น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [10]ดิศ และ กาน
เป็นเพื่อนกัน
เรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาล
จริงๆก็เล่นมาด้วยกันตลอด
เพราะพ่อแม่เป็นเพื่อนสนิทกัน
บ้านอยู่ติดกัน
จนทุกวันนี้
ก็อยู่กลุ่มเดียวกัน
คณะเดียวกัน
หอเดียวกัน
และห้องเดียวกัน
ดิศ เป็นลูกคนเล็กในหมู่พี่น้องสามคน
แน่นอนลักษณะจึงเป็นพวกเอาแต่ใจ
แล้วแถมยังเป็นลูกหลงอีกต่างหาก
อายุน้อยกว่าพวกพี่ๆ ตั้ง 7-8 ปี
เลยโดนตามใจมาอย่างมากมาย
ไม่ผิดที่จะเอาแต่ใจขนาดนี้
กานเป็นลูกคนเดียวของบ้าน
เพราะพ่อแม่มีลูกยาก
กว่าจะมีลูกได้ก็ต้องใช้เวลานานมาก
จนตัดใจไปแล้วและได้ไปเอาลูกของคุณอามาเลี้ยงนั่นแหละ
แม่ถึงได้ท้อง แบบนี้เขาเรียกลูกอิจฉาสินะ
ด้วยความที่แม่อายุมากแล้ว
กานเลยคลอดก่อนกำหนดตอนที่แม่ตั้งท้องได้ 7 เดือน
ดิศและกาน เกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน และปีเดียวกัน
แต่ดิศเกิดตอนเที่ยงคืนห้านาที ส่วนกานเกิดตอนห้าทุ่มห้าสิบห้านาที
ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เด็ก
ดิศเป็นเด็กซน ช่างพูดช่างคุย และร่างกายแข็งแรง
ส่วนกานด้วยความที่คลอดก่อนกำหนด ตัวก็เล็กกว่าดิศมาก
ร่างกายก็ไม่แข็งแรง เป็นเด็กที่ไม่ช่างพูดเหมือนดิศ แต่ก็ยิ้มง่าย
หน้าตาน่ารักเหมือนเด็กหญิง
พ่อแม่ดิศที่มีแต่ลูกผู้ชายสามคนที่ตัวยังกับตึก
ก็เลยชอบกานที่หน้าตาน่ารัก นิสัยก็น่ารัก
ที่ไม่มีในตัวลูกๆของตัวเองเอาซะเลย
จนดิศมันประชดบ่อยๆ
“พ่อแม่ไม่รักดิศ รักแต่กาน อะไรก็กานๆๆ”นั่นคือประโยคที่เด็ก 5 ขวบพูดนะนั่น
ก็บอกแล้วว่าเด็กมันช่างพูด หัดประชดประชันแต่ด็ก
แต่ดิศกับกานก็ก็ไม่เคยทะเลาะกันซักครั้ง
มันน่าแปลกทั้งที่ดิศแลจะแสดงอาการประชดซะขนาดนั้น
ทั้งสองคนก็เล่นด้วยกันไปเรื่อย
อะไรที่ดิศเล่นได้แต่กานเล่นไม่ได้ ดิศก็จะไม่เล่น
“ดิศรู้ใช่มั้ย ว่าน้องกานร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนเรา
เพราะฉะนั้น เราต้องคอยดูแลปกป้องน้องกานนะ”นั่นคือสิ่งที่แม่ของกานและแม่ของดิศพูดมาตลอด และมันก็ยังมีผลมาจนถึงปัจจุบัน
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
“เห้ยกาน กูจำได้ว่าเด็กๆมึงตัวเล้กกกกกก เล็ก ทำไมตอนนี้มึงตัวโตจังวะ”
ตอนนี้ดิศสูงประมาณ 187
กานก็สูงประมาณ 175
ซึ่งในความคิดของไอ้ดิศคือ ตอนเด็กๆกานมันตัวเล็กมากกก
แล้วโตขึ้นมันก็ไม่น่าจะสูง อย่างไอ้ยูนี่ก็ 166
....ทำไมกานมันตัวโตกว่าไอ้ยูกิมันเยอะแยะนักวะ“เล็กห่าอะไร กูเตี้ยกว่ามึงตั้งเยอะ”
กานที่กำลังกลัดกระดุมเสื้ออยู่ที่หน้าตู้หันมาพูดกับดิศที่นอนมองตนอยู่ปลายเตียง
“ก็กูนึกว่ามึงน่าจะตัวพอๆกับไอ้ยูซะอีก”
“วุ้ย ไร้สาระว่ะมึง” กานหันหน้าหนีดิศไปหยิบของในตู้
ดิศเลยเดินเข้าไปกอดที่เอวกานจากทางด้านหลังด้วยความเคยชิน
“ถ้าตัวเล็กกว่านี้หน่อย คงจะดีกว่านี้ว่ะ”
“แบบสาวๆน่ะเหรอ??” กานถามกลับ หน่วงๆที่ใจ
“เออ แบบสาวๆ หึหึ”
คำตอบของดิศทำเอากานรู้สึกแปล๊บๆในใจ
เลยสะบัดตัวออกจากแขนของคนที่กอดจากด้านหลัง
“งั้นมึงก็ไปกอดสาวๆตัวเล็กๆของมึงสิ มากอดกูทำไม”
ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หน้าตาตัวเองเป็นยังไง แต่ใจตอนนี้มันบิดเบี้ยวน่าดู
ทำไมถึงรู้สึกร้อนๆที่ขอบตา
“กานมึงเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม??”
“กูไม่ได้ร้อง!!” ปากบอกว่าไม่ได้ร้อง แต่หลักฐานมันทนโท่
กานรีบหันหลังแล้วเอามือปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะรีบคว้าข้าวของที่ต้องใช้เรียนหนังสือ
กะว่าจะหนีออกไปในจังหวะที่มันดูเหมือนจะอึ้งๆเนี่ยแหละ
แต่ไม่รู้ทำไม ไอดิศมันไวจริงๆ เข้ามาขวางไว้ซะได้
“มึงร้องไห้เพราะกู” ดิศพูดหยั่งเชิงก่อน จริงๆก็รู้อยู่เต็มอกว่าเพราะอะไรกานถึงร้องไห้
และเพราะอะไรตนถึงเจ็บที่ใจเวลาเห็นน้ำตาคนนี้ แต่ก็จะมีแต่กานนี่แหละ
ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งใจตัวเอง และใจของเขา
“กูจะไปร้องไห้เพราะมึงทำไม มึงทำอะไรให้กูรึไง ขนาดกูยังไม่รู้เลยว่าทำไมกูต้องเป็นแบบนี้ เจ็บที่ใจ น้ำตาไหล” พูดไปก็ร้องไห้ไป
“เพราะมึงชอบกูไง”
กานมองหน้าดิศหลังพูดจบ ตาเบิกกว้าง “มึงเอาส้นตีนอะไรมาพูด!!!”
“ก็มึงลองตอบคำถามกูดูนะ ...มึงรู้สึกดีที่มีกูอยู่ใกล้”
“....เออ”
“แล้วถ้ากูไม่อยู่ละ มึงจะมองหากูมั้ย”
“....เออ”
“แล้วเวลากูไปอยู่กับผู้หญิงละ มึงรู้สึกยังไง”
“กูจะไปรู้มึงมั้ยละ” หันไปค้อนขวับเข้าให้
....นี่แหละปฏิกิริยาทันที“มึงว่าเรารู้จักกันมานานพอที่กูจะดูมึงออกมั้ย..............กูรู้ว่ามึงชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร......มึงชอบดูหนังแนวไหน.....มึงชอบและเกลียดคนแบบไหน....จุดอ่อนมึงอยู่ตรงไหน....มึงมีขี้แมลงวันที่หลังกี่เม็ด.....ชอบกินขนมหวาน.....ชอบเหล้าผมโค้กเพราะมันหวาน.....”
ดิศพูดไป กานก็ฟังไปยิ้มไป
.....ก็ดูแต่ละอย่างที่มันพูด“เมื่อกี้นี้ที่กูเอามึงไปเปรียบกับผู้หญิงมึงโกรธ”
“............” กานไม่พูด ที่ไม่พูดคือไม่กล้าที่จะยอมรับว่าใช่ ได้แต่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง
“โตขึ้นมาแล้วใจร้อนนะมึง” ดิศเดินเข้าไปขยี้ผมกาน ก่อนจะกอดคนที่ตัวเล็กกว่าไว้
“เรื่องของมึงน่ะ จำไว้ว่ากูรู้ทุกเรื่อง ที่ๆมึงเคยไป ที่ๆมึงอยู่ กูกับมึงอยู่ด้วยกันทุกๆที่”
“มึงกับกู เป็นมากกว่าเพื่อน มากกว่าพี่น้อง มึงจะเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่กูจะรักนะกาน”
ดิศจูบที่ขมับกานอย่างแผ่วเบา ส่วนคนในแขนน่ะเรอะ อายหน้าแดงไปไหนละ
มีที่ไหน อยู่กันมาตั้งนาน แล้วมันก็มีแฟนเป็นผู้หญิงปกติ
แล้วจู่ๆเรื่องแบบนี้ มันเกิดขึ้นได้ยังไง
“กูควรจะดีใจใช่มั้ย??” กานถามติดตลก ทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากอกของดิศ
“ใช่ มึงน่ะโชคดีนะ ที่ใช้ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างกูไปครอบครอง” ดิศตอบกลั้วหัวเราะ
“ถุ๊ย!”
“แหมมึง ถุยใส่อกกูเลยนะ”
“ถุยไม่ได้ก็ปล่อยกู” พยายามดันตัวออก
“โอ๋ๆๆ อย่างอนไปเลยนะน้องกานจ๋~~าา”
กานที่ไม่ได้ยินดิศเรียกน้องมานานมาก
พอมาได้ยินอีกทีก็เลยเขินอย่างช่วยไม่ได้
จากที่จะดันตัวออก เลยซุกหน้าเข้ากับอกลงไปอีก
หลบสายตามัน ไม่อยากให้มันเห็นหน้า
“ไอ้เหี้ยนี่!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ดิศกระชับอ้อมกอดกานให้แน่นๆ หอมผม หอมแก้มอย่างรักใคร่
ความรักของเราสองคนมันเริ่มต้นที่ความผูกพัน
เราสองคนเติบโตมาด้วยกัน
เล่นมาด้วยกัน
กินด้วยกัน นอนด้วยกัน
เรียนที่เดียวกัน
....เราอยู่ในที่เดียวกันในเวลาเดียวกัน และหายใจใช้อากาศร่วมกัน และเราก็รักกัน http://www.youtube.com/watch?v=h8Hgp150EnoTBC,,,เห้ยคือแบบบ....คู่นี้มันมาได้ไงค๊~~~~า 
ชอบกันมั้ยอ่าาาาา
ไม่รู้ทำไม คู่นี่แม่มเขียนยากที่สุดเลย
หรือเป็นเพราะว่าอารมณ์ของเราช่วงนี้ไม่เสถียรกันแน่ 
เช่นเคย
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆค่ะ 
เจอกันตอนหน้านะคะ 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 888333 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก