การประคองสติเพื่อบังคับรถไปให้ถึงไร่ ใต้ฟ้ายังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทำหน้าที่นี้ได้สำเร็จมั้ย ร่างกายอ่อนล้าไม่หนักหนาเท่าใจที่มันเริ่มรวยริน ใต้ฟ้าเพิ่งรู้สึกว่าได้เห็นทางของชีวิตสว่างไสวอยู่ข้างหน้า จู่ๆก็เหมือนมีหมอกหนามาบดบังเอาไว้จนไม่เห็นทาง

แม้สิ่งที่เพิ่งประสบมาจะหนักหนาต่อจิตใจเจ้าของไร่หนุ่มพอๆกัน แต่เมื่อเทียบกับอันตรายหากใต้ฟ้าควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้ว เขาก็ไม่อยากจะเสี่ยงเพราะยังเป็นห่วงคนที่พยายามยื่นมือมากุมมือที่จับเกียร์แล้วบีบเบาๆราวกับถ่ายทอดกำลังใจมาให้

ใต้ฟ้าไม่รู้ว่าจะซึมซับกับกำลังใจนั้นมาได้มากน้อยแค่ไหน มือบางที่คอยบีบให้สติเขาจะมีส่วนที่เป็นความจริงใจอยู่สักเท่าไหร่กันเชียว แต่ถ้าธาราธารไม่ใจดำเกินไป เวลาที่วิกฤตแบบนี้ เด็กหนุ่มคงไม่แสดงละครปลอบใจเขาหรอก ธาราธารอาจจะเป็นห่วงเขาด้วยใจจริงก็ได้ ถึงไม่แน่ใจว่าจะเป็นห่วงในฐานะอะไรก็ตาม

“ใจเย็นนะครับพี่ใต้ฟ้า ธารเชื่อว่าไร่เราต้องไม่เป็นอะไร”

คนปลอบใจได้แต่กัดฟันกรอด มือข้างที่ว่างเปล่ากำเข้าหากันแน่นจนเลือดแล่นเข้ามาหล่อเลี้ยงไม่ถึง คนไม่หวังดีฉวยโอกาสตอนเจ้าของไร่ไม่อยู่ ธาราธารไม่กล้าฟันธงว่าที่พวกคนร้ายลักลอบเผาโรงเห็ดนั่น อาจจะมีสาเหตุมาจากตัวเขาเองที่ไล่เก็บกระดาษที่ใต้ฟ้าจดข้อมูลเกี่ยวกับไร่เหนือทรายใต้ฟ้ามาสแกนเก็บไว้แล้วเอาต้นฉบับแยกส่วนเก็บไว้ตามที่ต่างๆกระจัดกระจายกัน หากความเสียหายของโรงเห็ดมาจากเรื่องนี้ เด็กหนุ่มก็มั่นใจแล้วว่าเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นในไร่ มาจากข้อมูลทางการเกษตรที่ใต้ฟ้าเตรียมทำเป็นหนังสือประกอบการส่งไร่เเหนือทรายใต้ฟ้าเข้าประกวด ธาราธารแค่จะวางยาไว้หาคนร้ายเท่านั้น ไม่คิดว่าคนร้ายจะโกรธหัวเหวี่ยงถึงขั้นล้างแค้นกันขนาดนี้

เส้นทางสู่ประตูทางผ่านสู่ภาคอีสานทอดยาว ในความมืดของสองข้างทางมีรถทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ธาราธารจ้องมองเสี้ยวหน้าคนขับรถตลอดเวลาด้วยความห่วงใยจับใจ ใต้ฟ้าหน้าขึ้งเครียด เส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาจนนึกกลัวว่ามันจะแตกออกมาซะให้ได้ เด็กหนุ่มได้แต่บีบมือเตือนสติและให้กำลังใจไปตลอดทาง

เมืองโคราชไม่ไกลจากกรุงเทพมากมายอะไรนัก แต่ที่ไกลและอันตรายคือทางขึ้นไร่ใต้ฟ้าที่เป็นถนนวนรอบภูเขาคดเคี้ยวและลาดชัน เป็นเส้นทางที่คนพื้นถิ่นหรือชินทางเท่านั้นที่จะขับขึ้นไปจนถึงไร่ได้ แต่สภาพของใต้ฟ้าตอนนี้เหนื่อยล้าเต็มที และดูจากภายนอกก็เริ่มรู้แล้วว่าเจ้าของไร่หนุ่มแบกรับความตึงเครียดพวกนี้ไม่ไหว คนไม่เคยคิดร้ายกับใครเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่ไม่รู้สาเหตุนี่มาก

“ธารขับให้มั้ยครับ พี่ใต้ฟ้าดูเหนื่อยมากนะ”
“ธารขับได้เหรอ ทางมันอันตราย”
“ธารจะระวัง ถ้าธารทำไม่ได้ เราก็แค่ไปพร้อมกัน พี่ใต้ฟ้ากลัวตายหรือเปล่าครับ”

เจ้าของไร่หนุ่มสั่นหัว เขาไม่เคยรักตัวกลัวตาย นอกเหนือจากความห่วงใยต่อคนงานแล้ว ไร่ประสบความสำเร็จมาไกลขนาดนี้ก็ถือว่าบรรลุความพยายามและความตั้งใจของเขาแล้ว ถ้าไม่มีจุดมุ่งหมายของชีวิต ไร่เหนือทรายใต้ฟ้าก็เป็นเพียงสมบัตินอกกายเท่านั้น  และชีวิตของเขาเอง ก็เหมือนนับถอยหลังไปสู่วันตายอยู่แล้ว เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นที่ใต้ฟ้าสุดจะรู้ได้

เขารักผืนแผ่นดินที่มีแต่หินแต่ทราย แปรเปลี่ยนมันจนกลายเป็นแผ่นดินทองขนาดนี้เพราะฝันว่าวันหนึ่ง เขาจะดีพอที่จะสร้างชีวิตกับใครก็ได้ แล้วพอคิดถึงภาพใครคนนั้น ก็มักจะมีแต่ใบหน้าของธาราธารตอนปั้นปึ่งและโกรธขึ้งร้องไห้ใส่เขาตอนที่ปฏิเสธแหวนหญ้าแทนการตีตราจองวันนั้นทุกที

ธาราธารไม่เคยรู้หรอก ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนจะอยู่ในรูปแบบไหน ต่อให้ใต้ฟ้าหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แต่เขาไม่เคยทิ้งแหวนวงนั้นเลยสักที ใบหญ้าสีเขียวสดแห้งเหี่ยวไปตามวันเวลา แต่ว่าแหวนวงนั้น กลับเป็นของมีค่าแทนใจหนึ่งเดียวที่ใต้ฟ้ามี

แม้จะปฏิเสธตัวเองมาโดยตลอดว่าแค่เบลอหรือเพี้ยนไปที่คิดอะไรวิปริตได้ขนาดนั้น คนข้างชีวิตคนนั้นจะเป็นผู้ชายไปได้ยังไงกัน มันไม่ถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณี มันผิดธรรมชาติ มันเป็นความผิดขั้นมหันต์ที่ไม่รู้ใต้ฟ้าไปฝังใจจำมาจากไหน

“งั้นมาขับแทนพี่ทีนะ พี่จะคอยบอกทางให้ พี่เครียดจนดูเหมือนตัวเองจะเหนื่อยเกินไป”

กระบอกตาอ่อนล้าจนเหมือนมันจะควบคุมการปิดเปิดไม่ได้ ถ้าไม่ถึงขีดสุดจริงๆ ใต้ฟ้าคงไม่ยอมทิ้งมาดสุภาพบุรุษที่ต้องดูแลคนอายุน้อยกว่าข้างๆนี่หรอก

“ครับ ธารจะพาพี่ไปถึงไร่ให้ได้”

ถ้าเป็นไปได้ ใต้ฟ้าอยากให้เวลาหยุดไว้ที่ตรงนี้เสียด้วยซ้ำ เขาไม่อยากจะเผชิญกับความจริงในอนาคตที่เดาไม่ได้อีกแล้วว่าจะเจอะเจอกับอะไร

ธาราธารเปลี่ยนตำแหน่งสลับกับเขา ใต้ฟ้าอยากจะทิ้งความเข้มแข็งเหมือนหินผาให้อ่อนแอถึงขีดสุดของคนธรรมดาๆคนหนึ่งนัก เมื่อรู้ว่าธาราธารปรับเบาะให้เขาได้เอนหลังสบายๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปช่วยขับรถแทน ความตื้นตันผุดขึ้นมาเหมือนน้ำล้นในทะเลทราย

ใต้ฟ้าควรจะปล่อยวางและผ่อนคลายจากความเครียดที่กดดันเข้ามาพร้อมกันทั้งสองเรื่อง แต่เขาก็วางใจไม่ได้ ธาราธารไม่ชินทางและไม่เคยขับรถบนเส้นทางที่น้องๆจากทางวิบากอย่างนี้ ตลอดทางเจ้าของไร่หนุ่มได้แต่คอยแนะนำจนลืมไปเลยว่าตอนนี้ไร่กำลังผจญกับไฟไหม้อยู่ แต่พอวูบหนึ่งของจิตใต้สำนึกคอยย้ำว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ไร่เพราะอะไร มือที่จับพวงมาลัยรถของธาราธารจะผละมายึดมือเขาที่กดโทรศัพท์เข้าไปถามข่าวคราวในไร่เสมอ

“อย่าสุมความเครียดและความกังวลมากกว่านี้เลยครับ ทำใจให้สบาย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้นะครับ”
“พี่รู้ แต่”
“ธารเข้าใจ เราอาจจะควบคุมความคิดวิตกกังวลของเราไม่ได้ แต่การปล่อยวางโดยปราศจากการรับรู้มันจะดีกว่ารู้นะครับ”

คนปลอบโยนเหมือนจะตั้งมั่นในสติได้ดีกว่าอีกฝ่าย แต่ในใจธาราธารแทบจะระเบิด เขารู้ว่าใต้ฟ้าพยายามควบคุมสติ จริงๆแล้วใต้ฟ้านิ่งและดูเหมือนจะวางตัวได้ดี แต่แววตาที่เพ่งมองไปข้างหน้าเต็มไปด้วยความกังวลตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากกรุงเทพแล้ว
ธาราธารปิดโทรศัพท์ตัวเองกันปู่โทรถาม ป่านนี้ปู่น่าจะพอรู้เรื่องจากใครสักคนแล้ว และปู่คงทิ้งเวลาเพื่อไม่ให้ใต้ฟ้าสติกระเจิงมากเกินไป

เนินสูงตรงหน้ามีกลุ่มควันสีเทาดำลอยอยู่หนาตา บดบังบ้านหลังสวยบนเนินเขาเสียมิด เด็กหนุ่มลืมตัวเพราะใจไปก่อนสติแล้วเมื่อเห็นว่ากลุ่มควันนั่นผิดสังเกต และผิดไปจากที่คนในไร่รายงาน จากเสียงและควันที่มองเห็น ไฟไหม้ส่วนของบ้าน ไม่ใช่โรงเพาะเห็ดอย่างที่รับรู้มาก่อนหน้านี้

รถยังจอดไม่สนิทดีใต้ฟ้าก็เปิดประตูแล้วพุ่งตัวไปก่อนหน้านั่นแล้ว ตอนนี้เองที่ธาราธารรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูก ความเก่งกาจทั้งหมดที่ทำมาตลอดทางนั้น เขาสร้างมันขึ้นมาจากอะไร

รัก? ห่วงใย? หรือเพียงแค่อยากแบ่งเบาให้ใต้ฟ้าคลายร้อนใจ

ทุกคนโกลาหลไม่ต่างจากเหตุการล้างหน้าดินในคืนนั้น ฝูงคนที่ไร้ซึ่งผู้นำนั้นขับเคลื่อนตัวเองด้วยสัญชาตญาณ ธาราธารพยายามวิ่งตามหาใต้ฟ้า อุปสรรคมาจากคนที่วิ่งพลุกพล่านไปมาเพื่อดับไฟ หลายครั้งที่เด็กหนุ่มชนกับคนงานในไร่จนล้มลุกคลุกคลาน เข่าเกือบจมอยู่ในดินอุ้มน้ำที่มาจากการดับเพลิงที่ลุกโชนอยู่นั้น
คนงานคนหนึ่งยึดมือธาราธารไว้้แล้วดึงเด็กหนุ่มขึ้นมา

“คุณธารครับ รีบไปเถอะ นายจะวิ่งเข้าไปในกองไฟ พวกผมฉุดนายเอาไว้แทบเอาไม่อยู่แล้วครับ คุณธารไปช่วยที”

ธาราธารไม่สนใจว่าทำไมเขาถึงได้เป็นตัวเลือกที่คนงานเรียกหาเพื่อไปหยุดใต้ฟ้า จากคำบอกเล่า เจ้าของไร่หนุ่มคงจะคลุ้มคลั่งราวช้างตกมันเลยทีเดียว แต่ที่กระชากความห่วงใยจากทั้งหมดของความรู้สึกธาราธารได้ก็คือ อะไรที่ทำให้ใต้ฟ้าสิ้นสติและพาตัวเองเข้าไปในกองไฟอย่างนั้น

คนในบ้านกอดคอร้องไห้กันอยู่ข้างนอก กลุ่มไฟหายไปหมดแล้ว แต่กลุ่มควันดำที่โดนความชื้นพร้อมกลิ่นไหม้ฉุนจมูกยังตลบอบอวลไม่ไปไหน

ธาราธารไม่เห็นแผ่นหลังไหนที่บอกว่าเป็นใต้ฟ้าเลย ภายใต้กลุ่มควันหนา เขามองหาแต่เจ้าของไร่แห่งนี้เท่านั้น เสียงเรียกหานายดังอื้ออึงจนเด็กหนุ่มหูอื้อทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตลอดเวลาให้นึกรำคาญนั้น มาจากความกลัว ความห่วงใย หรือจากพิษของควันไฟกันแน่

ลูกน้องทุกคนของ ‘นาย’ กระโจนมากระชากแขนทั้งสองของธาราธารจนเหมือนตัวเองปลิวออกมาจากแรงลม ทุกคนเลือกที่จะปกป้องใต้ฟ้าเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกระโจนเข้าไป ‘ซ้ำเติม’ เจ้านายของตนด้วยการส่งหมัดเข้าไปเสยปลายคางคนที่ถูกหิ้วปีกออกมาจากกองเถ้าถ่านนั้น

ห้องทำงานห้องนั้นกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วโดยสมบูรณ์ มีเพียงเสาคอนกรีตสี่เสาที่ยังโด่เด่บ่งบอกว่าครั้งหนึ่ง ที่ตรงนี้เคยมีสิ่งปลูกสร้างมาก่อน

ก่อนไร้สติใต้ฟ้ายกมือข้างที่ไม่ได้กำแน่นขึ้นมาโบกห้ามว่าอย่าทำร้ายเขา มือที่ไร้เรี่ยวแรงข้างนั้นแทบจะยกไม่ขึ้นเสียด้วยซ้ำ แต่มืออีกข้างกลับกำเข้าหากันไม่ยอมปล่อย เหมือนนิ้วทั้งห้าถูกติดกาวให้ยึดกันไว้แน่นหนา บางทีใต้ฟ้าอาจจะโดนไฟไหม้จนนิ้วมือถูกหลอมให้ติดกันไปหมดแล้ว ปากแห้งกร้านติดกันเป็นเนื้อเดียว เมื่อพยายามอ้าปากพูดขึ้นมาแต่ละคำ เลือดแดงไหลซิบเพราะรอยฉีกขาดนั่นจนธาราธารร้องไห้ด้วยสงสารคนรักจับใจ

ทั้งโกรธ ทั้งห่วงใย ถาโถมเข้ามาท้าทายความรู้สึกเด็กหนุ่มเต็มไปหมด
ทำไมใต้ฟ้าถึงได้ห่วงใยของนอกกายเหล่านั้นมากกว่าชีวิตตัวเอง

“พี่เคยถามตัวเองมั้ย ว่าถ้าพี่เป็นอะไรไปธารจะอยู่ยังไง”

ธาราธารทิ้งตัวลงร้องไห้ ไม่สนสภาพดินร้อนที่ชื้นน้ำจะทำลายผิวเนื้อละเอียดแต่อย่างใด ใต้ฟ้าหมดสติขึ้นรถพยาบาลที่จอดรออยู่ไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังคงคุกเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนถูกฉุดให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับบุรุษแปลกหน้าในเครื่องแบบกู้ภัยอีกครั้ง

“เป็นญาติของเจ้าของไร่ใช่มั้ยครับ ผมคิดว่าคุณควรไปโรงพยาบาลพร้อมนายใต้ฟ้านะ ที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเค้าหาหลักฐานไปเถอะครับ”

เหมือนร่างกายจะมีเรี่ยวแรงมาอีกครั้ง เมื่อคนแปลกหน้าคนนั้นยิ้มให้และยื่นขอเสนอที่ทำให้ธาราธารพยักหน้ารัวๆให้รู้ว่าเขาเต็มใจจะไปโรงพยาบาลตามคำแนะนำ

ตั้งใจจะมาหาใต้ฟ้า แต่ธาราธารถูกส่งตัวเข้าห้องตรวจซะอีกคน เด็กหนุ่มพยายามร้องบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร อาจจะสูดควันเข้าไปเพราะไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูแลป้องกันตัวเอง แต่ธาราธารยังมีสติ ยังรู้ว่าเขาผ่านอะไรมา และรู้ว่ามาที่โรงพยาบาลนี้ทำไม

“ผมขอไปดูพี่ใต้ฟ้าก่อนได้มั้ย”
“นายใต้ฟ้าปลอดภัยแล้วครับ หมดสติเพราะสูดควันเข้าไป และมีแผลพุพองบางแห่งเท่านั้น ส่วนคุณเองต้องให้หมอเอ็กซ์เรย์ปอดก่อนนะครับ ให้ความร่วมมือกับหมอก่อนนะครับ เพราะนายใต้ฟ้าขอร้องผมให้ดูแลคุณเอาไว้อย่างนั้น”

คำว่า ‘นายใต้ฟ้า’ ทำให้ธาราธารสงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ เขายอมให้หมอและพยาบาลทำโน่นทำนี่กับตัวเองโดยไม่พูดอะไร ไม่ให้ความร่วมมือแต่ก็ไม่ต่อต้าน เหม่ลอยจนกระทั่งพยาบาลเปลี่ยนชุดให้เป็นผู้ป่วยในเรียบร้อย และได้สติเมื่อพยาบาลแจ้งว่าจะย้ายเขาไปที่ห้องพักคนไข้ แทนบ้านไร่แห่งนั้น

ไฟไหม้แค่ห้องทำงานใต้ฟ้าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาต้องนอนโรงพยาบาล

“คุณสูดควันเข้าไปแล้วก็อ่อนเพลียมากเลยนะคะ อาการอย่างนี้อยู่ในความดูแลของหมอและพยาบาลจะดีที่สุดค่ะ”
“แล้วพี่....”
“นายใต้ฟ้าก็ต้องยึดโรงพยาบาลแทนบ้านเหมือนคุณค่ะ ไม่ต้องห่วง อ้อ คนในไร่ที่ตามมาดูแลนายใต้ฟ้า ฝากเจ้านี่มาให้คุณค่ะ เขาไม่รู้ว่าคืออะไร แต่นายใต้ฟ้ากำเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาเลยฝากให้ดิฉันเอามาให้คุณเก็บไว้ คุณได้สติก่อนนายใต้ฟ้าน่ะค่ะ ไม่ได้มีอะไรน่ากังวลอย่างนั้นหรอก”
“ทำไมคุณพยาบาลถึงรู้ว่าผมกังวล”
“ตาคุณบอกค่ะ พักผ่อนนะคะ มีอะไรกดสวิตซ์ที่สุดปลายมือขวา แล้วดิฉันจะเข้ามาดูแลทันทีค่ะ”
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะเข้าเยี่ยมนายใต้ฟ้าได้เมื่อไหร่ครับ”
“พรุ่งนี้ค่ะ”

ธาราธารรอแค่พยาบาลออกไปจากห้อง และหลังจากประตูปิดสนิทเท่านั้น น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยปล่อยให้ไหลง่ายๆก็อาบแก้มอีกครั้ง เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนี้ ขับน้ำตาธาราธารออกมาเหมือนเขื่อนที่แบกรับน้ำไว้ไม่ไหวอีกต่อไป

เขาค่อยๆคลายฝ่ามือที่รับของบางอย่างมาจากพยาบาลสาวคนนั้น เศษหญ้าเหี่ยวๆหลุดลุ่ยจนกลายเป็นเศษหญ้าไร้ค่า ธาราธารจำได้ดีว่าเกลียวของใบหญ้าที่หลงเหลือให้เห็นนั้นเคยบิดและพันกันจนเป็นแหวนมาก่อน และมันถูกเก็บไว้โดยคนที่ปฏิเสธและมองสิ่งที่ธาราธารทำมันขึ้นมาจากใจนั้นว่าเป็นของไร้ค่า ไอ้ผู้ชายบ้าระห่ำปากแข็งคนนั้นยังเก็บแหวนต้นหญ้านี้เอาไว้จริงๆ

“ไหนว่าธารไร้สาระไง แล้วพี่ใต้ฟ้าเก็บมันไว้ทำไม ไอ้พี่บ้า แค่คำปฏิเสธไร้เยื่อใยนั่นก็ทำให้ธารรักจนไม่เหลือใจให้ใครอีกแล้ว แล้วอย่างนี้จะให้ธารทำยังไงได้อีก หา ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้างนะ เจ็บมากมั้ย เป็นยังไงบ้าง โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”

ประตูห้องคนไข้เปิด “ผลัวะ” เข้ามาราวกับมีเซ็นเซอร์เสียงอัตโนมัติ พยาบาลดูมอนิเตอร์แล้วพลิกตัวเขาไปมาเหมือนหาสิ่งผิดปกติ เมื่อไม่พบอะไรนอกเหนือจากที่เคยเจอเลยผละออกมาหยุดมองเขาด้วยสายตาตำหนิที่ปลายเตียงผู้ป่วย พยาบาลคนนี้สวย แต่แววตาดุมากจนน่ากลัว

“โตแล้วนะคะคุณธาราธาร ที่นี่เป็นโรงพยาบาล ถึงคุณจะอยู่ห้องพิเศษ แต่มันไม่ได้เก็บเสียงเหมือนโรงพยาบาลหรูๆในกรุงเทพหรือเมืองนอกที่คุณเคยอยู่นะคะ”
“ผมขอโทษครับ ผมแค่ระบายความอึดอัดแค่นั้นเอง”
ไม่รู้เด็กหนุ่มรู้จักมารยาทตั้งแต่เมื่อไหร่ จริงๆแล้วธาราธารไม่ใช่เเด็กเลวร้ายอะไรหรอก ก็แค่เด็กขาดความอบอุ่นที่คอยสร้างเรื่องเรียกร้องความสนใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง จริงๆแล้ว เด็กหนุ่มก็เป็นคนที่รู้จักกาละเทศะประมาณหนึ่งเหมือนกัน
“เข้าใจค่ะ ท่องไว้สิคะ อีกไม่นานก็เช้าแล้ว”
“ขอโทษครับ”

คนไข้รำพึงอุบอิบกับหน้าอกตัวเอง พยาบาลคนสวยส่ายหน้าแล้วเดินจากไปอีกครั้ง คราวนี้ลูกบ้าของธาราธารได้ระบายออกไปบ้างแล้ว เด็กหนุ่มถึงได้สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มแล้วข่มตาหลับเพื่อรอเช้าของพรุ่งนี้

ต้นหญ้าในมือทำให้ธาราธารผ่อนคลายและมั่นใจมากขึ้น ความพยายามของเขาไม่ได้ดันทุรังมาตั้งแต่ต้น จริงๆแล้วใต้ฟ้าก็ให้ความสำคัญกับเรื่องวัยเด็กวันนั้นไม่น้อยไปกว่าเขาเหมือนกัน ไม่อย่างนั้น เจ้าของไร่ผู้เกรียงไกรคงไม่ยอมทิ้งชีวิตของตัวเองเพื่อเอาเศษหญ้าแห้งนี่ออกมาแน่ๆ

“ใครกันแน่ที่ทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วก็ไร้สาระ กะอีแค่แหวนต้นหญ้า ธารทำให้ใหม่ก็ได้หรอกน่า ตอนนี้ทำสวยกว่าตอนนั้นแยะเลย”

เด็กหนุ่มบ่นผ่านลมผ่านฟ้าและผ่านความเดียวดายในห้องคนไข้ โดดเดี่ยวแต่ไม่อ้างว้างอย่างที่เคยอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ถ้าธาราธารมั่นใจมากกว่านี้ เขาจะแทนตัวเองว่าเมียกับใต้ฟ้าให้ดู อยากรู้นัก เมื่ออีกคนถูกยัดเยียดให้อยู่ในฐานะสามีของเขา เจ้าของไร่มาดขรึมคนนั้นจะทำหน้ายังไง


๐ สวัสดีค่ะ มาลงเร็วนิดนึงเพราะวันนี้คนเขียนมีธุระทั้งและอาจจะลามไปช่วงกลางคืนด้วย เลยลงไว้ให้ก่อนนะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมที่ยังติดตามกันเสมอมาค่ะ
๐ เจอกันแบบวันเว้นวันนะคะ
๐ ใครที่สั่งของรอบรีปริ๊นท์เอาไว้แล้วมีสิทธิ์รับร่มของที่ระลึก ร่มมาถึงแล้วจ๊ะ สุดท้ายมันได้เป็นสีน้ำเงินนะ
คะ

๐ ติดตามข่าวได้ในแฟนเพจเช่นเคยจ๊ะ TRomance's Fanpage

[hpsky]

 

[nunnan]

  ใต้ฟัาาาา