หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[Non_stop]

 

แหม๋ๆทั้งแก่นแก้วแสนซนโดนใจผู้อ่านจริงๆ

น้องธารแสบจริงๆเลย  มารอตอนต่อไปค่ะชักสนุกขึ้นแบบฉุดไม่อยู่จริงๆ   

[Ciin]

ชอบเรื่องนี้จังค่ะ
สำนวนอ่านง่ายดี
^^

[Panny]

เพิ่งรู้ว่ามีเรื่องใหม่
สนุกสนานน่าติดตามเช่นเคย

[bun]

เป็นกำลังใจให้ธาราธารสู้สู้ต่อไป
และพยายามต่อไปนะ

[เฉาก๊วย]

เพิ่งเห็นว่ามีเรื่องใหม่ค่ะ 

นายเอกของเรื่องจะนิสัยแสบขนาดไหนยังไงไม่รู้ แต่หมั่นไส้พระเอกของเรื่องมาก ซึนๆ แบบนี้ขอให้หลงนายเอกจนโงหัวไม่ขึ้น  เพี้ยงงงงงงงงงงง   

[Seiki]

สวัสดีค่ะ

เซเองนะ ห่างหายไปนานให้นังทีลงนิยายเอง วันนี้นังทีไม่ว่างนะคะ เซเลยต้องมาลงให้
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชื่อพระเอกแต่ละเรื่องของนังทีนี่แบบ ไม่ร่วงมาจากฟ้าเลยเนอะ
ฉานแสง  ภูตะวัน ระฟ้า คนล่าสุด นี่ใต้ฟ้า เรื่องต่อไป พระเอกจะชื่อ เวหา ป่าวเนี่ย 

เอาล่ะเพ้อมาเยอะ ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ เจอกันเมื่อชาติต้อการนะคะ

-------------------------------------------------------------------------------------

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 4

หากไม่นับเหล่าคนงานในบ้านและคนงานของไร่แล้ว บ้านหลังนี้มีคนอาศัยอยู่แค่คนเดียวคือนายใต้ฟ้าเจ้าของบ้าน และเพิ่งจะมีคนอาศัยเพิ่มเข้ามาอย่างธาราธารเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
ก็แล้วทำไมบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ถึงได้มีเสียงรบกวนจนน่ารำคาญสำหรับคนที่นอนไม่ค่อยหลับและรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างธาราธารอย่างนี้ เด็กหนุ่มอยากจะสะบัดผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวตามแรงอารมณ์ที่มีแล้วกระชากบานหน้าต่างให้เปิดกระแทกอัดฝาผนัง ตะโกนด่าพวกที่ส่งเสียงรบกวนเวลานอนให้สุดเสียง
แต่สิ่งเหล่านั้นธาราธารทำได้แค่คิด ร่างทั้งร่างแทบจะไม่ไหวติงไปไหน ตัวยังจมอยู่ในที่นอนเนื้อนิ่ม เหมือนอากาศกำลังเย็นสบายพอดีๆแต่เขาเองรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัว ซ้ำร้ายยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบายจริงๆเสียแล้ว
ก๊อก ก๊อก!!
แค่เสียงจากข้างนอกก็หงุดหงิดและรำคาญมากพออยู่แล้ว มาเจอเสียงที่ใกล้และกระชั้นชิดกว่านั้นทำให้หัวคิ้วทั้งสองข้างย่นเข้าหากันโดยอัตโนมัติ และเมื่อถูกรุกรานทางการพักผ่อนขนาดนั้นแต่สภาพไม่เอื้ออำนวยให้ตอบโต้อะไรออกมาได้ กลายเป็นความอึดอัดภายในที่ขับออกมาเป็นน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม มันเป็นการระบายออกของระบบร่างกาย ไม่ใช่ธาราธารร้องไห้
เสียงประตูห้องตัวเองถูกสะเดาะกลอนแล้วพังเข้ามาทำให้คนบนเตียงได้ยินชัดเต็มสองหู พยายามยกร่างตัวเองให้ลุกขึ้นมาตอบโต้กับผู้บุกรุกที่อุกอาจนั่นแต่ก็ทำได้แค่เพียงยันตัวเองขึ้นมาแต่ยังไม่ทันลุกขึ้นนั่งแผ่นหลังก็จมลงไปในกองที่นอนอีกครั้งอย่างหงุดหงิดใจ อาการแบบนี้ ธาราธารเริ่มรู้ตัวเองดีว่าป่วยจริงแล้วแน่ๆ
“เลิกงอแงได้แล้วธาร ตีสี่แล้ว พี่จะพาเข้าไร่”
ถึงตาจะลืมไม่ขึ้นและเนื้อตัวยังหนักอึ้งเหมือนโดนหินถ่วงอยู่นั้น ธาราธารก็ได้ยินชัดเต็มสองหูแล้วว่าคนที่บุกรุกเข้ามาคือเจ้าของบ้าน
“อะไรนะ”
คนที่พยายามเค้นเสียงส่งคำถามออกมาไม่รู้เลยว่าเสียงนั้นจะรอดลำคอแล้วผ่านพ้นออกมาเป็นลมปากหรือเปล่า ใจจริงธาราธารอยากจะตะโกนออกไปให้สุดเสียงเลยทีเดียวเมื่อรู้ว่าเวลายังเรียกไม่ได้เลยว่าเช้าแล้ว ฟ้าน่าจะยังมืดมิดไม่ผิดเพี้ยนจากตอนดึกดื่นเที่ยงคืนแน่ๆ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันต้องบ้า จะมีคนดีที่ไหนเขาลุกไปทำงานตอนตีสี่กันบ้างถ้าไม่ใช่พนักงานกะดึกของ 7-11
“พี่บอกว่าเลิกเล่นเป็นเด็กๆได้แล้วธาร ลุกขึ้นมา”
น้ำเสียงคนพูดบอกได้ว่าหงุดหงิด ซึ่งเป็นแบบนั้นจริงๆสำหรับใต้ฟ้า เขาไม่มีเวลามาเล่นไล่จับกับธาราธารในช่วงเวลาที่ต้องไปสั่งงานลูกน้องในไร่อย่างนี้ มีงานมากมายที่ทุกคนรอนายไปสั่งการอยู่และใต้ฟ้าก็ตั้งใจแล้วว่าจะเอาธาราธารไปเรียนรู้งานในไร่ด้วย อย่างน้อยๆ เด็กหนุ่มที่เคยโลดโผนและใช้ชีวิตอิสระมาตลอดจะได้รู้จักกับการจัดระเบียบชีวิตตัวเอง แต่ดูเหมือนธาราธารจะขยันพยศใส่เขาให้ปวดหัวตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งตอนนี้
“ไม่”
เสียงแหบระโหยโรยแรงนั้นเหมือนคนป่วยจริงๆไม่มีผิด แต่จากเรื่องที่ธาราธารเพิ่งก่อไปเมื่อวานทำให้ใต้ฟ้าเลือกที่จะพิจารณาด้านความร้ายการของคนตัวเล็กมากกว่าที่จะดูให้แน่ชัดว่าธาราธารป่วยจริงหรือสร้างเรื่องแหกตาเขาอีกกันแน่ ยิ่งยื้อแต่เวลาไม่ได้หยุดให้ใต้ฟ้าทำสงครามประสาทด้วย สิ่งเดียวที่ใต้ฟ้านึกขึ้นมาได้คือกระชากคนบนเตียงขึ้นมาแล้วยัดเข้ารถเลยคงง่ายกว่าเป็นไหนๆ เพียงแค่กุมข้อมือธาราธารให้แน่นๆ ออแรงกระตุกเพียงนิดร่างนั้นก็ปลิวติดมือออกมาโดยไร้แรงต้าน และไม่มีเสียงโวยวายอะไรออกมา
ขนาดธาราธารไม่ได้ต่อต้านหรือขัดขืนอะไร แต่การจะลากสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนที่อยู่ในสถานะเดียวกับไก่ไร้กระดูกอาหารขยะชื่อดังแล้วก็เล่นเอาใต้ฟ้าต้องเสียเหงื่อตั้งแต่ไม่เริ่มทำงานเลยด้วยซ้ำ
“โอ๊ย”
เสียงอุธรณ์จากปากบางไม่ได้ดังอะไรมากมายนัก อีกฝ่ายดูสลึมสลือและง่วงซึมเกินกว่าจะลุกขึ้นมาเต้นและแหกปากร้องอย่างที่ใต้ฟ้านึกกลัวได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังได้เห็นริมฝีปากซีดๆนั่นขมุบขมิบต่อว่าเขาให้ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างอยู่ดี
“โทษที ที่ออกแรงเยอะไปหน่อย”
พอจะตวัดสายตาไปต่อกรกับคนที่เพิ่งจะขึ้นมานั่งเคียงข้างตัวเองฝั่งคนขับก็รู้สึกปวดร้าวไปทั้งกระดูกคอ หากใต้ฟ้าจะป่าเถื่อนขนาดนี้ ธาราธารเองก็มองไม่เห็นว่าคำขอโทษจะมีความหมายอะไร
ท่องไว้สิวะธาร ‘หน้าตาดีไม่ได้รวมไปถึงใจ’
รถวิ่งไปบนถนนดินถมที่ไม่ได้กระเด้งกระดอนแต่ก็โคลงเคลงโยกเยกจนลำไส้ปั่นป่วนกระชากอ้วกไปตลอดทาง ธาราธารบอกไม่ถูกหรอกว่าสภาพอากาศตอนนี้เป็นยังไง หนาวหรือร้อนก็ไม่รู้ได้ แต่เหงื่อผุดซึมขึ้นมาตามรูขุมขนจนชุ่มไปทั้งแขนและเนื้อตัว
ใต้ฟ้าเองก็มุ่งมั่นที่จะขับรถไม่มีแม้แต่จะชายตาแลคนที่นั่งทำหน้าผะอืดผะอมอยู่ข้างๆเลยสักนิด ไม่รู้เลยว่าคนที่นั่งห่อตัวอยู่ข้างๆนั้นกำลังรวบรวมพลังเพื่อจะกลับมาเก่งต่อหน้าคนที่เฝ้ารอมาเจอมากแค่ไหน ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ดูเหมือนธาราธารจะเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรเลยสักนิด ไม่รู้จักแยกแยะ ไม่รู้จักที่จะรัก นี่คงเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักๆที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกยอมรับไม่ได้
หากธาราธารเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมถึงยังลืมไม่ได้ ทำไมถึงยังฝังใจอยู่อย่างนั้น เป็นเพราะแพ้ไม่ได้ ยอมใครไม่เป็นหรือเพราะอะไร?
“พี่จะพาธารไปดูเค้าเก็บเห็ดก่อน หลังจากนั้นพี่จะพาธารไปดูไร่สตอเบอรี่ สองอย่างนี้เราต้องเก็บกันตอนเช้า เช้ามากๆ ธารจะต้องตื่นให้ได้ เดี๋ยวนี้ไร่เราปลูกสตอเบอรี่ได้แล้ว พี่อยากให้ที่นี่ปลูกได้ทั้งอำเภอ”
ถึงจะไม่พอใจและไม่เข้าใจคนข้างๆแค่ไหน แต่ธาราธารก็สะดุดใจกับคำว่าเราเป็นพิเศษ หรือเพราะใต้ฟ้าเป็นคนที่ใช้คำพูดโดยไม่คำนึงถึงความหมายที่แท้จริงของมันอยู่แล้ว ผู้ชายคนนี้ถึงได้พูดออกมาโดยไม่คิดว่าคนฟังจะใจเต้นแค่ไหน
“แล้วนี่ธารกลายเป็นคนพูดน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่”
สายตาและคำพูดที่เต็มไปด้วยความสงสัยทำให้ธาราธารอยากจะฮึดเรียกพลังสุดท้ายออกมาแล้วตอกหน้าคนข้างๆไปเหลือเกินว่า
‘กูไม่สบาย’
แต่แล้วสิ่งนั้นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเมื่อสุดท้ายธาราธารเองก็ยังคงเม้มปากตัวเองซะแน่นสนิท ต่อให้ทิ้งตัวตายไปตรงหน้า ใต้ฟ้าก็คงคิดว่าเป็นมารยาของเด็กหนุ่มอยู่ดีนั่นล่ะ
ธาราธารต้องการใช้มารยาที่สั่งสมมาเป็นใบเบิกทางน่ะใช่!!
แต่ต้องไม่ใช่หนทางของนางเอกละครหลังข่าวอย่างนี้แน่ เขาต้องการให้หินผาอย่างใต้ฟ้าอ่อนยวบยาบเป็นขี้ผึ้งต้องไฟให้ได้สิ
“คุณปู่โทรมาถามว่าธารเดินทางเป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ย นี่ธารไม่ได้โทรบอกคุณปู่เลยเหรอ”
“แล้วจะให้ธารบอกคุณปู่ยังไง สนุกเหมือนได้เล่นแกรนด์แคนยอนของสวนสยามงั้นเหรอ”
มันอดใจไม่ไหวจริงๆถึงแม้สภาพร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย ในเมื่อใต้ฟ้าขยันจะเซ้าซี้เขาขนาดนี้ ธาราธารก็จะจัดให้สมใจอยากทั้งๆที่ยังป่วยนี่แหละ
“พี่ดีใจนะที่นายรู้สึกสนุก”
‘หึ’ ทั้งๆที่บ้านแทบแตกขนาดนั้น แต่ใต้ฟ้ารู้สึกว่าการยั่วให้อีกฝ่ายขยันกระตุกคิ้วให้ขมวดเข้าหากันเพราะหงุดหงิดนั้นทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว ธาราธารแสบมากที่หลอกเขาว่าป่วยด้วยการกินใบแก้วนั่น เด็กที่อยู่ในเมืองศิวิไลซ์อย่างนี้รู้จักใบแก้วและรู้จักคุณสมบัติแสนเจ้าเล่ห์ของมันก็นับว่าธาราธารไม่ได้แย่หรือหัวทึบอะไร แต่่เด็กคนนี้น่าจะตั้งใจที่จะไม่เรียนและตั้งใจที่จะสร้างปัญหาให้ปู่ตัวเองมากกว่า ใต้ฟ้าไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเด็กแสบที่เพื่อนปู่ฝากฝังให้คอยดูแลตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะกลายมาเป็นเด็กภายใต้การปกครองที่เพื่อนปู่ส่งมาให้เขา “ปราบพยศ” อย่างนี้ หลายปีผ่านไป หลายสิ่งหลายอย่างในตัวเด็กคนนี้เปลี่ยน แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยคือแววตา ธาราธาดื้อรั้นและเย่อหยิ่งยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยน รวมไปถึงความมั่นใจสูงลิบลิ่วเสียดฟ้าที่ทำให้ธาราธารคอตั้งใส่เขาตลอดเวลานั่นด้วย
“ถึงแล้ว ลงมาได้แล้วธาร พี่จะสอนให้รู้จักว่าเก็บเห็ดเค้าทำกันยังไง อ้าว!! นั่งเหม่ออะไรอยู่ ลงมาเร็วๆ ยังมีงานให้ไปทำอีกมากนะ”
ธาราธารขมวดคิ้วมุ่น ไม่สบอารมณ์เลยที่คนใจร้ายไม่ยอมสังเกตว่าอะไรจริงหรือหลอก ทีตอนเขาแกล้งป่วย ใต้ฟ้าใช้เวลาในการจับผิดไม่นานอะไรเลยก็จับได้คาของกลาง แต่ตอนที่เขาเจ็บป่วยจริงจังขนาดนี้ ใต้ฟ้ากลับมองว่าเขาแกล้งอีกเหรอ การที่ธาราธารนั่งนิ่งๆเพราะต้องสกัดกั้นอาการมวนท้องและลมที่จะตีของบางอย่างให้ทะลุปากออกมาต่างหาก เด็กหนุ่มคิดหาวิธีอยู่นานที่จะทำให้คนใจร้ายบางคนไปไม่เป็นเหมือนอย่างที่ทำกับเขาบ้าง แล้วแผนชั่วร้ายที่คิดได้ก็ไม่พ้น
“พี่ใต้ฟ้าให้ธารขี่หลังเข้าโรงเพาะเห็ดได้มั้ยล่ะ”
ได้ผล!! อีกฝ่ายยกคิ้วและมีสีหน้าตกใจเมื่อเด็กหนุ่มต่อรองในเรื่องที่คงจะไม่มีใครที่ไหนเขาทำกัน ไร่แห่งนี้ไม่ใช่โลกของคนสองคน บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยคนงาน และแน่นอนว่าทั้งธาราธารและใต้ฟ้าคือจุดสนใจของทุกคน
“ธารปวดหัวนะ เหมือนจะไม่สบายจริงๆแล้ว ถ้าจะให้ธารเข้าไปในนั่นก็อุ้มไปเหอะ ให้เดินคงล้มพับตั้งแต่ไม่ก้าวนั่นล่ะ”
“อายุเท่าไหร่แล้วธาร โตขนาดนี้แล้วร้องขี่คอพี่ไม่อายคนงานหรือไง”
อา!! สรุปว่าใต้ฟ้าห่วงเรื่องสรีระและน้ำหนักตัวมากกว่าที่คิดว่าจะไม่อุ้มสินะ เด็กหนุ่มฝืนยิ้มออกมาได้บ้างถึงแม้ว่าใต้ฟ้าจะไม่รู้มารยาของตัวเองเหมือนที่พวกหัวงูที่เขาฝึกบริหารเสน่ห์มาจะรู้ พวกหื่นกามพวกนั้น เพียงแค่ธารอ้างว่าปวดหัว แต่ละคนก็แทบจะช้อนร่างเขาขึ้นมาอุ้มแล้ววิ่งเข้ามินิมาร์ทซื้อถุงยางและเจลหล่อลื่นทันทีด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเมื่อไหร่ที่คิดใช้มารยาเล่มนี้ ธาราธารถึงต้องคิดหาวิธีีเอาตัวรอดก่อนที่พวกฝรั่งร่างยักษ์พวกนั้นจะทันช้อนร่างตัวเอง ไม่มีไม้ซีกที่ไหนจะงัดไม้ซุงอย่างพวกนั้นได้หรอก แต่สำหรับใต้ฟ้า ธาราธารยินดีที่จะยืนทำตาละห้อยมองอีกฝ่ายแก้เกมไม่ถูกอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนนายของที่นี่จะลำบากใจและกำลังตัดสินใจบางสิ่งบางอย่างอยู่
“ถ้าธารตัวเล็กแล้วผอมกว่านี้ พี่ใต้ฟ้าจะยอมให้ขี่หลังเหรอ”
“เปล่า พี่ไม่ได้ว่านายผอม ตอนนี้ก็จะปลิวรวมไปกับใบไม้แห้งตอนลมพัดอยู่แล้วยังจะผอมอะไรอีก พี่หมายถึงนายโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วต่างหาก ใครเขาร้องให้อุ้มกันล่ะ”
อะไรวะ!! สายตาที่ช้อนมองมั่นใจว่าเยิ้มได้ที่เพราะมีพิษไข้เข้ามาช่วยให้สมจริงยิ่งขึ้นนี่ใช้การอะไรไม่ได้เลยเหรอ
ธาราธารฝืนตัวเองสะบัดหน้าพรืดแล้วฮึดสู้กับพิษไข้ก้าวฉับๆเข้าไปในโรงเพาะเห็ดโดยไม่สนใจคนข้างหลังอีก ข้างในโรงเพาะมีกลิ่นที่บรรยายไม่ถูกแผ่ออกมาจนมึนหัวไปหมด เรี่ยวแรงมีน้อยนิด สติก็มีบ้างไม่มีบ้างอยู่แล้ว กว่าจะฝืนมาได้ขนาดนี้ถ้าหากเจอกลิ่นที่ชวนคลื่นเหียนนี่เข้าไปอีกธาราธารแทบจะเซและเดินต่อไปให้สุดโรงเพาะไม่ไหว ชั้นไม้ที่ตีสูงเสมอฝ้าคือที่ให้เกาะรั้งอย่างดี ถึงแม้การเข้ามาใกล้เจ้าถุงเพาะเห็ดพวกนี้จะทำให้ได้กลิ่นรุนแรงขึ้นจนสติพร่าเลือนก็เถอะ
“ปกติเราจะเก็บเห็ดกันทุกวัน เพราะเห็ดนี่ไม่มีฤดูกาลในการเก็บ ถ้าหมดเชื้อแล้วเราก็เปลี่ยนเครื่องปลูกแล้วเพาะใหม่ ดอกเห็ดที่งอกออกมาตรงปากเครื่องปลูกจึงเป็นเห็ดที่พร้อมเก็บ พี่จะให้ธารมาดูเห็ดที่คนงานเก็บนะ เห็ดที่จะเอาออกไปขายจะต้องสมบูรณ์ไม่บอบช้ำ ขนาดดอกต้องสม่ำเสมอกันเข้าใจมั้ย”
ใต้ฟ้าตามเข้ามาหยุดยืนอธิบายเสียยาวเฟื้อยเหนือคนที่งอนแล้วฟึดฟัดเข้ามาในโรงเห็ดโดยที่ไม่รอเขาก่อน แต่พอหันกลับมาแล้วก็นึกใจหายพร้อมทั้งตกใจเล็กๆที่เห็นอีกฝ่ายทรุดกองไปกับพื้นทั้งๆที่มือยังยึดเสานั่งร้านถุงเพาะเห็ดไว้หลวมๆ ก็พอจะสังเกตเห็นว่าธาราธารหน้าซีดมาตั้งแต่ที่บ้านแล้ว แต่ไม่รู้ว่านั่นคือของจริงหรือแผนการณ์ ยอมรับว่าแม้จะมั่นใจว่ารับมือกับธาราธารได้สบายๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วตั้งแต่ผันตัวเองมาเป็นเกษตรกรอยู่ที่นี่ ใต้ฟ้าก็ไม่ได้ถูกใครปั่นหัวให้สับสนอย่างนี้มานานมากแล้ว และไม่เคยถูกผู้ชายปั่นหัว การตั้งรับที่คิดว่าง่ายเลยกลายเป็นยากจนปรับตัวไม่ทันจริงๆ
ร่างเล็กถูกใต้ฟ้าอุ้มกลับมาที่รถอีกครั้ง พอได้สัมผัสผิวเนื้อของอีกฝ่ายถึงได้รู้ว่าธาราธารตัวเย็นเฉียบสลับกับร้อนระอุเป็นพักๆภายใต้สภาพอากาศแบบเดียวกัน ไอ้ที่ดูเหมือนอีกฝ่ายอดใจที่จะต่อล้อต่อเถียงกับตัวเองไม่ไหวอย่างที่คิดเอาไว้เมื่อกี้เริ่มไม่ใช่เสียแล้ว การที่ธาราธารตอบโต้กับเขาได้แสดงว่าอีกฝ่ายจะต้องใช้ความพยายามและต่อสู้กับพิษไข้สุดๆเลยทีเดียว
“นี่คือบทเรียนของเด็กเลี้ยงแกนะธาร รู้มั้ย!!”
เขาพึมพำกับร่างเล็กก่อนที่จะวางกับเบาะหลังรถอย่างเบามือ ใต้ฟ้าเลือกที่จะเลือกผู้ช่วยมาสั่งงานแทนตัวเอง ไม่บ่อยนักหรอกที่นายจะปล่อยให้ลูกน้องตรวจงานแทนตัวเองทั้งหมด กว่าไร่แห่งนี้จะเติบโตขึ้นมาได้ ใต้ฟ้าเป็นแรงขับเคลื่อนของทุกส่วนงานเลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เขายอมทิ้งทุกความสำคัญ เมื่อมีอีกคนมาอยู่ด้วย และใครคนนั้นกำลังไม่สบายแล้วจริงๆ
•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•
“อะไรนะหลาน ไอ้ธารไม่สบายเหรอ ฮ่าๆ ปู่อยากเห็นหน้าไอ้ตัวแสบตอนไม่สบายเสียจริง เหมือนงูถูกรีดพิษเลยมั้ยใต้ฟ้า”
“คุณปู่ครับ ผมขอโทษนะครับที่ดูแลธารไม่ดี ผมไม่คิดว่า”
“ไม่คิดว่าอย่างธารจะป่วยได้ใช่มั้ย ปู่ไม่คิดว่ามันจะป่วยเหมือนกัน ไปอยู่เมืองนอกก็ไม่มีทีท่าหรือข่าวคราวว่าป่วย ใต้ฟ้าไม่ต้องขอโทษปู่หรอก เจ็บไข้ได้ป่วยเป็นเรื่องธรรมดา ให้มันได้รับรู้ซะบ้างก็ดี รสชาติชีวิต ดีแล้วล่ะ ธารมันจะได้มีภูมิคุ้มกันกับเค้าบ้าง”
ใต้ฟ้ามองร่างที่นอนบนเตียงคนป่วยคล้ายเจ้าชายนิทราก็ถอนหายใจ แน่หรือที่ธารไม่เคยป่วย เจ้าหมอนี่ไม่เคยป่วยหรือไม่เคยบอกให้รู้กันแน่ ใต้ฟ้าก็เกือบจะคล้อยตามคุณปู่พนาบอกเล่าเหมือนกันหากไม่เห็นและได้ยินคนป่วยละเมออะไรหลายๆอย่างนั่นออกมา หนึ่งในหลายๆสิ่งนั้นสะกดให้ใต้ฟ้าหยุดนิ่งและตั้งใจฟังเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่
‘ไม่มีใครต้องการธารเลยเหรอครับ คุณปู่ พี่ใต้ฟ้า ไม่มีสักคนเลยจริงๆเหรอ’
เรื่องคนไม่สบายจนเพ้อหรือละเมอออกมาเป็นเรื่องปกติ แต่หากใครที่ละเมอแล้วมีน้ำตาไหลออกมามันคือสิ่งที่คนๆนั้นฝังใจใช่หรือเปล่า ใต้ฟ้าวูบไหวไปทั้งอกเมื่อมีชื่อของตัวเองอยู่ในคำตัดพ้อที่น่าสงสารสุดใจนั่น ไม่มีร่องรอยของความก้าวร้าวถือดีอยู่ในน้ำเสียงเลยสักนิด มีแต่คำถามเว้าวอนที่บอกว่าเด็กชายคนนี้อ้างว้างและขาดความอบอุ่นทางใจอย่างที่สุด
‘ถ้าธารเป็นผู้หญิง พี่ใต้ฟ้าจะแต่งงานกับธารใช่ใหม เดี๋ยวนี้หมอทำได้แล้วนะ ธารจะไปทำ ถ้าพี่ใต้ฟ้าอยากได้ผู้หญิง คอยดูนะธารจะไปทำ’
“เฮ้ย!! บ้าไปแล้ว ละเมออะไรออกมาอย่างนั้นวะ”
คนฟังปรับโหมดอารมณ์ตัวเองไม่ถูกอีกครั้งเมื่อคนป่วยละเมอสิ่งที่ทำให้ใต้ฟ้าถึงกับสะดุ้ง เขาจำแหวนดอกหญ้าที่ธาราธารทำขึ้นมาเองได้ จำได้แม้กระทั่งเสี้ยงเจื้อยแจ้วร้องขอคำสัญญาว่าจะแต่งงานกับตัวเอง แต่นั่นเป็นเพียงเสี้ยวเวลาหนึ่งของวัยเด็กที่ไม่รู้ประสีประสาและความสำคัญของคำว่าแต่งงานไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมสิ่งนี้ถึงได้ตามติดธาราธารมาจนโตป่านนี้ได้
“หึ ไอ้เด็กบ้า เป็นผู้ชายมันไม่ดีตรงไหน อย่างน้อยๆนายก็         สามารถลุยๆไปไหนมาไหนกับพี่ได้โดยไม่ต้องห่วงว่าหนามจะเกี่ยวกระโปรงขาดละนะ ไปเอาความคิดพิเรนทร์ๆแบบนี้มาจากไหนกัน”
ใต้ฟ้าเดินเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็ก ลูบไรผมนุ่มเบามืออย่างนึกเอ็นดู ขนาดไม่สบายจนไร้พิษสงขนาดนี้ แต่ปากสีสดแต่ซีดเซียวไร้ชีวิตชีวายังเชิดรั้นไม่เปลี่ยน
“รีบๆหายแล้วกลับมาร้ายอย่างเดิมเถอะธาร เป็นแบบนี้แล้วใจพี่เต้นผิดจังหวะ มันไม่ดีนะรู้มั้ย”
สายตาอ่อนโยนมองร่างที่นอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียงอย่างมีความหมาย มันคือความผูกพันที่ใต้ฟ้ากับธาราธารมีกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ช่วงเวลายาวนานเกินครึ่งของชีวิตทั้งเขาและธาราธารห่างหายกันไปรับผิดชอบชีวิตส่วนตัวของตัวเองก็ตาม และช่องว่างของเวลาเหล่านั้น เขารับรู้ข่าวสารของธาราธารอยู่บ้าง และมันกลายเป็นรับรู้เสมอในระยะหลังๆที่ธาราธารโตเป็นหนุ่มแล้วนี่เอง
•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•
“อะไรกันเอื้อง นายไม่อยู่จริงๆเหรอ ปกตินายเธอเค้าเคยทิ้งไร่รึไง”
อารมณ์คนถามขัดแย้งกับหน้าตาจนแม่บ้านนึกสยอง คุณว่านน้ำเป็นลูกสาวของผู้หลักผู้ใหญ่ของจังหวัดแห่งนี้และมีทีท่าว่าจะมาชอบพอเจ้านายตัวเอง แต่เอื้องดูไม่ออกหรอกว่านายตอบรับสัมพันธ์เธอคนนี้ในรูปแบบไหน เพราะนายก็ยังเป็นนาย เป็นรูปปั้นที่มีชีวิตจิตใจแต่ไม่่แสดงความรู้สึกอะไรให้คนงานอย่างตัวเองจับได้เลย นายเป็นคนใจดีแต่มีระเบียบและน่าเกรงขามเกินกว่าจะเข้าใกล้หรือหยอกล้อเล่นหัวสนิทสนมเกินบ่าวและนายได้เท่านั้นเอง
“นายไม่อยู่จริงๆค่ะคุณว่าน แขกของนายไม่สบายค่ะ นายพาไปโรงพยาบาลในเมือง”
“แขกนาย ใต้ฟ้ามีแขกเหรอ ใครน่ะ”
“คุณธารค่ะ เป็นลูกชายของเพื่อนคุณปู่นายค่ะ เพิ่งมาอยู่ด้วยเมื่อวาน”
“เหรอ ผู้ชายหรอกเหรอ”
เอื้องเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าการที่ผู้หญิงยกยิ้มมุมปากนั้นน่ากลัวและไม่น่าคบหามากที่สุด มันดูเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและไม่น่าไว้วางใจสุดๆ
“ค่ะ ผู้ชาย”
แต่เอื้องตั้งใจที่จะไม่ขยายความมากกว่านี้ว่าคุณธาราธารเป็นผู้ชายที่แตกต่างจากผู้ชายที่เอื้องเคยพบเจอและคลุกคลีอย่างเช่นผู้ชายในไร่นี้มากแค่ไหน เอื้องรู้แค่แขกของนายหล่อและน่ามองมากกว่าผู้หญิงหลายๆคน ไม่อ่อนแอแต่ก็ไม่บึกบึน เป็นผู้ชายในแบบที่เอื้องเห็นในทีวีบ่อยๆตอนนี้ ดูน่าทนุถนอมมากกว่าที่จะเป็นผู้ชายประเภทปกป้องผู้หญิงอย่างนั้น แต่ก็เดามากไม่ได้ ผู้ชายเดี๋ยวนี้ดูแลตัวเองขึ้นมาก นั่นอาจจะเป็นสาเหตุให้สาวชาวบ้านอย่างเอื้องสับสนก็ได้
“ฉันจะอยู่รอใต้ฟ้านะ”
“ค่ะ แต่ไม่ทราบว่านายจะอยู่เฝ้าคุณธารหรือเปล่านะคะ นายไม่ได้สั่งอะไรเอื้องไว้ค่ะ เอื้องกลัวคุณว่านจะรอเก้อ”
“ไม่หรอก ใต้ฟ้าพาไปหาหมอแล้ว อยู่เป็นเพื่อนแล้วคงไม่นอนเฝ้าหรอกน่ะ แขกที่มาเป็นผู้ชายก็คงดูแลตัวเองได้ พยาบาลก็มีนี่”
ไม่ใช่หน้าที่ที่คนงานอย่างเอื้องจะเถียง หากคุณว่านจะเข้าใจอย่างที่เธอคิดนั่นก็เป็นเรื่องของเธอ เพราะเอื้องเองก็ไม่รู้จริงๆว่านายจะตัดสินใจยังไง
•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•
“ทำอาหารอ่อนๆย่อยง่ายๆนะเอื้อง ให้ใครเอามาส่งให้ที่โรงบาลที”
“ค่ะนาย เอ่อแล้ว......”
“แล้วอะไร คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่นะ”
“คุณว่านน้ำมาหานายค่ะ เธอบอกว่าจะรอนายที่บ้านนี่”
“งั้นเหรอ บอกคุณว่านด้วยแล้วกันว่าฉันจะค้างที่นี่เธอจะได้ไม่รอ”
ไม่มีเยื่อใยในน้ำเสียงนาย ไม่มีวี่แววว่านายจะดีใจกับการมาของผู้หญิงคนนี้ เอื้องรู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็สังหรณ์ใจว่าบ้านหลังนี้คงจะไม่เงียบสงบเหมือนที่ผ่านมาแน่ๆ อย่างน้อยๆก็สีหน้าผิดหวังและเสียงกรีดร้องของคุณว่านหลังจากที่รู้ว่านายตัดสินใจตรงข้ามกับที่เธอคิด
‘ผู้หญิงที่เคยแบะปากและส่ายหัวใส่ในละครมีจริงๆและเอื้องก็ได้เห็นกับตาแล้ววันนี้’
น่ากลัวที่สุดเลยผู้หญิงสมัยใหม่เนี่ย!!








๐ สวัสดีค่ะ มัวแต่เที่ยวเพลินจนไม่มีเวลามาต่อเรื่องนี้อย่างที่ตั้งใจ  เป็นนิยายที่อยากเขียนขึ้นมาเพื่อเบรคความตึงเครียด เป็นนิยายพล็อตน้ำเน่าทั่วๆไปที่อ่านเอาสนุกมากกว่าเอาสาระนะคะ 
๐ สาเหตุที่ส่งเรื่องนี้ลงมา เพราะคิดว่าในเร็ววันนี้ จะส่งนิยายที่เป็นหลากเรื่องรักในชื่อว่า "ซีรีย์รักพยางค์เดียว" ในแต่ละเรื่องก็จะมีชื่อตอนเป็นพยางค์เดียวแต่อาจจะไม่จบในตอนเดียว ซึ่งก็แล้วแต่พล็อตนั้นๆนะคะ อยากจะเขียนหลายๆมุมมองของความรักบ้าง ไม่รู้จะไปได้ไกลแค่ไหน แต่ก็อาจจะมีบีบอัดหัวใจบ้าง ยังติดใจตัวเองจากเรื่อง Unquality รักเราไม่เท่ากันฯ อยู่ อิอิ ใครที่สั่งไว้ เดี๋ยวก็ได้อ่านกันแล้วนะคะ รู้สสึกว่าทีมงานจะไปจัดส่งพรุ่งนี้ จากแผนการณ์เดิมคือวันนี้ต้องล่มเพราะเครื่องปริ๊นท์พัง ก็ถอยเครื่องใหม่มาเปิดซิงกันไปเรียบร้อย ไม่รอซ่อมเซิ่มอะไรแล้ว 
๐ สำหรับใครที่มาไม่ทันหรือไม่รู้ว่านายโลมเปิดจองรวมเล่มแล้วก็คลิกตามรู้นี้ไปนะคะ อิอิ

๐ ขอบคุณทุกคนเช่นเดิมค่ะ รวมถึงคนที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ
๐ อย่าลืมปรบมือต้อนรับเซกิที่กลับมาทำหน้าที่ตัวเองด้วยนะคะ น่าจะทำได้ดีกว่าคนเขียนล่ะจ้าา
๐ ทางเข้า TRomance's Fanpage คลิกเลยค่ะ

[roseen]

 :กอด1:มาแล้วๆๆๆ

[pp4]

วี๊ดวิ๊วววววว~ หนูธารจะไหวมั้ยเนี่ยลูกเอ๊ย~
พี่ใต้ฟ้าค้าาาาา รับหนูไปดูแลด้วย ป่วยเป็นโรคหัวใจ(มีแต่พี่)ค่าาาา >3<~
(แวะมาหยอดเบาๆค่ะ 55555)
รอตอนต่อไปค่าาาา

ปล.เรื่องหน้าพระเอกอาจจะื่ชื่อ สายฟ้า ลมฝน ท้องนภา ก็ได้นะคะ 55555

[POPEA]

เราตาถั่วมาก! T^T
เพิ่งเห็นว่าเปิดเรื่องใหม่ แง้ๆ
ติดตามนะคะ ธารกับใต้ฟ้า >///<

[MiSS-U]

 

ใต้ฟ้ามีใจเต้นด้วยอ่ะ  หลงน้องธารเข้าแล้วอ่ะดิ

[yeyong]

นางร้ายออกมาแล้วหนึ่ง

แต่ฮาตอนที่ธารละเมอว่าจะแปลงเพศ ลงทุนจริงๆ

[taroni]

น้องธารหายป่วยเร็วๆนะ 

[ขนมหวาน]

พี่ใต้ฟ้าหัวใจเต้นผิดจังหวะหรือจ๊ะ
แหม แหม แค่น้องป่วยเองนะเนี่ย
เอิ่ม แต่คาดว่า สงครามย่อย ๆ อาจจะเกิด
หลังจากน้องธารหายป่วย เพราะคุณว่่านน้ำ
เธอจะเป็นตัวแปร น้องธารคงได้สำแดงฤทธิ์

[NOoTuNE]

น้องธารตื่นเร็วๆๆๆ


พี่ใต้ฟ้าหวั่นไหวใหญ่แล้ว 


แต่ชะนีออกมาแล้ว หึหึหึ แต่ไ่ม่หลัวหรอก เดี๋ยวได้เจอฤทธิ์น้องธาร

[tippy]

พี่ฟ้ากับน้องธารสุดแสบมาแล้ว

แล้วยัยคุณว่านนี่อีก  มีทำไมเนี่ย

[aft22423]

ตัวร้ายออกโรงแล้วแหะ เหอเหอ ลำบากเพิ่มขึ้นอีกแน่เลยธารเอ๊ย~

[JJHJJH]

พี่ใตฟ้า น่าร๊ากกกกกกกกกอ่ะ >//<
นู๋ธารจะไปให้หมอเฉาะเหรอจ๊ะ อย่าเล้ยยยยย 55+

ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสค่าาาา

[NewYearzz]

นี่ธารคิดจะเฉาะ?! 

โอ๊วววว คุณพระ!

แล้วผู้หญฺงคนนี้(หรือผีชะนีตนนี้)มาสร้างเรื่องแน่ๆเลย 

แล้วติดใจอยากรู็อีกอย่างว่าธารเคยผ่านมือใครมาแล้ว แน่ๆเลยใช่มั๊ย?

คือไม่ได้หัวโบราณเรื่องความบริสุทธ์ แต่เพียงสงสัยอ่าครับ

[sam3sam]

กร๊าก  ถึงขนาดละเมอว่าจะแปลงเพศเพื่อพี่ใต้ฟ้าเลยหรอธาร ลงทุนขนาด  ฮ่าๆๆๆ

[YouandMe]

 
สงสารพี่ใต้ฟ้าจริงๆ กำลังใจอ่อนกับคำละเมอของน้องธาร มาเจอเรื่องแปลงเพศของน้องเข้าไปถึงกับสะดุ้ง 

ตอนนี้นางร้ายโผล่มาแล้ววววววววว รอให้น้องธารหายป่วยก่อนนะ จะได้มาเจอกัน 

แก้คำผิดจ้า 

เพียงแค่กุมข้อมือธาราธารให้แน่นๆ ออแรงกระตุกเพียงนิดร่างนั้นก็ปลิวติดมือออกมาโดยไร้แรงต้าน ==> ออก
เสียงอุธรณ์จากปากบางไม่ได้ดังอะไรมากมายนัก ==> อุทธรณ์
นี่คือบทเรียนของเด็กเลี้ยงแกนะธาร รู้มั้ย!! ==> แกะ
จำได้แม้กระทั่งเสี้ยงเจื้อยแจ้วร้องขอคำสัญญาว่าจะแต่งงานกับตัวเอง ==> เสียง

[Horizon]

กำลังจะสนุก มารมาแล้ว
+1

[makimaki]

อืมมมมม ว่านน้ำ ออกมาแล้วสินะ

สงสารน้องธารจัง คงเหงามากสินะ 

[TinyB]

สงสารน้องธาร 

[POPEA]

ิติดตามอ่านนิยายของ TRomance ทุกเรื่องเลยค่ะ
เสียดายเรื่องนี้ไม่ได้จิ้มหน้่าแรก อ่าน 4 ตอนรวดเลย
ชอบพล็อคเรื่องแบบนี้มาก รัก+มีความผูกพันธ์กันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว >///<
555. ชื่อพระเอกแต่ละเรื่องเริ่้ดค่ะ ไม่มีหลุดคอนเซปต์เลย
TT^TT' สงสารน้องธารอะ พี่ใต้ฟ้าโหดมาก ยัยว่านก้างชิ้นโตในอนาคต

[wdaisuw]

นี่แหล่ะคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ ครึๆ 

[akiko]

สงสารน้องธารอะ

[maxiez2p]

55 5 แอบฮาเล็กๆ

รออ่าน ซีรี่!! ><

[zombi]

ชอบอ่านนิยายแนวนี้ เบาๆ น่ารักน่าหยิก
ตอนนี้แอบมีน้ำตาซึม กับฉากละเมอของคนน้อง

[NCJung]

มีชะนีว่ารราคะโผล่มาแล้วไง
ศัตรูหัวใจของน้องธาร ชิๆ

[THiiCHA]

น้องเพ้อขนาดนี้

พี่ก็ช่วยหวั่นไหวบ้างอะไรบ้างเห๊อะ

ถ้าพี่เค้าจะใจแข็งขนาดนี้ กรี๊ดดดด !! ขอหมอหล่อๆๆๆๆๆๆๆมาเทคน้องธาร สาธุ๊ๆๆๆ 5555