หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[rujaya]

เริ่มเรื่องนางร้ายก็มาแล้วหรอ

แต่สายใยระหว่างพี่ใต้ฟ้ากะน้องธารมันตัดกันไม่ขาดหรอก

ยังไงมันก็ยังมีเยื่อใยให้กัน น้องไม่สบายด้วย ดูแลกันดีๆนะ 

[koraorni]

คราวนี้น้องธารเราหมดฤทธิ์ซะแล้ว
ต้องรอดูตอนอาการดีขึ้นว่าจะแสบเหมือนเก่าหรือว่ามากกว่าเก่า
 

[evilheart]

สงสารธาร

[naja-kitase]

เ่ย่ๆ นางร้ายออกมาแล้ว
ของอย่างนี้มันต้องมีตัวกระตุ้น

[nemesis]

อ่ะใต้ฟ้าใจเต้นผิดจังหวะ หรอคิคิค

[nongrak]

ธารป่วยจนเพ้อแต่เพ้ออย่างนี้ไม่ไหวใต้ฟ้ารู้หมดเลยอิหนู

[greensnake]

เจอน้องธารเพ้อความในใจอย่างนี้เข้าไป
ใจแข็งอยู่ได้ก็ให้มันรู้ไปสิเอ้า
นี่แค่วันแรกนะเนี่ย ต่อไปคงจะป่วนน่าดู
ก็ดีนะ ไร่จะได้ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป
และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ตัวร้ายของเรื่อง
ตอนนี้ออกมาครบแล้ว ต่อไปสนุกแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[tamahomae]

ชอบอะ ชอบน้องธาร บางครั้งก็มีอารมณ์ขี้อ้อนเหมือนกันนะเนี่ย

[ordkrub]

ธารเพ้อจริงหรือตั้งใจเพ้อนะ  มันเพ้อแปลกๆนะ

[CarToonMiZa]

 :L2:เยี่ยมคนป่วย
หายไวไวน๊า

บวกเป็ด

[Namiirin]

ชอบธารจังเลย
ขนาดป่วยยังน่ารักเลย   

[malula]

สงสารน้องธารจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่
เป็นเด็กที่เติบโตอย่างว้าเหว่ พยายามทำตัวให้เข้มแข็งอย่างอดทน
อย่าให้ใครมาทำร้ายหัวใจน้อย ๆ ดวงนี้อีกเลย

[StillLoveThem]

....ธารเป็นคนแข็งนอก อ่อนใน เนอะ อดทนอดกลั้น ไม่ยอมเอ่ยปากบอกกับใครว่าป่วย
....เพราะอย่างนี้นี่เอง ปู่ถึงว่า ธารไม่เคยป่วย เพราะใจคิดว่าไม่มีใครรักใครสนใจ เลยไม่คิดบอกใคร
....ชีวิตน่าสงสารดีแท้ๆๆ มาแล้วมารผจล แต่ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้ ก็คงไม่เข้มข้น สินะ

[MaRiTt_TCL]

ธารหายป่วยเร็วๆนะคะ
เห็นธารเพ้อแล้วสงสารอ่ะ

[stdvic]

อ่ามาต่อแล้วรอตั้งนาน

[winndy]

เอาใจช่วยน้องธาร ให้หายไวไว
จะได้มีแรงมารบกับนางร้าย

[MoMoRin]

อะไร้ แค่นี้ทำมาใจเต้นนะคะพี่ น้องเค้าน่ารักมาตั้งนานไม่ยอมรับเองนี่นา ฮ่าๆๆ

[Yunatsu]

สงสารธามจัง

อยากรุ้ทำไมพี่ฟ้าถึงทำแบบนั้น

[Gyoza]

น้องเพ้อซะพี่ใต้ฟ้าหลุดเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ

[เพื่อนบ้าน]

ใต้ฟ้าใจร้ายยยยยยยยย ~ สงสารน้องธารอ่ะ T^T

[pochu52]

พี่ใต้ฟ้า ช่วยมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของน้องธารด้วยนะ
ถ้าน้องธารเจอยัยว่านน้ำ สงสัยไร่จะแตก 555

[dragonnine]

ธาราธาร สู้ๆ ........

[POPEA]

รออ่านค่าา~
>///<

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 5

มันไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างธาราธารจะมาเสียฟอร์มเลย

ไม่ควรเลยจริงๆ
แผนการณ์ที่วางไว้ล้มครืนไม่เป็นท่า มาดนางพญาที่ซักซ้อมมาซะหลายปีหายวับเพียงเพราะการป่วยแค่ครั้งเดียว
“โธ่โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ระดับความอัดอั้นระเบิดออกมาดังลั่นห้องผู้ป่วย พยาบาลเฝ้าไข้รวมถึงพยาบาลเวรถึงกับกรูเข้ามาไม่คิดชีวิต แน่สิ เจ้าของไข้เป็นชายหนุ่มเจ้าของไร่ที่บุกเบิกถางป่ากลางเขาเป็นวิมานที่ทำรายได้ให้ขนาดนี้ ต่อให้คนไข้เป็นแค่คนใช้ของบ้าน ทุกคนก็ไม่รีรอที่จะมาบริการเลยจริงๆ
“เป็นอะไรคะคุณธาราธาร ปวดหัวหรือว่ายังไงคะ”
“ผมอยากกลับบ้าน”
ธาราธารก้มหน้านิ่ง สองมือกุมแผงกั้นเตียงคนป่วยไว้แน่น ค่อยๆช้อนสายตาเศร้าสร้อยน่าสงสารขึ้นมาสบกับนางพยาบาลตัวแทนหน่วยกล้าตายที่ร้องถามความต้องการของคนป่วยวีไอพี
“กะ กลับบ้าน ค่ะ คุณหมออนุญาตค่ะ ให้แจ้งไปทางคุณใต้ฟ้าเลยมั้ยคะ”
พยาบาลร้องตอบหน้าเหรอหรา จากสภาพการณ์แล้วไม่คิดว่าจะมาเจอกับภาพผู้ป่วยที่น่าสงสารจนน้ำตาจะซึมอย่างนี้ มันควรจะเป็นสภาพที่ข้าวของกระจายเกลื่อนกลาดเต็มห้องมากกว่า และน้ำเสียงที่คนป่วยจะใช้ พยาบาลตัวแทนหน่วยกล้าตายก็เตรียมใจมาพบกับเสียงโวยวายกราดเกรี้ยว ไม่ใช่น้ำเสียงที่ชวนให้ใจอ่อนยวบอย่างนี้เหมือนกัน
“ขอบคุณครับ”
คนป่วยสีหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ต้องการได้รับการตอบสนอง อาการคุ้มคลั่งที่เล่นเอาพยาบาลแห่แหนกันมาทั้งวอร์ดนั้นหายเป็นปลิดทิ้ง ถ้ามีจะใครงงงันจนตาค้างก็คงจะเป็นพยาบาลที่ยืนเรียงหน้ากระดานกันสลอนอยู่ตอนนี้นี่แหละ
“ผมอาบน้ำเตรียมตัวและเปลี่ยนชุดได้เลยใช่มั้ยครับ”
“อะค่ะ เอ่อ ขอดิฉันติดต่อทางไร่ให้เรียบร้อยก่อนดีมั้ยคะว่าทางนั้นจะส่งรถมารับตอนกี่โมง คุณธาราธารจะได้พักผ่อนระหว่างรอได้ เดี๋ยวพยาบาลจะรับยามาให้ที่นี่เองค่ะ”
“งั้นผมรบกวนด้วยนะครับ บอกทางไร่ว่าเร็วที่สุดได้จะดีมาก ผมไม่ชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ เข้าใจผมใช่มั้ยครับ”
“อะ ค่ะๆ เข้าใจสิคะ จะมีใครอยากอยู่โรงพยาบาลนานๆใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
ทิ้งรอยยิ้มหวานๆเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่แม้จะตบหัวคนรอบๆตัวแล้วยังมีแก่ใจจะลูบหลัง เสียงตะโกนในตอนต้นนั้นถูกกลบอารมณ์เดือดดาลของพยาบาลอีกหลายต่อหลายคนที่กรูเข้ามาซะสนิท
แต่ไม่มีใครรู้หรอก ไม่มีใครสักคนที่รู้
การอยู่คนเดียวในโรงพยาบาลท่ามกลางความเจ็บป่วยไร้ญาติขาดมิตร มีแต่เพื่อนต่างชาติต่างภาษาที่มาเยี่ยมเพื่อหวังอะไรบางอย่างแค่เด็กหนุ่มมองตาคนพวกนั้นปราดเดียวก็พอรู้ เขาไม่ได้มาเยี่ยมเพราะห่วงใย คนพวกนั้นมาเพราะเสน่ห์ที่ธาราธารไปบริหารไว้ต่างหาก สิ่งตอบแทนมันคือความหดหู่และอ้างว้างจนทำให้ธาราธารไม่ชอบโรงพยาบาล ไม่ชอบความอ่อนแอ และพยายามหลีกหนีมาโดยตลอด
หนีจนปู่ไม่รู้ว่าเวลาที่ปู่คิดว่าหลานตัวเองมัวแต่เสเพลนั้น เกินครึ่งคือเวลาที่ธาราธารต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลเพราะภูมิแพ้ที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของอากาศแบบเฉียบพลัน เหมือนที่นี่
ถึงแม้จะเป็นเมืองไทยที่ธาราธารอยู่มานาน อย่างน้อยก็นานกว่าการอยู่ต่างประเทศเพียงไม่กี่ปีที่ปู่ส่งไป แต่ความเหนื่อยและอ่อนเพลียจากการเดินทางที่คนบางคนวางแผนเอาไว้ก็พอเหมาะพอเจาะที่จะทำให้เขาต้องถูกหามเข้าโรงพยาบาลอย่างน่าอายแบบนี้ แล้วมีอย่างที่ไหน ปากบอกว่าพี่จะดูแลธารให้ดีที่สุด ที่ไหนได้ เจ้าของไร่ใจดำนั่นก็ยังละทิ้งเขาไปเฝ้าไร่อยู่ดีนั่นแหละ ไร่กว้างขวางนั่นต่อให้วันทั้งวันมีมากกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงก็ดูไม่ทั่วถึงหรอก ไม่มีทาง
“คุณธาราธารคะ”
เสียงเคาะประตูดังพร้อมกับเสียงเรียกขออนุญาต ตอนที่ธาราธารตะโกนจนโรงพยาบาลสะเทือนเมื่อกี้ พยาบาลตื่นตูมจนลืมมารยาทที่ดีไปหมดเลย เพิ่งมานึกได้ตอนที่ธาราธารจมอยู่กับความคิด และล่องลอยจนตกใจเมื่อมีใครกระชากสติให้กลับเข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง
“ครับ”
“คุณใต้ฟ้าแจ้งว่าให้คุณอยู่จนกว่าจะแข็งแรงดีน่ะค่ะ เอ่อ”
“แต่คุณหมอบอกว่ากลับบ้านได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“ค่ะ คุณหมอแจ้งว่ากลับไปพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว แต่ต้องทานยาที่สั่งไว้ให้หมด แต่คุณใต้ฟ้า”
“เขาคงไม่อยากให้ผมกลับไปใช่มั้ยครับ งั้นคุณพยายาลก็เอาชุดผู้ป่วยมาให้ผมใหม่เถอะครับ”
ถึงจะจมอยู่กับความคิดแย่ๆในอดีต แต่จิตสำนึกของความดีใจก็สั่งให้ธาราธารเตรียมพร้อมที่จะเปลี่ยนชุดเพื่อกลับบ้าน แล้วเมื่อได้ฟังคำตอบจากพยายาลแล้วนั้น จิตใจที่ฟูฟ่องตามปกติกลับแฟ่บลงอย่างคนที่ถูกปล่อยลมออกจากใจ มันเบาหวิวและวูบโหวง
สุดท้ายธารก็คือคนที่ไร้ค่าและถูกทิ้งให้เดียวดายเหมือนเดิม
ทุกครั้งที่คิดถึงวันนั้นก็จะเกิดแรงฮึดมหาศาลที่ธาราธารรู้สึกว่าตัวเองจะแพ้ไม่ได้ อย่างน้อยๆความเป็นชายของตัวเองก็สิ้นสุดลงตั้งแต่วันที่บรรจงม้วนหญ้าให้เป็นแหวนเพื่อจับจองใต้ฟ้าแล้ว ไม่มีทางไหนที่ทำให้ธาราธารรู้สึกว่าตัวเองจะหันหลังกลับไปยังจุดเริ่มต้นได้อีก ลึกๆแล้วไม่ใช่แค่อยากจะเอาชนะ แต่ธาราธารรู้ดีว่าอยากได้ใจดีๆของใต้ฟ้ามาเป็นของตัวเองต่างหาก แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว การถูกปฏิเสธและถูกเมินเฉยก็กัดกร่อนพลังใจของตัวเองจนเหือดหายไปหมด
สุดท้ายก็ไม่มีใครต้องการอยู่ดี
ขอใครสักคนเถอะฟ้า แค่คนเดียวก็พอที่จะเห็นค่าของธารบ้าง ขอได้ไหม แค่คนนี้คนเดียว
น้ำตาไหลกลิ้งลงมาเปียกหมอน ความอ้างว้างและเดียวดายยังอยู่ในห้วงสำนึกแม้จะหลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลี่ยนให้เป็นชุดผู้ป่วยดังเดิม

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

ใต้ฟ้ารีบเร่งที่จะสะสางงานในไร่เร็วขึ้นเป็นสองเท่าจนคนงานไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่บ่อยนักที่นายจะเคร่งเครียดให้เห็นขนาดนี้ แต่โทรศัพท์จากโรงพยาบาลก็พอจะเดาได้ว่าผู้อาศัยคนใหม่คงจะก่อเรื่องอะไรไว้อีกแน่ๆ อย่างน้อยๆน้ำเสียงร้อนรนของพยาบาลเฝ้าไข้ที่แจ้งมาว่าผู้ป่วยอยากกลับบ้านนั้นก็อยู่ในข่ายให้เดาได้ว่าธารต้องอาละวาดแน่ๆ
โรงพยาบาลของรัฐฯ หากคนไข้อาการอยู่ในขั้นที่จะกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้หมอก็อนุญาตเป็นเรื่องที่ใต้ฟ้ารู้ดี ผันตัวเองมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้วก็พอรู้และเคยเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลอยู่บ้าง แต่ธาราธารกับเขาต่างกัน ธารถูกเลี้ยงมาอย่างไข่ ประคบประหงมจนความแมนอย่างลูกผู้ชายหายไปกลายเป็นคุณหนูที่ได้รับการเอาใจจากคนรอบข้างเป็นพิเศษ อีกอย่างธาราธารเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่วันก็ถูกส่งตัวมาที่นี่ทันที ความเปลี่ยนแปลงกระทันหันทำให้ธาราธารป่วยและอาการที่ใต้ฟ้ารู้สึกคือธาราธารอาการหนักมาก มากจนนิ่งนอนใจไม่ได้ว่าถ้ากลับมาแล้วอาการป่วยจะกลับมาอีกหรือไม่ เพราะหลังจากนี้ถ้าธาราธารปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ได้แล้ว ใต้ฟ้าจะยัดเยียดบทเรียนของชาวไร่ชาวนาให้ อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของเขาตอนที่เข้ามาบุกเบิกเขาลูกนั้นใหม่ๆ นอกจากทำตามคำขอของเพื่อนรักของปู่ตัวเองแล้ว ลึกๆใต้ฟ้าเองก็รู้สึกอยากให้ธาราธารได้เรียนรู้งานในไร่แห่งนี้อยู่เหมือนกัน
แต่ความรู้สึกลึกๆนั้น ใต้ฟ้าเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาในฐานะพี่ชายที่เห็นธาราธารมาตั้งแต่เล็กๆหรือเป็นเพราะความผูกพันแบบไหนกันแน่ แต่อย่างแรกที่รู้ตอนที่ได้ธาราธารมาเป็นคนในปกครองของตัวเองคือโล่ง โล่งที่รู้ว่าต่อไปนี้ธาราธารได้มาอยู่ใกล้หูใกล้ตา
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล ใต้ฟ้าได้รับรายงานว่าอาการคนป่วยอยู่ในระดับปกติ และตอนนี้หลับไปแล้วและหลับไปนานมากแล้วหลังจากร่ำร้องจะกลับบ้านตอนนั้น
ห้องพักคนไข้เงียบสนิท เครื่องปรับอากาศร้องครางเบาๆตามอายุการใช้งาน คนป่วยคงไม่รู้ว่าใต้ฟ้าฝืนอุดมการร์ของตัวเองแค่ไหนที่จะวิ่งเต้นเพื่อหาห้องพิเศษที่หาได้ยากยิ่งกว่าอะไรสำหรับโรงพยาบาลแห่งนี้ให้ธาราธารได้พักให้ดีที่สุด นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ใต้ฟ้าอนุญาตให้ตัวเองสปอยล์แขกผู้มาเยือนคนใหม่ได้ เพราะต่อจากนี้ไปพี่ใต้ฟ้าคงเป็นไอ้คนใจร้ายสำหรับธาราธารเป็นแน่แท้
คนป่วยนอนขดตัวตะแคงหันข้างไปทางหน้าต่างของห้องพัก สวมใส่ชุดลำลองที่เอามาจากบ้านไม่ใช่ชุดที่โรงพยาบาลจัดหาให้ ใต้ฟ้าบอกความรู้สึกวูบไหวลึกๆในอกไม่ได้ตอนที่เห็นภาพนี้ ธาราธารเตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่คงเพราะใต้ฟ้าไม่อนุญาตมันเลยจบลงที่ภาพสะเทือนความรู้สึกภาพนี้
“ธาร ธาร”
เสียงเรียกเบาๆของใต้ฟ้าไม่ได้ทำให้คนไข้ขยับตัวเลยสักนิด ปลายนิ้วยื่นไปลูบผิ้วเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อไปมาแผ่วเบาเหมือนต้องการปลุก แต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายตกใจอะไรมากมาย ถึงอย่างนั้นธาราธารก็ยังเงียบและเนื้อตัวเย็นเยียบนั้นทำให้ใต้ฟ้าใจไม่ดี สักพักร่างเล็กๆที่ขดตัวอยู่บนเตียงคนไข้ก็ขยับตัวขึ้นมา กลอกตามองฟ้าเพดานและสำรวจไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดที่เขาด้วยแววตาว่างเปล่า ใต้ฟ้าอ่านความรู้สึกอะไรในหน่วยตาดำขลับนั้นไม่ออกเลย
“ทำไมไม่ลุกมากินข้าวจะได้กินยา”
ใต้ฟ้าเลือกที่จะแก้เก้อด้วยการออกคำถามในเชิงผู้ที่อยู่เหนือกว่าอย่างที่เคยทำ ธาราธารผินหน้ามามองเขานิดนึงแล้วลุกจากเตียงโดยคว้าชุดคนไข้ที่พยาบาลวางเอาไว้เข้าไปในห้องน้ำด้วย
บอกไม่ถูกเลยว่าเมื่อมาเจอสถานการณ์อย่างนี้เจ้าของไร่อย่างเขาจะไปต่อยังไง การรับมือกับธาราธารไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะไม่มีใครเดาถูกว่าเราจะต้องไปเริ่มต้นที่จุดไหน
“โกรธที่พี่ไม่ให้กลับบ้านเหรอธาร”
เขาตัดสินใจถามฝ่าความเงียบออกมาก่อนเมื่อเห็นว่าคนป่วยออกมาจากห้องน้ำในสภาพชุดคนไข้แล้วก็ยังทำตัวเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ
“ไม่นี่ครับ ผมทำให้พี่ใต้ฟ้ารู้สึกอย่างนั้นเหรอ”
“อย่างน้อยธารก็แทนตัวเองว่าผมกับพี่ นี่เป็นเหตุผลที่บอกได้ว่าธารโกรธ”
“อย่าสนใจเลยครับ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก”
ทำไมนะทำไม เวลาที่ธาราธารสั่งตัวเองว่าให้ตัดใจซะเถอะ การที่คนเราจะเก็บเรื่องราวในวัยเด็กมาฝังใจมันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ทุกครั้งที่ธาราธารคิดจะถอย ใต้ฟ้าก็จะต้องแสดงกิริยาห่วงใยอาทรเขาซะจนถอดใจไม่ลง
“พี่แค่อยากจะแน่ใจว่าธารแข็งแรงดีแล้ว กลับไปไร่มีแต่งานหนักรออยู่ ถ้าธารไม่สบายเรื้อรังมันคงลำบากน่ะ”
“ธารเข้าใจครับ ถ้าธารแทนตัวเองอย่างที่เคยทำแสดงว่าธารไม่ได้โกรธพี่ใต้ฟ้าใช่มั้ยครับ”
แต่ท่าทีเฉยชานั้นทำให้คิ้วของใต้ฟ้ากระตุกวูบแล้วใจก็หล่นหายไปเลยทีเดียว เด็กคนนี้มีหลากหลายความรู้สึกจนคนที่อยู่ด้วยเดาไม่ถูก ธาราธารเป็นคนที่มีความซับซ้อนทางอารมณ์อยู่มากจนยากที่จะเข้าใจ แต่ใต้ฟ้าไม่อยากจะเรียกเพื่อนในวัยเด็กว่ามีปัญหาหรือขาดความอบอุ่น ไม่มีใครที่เพียบพร้อมในชีวิต แม้แต่ตัวใต้ฟ้าเองก็มีไม่ครบและไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่ใครๆกล่าวอ้าง
“ค้างที่นี่อีกคืนเถอะนะ พรุ่งนี้พี่จะพาธารกลับไร่เอง ธารคงจะหายดีแล้วจริงๆ คนที่คิดผิดคือพี่เอง”
เฮ้ย!! ธาราธารไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอโมเม็นท์นี้เลยนะ ไม่คาดคิดเลยจริงๆ
อาการเฉยชาที่แสดงออกไปมันเกิดจากร่องรอยความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลืออยู่ต่างหาก มันคือช่วงเวลาที่ธาราธารกำลังรวบรวมสติเพื่อไตร่ตรองว่าจะวิ่งชนหรือถอยหนีีดี แต่พอใต้ฟ้าแก้เกมแบบนี้ พลังใจจากไหนก็ไม่รู้ถาโถมเข้ามาจนธาราธารเปิดปากยิ้มได้และกระโจนเข้าหาร่างใหญ่ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกจนแทบจะล้มไปบนเตียงผู้ป่วยด้วยกัน
ฟอดดดดดดดดดดด!!
แรงและความชื้นที่ปะทะจังๆตรงแก้มทำให้ใต้ฟ้าดีดตัวออกมาซะไกล ส่วนคนก่อเรื่องยืนยิ้มกว้างก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองประทุษร้ายแก้มเจ้าของไร่และผู้มีพระคุณให้ที่พักอาศัยเข้าไปฟอดใหญ่
“ธารนอนแล้วนะ เป็นเด็กอนามัย พรุ่งนี้จะได้แข็งแรง”
แต่ใต้ฟ้ากลายร่างเป็นเทือกเขาหิมาลัยไปแล้ว
“เล่นอะไรน่ะธาร โตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”
กว่าจะรู้สึกตัว เสียงดุดันก็ไม่มีผลอะไรอีกต่อไปแล้วสำหรับธาราธาร อย่างน้อยผู้ชายหลังเขาคนนี้ก็ยังขี้อายและตกใจกับความทะเล้นของเขาเสมอ แต่ครั้งนี้ธาราธารเอาจริง ตั้งใจสูดกลิ่นกายของใต้ฟ้าจริงๆ เป็นกลิ่นของผู้ชายแท้ๆ กลิ่นผู้ชายที่ไม่ปรุงแต่งให้น่าสนใจอย่างที่ธาราธารชอบและพยายามทำ แต่มันกลับน่าสนใจยิ่งกว่าเสียอีก ใต้ฟ้าอยู่แต่ในไร่ เงยหน้าขึ้นมาก็เป็นทุ่งกว้าง ป่าเขา และสัตว์เลี้ยงประเภทวัวฝูงใหญ่ แพะและแกะ คงลืมโลกที่ก้าวกระโดดไปไกลลิบแล้วแน่ๆ
“พี่ใต้ฟ้าไม่รู้เหรอ เดี๋ยวนี้ผู้ชายหอมแก้มกันเป็นเรื่องปกติจะตาย บนถนนเค้าก็ทำกัน”
“จริงเหรอ”
“ไม่จริง เรื่องแบบนี้ใครเขาทำบนถนนกันเล่า ถ้าอยากมากกว่าหอมแก้มมันไม่สะดวกในทุกกรณีน่ะ”
“แก่แดดไปนะ ไปเอาเรื่องพวกนี้มากจากไหน พี่ไม่อยากให้คนในไร่มองธารไม่ดี ไม่อยากให้ใครคิดว่าธารเป็น”
“ธารเป็นตุ๊ดใช่มั้ยล่ะ”
“เปล่า ก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่มันก็ไม่ใช่พฤติกรรมที่ควรทำนะธาร ในไร่ของพี่ไม่มีใครเข้าใจ”
“แล้วไง ธารสนเหรอ ธารเคยสนใครอื่นหรือไง คนงานไม่เข้าใจก็เรื่องของเขาสิ แล้วพี่ใต้ฟ้าล่ะ เข้าใจอะไรมากแค่ไหน”
“ธารเป็นผู้ชายนะ”
“แล้วธารเคยปฏิเสธเครื่องเพศตัวเองหรือไง นอนเถอะพี่ใต้ฟ้า พรุ่งนี้ธารจะกลับไร่ ถ้าไม่สะดวก ส่งธารกลับกรุงเทพเลยก็ได้ครับ”
สุดท้ายใต้ฟ้าก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นอยู่ดี และลึกๆแล้วธาราธารก็รู้สึกว่าใต้ฟ้ากำลังต่อต้าน ถึงการจู่โจมเมื่อกี้จะไม่ถูกปฏิเสธ แต่นั่นก็ไม่ได้มาจากความเต็มใจของเจ้าของไร่หนุ่ม ถ้าใต้ฟ้ารู้ตัว ป่านนี้ธาราธารอาจจะโดนเจ้าของไร่ที่คึกอย่างกับม้าหนุ่มดีดกระเด็ดไปแล้วก็ได้
เช้าวันใหม่ค่อนข้างสดใสมากสำหรับคนป่วย เจ้าของไร่หนุ่มยังอยู่ในห้องนี้ ต่างจากวันที่ผ่านๆมาที่ใต้ฟ้ามักจะหายหัวไปตั้งแต่คนป่วยยังไม่ตื่น นั่นเป็นสาเหตุให้ธาราธารนึกน้อยใจว่ายังไงตัวเองคงสำคัญไม่เท่าไร่ใหญ่โตนั่น ไม่มีอะไรที่ใต้ฟ้ารักและทุ่มเทเท่าไร่นั่นอีกแล้ว
จะว่าไปธาราธารก็ไร้ความหมายมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นะ ไอ้ที่ดั้นด้นยอมมาที่นี่ก็เพราะจะยัดเยียดค่าตัวเองให้ใต้ฟ้าได้รับรู้ ความมั่นใจเต็มเปี่ยมตั้งแต่แรก ถูกบั่นทอนเป็นครั้งคราวด้วยคนๆเดียวกัน
เจ้าของไร่อยู่ในสภาวะที่ไม่ใครก็ใครจะต้องสิงสู่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวกับโทรศัพท์ ชีวิตหมอนี่ดูวุ่นวายมาก มากกว่าอายุมากกว่าวัยของใต้ฟ้าอีกมั้ง จะว่าไปอายุเราก็ต่างกันไม่ได้มากมายจนน่าเกลียดอะไร แต่พอธาราธารมองสารรูปตัวเองสลับกับมองใต้ฟ้าแล้วเพิ่งจะรู้สึกว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำมันเป็นยังไง
อะไรคือสิ่งที่ทำให้ใต้ฟ้าทุ่มเทกับแอ่งกะทะไร้ค่ากลางหุบเขาจนงอกเงยเพิ่มมูลค่าขึ้นมาขนาดนี้ ระดับการศึกษาและโปรไฟล์ของใต้ฟ้า  น่าจะอยู่ในบริษัทดีๆได้ไม่ยากเลย และคงจะรุ่งเรืองเร็วกว่าปรับปรุงหินให้เป็นดินอยู่อย่างนี้ด้วย
“เรียบร้อยหรือยังคนป่วย กลับบ้านกันได้ยัง”
เพียงแค่ใต้ฟ้ากดปุ่มวาง ธาราธารก็เป็นเป้าหมายที่เจ้าตัวตั้งรับไม่ทันขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนี้สามารถแยกสมาธิได้ทีละกี่อย่างกัน ธาราธารมั่นใจว่าเฝ้ามองใต้ฟ้าอยู่ตลอดเวลา สีหน้ามุ่งมั่นตอนที่สั่งงานนั้นน่ามองและน่าหลงใหล นอกเหนือจากความใจดีและท่าทีอบอุ่นที่ธาราธารติดใจมาตั้งแต่วัยเด็กแล้ว ก็คงจะมีสีหน้าตอนนี้นี่แหละที่ทำให้เด็กหนุ่มหัวนอกหลงใหลเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง
“งานในไร่ยุ่งเหรอครับ”
เลิกเล่นแง่สักชั่วโมงสองชั่วโมงคงไม่อกแตกตายหรอกนะธาร ให้อีกฝ่ายได้ตั้งหลักกับความเรื้อนของตัวเองบ้าง
“มาก พี่ถึงอยากให้ธารมาช่วยไง”
เด็กหนุ่มย่นจมูกใส่อีกฝ่ายเหมือนเด็กถูกขัดใจ เอะอะก็ยัดเยียดงานให้ตลอดเลย
“งั้นก็ไปกันเถอะครับ ธารพร้อมแล้ว”
“งอนอะไรอีกหรือเปล่า”
“เปล๊า”
เด็กหนุ่มไหวไหล่ยืนยัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่เชื่อไม่ได้หรอก ตอนเด็กๆธาราธารเคยหกล้มหัวเข่าถลอก พอเขาถามว่าเจ็บมั้ย ธาราธารก็ตอบว่าไม่เจ็บ แต่หลังมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ ไหล่ยังสั่นเพราะกลั้นแรงสะอื้นไม่ไหว เด็กปากกับใจไม่ตรงกัน
กริ๊งๆ กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังตลอดทางเดินจนใต้ฟ้าต้องย่นคิ้วสงสัย มันดังรุนแรงเกินกว่าเจ้าของเครื่องจะไม่รับรู้ได้ แต่ธาราธารก็ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น คนที่ทนไม่ไหวกลายเป็นใต้ฟ้าเอง เขาเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้แล้วคว้าแขนข้างหนึ่งของธาราธารไว้ให้หยุดเดิน เสียงจิ๊ดังขึ้นจมูกเมื่อหันมาพบว่าใต้ฟ้าเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของตัวเอง
“โทรศัพท์ธารไม่ใช่เหรอ”
“ครับรู้แล้ว”
“แล้วทำไมไม่รับ”
“เฮ้อออออออ!!”
ธาราธารถอนหายใจยาวก่อนจะเบือนหน้าเบื่อหน่ายไปทางอื่น มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วดึงอุปกรณ์สื่อสารสุดไฮเทคออกมา สีหน้าเจ้าของเครื่องตกใจเมื่อเห็นชื่อเจ้าของสายโทรเข้าแล้วหันมามองหน้าใต้ฟ้าเหมือนหยั่งเชิงว่าอีกฝ่ายกำลังสนใจตัวเองมากแค่ไหน พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังอยู่ภายใต้สีหน้าจริงจังก็หรุบตาต่ำเล็กน้อยเหมือนคนที่ลำบากใจกับสายที่เพิ่งโทรเข้ามาสุดๆ

‘Shit!! โทมัสโทรมาทำห่าอะไรวะ นึกว่าปู่ซะอีก ผิดที่ผิดเวลาที่สุด’

ใต้ฟ้าได้ยินคำสบถเบาๆนั่นทุกคำ เรดาห์ของการรับรู้กระตุกเมื่อได้ยินชื่อเจ้าของสาย ‘โทมั้ส’ เป็นชื่อของผู้ชายแน่ๆและท่าทีแบบนั้นของธาราธารชวนให้สงสัยว่าปลายสายต้องไม่ธรรมดา อย่างน้อยๆท่าทีลุกลี้ลุกลนนั่นก็บอกใต้ฟ้าชัด หัวคิ้วขมวดชนกันจนรู้สึกปวด เหมือนตัวเองจะหงุดหงิด แต่ยังหาเหตุผลมารองรับไม่ได้ว่าควรหงุดหงิดเพราะอะไร
เสียงสนทานาทุกประโยคโต้ตอบกันด้วยภาษาอังกฤษ ซึ่งแน่นอนว่าใต้ฟ้าเองก็แปลทุกประโยคนั่นออกทุกคำพูดเหมือนกัน สองมือกำเข้าหากันแน่น จากที่คิดว่าธาราธารแค่แกล้งเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคุณปู่กลายเป็นเรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น ธาราธารเอาตัวเองไปพัวพันกับสังคมชายรักชายจริงๆ และดูเหมือนปลายสายจะหงุดหงิดไม่น้อยเพราะธาราธารโต้ตอบกลับไปเผ็ดร้อนพอประมาณ ถึงเสียงพูดคุยจะเบาและธาราธารจะข่มอารมณ์ร้อนตามนิสัยแค่ไหน แค่เสียงพวกนั้นรอดไรฟันออกมาแม้จะเรียกว่ากระซิบกระซาบแต่มันกลับดังมากว่าพูดคุยด้วยน้ำเสียงปกติเสียอีก
ระดับความสนิทสนมทำเอาใต้ฟ้าทนฟังต่อไปไม่ไหว ไม่รู้ว่ารับไม่ได้กับเรื่องไหนมากกว่ากัน สองขาก้าวออกมาจากตรงนั้นจนเกือบกลายเป็นวิ่งหนีไปจนถึงรถที่ติดเครื่องรออยู่แล้ว หวังใช้ความเย็นระหว่างรอธาราธารให้ความร้อนของอารมณ์ค่อยๆเบาบางลงจนเป็นใต้ฟ้าที่สุขุมนุ่มลึกอย่างเดิม
ปัง!! ประตูรถปิดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อคนที่รอก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้าง ทั้งๆที่วันนี้ใต้ฟ้าให้คนขับรถมารับเขาและธาราธารถึงโรงพยาบาลแล้วคิดว่าจะใช้เวลาระหว่างทางพูดคุยกันดีๆ สุดท้ายบนรถก็เต็มไปด้วยความเงียบเมื่อธาราธารเอาหูฟังของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดสวิชต์เข้าสู่โลกส่วนตัวที่มีแต่เสียงเพลง คนเพิ่งหายป่วยโยกตัวตามจังหวะอย่างสบายอารมณ์เหมือนไม่รู้ว่าใต้ฟ้ารับรู้บทสนทนาที่เหมือนคู่รักกำลังทะเลาะกันเมื่อกี้ เหมือนธาราธารจะลืมไปว่าใต้ฟ้าก็จบและเรียนอยู่ต่างประเทศยาวนานกว่าธาราธารซะอีก
ธาราธารเริ่มคิดจะออกจากโลกส่วนตัวเมื่อรถแล่นขึ้นเนินเข้าสู่หน้าบ้าน จากที่ควรจะมีแค่คนงานหรือแม่บ้านกลับมีหญิงสาวคนหนึ่งที่แสดงทีท่ารอคอยอย่างเห็นได้ชัด เธอเปิดยิ้มกว้างเมื่อรถจอดเทียบมุกหน้าบ้าน ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ถลามาที่รถแต่ธาราธารก็มองออกว่าในใจเธอลิงโลดและรู้สึกมากกว่าท่าทางที่แสดงออกมาแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้จะเป็นใครธาราธารไม่รู้หรอก แต่สัมผัสที่หกบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่ธาราธารจะญาติดีด้วยแน่ๆ และยิ่งชัดขึ้นเมื่อเขาและใต้ฟ้าลงจากรถมาด้วยกันแล้วผู้หญิงคนนั้นมองธาราธารตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เพราะอีกฝ่ายแสดงออกโจ่งแจ้ง ธาราธารเลยยืนตัวแข็งเกร็งคอให้ตั้งตรงบนบ่าสีหน้าเรียบเฉยแต่สายตาก็สบกับเธออย่างไม่ยอมแพ้
“อ้าวคุณว่านน้ำมานานแล้วเหรอครับ เอ้อ นี่ธารครับ น้องชายผมจากกรุงเทพจะมาอยู่ช่วยงานผมที่ไร่”
อ๋อ! ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่านน้ำ ชื่อเชยและแปลกประหลาดชะมัด แต่มันก็น่าจะดีกว่าชื่อสาหร่ายหรือพืชน้ำอย่างอื่นละนะ ธาราธารแอบคิดและย่นจมูกออกมาหลังจากพิจารณาฝ่ายตรงข้ามแล้ว ถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คงชอบใต้ฟ้า แต่อีกฝ่ายคิดยังไงด้วยนี่สิที่ธาราธารต้องจับตามองไม่ให้คลาดสายตา
“น้องใต้ฟ้ามาจากกรุงเทพเหรอคะ ถึงว่าล่ะไม่สบายง๊ายง่าย ตอนแรกว่านคิดว่าจะเป็นผู้หญิงซะอีกค่ะ แต่พอเห็นว่าเป็นผู้ชายแล้วก็”
ว่านน้ำตั้งใจจะทิ้งท้ายประโยคไว้ให้ทุกคนหาคำตอบเอาเองอย่างสาแก่ใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าน้องชายใต้ฟ้าเป็นผู้ชาย แต่ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นผู้ชายที่หล่ออย่างผู้ชายเจ้าสำอางค์ตามสไตล์ดาราวัยรุ่ยชายสมัยนี้ที่ว่านน้ำดูในทีวี ตัวจริงของธาราธารก็ดูดีไม่แพ้ดาราแต่ว่าติดจะหยิ่งจองหองและไม่มีมารยาท ยังไงเสียว่านน้ำก็เป็นพี่ ธาราธารควรจะยกมือไหว้สวัสดีและทักทายไม่ใช่ยืนคอแข็งและพยักหน้ารับเมื่อเจ้าของไร่หนุ่มแนะนำ
“เข้าบ้านกันเถอะครับคุณว่านน้ำ ธาร เข้าบ้านเถอะจะมืดค่ำแล้วน้ำค้างลงเดี๋ยวไข้กลับอีกหรอก”
เหมือนชัยชนะจะอยู่ที่ธาราธารเพราะใต้ฟ้าแสดงความห่วงใยออกมาต่อหน้าแขกอย่างนี้ ถึงจะรู้ดีว่าคนอย่างใต้ฟ้านั้นไม่ได้แฝงความหมายลึกซึ้งอะไรมากไปกว่ากลัวว่าธาราธารจะป่วยนานจนออกไปช่วยงานในไร่ล่าช้า ไม่คิดเลยว่าคนที่ตัวเองชอบและเฝ้ารอจะกลับมาพบเจอจะซื่อบื้อเล็กๆแบบนี้
แต่ก็ดีเหมือนกัน กว่าใต้ฟ้าจะล่วงรู้มารยา ตอนนั้นเล่มเกวียนเล่มที่ 108 คงสำแดงไปเรียบร้อย



๐ สวัสดีค่ะ ต่อกันเช้าของวันใหม่กันเลยทีเดียว เรื่องนี้น่าจะน้ำเน่าและเป็นพล็อตนิยายไทยสุดแล้วของคนเขียน อ่านคลายเครียดนะคะ TRomance หมดมุกแล้วว
๐ สำหรับใครที่มาไม่ทันหรือไม่รู้ว่านายโลมเปิดจองรวมเล่มแล้วก็คลิกตามรู้นี้ไปนะคะ อิอิ

๐ ขอบคุณทุกคนเช่นเดิมค่ะ รวมถึงคนที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ
๐ อย่าลืมปรบมือต้อนรับเซกิที่กลับมาทำหน้าที่ตัวเองด้วยนะคะ น่าจะทำได้ดีกว่าคนเขียนล่ะจ้าา
๐ ทางเข้า TRomance's Fanpage คลิกเลยค่ะ

[Mookkun]

ได้จิ้มมม //กรี๊ดกร๊าดดด


ธารน่าสงสารแฮะะ
 

[Donaldye]

คงต้องใช้เวลาอีกสักพักให้ใต้ฟ้ายอมรับใจตัวเองแล้วก็ตัวน้องธาร อาเมน~

[naja-kitase]

อยากเห็นเวลาธารกับว่านน้ำ เขม่นใส่กันอิอิ
เรื่องนี้มันละครไทยจริงๆ เพราะพี่ใต้ฟ้าจะต้องแอบซื่อบื้อไปกับมารยาของธารและว่านน้ำ ก้ากกกกก
อยากอ่านต่อแล้วฮ๊าบบบบบ

[tippy]

ถึงน้ำเน่าก็สนุกนะ มันน่าลุ้นตรงที่เมื่อไหร่ใต้ฟ้าจะยอมรับใจตัวเองและยอมหลุดความขี้เก๊กลงให้หนูแสบธารนี่สิ ชอบหนูธารแสบๆนี้คงสนุก

[MoMoRin]

ดูเหมือนธารจะเป็นเด็กมีปมนะคะ น่าสงสารอยู่นะ คิดว่าตัวเองไม่มีใครต้องการแบบนี้ มันเจ็บปวดนะ เข้าใจค่ด..อารมณ์นี้อ่ะ

[ErosAmor]

อ่านเเล้วสงสารทุกทีที่ธารอ่อนแอเลย
แอบคิดว่าใต้ฟ้าช่างเป็นพระเอกที่เฉยชา ปากจัด ที่สุด แบบอ่านไปแล้วหมั่นไส้  ฮ่าๆ (เข้าข้างธารเต็มที่)
ป.ล. อยากเห็นวันที่ใต้ฟ้ายอมธาร โดนแกล้ง คงจะน่ารักน่าดู