ตั้มอยู่โรงพยาบาลประมาณ 1 สัปดาห์ครับ
คืนนั้นไม่มีไรเลยครับ สงสัยคนป่วยเพลีย เสียเลือดมาก พอผมไปเอาชุดกลับมาอีกที ก็หลับไปแล้ว ตอนมึงหลับก็น่ารักดีหรอก เหมือน 5 ปีที่แล้วไม่ผิด ก่อนที่มันจะไปยุโรปอ่ะครับ
ระหว่างที่อยู่โรงพยาบาลดูมันมีความสุขซะจริงๆ
ส่วนผมหน่ะเหรอครับ บอกได้คำเดียว เหนื่อยครับ เหนื่อยใจ เหนื่อยสมอง
งานเยอะจวนล้นออกมาจากปากได้อยู่แล้ว
ค่ำๆก็ต้องมาหามัน
ไหนต้องไปกะออยอีก
อยากแยกร่างได้ชะมัด
ไม่ได้หลายใจนา
ณ ตอนนี้ ผมเห็นตั้มมันเป็นน้องผมอ่ะ (อาจมีตอนใจสั่นๆมั่ง แหะๆ)
กะออยอ่ะเหรอ
ก็กินข้าวเย็นด้วยกัน
เป็นคืนที่ 2 ที่ตั้มนอนโรงพยาบาลครับ ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมตั้มมัน
ก็ไปกะออยแหละ ถามว่าไปไหน ก็กินข้าวเสร็จก็เดินเล่น ช่วงค่ำๆประมาณ1-2 ทุ่มมั้งครับ
เดินเล่นกันอยู่แถวๆถนนวิทยุ-หลังสวน ประมาณนี้ครับ ต้นไม้เยอะดี
เดินไปซักพัก ออยมาจูงมือผมเดิน :oตกใจครับ
ขอสารภาพไม่เคยเดินจูงมือกะใครเลย เพราะไม่เคยมีแฟนแหะๆ แล้วก็ไม่ค่อยแสดงออก จีบใครไม่เป็นอีกต่างหาก แต่ไม่ปิดบังใครนะครับ ว่าเป็น
ผมอายอ่ะครับ ค่อยๆเอามือออก
ออยจับมือแน่นเข้าไปอีก แล้วยิ้ม (ยิ้มราย กูอาย)
“ถนนที่นี่กว้างพอที่จะเดินข้างๆกันครับ” หวานซ้า อายอ่ะ แทบอยากจะม้วนเป็นโรตีแล้ว
“อย่าไปทำอย่างนี้กับใครอีกนะ” ออยพูดครับ
ตอนที่เดินด้วยกัน รู้สึกดีครับ
ตั้มมันไม่เคยทำนะครับแบบนี้ (หรือเพราะผมไม่เคยเปิดโอกาสให้มันเลยก็ได้มั้ง แหะๆ)
แล้วกับตั้มหล่ะ อืม บางครั้งก็รู้สึกใจเต้นแปลกๆ
วันนั้นที่เดินเล่นกัน ไม่ได้มีไรมากกว่าการจูงมือครับ แล้วก็พาผมส่งบ้าน
พอวันรุ่งขึ้น
อ้าว แบตหมดตอนไหนนิ
**19 ครั้งมีคนโทรเข้า**
ตั้มแช้มป์ครับ เยอะสุด
แล้วก็มีแม่โทรมา ไอ้อั้ม ต่อ เพื่อนที่ทำงาน
เด๋วค่อยโทรกลับละกัน
พอออกจากบ้าน กำลังจะโทร คนป่วยคงหลับอยุ่มั้ง ไว้เที่ยงๆละกัน
เที่ยงกว่า ผมก็โทรหาตั้มครับ
/หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถ..../ เวง ปิดมือถือซะงั้น
งั้นไว้ตอนเย็นไปเยี่ยมทีเดียวละกัน
พอผมไปถึงโรงพยาบาล
หน้าเดิมๆ เลยครับ มีเพื่อนรักกะลูกรักเฝ้าอยู่ ส่วนคนป่วยหน่ะเหรอ หน้าหงิกเลยครับ เห้อ
“ไงต่อ”
“เออ”
“เป็นไงรูปหล่อ” ทักเจ้าตัวเล็กครับ
“หวัดดีครับ” โผเข้าหาผมเลย เด็กไรน่ารักจริงๆ
“มึงมาพอดี กูจะไปดูร้านหน่อย ฝากดูตั้มด้วย เออมึงคุยกะมันที ข้าวแม่งไม่ค่อยจะกินเลยหว่ะ” อดข้าวประท้วงเรอะ อ้าว พอกูมามึงก็หันไปซะงั้น
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ ผมอยุ่คนเดียวได้” o12เด๋วกูก็ให้มึงอยู่คนเดียวจริงๆซะเลยนิ แค่คิดครับไม่ได้ทำหรอก แค่ไม่ได้มาเยี่ยมวันเดียว เป็นไรของเมิงเนี่ย กูผิดมั้ยที่ไม่มาเยี่ยมมึง
“ไหนพี่บอกว่า เมื่อวานจะมาหาผมตอนค่ำๆ ผมรอรอรอรอ ไม่เห็นแม้แต่เงา” เออใช่ ลืมไปได้ไงหว่ากูผิด กูขอโต๊ด
“โทดที” แล้วมันก็หันหลังให้ผมอ่ะ ตัวก็ใหญ่ ทำงอนเป็นเด็กๆไปได้
“อย่างอนดิ”
“ใครงอน”
“งั้นอย่าโกรธดิ”
“ใครโกรธ”
-*-
“งั้นหึงเหรอ” มันเงียบครับ มันหึงเหรอวะ แล้วมันรู้ได้ไงอ่ะ ผมว่าเป็นใครใครก็รู้
“เห้อ อย่าทำอย่างี้ดิ สัญญาว่าจะมาทุกวัน”
“ค้างคืนทุกวันด้วย” - -
“ได้ๆ”
อย่าเห็นว่าเป็นคนป่วยนะครับ ไว้ใจไม่ได้เลยครับ เพราะอะไรหน่ะเหรอ
“พี่ ผมจะเข้าห้องน้ำ” ผมก็พยุงมันมาเรื่อยๆ แหละครับ พอใกล้ถึงห้องน้ำผมเอื้อมมือไปเปิด แล้วหันมาหามัน
“อ้ะ ถึงละ” หันมาปั๊บ แก้มผมโดนจมูกมันอ่ะ แถมยังทำหน้าทะเล้นอีก
ผมหยิกพุงมันเลยครับ แต่ไม่ได้หยิกแรงๆหรอก ตั้มมันป่วยอยู่
“โอ๊ยๆๆ ขอโต๊ดค้าบ”
“เข้าไปได้แล้ว”
“พี่เข้ามาด้วยดิ”
“ไม่”
“พี่ไม่เข้ามา แล้วผมจะฉี่ยังไงอ่ะ”
“นั่นไง นั่นไง” ผมชี้ไปที่มือมันครับ
“ผมเจ็บอยู่อ่ะ”
“แล้วจะทำแบบเมื่อกี้อีกมั้ย”
“ไม่แล้วคร้าบ”
พอเข้าไป ยิ่งกว่าเมื่อตะกี้อีกอ่ะ หัวใจจะวาย
“พี่ แก้เชือกให้ผมหน่อย”
“แก้ เองดิ” มันก็ชูมือทั้งสองข้าง เลยต้องช่วยมัน แล้วมันก็หัน...มาทางผมอ่ะ
“เด๋วก่อน แก้เชือกแล้ว จับกางเกงเองได้นะ”
“ได้คร้าบ”
ตอนแก้ รีบแก้เลย พอแก้เสร็จมันรีบแก้รีบให้มันทำธุระให้เสร็จ จะได้นอนซะที แต่.............
พอแก้เสร็จ เห็นมันเอามืออยู่ที่กางเกงแล้ว ผมก็ปล่อย เจ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หันกลับแทบไม่ทัน
“ทำไม ไม่ดึงไว้”
“ผมยังไม่ได้จับ ก็พี่ไม่รอให้ผมจับอ่ะ ผมเจ็บมืออยู่นะ ไอ้เราก็นึกว่าอยากดู” ไปตายซะ ไอ้เวง
“ใครบอกว่าอยากดู” ผมหันไปอีกครั้ง เจ้ยยยย
:m25:แล้วผมวิ่งออกจากห้องน้ำเลยอ่ะ
ตามด้วยเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่ง ของเจ้าวายร้าย
แล้วมันก็ออกมา โดยที่กางเกงมันผูกอย่างเรียบร้อย เดินผิวปากกลับไปที่เตียง มีความสุขจริงนะมึง งั้นที่ผ่านมามึงหลอกกูใช่มั้ยเนี่ย
หลังจากนั้น ผมก็ไม่เสียรู้มันแล้วครับ คนเรามันต้องพัฒนาโว้ย
“มองอะไร นอนไปดิ”
“ขอมองหน่อยไม่ได้เหรอ”
“มองแล้วมันจะหายเร็วขึ้นมั้ยหล่ะ ถ้าหายเร็วขึ้น ให้มองทั้งวันเลย”
“แผลกายมันไม่หายเร็วขึ้นหรอก แต่แผลใจอ่ะ หายเร็วขึ้นเยอะ” แหวะ
“พอๆๆ นอนๆๆ นอนได้แล้ว ไม่งั้นไม่มาแล้วนะ” แล้วมันก็งอน55 นอนหันหลังไปเลย ไม่ง้อ เหนื่อย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานด้วย ถ้าไม่หาย พรุ่งนี้ค่อยง้อ
แต่ก็แปลกนะครับ มันตื่นก่อนผมทุกวัน ปลุกผมอีกต่างหาก แถมยังหน้าระรื่นอีก มึงทำไรกูตอนนอนป่าวเนี่ย
ผมรู้ครับ ผมตั้งกำแพงสำหรับตั้มไว้สูงและแข็งแรงมาก บางครั้งผมคิดว่ามันมากซะจนตั้มปีนขึ้นไป แล้วพลาดตกลงมาเจ็บสาหัส ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ถ้าตั้มสามารถบอกกับใจผมได้ว่า ตั้มรักผมจริงๆ ผมนี่แหละจะทำลายกำแพงนั้นด้วยตัวของตัวเอง
//หัวใจเราหยุดเต้น เพราะเจอคนที่รัก
หรือ เพราะเจอคนที่รัก หัวใจเราถึงได้เต้น//
ตอนผมเจอออย ผมเป็นแบบไหนกันนะ
กับตอนผมเจอตั้ม ผมเป็นแบบไหน???
ผ่านไปหลายวัน ก้ไม่มีไรมากครับ
ตอนเย็นก็ไปกินข้าวกะออย
ส่วนตอนเช้า พอเด็กแว้น หายดี ก็มากวนประสาททุกเช้า เห้ออ
ตอนกลับบ้าน ผมก็นึกได้ ไปซื้อหมวกกันน๊อคให้ตั้มมันดีกว่า
เอาใบที่มันแข็งๆ หุ้มทั้งหัว ถามเจ้าของร้านอันที่ดีที่สุดเลย แพงเมือนกันอ่ะ - -
ซื้อปุ๊บ ก็เอาไปให้เจ้าของปั๊บ
ผมเข้าหลังบ้านมันครับ คือว่า บ้านมี 2 หลังใกล้ๆกัน ไม่ได้กั้นรั้ว ด้านนหน้าต่อมันอยุ่กะต้น ส่วนอีกหลังตั้มมันอยู่ครับ
ผมเข้าหลังบ้านกะว่าจะไปให้ตั้มมัน แล้วจะรีบกลับไปทำงานที่บ้านเลย
“ตั้มๆ” เคาะประตูเรียกมันครับ
“ตั้มๆๆๆๆๆ” ไม่อยุ่มั้ง สงสัยยังไม่กลับจากที่ทำงาน แต่พอบิดกลอน อ้าวไม่ได้ล๊อคนี่หว่า เซอร์ไพร้ซ์มันซะหน่อย
***ซู่**** เสียงน้ำครับ
“ตั้ม อาบน้ำเสร็จยัง”
“เด๋วค่ะ” เสียงผู้หญิงครับ เสียงผู้หญิง อึ้งเลยครับ อึ้ง
“พี่นั่นเอง” ชีออกมาโดยที่มีผ้าขนหนูอยู่ 1 ผืน
“สวัสดีครับ”
“ขอโทษค่ะ ขอใส่เสื้อผ้าเด๋วนะคะ” ไม่รอแล้วจ๊ะ เผ่นดีกว่า
เปิดประตูข้างหลังบ้าน จะกลับ เจอเจ้าตัวดี
ผมหยุดเดิน มองหน้ามัน ในมือยังถือหมวกกันน๊อคอยุ่ครับ
แล้วผมก็เดินไปเลย ไม่สนแม่งละ
จะมาเซอร์ไพร้ซ์มัน ดันเจอเซอร์ไพร้ซ์ซะเอง เห้อ
=========================
แล้วจะมาต่อนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
