Show Me Now!!ตอนพิเศษ 3 คนรัก
“โห มีแต่คนได้คะแนนเยอะๆทั้งนั้นเลยอ่ะฟ้าใส”น้ำเสียงตื่นเต้นของเด็กผู้ชายตัวเล็กดังแว่วมาเข้าหูคนที่กำลังหงุดหงิด ช่วงขายาวๆหยุดชะงักหลังบอร์ดที่ติดประกาศระดับ
คะแนนของคนที่สอบได้ใน10อันดับของโรงเรียน
วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบของทางโรงเรียนแห่งนี้ คูล ภคิน เด็กตัวโตวัยมัธยมปลายเป็นหนึ่งในผู้ที่ติดอันดับต้นๆของโรงเรียนที่
สอบผ่านในระดับคะแนนที่ค่อนข้างสูง แต่ด้วยภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนเป็นเด็กเกเรทำให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์กันในหมู่นัก
เรียนด้วยกันเองว่าเขาไม่น่าจะทำได้ บางคนถึงกับวิจารณ์รุนแรงถึงขนาดว่าเขาโกงข้อสอบ จะบ้าหรือเปล่า คนมันมีสมองมันก็ทำ
ได้ทั้งนั้นล่ะ ไม่ใช่ดีแต่มาคอยวิจารณ์คนอื่นแล้วไม่รู้จักขวนขวาย แล้วมันจะไปได้ดีอะไร
“เห็นเขาบอกว่านายภคินน่ะเป็นเด็กเกเรมากนะ ไม่น่าจะได้คะแนนสูสีกับพี่ตั้มเลย”
เสียงเด็กสาวที่มาด้วยกันบอกกับเพื่อนตัวเล็กตามที่ได้ยินมา เธอเองก็ไม่เคยเห็นหน้านายภคินคนนี้เหมือนกัน ด้วยเป็นคนไม่
ค่อยสนใจบุคคลในกระแสสักเท่าไหร่ ยิ่งเพื่อนชายตัวเล็กยิ่งแล้วใหญ่ เพื่อนในห้องยังจำไม่ได้หมดทุกคนสักทีเลย ทั้งที่ผ่าน
มัธยมปีที่4มาเทอมหนึ่งแล้ว
เสียงวิจารณ์ซ้ำๆเดิมๆที่ได้ยินทำให้คูลกำหมัด ไม่ได้รู้จักเขาดีพอด้วยซ้ำ กลับตัดสินว่าเขาเป็นแบบนั้นไปแล้ว ก่อนหมัดที่กำจน
เกร็งไปทั้งข้อมือจะค่อยคลายลงเมื่ออีกเสียงดังแทรกขึ้นมา
“แต่เราว่าเขาคงเก่งจริงๆแหละ ไม่งั้นคงไม่ได้ขนาดนี้หรอก คนเราบางทีก็ฟังคนอื่นพูดมากจนเกินไปเลยตัดสินคนๆนั้นจากคำพูด
ที่ได้ยินโดยที่ไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา”คนตัวเล็กว่าอย่างนั้น เพื่อนสาวหรี่ตากอดอกมอง ก่อนจะพูด
“พูดแบบนี้อยากรู้จักนายภคินนั่นหรือไง?”
“ถ้าได้รู้จักก็ดีนะ คนเก่งๆเราก็อยากเป็นเพื่อนด้วยเหมือนกัน”
เพื่อนตัวเล็กยิ้มยิงฟันทำให้เด็กสาวนามฟ้าใสส่ายหน้าขำ
“หวังผลนะเราน่ะ”
ตัวเล็กยิ้มไม่ว่าอะไรต่อ ก่อนจะชวนกันไปทานข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียน
คูลที่ฟังเพื่อนเขาคุยกันอยู่ตลอดขยับตัวก้าวหลบฉากทันทีที่ได้ยินว่าทั้งสองคนกำลังจะเดินผ่านจุดที่ตนเองยืนอยู่ไปโรงอาหาร
สายตาคมอดไม่ได้ที่จะมองหน้าเด็กหนุ่มตัวเล็กเจ้าของเสียงพูดเมื่อครู่
‘อืม ก็แค่เด็กผู้ชายหน้าตาจืดชืดไม่มีอะไรโดดเด่น ท่าทางคงเป็นพวกมองโลกในแง่ดี คิดว่าทุกคนบนโลกนี้เป็นคนดีกันไปหมดรึ
ไง เด็กจริงๆ’คูลแอบวิจารณ์คุณลักษณะคนอื่นในใจ ริมฝีปากยิ้มแกมเยาะกับความคิดของตนเอง ก้าวออกมาจากจุดที่ยืนอยู่เมื่อครู่โดยที่ไม่
คิดว่าคนที่เดินผ่านไปจะมองกลับมา ตากลมโตนั้นมองตรงมาที่เขาก่อนริมฝีปากจะส่งยิ้มจริงใจมาให้และหันกลับไป คูลนิ่งงันไป
ชั่วเสี้ยวนาทีกับรอยยิ้มนั้น ก่อนจะสะบัดหัวเบาๆไล่ความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน
เด็กตัวโตละความสนใจจากคนตัวเล็กบางที่มองโลกในแง่ดีนั้น และไม่คิดว่าวันหนึ่งเด็กผู้ชายที่ตนเองบอกว่าหน้าจืดจะเข้ามาอยู่
ในหัวใจของตนเองโดยยากจะหลีกหนีพ้น
+++++++++++
ห้องสมุดในเวลาที่เป็นคาบว่าง เด็กชายตัวเล็กอย่างน้องมินน้อยต้องเข้าห้องสมุดอยู่เสมอ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนที่สนิทมากนักนอกจาก
เพื่อนสาวเพียงคนเดียวอย่างฟ้าใส ด้วยความจำที่แสนสั้น หากว่าไม่ได้สนใจเป็นพิเศษก็จะจำสิ่งนั้นๆไม่ได้ เพื่อนในห้องเรียนก็
ยังจำผิดจำถูก วิธีแก้ไขปัญหาทุกอย่างเมื่อนึกชื่อคนที่เข้ามาทักไม่ออกของมินน้อยคือการยิ้ม เพียงแค่ยิ้มทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง
เป็นความคิดของคนมองโลกในแง่ดีอย่างมิน
เด็กตัวเล็กเดินไล่รายชื่อหนังสือไปตามชั้นเพื่อหาหนังสือเล่มที่ตนเองอยากได้ หนังสือบางเล่มที่ถูกเอาออกมาอ่านบางทีคนอ่าน
ก็ไม่เก็บเข้าที่ไว้ที่เดิม เจ้าหน้าที่ห้องสมุดเองก็ต้องมายุ่งยากในการเก็บเองอีก ถ้ามินเห็นว่ามันไม่ได้อยู่ที่ของมันก็มีเอาไปเก็บที่
เดิมให้ด้วย เดินมาจนจะสุดชั้นหนังสือแล้วไล่สายตามองรายชื่อหนังสือชั้นบนๆ ทั้งที่เล่มนั้นมันน่าจะอยู่ในที่ที่มือเอื้อมถึง แต่
เพราะการเก็บไม่เป็นที่เป็นทางทำให้มันไปสถิตอยู่บนชั้นสูงสุดโน่นเลย
ตัวเล็กถอนหายใจเฮือก ก่อนจะพยายามเอาหนังสือเล่มนั้นลงมาให้ได้ แต่ว่ายื้อสุดแขนก็ไม่ถึง มินมองหนังสือเล่มที่ต้องการตา
ละห้อย ก่อนจะหันกลับเพื่อไปหาเก้าอี้มายืนขึ้นไปหยิบ แต่จะด้วยเพราะตนเองไม่ทันระวังหรือคนด้านหลังไม่ระวังไม่ทราบได้
ตัวบางๆจึงชนเข้ากับอกใครบางคน คนที่ว่าคือเด็กหนุ่มที่ตัวโตกว่าตนเองมากโข ด้วยช่วงตัวที่ต่างกันทำให้มินน้อยต้องเงยหน้า
ขึ้นมอง ตากลมโตมองหน้าคนตัวโตกว่าปริบๆ ดวงตาคมก็จ้องกลับ
“อะไร?”
น้ำเสียงห้วนห้าวของคนตัวโตเอ่ยถามเหมือนจะหาเรื่องมากกว่าจะแค่ถาม มินสะดุ้งเฮือกก่อนจะตะกุกตะกักบอก
“อ๊ะ! เปล่าครับ คือผมจะ… เอ่อ…”
“จะเอาเล่มไหน?”
คนตัวโตยังคงถามเสียงห้วนเหมือนเคย มินขยับตัวอย่างอึดอัด แง เขาจะโดนกินหัวไหมอ่า~~ พอโดนจ้องมากเข้าก็ชักพูดไม่
ออก จะขอความช่วยเหลือก็ไม่กล้า
“เอ่อ…”
มินมัวแต่อ้ำอึ้งทำให้คนตัวโตชักไม่สบอารมณ์
“หรือไม่เอา?”
“เอาครับ!”
เสียงเล็กรีบโพล่งบอก กลัวอ่ะ หันกลับไปที่ชั้นหนังสือ นิ้วเรียวชี้เล่มที่อยากได้ คนตัวโตมองหน้าตัวเล็กแล้วมองตามที่มือเรียวชี้
ไม่จำเป็นต้องเอื้อมจนสุดแขนเหมือนที่มินทำก็เอามาให้ได้อย่างง่ายดาย
‘อยากตัวสูงแบบนี้บ้างจัง’ มินแอบคิดในใจ ตัวเล็กแบบนี้ทำอะไรก็ไม่ถนัด แค่จะหยิบหนังสือก็ทำไม่ได้ แย่จัง
เด็กตัวโตยื่นหนังสือเล่มนั้นมาตรงหน้า มินรับมากอดเอาไว้ มองหน้าคนที่ช่วยเหลือแล้วหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้ามองนานๆ กลัว
“ขอบคุณครับ”
เอ่ยขอบคุณแล้วมินก็เดินเลี่ยงออกมานั่งที่โต๊ะหนึ่ง ไม่นานคนๆนั้นก็เดินมานั่งที่โต๊ะเดียวกัน มินออกจะอึดอัดเล็กน้อยแต่พออ่าน
หนังสือเพลินๆไปแล้วก็เลิกสนใจว่ามีใครอยู่ใกล้ๆ ความอึดอัดที่มีก็หายไปกับตัวหนังสือที่ได้อ่าน
คูลมองเด็กผู้ชายหน้าจืดที่เขาเคยว่าอย่างพินิจ เขาเบื่อๆก็เลยจะมาหาหนังสืออ่านฆ่าเวลาก่อนกลับบ้าน ในทีแรกที่เห็นเด็กหน้า
จืดนี่เขาไม่ได้คิดจะเข้าไปช่วยหรอก แต่ออกจะรำคาญเล็กๆที่เอื้อมแล้วเอื้อมอยู่นั่นล่ะ จึงได้เดินเข้าไปหา สายตาคมมองคนที่
กำลังอ่านหนังสือไม่สนใจใคร จริงๆถ้ามองให้ดีๆก็ไม่ได้จืดเท่าไหร่ ดวงตากลมโตที่มองเขาเมื่อครู่นั่นกลับดึงดูดสายตามากกว่าที่
คิด ริมฝีปากอิ่มอมชมพูที่เปิดยิ้มให้เขาเมื่อกลางวันก็น่าดูอยู่ไม่น้อย แก้มออกสีระเรื่อทั้งที่อากาศในห้องนี้ก็ไม่ได้ร้อน มันช่าง…
น่ารัก
‘เฮ้ย!’คูลสะดุ้งกับความคิดเมื่อครู่ของตนเอง เมื่อกี้เขาคิดว่าคนตรงหน้าน่ารัก
ครืดคูลรีบผุดลุกขึ้นยืน มินละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่มามองอย่างสงสัย ยิ่งมองตาโตๆนั่นแล้วคูลยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ คนตัวโตขยับ
ถอยห่างแล้วก้าวเดินออกไปทันที เขาท่าจะแย่แน่แบบนี้ มองเด็กตัวเล็กนั่นว่าน่ารัก แย่สุดๆ
+++++++++++++
“มานอนทำด๋อยอะไรตรงนี้วะ นี่มันห้องชมรมของข้าพเจ้านะครับ คุณคูล ภคิน”
แซ๊ค หนึ่งในเพื่อนสนิทของคูลลอยหน้าถามกวนๆเมื่อเห็นเพื่อนมานอนเอกเขนกที่โซฟาในห้องชมรมดนตรีของตนเอง พวกพี่ๆ
ในชมรมไม่มีใครว่าเพราะก็รู้จักกันดีตั้งแต่เรียนม.ต้น คูลที่อาการของหัวใจไม่ปรกติเท่าไหร่จึงไม่อยากอยู่ที่เงียบๆ เดี๋ยวได้คิด
อะไรแปลกๆอีก มาอยู่ชมรมของแซ๊คเพื่อนรักแบบนี้ไม่มีความเงียบให้หงอยเหงา วันๆมันพูดเหมือนกลัวคนอื่นจะแย่งพูด
เพราะฉะนั้น หากชีวิตของคุณสงบเงียบจนเกินไป มาหาแซ๊ค เพื่อนคูล คนนี้ไม่มีผิดหวัง
“ออส มึงมานี่ดิ๊”
คูลที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาเอ่ยเรียก วีออส เพื่อนอีกคนของตนเอง ที่หน้าตาก็ออกน่ารักมากกว่าหล่อ ตัวก็ออกผอมหน่อย
ความสูงไม่น่าจะเกินคนๆนั้นเท่าไหร่... คูลถอนหายใจเมื่อนึกถึงเด็กหน้าจืดคนนั้นอีกแล้ว
วีออสเดินเข้ามาหาเพื่อนงงๆ คูลขยับลุกแล้วมองหน้าวีออสใกล้ๆ เพื่อนๆในห้องก็จับจ้องมองคนทั้งคู่ว่ามีอะไรกัน
“มึงน่ารักนะ”
คำแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากมองหน้าเพื่อนอยู่สักพัก วีออสถลกแขนเสื้อทันทีที่เพื่อนว่าแบบนั้น
“เฮ้ย! พูดแบบนี้ต่อยกับกูเลยดีกว่า”
ตัวผอมๆนั้นท้าเพื่อนที่ขนาดตัวโตกว่าตนเองเหยงๆ เพื่อนอีกคนที่นั่งมองท่าทางกร่างก๋าของเพื่อนตัวผอมส่ายหน้าหน่ายใจ ว่า
ไม่ได้นะคนนี้ อย่าชมว่าน่ารักเชียว ต่อให้ตัวโตกว่าคูล ภคินเขาก็ไม่กลัวหรอกนะน่ะ เพื่อนคนดังกล่าวเดินเข้ามาเบิ้ดกระโหลกคน
ตัวผอมไปที สายตาเคืองขุ่นจึงตวัดฉับมามองคนกระทำในทันทีเช่นกัน
“เก๋าๆ”
โก้ เพื่อนคูล มองหน้าวีออสกวนๆ เด็กตัวผอมเลยหน้ามุ่ยเพราะไม่มีพวก เดินหนีไปนั่งเก้าอี้ริมหน้าต่าง สะบัดหน้าพรืดใส่โก้เป็น
ของแถมอีกที เพื่อนๆพากันขำกับท่าทางนั้น
“เป็นอะไรวะ?”
โก้นั่งลงข้างๆเด็กตัวโต เอ่ยถามอย่างสงสัยไม่แพ้คนอื่น อยู่ดีๆก็มาชมวีออสว่าน่ารักนี่แปลกนะ
“กูเห็นว่าผู้ชายน่ารักว่ะ”
“เฮ้ย!!”
จบคำตอบทั้งห้องก็ร้องเฮ้ยโดยพร้อมเพรียง สายตาหวาดระแวงเกินจริงส่งมาให้คูล ภคินเพียงผู้เดียว คูลทำหน้าหน่ายใส่เพื่อน
ทำเป็นสะดิ้งว่ะ
“ไม่ใช่พวกมึงหรอก หน้าตาแต่ละคนน่ารักตายล่ะ”
“แล้วใครวะ?”
พอบอกว่าไม่ใช่คนในนี้ เพื่อนๆก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอกโล่งใจจนน่าหมั่นไส้ไปถึงตับ ก่อนจะถามอีกด้วยความอยากรู้
อยากเห็นว่าผู้ชายคนที่เพื่อนว่าคือใคร
“ไม่รู้” คูลตอบเหมือนไม่ได้ตอบ ก็เขาไม่รู้จริงๆจะให้ทำอย่างไรได้
“อ้าว?” ทางนี้ก็อุทานพร้อมกันอีก ท่าทางจะสนใจเรื่องของเขากันอย่างถ้วนหน้า
“ก็ยังไม่รู้จักไง แต่เห็นว่าเขาน่ารักไปแล้ว” คูลขยายความต่อ
“เหรอ แล้วหน้าตาเขาเป็นไงวะ น่ารักแบบผู้หญิงป่ะ?” โก้ถามอีก เพื่อนๆก็พยักหน้าหงึกหงักเหมือนคำถามมันโดนใจ
“ไม่ ดูจืดๆ เออ... ก็จืดนะ ทำไมกูมองว่าน่ารักได้วะ?”
คิ้วเข้มขมวดจนเพื่อนโก้ยิ้มขำ
“สับสนชีวิตนะมึงน่ะ”
“ท่าทางกูจะเป็นแบบที่มึงว่า เพราะอากาศมันร้อนแน่เลยว่ะ”
“โฮ่ คนเรา โทษดินโทษฟ้า ‘ไมไม่โทษหัวใจตัวเองบ้างล่ะครับคู้ณณณ”แซ๊คเพื่อนรักพูดกวนอารมณ์ คูลหยิบของใกล้มือเขวี้ยงใส่
“เงียบปากไปเลยแซ๊ค”
แซ๊คที่กวนอารมณ์เพื่อนหัวเราะชอบใจ ก่อนยักไหล่ไม่ใส่ใจกับอาการฮึดฮัดของเพื่อนตัวโต คูลเองหาคำตอบให้อาการแปลกๆ
ของตนเองไม่ได้ก็ออกจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย จนวันต่อมาก็ต้องไปหาคนที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้อีกหน เด็กหน้าจืดนั่นก็ทำเหมือน
ว่าจำเขาไม่ได้ทั้งที่เพิ่งผ่านมาแค่วันเดียวที่เขาช่วยหยิบหนังสือให้วันนั้น รอยยิ้มที่ส่งมาให้เมื่อเห็นเขาคือรอยยิ้มที่ให้กับคนทั่ว
ไป คนอื่นๆก็ได้รับมันเช่นกัน มันไม่พิเศษ ไม่ใช่แค่สำหรับเขา
คูลแวะไปห้องสมุดทุกวันเพื่อที่จะไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ และแนะนำตัวไปทุกครั้งที่เจอหน้า ทางนั้นก็บอกชื่อกลับมาทุกครั้ง
เช่นกัน นี่ตกลงจำกันไม่ได้จริงๆใช่ไหม?
ยิ่งนานวันก็ยิ่งรู้สึกแย่กับการเป็นคนไร้ตัวตนสำหรับคนๆนี้ ในเมื่อเข้าไปแนะนำตัวดีๆก็ไม่เคยจะจำกันได้สักครั้งคูลก็เลยเลือกที่จะ
แกล้ง ก็รู้ว่ามันเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจแบบเด็กๆ แต่มันก็ได้ผลนี่ คราวนี้มินจำชื่อเขาได้โดยไม่ต้องบอกซ้ำทุกวัน แค่เห็นหน้า
ในระยะไกลก็รู้แล้วว่าเป็นเขา แต่...
การทำเช่นนั้นมันก็ส่งผลต่อความเชื่อใจที่มินมีต่อเขาเช่นกัน ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่เขาจะบอกว่ารัก คำว่ารักของเขาจึงไม่มีความ
หมาย และมันเกือบจะสายเกินไปที่จะเรียกความเชื่อใจนั้นกลับมา
‘คุณจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม?’คำถามนี้คือโอกาสเพียงหนึ่งเดียวที่คนตัวเล็กหยิบยื่นให้คูล ภคิน และมันยังดำเนินเรื่อยมาจนปัจจุบัน วันที่คูลและมินเติบโตเป็น
ผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบโดยทั่วกัน
คูล ภคิน ในวันนี้ต่างจากวันก่อน ความรักที่มีทั้งหมดนั้นเขายกให้คนๆเดียวอย่างไร้ข้อกังขา เด็กผู้ชายหน้าตาจืดชืดที่เขาเคยเอ่ย
ว่า กลับกลายเป็นเจ้าของหัวใจเพียงหนึ่งเดียวของเขาไปแล้วในเวลานี้ และมันจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป
++++++++++++
เวลาค่ำของวันหนึ่ง ณ บ้านคูล
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คูลขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่ของมินให้มินมาค้างที่บ้าน เพราะพรุ่งนี้จะพามินน้อยไปทำบุญที่วัดด้วย และจะ
ได้พาไปแนะนำฝากเนื้อฝากตัวกับคุณพ่อของคูลอย่างเป็นทางการ
หลังจากเริ่มต้นสานความสัมพันธ์กันมาจนตอนนี้ มันก็ล่วงเลยมาจนทั้งคูลและมินน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เรียนจบและมีงานการที่ดี
ทำกันทั้งคู่แล้ว ชายหนุ่มตัวโตอย่างคูลเรียนจบด้านการตลาดพ่วงการเรียนด้านเบเกอรี่มาอีกอย่าง เพื่อสานต่อกิจการเล็กๆของ
คุณแม่คนงามต่อไป ส่วนน้องจืดมินก็เรียนครูจนจบมาสอนเด็กเล็กระดับประถม มันเป็นความฝันแต่เด็กที่มินอยากทำ ในวันนี้ก็ได้
ทำแล้ว และมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่นี้มากทีเดียว คูลเคยเอ่ยเย้าหยอกคนรักเวลาเหล่านักเรียนตัวน้อยเรียกมินว่าครูมิน มันให้
ความรู้สึกเหมือนเอาชื่อของตนเองกับมินมารวมกัน หนุ่มตัวเล็กก็ได้แต่หัวเราะขำกับความคิดเข้าข้างตัวเองของคูล
คูลกับมินไม่ได้บอกถึงความสัมพันธ์ของตนเองให้ทั้งสองครอบครัวรู้ แต่ครอบครัวของทั้งคู่ก็คงดูออกกับความสัมพันธ์เกินเพื่อนที่
มีมายาวนานจนวันนี้ เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยถึงมันเท่านั้น สิ่งที่คูลและมินทำได้ดีที่สุดคือการเป็นคนดี ไม่พากันเถลไถลออกนอกลู่
ทาง คอยดูแลเอาใจใส่พ่อแม่ไม่ให้บกพร่อง การได้อยู่ข้างกายกันในวันนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนใส่ใจมากไปกว่าความสุขและ
ความสำเร็จของทั้งคูลและมินเท่านั้น
“มิน มานอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”คูลเอ่ยเรียกคุณครูมินคนขยันที่ตรวจการบ้านนักเรียนอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอน เขาน่าจะย้ายมันไปไว้ห้องอื่นนะ มินจะได้
มีเวลาให้เขาเพียงคนเดียว อิจฉาแม้กระทั่งโต๊ะแล้วคูล
“ครับ ใกล้เสร็จแล้ว”
คนตัวเล็กตอบกลับมาแถมยังก้มหน้าก้มตาตรวจงานเด็กยิกๆ คูลจึงต้องลุกเดินเข้ามาหา เลื่อนเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ มินหันไปยิ้ม
ให้ก่อนจะตรวจงานต่อ พรุ่งนี้อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ เพราะฉะนั้นวันนี้จึงต้องทำให้เสร็จ คูลนั่งเป็นกำลังใจให้จนคนตัวเล็ก
ทำงานเสร็จ มินลุกไปเข้าห้องน้ำก่อนกลับออกมานอน
คนตัวโตรู้ดีว่าก่อนนอนน้องจืดของเขาต้องสวดมนต์ก่อน จึงจัดที่จัดทางให้สุดที่รักได้กราบพระสวดมนต์ มินขึ้นไปนั่งบนที่นอน
และเริ่มสวดมนต์ก่อนนอนเช่นทุกคืน เมื่อเสร็จแล้วคูลจึงปิดไปและนอนลงข้างๆกัน รั้งตัวเล็กบางเข้ามาในอ้อมกอด กดจูบหน้า
ผากเนียนเป็นการราตรีสวัสดิ์
“ฝันดีนะครับที่รัก”มินยิ้มก่อนจะหลับตาลง แขนเรียวกอดเกี่ยวคนตัวโตไว้เช่นกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ห้วงนิทราเพื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ร่วมกัน
++++++++++++
“ตื่นกันรึยังลูก น้องคูล น้องมิน”
เสียงเคาะประตูห้องในตอนเช้าของคุณแม่คนงามปลุกให้คนตัวโตตื่นขึ้นมา มองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเพิ่งจะตี5 คูลลุกเดินมาเปิด
ประตูให้คุณแม่
“เดี๋ยวจะสายแดดมันจะร้อนนะ ไปปลุกน้องมินไปลูก”
คูลรับคำคุณแม่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเพื่อมาปลุกมินที่เตียง นั่งลงข้างๆคนที่ยังหลับตาพริ้มมีความสุขอยู่ ริมฝีปาก
ยกยิ้ม ก่อนจะปลุกคนหลับให้ตื่นขึ้นมา
“มิน มินครับ ตื่นเถอะที่รัก เช้าแล้วนะ”
“อือ”
ตัวเล็กครางเบาๆก่อนจะงัวเงียลุกขึ้นบิดกายไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อย
“ผมเพลียจัง”
แอบงอแงเล็กๆเวลาเพิ่งตื่น ปรกติจะตื่นเช้าทุกวันตอนไปโรงเรียน พอวันหยุดก็เหมือนปิดสวิตส์ไปในตัว
“จะไปวัดกับคูลไหวไหมนี่?” คูลเอ่ยถามคนที่ยังตื่นไม่เต็มตายิ้มๆ
“ไหว” มินพยักหน้าว่าไหว แต่ขอเวลาปรับตัวเล็กน้อย
“งั้นไปอาบน้ำกันครับ”
“ง่ะ!” มินทำเสียงประหลาดก่อนจะขัยบถอยห่างอย่างเผลอไผล พอนึกได้ก็ยิ้มแหยส่งไปให้คนที่มองมาขำๆ
“ทำหน้าแบบนั้นทำไมตัวเล็ก?” คูลบีบจมูกคนตัวเล็กเบาๆ น่ารักนะเราน่ะ
“แฮ่~ เปล่าครับ”
ตัวเล็กแก้ตัว คูลหรี่ตามองก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์
“คิดอะไรอยู่ล่ะสิ ทะลึ่งนะเรา”
“เปล่านะ! ผมไม่ได้คิด”
รีบปฏิเสธทันที ส่ายหน้าไปมารัวๆ คูลหัวเราะในลำคอก่อนจะรั้งแขนเรียวให้ลุกจากที่นอน
“อยากให้คิดอยู่นะ แต่นี่เรากำลังจะสายแล้วครับ อาบน้ำกันดีกว่าป่ะ”
ถ้าไม่สายก็ว่าไปอย่าง จะจัดหนักให้เลยครับที่รัก
+++++++++++
คูลกับมินและคุณแม่คนงามมาที่วัดในช่วงเช้า หลังจากทำบุญกรวดน้ำกันเรียบร้อย หนุ่มตัวโตก็พามินไปทำความสะอาดโกศเก็บ
กระดูกของคุณพ่อ เมื่อทำเสร็จแล้วคุณแม่คนงามก็พาจุดธูปเทียนไหว้พ่อ ท่านนั่งอธิษฐานอยู่สักพักก็ลุกเดินออกไปรอที่รถ ก่อน
ผละไปท่านก็ส่งยิ้มใจดีมาให้มินน้อยด้วย มินยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงเมื่อคูลจุดธูปส่งมาให้
“พ่อครับ คูลพาคนรักของคูลมาให้พ่อได้รู้จัก”
มินที่นั่งอยู่ข้างๆหันไปมองหน้าคนพูดทันทีที่ได้ยิน คูลยังคงพูดต่อ
“เขาชื่อมินครับ พ่อคงเห็นว่าเขาเป็นผู้ชาย คนที่ลูกชายของพ่อรักคือผู้ชายครับ”
คูลเน้นทุกคำอย่างหนักแน่น มินมองหน้าคนรัก ก่อนจะก้มหน้าลงเมื่อคูลพูดต่ออีก
“พ่ออาจจะผิดหวังกับลูกชายคนนี้ แต่คูลก็รักเขาครับ เรารักกัน และหวังว่าพ่อจะเข้าใจเรา”
คูลยังคงบอกกล่าวกับความเงียบงันต่อไป หวังใจว่าคุณพ่อที่อยู่อีกภพภูมิจะรับรู้และเข้าใจตนเอง
“คูลอยากให้พ่อรักและเอ็นดูมินด้วย มินคือคนที่คูลจะรัก และจะดูแลเขาไปตลอดชีวิตครับ”
หนุ่มตัวโตพูดจบก็หันมาสบสายตากับคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มบางมาให้ มินหันกลับมามองรูปคุณพ่อของคนรัก ก่อนจะเอ่ยบอกกับท่าน
ในใจ
‘คุณพ่อครับ มินรักคุณคูลครับ มินจะอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มินจะไม่ทิ้งคุณคูลไปไหน มินสัญญา’
สายลมเอื่อยๆที่พัดมาพอเย็นใจ กลับพัดแรงในวูบหนึ่ง มันไม่ได้หนาวแต่กลับรู้สึกอบอุ่น อุปทานไปว่ามันเหมือนเป็นการตอบรับ
ของคุณพ่อคูล คูลและมินปักธูปลงในกระถาง ไหว้พ่ออีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะลุกขึ้นยืน คูลแตะข้อศอกตัวเล็กเบาๆให้ก้าวเดิน เมื่อ
ตนเองเดินไปแล้วแต่มินน้อยยังยืนมองโกศของคุณพ่อของตนเองอยู่ก็เอ่ยเรียก
“ตัวเล็ก รีบมาเร็ว”
“ครับ!”
ขานรับแล้วมินก็ออกก้าวเดิน หยุดเท้าแล้วหันกลับไปยิ้มให้ความว่างเปล่าด้านหลังอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งช้าๆไปหาคนที่ยืนรอตน
เองอยู่
‘ขอคุณพ่อ ช่วยอำนวยพร ให้รักเราสอง เป็นนิจนิรันดร์’
จบตอนพิเศษ 3 คนรักค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณที่ชอบทั้งน้องมินและน้องคูล
ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
