ตอนที่ 5 : เปลี่ยน.....[6 ก.พ. 50] ท่ามกลางแสงนีออนที่ส่องลงมา...ความหนาวของอากาศทำให้ผมหนาวเหน็บ..
ผมกระชับมือที่ถือหนังสือเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเพื่อช่วยให้อุ่นขึ้น...
วันนี้ผมรู้สึกว่าทางเดินระหว่างห้องสมุดกับหอมันช่างยาวไกลนัก...แถมยังเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว
"เฮ้ย...เอ็ม...นายจะขึ้นหอแล้วเหรอ...ไม่หาไรกินก่อนเหรอ...สหกรณ์ยังไม่ปิดเลยนะ"
เสียงนึงดังขึ้นดึงผมออกมาจากห้วงความคิด
"ไม่เอาด้วยหรอกอาร์ท....ดึกแล้ว...กินตอนนี้ก้ออ้วนกันพอดี"
ผมตะโกนตอบกลับไป...ทำเอาอาร์ทยิ้มตาหยี...อาร์ทนอนห้องข้างๆผม...นั่นทำให้เรารู้จักกันครั้งแรก...
อาร์ทเป็นคนหน้าตาดี...โครงหน้ายาวเรียว...คิ้วคมเข้ม...กับรอยยิ้มที่กระชากใจสาวๆหลายๆคน...
อาร์ทวิ่งเข้ามาใกล้ผม...แล้วยกมือขึ้นโอบรอบเอวผม
"เอ็ม...อย่างนายเนี่ย...เค้าเรียกว่าผอมเกินไป...ส่วนเราเนี่ยไม่เรียกว่าอ้วนหรอก....
เค้าเรียกว่าดูดีต่างหากเล่า"
อาร์ทพูดแต่ยังไม่ปล่อยมือ...ทำเอาผมดันเค้าออกเต็มแรงด้วยหนังสือในมือก่อนจะพูดแก้เก้อ
"ระวังเถอะ...อ้วนขึ้นมาสาวๆหายหมดไม่รู้ด้วยนะ...เราขึ้นห้องก่อนดีกว่า...บายบายนะอาร์ท"
"อืม...ไว้จะไปหาที่ห้องล่ะกัน...บายบายเอ็ม" อาร์ทโบกมือ...ส่งยิ้มให้ทำเอาผมหน้าแดง (ต้องขอบคุณที่ตอนนี้มืดแล้วอาร์ทเลยไม่เห็นหน้าผม) แล้วส่งลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ผมเดินขึ้นบันไดไปจนถึงหน้าห้องคิดอะไรไปเพลินๆจนลืมนึกไปว่า...ตัวเอง...
กำลังจะต้องเผชิญหน้ากับดิวแล้ว...ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าผมเคลียร์กับดิวแล้วมันจะจบยังไง...
ทั้งๆที่เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน...(แค่ไม่พูดกันเลยต่างหาก)...
แต่เราก้อต้องคุยกันให้รู้เรื่องและให้เรื่องมันจบลงในวันนี้ให้ได้...ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด
เพื่อรวบรวมความกล้าแล้วเปิดประตูห้องนอน...
ความจริงที่ผมเจอคือ...ยังไม่มีใครกลับมาที่ห้องนอน...ผมถอนใจอย่างโล่งอก...วางหนังสือบนโต๊ะ
แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้...ทอดสายตามองไปที่โต๊ะที่ยังไม่เห็นเงาของเจ้าของ...ถอนหายใจอีกครั้ง
แล้วลุกไปเตรียมตัวอาบน้ำ...พอเครียร์กับดิวเสร็จจะได้เข้านอน...ผมบอกตัวเอง...
สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านผมไป...หวังเป็นอย่างยิ่งว่าสายน้ำจะช่วยชำระความรู้สึกที่ขุ่นมัวไปจากผมได้...
ผมก้อคงทำได้แค่นั้น...ผมออกจากห้องน้ำด้วยความที่ไม่อยากให้ตัวเองไม่สบายในช่วงสอบ...
ผมนั่งลงที่โต๊ะแล้วริ่มอ่านหนังสือด้วยความไม่มีสมาธิ
แล้วเวลาที่ผมรอคอยก้อมาถึงเมื่อดิวเปิดประตูห้องนอนเข้ามา...ดิวมองเห็นผม...
แล้วฉายแววประหลาดใจที่พบผมในเวลานี้...ดิวละสายตากลับไปก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะ...
ผมมองแผ่นหลังของเขา...เขานั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่...ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี...
ควรจะพูดกับดิวว่าอะไรบ้าง...แล้วผมก้อต้องประหลาดใจที่ดิวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเอ็ม...ทั้งๆที่นอนห้องเดียวกันแท้ๆ"
"ฮะ..ฮะ...นั่นสินะ" ผมตอบกลับไปได้แค่นั้น...ผมแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง...พูดไม่ออกอีกแล้วสิเรา
ดิวลุกขึ้นมาจากโต๊ะแล้วนั่งลงบนเตียงที่ใกล้โต๊ะผมมากที่สุด...ดิวนั่งห่างจากผมไม่กี่ฟุต...
ใกล้เหลือเกินสำหรับผม...ผมมองหน้าเค้าแล้วก้อต้องพบกับสายตาที่มองกลับมา...
ใบหน้านี้ที่ผมคิดถึงเหลือเกิน...ผมจ้องหน้าเขาอยู่นานจนรู้สึกตัวเองได้เลยหันหน้าหลบวูบ
"อย่าหลบหน้าเราสิเอ็ม" ดิวพูดเสียงแผ่ว...เขายกมือขึ้นสัมผัสหน้าผมก่อนที่จะหันหน้าผมไปมองเขา...
ความอุ่นจากปลายนิ้วมือของดิวที่ผ่านมาสู่ตัวผม ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกหนักกว่าเดิม...
แต่ผมก้ต้องพูดตอบเขาไป
"คนที่หลบหน้าก่อนคือดิวไม่ใช่หรือ" ผมย้อน...ดิวละมือกลับไปนั่งกอดอก....เขาถอนใจเฮือกใหญ่
"ใช่...เราหลบหน้านายเอ็ม"
"อืม...เราเลยนึกว่าดิวไม่อยากมองหน้าเราแล้ว...เลยไม่อยู่ให้เห็นไง...ดิวน่าจะดีใจ"
ผมตอบออกไปอย่างปากดี...ในใจกลัวเหลือเกินว่าเขาจะตอบกลับมาว่าดีใจเหมือนกัน ที่ไม่ได้เห็นหน้าผม
"คำขอโทษที่ฝากแนนไว้หน่ะเราได้รับแล้ว...แต่เราว่านายน่าจะเปลี่ยนเป็นคำขอบคุณมากกว่านะ"
"เอ็ม...อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย...เอ็มไม่ใช่คนพูดแบบนี้นิ...มีอะไรก้อคุยกันดีๆสิอย่ามาประชดเราเลย"
"ดิว...เรายังเป็นเราอยู่...เอ็มคนที่ดิวพูดถึงคงไม่ใช่คนนี้แล้วหล่ะ"
"คงใช่...ดิวคนนั้นไม่ใช่เกย์แบบนี้หนิ" ดิวตอบสวนกลับมา...เขาขมวดมุ่นหัวคิ้วแสดงความไม่พอใจ...
ผมนิ่งไปกับคำพูดของเขา..น้ำตาที่กักไว้เอ่อคลอหน่วย...ผมตัดสินใจจบบทสนทนานี้โดยลุกขึ้นจะเดินไป...
แต่ต้องหยุดเพราะดิวกระชากข้อมือผมไว้แล้วดึงผมให้นั่งลงข้างเขา...
"อย่าเอาแต่หนีได้มั้ยเอ็ม" ดิวพูดแต่ยังไม่มองหน้าผมเขาก้มหน้าลงพื้น...ผมทนไม่ไหวแล้วในตอนนั้น...
น้ำตาร่วงลงมาจากดวงตาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่...ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขนาดนี้...
เถียงอะไรออกไปไม่ได้เลย...จะหนีไปจากตรงนี้ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"จะให้เราทำยังไงดิว...ใช่...เราเป็นเกย์...ถ้าดิวสงสัยละก้อใช่....แล้วถ้าดิวรับไม่ได้ก้อปล่อยเราไปเถอะ...
อย่าทำให้เราเสียใจเลย...เราจะไม่มาให้เห็นหน้าแล้ว" ผมสะอื้นตอบ...คิดอะไรไว้พูดออกไปหมด...
"เอ็มเสียใจเพราะเรารับไม่ได้ที่เอ็มเป็นเกย์งั้นเหรอ" ดิวถาม..แล้วหันมามองหน้าผม.....
"หรือว่าเอ็มเสียใจที่คนที่เอ็มชอบรับไม่ได้ที่เอ็มเป็นเกย์..."
คำถามที่ดิวถามทำเอาผมชะงัก...น้ำตาเมื่อครู่หยุดลงดื้อๆ...ดิวรู้แล้ว...
ผมขืนแขนตัวเองออกมาจากมือดิว...ผมอยากไปจากตรงนี้เหลือเกิน....แต่ก้อไร้ประโยชน์
"อย่าพึ่งหนี...ตอบมาก่อน"
"ดิวอยากได้คำตอบอะไรจากเรากันแน่"
"ความจริง...แค่นี้ที่อยากได้จากนายเอ็ม...นายชอบเราใช่มั้ย"
ผมไม่ตอบ...เพราะไม่รู้ว่าถ้าผมพูดความจริงออกไปแล้วผลมันจะเป็นยังไง
"ไม่ตอบถือว่าเอ็มชอบเราจริงนะ" ดิวพูด..เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาจากหน้าผม...
ทำเอาผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่.....
"พึ่งรู้ว่าเอ็มขี้แง...เราไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย...เอ็มเป็นเกย์ก้อยังเป็นเพื่อนเรานิ"
"ถ้างั้นดิวหลบหน้าเราทำไม"
"จะไม่ให้เราได้คิดอะไรบางเลยเหรอ...รู้นะว่าทำอย่างนั้นมันไม่ดี...แต่เพื่อนทั้งคนเปลี่ยนไป
ก้อต้องขอทบทวนอะไรบางอย่างนั้นแหละ....ที่ไหนได้...พอคิดได้...นายก้อมาหลบหน้าเราอีก"
ผมฟังคำพูดดิวแล้วต้องสะอึกกับคำว่าเพื่อนที่ดิวเน้นเหลือเกิน...
"ยังมีอะไรอีกมั้ยที่อยากถามเราหะเอ็ม" ผมส่ายหัวกึ่งพยักหน้าให้ดิวเป็นคำตอบ...
"เอาไงแน่เอ็ม...มี...หรือ...ไม่มี" ดิวถามแล้วมองหน้าผมที่ก้มอยู่....
"เรายังเป็นเพื่อนดิวต่อไปได้ใช่มั้ย" ในที่สุดผมก้อถามดิวออกไปจนได้
"มันก้อต้องแล้วแต่ล่ะนะ" ดิวปล่อยมือผมแล้วเอามาเกาคางทำหน้าครุ่นคิด...
"แล้วแต่อะไร...ดิวยังไม่หายโกรธที่เราปิดบังนายอีกเหรอ"
"นั่นก้อเกี่ยว...แต่ว่า.....มันก้อต้องแล้วแต่ว่านายอยากเป็นมากกว่า เพื่อนกับเราหรือป่าวต่างหากหล่ะ."
ดิวตอบมาทำเอาผมหน้าแดงพูดอะไรไม่ถูก...อึ้งไปกับคำถาม...เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วมองหน้าผม
"เอาไง...ยังอยากเป็นเพื่อนเหมือนเดิมหรือป่าว"
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ..ไม่คิดอะไรแล้ว...ดิวจะพูดจริงหรือป่าวก้อไม่รู้...ผมกอดเขาแล้วร้องไห้โฮ
อย่างไม่คิดอะไรแล้ว....ผมชอบเขามากจริงๆ
"ดิว...เราชอบนาย....ฮือๆๆ"
ผมพูดได้แค่นี้แล้วกดหน้าลงบนบ่าเขา...ดิวหัวเราะเป็นคำตอบ...เขาลูบหลังผมเบาๆแล้วกอดตอบ...
"ขอโทษนะที่ทำให้นายร้องไห้เอ็ม....พูดจริงๆว่าตอนแรกเราเองก้อรับไม่ได้อยู่เหมือนกัน....
เลยต้องขอหลบหน้านายไปคิดอะไรสักพัก...ตอนนั้นเราเองก้อเครียดอยู่เหมือนกันที่อยู่เฉยๆ
เพื่อนสนิทก้อกลายเป็นเกย์ไปสะได้...แล้วพอวันนั้นที่นายมาถามเรา...เราเลยตอบได้แค่ว่า
นายยังเป็นเพื่อนเราอยู่...ที่ไหนได้...ดันทำนายร้องไห้สะได้" ดิวหยุดสักพักจึงพูดต่อ
"เราเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาปุ้ย....เราเลยโดนด่ากลับมาว่าใจร้าย...ไปทำร้ายจิตใจคนอื่นสะได้....
เลยได้รู้ว่านายชอบเรา...แล้วรู้ว่านายเสียใจที่เราให้นายได้แค่เพื่อน"
ผมดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของดิวแล้วถามเขาด้วยความสงสัย
"งั้นเมื่อกี้ที่นายพูดว่าเพื่อนก้อจงใจล่ะสิ"
"ใช่...ขอโทษนะ...แค่อยากพิสูจน์อ่ะ...อย่าโกรธดิเอ็ม...เอาน่าถือว่าเราเอาคืนที่นายปิดบังเราตอนแรกไง"
"ดิว...แล้วเมื่อกี้..ที่..บอกว่า....เป็นมากกว่าเพื่อนได้หน่ะ...มันหมายความว่า" ผมทิ้งค้างไว้กะจะให้ดิวตอบ...แต่เขาไม่ตอบ...ดิวระบายยิ้มแล้วโน้มตัวมาหอมแก้มผมเบาๆ
ก่อนลุกขึ้นมากเตียงไป
"นั่นสินะ...หมายความว่าไงกันนะ" ดิวตอบแค่นั้นแล้วหันมามองหน้าผม
"ว่าแต่ว่า...นายเนี่ย...ก้อหอมดีนะ"
"บ้า!!!!!..." ผมว่าเขาแล้วปาหมอนใส่เขา...รู้สึกได้ว่าตัวเองหน้าแดงมาก...มีความสุขเหลือเกินตอนนี้...
ผลตอบรับที่ได้มาดีกว่าที่คิดไว้มากนัก...ทั้งๆที่ตอนแรกไม่กล้าจะสู้หน้าดิวด้วยซ้ำแต่ตอนนี้
อยากมองหน้าดิวนานๆ เพื่อชดเชยกับที่ผ่านมา
"อ้าว...พูดจริงก้อหาว่าบ้า...แน่จริงมาให้พิสูจน์ทั้งตัวมั้ยเอ็ม"
"ไม่!!!!!!!...ไม่คุยด้วยแล้ว...อ่านหนังสือต่อดีกว่า...ดิวก้อไปอาบน้ำเลยไป...เหม็นจะแย่แล้วเนี่ย"
ดิวฟังแล้วหัวเราะเสียงดัง
"ไปก้อได้" ดิวตอบ...แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
"เอ็ม"
"อะไร...ไม่ไปอาบน้ำสะที"
"จะไปแล้วแหละ....แค่อยากบอกว่า....คราวหน้าเราจะพิสูจน์ให้รู้ให้ได้เลย...ว่าจะหอมจริงหรือป่าว"
_______________________________________________________________
InLuSt say : เป็นการพิมพ์ที่ยาวที่สุดที่เคยมีมาเลยนะเนี่ย...คนอ่านน้อยดีเหลือเกิน...
ขอบอกนะครับว่าจะอัพเมื่อมีคนเม้นท์...แค่คนนึงก้อจะอัพให้อ่านครับแม้ว่า
อาจจะนานหน่อยเพราะผมสอบบ่อยเหลือเกิน
หวังว่าจะสนุกนะครับ....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
