ท-------- เทียนหลานป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา~~~~~ /ใส่แอคโค่เยอะๆ/
ในที่สุดเทียนหลานป้าก็มาแล้ว และมาพร้อมกับความมืดมนหาใดเทียมได้ยากเช่นเคย

ชื่อเอ็งกับชีวิตเอ็งนี่คอนทราสต์กันรุนแรงจริง ๆ เลยลูกเอ๊ย /ลูบหัวปลอบใจ/
เอาล่ะ !
เมื่อสองวันก่อนเพิ่งได้เริ่มอ่านสีครามกับกานดาค่ะ /ตอนนี้อ่านถึงตอนสี่สิบกว่า ๆ ละ กะเม้นท์รวบยอดให้ทีเีดียว/
เพราะอย่างนั้นก็เลยอดเปรียบเทียบกับไอ้เจ้าคู่นั้นไม่ได้ว่า ...
ความรู้สึกของคู่เทียนไขกับอักษรนี่ดูเป็นผู้ใหญ่ดีจริง
ไม่ได้เร่าร้อนรุนแรง เอะอะฟาด เอะอะฟาดแบบเอ็กซ์ไวน์
ไม่ได้หวานเชี้ยบ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหลบลูกปืนหลบลูกระเบิด ชวนหัวใจวายแบบสีครามกับกานดา
แต่เทียนไขกับอักษรนั้น ค่อยเป็นค่อยไป และให้ความรู้สึกว่าีีมีอะไรมากกว่าที่เห็น
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เราถึงรู้สึกว่า ก่อนหน้าที่อักษรจะแสดงตัวว่าชอบเทียน
มันน่าจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นก่อน ... เหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้อักษรรู้สึกประทับใจในตัวเทียน
จนกล้าเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง ...
อ่านแล้วก็รู้สึกว่า คู่นี้มัน น่ารักจังนะ ถึงแม้ว่าบรรยากาศโดยรวมจะเป็นสีเทาชวนหดหู่ /ไม่ใช่ใครค่ะ ดราม่าจากหลานอิชั้นทั้งนั้น/
แต่พอทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกัน โลกมันก็พลันสว่างขึ้นมา
เหมือนกำลังจุดเทียนไข ... ที่แม้ว่าจะส่องแสงรำไร แต่มันก็ให้ความอบอุ่นไปพร้อม ๆ กัน
เราชอบอะไรแบบนี้นะ ^^
หวังว่าพาร์ทหน้า ปริศนาเรื่องทางบ้านของเทียนจะกระจ่างขึ้นอีกนิด
อยากรู้จริงว่า แม่ของเทียนเป็นอะไร ทำไมเจ้าตัวถึงได้รู้สึกจงเกลียดจงชังนัก
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ปล. อยากบอกมานานแล้วค่ะว่า เราชอบซิกเนเจอร์ของคุณคนเขียนตรงนี้มากเลย
v
v
v
"คนเราเกิดมา..ก็เพื่อรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจ
และมีชีวิตอยู่ต่อไป..เพื่อให้ใครคนนั้นรักเราอย่างหมดหัวใจเช่นกัน"
(c) อักษร อัครมณฑา, 2010
ตอนเห็นครั้งแรก อ่านแล้วรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาเลยค่ะ.