ตอนที่ 59 : พิเศษ 9 : broke
ผมนิ่งไปกับคำตอบของที
สังหรณ์ใจ...แปลว่ารู้ใช่มั้ย...
ผมหลับตา...ไม่สนใจว่าทีมองมาทางผม...ไม่รู้จะโกรธหรือเสียใจดี......ผมตัดใจ...ลืมตาขึ้นมองหน้าทีแล้วถามคำถาม
"แล้วทีจะทำยังไง...ตอนนี้...เอ็มกับชาร์มก็เป็นคนที่ทีต้องรับผิดชอบทั้งคู่" โทนเสียงของผมต่ำกว่าปรกติเล็กน้อย...อาจเป็นเพราะคอแห้งหิวน้ำหรือว่าเครียดก้ได้...ทีทำหน้าเสียแต่ไม่ได้ตอบอะไร...
"ที...นี่มันเป็นปัญหาของที...ไม่ใช่ของเอ็ม" อยู่ดีๆความเป็น"เรา"ก็กลายเป็นผมกับที...แยกกันแล้ว...
"เอ็ม...ทีผิด...ที่มีอะไรกับชาร์ม...ชาร์มเป็นอีกคนที่ทีต้องรับผิดชอบ...แต่ว่า...ทีไม่อยากเลือกชาร์ม...คนที่ทีรักคือเอ็มคนเดียว"..ประโยคบอกรักของทีตอนนี้ทำให้ผมไม่อยากยืนคุยกับทีต่อจริงๆ...แล้วผมจะทำอะไรได้...
"ทำไปแล้วพูดอย่างนี้ไม่ได้หรอกที...ชาร์มเป็นผู้หญิง...เอ็มเป็นผู้ชาย...มันเทียบกันไม่ได้..." เถียงไปเสียงก็สั่น...สิ่งที่ควรทำกับสิ่งที่อยากทำมันต่างกัน...ผมควรจะเลือกให้ดี.....ผมมองทีชะงัก...
"เมื่อวาน...ตอนที่ไอเต้ชวนไปกินเหล้า...ทีไม่รู้ว่ามีชาร์มไปด้วย..." ทีเริ่มพูดอะไรบางอย่าง...ผมเลยยืนนิ่งๆรอฟังต่อไป
"ทีคิดว่าตัวเองก็คอแข็ง...แต่พอถึงจุดนึงก็รู้สึกว่าตัวเองเมาแล้ว...เลยขอไปนอนที่ห้องของไอเต้...แต่ปรากฏว่าพอตื่นมาอีกที...มันก็ไม่ใช่ห้องไอเต้แล้ว..."
"แล้วก็มีชาร์มอยู่ข้างๆ?" ผมสวนคำถาม..ทีพยักหน้าแทนคำตอบ
"...ทำไปแล้วแน่ๆใช่มั้ย..." ผมถามไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ...ทีพยักหน้าตอบผมอีกรอบ...
"เอ็ม..ทีไม่ใช่คนดี...เอ็มก็รู้...ที่จริงทีก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของชาร์ม...ถ้าถือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วผ่านไปก็อาจจะไม่เป็นไร..."
"ทีคิดว่าชาร์มส่งคลิปมาให้เอ็มเพื่ออะไร...ส่งมาเล่นๆงั้นเหรอ...ทีไม่รู้จุดประสงค์ของชาร์มหรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่" ผมเริ่มเสียงดังขึ้นด้วยความโกรธ...พูดตรงๆว่าคนที่ไม่ดีอาจไม่ใช่แค่ทีหรือชาร์ม...คนที่ไม่ดีที่สุดอาจจะเป็นผม...
"เอ็ม..ทีขอโทษ..ทีรู้ว่าชาร์มส่งคลิปมาให้เอ็มทำไม...แต่ถ้าทีต้องเลิกกับเอ็มเพราะเรื่องเมื่อวาน...ทีก็รู้สึกว่ามันไม่ถูก..."
"ถ้าอย่างนั้นอะไรคือสิ่งที่ทีคิดว่าถูก"...ผมมองหน้าทีแบบคาดคั้นเอาคำตอบ...แต่ทีเพียงแค่จ้องหน้าผมเงียบๆ...
"...บอกได้แค่รัก...มากมาย...รักเธอ...มากมาย...ไม่มีหน่วยวัดได้หรอกความรักนี้...ที่อยู่ในใจ..." ผมคว้ามือถือมารับโดยเร็ว...ลืมดูกระทั่งชื่อคนที่โทรเข้ามา
"ฮาโหล..." เสียงผู้หญิง..ผมตกใจนิดหน่อย...แต่ก็พอคิดได้ว่าเป็นใคร
"เอ็มหรือเปล่า" เสียงระรื่นจนผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจ
"อืม...ชาร์ม...มีอะไรหรือ..." ผมเหลือบสายตามองทีที่สะดุ้งเล็กๆตอนที่ได้ยินผมเรียกชื่อชาร์ม...ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วเดินมายืนใกล้ๆผม...
"คือว่า....ชาร์มมีเรียกอยากจะคุยกับเอ็ม" ....เอาแล้วไง....ผู้หญิงคนนี้
"รีบมั้ย...วันนี้ไม่ค่อยว่าง" ผมโกหกทันที...ไม่อยากเจอ...ภาพในคลิปยังติดตา...
"เรื่องของทีหน่ะ" ....
"ทีทำไม..." ผมแกล้งพาซื่อ...ทีกำลังโกรธ...แบมือขอมือถือของผมไปคุยแทน...ผมส่ายหัวแล้วหมุนตัวเดินห่างทีออกมา...แต่ทีก็เดินตามมาอยู่ดี...
"เอ็มไม่ได้รับข้อความเหรอ..." เสียงเริ่มเรียบ...
"แล้วไง....จะคุยอะไรก็บอกมาเลย..." ผมขี้เกียจโยกโย้...
"คุยทางโทรศัพท์จะดีเหรอเอ็ม...ทีอยู่กับเอ็มใช่มั้ยตอนนี้...ชาร์มไม่อยากให้ทีรู้เรื่องที่เราคุยกันนะ"...ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้...
"ให้เอ็มไปหาที่คอนโดชาร์มมั้ย...ถ้าอยากจะคุยกันจริงๆ".....ปลายสายเงียบไป...คงไม่คิดว่าผมจะยอมไปเจอเจ้าตัวตรงๆ...ส่วนทีได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น...
"ก็ดี...ชาร์มอยู่คอนโดเดียวกับเต้นะ..."
"ได้...งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน..." ผมกดวางสาย...แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...แต่ก็ต้องหยุดเพราะโดนที่คว้าแขนเอาไว้สะก่อน
"เอ็มคิดจะทำอะไร...เราจะเป็นยังไงต่อไป...เอ็มบอกที่ก่อนได้มั้ย" ทีมีสีหน้าวิตกมากจริงๆ...ผมยิ้มตอบ
"ทีคิดว่าเอ็มเป็นคนดีมั้ย...ลองทายดูสิว่าเอ็มคนดีของทีจะทำอะไร" ทีจำใจปล่อยผมไป...ทีไม่ได้รู้จักผมดีเท่าตัวผมเอง...ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่แสนดีอย่างที่ทีบอก...แล้วชาร์มจะมารู้จักอะไรผม...คิดอะไรผิดไปหรือป่าว?...
ระหว่างนั่งรถเมล์ปรับอากาศผมก็นั่งคิดอะไรๆไปเรื่อยๆ...ทีรักผมจริงอย่างที่ผมคิดหรือเปล่า...ที่ผ่านมาผมเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า...หรือว่าจริงๆผมหลงรักทีอย่างไม่ลืมหูลืมตา...จนยอมให้ทีได้ทุกอย่าง...แล้วเรื่องชาร์ม...ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเรื่องมันเป็นอย่างที่ผมคิด...อย่างที่ทีบอกผมจริงๆ...ไม่มีใครบอกผมได้...สิ่งที่ผมกำลังจะทำ...มันเป็นสิ่งที่ถูกแล้วหรือไม่กันแน่นะ...ที่จริงชาร์มอาจเหมาะกับทีมากกว่าผมก็ได้...
ผมเดินเข้าคอนโดผ่านยามรักษาความปลอดภัยก่อนจะกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ฃาร์มอยู่...ทียอมบอกเลขห้องของชาร์มกับผม...โดยก่อนออกจากบ้าน...ทีถามผมอีกประโยคนึง....ทีขอไปด้วยได้มั้ย...แน่ละ...ผมไม่ยอมให้ทีมาด้วยแน่...
ที่จริงผมเองก็รู้อยู่แล้วว่าชาร์มคิดอะไรกับที...ผมไม่ได้หมายถึงว่าชาร์มรู้สึกรักอะไรในตัวทีหรอกนะ...น่าจะประมาณแค่อยากได้ไว้ควงอะไรแบบนี้มากกว่า...เพราะตั้งแต่ที่ผมเจอชาร์มครั้งแรกตอนที่ทีขาเจ็บแล้วไปเรียนเองไม่ถนัด...สายตาของชาร์มก็มองดูผมเพื่อประเมินแล้ว...เธอคงคิดว่าแผนแค่นี้คงทำให้เธอได้ทีไป...แถมเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไร...(ยังไงๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก..เหอๆๆ)...แต่จะบอกว่าทีไม่ผิดเลยก็ไม่ได้...ถึงแม้ว่าทีจะไม่รู้เรื่องอะไร...ดีไม่ดีผู้ชายอย่างทีอาจโดนมอมยาไปด้วยก็ได้...ใครจะไปทันได้คิดละว่าเรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาคิดจะทำกัน...เพราะถึงแม้ทีจะชอบว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี...เป็นคนเลว...แต่นอกจากเรื่องของผม...ผมก็ยังมองไม่เห็นเรื่องอื่นเลย...
ทำไมชีวิตรักของผมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้นะ...
คณะวิศวะไม่มีคนอื่นนอกจากทีแล้วหรือไง...เซ็ง...
"ตื้ดดดด" ผมกดออดหน้าห้อง...แล้วรอสักพัก...ตามการคาดการณ์ผมว่าชาร์มน่าจะอ้อยอิ่งทำตัวเชื่องช้าแล้วค่อยๆเดินมาเปิดประตูให้ผม...ตามประสาเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายพึงกระทำ...เอาเถอะ...คงไม่นานนักหรอก...เพราะตัวเธอคงตื่เต้นกับผลของแผนของเธอเองใจจะขาดอยู่แล้ว...
"เอ็ม...แปบนึงนะ" พอสิ้นเสียงตอบเธอก็เปิดประตู..ตอนนี้ชาร์มสวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น...ตรงข้ามกับเสื้อผ้าปรกติที่ผมเห็นสิ้นเชิง...ผมเดินตามเธอเข้าไปในห้อง...อุณหภูมิในห้องสูงกว่าปกติเล็กน้อย...ผมไม่อยากคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร..ด้านขวาผมเห็นประตูที่คาดว่าเป็นปรตูห้องนอน...แล้วชาร์มก็เดินไปนั่งที่โซฟา...ผมหยุดยืน...ก้มมองโซฟาแต่ยังไม่นั่งลง...
"มีอะไร...ชาร์ม" ผมเปิดเรื่อง
"...คือ..." คำพูดสั้นๆที่ทิ้งเวลานานๆก่อนเข้าเรื่องทำเอาผมรู้สึกหงุดหงิดใจ...
"เอ็มเลิกกับทีเถอะนะ".....ตรงดีจริงๆ...ผมเป็นฝ่ายดึงเวลาบ้าง...ยืนมองคนตรงหน้าที่พูดจบแล้วก็ยืนนิ่งพร้อมกับทำตาแดงๆก็อดนึกขำไม่ได้...เศร้าเหรอ...เสียใจ...มันไม่ใกล้เลยสักนิด...
"ทำไม..."
"เพราะทีมีอะไรกับชาร์มแล้ว...ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเราทั้งคู่จะไม่ได้ตั้งใจ...ต...แต่ว่า...ทีก็คงเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป"...อืม...มีเหตุผล....
"แล้วทีต้องรับผิดชอบชาร์มยังไง...แค่เลิกกับเอ็มเนี่ยนะ...หรือชาร์มคิดว่าทีจะหันไปคบกับชาร์ม...เอ็มว่า...เรื่องคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอก"...ผมเห็นชาร์มชะงัก...
"หรือว่า...ชาร์มคิดว่าทีจะต้องแต่งงานกับชาร์มเพื่อเป็นการรับผิดชอบ?" ผู้หญิงอย่างชาร์มไม่เอาตัวเองไปผูกมัดกับใครง่ายๆหรอก...เธอวางเกมส์ง่ายไป...
"เรื่องดูใหญ่โตไปนะ...แค่ตนเมาเหล้าสองคนเนี่ย" ผมกึ่งประชดใส่...
"เอ็ม...ทีจะรับผิดชอบยังไงมันไม่สำคัญต่อเอ็มหรอกนะ...การทีเอ็มพูดอย่างนี้แสดงว่าเอ็มเห็นดีด้วยกับการที่ทีไปมีอะไรกับคนอื่นโดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไรสินะ...ชาร์มมองเอ็มผิดไปจริงๆ" อ้าว...เรื่องมาลงที่ผมสะงั้น...น่าเบื่อจริงๆ...
"ชาร์ม....เอ็มเบื่อเรื่องของชาร์มแล้วละ" ผมพูดจบก็ค่อยๆก้าวเดินไปใกล้ชาร์มที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา
"ชาร์มคิดว่ามีแค่ชาร์มคนเดียวรึไงที่ทีต้องรับผิดชอบ" ผมผลักตัวชาร์มให้ล้มลงนอนบนโซฟา...เธอดูตกใจแต่ก็คิดได้เร็วพอที่จะขัดขืนผม..
"ว้าย!...ทำบ้าอะไร...ปล่อยสิ" ผมไม่ฟัง...ออกแรงกดตัวชาร์มให้นอนราบลงไปกับโซฟามือทั้งสองข้างถูกมือของผมล็อกไว้...ยังไงผู้หญิงก็แพ้แรงผู้ชายอยู่ดี...
"ชาร์ม...เอ็มมี 3 ตัวเลือกให้ชาร์มเลือก...ฟังให้ดี...แล้วก็เลิกดิ้นสักที...." ผมกดน้ำหนักตัวเองทับลงไป...ชาร์มหน้าเสียจริงๆ...เธอคงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรแบบนี้...เอาเถอะ...
"ข้อแรก...ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันผ่านไป...แล้วชาร์มก็เลิกยุ่งกับทีสะ
ข้อสอง...ชาร์มไม่ตัดใจ...แต่เอ็มจะพาทีไปแจ้งตำรวจข้อหาข่มขืน...ซึ่งมันคงฟังดูแย่นะ...ผู้หญิงข่มขืนผู้ชายเนี่ย...
ข้อสุดท้าย...เปลี่ยนคนรับผิดชอบจากทีเป็นเอ็มแทน...ไง....ฟังดูน่าสนใจมั้ย" ผมยื่นข้อเสนอแล้วรวบข้อมือชาร์มทั้งสองข้างด้วยแขนเดียวก่อนที่จะใช้มือข้างที่ว่างอยู่ลากผ่านเสื้อยืดตัวบาง...
"ปล่อยนะ...ไอชั่ว" โห...โดนด่าว่าชั่วเลยแหะ....ชาร์มพยายามเถิบตัวหนี...แต่ไม่เป็นผล...อืม...แกล้งคนอื่นมันก็สนุกดีอย่างนี้นี่เอง...มิน่าทีถึงทำบ่อยนักนะ
"เอาไง...อย่าคิดนาน...เพื่อตัวชาร์มเองนะ...ไม่งั้นเอ็มจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้สะก่อน"...อารมณ์หงุดหงิดหน่ะ...ไม่ใช่อย่างอื่น...
"ปล่อยเดี๋ยวนี้...ไม่ต้องมาขู่...ตุ๊ดอย่างมึงทำผู้หญิงไม่ได้หรอก...ปล่อย!!!..." ชาร์มดิ้นแรงขึ้นผมก็ยิ่งหงุดหงิด...ทำไม...ตัดใจเลิกยุ่งเลิกแย่งแฟนคนื่นมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ...
"จะลองดูมั้ยละ...ว่าทำได้หรือไม่ได้...อย่าลืมนะว่าทียังทำได้เลย..." ผมขู่...ไม่วายแกล้งเพิ่มโดยการเลิกเสื้อยืดขึ้นเรื่อยๆ...
"ปล่อยนะ...ไอโรคจิต...ไอชั่ว...อื้อออ" ผมเอามือปิดปากแทนรำคาญ...
"เลือกสะ!!!..." ชาร์มยังดิ้นต่ออีกสักพักจนหมดแรง...ผมยอมปล่อยมือที่ปิดปากออกให้...แต่ยังไม่ลุกออกจากท่านั่งที่คร่อมตัวเธอไว้...
"เพราะเธอไม่ยอมเลือกสักที...เอ็มจะทึกทักเอาเองเลยนะว่าเธอเลือกข้อแรก...ชาร์ม...ฟังนะ...แผนของเธอมันตื้นเกินไป....และมันก็ใช้ได้แค่ในละครน้ำเน่าเท่านั้น...อย่าเอาตัวเองไปแลกในแผนไร้สาระอย่างนี่อีก....แล้วก็อย่าคิดแย่งแฟนคนอื่นเค้า...เพราะคนอื่นอาจไม่ได้ใจดีเหมือนเอ็ม"
ผมพูดจบก็ลุกออกมาจากตัวชาร์ม...เธอร้องไห้...แต่ผมไม่สน...ถือสะว่ามันเป็นบทเรียนที่ผมตั้งใจให้เธอ...เกิดเป็นผู้หญิงก็ควรจะรักนวลสงวนตัว...ไม่ใช่เอาไปแจกไปแลกอะไรเล่นๆ...น่าเสียดายแทนเธอจริงๆ
ผมรีบเดินออกจากห้อง...รู้สึกสนุกบวกสะใจ...ดูท่าทุกคนคงวาดภาพของผมเป็นคนดีแสนประเสริฐ...ผมไม่ใช่นางเอกละครช่อง5นะจะได้ยอมทุกคนไปเสียทุกอย่าง...แล้วอีกอย่าง...ชาร์มอาจจะลืมคิดไปว่ายังไงๆผมก็ยังเป็นผู้ชาย...การยอมให้ผมไปหาถึงในห้องไม่ใช่เรื่องที่เธอควรทำเลย...แต่ก็อย่างว่าแหละ...เธอคงไม่ได้สนใจเรื่องอะไรแบบนี้หรอก...คงมัวแต่ดีใจที่แผนตัวเองใกล้จะสำเร็จ...ใครจะไปคิดว่าท้ายที่สุดมันจะล้มลงไปไม่เป็นท่าอย่างนี้...เฮ้อ...ยังเหลือทีอีกคน...ปล่อยให้เข้าใจผิดคิดว่าผมจะเลิกกับเค้าไปเลยก็ดี...ถือสะว่าเป็นการแก้แค้นคืนที่ทำให้ผมต้องมากลุ้มใจทั้งวันอย่างนี้
ถ้ามีแฟนแล้วต้องลำบากอย่างนี้...
สู้ไม่มีมันจะดีกว่ามั้ย?
-----------------------------------------------------------------
:}
InLuSt
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
