ลูกแก้วมังกร
Part 16
เข็มวายุปลิดวิญญาณ?
“อืม..อือ” มังกรครางเมื่อถูกลูกแก้วดูดกลืนลิ้นอย่างหิวโหย จูบที่อ่อนโยนวาบหวามกำลังไต่ระดับ
ปลุกอารมณ์ให้ร้อนระอุอย่างไม่น่าเชื่อ อ้อมแขนแกร่งโอบรัดร่างมังกรจนแนบชิดแผ่นอกหนาของเจ้าตัว ทั้งที่มังกรตัวไม่ใช่
เล็กๆ แต่พออยู่ในอ้อมกอดของลูกแก้วแทบจมมิดเข้าไปในร่างใหญ่เลยก็ว่าได้ มืออีกข้างคอยประคองท้ายทอยสวยผมดำนุ่ม
ยังกับไหมบังคับให้รับจูบหวานโดยไม่สามารถบิดหนีได้ ขณะที่หน้าท้องรับรู้ถึงความผิดปกติร้อนระอุบดเบียดลอนกล้าม
จนอารมณ์มังกรเตลิด ลูกแก้วเจ้าหลานตัวแสบช่างเชี่ยวชาญการจูบเสียจนมังกรมึนไปหมด ก่อนอะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะขึ้นมากะทันหัน
“ก๊อกๆๆ นายครับ” การ์ดที่มังกรกำชับให้เฝ้าหน้าห้องเคาะเรียกคงมีเรื่องสำคัญไม่อย่างนั้นคงไม่
กล้าเสี่ยงหรอก สองร่างผละออกจากกันอัตโนมัติ มังกรหน้าแดงก่ำลามไล้ไปทั่วลำคอและใบหู ในขณะที่ลูกแก้ว
ตาฉ่ำหวานเลียริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย กางเกงผู้ป่วยที่สวมอยู่โป่งนูนเน้นให้เห็นท่อนเนื้อเป็นลำยาวใหญ่ ทำให้ตาคมสวย
ของมังกรที่เผลอจ้องถึงกับอึ้งค้างไม่คิดว่าลูกแก้วจะเกิดอารมณ์กับตน ยอมรับว่าสมองหมุนมึนไปกับจูบก็จริง มังกรน้อยไม่ได้
ผงาดพาขายหน้าเหมือนหลานร่างยักษ์ที่ยังคงจ้องตนปานจะกลืนกิน จนต้องเบือนหน้าหลบเฉทำเป็นเอ่ยถามการ์ด
เพื่อสงบสติอารมณ์เพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนปานจะระเบิด
แต่มังกรหารู้ตัวไม่นอกจากหน้าขึ้นสีแลดูน่าหลงใหลแล้ว ปากได้รูปสีสดยังเจ่อเพราะการจูบ
สิ่งนี้ต่างหากที่ทำให้ลูกแก้วมองตาเยิ้ม ถือเป็นครั้งแรกที่มังกรมีอารมณ์ร่วม หนำซ้ำไม่มีการถีบตามหลังเมื่อรู้สึกตัวเหมือนเช่น
ที่ผ่านมา นึกถึงตรงนี้ลูกแก้วอดยิ้มมุมปากไม่ได้
“มีอะไร?” อาสุดหล่อถามออกไป พร้อมกับก้าวตรงไปยังประตูหนีสายตาคมเข้มที่จ้องจน
ใจสั่นอย่างหาตัวช่วย
“โทรศัพท์คุณอาคมครับ” การ์ดตอบกลับมา ทำเอาอารมณ์ต่างๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว
กลายเป็นความแปลกใจขึ้นมาแทน น้อยครั้งมากที่อาคมจะโทรหาถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ ส่วนใหญ่อาวุโสท่านนี้จัดการเคลียร์ปัญหา
ด้วยตนเองเสร็จถึงจะรายงานให้รู้ทีหลัง กรณีนี้ต้องไม่ธรรมดา
“ส่งมาให้ผม” มังกรเปิดประตู สั่งการ์ดยื่นโทรศัพท์ให้ก่อนจะส่งเสียงตอบไป
หน้าหล่อสมาร์ทถึงกับเคร่งเครียดในทันที หลังฟังทางโน้นคุยกลับมา ตัดบทบอกปลายสายด้วยเสียงทุ้มนิ่งว่า
“ผมจะรีบไป อย่าเพิ่งวู่วามนะครับ” วางสายส่งโทรศัพท์คืนการ์ด เดินกลับมาหาลูกแก้ว
ที่นั่งห้อยขาลอบสังเกตุท่าทางของอาสุดหล่ออยู่บนเตียงผู้ป่วย ส่งสายตามองมาอย่างสงสัย
“อาต้องกลับก่อนเราพักอีกสักคืนนะ พรุ่งนี้อาจะมารับ” พูดจบ มองตอบลูกแก้วที่จ้อง
ไม่วางตา ก่อนปากสีสดใช้ประกบจูบคุณอาไปหมาดๆ จะถามขึ้นว่า
“ทำไมรีบร้อนจังครับ มีอะไรหรือเปล่า?” คำถามของลูกแก้วมาพร้อมสายตาที่จ้องเอา
คำตอบ มังกรไม่บอกรายละเอียด เลือกตัดบทเพื่อไม่ให้สุดหล่อหน้าคมเป็นกังวล โดยบอกแต่เพียงว่า
“ไม่มีอะไรหรอกอาคมต้องการคุยธุระด้วยเฉยๆ เราดูแลตัวเองด้วยนะ” มือขาวสะอาด
ลูบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของหลานสุดหล่ออย่างลืมตัว คงเพราะความเสียสละของลูกแก้วที่มีให้ จนมังกรนึกเอ็นดู
บวกสงสารถึงได้แสดงกิริยาอ่อนโยนออกไป ถือเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่มังกรแสดงความรู้สึกแบบนี้
ตาคมเข้มของลูกแก้วเป็นประกายวิบวับ ก่อนที่มือใหญ่จะรวบจับมือของมังกรมากดจูบ
บนหลังมืออย่างอ่อนโยน ทำเอาอาสุดหล่อที่หน้าเพิ่งกลับเป็นปกติกลายมาแดงก่ำอีกครั้ง เจ้าตัวไม่ชินที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ
เหมือนผู้หญิงพอเจอแบบนี้ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว จะดึงมือหนีก็ทำไม่ได้เลยยืนนิ่งให้ลูกแก้วจูบหลังมือรับรู้ถึงปากนุ่มที่ร้อนรุ่ม
ตรงบริเวณนั้นได้ชัดเจน เพื่อไม่ให้ตนรู้สึกแปลกๆไปมากกว่านี้ มังกรตัดสินใจชักมือหนีหันหลังเปิดประตูออกไปทันที ไม่แม้แต่
จะทิ้งหางตาบอกลาคนที่นั่งอมยิ้มแก้มแตกมองตามร่างสูงสมาร์ทที่หูแดงแปร๋ดก้าวออกประตูไม่เหลียวหลัง
จอมแสบแอบหัวเราะคิกๆ ขำอาการไปไม่เป็นของคุณอาอีกต่างหาก ขี้แกล้งแบบนี้มังกรจะรู้ตัว
ไหมว่า โดนหลานจอมแสบแกล้งเอาอย่างนึกสนุก
มังกรกลับถึงคฤหาสน์วิริยะทรัพย์ ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มชายฉกรรจน์สวมเสื้อยืดสีดำนับร้อย
เต็มประตูทางเข้าไปหมด แถมยังมีรถเบ้นท์สีดำคันใหญ่ติดฟิมล์หนาจนไม่สามารถมองเห็นคนที่อยู่ด้านในจอดขวางทาง
อีกต่างหาก มังกรหลบไปเข้าทางลับในร้านขายของชำตรงตลาดหลังอาคมแนะนำล่วงหน้า โดยทางที่ว่าเป็นอุโมงค์ใต้ดิน
เชื่อมต่อยังตัวคฤหาสน์ ทางเข้าส่วนนี้น้อยครั้งจะได้ใช้ คุณอินทรีย์พ่อของมังกรสร้างขึ้นเพื่อใช้ยามฉุกเฉิน
มังกรเดินเข้ามายังโถงตามหลังด้วยการ์ดสี่คน เพื่อพบอาคม พยัคฆ์และคงคา สองคนหลังใส่
เฝือกอ่อนหน้าตาอิดโรยอยู่ระหว่างพักฟื้นยังยอมฝืนสังขารมาร่วมวางแผนรับมือศัตรูที่มาราวีถึงถิ่น พอเห็นมังกรตรงเข้ามา
ต่างตั้งท่าลุกขึ้นต้อนรับ มังกรจำต้องโบกมือห้ามก่อนจะเดินไปนั่งยังเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เพื่อฟังรายงานโดยไม่ต้อง
เอ่ยปากถาม อาคมก็ทำหน้าที่ทันที
“ลูกชายคนที่สี่คุณอุทิศ นำคนมาล้อมบ้านยื่นเงื่อนไขให้คุณออกไปพบ สาเหตุน่าจะมาจาก
เรื่องที่พี่ชายและน้องชายถูกฆ่า ตอนนี้สถานการณ์คนของเขามานับร้อย ส่วนเรามีการ์ดอยู่ยี่สิบหากต้องปะทะเราคงรับมือ
ไม่ไหว พวกเรารอคุณตัดสินใจจะให้เรียกกำลังเสริมมาสมทบหรือไม่?” อาคมพูดจบ มังกรนิ่งครุ่นคิดหาทางแก้ไข
ก่อนจะบอกไปว่า
“ให้ผมเจรจากับเขาดูก่อน ต่อเบอร์เขาให้ที” พูดจบอาคมไม่ชักช้าจัดการต่อโทรศัพท์
สายตรงถึงอุทิศลูกชายคนที่สี่ของเจ้าสัวไกรสิงห์ ไม่นานฝ่ายนั่นก็รับสาย พ่อบ้านอาวุโสครูฝึกการ์ดจึงยื่นโทรศัพท์
ส่งให้มังกรเป็นผู้เจรจา
“ผมมังกร ทำแบบนี้ไม่สิ้นคิดไปหน่อยหรือครับคุณอุทิศ” มังกรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ไม่แสดงอาการให้ฝ่ายตรงข้ามจับความรู้สึกเอาได้
“หึหึ! สิ้นคิดหรือ ถ้าสิ่งที่ผมทำเรียกว่าสิ้นคิดคุณเองไม่ยิ่งกว่าผมหรือไงคุณมังกร คุณฆ่า
พี่ชายกับน้องผมในถิ่นของเราไม่สิ้นคิดสินะ งานนี้คุณต้องออกมารับผิดชอบด้วยตัวเอง ไม่ต้องคิดตามตำรวจให้เสียเวลา
คนของผมวางกำลังสกัดไว้ทุกจุดแล้ว ผมให้เวลาคุณสิบนาทีก่อนคฤหาสน์คุณจะไหม้เป็นจุล” น้ำเสียงที่ฝ่ายนั้นบอกกลับมา
ทำให้มังกรรู้ว่าไม่สามารถประนีประนอมได้แน่นอน หากเรียกกำลังเสริมคงพากันแตกตื่นไปทั้งเมืองมาเฟียสองตระกูล
ยกพวกล้างบางนับว่าไม่เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย ที่สำคัญตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย ลูกชายคนที่สี่นำคนมา
นับร้อย แสดงว่าคนรองและคนที่สามคงวางกำลังเตรียมสกัดกำลังหนุนของตนไว้แล้ว ที่หลุดรอดเข้ามาในคฤหาสน์ได้
เพราะอาศัยทางลับที่ใช้ในร้านขายของชำตรงตลาดซึ่งไม่ใช่จุดสังเกตของพวกมันนั่นเอง ไม่งั้นคงยากเข้ามาได้ถึงที่นี่
พวกมันคงดักจับระหว่างทางไปแล้ว
บทจะร้ายเล่นไม่แคร์ใครเลย น่ากลัวสิงห์เฒ่าตัวพ่อกำลังลองภูมิมังกรอยู่เป็นแน่ ถึงได้กล้า
รุกฆาตไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้ ตอนนี้จำต้องปรับสถานการณ์ไหลตามมันไปก่อน รอตลบหลังใช้น้อยสู้มากลำพังฝีมือวัดตัวต่อตัว
กับไอ้อุทิศมังกรเหนือกว่ามาก รบกันต้องเล่นแม่ทัพเพื่อไม่ให้ยืดเยื้อคงต้องใช้วิธีนี้เป็นการยุติปัญหาเสียแล้วสินะ
“ผมจะออกไปพบเขา รอหาจังหวะจับเขาเป็นตัวประกันใช้ต่อรองให้ถอนกำลังออกจากพื้นที่เรา”
มังกรบอกกับอาคม พยัคฆ์และคงคาซึ่งอึ้งไปตามๆกัน แม้จะรู้ว่ามังกรมีฝีมือไม่ใช่ชั่วแต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะเอาตัวรอด
ในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ได้ เห็นชัดว่าพวกมันต้องการตัวมังกร แทบไม่ต้องคิดว่าการทรมานเพื่อแก้แค้น โดยวิธีของพวก
คลังสมบัติต้องถูกนำมาใช้แน่ๆ พยัคฆ์ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้ ค้านมาทันที
“ไม่ได้ผมไม่เห็นด้วย มันเสี่ยงเกินไปพลาดขึ้นมาหมากเราล้มทั้งกระดานเลยนะครับ” ถึงจะห้าม
แต่ก็จนหนทางแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ เพราะสภาพร่างกายไม่อำนวย แรงใช้พยุงตัวแทบไม่ไหว
“คงไม่มีทางเลือก ปล่อยพวกมันบุกเข้ามาเราก็ราบไม่ต่างกัน ถึงแม้ผมจะพลาดแต่ยังเหลือ
ที่มั่น พวกคุณยังพอมีเวลาช่วยผมได้ทีหลัง” มังกรชี้แจงเหตุผลให้เข้าใจ
“คุณแน่ใจ ว่ามันจะไม่เล่นสกปรก” คงคาถามเพราะทราบถึงปัญหาที่มังกรกับลูกแก้วโดนพวกมัน
เล่นสกปรก แต่ก็รอดกลับมาไม่มีใครทิ้งชีวิตไว้ในตึกโดมเสียดฟ้า
“ผมจะระวัง ยังไงต้องลองดูก่อน” พูดจบไม่รอให้ใครทัดทานอีก กำหนดเวลาที่มันขีดเส้นตาย
ไว้ใกล้จะครบสิบนาทีแล้ว ทั้งหมดพากันมุ่งไปยังหน้าคฤหาสน์ก่อนจะขึ้นรถตรงไปยังประตูใหญ่ห่างไม่ถึงสิบก้าว
การ์ดนำโทรโข่งส่งให้มังกรอย่างรู้หน้าที่ เสียงทุ้มนิ่งก็ประกาศดังให้ได้ยินไปทั่วบริเวณว่า
“ผมมาแล้วใครจะเข้ามารับ อนุญาตให้เข้าประตูเล็กด้านข้างแค่สองคนเท่านั้น” สิ้นเสียง
ของมังกร ประตูเล็กด้านข้างก็ได้ต้อนรับผู้นำของพวกมัน มังกรจำได้โดยไม่ต้องแนะนำมันคืออุทิศลูกชายคนที่สี่
ตามหลังด้วยการ์ดอีกหนึ่ง ก่อนที่คงคาจะร้องเตือนเสียงดังว่า
“แย่แล้วมันพาพสุธามาด้วย” สิ้นเสียง อาคม พยัคฆ์ และการ์ดนับสิบต่างพุ่งเข้าบังมังกร
ไว้หมด เหตุการณ์เหนือความคาดหมายนักฆ่าอำมหิตยืนข้างไอ้อุทิศด้วยสีหน้าเรียบเฉย มุมปากกระตุกยิ้มเหี้ยมให้เห็น
“จริงสิพสุธาคนเดียวก็เล่นงานมือดีของคุณปางตาย ไม่แปลกเห็นเขาแล้วพวกคุณจะตื่นเต้น
แบบนี้” น้ำเสียงเยาะจากปากไอ้อุทิศ คงคาถึงกับกัดฟันกรอด ส่วนพยัคฆ์ขบกรามแน่นเพราะคนที่มันหมายถึงคือตน
มังกรยังคงนิ่ง ก่อนพูดขึ้นว่า
“ผมเคยสงสัยหาคำตอบมาตลอด อยากรู้ว่านักฆ่ามหาหิงส์ใครเป็นผู้จ้างวาน แม้คิดว่าน่าจะ
เป็นพวกคุณแต่ก็ไม่มีหลักฐาน วันนี้ข้อสงสัยของผมได้คำตอบแล้วสิ” ตาคมสวยจ้องตอบไอ้อุทิศไม่กะพริบ หาได้แสดงอาการ
หวาดหวั่นให้เห็นแม้แต่น้อย
“สมกับเป็นผู้นำ เอาล่ะไปกับผมถ้าไม่อยากให้คนของคุณตายเป็นใบไม้ร่วง” ประโยคหลัง
มันเอาจริง หากมังกรตุกติกบริวารคงได้ล้มตายอย่างมันพูด ใช่มังกรจะไม่รู้ฝีมือของพสุธา อาวุธที่ร้ายกาจคือการขว้างมีด
สามารถขัดไม่ให้ลิฟท์ใช้งานได้ถือว่าฝีมือน่ากลัวจริงๆ แม้แต่คงคายังเงียบหัวคิ้วมุ่นออกอาการเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ตกลง” มังกรก้าวออกมาข้างหน้าทำให้ทุกคนต้องเปิดทางให้เจ้านาย ขึ้นมาเผชิญหน้า
กับศัตรูอย่างไม่มีทางเลี่ยง ทั้งหมดเคารพการตัดสินใจผู้นำ ถึงแม้ในใจจะค้านอย่างหนักทำได้แค่สะกดกั้นเท่านั้น
“หึหึ! สมฉายามังกรเดียวดายน่านับถือ” พสุธาที่ยืนเฉยพูดเสียงห้าวน้ำเสียงไม่ได้ออกอาการ
เยาะเย้ยเหมือนไอ้อุทิศ คงเพราะเจ้าตัวนึกชื่นชมมังกรจากใจจริงๆ
“ถอยไปที่เดิม!” แต่แล้วทุกคนต้องตะลึงค้างตามกันเป็นแถว เมื่อเสียงทุ้มกระด้าง
แฝงอำนาจดังสะท้อนไปทั่ว ก่อนต้นเสียงจะยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนกำแพงในชุดสีดำปิดหน้าผ้าโพกหัว โผล่แต่ลูกตาคมดุ
อย่างน่าสะพึงกลัวแผ่รังสีพิฆาตจนสัมผัสได้ ทั้งที่อยู่สูงจากพื้นกว่าหกเมตรตรึงทุกสายตาให้มองเป็นจุดเดียว
“รามูน/เทพพระกาฬ/จ้าวสายลม” เสียงครางเรียกตามฉายาที่จะนึกกันได้ ดังมาจากพวก
ที่อยู่ในบริเวณเต็มไปหมด
“ได้ยินไหม?” คราวนี้เป็นคำสั่ง บอกกับหนุ่มหล่อร่างสมาร์ทที่ยังนิ่งไม่ยอมขยับ
จนอาคมต้องสะกิดแขนให้นายใหญ่แห่งวิริยะทรัพย์ถอยกลับเข้ามาในเกราะมนุษย์นับสิบของการ์ดดังเดิม เพราะเห็นสายตาดุ
ของคนสั่งที่จ้องมังกรนิ่งก็รู้ว่าคนพูดหมายถึงใคร
“แกยังไม่ตาย” พสุธาเปรยขึ้นมาบ้าง
“หึ!” เสียงขึ้นจมูกของร่างสูงใหญ่เด่นเป็นสง่าชายผ้าโพกปลิวไสวไปกับสายลมจนดู
น่าเกรงขาม ชั่วพริบตาไอ้อุทิศก็พุ่งหลบหลังพสุธาพร้อมกับมีดสั้นนับสิบๆเล่มทะลักทะลายออกจากตัวของนักฆ่า
หน้าเหี้ยมอย่างต่อเนื่องรวดเร็ว เป้าหมายคือพวกการ์ดที่ยืนคุ้มกันมังกร ถือเป็นการลงมือที่โหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก
เพียงมุ่งหวังกำจัดให้สิ้นซากไม่สนใจว่าใครจะต้องจบชีวิตลง สิ่งที่พสุธาต้องการคือกำจัดให้หมด
สายตาทุกชีวิตต่างอึ้งค้างเบิกกว้างเล็งเห็นพญามัจจุราชกวักมือรออยู่ข้างหน้า เพราะฝีมือ
ศัตรูเหนือชั้นอย่างไม่มีทางตอบโต้ได้แม้แต่น้อย กระทั่งจะขยับตัวยังไม่มีโอกาส ได้แต่รอรับชะตากรรมที่จะปล่อยวิญญาณ
หลุดออกจากร่าง หลายคนเผลอพริ้มตาหลับเพราะไม่รู้จะทำอะไร แสงวาววับพุ่งตรงสู่หน้าพวกตนรวดเร็วปานห่าฝน
“เกร็งๆๆ..เคร้งๆๆ! ตุ๊บๆ!” แต่การณ์กลับไม่เป็นดังคาด มีดสั้นที่พุ่งฝ่าอากาศด้วยความเร็วจากพลังฝีมือคนซัด
ต่อเนื่องนับสิบๆเล่มร่วงระนาวตกสู่พื้นเหมือนโดนกำแพงอากาศที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ป้องกันมันไว้จนหล่นพื้นสิ้นฤทธิ์
เกลื่อนไปหมดอย่างเหลือเชื่อ
“เข็มวายุปลิดวิญญาณ” เสียงพูดทำลายความสงสัยของทุกคนดังจากปากคงคา
โดยที่เจ้าตัวยังคงพูดต่ออีกว่า
“สมคำเล่าลือ จ้าวแห่งสายลมกับเข็มวายุ” สิ้นคำบอก ทุกสายตาต่างจ้องยังร่างสูงสง่า
บนกำแพงที่ยังยืนนิ่งปล่อยผ้าโพกหัวปลิวว่อนสายตาคมดุกับจ้องพสุธาไม่กะพริบ ขณะคนที่ถูกจ้องก็มองตอบยังกับทั้งคู่กำลัง
ปะทะกันทางจิตสัมผัสไม่มีใครพูดอะไรสักคำ บรรยากาศโดยรอบกดดันจนคนที่อยู่ในบริเวณนี้รวมถึงพวกนอกรั้วต่างนิ่ง
ไม่มีใครกล้าขยับ ไม่รู้เป็นเพราะชื่อของบุรุษที่เป็นตำนาน หรือเพราะฝีมือที่เหนือคนปกติซึ่งทั้งสองต่างสำแดงให้เป็นที่ประจักษ์
จึงไม่มีใครกล้าขยับแม้แต่น้อย กลัวการขยับตัวจะกลายเป็นการเร่งให้ลมหายใจออกจากร่างเร็วขึ้น ดังนั้นนอกจากรอบบริเวณ
จะเงียบสนิทแม้แต่ลมหายใจยังแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
และแล้วเวลาก็สิ้นสุดลง มีดสั้นชุดใหญ่สะบัดออกจากมือนักฆ่าพสุธาอีกครั้งอย่างรวดเร็วมอง
ไม่ทันด้วยซ้ำว่าคนขว้างหยิบมาจากตรงไหน การเคลื่อนไหวท่าร่างรวดเร็วจนจับไม่ได้ เป้าหมายของมีดนับร้อยเล่มทะยานพุ่ง
เข้าใส่รามูนที่ยืนบนกำแพงปานห่าฝน ทุกคนถึงกับเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนนิ่งกลับขยับเพียงวูบเดียว วูบเดียวจริงๆ
จนดูแทบไม่ออกว่าเจ้าตัวขยับร่าง เร็วมากเร็วจนเหมือนไม่ขยับด้วยซ้ำ การขยับตัวครั้งนี้ส่งผลให้มีดสั้นนับร้อยเล่มร่วงสู่พื้น
เสียงดังเคร้งคร้างอย่างน่าอัศจรรย์ พร้อมกับเจ้าของมีดขบปากนิ่งยืนแขนตกไปข้างเหงื่อซึมเต็มหน้าหายใจหอบ
ก่อนจะยอมเปิดปากพูดออกมาว่า
“เข็มวายุปลิดวิญญาณร้ายสมคำร่ำลือ มืออันดับหนึ่งยังไม่สิ้นชื่อ จะทำอะไรเชิญ” การเอ่ยปาก
ของพสุธาครั้งนี้ สร้างความฉงนให้ทุกคนมาก
“พากันกลับไป ครั้งหน้าไม่มีปราณี” เสียงห้าวแฝงอำนาจสั่งขึ้น พสุธาไม่ต่อปากอีก
สบตากับอุทิศก่อนจะหันหลังเดินนำออกประตูเล็กด้านข้างไม่พูดจา อุทิศยืนหน้าเสียหันหลังก้าวตามไปติดๆ เพียงไม่ถึงอึดใจ
คนนับร้อยที่อยู่ด้านนอกประตูเหล็กก็หายหัวไม่มีเหลือ คฤหาสน์วิริยะทรัพย์กลับเงียบสงบยังกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ขณะที่ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนบนกำแพงนิ่งปานเทพเจ้า มังกรเองไม่กล้าสบตาคมดุที่จ้องตนไม่วางตา
ถึงจะไม่ได้มองตอบแต่ความรู้สึกของประธานวิริยะทรัพย์กับรับรู้ได้ว่าตนตกเป็นเป้าสายตาบุรุษมาดเข้มแผ่รังสีพิฆาตจนน่า
เกรงขามอย่างไม่ต้องสงสัย
“หลบไปสักพัก ลูกแก้วรู้ว่าสถานที่นี้อยู่ที่ไหนไม่ต้องพาใครไป สถานการณ์ดีขึ้นค่อยกลับมา”
รามูนพูดยาวครั้งแรก น้ำเสียงที่ใช้ไม่แข็งกระด้างวางอำนาจเหมือนที่ทำ คงไม่ต้องบอกว่าคุยกับใครทุกคนที่ได้ยินต่างเงียบ
ไม่มีใครพูดแทรกแม้แต่น้อย ก่อนที่กระดาษแผ่นหนึ่งจะพุ่งตรงมายังคงคา โดยเจ้าตัวใช้มือซ้ายที่ไม่บาดเจ็บรับเอาไว้
ภายในกระดาษมีเข็มเล่มยาวกว่าสองนิ้วปักนำมันมา กระดาษแผ่นนี้คือสัญลักษณ์ที่เขียนเป็นรูปภูเขามีดวงอาทิตย์และนกบิน
เหนือก้อนเมฆสีขาวฟ้าใสสว่าง เดาไม่ได้ว่าเป็นที่ไหน แต่รามูนบอกว่าลูกแก้วรู้ว่าเป็นที่ไหน ตัดปัญหาว่าใครจะเป็นคนพา
มังกรไป จากเข็มที่เห็นทำให้ทุกคนใช้สายตาสำรวจบนพื้นที่มีดนับร้อยเล่มตกเกลื่อนไปหมด ถึงได้เห็นเข็มแบบเดียวกัน
หล่นเต็มพื้นเช่นกัน ต้องใช้สายตาเพ่งถึงมองออกเพราะเข็มเล่มเล็กมากแม้จะยาวถึงสองนิ้ว คงเป็นอาวุธที่ขึ้นชื่อของ
นักฆ่าเทพพระกาฬนามว่า ‘รามูน’ ทุกคนเรียกมันว่าเข็มวายุปลิดวิญญาณ ความร้ายกาจไม่ต้องพูดถึง มองด้วยตาเปล่า
แทบไม่เห็น พางงว่ามีดสั้นนับร้อยเล่มหล่นสู่พื้นได้อย่างไร ที่พสุธายอมล่าถอยคงได้รับบาดเจ็บจากเข็มที่ว่า
เจ้าตัวถึงได้เหงื่อซึมเต็มหน้าแขนตกแบบนั้นสินะ ถึงว่าฝีมือขั้นเทพปะทะกันการ์ดที่อยู่ในเหตุการณ์พากันขนหัวลุก
เมื่อลองนึกว่าหากต้องปะทะฝีมือกับบุคคลที่ยืนบนกำแพง คงมีทางเลือกหนทางเดียวคือยอมจำนนต่อพญายม
อย่างไม่มีทางเลี่ยง
มังกรมองภาพในกระดาษที่ถูกส่งมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมที่จ้องอยู่ก่อน อดใจเต้นแรง
ไม่ได้แต่เจ้าตัวยังคงปั้นหน้านิ่งไม่แสดงอาการเอ่ยปากถามขึ้นว่า
“ผมจำเป็นต้องไป ไม่มีวิธีที่ดีกว่าหรือไง?” คำถามของมังกรได้รับคำตอบกลับมาทันที
“ไม่มี ผมฆ่าพวกมันคุณเลยตกอยู่ในอันตราย รอคนของคุณหายดีเสียก่อนค่อยกลับมา”
เสียงห้าวที่ตอบมา แม้จะไม่กระด้างจนระคายหูแต่ยังชวนให้ขนลุกอยู่ดี คนๆนี้น่าสะพรึงกลัวยิ่งนักชักอยากเห็นหน้าจริงๆ
ว่าเบื้องหลังผ้าโพกนั้นใบหน้าจะเป็นอย่างไร แวบหนึ่งมังกรดันผุดหน้าของลูกแก้วขึ้นมาในหัว จนเผลอหน้าร้อนขึ้นมา
อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอดสบถในใจไม่ได้ที่ดันไปคิดว่าพ่อกับลูกหน้าตาเหมือนกันแบบถอดพิมพ์กันมาเลย
ดูเหมือนร่างสูงใหญ่ที่มองมาจะเห็นอาการบนสีหน้าของมังกรที่เรื่อสีขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล
สายตาคมดุที่จ้องอยู่ก่อนอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนเจ้าตัวจะพลิ้วร่างทะยานหายลับอย่างไร้ร่องรอย ไปมาสมฉายาจ้าวแห่งสายลม
ไม่มีคำกล่าวลา มีคำถามมากมายในหัวมังกรที่ต้องการคำตอบ แต่พออยู่ต่อหน้าท่ามกลางบริวารนับสิบ มังกรกับพูดไม่ออก
เสียอย่างนั้น หากไม่มีชะงักติดหลังคงไม่ลำบากใจอย่างที่เป็น เพราะเหตุการณ์ที่ได้รับการช่วยเหลืออย่างไม่น่ายินดี
ทำให้มังกรรู้สึกร้อนหน้าเมื่อเจอรามูน ถอนหายใจสลัดความคิดในหัวออกให้หมด หันมาสั่งกับอาคมขึ้นว่า
“ผมคงต้องหลบอย่างที่เขาแนะนำ คงไปกับลูกแก้วเพราะเขาสั่งไว้แบบนี้ ติดต่อ
คุณอาดลภัทรมาพบผมด่วน” พูดจบเดินขึ้นรถกลับเข้าตัวคฤหาสน์ท่ามกลางบริวารที่ทยอยแยกย้ายตามไปโดยไม่มีใคร
พูดอะไรอีก ถือว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จบลงเพราะรามูนช่วยไว้ ไม่อยากจะคิดหากรามูนไม่ปรากฎตัวมาช่วย
จะเลวร้ายสักแค่ไหนกัน?
ขอโทษนะคะ ที่มาเสียดึก คือว่าธุระยุ่งมากค่ะ
จากนี้พบกันวันอังคารเลยนะคะ เพราะต้องไปต่างจังหวัด
ยังไงก็มาลงต่อเนื่องนะคะ ขอบคุณที่รอคอย ขอบคุณที่ตามกันเหนี่ยวแน่น
ยอดคนอ่านล้นทะลัก แม้รีไพสฯจะไม่ประทับใจ แต่ขอบอกว่าดีใจมากๆ ค่ะ
ยอดนักอ่านที่ตามติดแต่ละตอน เยอะจริงๆ 16 ตอนปาไปสามหมื่นกว่า
คนเขียนยิ้มแก้มแตก
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ กับคนอ่านที่น่ารักทุกคน
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk {ลูกแก้วมังกร} รามูนจ้าวแห่งสายลม (อ่าน 636709 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก