หัวข้อ: [เรื่องสั้นจบในตอน] No Word

[KOKURO]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[KOKURO]

มันกลายเป็นธรรมเนียมของผมไปแล้วหรือไงนะ ที่จะต้องลงเรื่องสั้นวันพฤหัสแล้วลง All I want ศุกร์เนี่ย
ความจริงผมใช้ตัวละครเดิมๆจากเจร็อคนะครับ แต่เวลาเอามาลงที่นี่ก็จะเปลี่ยนชื่อไปบ้าง คาแรคเตอร์มันก็เลยค่อนข้างจะซ้ำไปซ้ำมา ที่จริงถ้าไม่เกรงใจคนอ่านผมจะลงมันทั้งต้นฉบับให้งงกันไปเลยว่าตกลงอ่านเรื่องอะไรอยู่กันแน่ฟะไปเลย
แต่ถ้าชอบผลงานของผม ผมก็ดีใจนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

...

หิมะตก...เกร็ดหิมะเล็ก ๆ ปลิวกระจายไปในสายลมที่พัดกรรโชกแรง  เกินกว่าความสวยงามหรือโรแมนติก  สายลมหนาวหวีดหวิวแหวกลงมาจากยอดตึกสูงราวกับจะกรีดบาดผิวเนื้อ

มาซายะปิดม่านของประตูกระจก  เขาขี้เกียจมองคลื่นหิมะที่พัดปั่นป่วนข้างนอกนั่น...ยิ่งดูก็ยิ่งหนาว  ฮีทเตอร์ยังคงทำงานของมันไปตามปกติ  ทำให้ภายในห้องอบอุ่นพอที่เจ้าของห้องจะสวมเพียงสเว็ตเตอร์ไหมพรมเพียงตัวเดียวได้  ชายหนุ่มเดินไปชงกาแฟร้อนให้ตัวเอง

“ติ๊ง~ต่อง~”

เสียงกริ่งประตูดังขึ้นในตอนที่มาซายะกำลังคิดจะเปิดโทรทัศน์ดู  เขาลุกขึ้นไปกดอินเตอร์โฟนอย่างขี้เกียจ ๆ

“ครับ?”

“ฉันเอง  มาซายะ”  เสียงตอบกลับมาคือเสียงของคนคุ้นเคย  มาซายะยอมเปิดประตูให้โดยไม่ถามอะไรต่อ

“หวัดดี  คิมุระ”  ทักทายสั้น ๆ ตามนิสัย

“หวัดดี”  ร่างสูงที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าทักทายตอบ

มาซายะเพียงแต่พยักหน้าแทนการเอ่ยชวนเข้าบ้าน  แต่คิมุระกลับปฏิเสธ

“ไม่หละ  เดี๋ยวฉันต้องไปธุระที่ชินจุกุต่อ”

“แล้วมาทำไม?”  คำถามนั้นเหมือนจะหาเรื่อง  แต่สำหรับคนที่คุ้นเคยกับมาซายะดีอยู่แล้วก็รู้ว่านี่เป็นเรื่องธรรมชาติของเจ้าตัว

“คือ...นี่...แฟน ๆ ของนายส่งมาที่สำนักงาน”  คิมุระล้วงเอากล่องของขวัญหลายกล่องออกมาจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่ยื่นให้  “ช็อกโกแลตวาเลนไทน์น่ะ  แด่นักเขียนผู้เป็นที่รัก”

มาซายะกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะรับช็อกโกแลตนั้นมา

“มีคำถามฝากมาด้วยว่า  เมื่อไรนายจะเขียนนิยายเรื่องต่อไปเสียที”

“ตอบไปว่า...ไม่รู้”

มาซายะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงและมีกลุ่มแฟนประจำ  แต่หลังจากงานเขียนชิ้นล่าสุด  เขาก็พักงานมาเป็นปีแล้ว  แม้จะยังมีแฟน ๆ เฝ้ารอผลงานชิ้นใหม่ของเขาอยู่  แต่...ไม่รู้...คือคำตอบจริง ๆ ไม่ใช่แค่การล้อเล่น  เพราะในตอนนี้เขาไม่มีไอเดียใด ๆ อยู่ในสมองเลย

“ไม่เป็นไร  ฉันรอได้  ค่อย ๆ คิดไปแล้วกัน”  คิมุระบอก  เขาเป็นบรรณาธิการผู้รับผิดชอบงานของมาซายะมาตั้งแต่เริ่มต้น  แต่นับแต่ทำงานด้วยกันมา  เขาก็เพิ่งจะเห็นมาซายะตันแบบนี้เป็นครั้งแรก  “แต่ว่านะ...ฉันมีเรื่องจะรบกวนนายน่ะ”

“อะไร?”  จะมารบกวนอะไรคนหลักลอยแบบเขา

“คือว่า...นี่...”  คิมุระเบี่ยงตัวหลบนิดหน่อย  ทำให้มาซายะเพิ่งจะสังเกตเป็นว่ามีใครอีกคนยืนแอบอยู่ข้างหลัง

ใครคนนั้นเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กผู้มีเรือนผมสีทองยุ่ง ๆ หน้าตาไม่รับแขก  ท่าทางเหมือนเด็กเกเร  มาซายะมองหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างไม่เข้าใจความหมาย

“คือ...ฉันเก็บหมอนี่ได้ที่หน้าบริษัทน่ะ  ก็เลย...”

“หมายความว่าไง?”  เก็บได้งั้นหรือ...นั่นคนนะ  ไม่ใช่หมาใช่แมวเสียหน่อย

“เห็นว่านั่งตากหิมะอยู่  ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ  ก็เลยพามาด้วยกัน”

นี่ขนาดเขาไม่ตอบอะไรยังพามาด้วยได้เนี่ยนะ...สมเป็นคิมุระจริง ๆ  สามารถทำให้สัตว์โลกไว้วางใจได้ไปทั่ว

“แล้วไง?”

“ก็เลยคิดว่าอยากจะฝากนายดูแลหน่อยน่ะ”

“ทำไมนายไม่ดูแลเอง?”  เห็นเขาเป็นเทศบาลหรือยังไง  จะได้รับฝากหมาฝากแมวได้น่ะ...ไม่สิ  แล้วเด็กนี่มันเป็นใครมาจากไหนไม่รู้  จะให้รับฝากไว้เนี่ยนะ  คิดอะไรอยู่กันแน่

“เพราะฉันยุ่งมาก  และนายก็ว่างมากไง”  นั่นเป็นเรื่องจริงเลยละ  นอกจากจะรับผิดชอบมาซายะแล้ว  คิมุระยังดูแลนักเขียนอีกหลายคน  ธุระที่ชินจุกุนั่นคงจะเป็นริวอิจิ  นักเขียนนิยายรักบันลือโลกกระมัง

“ขี้โกง”  เถียงไม่ออก  ได้แต่ต่อว่า

“เอาน่า...ช่วยหน่อย”

มาซายะมองหน้าเด็กหนุ่มที่ยังยืนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างหลังคิมุระ  ไอ้เด็กนั่นก็หน้าตาน่ารักดีหรอก  แต่ท่าทางแบบนั้นเห็นแล้วมันคัน ๆ ในหัวใจยังไงบอกไม่ถูก

“ไม่”  ปฏิเสธสั้น  ง่าย  ได้ใจความ

“ว้า...”  คิมุระร้องอย่างผิดหวัง  แล้วหันไปพูดกับคนที่พามาด้วย  “เอาไงดี  ไอ้หนู  เจ้าคนใจร้ายนี่ไม่ยอมให้นายอยู่ด้วย  ฉันเองก็ไม่ว่างพอจะดูแลนายเสียด้วย  หรือจะไปบ้านอื่นดี  บางทีริวอิจิหรือเทรุอาจจะให้นายอยู่ด้วยก็ได้นะ”

คนตัวเล็กไม่พูดอะไร  แต่เดินเข้าไปหามาซายะ  มือเล็กเอื้อมไปดึงชายเสื้อสเว็ตเตอร์ตัวยาวของนักเขียนหนุ่ม  ครั้งแรกมาซายะสะดุ้ง  ไม่ค่อยมีใครมาแตะต้องเขาบ่อยนัก  แต่เมื่อเห็นดวงตาสีดำกลมโตที่จ้องนิ่งมาแล้ว  ก็ราวกับประตูบางห้องในหัวใจได้เปิดออก...เขาคุ้นเคยกับความรู้สึกที่ดวงตาคู่นั้นส่งมา  ดวงตาสีดำสนิทราวกับค่ำคืนที่มืดมิด  หากก็มีแสงดาว...

ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วอึดใจ  ก่อนจะตอบ

“ก็ได้...”

...

หลังจากวันนั้น  ความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดของทั้งสองก็เริ่มต้นขึ้น  เด็กหนุ่มที่ถูกคิมุระพาตัวมาฝากไว้ไม่เคยพูดอะไรเลย  ราวกับพูดไม่ได้  แต่บางครั้งมาซายะก็จะได้ยินร่างเล็กนี่ฮัมเพลงเบา ๆ  แสดงว่าเขาออกเสียงได้และจะต้องพูดได้แน่...แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่อยากพูด  มาซายะก็ไม่ถาม...ชายหนุ่มไม่ถามแม้แต่ชื่อ  แต่ทึกทักเรียกเอาเองว่า  “เคียว”

ส่วนมากแล้ว  หากไม่มีธุระต้องออกไปไหน  มาซายะจะนอนยาวราวกับจะจำศีล  แม้จะมีเคียวมาอยู่ด้วย  กิจวัตรประจำวันเช่นนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป  เพียงแต่ว่าบนเตียงกว้างของเขามีใครอีกคนมานอนอยู่ด้วย  น่าแปลก...ที่เสียงลมหายใจของคนที่นอนข้าง ๆ ทำให้จิตใจของมาซายะสงบลง  เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกดีที่มีคนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้สึกรำคาญ

ในวันที่หิมะไม่ตกและลมไม่แรง  มาซายะก็จะออกไปนอกบ้าน  ไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านของเทรุ  หรือบางทีอยู่จนค่ำมืดดึกดื่นแล้วก็เลยไปดื่มต่อที่บาร์ของฮาราดะ...แน่นอนว่า  พาเคียวไปด้วย

“น่าแปลกนะ  ที่นายรับฝากคนไว้น่ะ”  ฮาราดะเปรยขึ้น  มาซายะที่เขารู้จักนั้นชอบอยู่คนเดียวและแทบจะไม่เคยยุ่งกับใครเลย  “แล้วก็แปลกยิ่งขึ้นไปอีก  ที่คนอย่างนายดูแลคนอื่นได้”

“ก็ไม่ได้ดูแลอะไร  แค่มีที่ให้นอน  มีข้าวให้กิน  ก็แค่นั้น”  ใช่...แค่นั้นจริง ๆ  เคียวจะกินจะนอนตอนไหนเขาไม่เคยไปยุ่งด้วย  จะออกนอกบ้านไปไหนเขาก็ไม่เคยถาม...แม้แต่จะกลับมาหรือไม่  เขาก็ไม่เคยถาม  แต่เคียวก็กลับมาหาเขาทุกครั้ง

“ฉันก็คิดว่านายก็ทำแค่นั้นแหละ...ว่าแต่หมอนี่ชื่ออะไร?”  ฮาราดะพยักเพยิดไปทางเคียวที่นั่งดื่มอยู่เงียบ ๆ

“ไม่รู้”  มาซายะตอบเรียบ ๆ

“อะไรวะ?  อยู่ด้วยกันแล้วไม่รู้ว่าชื่ออะไรเนี่ยนะ?”

“ก็เรียกว่าเคียว”

“เคียว...นั่นมันชื่อของตัวละครในนิยายของนายนี่”  ฮาราดะยังจำได้ถึงนิยายเรื่องแรกที่มาซายะส่งเข้าประกวดและได้รับรางวัลนักเขียนหน้าใหม่  ทำให้เขาเป็นนักเขียนชื่อดังที่มียอดขายถล่มทลายมาจนถึงตอนนี้...เรื่องราวของ  เคียว  ชายหนุ่มลึกลับผู้มีดวงตาสีดำ

มาซายะกระตุกยิ้มที่มุมปาก  “เหมาะไม่ใช่เหรอ?”

ฮาราดะมองร่างเล็กที่นั่งข้าง ๆ เพื่อนของเขาอีกครั้งแล้วก็พยักหน้า...ก็น่าจะเหมาะ...ไม่ใช่แค่เหมาะกับชื่อเคียว  แต่คนคนนี้อาจจะเหมาะกับมาซายะด้วยก็ได้

“กลับละ”  มาซายะวางแก้วที่ดื่มหมดแล้วลงแล้วหยิบโค้ทที่วางไว้ข้าง ๆ ตัวมาสวม

โดยไม่ต้องพูดอะไรมากกว่านี้  เคียวก็ยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มจนหมดแล้วลุกขึ้นเดินตามมาซายะไปเงียบ ๆ

ฮาราดะมองตามหลังสองคนนั้นไป...ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า  แต่เขาคิดว่ามาซายะดูอ่อนโยนขึ้นอย่างน่าประหลาด

...

ลมหนาวยังคงพัดกระหน่ำติดต่อกันหลายวัน  มาซายะนั่งดูพยากรณ์อากาศอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของโซฟาโดยมีเคียวนั่งอยู่อีกด้าน
นักเขียนหนุ่มเหลือบไปเห็นร่างเล็กยกมือขึ้นกอดอกแล้วสั่นน้อย ๆ...บางทีเสื้อที่เขาให้ยืมคงจะบางเกินไป  เขามีเสื้อสเว็ตเตอร์ไม่มากนัก  และเสื้อที่หนากว่านี้ก็เป็นเสื้อที่ใช้ใส่ออกไปนอกบ้านเสียเป็นส่วนใหญ่  แม้จะเปิดฮีทเตอร์แล้วแต่วันนี้ก็หนาวมากกว่าทุกวันเสียด้วย

มาซายะลุกไปต้มน้ำร้อน  จะว่าไปแล้วเขาเองก็หนาวเหมือนกัน  โกโก้ร้อน ๆ สักแก้วคงพอจะช่วยได้...ต้องช่วยได้สิน่า...

ร่างเล็กที่กำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์ไปเรื่อย ๆ เกือบสะดุ้งเมื่อมีแก้วโกโก้ร้อนหอมกรุ่นส่งควันฉุยยื่นมาตรงหน้า  เขาเงยหน้ามองเจ้าของห้อง  เมื่อฝ่ายนั้นพยักหน้าให้เขาก็รับแก้วร้อน ๆ นั้นมากุมเอาไว้  แต่มาซายะไม่ได้กลับไปนั่งที่เดิม  หากนั่งลงข้าง ๆ เขา...ใกล้...จนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของร่างกายเลยทีเดียว

มือใหญ่เอื้อมมาโอบไหล่ของเคียวไว้แล้วค่อย ๆ ดึงเข้าหาตัว  เคียวไม่ขัดขืน...ไม่มีความจำเป็นต้องขัดขืนอะไรนี่นะ  และอกกว้างของมาซายะก็อุ่นดีด้วย...จะว่าไป  มันทำให้อุ่นเสียยิ่งกว่าโกโก้ในมือเสียอีก

แล้วเคียวก็ได้ยินเสียงแผ่ว ๆ ดังอยู่ใกล้ ๆ หู...เสียงอะไรกันนะ...เขาคิดอยู่ชั่วขณะ  แล้วก็เข้าใจ...เสียงหัวใจของมาซายะ...เป็นจังหวะเนิบช้า  ทว่าหนักแน่น...เป็นเสียงที่ได้ยินแล้วรู้สึกสงบลงได้อย่างน่าประหลาด

โลก ณ มุมนี้เงียบสงบ...แม้จะไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกที่ถ่ายทอดมากับเสียงหัวใจนั้น...มาซายะที่แสนเย็นชา  อ่อนโยนยิ่งกว่าใครในโลก...

[KOKURO]

จากวันนั้น...หลายครั้งที่ได้ซุกซบลงกับอกอุ่นกว้าง  และอีกหลายครั้งที่ผู้เป็นเจ้าของห้องกอดก่ายร่างเล็กไว้ในอ้อมอกตลอดค่ำคืนที่หนาวเย็น

แต่ก็ไม่เคยมีคำพูดใด ๆ...เพราะมันไม่จำเป็นสำหรับพวกเขา...

...

“ตกลงยังคิดพล็อตไม่ได้สักเรื่องสินะ”  คิมุระถามขึ้นในวันหนึ่งที่แวะมาเยี่ยมเยือน  เขาไม่ได้คิดจะมาดูงานของมาซายะหรอก  แค่จะมาดูว่าเคียวยังรอดชีวิตอยู่หรือเปล่ามากกว่า  แต่ในตอนนี้เคียวก็หนีไปอาบน้ำเสียแล้ว

“ยัง...”  มาซายะตอบ  เขาลืมเรื่องนิยายหรืออะไรพวกนั้นไปเลยต่างหาก

“อืม...ที่จริงก็มีเสียงเรียกร้องเข้ามามากแล้วนะ  ฉันคิดว่านายควรจะเริ่มอะไรเสียที...แต่ก็นั่นแหละ  คิดไม่ออกก็คือคิดไม่ออกนั่นแหละนะ”

มาซายะยิ้มบาง ๆ...คิมุระก็เป็นแบบนี้  ใจดีและเข้าใจคนรอบข้างเสมอ  แต่แบบนี้จะใจดีเกินไปหรือเปล่านะ  ในฐานะบรรณาธิการก็ควรจะเร่งเร้าเขาหน่อยไม่ใช่หรือ  นี่เขาก็อู้มาเป็นปีแล้วนะ

“เอาหละ  งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า ถ้าคิดพล็อตได้เมื่อไรโทรไปบอกด้วยล่ะ  จะได้เปิดแชมเปญฉลอง”  คิมุระว่าพลางลุกจากโซฟา

“ไว้ฉลองตอนเขียนเสร็จเถอะ”  มาซายะเดินตามไปส่งที่หน้าประตูห้อง

“ฉลองสองรอบไปเลย”  ร่างสูงยิ้มกว้างให้

มาซายะยิ้มตอบ...เขาชอบรอยยิ้มแบบนั้นของคิมุระ

“นี่...คิมุระ...”  มาซายะเรียกเบา ๆ

“หือ?”

ไม่มีคำพูดนอกจากมือเรียวที่เอื้อมไปโน้มคอร่างสูงให้ก้มลงมาหา  ริมฝีปากอิ่มแตะเข้ากับริมฝีปากของคิมุระเบา ๆ ก่อนจะกดแนบ  คิมุระไม่ปฏิเสธจูบนั้น  เขารั้งร่างเพรียวเข้ามาใกล้แล้วจูบตอบ  ลิ้นร้อนเกี่ยวกวัดเข้าหากันอย่างนุ่มนวล  บรรจงแลกสัมผัสแก่กันและกันอย่างแสนหวาน  อ้อยอิ่ง...เนินนาน  ก่อนจะค่อย ๆ ถอนออก

“ชอบจูบแบบไม่ให้ตั้งตัวอีกแล้วนะ”

“ถ้าขอก่อน  ก็ไม่สนุกน่ะสิ”

“หึ...เจ้าตัวแสบ”  คิมุระย่นจมูกใส่ก่อนจะคลายอ้อมแขน  “เอาละ  แล้วเจอกันนะ”

“บาย”

มาซายะปิดประตูห้องตามหลังเมื่อร่างสูงเดินออกไป  พลันก็ได้ยินเสียงต่ำ ๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง


“เขาเป็นคนรักของคุณเหรอ?”


มาซายะหันกลับไปดู...ร่างเล็กในชุดที่เขาให้ยืมยืนอยู่หน้าห้องน้ำ  จ้องตรงมาที่เขา...เคียว

นั่นคือคำพูดแรกที่เขาได้ยินจากเคียว

“เปล่า”  คำตอบสั้น ๆ และเฉยเมยพอ ๆ กับสีหน้าของผู้พูด

“แล้วจูบกันทำไม?”

มาซายะนึกแปลกใจกับคำถามนั้นไม่น้อย  นั่นสิ...จูบกันทำไม...เขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าทำไม  ในเมื่อกับคิมุระแล้วพวกเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยไปมากกว่านี้  ก็แค่จูบ...

อ้อ...อาจเพราะบางทีคิมุระมักจะอ่อนโยนกับเขาละมั้ง

คิดแล้วมาซายะก็ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบเรียบ ๆ

“เพราะฉันชอบจูบของคิมุระน่ะสิ”

หลังคำพูดนั้นคือความเงียบงันชั่วขณะจิต  ก่อนที่ร่างเล็กจะปราดเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือมาดึงคอเสื้อของมาซายะให้ก้มลงมาหา

“แต่ผมไม่ชอบ!”


และก่อนที่มาซายะจะทันได้ตั้งตัว  เคียวก็แนบริมฝีปากอุ่นร้อนเข้ากับเรียวปากของเขาแนบแน่น


ร่างเพรียวสะดุ้งผงะนิดหนึ่งด้วยไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมแบบนี้  แต่แค่ชั่วอึดใจต่อมาเขาก็รู้สึก...จูบที่เรียกร้องและเอาแต่ใจนี้...ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน

เรียวปากอิ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากตามนิสัยนิดหนึ่ง  ก่อนจะเลื่อนมือไปโอบรอบเอวร่างเล็กรั้งเข้าหาตัว  ปลายลิ้นร้อนตวัดแตะริมฝีปากที่บดแนบอยู่กับปากของเขาเบา ๆ...ฝ่ายที่จู่โจมก่อนสะดุ้ง  แต่ก่อนที่จะไหวตัวทำอะไรทัน  ลิ้นนุ่ม ๆ นั้นก็ล่วงล้ำเข้ามาลิ้มชิมรสหวานลึกล้ำเข้าเสียแล้ว

เรียวลิ้นนุ่มคลุกเคล้าอยู่กับลิ้นของอีกฝ่ายที่เอาแต่ตั้งรับการรุกรานโดยไม่ยอมตอบสนองแม้แต่นิดเดียว...เด็กนี่จูบไม่เป็นด้วยซ้ำ...ยิ่งคิดแบบนั้น  ความปรารถนาลึก ๆ บางอย่างในใจก็ยิ่งทวีขึ้น  มาซายะยิ่งรุกเร้าหนักจนร่างเล็กพยายามผละริมฝีปากหนี...แต่ก็ไม่อาจทำได้  เมื่อจู่ ๆ จุมพิตนั้นก็ค่อยอ่อนโยนลงและชักพาเขาไปสู่ห้วงอารมณ์ลี้ลับอีกครั้ง

กระทั่งรู้สึกราวกับลมหายใจจะขาดห้วง  เคียวจึงได้ขยุ้มดึงเสื้อของมาซายะแรง ๆ...ตอนนั้นเอง  ที่เรียวปากอิ่มค่อยถอนออก  ร่างเล็กถึงกับหอบสะท้าน

“ทำแบบนี้อันตรายรู้มั้ย”  เอ่ยถามยิ้ม ๆ

“ก็...คุณกับหมอนั่น...”

“อิจฉาเหรอ?”

“ไม่...”  พูดแบบนั้นแต่ก็ก้มหน้างุด

“เคียว...”  มือใหญ่ช้อนใบหน้านมให้แหงนเงยขึ้น   “โกรธ?”

“ไม่ใช่...”  ใบหน้าเนียนซับสีเลือดจนแดงระเรื่อ...น่าเอ็นดูจริง ๆ

ริมฝีปากอุ่นแนบลงกับเรียวปากของเคียวอีกครั้ง  หากไม่นานนักก็ถอนออก

“ชอบฉันเหรอ?”

ไม่มีคำตอบใด ๆ จากอีกฝ่าย

“ถ้าไม่ตอบด้วยคำพูด...ตอบด้วยร่างกายของนายก็ได้”


และในค่ำคืนนั้น  มาซายะได้ฟังคำกระซิบว่าชอบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจากคนในอ้อมกอด

...

“ในที่สุดก็เข็นงานใหม่ออกมาได้เสียทีนะ”  คิมุระว่าพลางรวบกองกระดาษบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นของมาซายะ  นั่นคืองานเขียนชิ้นใหม่ของนักเขียนหนุ่มที่ตอนแรกเพิ่งจะเสร็จออกมาเมื่อวานนี้เอง

“อื้ม...”  มาซายะตอบพลางยิ้มบาง ๆ

“จากนี้ไปอย่าให้ขาดตอนล่ะ”

“ไม่หรอก  ตอนนี้กำลังไปได้สวยเลยละ”

“ว่าแต่...ไม่คิดเลยนะ  ว่าจะเป็นรีเทิร์นของเคียวน่ะ”

“ก็...นะ”  มาซายะได้แต่ยักไหล่  ที่จริงเขาคิดว่าคิมุระคงจะรู้หรอกว่าทำไมเขาถึงเขียนให้ตัวละครที่สร้างชื่อให้เขากลับมาอีกครั้ง

“เอาละ  ฉันต้องไปเสียที  เดี๋ยวต้องไปจัดการกับนิยายรักโรมานซ์ของริวอิจิต่อ”  ร่างสูงเก็บข้าวเก็บของเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้น

มาซายะเดินตามไปส่งคิมุระที่หน้าประตูห้อง  ร่างสูงรวบเอวกลมเข้าไปหาตัวหมายจะรั้งไปจูบหากมาซายะยกมือขึ้นดันไว้

“หือ?  ไม่ยอม?”

“อื้อ  ไม่เอาแล้ว”

“อะไรกัน  เมื่อก่อนเป็นฝ่ายเริ่มเองแท้ ๆ”

“แต่ตอนนี้ไม่เอาแล้วละ”  ตอบพร้อมกับยิ้มอย่างอมพะนำ

คิมุระกรอกตาแล้วถอนใจ  “ว่าแล้ว...มีคนใหม่แล้วก็ทิ้งฉัน”

“ทิ้งบ้าอะไรวะ  ไม่เคยคบกันเลยแท้ ๆ”

“หึ ๆ...ในที่สุดก็เจอเสียทีสินะ  ว่าแต่รักษาไว้ให้ดี ๆ ล่ะ  เคียวคนนี้ของนายน่ะ”

“ไม่ต้องบอกก็ทำอยู่แล้วละน่า”

คิมุระจ้องลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มักจะนิ่งเฉยอยู่เสมอ  หากตอนนี้มันเปี่ยมไปด้วยความสุข

“ดีแล้ว  เอาละ  แล้วเจอกันนะ”

“อื้อ  บาย”

มาซายะปิดประตูตามหลังร่างสูงแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง  ก่อนจะพบว่ามีร่างเล็ก ๆ ยืนจ้องเขาอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอน

“ไม่ได้จูบใช่มั้ยครับ?”

“ไม่หรอก”  มาซายะเดินเข้าไปหา  “เพราะจากนี้ไป  จูบของฉันมีให้นายคนเดียวนี่นา”

...

END

[roseen]

 :mc4:ของๆใครๆก็หวง

[autumnale]

 

[golove2]

ชอบจังเลย

+1  ค่ะ


 

[ratrirattikan]

น่ารักดีนะคะ...นักเขียนกับบรรณาธิการและแรงบันดาลใจ
เด็กคนนั้นดูท่าทางหวงของนะนั่น

[silent_loner]

น่ารักมากเลยจ้า 
หนูเคียวตรงไปตรงมาน่ารักเป็นที่ซู้ดดด
ตอนแรกไม่พูด พอหึงเข้านี่พูดได้ฉะฉานเลยนะ
ตอนแรกคิดว่ามาซายะจะเป็นนายเอกซะอีก

[♠DekDoy♠]

น้องเคียวขี้หวงจังน๊าา

[Peppermint]

อ่านไปยิ้มไปแฮะเรื่องนี้ แต่เอ๋ทำไมเคียวถึงไม่พูดนะ อ่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[tippy]

สั้นๆแต่น่ารัก

[tonkhaw]

ชอบบบบบบ
เหมือนมีอะไรกับตัวละครในนิยายของตัวเองเลยเน้อออ

[MyTeaMeJive]

กินเด็ก เพราะเด็กน่ารักใช่มั้ยล่ะ หุหุหุ

[แมวดำ]

น่ารักมากค่ะ

[Lemon_Tea]

ไม่พูดด้วยปากแต่ตอบด้วยร่างกาย 
ได้แรงบรรดาลใจภาคต่อเคียว จากตัวจริงนี่เอง
แต่แหม่ ถ้ามาซายะลองจูบอีก
เด็กน้อยอาจแอบหนีออกจากไปก็ได้ ^^

[๛ナーリバス๛]

อื้อ อ่านแล้วให้อรมณ์อบอุ่นดีจัง ทั้งๆ ที่ความจริงคิดจะไม่อ่านนิยายที่มีตัวละครเป็นชื่อภาษาอื่นแล้วนะ (เพราะแก่แล้วความจำสั้น ถ้าไม่ใช้ชื่อไทยจะจำชื่อตัวละครไม่ค่อยได้  ฮาๆ แต่การ์ตูนไม่เป็นไรเพราะมีภาพด้วย)

แต่ของคุณโคคุโระ แต่ละเรื่องนี่ อ่านแล้วประทับใจดีค่ะ (ได้อ่านแต่เรื่องสั้นๆ เรื่องยาวจำตัวละครไม่ไหว)

เรื่องนี้จบดีค่อยยังชั่ว จำได้ว่าเรื่องที่แล้ว ตายหมดทั้งพระ-นาย ประทับใจปนเศร้ายังไงไม่รู้ 
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[jiki]

ตัวละครที่โผล่มาในหัวคือ
มาซายะ--ซูงิโซ
เคียว---ไฮด์ , อินุ
คิมุระ---คิดไม่ออก

บรรยากาศแบบประมาณ โลกของคนเหงาเลยนะ
คิดถึงเพลง4am แปลว่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่าเหงามาก

ปล.เราเด็กลาร์คอ่ะ ถ้าอ่านเลยมักจะคิดถึงไฮค์ก่อนเลย

[P.PIM]

ชอบเรื่องนี้จัง
น่ารักดี 
 

[jaymaza]

ดูอ่อนหวานดีจัง

 

[winndy]

น่ารักมากค่ะ เป็นเรื่องที่ดูอบอุ่นจังค่ะ

[yuyie]

น่ารักมากค่าาา

[Way]

เคียวน่ารัก^^

[omuya]

ชอบจังเลย

[natalee22]

อิอิอิ เคียวน่ารัก

[cartoons]

 

[Beast12honey]

แปะๆ

[namzagirl]

เคียวน่ารักอ่ะ.

เริ่มพูดเพราะหึง อิอิ

[nco1236]

 

[NewYearzz]

น่ารักมากครับ 

แต่จะว่าไรมั๊ยถ้าผมจะบอกว่าผมชอบคิมูระ อ่ะ
 

[karn49]

อ่า > <
เคียวว ~