หัวข้อ: >> ระเบียงรัก นักศึกษา ภาค I,II [End] <<รีปริ้นครั้งสุดท้าย Now-5 ต.ค.61 p.434

[JENA]

สู้ๆ นะค๊า 

น้องเจอ่า เริ่มสับสน เพราะอารมณ์ เพราะฉัน เพราะเธอ หรือเพราะ มด X
กรี๊ดดดดดดดดด 
รอนะค๊า 

[G_wa]

มะเป็นไรมาบ้างอย่าหายไปเลยล่ะกันนะ  
แต่ตอนนี้กะลังงงว่า

ถ้าผมยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ที่เราอยู่ใกล้กัน ที่...พ่อแม่ยังไม่จากไป.....ผม...คงไม่มีกลัวแบบนี้ หรือว่าผมเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

คือยังไง

บอกได้คำเดียวว่าเจมันเป็นเด็กมีปัญหาค่ะ อ่านต่อๆ ไปแล้วจะรู้ค่ะว่าเจกลัวอะไร
ปัญหาใหญ่มากกกกก ใหญ่ขนาดทำเอาคนเขียนเครียดแต่งต่อไม่ได้นี่แหล่ะ

 

[madamkung]

เจมีปัญหาอะไร กลัวอะไรคะจี

[G_wa]

มาต่อให้อีกตอนแล้วนะ


***************************************************************************



   ผมนั่งรอรถบัสเข้ามาจอดที่ตึกคณะ จากนั้นก็พารุ่นน้องไปไหว้สิ่งศักดิ์ของมหาลัยและของคณะ แล้วก็ปล่อยน้องๆ กลับ ตี๋ โก้ โมทย์ เดินเรียงกันมาหาผมเลยครับ เห็นหน้าก็รู้แล้วครับว่าจะพูดอะไร

   “เจเป็นไงบ้าง/เจเป็นไงบ้างพี่”นั่นไงครับ ถามซะพร้อมเพรียงกันเชียว

   “ก็หายเวียนหัวแล้ว กินข้าวแล้ว พากลับไปหอแล้วครับทุกท่าน”ผมแกล้งเอามือประสานไว้ข้างหน้า ก้มหัวลงเล็กน้อยอย่างนอบน้อม

   “ไอ้นี่ คนเขาเป็นห่วงก็มากวนอยู่ได้”

   “นี่ ไอ้เจน่ะมันป่วย ไม่ได้บาดเจ็บ เป็นห่วงกันอย่างกับมันจะตาย”

   “โหพี่ แช่งเพื่อนผม”ตี๋มันโวยวายครับ

   “ไม่ได้แช่ง พูดจริง เป็นห่วงกันนักก็ตามไปดูแลกันที่ห้องสิวะ”

   “พี่จะกลับหอเลยเปล่าล่ะ ผมจะได้ติดรถไปด้วย”เอ๋าไอ้โก้นี่ ประชดน่ะไม่รู้รึไง

   “เออดี กูไปด้วย จะได้เอาของฝากไปให้”ไอ้โมทย์อีกคนครับ ไอ้ตี๋ก็พยักหน้าหัวแทบหลุด

หนักใจกับไอ้พวกนี้ครับ แต่ทำไงได้ ผมก็ต้องยอมให้พวกมันติดรถกลับหอด้วย ลงจากรถผมพวกมันก็แทบจะวิ่งเข้าลิฟต์เลย ยังดีนะที่กดลิฟต์รอผม

เดินกึ่งวิ่งออกจากลิฟต์ได้ พวกมันก็ตรงไปเคาะห้องไอ้เปี๊ยก พอผมจะไขประตูห้องผม มันก็หันมามองตาขวาง อะไรวะ ผมต้องเข้าไปเยี่ยมไอ้เปี๊ยกด้วยใช่ไหมเนี่ย เพิ่งส่งมันเองนะ

   ยืนรอสักพักเจ้าของห้องยังไม่มาเปิด ตี๋มันก็เลยเอากุญแจไขห้องไปเอง แล้วก็พากันเดินตรงไปห้องนอนทันที เห็นมันนอนใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว หน้าแดงๆ เหงื่อแตกพลั่ก กอดหมอนข้างอยู่บนเตียง

   “เนี่ยนะไม่เป็นไร”พร้อมใจกันอีกแล้ว ผมผิดใช่ไหมเนี่ย

   “ก็ตอนนั้นมันดีขึ้นแล้วนี่หว่า”ผมก็ได้แต่บ่นอุบอิบแหล่ะครับ กลัวตัวใดตัวหนึ่งโดดกัดคอครับ เจ้าของนอนป่วยอยู่เดี๋ยวไม่มีคนห้าม

   “เจ...เจครับ”ตี๋เรียกเพื่อนซะเพราะเลย เห็นเจมันขยับตัวนิดๆ พอปรือตามองเห็นพวกผม มันก็ทำหน้างงๆ

   “มาทำไมกันเยอะแยะ”

   “เป็นไข้เหรอ กินยายัง”คราวนี้โก้ถามครับ มันสองคนนั่งประกบคนละฝั่งเลย

   “ใส่เสื้อนะ เดี๋ยวไข้ขึ้น”ตี๋เดินไปหยิบเสื้อยืดในตู้เสื้อผ้ามาให้เจใส่แบบทุลักทุเล

   “ยาอยู่ไหนครับ เดี๋ยวพี่หยิบให้”โมทย์มันก็เดินไปหยิบยาตามที่เจบอก พร้อมน้ำหนึ่งแก้ว ส่วนเพื่อนรักก็พากันหาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดตัวเช็ดหน้าให้ เอ่อ...แน่ใจนะพวกมึง ว่านั่นน่ะเพื่อน...ไม่ใช่ลูก

   “กู...กลับห้องได้ยัง”ตอนนี้พวกผมออกมานั่งที่โซฟาหน้าห้องแล้ว ปล่อยให้คนป่วยนอนครับ

   “ได้”ได้ของพวกมึงน่ะ มองกูตาเขียวเลยนะ

   “เดี๋ยว...อยู่อีกสักพักก็ได้”ไม่เข้าใจครับ จะนั่งกันอยู่ทำไม เปิดทีวีก็เปิดเสียงเบา กลัวมดได้ยินหรือไงวะ นั่งเงียบๆ กันสักพักตี๋กับโก้มันก็เข้าไปดูเพื่อนมัน แล้วก็เข้าไปนอนด้วยครับ โมทย์มันก็นอนที่โซฟา ผมเลยอาศัยจังหวะนี้แอบกลับห้องตัวเอง(ไม่เข้าใจอีกแล้วครับว่าทำไมต้องแอบ)

   เอาของฝากที่โมทย์ซื้อมาให้น้องรหัสมันไปเก็บในตู้เย็น(ไอ้โมทย์บังคับ มันกลัวของเสีย) เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามน่ะแหล่ะ หน้าร้อนครับ ได้เวลานอนของผมบ้างแล้ว เปิดแอร์เย็นๆ นอนซุกตัวในผ้าห่ม หลับตามห้องข้างๆ ได้อย่างรวดเร็ว

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   เสียงเคาะประตูห้องดังเบาๆ ขณะที่ผมกำลังหลับเพลินๆ เลย ไม่รู้หรอกครับว่าห้องใคร อาจจะไม่ใช่ห้องผมก็ได้
   
   ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
   
   อืมมม...แน่ใจแล้วครับว่าห้องผม ไม่เคาะแล้ว มันทุบเลย ผมลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย ไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลานอนครับ ตื่นมาจะหงุดหงิด และไอ้คนที่ทุบประตูห้องผมก็ยังไม่หยุดครับ

   “ใครวะ!!”ผมเปิดประตูได้ก็กระชากเสียงถามเลย

   “กูเอง”ไอ้โมทย์ครับ ยืนทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่หน้าห้อง

   “มีไร กูนอนอยู่”

   “อ่ะนี่”โมทย์ยื่นแผ่นกระดาษที่มีรายการอาหารอยู่ พร้อมเงินมาให้ผม

   “ไรของมึง”

   “มันค่ำแล้ว มึงลงไปซื้อข้าวมาให้กินหน่อย ตามรายการจดให้นะ ซื้อแล้วก็มากินด้วยกันที่ห้องเจล่ะ”

   “เฮ้ยมึง ป่านนี้ร้านข้างหน้าหอมันปิดแล้วนะ กินมาม่ากันได้ป่ะ ห้องกูเหลือเพียบเลย”ร้านข้าวเขาจะปิดตอนเย็นๆ ครับ ร้านนี้ขายแบบกลัวรวย ถ้าเลยหกโมงเย็นแล้วต้องไปซื้อหน้าปากซอย

   “เจมันยังเป็นไข้อยู่เลย มึงจะให้น้องกูกินมาม่าเหรอ ไม่สงสารมันเหรอไง”

   “น้องรหัสมึง มึงก็ไปซื้อดิวะ กูไม่ได้หิวด้วยซะหน่อย กูจะไปนอนต่อ”

   “กูจะเฝ้าน้องกู มึงน่ะแหล่ะไป อยู่ว่างๆ ไม่ได้ทำอะไรน่ะ ไปเร็วๆ ด้วยล่ะ พวกกูรออยู่”พูดจบมันก็เดินเข้าห้องไอ้เปี๊ยกไปเลยครับ

   คำว่า ‘พวกกูรออยู่’ แสดงว่าตี๋กับโก้ก็ต้องอยู่ แล้วทำไมมันไม่ให้สองคนนั้นไปซื้อล่ะ ไอ้พวกนี้นี่เห็นผมเป็นอะไร แต่ทำไงได้ครับ ตื่นเต็มตาแล้วก็ต้องไปให้มัน เข้าห้องไปหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจแล้วก็ลงไปซื้อข้าวครับ ปั่นจักรยานไป ระหว่างทางก็มีคนมองบ้างครับ ก็ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนี่แหล่ะ สาวแท้สาวเทียมก็มองกันบ้าง ไปถึงร้านข้าวก็ยื่นกระดาษให้ แล้วปั่นเลยไปอีกหน่อยซื้อโจ๊กไว้ให้เจมัน ดูจากรายการอาหารแล้ว ไอ้พวกนี้ก็เขียนตามไอ้เปี๊ยกบอกแน่ๆ มีแต่ผัดพริกเลย ผัดผักเอย ตามใจกันซะเสียคนแล้วมั้ง

   “เอาโจ๊ก 1 ถุง ใส่เครื่องในไม่ใส่หมูครับ”

   “ร้อยวันพันปีถึงเห็นพี่เอ็กซ์ซื้อโจ๊กนะคะ ซื้อไปกินเองหรือซื้อให้ใครเอ่ย”เสียงใสๆ ลูกเจ้าของร้านครับ เป็นรุ่นน้องในมหาลัย

   “ซื้อให้น้องน่ะครับ”ผมรับถุงมาแล้วก็จ่ายเงินไป น้องเขาก็รับไปตอนทอนเงินให้ก็มีแอบจับมือผมนิดหน่อย ระวังนะน้องเดี๋ยวแม่น้องจะเอาทัพพีตีหัวพี่เอา

   ได้ของครบก็ปั่นกลับมาที่หอ เดินไปเคาะห้องไอ้เจ สักพักไอ้โก้มันก็มาเปิดประตูให้ โก้มันก็ช่วยผมเทกับข้าวใส่จาน แล้ว...ยกไปกินในห้องนอน นั่งกินกันบนพื้นครับ โซฟาด้านนอกมีไม่นั่ง ชอบลำบากครับไอ้พวกนี้ ถ้ากินบนเตียงได้พวกมันคนทำไปแล้ว

   “น้องเจครับ น้องเจ ลุกมากินข้าวเย็นก่อนจะได้กินยา”เพื่อนผมก็นั่งประคองให้คนป่วยที่ทำตาปรือๆ คอพับคออ่อนลุกนั่งทำท่าจะพยุงให้มานั่งกินที่พื้นจนผมต้องห้ามไว้ก่อน

   “ให้มันนั่งบนเตียงนั่นแหล่ะ กูซื้อโจ๊กมาให้กิน อ่ะนี่ มึงป้อนกันเองแล้วกัน”ผมยื่นชามโจ๊กที่เทพริกกับน้ำส้มสายชูให้นิดหน่อยไปให้มัน(จำได้ตอนกินข้าวต้มกับมันครับ) ไอ้ตี๋กับไอ้โก้ก็นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ ผม

   “อื้อ...ไม่เอาครับ เจไม่อยากกิน”เสียงไอ้เปี๊ยกมันโวยเบาๆ ตอนที่ไอ้โมทย์เอาช้อนไปจ่อปากไว้

   “ทำไมล่ะเจ กินซะหน่อยจะได้กินยาไง”

   “...มันใส่ผักอ่ะครับ เจไม่ชอบ”

   อ้าววว ปกติมันชอบกินไม่ใช่เหรอไง ผักน่ะ อุตส่าห์ไม่ให้ใส่หมูสับนะเนี่ย กลัวมันไม่กิน

   “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเขี่ยออกให้”เอาใจกันจริงจริ๊ง

   “อ่ะมึง เอาไปเขี่ยให้น้องมันหน่อย”มันลงมานั่งข้างผม ยื่นชามโจ๊กมาตรงหน้าผมเฉยเลย

   “เฮ้ยไรวะ กูซื้อมาให้แล้วนะ น้องมึง มึงก็เขี่ยดิ กูจะกินข้าว”

   “มึงนั่นแหล่ะเขี่ยให้หน่อย กูจะได้กินข้าว”

   “อ้าว แล้วกูไม่ต้องกินรึไง”

   “เดี๋ยวมึงค่อยกินตอนกูป้อนน้องเจก็ได้ เร็วๆ เดี๋ยวมันเย็น”พอเห็นผมไม่ยื่นมือไปรับ มันก็วางแทนจานข้าวผมที่มันคว้าไปไว้ข้างตัวมัน ไรของพวกมันเนี่ย ทำเหมือนผมต้องรับผิดชอบที่มันป่วยงั้นแหล่ะ

   “แมร่งไม่ใช่หน้าที่กูเลยนะเนี่ย เอาแต่ใจชะมัด”ผมบ่นให้พวกมันได้ยินกันทั้งหมดเนี่ยแหล่ะ แล้วก็จงใจหันไปพูดประโยคหลังกับคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วย ผมพูดจบเห็นมันทำตาแดงๆ ถ้ามองไม่ผิดเห็นน้ำตามันคลอๆ ด้วยครับ มันร้องไห้แล้วอ่ะ น้ำตาหยด แหม่ะๆ เลยครับ ทำไมล่ะ แค่ว่านิดเดียวเอง ที่มันด่ากับเพื่อนแรงกว่านี้ยังไม่เห็นร้องเลย

   ไอ้ตี๋ลุกพรวดไปหาเพื่อนรักแล้วสวมกอดไว้แนบอกทันทีเลยครับ ไอ้โก้ก็ค่อยๆ ลุกตามไปลูบหัวลูบหลัง ส่วนไอ้โมทย์มองผมตาเขียวเลยครับ ส่วนผม.........เหวอเลยครับ งงอ่ะ

   “ไม่เป็นไรนะครับเจ อย่าร้องนะ นิ่งซะนะ”ตี๋ปลอบเพื่อนมันครับ ตอนนี้เจมันสะอื้นด้วยอ่ะ เป็นไรวะ

   “ไม่มีใครว่าอะไรสักหน่อยนะครับเจ นิ่งนะ อย่าร้องนะเดี๋ยวปวดหัวอีก”โก้ก็ช่วยครับ

   “...ฮึก...ฮึก..แต่..พี่เอ็กซ์ว่า...เราเอาแต่ใจ...เราเอาแต่ใจเหรอ...ฮืออออ”

   “โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะ ไม่ต้องร้อง นิ่งซะนะนิ่งซะ”ตี๋ปลอบไป โยกตัวเจไปมาด้วยครับ เหมือนปลอบเด็กเวลาร้องไห้เลย กำลังดูเคลิ้มๆ ก็รู้สึกถึงจิตสังหารครับ จิตสังหารที่มาจากอีกคนบนเตียง

   “ไม่มีใครว่าอะไรเจหรอกนะ พี่เอ็กซ์เขาไม่ได้ว่าอะไรเจเลยนะครับ เจฟังผิดไปเองนะ ใช่ไหมครับพี่เอ็กซ์”

   “เอ่อ..ไม่ได้ว่า”

   “ครับด้วยพี่”

   “พี่...ไม่ได้ว่าอะไรเลยจริงๆ ครับ”ต้องพูดตามที่โก้มันบอกครับ ไม่กล้าเถียงอะไรหรอก กำลังงงๆ อยู่ พูดจบผมก็รีบเขี่ยผักจนหมด ยื่นให้ไอ้โมทย์ลุกไปป้อนน้องรหัสมัน พวกมันสามคนก็ทั้งปลอบทั้งโอ๋ทั้งป้อนกันบนเตียงนี่แหล่ะ เห็นเจมันกินไม่กี่คำ ก็กินยาแล้วนอนหลับไปอีก
   
   ผมก็เก็บจานชามออกไปนั่งกินกันต่อนอกห้อง พวกมันไม่อยากให้มีเสียงดัง เดี๋ยวเจมันจะตื่น

   “เอ่อ...มันเป็นไรน่ะ แค่ว่านิดเดียวเอง กูไม่ได้ตั้งใจนะ”

   “ผมรู้พี่ แต่เวลาเจมันป่วยน่ะ ต้องพูดกับมันเพราะๆ ห้ามว่ามัน ผมเคยบอกพี่แล้วนะ ว่านิดเดียวมันก็ร้องไห้แล้ว ร้องมากๆ เดี๋ยวก็ป่วยอีก”ตี๋บอกผมครับ ผมก็คุ้นๆ นะว่ามันเคยบอก แต่ไม่คิดว่ามันจะร้องง่ายแบบนี้

   “ทำไมมันอ่อนแอจังวะ ปกติมันก็เข้มแข็งดีออก”ผมพูดจบ พวกมันสองคนก็หันไปมองหน้ากัน เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันกลับมามองผมกับโมทย์

   “ผมว่าเรื่องบางเรื่องให้พวกพี่รู้จากปากมันเองดีกว่า แต่ผมอยากบอกพวกพี่ว่า ผมกับตี๋น่ะ ไม่ได้โอ๋อะไรมันจนเว่อร์หรอก แค่เฉพาะเวลามันป่วยเท่านั้น เวลาปกติมันไม่เคยอ้อนหรือขอความช่วยเหลือใครเลย แม้แต่พวกผมสองคน ผมอยากให้มันเอาแต่ใจตัวเองบ้าง ไม่ใช่ตามใจคนอื่น แคร์ความรู้สึกคนอื่นตลอดเวลา ใครทำดีกับมันหน่อยมันก็แคร์เขาห่วงเขาไปทั่ว มันน่ะใจแข็ง แต่ถ้ามันเจ็บ มันป่วยเมื่อไหร่ จิตใจมันก็อ่อนแอตาม”โก้พูดเสียงเครียดเลยครับ

   “อย่างตอนที่พี่ฟ้าเพื่อนพวกพี่หาเรื่องมันน่ะ ปกติมันลุกไปต่อยแล้ว แต่มันแคร์ความรู้สึกพวกรุ่นพี่ ไม่อยากให้ลำบากใจเพราะมัน มันเลยเงียบ ทั้งๆ ที่มันโกรธมาก แต่มันก็ไม่ทำ ขนาดตอนนั้นรู้จักกับพวกพี่แค่สองสามวันเอง”ตี๋พูดมาผมก็เห็นด้วยครับ ตอนนั้นผมก็รู้ครับว่ามันไม่ทำเพราะพวกผมนี่แหล่ะ

   “ใครวะพี่ฟ้า ไปมีเรื่องกันตอนไหน”โก้ถามครับ แสดงว่ามันสองคนไม่ได้เล่าให้ฟัง

   “ก็แค่แซวๆ เจมันน่ะ ไม่มีไรหรอก เจมันไม่อยากให้มึงรู้ เดี๋ยวมึงไปมีเรื่องกับพี่เขา”

   “ไม่ต้องไปหาเรื่องไอ้ฟ้ามันหรอก เพราะวันนั้นมันโดนไอ้เอ็กซ์ถีบไปทีแล้ว”โมทย์พูดครับ มันสองคนแล้วหันหน้ามามองผม ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ

   ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าทำไมพวกมันถึงห่วงเพื่อนจัง แต่ก็ดีครับที่เห็นรุ่นน้องรักกันแบบนี้ ตอนแรกที่เห็นตี๋ดูแลเจมันมากๆ ผมก็คิดว่ามันมีอะไรมากกว่านี้ แต่พอเห็นโก้กับโมทย์เป็นไปด้วย ก็เริ่มเข้าใจนิดๆ ครับ ยิ่งเห็นหน้าตอนมันร้องไห้แล้วยิ่งสงสารน่ะครับ มันร้องเหมือนเด็ก ร้องสะอื้นไห้ ในขณะเดียวกันก็พยายามกลั้นเสียงไว้ เหมือนเด็กเวลากลัวโดนดุ ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นอะไร รู้แต่ว่าไม่อยากเห็นมันร้องไห้อีกแล้ว

   นั่งกินข้าวเสร็จ พวกนั้นก็เข้าไปดูอาการเจในห้อง ผมก็เก็บจานชามล้างให้เรียบร้อย พวกนั้นก็เดินออกมาพอดี พวกมันก็ต้องกลับหอเหมือนกันครับ พรุ่งนี้มีเรียน ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ ผมก็เลยมีหน้าที่ดูแลมันต่อ ไม่กล้าและไม่อยากปฏิเสธด้วยครับตอนนี้

   พวกนั้นกลับได้สักพัก ผมก็กลับไปอาบน้ำในห้องผม เดี๋ยวคืนนี้คงต้องนอนเฝ้ามันอ่ะ พวกนั้นสั่งไว้ ไม่รู้ว่าทำไมเห็นกำชับนักหนา เลยต้องทำตาม เอาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาด้วย ผมก็นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือไปเรื่อย เริ่มง่วงก็ปิดไฟ เดินมาแทรกตัวนอนบนเตียงนี่แหล่ะ

   “อืออ....”

   ผมกำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ก็รู้สึกว่าเจมันสะดุ้ง พอลืมตาเห็นหน้าเจมันอยู่ใกล้ๆ เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เจนอนตัวสั่น ครางอะไรไม่รู้ในลำคอ น่าจะเพ้อเพราะพิษไข้ ผมแตะหน้าผากดู แค่อุ่นๆ แสดงว่าละเมอมากกว่า ผมก็เลยจะปิดไฟแล้วนอนต่อ แต่....

   “ฮึก..ฮือออออ...แม่...พ่อ.....เจขอโทษ....ขอโทษ......ฮึก.....ขอโทษ......”
   
   เจมันนอนร้องไห้ มันฝันร้ายเหรอ ขอโทษอะไรไม่รู้ มันพูดแต่คำว่าขอโทษ ขอโทษ ผมไม่รู้จะทำยังไง เลยเอาแขนไปโอบเจมากอดไว้หลวมๆ ลูบที่หลังเบาๆ เหมือนที่เห็นเพื่อนมันทำ

   “..........ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรนะครับเจ นิ่งซะนะนิ่งซะ..........”

   เจนอนซุกเข้ามาในอกผมเรื่อยๆ เปลือกตาที่ปิดสนิทยังคงมีน้ำตาไหลรินพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ ผมก็คอยลูบหลัง พูดปลอบจนมันนิ่ง ได้ยินเสียงหายใจเบาๆ คิดว่าคงหลับไปแล้ว นี่ล่ะมั้งคือเหตุผลที่เพื่อนมันสองคนบอกให้ผมนอนเฝ้า แสดงว่าปกติมันก็ฝันร้ายแบบนี้ ฝันอะไรเหรอเจ ขอโทษเรื่องอะไร ทำผิดอะไรไว้ถึงทำให้ร้องไห้...ทั้งๆ ที่หลับแบบนี้



   

[nolirin]

มาจิ้มนู๋จีไว้ก่อน

เป็นกำลังใจ(1+)ให้จีในการแต่งเรื่องดีดีแบบนี้นะจ๊ะ

  ไอ่พี่เอ็กซ์ซซซซซซซซ   ทำนู๋เจร้องไห้ได้ไงอ่ะ

ตอนหน้าต้องเอาใจนู๋เจเยอะๆด้วย ไม่รู้ล่ะ   :m16:เชอะๆถ้ายังใจร้ายกะนู๋เจอีกเด๋วโดน...(โดนอารัยหว่า??)

[Pztor]

 

เป็นกำลังใจให้ครับ ชอบมากเลยเรื่องนี้

[M@nfaNG]

อืมพอมองเห็นเค้าลางล่ะ
น่าสงสารน้องเจ  แต่น่ารักอย่างนี้มีคนเข้าคิวปลอบเพียบแน่  

[korn_ken]

ทั้งน่ารัก
ทั้งซึ่ง

[JENA]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เกิดอารายขึ้นกะน้องเจของพี่    น่าฉงฉานมากๆ

แต่ว่านะ ไอ่ตอนพี่มด X ดุแล้วน้องเค้าร้อง 
น่ารักน่าเอ็นดู
อร๊ายยยยยยยยยยยย โรครักเด็กกำเริบ 

มีต่ออีกมั้ยคะ อยากอ่านตอ่จัง

[min_min]

ย้ากกกกกก  โดดกัดคอพี่เอกซ์ไปหนึ่งที  โทษฐาน  ทำเจร้องไห้

ไม่น่าอภัยอย่างแรง  ชิชิ

โอ๋ๆๆ  เจมามะเค้ากอดหน่อย  อิอิ  นิ่งซะนะ

ปล. หนุกดีอ่ะพี่จี  รอตอนต่อไป 

ปลสอง อย่าลืมไปเลือกตั้งกันนะคร้าบบบ

 

[@BUA@]

เอ  อะไรทำให้เจเป็นอย่างนี้นะ

อยากรู้ๆ   

[civava14]

โอ้ย ค้างสุดๆๆๆ 

[pongsj]

สงสัยเป็นความหลังแบบเจ็บปวด...........สงสารเจจังเลยคับ 

[fc_uk]

ขอบคุณคุณจีครับบบ

บ แต่งมาอีกเยอะๆนะครับบบบเปงกำลังใจให้คร้าบบบ 

[satan666]

น่าสงสาร

พี่เอ็กซ์ทำน้องร้องไห้อ่ะ ต้องรับผิดชอบด้วย

ชอบตอนรุมกันปลอบอ่ะ น่ารักมากมาย

[mist]

สงสารรรรรรรรรรรรรร   

ป.ล. น้องตี๋กะน้องโก้ น่ารักมากกกกกกกก 

[fannan]

น่ารักมากกกกกก เจน่ารักมากกกกกเลย หนุกมากค้าบมาต่ออีกน้า

[pop_pukluk]

ตามมาให้กะลังจายน้องเจ ท่าทางจะมีอดีตที่ฝังใจ ยังไงก็สู้ๆๆๆนะคับ

[jb]

รอออออออออออออ

[Pztor]

 
มารอครับ

[mu_off]

เอ่อ..อืม

 

..ไม่รู้จะพูดไรดี ก็มาต่อเรื่อยๆนะกันคับ

[slmzaa]

  ,มาต่อเร็วๆๆนะครับชอบมากๆๆๆๆๆเลยอ่านแลวมีความสุขมากมาย

[13th Devil]

อ๊า....น้องเจ เป็นอะไรอ่ะ สงสารจับใจ   
เดี๋ยวว่างๆจะแวะไปนอนเป็นเพื่อนน๊า   

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[@BUA@]

มาวิ่งเล่นรอค่า


 

[G_wa]

กว่าจะเข้าเน็ตได้แทบตาย หวังว่าตอนนี้จะ...

********************************************************************


   อากาศเริ่มหนาวขึ้น หรือเพราะผมปัดผ้าห่มจนพ้นตัวก็ไม่รู้ ผมพยายามจะความหาผ้าห่มมาห่มตามเดิม แต่...ผมขยับตัวไม่ได้ แขนมันติด หรือว่าผมโดนผีอำ หอใหม่แบบนี้ไม่น่าจะมีนะครับ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดูทีละข้าง แล้วก็พบว่าไม่ใช่ผีหลอก คนนั่นเอง คน!! เฮ้ย! พี่เอ็กซ์นี่นา มานอนกอดผมได้ไง ขยับไม่ได้เลย.....อืมม....ผมจำได้แล้วครับ เมื่อคืนโก้มันบอกว่าพี่เอ็กซ์จะมานอนเฝ้าไข้ให้ เกือบผลักพี่แกตกเตียงแล้วครับ นึกว่าผีหลอก

   ดูหน้าเขาใกล้ๆ พี่เขาก็หล่อสมกับที่เก๋มันปลื้มแหล่ะครับ หน้าคม ปากได้รูป เวลาพี่เขายิ้ม เห็นสาวๆ มองกันตาค้างทุกที คิ้วก็เข้มดีด้วยครับ พี่เอ็กซ์มีรอยแผลเป็นที่หางคิ้วเล็กๆ ผมจำได้ครับ เอ๋....ทำไมผมจำได้ ผมว่าผมเริ่มคุ้นๆ สถานการณ์แบบนี้นะครับ ไอ้การนอนเอาหัวชนกันเนี่ย มัน........เหมือนคืนนั้นเลย

   คืนรับน้อง

   ผมเริ่มเมามากแล้วครับ ตอนนี้ก็นั่งซบตี๋มันอยู่ พูดอะไรก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ฟังยิ่งไม่รู้เรื่องใหญ่เลย รู้แต่ใครๆ ก็เรียกผมจัง แต่ตอนนี้ลุกไม่ไหวคร้าบบบ ง่วงแล้วด้วยยยย

   “กูไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องขับรถกลับด้วย”เสียงคล้ายๆ พี่เอ็กซ์พูดอยู่ใกล้ๆ ครับ

   “พี่ผมฝากเจมันไปนอนด้วยดิ มันไม่ไหวแล้วแหล่ะ”

   ไม่เอานะไอ้ตี๋ กูจะนั่งอยู่นี่ อ๊าาาา ไม่ต้องดึงผมให้ลุกเลยนะครับ ปล่อยผม ผมจะนั่งกับเพื่อนต่อ

   “ไปนอนได้แล้วครับน้องเจ ตาจะปิดแล้ว”เสียงพี่โมทย์นี่นา

   “คร้าบบบ นอนก็นอนครับ”ชอบจังเวลามีคนพูดเพราะด้วย

   ผมก็เดินเซๆ ตามแรงลากของพี่เอ็กซ์แหล่ะครับ เดินเข้ามาก็มีที่ฟูกนอนปูไว้กับพื้น ผมก็ทิ้งตัวลงนอนติดผนังทันที นอนได้ก็คว้าหมอนอีกใบมากอดแทนหมอนข้างเลยครับ เห็นพี่เอ็กซ์ทิ้งตัวนอนข้างๆ มองผมตาขวางๆ ชอบกล

   “เอา.....คืนมา จะ.............. เอาคืนมาเร็วๆ”

   พูดไรค้าบบบ เอาคืนไรเหรอคร้าบบบบ อ๋อออ จะให้ผมหอมแก้มคืนเหรอออออ

   “เอาไรอ่ะ จะเอาคืนอีกเหรอ ให้อีกครั้งเดียวนะ พิเศษเลย”ไม่อยากทำหลายครั้งครับ ง่วง ผมลุกขึ้นนั่งแล้วก็ก้มหน้าไปที่พี่เอ็กซ์ จับหน้าให้เอียงแก้มมาทางผม แล้วก็ก้มไปกะว่าหอมแก้มพี่แกหลายๆ ครั้งติดกันเลยครับ จะได้เสร็จๆ ไป

   “จุ๊บ..จุ๊บ...จุ๊บ....อื้ออออ”

   อืม..สัมผัสมันแปลกๆ มันชื้นๆ นิดๆ แต่...ก็รู้สึกดีนะครับ สงสัยพี่แกคงไปล้างหน้ามา แล้วผมก็หลับไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตามองดูว่าอะไรเป็นอะไร
   เฮ้ย!!!   ซวยแล้วววว ไม่ใช่แค่หอมแก้มนี่หว่า คืนนั้นไปจูบปากพี่เขาเต็มๆ เลย มิน่าตอนอยู่ในรถถึงถามแปลกๆ โอยยยย จะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ย ทั้งหอม ทั้งจูบ แถมตอนนี้กอดด้วยครับ

   “ตื่นแล้วเหรอ”ผมได้ยินเสียงพี่เอ็กซ์พูดเบาๆ เหนือหัวผม พี่เขาคลายอ้อมกอดออกแล้วครับ ผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที รู้สึกว่าเขาลุกตามด้วย

   “หายไข้รึยัง”พี่เอ็กซ์เอามือมาแตะหน้าผากผมเบาๆ อีกข้างก็แตะหน้าผากตัวเอง

   “ตัวไม่ร้อนแล้วนะ แต่ทำไมหน้าแดงๆ”

   “เช้าๆ หน้าผมเป็นอย่างนี้แหล่ะพี่ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ จะได้ไปเรียน”ชิ่งก่อนล่ะครับ ไม่กล้าสู้หน้า รู้แล้วครับว่าทำไมในรถเขาไม่มองหน้าผม เรื่องนี้ต้องโทษไอ้สามคนนั้น พากันจับกรอกเบียร์กันดีนัก โทษพี่เอ็กซ์ด้วยน่ะแหล่ะ ตัวดีเลย เจ้าความคิดนัก เป็นไงล่ะ ซวยชะมัดเลยผม
   
   อาบน้ำเสร็จ เดินเข้ามาในห้องนอน พี่เอ็กซ์ยังนั่งอยู่ที่ปลายเตียงอยู่เลย ทำไมไม่กลับไปห้องพี่ล่ะคร้าบบ

   “เจ”

   “คะ..ครับ”ขอเดินไปคุยหลังตู้เสื้อผ้านะ เปิดประตูตู้กั้นหน้าเอาไว้

   “พี่ถามอะไรหน่อยได้มั้ย”เสียงจริงจังแฮะ ไม่ใช่จะต่อยผมคืนตอนนี้นะ

   “ ได้ครับ”เอาวะ ยังไงเราก็ผิด เป็นใครก็ต่อยครับ โดนผู้ชายจูบเนี่ย

   “...เมื่อคืน...ร้องไห้ทำไม ฝันอะไรเหรอ”

   “......เปล่านี่ครับ”

   “อย่าโกหก จะต้องให้พูดมั้ยว่าละเมออะไรบ้าง”

   “.........”ไม่เข้าใจหรือไง ว่าไม่อยากบอกอ่ะ บ้าอำนาจชะมัด

   “ว่าไง ทำไมร้องไห้ ทั้งตอนกินข้าว ทั้งตอนนอน พี่ถามสองคนนั้นแล้ว แต่เขาไม่พูด เขาให้ถามจากเจเอง พี่โมทย์เขาเป็นห่วง พี่ก็เป็นห่วง บอกมาเถอะพี่อยากรู้”

   “ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ไม่มีอะไรหรอก”ผมโผล่หน้าออกมาแล้วส่งยิ้มให้พี่เอ็กซ์ รู้ครับว่าเป็นห่วง แต่ไม่อยากเล่า ไม่อยากให้รู้ ไม่อยากให้สงสาร

   “เฮ้อ เอาเถอะ ไม่บอกก็ไม่บอก มีเรียนเช้าใช่มั้ย แต่งตัวเสร็จก็รอนี่แหล่ะ เดี๋ยวออกไปพร้อมกัน”พี่เอ็กซ์ถอนหายใจหนักๆ แล้วก็เดินออกจากห้องไป อย่างว่า คนมันบ้าอำนาจ ก็ดีแต่สั่งให้ทำโน่นทำนี่ ถามผมแต่ไม่รอคำตอบผมเลย

   ผมก็นั่งรถมากับพี่เอ็กซ์ แต่พี่เอ็กซ์ไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาครับ พี่เขาสวมกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ต สีเรียบ มีลายกราฟิคหลังคอเสื้อเล็กๆ แต่รวมๆ แล้วดูดีมากครับ

   “พี่ไม่เข้าเรียนเหรอวันนี้”

   “ไม่ วันนี้โดด จะเอาของฝากไปให้ที่บ้านน่ะ”

   “บ้านพี่อยู่กรุงเทพเหรอ แล้วมาอยู่หอทำไม”

   “...หึหึ ไม่ บอก”อ้าว ย้อนหรือเปล่าเนี่ย ไอ้บ้า คนอุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วเชียว

   “ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ถามไปอย่างนั้นแหล่ะ พี่จอดให้ผมหน้า ม. นี่ก็ได้เดี๋ยวเดินเข้าไปเอง”

   “ไม่จอด จะให้ไปส่งตึกไหน บอกมา”

   “ก็ดี ไปส่งโรงอาหาร ขี้เกียจเดินเหมือนกัน”ดีครับ ไม่ต้องเดิน เพราะโรงอาหารอยู่ท้าย ม. เลย

   “หึหึ”ยังครับ ยังหัวเราะอีก ขำไรนักหนา ประสาท จอดรถปุ๊ป ผมก็เตรียมลงปั๊ป แต่พี่แกคว้าแขนไว้ แล้วเอามือมาจับหน้าผากผมอีกแล้ว

   “กินยาแก้ไขด้วย ยังมีไข้อยู่นิดๆ เดี๋ยวไข้กลับ”

   “......”เอ๋อไปเลยครับ วันนี้มาแปลกอ่ะ มาโหมดใจดี ถึงแม้จะเสียงจะฟังดูดุๆ ก็ตาม

   “เป็นไร มองหน้าทำไม”

   “เปล่า ผมไปได้ยัง”พี่เอ็กซ์ปล่อยแขนผม ผมก็รีบวิ่งลงจากรถเข้าไปในโรงอาหารเลยครับ มาแนวใจดีแล้วทำตัวไม่ถูก ถ้าเป็นพี่โมทย์ยังพอกล้าอ้อนกลับ แต่...พี่เอ็กซ์เนี่ย ไม่รู้ว่าอ้อนไปโดนหาว่าบ้าหรือเปล่า

   เดินเข้ามาในโรงอาหารมองหากลุ่มเพื่อน ก็เห็นนั่งกันอยู่มุมโรงอาหารเหมือนเดิม โบกไม้โบกมือไม่อายคนอื่นบ้างเลย ผมนี่เดินตัวลีบๆ เข้าไปหาเลย

   “เจๆ”ยังเดินไม่ทันถึงโต๊ะ ก็มีใครไม่รู้มาสะกิดข้างหลัง พอหันไปดูผมก็ว่าหน้าคุ้นๆ นะ

   “ครับ”

   “เราชื่ออั้ม เพื่อนเก๋นะ...จำได้มั้ย”อั้มเพื่อนเก๋......ไม่รู้จักคนชื่ออั้มสักคน

   “จำไม่ได้ครับ มีอะไรเหรอ หรือจะถามหาเก๋ เก๋มันอยู่ตรงนั้นน่ะ”ผมชี้ไปทางกลุ่มผม

   “เปล่า...จำไม่ได้จริงๆ เหรอ เรา...ที่ขอเบอร์เจตอนนั้นไง”ใช่แล้ว ไอ้บ้านี่เอง เห็นขอเบอร์แล้วไม่ได้โทรมานึกว่ามันขอเล่นๆ ซะอีก

   “ก็...นึกออกแล้ว เรียกเรามีไรเหรอ”ความจริงไอ้นี่มันก็หน้าตาดีนะ ขาวๆ สูงๆ แต่ที่สำคัญ...จะมายืนหน้าแดงทำม้ายยย คนที่ต้องอายน่ะมันโผ้มมมมมม

   “เรา...ขอโทรหาได้มั้ย”

   “เออ...โทรไมล่ะ ไม่รู้จักกันซะหน่อย”ผมพูดจบก็เห็นไอ้นี่มันอ้ำๆ อึ้งๆ จะพูดไรก็ไม่พูด ผู้ชายสองคนยืนคุยกันกลางโรงอาหารมันอายนะเฟ้ย

   “เฮ้ย!! ไอ้อั้มไปเรียนเร็ว เดี๋ยวก็เข้าสายหรอกมึง”เสียงเพื่อนมันตะโกนเรียกจากด้านหลังกลุ่มใหญ่เลย

   “เออกูรู้แล้ว”มันก็ตะโกนกลับไป

   “งั้นเดี๋ยวเราไปเรียนก่อนนะ ไว้...คุยกันใหม่นะครับ”

   “อืม”ผมพูดจบก็กลับหลังหันเลยครับ มันเลยยกมือบ๊ายบายเก้อ ไม่ต้องมาล่ำลาผมร๊อกกก ไปไหนก็ไปเหอะพ่อคู้ณณณณ

   หนีจากอั้มได้ก็เดินจ้ำอ้าวมาหาเพื่อนเลยครับ ยังไม่ทันนั่งไอ้เก๋ก็เริ่มซักเลย

   “คุยไรกันวะมึง แล้วไปเริ่มคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนบอกว่าเขาไม่ได้โทรหามึงไง”

   “ทีละคำถามสิมึง คนหรือปลาวะ พูดไม่หยุดหายใจเลย หายใจทางเหงือกหรือไงมึง”ผมนั่งเบียดเก่งครับ มันนั่งริม เก๋นั่งฝั่งตรงข้าม

   “ไอ้เชี่ยเจ ถามแค่นี้ด่าเป็นชุด แสดงว่าหายดีแล้วใช่ไหมเนี่ย”

   “เออหายแล้ว โก้กินไรอ่ะ กินด้วยดิ”ผมย้ายที่นั่งไปนั่งข้างโก้ดีกว่า ไม่อยากนั่งหน้าเก๋มัน

    “โอ้ย! ไอ้เจ ไปซื้อมาเลย เดี๋ยวกูไม่อิ่ม”มันจะเลื่อนจานข้าวหนีผม ผมเลยตีมือมันไปที

   “ไม่เอา ซื้อมากูกินไม่หมด แย่งมึงนี่แหล่ะ”

   “ไอ้เจอย่าเพิ่งกิน ตอบมาก่อน อั้มเขามาคุยอะไรกับมึง”ดูไอ้เก๋มันครับ ทีคนอื่นนะเรียกชื่อซะเพราะ ทีผมมีแต่ภาษาพ่อขุน เก๋คนสวยน่ารักพูดเพราะตอนเจอวันแรกหายไปไหนหมดนะ

   “ไม่ได้คุยไร เข้ามาทักเฉยๆ”

   “กูไม่เชื่อ ทักอะไรตั้งนาน”อ้าวแล้วถามทำไมวะ

   “ก็ทักเฉยๆ มาบอกว่าชื่ออั้ม เป็นเพื่อนมึง แล้วเพื่อนมันก็เรียกไปเรียน มึงจะถามไมวะ”

   “กูสอดรู้ มีไรป่ะ ตกลงอั้มเขาจะจีบมึงจริงๆ เหรอเนี่ย”

   “ปากมึงนี่นะเก๋ เขาจะมาจีบไรกู ผู้ชายเหมือนกัน หน้าตามันก็ดีจะมายุ่งไรกับกู มึงน่ะคิดมาก”

   “กูก็ว่างั้น หน้าตาแม่งโคตรรดีเสือกตาบอดมาจีบมึงได้ไง กรรมของอั้มมันเนอะ”

   “เนอะเชี่ยไรคร้าบบบ คุณเก๋ กรรมของกูต่างหากที่โดนมันจีบ”

   “มีบุญเท่าไหร่แล้วมึงที่มีคนจีบ ทำเป็นเล่นตัว ชิ”มันบ้าเหรอไง ไม่ให้กูเล่นตัวจะให้ยอมเพื่อนมันเรอะ ขี้เกียจเถียงครับ เถียงไปก็สู้ปากมันไม่ได้ กินข้าวโก้ต่อดีกว่าครับ

   “เจ กินยารึยัง”ใครถาม อ๋อ...ตี๋ เห็นมันคุยโทรศัพท์ตั้งนาน

   “ยัง ทำไม”

   “กินข้าวแล้วก็กินยาซะ ยังมีไข้อยู่ไม่ใช่เหรอ พี่เอ็กซ์บอกกูมา”

   “อย่าบอกนะว่าพี่มึงโทรมาสั่งให้มึงบอกกูเมื่อกี้”พี่น้อง บ้าพอกันครับ

   “เปล่า พี่เขาโทรหากูเรื่องคัดตัวบาส เลยถามว่ามึงกินยารึยัง”

   “พี่มึงเนี่ยโคตรบ้าอำนาจเลยว่ะ กูชักเบื่อพี่มึงแร่ะ สั่งกูจัง โอ้ย!”พูดจบปุ๊บ ไอ้โก้ตบหัวผมปั๊บ

   “พี่เขาหวังดี เสือกไปด่าเขาอีกนะมึง แล้วข้าวกูเนี่ย จะเขี่ยอีกนานมั้ย”

   “ก็กูจะเขี่ยผักมากิน ไมมึงไม่สั่งอะไรที่มีผักเยอะๆ ล่ะ มีแต่เนื้อ”มันสั่งพะโล้กับผัดหน่อไม้มา

   “ข้าวกู ไม่ใช่ข้าวมึง เข้าใจไรผิดเปล่าครับคุณเจ”บ่นก็บ่นไปครับ ผมก็เขี่ยหน่อไม้กินต่อ

   “นั่งอยู่นี่แหล่ะ เดี๋ยวกูไปซื้อนมให้ แล้วไม่ต้องเขี่ยข้าวกูแล้วนะ เห็นแล้วจะอ้วก”โก้ลุกแล้วมันคงทนไม่ไหว ดีครับไม่ต้องซื้อเอง

   “เออดี สั่งเชี่ยไรมากินก็ไม่รู้ไม่เห็นอร่อยเลย โอ้ย!!”

   “ขออีกสักทีเหอะ พูดมากชิปหาย”โก้มันตบหัวทิ้งท้ายแล้วก็ลุกไปซื้อนมกับยาลดไข้มาให้ผมด้วย มีเพื่อนดี มีความสุขครับ หุหุ

[M@nfaNG]

ไม่ได้มาดัน  เพราะมันขึ้นอยู่แล้ว
แต่มาเชียร์จ้ะ

[JENA]

น้องเจอ่า เสน่ห์แรงงงง 
แล้วพี่เอ๊กมัวแต่ดุอยู่นั่น รีบๆ ทำคะแนนเร้วววววววววว
(รึน้องเจจะชอบคนดุหว่า )

เชียร์พี่มด X นะ

จะมาต่ออีกมั้ยคร่ะ อยากอ่านจัง

[fc_uk]

ง่าหนุกจังเลยยยยเอาอีกกกกก 

[mist]

รักน้องเจ แต่เชียร์พี่เอ็กซ์   

ว่าแต่เมื่อไหร่จะรักกันซะทีล่ะเนี่ย