หัวข้อ: Kiss Love ► รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 100 เพิ่งเริ่มเท่านั้น |10/3/18|(ตอนจบ)

[k00_eng^^]

พี่เป้หึงแน่เลยอ่ะ

[mickeynut]

น่ารักดี

[harumi]

พี่เป้แอบรักน้องตัวเองรึเปล่าเนี่ย

[biwtiz]

รอ...ลุ้นค่ารอลุ้น

[Karn12]

สารถี นะครับไม่ใช่ สารภี

เป็นฉากอาบน้ำที่สุดแสนจะวาบหวิวมาก ๆ

[oomossoo]

เป้กับเต้ย น้องแท้ป่าวเนี้ย
หวงจังนะ
พี่เอก!!!!

แอบขโมยจูบน้องกาย^^

[sosi]

พี่เป้....แปลก ๆนะ แอบหึงหรือเปล่านิ

พี่่เอกก็เหมือนกันเป็นไรนี่แอบจูบน้องกายซะงั้น

 

[karn49]

ต่อด่วนเลยย > <
อยากรู้เรื่องราวของพี่เป้กับน้องเต้ยด้วยอะ 555555

[gupalz]

ตกลงเป้กะเต้ยนี่พี่น้องแท้ๆกันป่าวนี่

[namtarn11]

น่ารัก

[londoneye]

มาต่อตอนที่ห้าแล้ว

ช่วงนี้เลยวิ่งวุ่นอยู่ที่เล้ากับเด็กดีว่าเมื่อไหร่จะมาอัพ

แถมยังต้องไปส่องแถวๆแฟนเพจอีก.....เค้าเหนื่อยน้า

เพราะฉะนั้น...มาอัพเยอะๆซะดีๆ

ก็พูดไปนั่น...เค้ารอได้...เพราะตอนนี้หยิบน้องซิน น้องพี กับ BADZ(วอนฮยอก) มาอ่านอีกรอบ

 :L2:เป็นกำลังใจให้มิวนะจ๊ะ

[nightsza]

เป้กับเต้ยนี่ยังงัยๆกันแน่เนี่ยยย เป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่า

[Koyy]

เต้ยกับเป้นี่ยังไง 

[TO.EYEz]

ขอมากรี๊ดดดดดดดดด ด ...
อิพี่เอกแม่มหล่อไม่เกรงใจใครรรร ๕๕๕๕๕๕
คนไรฟะ? หล่อ เท่ห์ มีสไตล์ .. กร๊ากกกกก ก ..
ขนาดมันจูบน้องกายหนูยังเขินแทนเลยอ่ะ =_=;;
(ตกลงใครเป็นนายเอก แกหรือกาย..?)

[Moneyhaha]

ชอบๆ  มาต่อด่วนเลยค่ะ กำลังสนุก

[ujen]

อยากจะบอกว่าเราอ่านทั้ง 2 บอร์ดเลย

ชอบน้องกายมากกกกกกก 

พี่เอกก็น่ารัก

+1 + ให้ทุกตอนเลยน่ะ

 

[PrAeW]

อยากเห็นพี่เอกหึงบ้าง
คู่นี้รีบพัฒนาเร็วๆๆๆนะ

[maxtorpis]

อ่านครั้งแรกก็หลงรักเลยทีเดียว

[memew]

Kiss Love ♥ [06] ผ้าโพกหัว...พระอาทิตย์ตก
[เอก...☼]                                       


 

ผมเงียบ มันก็เงียบ เราต่างคนต่างเงียบ…

ผมยังช็อคไม่หายที่เผลอไปจูบมัน ก็เห็นมันเอาแต่จ้องปากผม ผมเลยเผลอ แล้วมันเองก็ไม่ขัดขืนด้วย

มันเดินอยู่ข้าง ๆ ผม เพราะไอ้เต้ยถูกไอ้เป้ลากเดินลิ่วหนีไปก่อนแล้ว

และตอนนี้ ผมก็แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นแล้วละว่าไอ้เป้ต้องคิดกับไอ้เต้ยเกินกว่าคนเป็นน้องแน่ ๆ เพราะอาการที่มันแสดงออก คือหึงไม่ใช่หวง

ไม่รู้ว่ามันจะรู้ตัวไหม แต่คิดว่า คงต้องเตือนมันหน่อยแล้ว ผมไม่มีอคติกับชายรักชาย แต่กับพี่น้องแท้ ๆ แบบนี้ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ

“ราตรีสวัสดิ์นะฮะ พี่เอก”   

พอหลุดออกจากป่ามาสู่ลานกว้าง มันก็รีบบอกแล้วเดินลิ่ว ๆ เข้าเต้นท์ไปทันที ผมมองตามจนลับสายตา ก่อนเดินตรงไปยังเต้นท์ของตัวเองบ้างเช่นกัน

หลังจากทิ้งตัวลงนอน กว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ ใช้เวลาอยู่นานพอควร พอหลับตา สิ่งที่เห็นคือดวงตาปรือปรอยและริมฝีปากแดง ๆ นั้นทุกที ผมสะบัดหัวไปมาเบา ๆ เพื่อลบภาพเหล่านั้นทิ้งไป




             

กับข้าวเช้านี้ยังคงอร่อยเหมือนเดิม พอมาถึงพวกน้อง ๆ ปีหนึ่งก็จัดเรียงอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พวกเรารีบกิน เพราะต้องเริ่มงานกันเร็วกว่าเดิม
 
หลังจากจบมื้อเช้า ผมกับไอ้มอนำทีมน้อง ๆ มาช่วยกันตอกฝา โดยมีสาว ๆ ปีหนึ่ง คอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟขนม

ผมยืนอยู่บนบันไดลิง คาบตะปูไว้ในปากสองดอก มือหนึ่งจับไม้กระดาน อีกมือจับค้อนตอกโป้ก ๆ อัดไม้กระดานเข้ากับเสาหลัก มีไอ้มอตอกอยู่อีกด้าน และมีอิงยืนค้ำสะเอวชี้นิ้วกำกับความแม่นยำอยู่ด้านล่างตรงกลางระหว่างเรา ข้าง ๆ มันเป็นน้อง ๆ ปีสามที่คอยยื่นไม้กระดานอันใหม่มาให้หลังจากตอนอันนี้เสร็จ

งานนี้ไอ้ปิงกับไอ้โอ๊ครับผิดชอบในการออกแบบและวัดขนาด เพราะฉะนั้น งานแต่ละชิ้นจึงออกมาเนี๊ยบชนิดไม่มีขาดหรือเกินแม้แต่เซ็นเดียว

 
เราวางไม้กระดานแบบเหลื่อมล้ำ เพื่อความสวยงาม และอีกอย่าง เผื่อเนื้อไม้มันแห้งในอนาคตด้วย

ผมทำงานไปในขณะที่เหงื่อไคลก็ไหลย้อยลงมาเป็นทาง เปียกไปทั้งแผ่นหลัง ลำคอ และใบหน้า บางส่วนก็ไหลย้อยเข้าตาจนต้องปาดเช็ดด้วยแขนเสื้อ บางครั้งพวกสาว ๆ ก็เข้ามาเช็ดให้บ้าง

ชื่นใจดีจัง…






☼
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตรงกะบาลอีกครั้ง พวกเราถูกเรียกให้ไปกินข้าว อาหารถูกเตรียมไว้แล้วอย่างรู้งาน
 
หลังจากโครงสร้างใหญ่นี้เสร็จ ก็เหลือแต่เก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกโต๊ะกับเก้าอี้ก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้าง ไม่ต่างกับห้องน้ำข้างโรงเรียนที่มีกำแพงขึ้นมาแล้วด้านหนึ่งเหมือนกัน

พออิ่ม ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ (ยังดีที่ชาวบ้านเขาทำเอาไว้ให้ แต่ก็ต้องรอคิวกันนานพอควร ใครไม่ไหวก็เข้าป่าไป) พอเรียบร้อย ก็เดินกลับไปทำงานต่อ ระหว่างทางผมถูกเบรกไว้ด้วยน้ำเสียงของใครบางคน ผมหันไปมอง

“ก้มลงนิดหนึ่ง”
...มาถึง มันก็ใช้คำสั่งเดียวกับตอนที่มันเช็ดโคลนให้ผม ผมเองก็บ้าจี้ก้มหน้าทำตาม มันมัดอะไรบางอย่างเข้ากับหน้าผาก พอมัดเสร็จผมก็จับ ๆ ดู

“อะไร”

“เสื้อผมเอง พอดีเห็นเหงื่อพี่ออกเยอะ กลัวจะเข้าตา ใส่ไอ้นี่ไว้กันเหงื่อไหล”
 
ผมจับผ้านั้นอีกที มันถูกพับอย่างดี มัดเป็นปมเล็ก ๆ ไว้ด้านหลัง

“มัดแน่นไปรึเปล่า” มันถามต่อ ผมส่ายหน้าไปมา

“ถ้าแน่นหรือหลวมไปก็บอกละกันจะได้มัดให้ใหม่”

ผมพยักหน้า มันยิ้มให้ หันหลังเดินกลับไปทำงานของมันต่อ ผมมองตาม ก่อนเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกัน

มันสังเกตเห็นด้วยเหรอ ว่าผมแสบตาเพราะเหงื่อเข้าตาอยู่บ่อย ๆ ถึงพวกผู้หญิงจะมาคอยซับเหงื่อให้ แต่ก็ไม่ได้ตลอด

ผมอมยิ้มนิด ๆ หยิบตะปูมาคาบไว้ เริ่มต้นทำงาน โดยมีบางสิ่งติดอยู่บนหัว เหมือนเป็นกำลังใจเล็ก ๆ ยังไงบอกไม่ถูก…
 





☼
ผมก้าวลงจากบันไดลิง เมื่อตะปูดอกสุดท้ายถูกประสานเข้ากับเนื้อไม้จนแนบสนิท พวกสาว ๆ ที่รออยู่รีบวิ่งเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ ผมรับน้ำมาดื่ม

“พอพี่เอกโพกหัวไว้แบบนี้ ดูเท่มาก ๆ เลยค่ะ” 

ผมเลิกคิ้วสูงกับคำชมนั้น

“ปกติพี่ดูไม่ดีรึไง” หยอดกันนิดหนึ่งครับ

“เปล่าค่ะ ปกติก็หล่ออยู่แล้ว แต่พอทำแบบนี้ ดูหล่อยิ่งกว่าเดิมอีก ดูเท่แบบลุย ๆ ดี” หนิง คนที่คอยบริการผมประจำบอก ผมยิ้มนิด ๆ ให้

กับผู้หญิงต้องอ่อนโยนเข้าไว้ครับ

“แต่ก็ยังมีเหงื่ออยู่นะคะ”
หนิงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับตรงช่วงแก้มให้ ผมยิ้มบางตอบรับ ขอตัวเดินไปหาไอ้โอมที่กำลังนั่งคัดไม้อยู่ไม่ไกล เผือว่ามันจะมีอะไรให้ทำเพิ่มเติมอีก 

ระหว่างทาง ผมเห็นเจ้าตัวคนให้เสื้อผม กำลังก้มหน้าก้มตาไสไม้ด้วยเครื่องไสอยู่ข้างรถกระบะคันเดิม ผมมองใบหน้าตั้งอกตั้งใจแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ที่มันทำเป็น ตรงข้ามกับไอ้เต้ยเลย เพราะรายนั้น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

แต่จะโทษน้องมันก็ไม่ได้ เพราะไอ้เป้มันไม่ยอมให้น้องมันทำอะไรเลย สงสัยกลัวมือน้องมันพัง ไอ้เต้ยเลยอัปเปหิตัวเองไปช่วยพวกผู้หญิงทำงานฝีมือแทน

ไอ้โอมอยู่ตรงนั้น ตอนแรกก็ว่าจะไปหามัน แต่ผมเปลี่ยนใจเบี่ยงตัวเดินไปหาเจ้าตัวเล็กแทน

พอไปถึง มันหยุดเดินเครื่องเงยหน้ามอง ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า เราพ่วงเครื่องมือช่างบางอย่างกับแบตเตอร์รี่รถยนต์แทน ผมเอื้อมจับตัวเครื่องไว้ ดึงมาทำแทน มันก็ยอมง่าย ๆ มันคงเหนื่อย เห็นมือมันแดงเถือกเลย
 
ผมก้มหน้าไสไม้กระดานไปเรื่อย ๆ โดยมีมันคอยจับปลายไม้ให้ พอผมทำเสร็จ มันก็เอากระดาษทรายมาขัดเพื่อเก็บรายละเอียดอีกที

…รู้งานดีแฮะ

เห็นมือมันแดง แล้วก็มีริ้วรอยเหมือนโดนขีดข่วนอีกนิดหน่อย ผมเลยตัดสินใจใช้ปากถอดถุงมือออกข้างหนึ่ง โยนตุบไปอยู่ตรงหน้ามัน

“ใส่ซะ มือแดงหมดแล้ว”
มันเงยหน้ามองผมสลับกับถุงมือ กระพริบตาปริบ ๆ ตามแบบฉบับของมันนั่นแหละ

“แล้วพี่ล่ะ”

“มือเดียวก็พอ” ผมก้มลงไปไสไม้ต่อ มันหยิบถุงมือไปใส่ แล้วขัดกระดาษทรายต่อเช่นกัน
 
“พวกมึงนี่ชอบหนีมาสวีทกันสองคนอยู่เรื่อยเลย” ไอ้มอมันเดินเข้ามาทัก จูงน้องหมาในปากมันมาด้วย ผมไม่สนใจยืนไสไม้ต่อไป

“เอายาเสน่ห์จากสำนักไหนมาป้ายปากตอนจูบกับเพื่อนพี่หรือเปล่า มันถึงได้ติดนายแจขนาดนี้” มันหันไปพูดกับคนที่นั่งก้มหน้าขัดไม้อยู่ ผมละมือจากตัวเครื่อง หยิบไม้ท่อนใหญ่ข้างตัวเขวี้ยงใส่ขามัน มันรีบกระโดดโหยงหลบหนี
 
“ไอ้เชี่ยเอก!! กูแซวเฉย ๆ มึงเล่นซะขากูเกือบหัก”

“เอ่อ ขืนแซวกูอีก กูจะใช้ไอ้นี่ไสจนมึงสูญพันธ์แน่ ๆ” ผมยกเครื่องไสขึ้นทำหน้าโหด ๆ ใส่ มันรีบกุมเป้าทันที

“เอ่อ ก็ได้วะ แหมล้อเล่นนิดหน่อยเอง ผัวน้องนี่โหดเป็นบ้าเลย” ประโยคแรกมันพูดกับผม ส่วนประโยคท้ายมันหันไปพูดกับเจ้าตัวเล็ก พูดจบมันก็วิ่งหนีไปทันที

ผมถอนหายใจแรง หันไปมองคนที่ยังก้มหน้าขัดกระดาษทรายทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ผมแอบเห็นมันกัดปากตัวเองอยู่ด้วย

...กัดแน่นจนผมยังกลัวว่าเลือดมันจะซิบออกมาหรือเปล่า

ผมก้มหน้าทำงานต่อไปเงียบ ๆ ไม่ต่างกับคนตรงข้าม จนงานเสร็จสิ้น เราก็เอาไม้กระดานที่ได้ ไปตอกเข้ากับกำแพงด้านในของห้องเรียนเพื่อทำชั้นเก็บหนังสืออย่างง่าย ๆ โดยมีน้อง ๆ คนอื่น ๆ มาช่วยกันจับคนละไม้คนละมือ







ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ยิ้มให้กับความสำเร็จเกินครึ่ง โรงเรียนง่าย ๆ ที่มีเพียงกำแพงสี่ด้าน หน้าต่างบานกระทุ้งขนาดใหญ่อีก  4 บาน หลังคากระเบื้อง กันได้ทั้งแดดและฝน แค่นี้ก็เพียงพอให้พวกเราเรียกกันว่า ‘โรงเรียน’ ได้แล้ว

“เป็นไง ดูดีใช่ไหม” ไอ้โอมมันเดินมาพาดแขนบนไหล่ผม

ผมพยักหน้าเบา ๆ

“พรุ่งนี้พอใส่รายละเอียดเสร็จ เด็ก ๆ คงยิ้มได้แล้ว” ไอ้กิ๊ฟมันมายืนกอดอกจ้องมองผลงานที่พวกเราร่วมแรงร่วมใจกันสร้างอยู่อีกด้าน

“อืม” ไอ้มอเสริม
 
พวกเรายืนเรียงแถวหน้ากระดานจ้องมองห้องเรียนขนาดใหญ่ตรงหน้า พวกน้อง ๆ ก็มีสีหน้าปลาบปลื้มไม่แพ้กัน

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บรายละเอียดกันอีกที” ไอ้อ้อยเลขาผมบอก ทุกคนพากันพยักหน้าตอบรับ

 

เพราะส่วนที่เหลือก็แค่เอาหนังสือมาลง เอาโต๊ะมาเรียง เอากระดานดำมาติด เอาทุกคนมาดูผลงานของตัวเอง เอากล้องมาถ่าย และสุดท้าย คือต้อนพวกเด็ก ๆ มาดูโรงเรียนของตัวเอง

พรุ่งนี้เราคงได้เห็นรอยยิ้มสวย ๆ ของเด็ก ๆ กันแล้ว







☼
ผมมายืนรับลมหลังจากอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย ตอนนี้ตะวันใกล้ตกดินแล้ว ผมเลยตัดสินใจเดินตามน้ำขึ้นไปเรื่อย ๆ เพราะเคยเห็นว่ามันมีจุดที่ทำให้เห็นดวงอาทิตย์ตกได้ชัดเจน แต่ต้องเดินเข้าไปในป่าลึกหน่อย

ระหว่างทาง ก็เห็นใครบางคนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ ถ่ายภาพอะไรสักอย่างที่พื้น ผมเลยเหเส้นทางเดินไปดู

“ทำอะไรอยู่” ผมถามเสียงเข้มในฐานะประธานบวกคนดูแล คนที่กำลังก้มหน้าติดพื้นถ่ายรูปเงยหน้ามอง

“พี่เอก”

…และก็เป็นอีกครั้ง ที่ผมได้ยินเสียงเรียกจากคนคนนี้ ผมว่ามันน่าฟังดีนะ

“ทำอะไรอยู่” ผมถามย้ำอีกที

“ถ่ายรูป อากาศแบบนี้ถ่ายภาพกำลังสวย” มันอธิบายต่อ ผมเลิกคิ้วสูง

“ชอบถ่ายรูปเหรอ”

“อืม งานอดิเรกน่ะ บางทีก็ถ่ายไปให้แม่ใช้เป็นแบบในการเขียนนิยายด้วย”
 
ผมพยักหน้าเข้าใจ

“แล้วพี่จะไปไหน” มันเงยหน้าถามหลังจากถ่ายรูปต้นไม้ขนาดเล็กจิ๋วสีเขียว ๆ บนพื้นดินเสร็จ

“ว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกซะหน่อย”

มันยกคิ้วขึ้นสูง

“เห็นด้วยเหรอฮะ ที่นี่มีแต่ต้นไม้สูงเยอะแยะเต็มไปหมด”

ครับ หมู่บ้านที่เราอยู่โอบรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่ เห็นเพียงดวงอาทิตย์หายลับไปบนยอดไม้เท่านั้น

“พอดีเห็นอยู่มุมหนึ่ง พระอาทิตย์น่าจะตกใส่ร่องเขาพอดี”

มันทำตาวาวเหมือนเจอของถูกใจ คลี่ยิ้มจนเห็นฟันขาว

“ผมไปด้วย เผื่อจะได้ภาพดี ๆ ไปให้แม่”

ผมพยักหน้าเดินนำไปก่อน แต่มันเล่นเดิน ๆ หยุด ๆ เก็บภาพไปตลอดทั้งเส้นทาง จนผมเห็นว่ามันช้าเกินเลยเดินไปจับแขนมันลากให้เดินตาม ไม่งั้นพระอาทิตย์คงตกหนีไปก่อนแน่ ๆ
 
“เดี๋ยว ๆ พี่เอก ขอถ่ายตรงนี้ก่อน” มันรีบเบรกตัวลงเมื่อเห็นต้นไม้ทรงประหลาดข้างทาง แต่ผมยึดแขนมันไว้แน่น

“ช้ามากเดี๋ยวพระอาทิตย์ก็ตกหนีหรอก”

มันขืน แต่ก็ยังก้าวเท้าเดินตามแบบขัด ๆ

พอหลุดออกมาจากป่าทึบก็เห็นลานโล่งไม่ใหญ่มาก รอบ ๆ เต็มไปด้วยโขดหิน ผมเดินหามุมสวย ๆ ไม่นานก็เจอถูกใจ ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินขนาดใหญ่ มุมนี้ เห็นภูเขาหลายลูกเรียงระดับได้ชัดเจน และถ้ากะมุมไม่ผิด พระอาทิตย์น่าจะตกตรงร่องเขาสวย ๆ สองลูกนั้นพอดี

 

 

แสงสว่างเริ่มอ่อนตัวลง แต่ดูจะไม่เป็นปัญหาสำหรับช่างภาพที่มากับผมแม้แต่น้อย พอมาถึง มันก็เดินร่อนกดถ่ายภาพไปทั่ว

ดู ๆ ไปแล้ว ท่าทางมันก็เหมือนกับนักถ่ายภาพมืออาชีพน่ะนะ ตั้งอกตั้งใจน่าดู
 
ผมอมยิ้ม ล้วงหยิบมือถือมากดถ่ายภาพมันไว้ ที่นี่ไม่มีสัญญาณหรอก ผมพกมาเพื่อจะเอามาถ่ายพระอาทิตย์นั่นแหละ มันก็ถ่ายรูปพระอาทิตย์ไป ส่วนผมก็กดถ่ายรูปมันตอนมันถ่ายรูปพระอาทิตย์อีกที
 
ได้มาประมาณสี่ห้าภาพ ผมก้มมองและไล่เช็คไปเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงแชะ ผมเงยหน้ามอง เห็นมันลดกล้องลงมาส่งยิ้มให้

“แอบถ่ายคนตอนเผลอ ผิดหรือเปล่าเนี่ย” มันพูดยิ้ม ๆ ผมรีบเก็บมือถือลงกระเป๋าทันที

“อ๊ะ! พระอาทิตย์เริ่มตกแล้ว” มันหันไปมองพระอาทิตย์ ผมมองตาม มันปีนขึ้นมาบนโขดหินก้อนเดียวกับผม ลุก ๆ นั่ง ๆ กดถ่ายภาพต่อ

ผมทอดมองดวงอาทิตย์ที่กำลังถูกภูผาขนาดใหญ่กลืนหายไปทีละน้อย ก่อนเสหน้าไปมองคนข้าง ๆ มันกดถ่ายอีกสองสามภาพ แล้วค่อย ๆ ลดกล้องลง ฉีกยิ้มจนเต็มใบหน้าให้กับลำแสงสุดท้ายของวัน

ผมหันกลับไปมองพระอาทิตย์อีกที

หมดเวลางานของดวงตะวันไปแล้ว ที่เหลือคงเป็นหน้าที่ของพระจันทร์ แต่เสียดาย ที่ช่วงนี้เป็นคืนเดือนมืด ไม่งั้นจะได้นั่งชมพระจันทร์กันต่อ

ผมนั่งเหม่อ ทอดมองเส้นขอบฟ้าสีส้มตัดกับภูผาน้อยใหญ่ไปเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงแชะดังมาจากด้านข้างอีกครั้ง ผมหันไปมองอีกที

มันค่อย ๆ ลดเลนกล้องที่กำลังส่องหน้าผมอยู่ลง

“พี่เอกเหมือนพระเอกมิวสิกเลยแฮะ”

คิดว่านั่นคือคำชมนะ หัวใจผมเหวี่ยงเป็นจังหวะแปลก ๆ ไปกับคำชมนั้น ผมยิ้มให้มันนิดหนึ่ง

“ให้ถ่ายรูปให้ไหม” ผมถาม ไอ้ตัวเล็กทำท่าคิด พยักหน้าเบา ๆ เดินเข้ามาชิดเพื่อสอนวิธีถ่าย แล้วยกกล้องตัวนั้นให้ผม

ผมออกมายืนห่าง ๆ เล็งภาพให้ดูสวยงามที่สุด มันยิ้มสดใสส่งเข้ากล้อง ผมกดไปสองสามภาพ ลดกล้องลง ส่งคืนให้มัน

มันยืนไล่กดเช็คภาพ

“ถ่ายใช้ได้แฮะ” มันชม ผมอมยิ้ม

“ไม่รู้วิธีถ่ายแบบมืออาชีพนี่น่า”

“การถ่ายภาพจริง ๆ มันไม่ยากหรอก เพียงแต่ต้องสนุกไปกับมันเท่านั้นแหละ” มันพูดไป ในขณะที่มือก็กดไล่เช็คภาพไป

ผมจ้องมองใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นมันยิ้มมาราธอนขนาดนี้

“ชอบถ่ายภาพแบบนี้ทำไมไม่ไปเรียนจริง ๆ จัง ๆ ซะเลยล่ะ”

มันหันมามอง

“ของบางอย่าง เราจะมีความสุขถ้ามันเป็นเพียงแค่งานอดิเรก”

ผมมองมัน ก่อนหันไปมองท้องฟ้าไร้ดวงอาทิตย์อีกที

“ก็จริง”
 



แสงสว่างรอบด้านเริ่มสลัวลงเรื่อย ๆ และอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ รอบด้านคงมืดสนิท ผมควรจะชวนมันกลับได้แล้วใช่ไหม ตะเกียงก็ไม่มี ขืนมืดกว่านี้คงเดินกันลำบาก

แต่ในใจผม…   

กลับอยากนั่งอยู่ตรงนี้นาน ๆ

นั่งอยู่ข้าง ๆ มัน…

ข้าง ๆ เจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจผม รู้สึกเหมือนได้กินเกลือแร่หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน

 
ผมละสายตาจากภาพท้องฟ้าสีส้มมามอง สายตามันยังอยู่ที่เดิม รอยยิ้มเคลือบไว้จนเต็ม สักพักมันก็หันกลับมามองผม พอเห็นว่าผมจ้องมองมันอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อกี้ก็ค่อย ๆ หุบลง พอ ๆ กับดวงตาที่หลุบลงต่ำ

 

กว่าจะรู้ตัว...
หน้าผมก็เคลื่อนที่เข้าไปใกล้มัน ก่อนหยุดเอาไว้เมื่อระยะห่างของริมฝีปากมีเพียงลมหายใจกั้น

อยากจะละออก แต่ลมหายใจอุ่น ๆ นั้น ดึงดูดผมไว้มากกว่าที่ควรจะเป็น…

ปากผมแนบสนิทกับปากอุ่นนั้นอีกครั้ง

ผมหยุดนิ่ง มันก็หยุดนิ่ง

ผมเริ่มขยับริมฝีปาก มันก็ขยับริมฝีปากตอบรับ

ผมเริ่มบดเบียด มันก็ขยับใบหน้าแหงนรับแรงกดจากผม

ผมเริ่มเป็นผู้นำ และมันก็เรียนรู้ที่จะเป็นผู้ตามที่ดี

ผมกดปากมันโดยไม่ล่วงล้ำ ปากผู้ชายแท้ ๆ แต่ก็นุ่มใช้ได้ ผมบดขยี้หนัก ๆ ก่อนสอดลิ้นเข้าไปภายใน ดุนดันรุกเร้าจนหน้านั้นแหงนขึ้นตั้งรับ

ความวาบหวิววิ่งพล่านไปทั่ว ผมเลื่อนมือซ้ายทาบแก้มมันไว้ ดันเบา ๆ ให้มันแหงนหน้าตอบรับมากขึ้น มันตาปรอยจ้องกลับดวงตาผม

ผมตวัดปลายลิ้นลุกไล้ไปทั่วทั้งโพรงปาก รู้แค่ว่ามันเพลิดเพลิน เหมือนได้กินของอร่อย

มันจับมือผมไว้ เมื่อผมเริ่มจาบจ้วงช่วงชิงลมหายใจมัน ผ่านไปสักพักผมถึงได้ปล่อยมันให้เป็นอิสระ ไอ้ตัวเล็กหอบหายใจแรง ปากแดงชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำจากผม ตามันมองต่ำ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“ผมว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า มืดมาก อาจคลำทางกลับกันไม่ถูก” มันรีบเสนอ

ผมปล่อยมือจากหน้ามัน ลุกขึ้นยืน มันลุกขึ้นเดินนำไปก่อน ผมผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ เสยผมไปด้านหลังเบา ๆ

ผมไม่ใช่เกย์ ไม่ได้คิดจะพิศวาสผู้ชาย

แต่ตอนนี้ผมกำลังอยากจูบกับคนตรงหน้านี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

         

 

 

 

ยังดีที่เราเดินออกมาจากป่าได้ทันก่อนจะมองไม่เห็นอะไร พอออกมาปุ๊บก็เจอไอ้มอดักทางทันที

“ฮั่นแหน่ หายไปไหนกันมาสองต่อสอง” มันหรี่ดวงตาคล้ายจะจับผิด ผมตีหน้านิ่ง แต่คนตรงหน้าผมเก็บอาการไม่อยู่ มันสะดุ้งโหยงเลย

“ผมไปหาเต้ยก่อนนะฮะ จะไปโชว์ภาพให้มันดู” มันรีบเดินลิ่ว ๆ หนีไป ไอ้มอมองตามจนลับสายตา ก่อนหันกลับมาใช้สายตากรุ้มกริ่มจ้องกลับผม

“ไปทำอะไรกันมา” มันถามเหมือนผู้พิพากษา แต่กูจำได้ว่ามึงเรียนวิศวะ

“ไปดูพระอาทิตย์ตกมา”

“แม่เจ้าโว้ย โรแมนติกฉิบหาย”

“กูไปดูพระอาทิตย์ตก ส่วนหมอนั่น ไปถ่ายภาพ เข้าใจยัง ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบ ๆ ไสหัวไปไกล ๆ” ผมบอกแต่เป็นฝ่ายไสหัวตัวเองออกไปจากจุดนั้นแทนมัน

“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนเด๊ะ คืนนี้เขาจะเล่นรอบกองไฟกันนะ” มันตะโกนไล่หลัง ผมหยุดเท้าหันไปพยักหน้ารับรู้ เดินกลับเข้าที่พักไป และหลังจากนั้นไม่เกินชั่วโมง ผมก็ออกไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อน ๆ ที่หน้ากองไฟ
 



พวกเราหกสิบชีวิตนั่งล้อมเป็นวงกลมลดหลั่นกันไปเรื่อย ๆ ไอ้โอมนั่งอยู่บนกี้อี้พับสีเขียวลายทหาร ก้มหน้าเกากีต้าร์ในมือ ส่วนนักร้องก็สลับกันไป ไอ้โอมมันเล่นได้เกือบทุกเพลง แต่ถ้าเพลงไหนมันเล่นไม่ได้จริง ๆ มันก็ให้คนอื่นเล่นแทน เพลงช้าบ้าง เร็วบ้าง เข้ากับบรรยากาศป่าเขาลำเนาไพรดี

พวกชาวบ้านกับเด็ก ๆ บางส่วนก็มานั่งเล่นกันอยู่รอบ ๆ เหมือนกัน แต่อยู่กันไม่นานก็พากันเข้านอน ชีวิตคนต่างจังหวัดก็อย่างนี้แหละครับ พระอาทิตย์ตกดินได้ไม่เท่าไหร่ หนังตาก็พากันหย่อนคล้อยแล้ว สลับกับพวกเราที่ยิ่งดึก ตายิ่งโต

แต่พวกเขาตื่นกันแต่เช้าเพื่อไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ในขณะที่เรา ยังนอนเฝ้าพระอินทร์กันอยู่เลย

ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้พับอีกตัว แต่ตัวใหญ่กว่าของไอ้โอม ผมเอนหลังนั่งด้วยท่าทางสบาย ๆ มองท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่กำลังมอดไม้ แสงไฟสีส้มสลับกับสีแดงเพลิงกำลังโหมให้ความอบอุ่นอยู่ตรงกลาง
 
ตอนนี้ไอ้เป้กำลังบรรเลงเพลงเพราะ ๆ ให้พวกเราฟังกันอยู่ น้ำเสียงของมันดังควบคู่ไปกับเสียงของกีต้าร์และเสียงแตกเปรี้ยะ ๆ ของกิ่งไม้ไหม้ไฟ

เสียงมันดีจริง ๆ ผมเห็นแต่ละคน นั่งฟังมันเงียบสนิท โดยเฉพาะเจ้าเต้ย มันจ้องพี่มันตาแทบไม่กระพริบ มันคงภูมิใจของมัน

น้อง ๆ บางคน พากันโยกหัวช้า ๆ ตามจังหวะเพลง ผมคิดว่างานนี้น้อง ๆ คงจะได้มิตรภาพดี ๆ กลับบ้านไปกันเยอะ บางคนได้เพื่อน บางคนได้พี่หรือน้อง หรือบางคนอาจสร้างสัมพันธภาพให้ก้าวหน้ามากไปกว่านั้น

ผมมองชายหญิงคู่หนึ่งที่ฝ่ายหญิงนั่งนิ่งพิงแผ่นหลังกับอกกว้างของฝ่ายชาย โดยมีวงแขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้อยู่ ก่อนที่ผม จะเหลือบไปเห็นใครบางคน

และตอนนี้ สายตาผมถูกสั่งให้หยุดเอาไว้แค่ที่ตรงนั้น

ผมมองใบหน้าที่กำลังสะท้อนแสงสีส้มของกองไฟ มันโยกตัวเบา ๆ ไปกับเสียงเพลง ยิ้มนิด ๆ ให้กับกองไฟ พื้นดิน กิ่งไม้ กวาดสายตามองผู้คนไปรอบ ๆ

ก่อนมาหยุดอยู่ที่ผม...

ผมยังมองมันอยู่ ในขณะที่มันเลือกที่จะหลุบเปลือกตาหลบหนี
 
นึกย้อนไปถึงช่วงพระอาทิตย์ตกดิน ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพราะบรรยากาศมันพาไป หรือมีอะไรมากไปกว่านั้น

บางที คงต้องรอให้จบทริปนี้ คำตอบถึงจะมา

พวกเรานั่งเล่นกันไปเรื่อย ๆ แต่ไม่เกินสี่ทุ่ม ก็พากันเข้านอน ไอ้เต้ยนั่งหลับพิงไหล่เพื่อนมันไว้ ไอ้เป้เลยอุ้มน้องมันกลับเข้าเต้นท์ไป ส่วนไอ้ตัวเล็กของผม ก็ลุกเดินกลับเข้าเต้นท์มันไปเหมือนกัน
 
หือ…

อะไรนะ?

...ไอ้ตัวเล็กของผมงั้นเหรอ

คนคนนั้นเป็นของผมไปตั้งแต่เมื่อไหร่

 

 

 

ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น จะกลายเป็นหนึ่งในประสบการณ์ชีวิต ที่ผมจะไม่มีทางหลงลืมไปได้เลยตลอดชีวิต   

วันนี้ผมง่วงเร็วผิดปกติ และก่อนที่สติจะจางหายไป เหมือน ๆ ผมจะเห็นรอยยิ้มของใครบางคน ลอยละล่องเข้ามาในโสตประสาท ก่อนที่ภาพเหล่านั้น จะถูกความมืดกลืนหายไป








☼
วันนี้ดูทุกคนจะตื่นเช้ามากกว่าปกติ พวกเด็ก ๆ พากันมาออหน้าโรงเรียน พอ ๆ กับครูและผู้ปกครอง คนจึงดูแน่นขนัดลานกว้าง ผมยังโพกผ้าผืนเดิมไว้ที่หัว (แต่ครั้งนี้มัดเอง) คาดซองใส่อุปกรณ์ก่อสร้างไว้ที่เอว ในมือถือค้อนกำลังตอกกระดานสีเขียวบนกำแพงหน้าสุดของห้องเรียนขนาดใหญ่

พวกผู้ชายเริ่มพากันขนเอาโต๊ะเก้าอี้ที่ทำเสร็จแล้วมาจัดเรียง พวกผู้หญิงก็ขนหนังสือที่เอามาจากกรุงเทพขึ้นเรียงบนชั้น ทั้งหนังสือเรียนและหนังสืออ่านเล่นทั่วไป รวมไปถึงพวกสมุด ดินสอ และอุปกรณ์การเรียนต่าง ๆ

พอเสร็จพวกเราก็พากันถ่ายรูป พาพวกเด็ก ๆ มาถ่ายบ้าง ถ่ายกันเองบ้างอย่างสนุกสนาน ซึ่งงานนี้ ไอ้ตัวเล็กรับอาสาเป็นมือถ่ายด้วย สงสัยจะชอบถ่ายจริง ๆ

พอเสร็จสิ้นพวกเราก็เชิญทุกคนเข้าไปดูภายใน เห็นเด็ก ๆ บางคนยืนร้องไห้ ไม่ต่างกับผู้ปกครองและคุณครูผู้เสียสละจากเมืองกรุงอีกสองนาย พวกผู้หญิงเลยพลอยพากันบ่อน้ำตาแตกตามไปด้วย ไม่ต่างกับน้อง ๆ ผู้ชายบางคน พวกที่เข้มแข็งหน่อยก็แค่ยืนน้ำตาซึม

แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่มีรอยยิ้มประดับเอาไว้จนเต็มหน้า

...ก็คนที่กำลังยืนถ่ายรูปอยู่นั่นแหละ

ฉากสุดท้าย ที่ไม่ท้ายที่สุดของพวกเราจบลง แต่สำหรับเด็ก ๆ เหล่านี้ นี่เพิ่งเป็นการเริ่มต้นเท่านั้น


 

สาวกับอิงเสนอให้พวกเราทำตัวเป็นครูกันหนึ่งวัน ทุกคนเห็นด้วย พวกเราเลยต้อนพวกเด็ก ๆ ไปนั่งประจำการ ใครอยากนั่งมุมไหนก็เลือกเอา โดยมีเด็กโข่งบางคนขอมาร่วมเรียนด้วย

เรียนกอไก่กอกา ได้ทั้งความสุขและเสียงหัวเราะ โดยเฉพาะตัวสร้างสีสันของงานอย่างไอ้มอและไอ้โอม

พวกมันนั่งแทรกไปกับเด็ก ๆ ไอ้มออุ้มเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งไว้บนตัก แล้วสอนให้เด็กน้อยยกมือขึ้นถาม

มันหม้อแม้แต่กับเด็กหกขวบเนี่ยนะ

ไอ้นี่นี่…

แต่เพราะพวกมันนั่นแหละ ทุกคนถึงได้พากันหัวเราะและมีความสุขมากขึ้น
 
งานนี้ได้ทั้งบุญกายและบุญใจกลับบ้านไปกันเพียบ

จบจากตรงนี้ไป อย่างน้อยผมก็สามารถไปคุยกับคนอื่นได้แล้ว ว่าผมได้ทำคุณประโยชน์อะไรเพื่อสังคมมาบ้าง

ความรู้สึกดี ๆ คงไม่ได้ถูกเก็บเอาไว้แค่ในประกาศนียบัตรที่ทางมหาลัยจะมอบให้ แต่มันอยู่ที่ใจ ที่นึกถึงเมื่อไหร่ หัวใจก็จะยิ้มได้เสมอ



TBC...
ไม่ใช่คนเขียนล่ะ ต้องบอกว่าเต่าเขียน ถึงได้มาช้าขนาดนี้ฮ่า ๆ สนุกสนานกันให้เต็มที่นะคะ
อิคนเขียนเพิ่งเอารถไปวัดพื้นมา เข่าเหวอะ ขาเดี้ยง เจ็บแขนขวา พิการชั่วคราว เจ็บแผลเข้าหัวจาย T^T ตอนนี้นอนเลียแผลตัวเองอยู่ เจ็บสุดโค่ย T^T

ตอนนี้ได้อิมเมจพี่เป้แล้วนะคะ หุหุ จริง ๆ ได้หลายคนแล้ว ทั้งพี่เอก พี่เป้ พี่มอ น้องกายน้องเต้ย ให้ผ่านไปสักหลาย ๆ ตอนจะเอาของพี่โอ้คกับคนอื่น ๆ มาลง ใครอยากเห็นก็ไปดูได้ที่แฟนเพจนะคะ เสิร์ซหาคำว่า "แฟนเพจน้องคีส หรือแฟนเพจ Kiss Love เอาเน้อ เพราะไม่รู้จะเอาลิ้งค์มาลงไง กลัวผิดกฏเขาด้วย ฮ่า ๆ ขอบคุณฮับ ^^
     

[harumi]

 

[Karn12]

โรแมนติกมาก ๆ เลยตอนนี้

[moobarpalang]

ตามมาจากเด็กดี
ชอบคู่เต้ยเชียร์คู่เต้ยด้วย

[❝CHŌN❞]

เข้ามาติดเรื่องนี้จนได้ ฮ่าๆๆ น่ารักมากเลยค่ะ ใช้ภาษาง่ายๆดี อ่านแล้วลื่นไหลดีค่ะ

แล้วก็บรรยายดีมากเลย เห็นภาพทุกฉาก ตอนฉากนวดหัวเนี่ย อ่านไปเขินไป ฮ่าๆๆ

อ่านไปรู้สึกว่าน้องกายดูเป็นห่วงพี่เอกอยู่ตลอดเวลาเลยอ่ะ อบอุ่นๆ แถมชอบหนีไปสวีทเงียบๆกันสองคนด้วยน้า ฮี่ๆ

พี่เอกกับน้องกาย กลับจากค่ายคราวนี้คงมีอะไรเปลี่ยนไปแน่ๆเลย

อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้ น่ารัก >< 

[k00_eng^^]

เริ่มหวานนิดๆแล้วแฮะคู่นี้

[Vesi]

ไอ้ตัวเล็กน่ารักมาก
เอกขี้ตู่นะ เค้าไปเป็นของนายแต่เมื่อไหร่อ้ะ

[jetnipat]

อุ้ย เพิ่งตามอ่านทัน เนื้อเรื่องน่ารักจังเลยยย


เมื่อไหร่จะได้กันเนี่ยย

[CarToonMiZa]

ไปอ่านที่เด็กดีมา
มาเจอที่นี่อีก
อ่านอีกรอบ

^-^หายเร็วๆน๊า

กดบวกแถมเป็ด

[คนของเธอ]

ไอ้ตัวเล็กของ...
พี่เป้น้องเต้ย ไม่เก็บอาการ เพื่อนสนิทรู้แล้วแต่จะห้ามอะไรได้ ก็ใจมันรัก มันรัก 
ผ้าโพกหัว ความโรแมนติกของลูกผู้ชาย 

[ormn]

 ::ชอบพี่เอกกับ้องกายมากอะแล้วอยากรู้ว่าพี่เป้ชอบน้องเต้ยจริงๆอะนะแล้วมันจะเป็นยังงัยต่อไปอะ  (คนเขียนรถล้มเจ็บมากไหมอะดูแลตัวเองด้วยนะเป็นห่วงค่ะขอให้หายไวๆนะ)                                                                

[maxtorpis]

ชอบเรื่องนี้มาก