หัวข้อ: ]Lov3 SeeeDz + :: เพาะรัก (จบ) แจ้งข่าว ให้ติดตามในแฟนเพจ

[LittlePrince]

แวะเข้ามาดูสองหนุ่ม สามหนุ่ม สี่หนุ่ม....น่ารักมากมาย
อ่านแล้วนึกถึงกระดานดำ...แล้วก็พลอยคิดถึงเมฆกันซัน...แล้วก็...หมดแล้วนี่หว่า
เหะๆๆ คุณต้นมีนิยายเรื่องแอบไปแต่งไว้แล้วยังไม่ได้ผ่านตาผมป่าวน้อ

[samsoon@doll]

มารอ SeeeDz 18 อิอิ

[keang]

ตามอ่านมานานในที่สุดนัทก็โผล่มา

อ่านกระด.อดำ เอ้ย กระดานดำ ยังละอ่อนกันอยู่ มาเรื่องนี้โตๆกันละ

ขอncแรงๆของชาวกระดานดำให้หายคิดถึงหน่อยนะ

ชอบเรื่องนี้ขอหลายๆepisodeนะ รู้สึกว่าความรักมันค่อยๆ เพาะ ไปตามชื่อเรื่อง

อ่านแล้วรักเป็นstepๆ เหมือนเรื่องจริงยังไงไม่รู้ดูไม่fakeดีชอบๆ

ปล.อย่าดราม่ามากนะยังอยากเสียเลือดมากกว่าน้ำตา

ขอมากไปไหม 

[comics_boy]

นะกับซีหายไปไหน คิดถึงๆๆๆๆๆ

[samsoon@doll]

 

[Vesi]

หน้ายี่สิบแล้วนะคร้าบ คิดถึงพี่ล่ำกับไอ้ตี๋แล้วอ่ะ

[NewYearzz]

ส่งกำลังใจไปถึงนักเขียนนะครับ 

[suginosama]

นะกับซี ไวไฟนะนี่ 555++
ว่าแต่ชักอยากรู้ซะแล้วสิค่ะ ว่ามีเพื่อนแอบชอบซีจริงหรือเปล่า

[ExecutioneR]

รอเลขาตรวจทานแป๊บนะครับ

[samsoon@doll]

อร๊ายยยยยยยยยยย รอ รอ

[m_pop91]

ตอน 18 จงมาๆๆๆๆ

[neo1of9]

งวดนี้หายไปนานเลย เข้ามารอทุกวัน

[โจ๊กกุ้ง]

 

[comics_boy]

หายไปนานเลยยยยยยยยยย

คิดถึงนะกับซีแล้วนะๆๆๆๆๆ

มาให้หายคิดถึงหน่อยนะค้าบบบบบบ

[ExecutioneR]

SeeeDz ที่ 18

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวอย่างรุนแรง รู้สึกราวกับว่ากะโหลกมันร้าวไปหมด กว่าที่ผมจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนไปกินเหล้ากับพวกไอ้ก้องมาแล้วเมาเสียเละเทะจนต้องกลับมานอนที่หอของไอ้โตก็ตอนที่หันไปทางซ้ายแล้วเห็นไอ้เจ้าของห้องมันนอนอยู่ข้างๆ นี่แหละ

ผมยกมือขึ้นบีบขมับแล้วหมุนตัวควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องวางมันกลับลงไปบนหัวเตียงเหมือนเดิมเมื่อนึกขึ้นได้ว่าแบ็ตฯ หมดเกลี้ยงไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ผมค่อยๆ ชันตัวขึ้นนั่ง ไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวเร็วๆ ได้เพราะรู้สึกปวดหัวมาก แต่เมื่อผ้าห่มที่เคยคลุมตัวอยู่ถูกเตะออกไป ผมจึงเห็นว่าตะขอกางเกงยีนส์ที่ใส่อยู่นั้นหลุดออก และซิปก็ไหลลงไปนิดหน่อยด้วย

ในตอนแรกผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งเมื่อผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ควักน้องชายออกมาฉี่ จึงสังเกตเห็นว่าตรงง่ามขาและกางเกงในของตัวเองมีรอยคราบน้ำไอ้นั่นติดอยู่นิดหน่อยนั่นแหละ ผมถึงได้ตื่นขึ้นเต็มตา

“เฮ้ยยย!! ไอ้เหี้ยย!!” ผมสบถพร้อมกับรีบถอดกางเกงในออกมาดู จากนั้นก็ลองใช้นิ้วชี้ขูดคราบขาวๆ ที่แห้งจนเป็นขุยออก หัวใจของผมเต้นแรง และสิ่งที่ไอ้นนท์เคยเตือนเอาไว้ก็ย้อนกลับมากระแทกผมเข้าอย่างจัง

ผมรีบเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่เตียงทันที

“ไอ้โต! ไอ้เหี้ยโต!!” ผมตะโกนปลุกมัน แต่มันก็ยังไม่ตื่น “ไอ้เหี้ยโต! ตื่นสิเว้ย!!”

ผมกระชากผ้าห่มที่คลุมตัวมันอยู่ออก และสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผมต้องผงะไปทันที เพราะมันกำลังนอนอยู่ในสภาพใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวกระโจ๊วเผี่ยวออกมาชมโลกภายนอกท้าทายสายตาคนดู

ผมเริ่มรู้สึกเวียนหัวจนอยากจะอ้วก เพราะผมจำได้ว่าเมื่อคืนตอนเราเข้านอนกัน เสื้อผ้ามันก็ยังอยู่ครบชัดๆ

เสียงดังก๊อกแก๊กเบาๆ ของลูกบิดประตูทำให้ผมหันไปมองยังที่มาของเสียง ไอ้ก้องที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาต้องชะงักหยุดอยู่กับที่เมื่อมันเห็นสภาพของผมกับไอ้โต

“มึงทำอะไรกันอยู่วะเนี่ย ทำไมมึงไม่ติดกระดุมรูดซิปกางเกงให้มันดีๆ ไอ้ซี และที่สำคัญ ทำไมไอ้โตมันนอนแก้ผ้าสภาพนั้นวะเนี่ย”

“กูจะไปรู้แม่งเหรอวะ!” ผมเหวี่ยงผ้าห่มในมือลงบนเตียง จากนั้นก็ติดตะขอและรูดซิปกางเกงขึ้นให้เรียบร้อย “แล้วนี่มึงมาที่นี่ได้ไงวะ”

“อ้าว ไอ้เหี้ย ก็กูมานอนกับพวกมึตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จำไม่ได้รึไง มึงเมาขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้สัตว์”

ผมพยายามคิดตามสิ่งที่มันพูดแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามันเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ช่วยพยุงผมขึ้นห้องมาด้วยเหมือนกัน... หรือไม่ก็อะไรประมาณนั้นแหละ

“เออ... เออว่ะ ใช่ กูลืมไป โทษที” ผมส่ายหน้าเบาๆ “แล้วนี่มึงไปไหนมา”

“กูตื่นมาแล้วกูหิว ก็เลยออกไปหาอะไรมาแดก” มันตอบพร้อมกับชูถุงเซเว่นในมือขึ้น “บ่ายโมงแล้วนะเว้ย กูหิวอะ ผิดด้วยเหรอวะ ไอ้สาดดด”

“กูยังไม่ได้ว่าเหี้ยอะไรมึงสักคำ”

“แล้วนี่มึงหงุดหงิดเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้ซี” ไอ้ก้องปิดประตูลงและเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ “เมื่อคืนกูยังเห็นมึงนอนกอดกับไอ้โตกันกลมดูมีความสุขอยู่เลย” มันพูดพลางหัวเราะเบาๆ

ผมรู้สึกว่าเลือดในกายยิ่งเดือดพล่านขึ้นไปอีก

“ใครกอดใคร!”

“อ้าว ก็มึงสองคนไง เมื่อคืนกูละเมอๆ ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นไอ้โตมันนอนกอดมึง ล้วงมึง ควักมึง พลอดรักกันอย่างมีความสุข มึงไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยรึไงวะ ไอ้ซี แหมๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้วะ” มันหัวเราะ

“ไอ้เหี้ย! แล้วทำไมมึงไม่ปลุกกู!!”

รอยยิ้มของไอ้ก้องจางหายไปทันทีเมื่อมันเห็นว่าผมไม่ได้รู้สึกตลกไปกับมันด้วย “เฮ้ยๆ ไอ้ซี มึงใจเย็นๆ ก่อนเว้ย...”

“โว้ยยยย!! ไอ้เช็ดเหี้ยย!! เสียงดังเอะอะส้นตีนอะไรวะ! คนจะนอนนะเว้ย!!” ไอ้โตตื่นขึ้นมาโวยวายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ยังมีหน้ามานอนอีก ไอ้เหี้ยโต! มึงตื่นขึ้นมาคุยกับกูเลย!!” ผมกระชากแขนของไอ้โต

“เฮ้ยๆๆ ไอ้ซี มึงใจเย็นๆ ก่อนเว้ย” ไอ้ก้องรีบลุกจากเก้าอี้มาปรามผม

“มึงเป็นส้นตีนอะไรของมึงเนี่ย ไอ้ซี!” ไอ้โตสะบัดแขนออก

ผมรู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับมันเต้นตุบๆ หัวของผมปวดจนแทบจะระเบิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมแฮงค์หรือเพราะความโกรธกันแน่

“เมื่อคืนมึงทำอะไรกู! ไอ้โต! มึงพูดมาให้ดีๆ นะเว้ย!”

“ทำเหี้ยไร ใครจะไปอยากทำอะไรมึง! กูก็นอนของกูน่ะสิวะ ไอ้เช็ดเป็ด!”

“มึงจะไม่ได้ทำได้ไง! ก็ในเมื่อ...!!”

“เดี๋ยวๆ ไอ้ซี มึงใจเย็นๆ ก่อน” ไอ้ก้องพูดแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะพูดจบ “มึงอย่าเพิ่งโวยวายสิวะ เรื่องเมื่อกี้กูแค่พูดเล่นนะเว้ย”

ผมหันขวับไปหาไอ้ก้องทันที “มึงว่าไงนะ!”

“กูบอกว่ากูพูดเล่น กูแค่แซวเล่นเฉยๆ ทำไมมึงจริงจังจังนักวะ ปกติมึงไม่เป็นแบบนี้นะเว้ยเฮ้ย ไอ้ซี”

ผมอ้าปากออกจะเถียงกลับไป แต่ก็พูดไม่ออก ผมไม่รู้จะพูดถึงเรื่องกางเกงกับกางเกงในของผมออกไปได้อย่างไร

“อะไรของพวกมึงสองคนวะเนี่ยยยย!!” ไอ้โตเกาหัวแกรกๆ “กูง่วงนะเว้ย กูนอนต่อก่อนละนะ! ครวย!!!” และเมื่อพูดจบ มันก็ล้มตัวลงนอนทันที “แล้วก็ปิดม่านให้สนิทๆ ด้วย ไอ้พวกส้นตีน! ถ้าอยากจะกลับเมื่อไหร่ก็กลับไปเลย ปล่อยให้กูนอนเหอะ”

ผมยืนหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปคว้าเสื้อของตัวเองมาใส่ หยิบโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียง จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตู

“เฮ้ยๆ มึงจะกลับแล้วเหรอวะ” ไอ้ก้องทักขึ้น

“เออ”

“มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย หงุดหงิดเหี้ยไรก็บอกกูได้นะเว้ย”

ผมมองหน้ามัน เมื่อคืนนี้ ในห้องนี้ มีแค่ผมกับเพื่อนอีกสองคนเท่านั้น และการที่ ‘บริเวณนั้น’ ของผมมีรอยคราบน้ำกามที่เช็ดออกไม่หมดเลอะอยู่ มันจะหมายความว่ายังไงได้ เพราะถ้าหากผมแค่ฝันเปียกไปเอง คราบน้ำมันก็ต้องเยอะกว่านี้แน่นอน

“ไม่มีอะไร ช่างแม่งเหอะ!” ผมตอบแบบส่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที

ระหว่างที่อยู่บนรถแท็กซี่ ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเมื่อคืนผมถึงไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าคราบน้ำที่ผมเห็นมันเป็นของผมเองหรือของคนอื่นกันแน่ ถ้าหากว่าผมถูกใครคนหนึ่งในพวกมันชักว่าวจนน้ำแตกออกมาจริงๆ ผมจะไม่รู้ตัวถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ก็จริงที่ผมเป็นคนขี้เซาและหลับลึก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนี่มันจะไม่ทำให้ผมตื่นได้เลยรึไง หรือถ้าไม่อย่างนั้น ความเป็นไปได้อีกอย่างก็คือใครสักคนจะต้องมาพยายามลักหลับผม แต่ไม่กล้าทำอะไรผมมาก เลยชักว่าวรดลงบนตัวของผม จากนั้นก็รีบทำความสะอาด แต่โชคไม่ดีที่มันดันเช็ดออกไม่หมด

ความคิดที่ว่าร่างกายของผมเลอะน้ำไอ้นั่นของเพื่อนตัวเองมันทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้จนแทบจะอ้วกออกมา

“เฮ้ยๆ น้อง เป็นอะไร” คนขับแท็กซี่ที่มองผมผ่านกระจกมองหลังถามขึ้น

“เปล่าพี่” ผมตอบทั้งๆ ที่ใช้มือปิดปากเอาไว้

“อย่ามาอ้วกบนรถพี่นะเว้ย จะให้จอดที่ไหนรึเปล่า”

ผมโบกมือ “ไม่ต้องๆ ผมไม่เป็นไรหรอก พี่ขับไปเหอะ เมื่อกี้แค่ดันไปคิดถึงอะไรที่ไม่ควรคิดขึ้นมาเฉยๆ น่ะ”

พี่คนขับมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก เขาพูดอะไรต่ออีก 2-3 ประโยค เหมือนจะบ่นๆ อะไรบางอย่างแต่ผมไม่ได้สนใจฟังแม้แต่นิดเดียว

เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็รีบตรงขึ้นไปอาบน้ำและขัดถูทุกส่วนของร่างกายจนมั่นใจว่าสะอาดดีแล้วทุกซอกทุกมุม ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่คิดถึงเรื่องที่ ‘น่าจะ’ เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่มันก็ทำได้ยากจริงๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมจัดการกินยาแก้เมารถไปหนึ่งเม็ด หวังว่ามันจะช่วยให้ผมนอนหลับลงไปอีกและเผื่อว่าเมื่อตื่นมาอีกครั้ง เรื่องทุกอย่างมันจะเป็นแค่ฝันไป แต่ในตอนที่ผมกำลังเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับนั้น โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ซึ่งคนที่โทรมาก็คือไอ้ก้องนั่นเอง

“เอออ... มีอะไรวะ ไอ้ก้อง” ผมรับสาย

“อยู่บ้านยังวะ ไอ้ซี”

“เออ กูอยู่บ้านแล้ว จะนอนอีกรอบแล้วด้วย ไอ้เหี้ย”

“นอนอีกแล้วเหรอวะ”

“เออออ...!! มึงมีธุระเหี้ยอะไรก็รีบๆ พูดมา กูแดกยาเข้าไปแล้วกูง่วง”

“อ้าว มึงเป็นส้นตีนอะไรอีกวะ แดกยาทำไม”

ด้วยความรำคาญ ผมจึงตัดสายทิ้งแล้วโยนโทรศัพท์ลงข้างตัว แต่แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้โทรบอกนะเลยว่าผมกลับถึงบ้านแล้ว เมื่อคืนตอนอยู่ที่ร้านและก่อนที่แบ็ตฯ โทรศัพท์จะหมด ผมก็แค่บอกเขาว่าจะไปนอนที่ห้องของไอ้โตเท่านั้น

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่ก็ทำได้เพียงถือค้างอยู่ในมืออย่างนั้น ผมไม่กล้าที่จะโทรไปหาเขา เพราะไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไรดี ความรู้สึกผิด กลัว กังวล และสับสน ต่างรุมเร้าเข้ามาจนผมรู้สึกไม่รู้ว่าจะทำตัวให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร

ผมตัดสินใจกดปุ่มปิดเครื่องและวางโทรศัพท์กลับลงข้างกายเหมือนเดิม

กว่าที่ผมจะตื่นขึ้นอีกครั้งก็เย็นมากแล้ว สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากตัดสินใจลุกออกจากเตียงคือหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเครื่อง และเมื่อเครื่องบู๊ทเสร็จ ข้อความบอกสายที่ไม่ได้รับก็เด้งขึ้นทันที เป็นสายไม่ได้รับจากนะสองสายและจากไอ้โตอีกหนึ่งสาย

ผมตัดสินใจโทรกลับไปหานะก่อนเป็นอันดับแรก

“เป็นไง ไอ้ตี๋ นอนเพิ่งตื่นเหรอวะ” เขารับสายอย่างอารมณ์ดี

“เออ...”

“ล้างหน้าล้างตารึยังเนี่ย”

“ยางงงง กูเพิ่งตื่นแล้วก็โทรหามึงเลยเนี่ย โทษทีนะเว้ยที่ปิดเครื่องแล้วไม่บอกอะ”

“เออๆ ไม่เป็นไรหรอก กูเริ่มรู้นิสัยนี้มึงแล้ว” เมื่อเขาพูดแบบนี้ ผมก็พอจะจับความรู้สึกเขาได้ทันทีว่าที่จริงเขาก็ไม่ได้ชอบที่ผมทำแบบนั้นเท่าไหร่หรอก แต่เขากำลังพยายามจะทำตัวให้เคยชินและยอมรับมันให้ได้มากกว่า

“กูขอโทษก็แล้วกัน คราวหลังกูจะไม่ปิดเครื่องตอนนอนแล้วก็ได้...”

“หือออ... เฮ้ย มึงเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย มึงจะมาขอโทษกูทำไมวะ กูเข้าใจน่า ก็มึงไปกินเหล้ามา เวลาเมาเวลาแฮงค์ ใครมันก็อยากจะนอนสบายๆ ทั้งนั้นแหละ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป รู้สึกว่าอาการปวดหัวเริ่มกลับมาเล่นงานอีกครั้ง

“เฮ้ย เงียบทำไมวะ ไอ้ตี๋ เป็นอะไร” เขาถาม

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร กูแค่ยังมึนๆ อยู่น่ะ”

“เออๆ งั้นมึงไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนเหอะไป แล้วอย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ วันนี้ตั้งแต่เช้าได้กินอะไรรึยังเนี่ย”

“ยัง... กูตื่นมาก็เที่ยงแล้ว พอกลับถึงบ้านก็นอนเลย”

“นั่นไง กูว่าแล้ว ไปๆ มึงไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวกูก็จะอาบน้ำแล้วเหมือนกัน คืนนี้กูว่ากูจะไปกินเหล้าที่บ้านเพื่อนหน่อยนะเว้ย ไม่ไกลจากบ้านกูเท่าไหร่หรอก”

“เออๆ ไปเหอะ”

“โอเค งั้นเอาไว้ค่อยคุยกันก็แล้วกันนะครับ... ที่รัก”

ผมอดที่จะยิ้มน้อยๆ ออกมาไม่ได้ “รีบๆ ไปเลย ไอ้ตูดเอ๊ยยย”

“งั้นเดี๋ยวเอาไว้คุยกันเว้ย ก่อนออกจากบ้านกูจะโทรบอกอีกที”

หลังจากที่เขาวางสายไป ผมก็นั่งมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ความคิดที่ว่าจะโทรกลับไปหาไอ้โตไม่เหลืออยู่ในหัวอีกต่อไป ผมไม่รู้สึกอยากจะคุยกับมันเลยจริงๆ ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้ว่ามันมีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าก็ตาม

เวลาผ่านไปอีกสามวัน และผมก็ยังไม่ได้คุยกับนะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเลยสักครั้ง ที่จริงผมเกือบจะหลอกตัวเองสำเร็จแล้วด้วยซ้ำว่ามันไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากว่าไอ้โตมันไม่โทรมาเพื่อคุยเรื่องนั้นกับผมเสียก่อน

“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ไอ้ซี ทำไมพักหลังๆ นี้มึงถึงเลี่ยงจะคุยกับพวกกูนัก” มันพูดขึ้นทันทีที่ผมรับสาย น้ำเสียงของมันแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

“แล้วไอ้ก้องมันบอกมึงว่ายังไง”

“บอกเหี้ยอะไรวะ มันก็งงเหมือนกันนั่นแหละ แถมมันยังเป็นคนที่ไม่สบายใจยิ่งกว่ากูอีก มึงรู้เอาไว้ด้วย”

ผมถอนหายใจ “แล้วมันจะไม่สบายใจเรื่องเหี้ยอะไรวะ”

“อ้าว ไอ้ส้นตีน! นี่พวกกูเป็นเพื่อนมึงรึเปล่าวะ ไอ้ซี กูถามจริง มึงมีปัญหาเหี้ยอะไรก็เคลียร์กับพวกกูตรงๆ สิวะ คุยกันแบบลูกผู้ชายไปเลย ทำได้มั้ยวะ!”

คำพูดของมันทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย “ลูกผู้ชายงั้นเหรอ... มึงใช้คำว่า ‘ลูกผู้ชาย’ งั้นเหรอวะ ไอ้โต น้ำหน้าอย่างมึงกล้าใช้คำนั้นกับกูด้วยเหรอวะ”

“มึงพูดงี้หมายความว่าไงวะ!”

“มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่เลย ไอ้เหี้ย! จนป่านนี้แล้วมึงยังคิดว่ากูไม่รู้อยู่อีกรึไงว่าคืนนั้นมึงทำเหี้ยอะไรเอาไว้น่ะ!”

มันดูอึ้งๆ ไปเล็กน้อย “นี่มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้ซี”

“มึงถามใจตัวเองเหอะ ไอ้สัตว์! ถ้าหากว่ามึงเห็นกูเป็นเพื่อนของมึงจริง มึงต้องกล้ายอมรับว่ามึงทำเหี้ยอะไรลงไป!” ผมตัดสายทิ้งและเหวี่ยงโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างหัวเสีย

อีกไม่ถึง 15 นาทีถัดมา โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นอีก แต่คราวนี้คนที่โทรเข้ามาคือไอ้ก้อง

“อะไรอีกวะ คราวนี้มึงมีอะไร”

“เมื่อกี้กูคุยกับไอ้โต กูอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับมึง ไอ้ซี” มันถามด้วยน้ำเสียงเกรงๆ ต่างจากไอ้โตลิบลับ

“กูไม่รู้เว้ย!! กูเมา! กูจำไม่ได้!!”

“เอ้า อะไรของมึงวะเนี่ย ไอ้ซี กูงง มึงพูดกับกูดีๆ สิเว้ย อย่าเพิ่งใช้อารมณ์”

ผมเงียบไป พยายามสูดลมหายใจเข้ายาวๆ ช้าๆ

“ใจเย็นๆ ก่อนดิ ไอ้เหี้ย มึงจะโมโหอะไรยังไงก็ได้ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดเราก็คุยกันไม่รู้เรื่องสักทีนะเว้ย” มันพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น

ผมฟังที่มันพูดแล้วก็ยิ่งรู้สึกสับสนเข้าไปใหญ่ ทำไมทั้งไอ้โต ทั้งไอ้ก้อง ถึงได้ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ สักคน ทำไมมันถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แนบเนียนขนาดนี้... หรือว่าผมจะคิดมากไปเองจริงๆ

เมื่อเริ่มใจเย็นลง ผมจึงคิดได้ว่าจริงๆ ผมก็สนิทกับไอ้ก้องมากที่สุดในกลุ่มอยู่แล้ว เวลาผมมีอะไรไม่สบายใจ มันก็มักจะเป็นคนแรกที่ผมเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังอยู่เสมอๆ ผมนึกไม่ออกเลยว่าผมกับมันเคยมีเรื่องผิดใจหรือมีเรื่องปิดบังอะไรกันมาก่อนบ้างหรือเปล่า

“ไอ้ก้อง ที่มึงเคยบอกกูว่ามึงเห็นไอ้โตมันนอนกอดกูอะ เรื่องจริงรึเปล่าวะ”

“ทำไมจู่ๆ มึงถึงถามเรื่องนั้นล่ะวะ” มันตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก “มันเกี่ยวกับเรื่องที่มึงไม่สบายใจอยู่ยังไงวะ ไอ้ซี”

“มึงตอบกูมาแค่ว่าจริงหรือไม่จริงก็พอ”

มันอ้ำอึ้ง “ก็... ก็จริงอะว่ะ แต่ว่า แต่มึงอย่าเอาไปบอกไอ้โตมันนะเว้ย”

“ทำไมวะ ทำไมกูจะพูดเรื่องนี้กับมันไม่ได้”

“กูก็ไม่รู้ ไอ้เหี้ย แต่กูเดาเอาว่ามึงคงเคืองๆ ไอ้โตมันเพราะเรื่องนี้อยู่ใช่มั้ยล่ะ เพราะตอนที่กูบอกมึงไปเมื่อตอนอยู่หอมัน มึงก็ดูไม่ค่อยพอใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว กูก็เลยไม่อยากให้มึงไปคุยกับมันเรื่องนี้อีก ไอ้เหี้ยโตมันก็แค่เมาแล้วไปละเมอกอดมึงเฉยๆ นั่นแหละ มึงอย่าไปคิดอะไรจริงจังนักสิวะ ไอ้ซีเอ๊ยยย กูอุตส่าห์ไม่คิดว่ามึงจะหงุดหงิดเรื่องนี้มาตั้งนานนะเนี่ย”

“ถ้าแค่มันละเมอมากอดกู กูก็จะไม่โมโหแม่งขนาดนั้นหรอกเว้ย”

“อ้าว แล้วมันมีอะไรอีกล่ะวะ”

ผมกำลังอ้าปากจะพูด แต่ก็หยุดตัวเองเอาไว้ได้ทัน ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ช่างแม่งเหอะ กูไม่อยากคิดเหี้ยอะไรแล้ว เอาเป็นว่ากูจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกก็แล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนว่ากูจะไม่มีวันไปขอโทษไอ้โตมันหรอกนะเว้ย ถ้ามันมาคุยกับกูเป็นปกติ กูก็จะคุยกับมันปกติเหมือนกัน แต่ถ้าไม่... ก็เรื่องของแม่งเหอะ กูไม่อยากแคร์ ไม่อยากจะคิดเหี้ยอะไรอีกต่อไปแล้ว กูรำคาญ”

“เออๆ งั้นกูไม่ถามอะไรมึงให้มากมายแล้วก็ได้ แต่มึงอย่าลืมนะว่ายังไงกูก็อยู่ข้างมึง ยังไงพวกกูก็เพื่อนมึง โดยเฉพาะไอ้โตน่ะ เห็นมันบ้าๆ บอๆ อารมณ์ร้อนๆ แบบนั้นก็เหอะ แต่ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้น มันก็เพื่อนมึง อะไรที่ไม่ถือสามันได้ก็อย่าไปถือมันเลยนะเว้ย”

“เออ”

ผมวางสายไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยผมก็ตัดสินใจได้แล้วว่า ผมจะทำเหมือนเรื่องคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น แม้ผมจะค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้โตจะต้องแอบทำอะไรขณะที่ผมหลับอยู่แน่นอน แต่ในเมื่อพวกมันต่างก็ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยขนาดนั้น ผมก็จะถือเสียว่าผมแค่คิดไปเองก็แล้วกัน

ไม่กี่วันถัดมาก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมกับนะไปนั่งกินข้าวเช้าด้วยกันที่โรงอาหารเหมือนปกติ เขากลับมาอยู่ที่หอตั้งแต่ 2-3 วันก่อนเปิดเทอมแล้ว แต่ผมก็ไม่สามารถออกไปเจอเขาได้เลยเพราะติดธุระต้องออกไปต่างจังหวัดกับไปงานแต่งงานของคนรู้จักตลอด

ในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่นั้น ผมเห็นพวกไอ้ก้อง ไอ้รัน และไอ้โต เดินเข้ามาในโรงอาหาร และพวกมันก็สังเกตเห็นพวกผมเข้าพอดี จึงพากันเดินตรงมาหาเราสองคน

“เฮ้ย เป็นไงวะ ไอ้นะ ไม่เจอตั้งนานเลยนะมึง” ไอ้รันเป็นคนแรกที่เอ่ยปากทักทาย

“เออ กูก็เรื่อยๆ อะว่ะ แล้วพวกมึงอะ”

“ไม่ค่อยสบายว่ะ แดกเหล้าแม่งแทบทุกวัน ปิดเทอมแม่งเบื่อชิบหายยย” ไอ้รันหัวเราะ

“แดกกับใครวะ”

“จะใครล่ะ ก็ไอ้พวกนี้อะดิ” ไอ้รันชี้ไปที่ไอ้ก้องและไอ้โต

“อย่ามาชี้กู ไอ้เชี่ยแห้ง กูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มตั้งวงหรือแม้แต่เคยออกปากชวนนะเว้ย” ไอ้โตตบหัวไอ้รัน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม

“กูว่าก็พอกันทุกคนนั่นแหละวะ” ไอ้ก้องหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเดินอ้อมไปนั่งลงข้างๆ นะ “ผลัดกันชวน ผลัดกันเป็นเจ้ามือ แต่กูก็ไม่เห็นหมาตัวไหนแม่งจะปฏิเสธสักคน”

“กูไม่เกี่ยวนะเว้ย กูไปแดกเหล้าวันนั้นกับพวกมึงเป็นหนสุดท้ายเหอะ” ผมออกตัว แต่แล้วคำพูดของผมก็ดูเหมือนจะทำให้ทั้งไอ้ก้องและไอ้โตที่ทำตัวเป็นปกติทุกอย่างแล้วมีปฏิกิริยาขึ้นนิดๆ จนได้

“วันที่มึงเมาเป็นหมาเลยน่ะนะ ไอ้ซี เหยดดดด ไอ้นะรู้เรื่องรึยังวะเนี่ยว่าไอ้ซีแม่งเมาขนาดไหนน่ะ” ไอ้รันหัวเราะ

นะหรี่ตาลงแล้วลอบมองมองผมด้วยหางตาอยู่แวบหนึ่ง “ยังว่ะ มันเมายังไงวะ ไหนมึงเล่าให้กูฟังซิ ไอ้รัน”

“มึงไม่ต้องเริ่มเลย ไอ้รัน” ผมห้าม

“ทำไมวะ รับความจริงไม่ได้รึไง ก็ไม่ได้เมาเท่าไหร่หรอก แค่พวกกูต้องช่วยกันหามช่วยกันหิ้วปีกแม่งไปนอนที่ห้องไอ้โตกันเท่านั้นเอง”

“เฮ้ย ไอ้รัน ไอ้โต มึงจะแดกข้าวกันป่าววะ ถ้าจะแดกก็รีบไปซื้อมาแดกกันเหอะ กูหิวจะตายห่าอยู่แล้ว” ไอ้ก้องพูดขึ้น

“อะไรวะ ไอ้ก้อง กูยังเล่าให้ไอ้นะฟังไม่จบเลย สาดดด”

“พอได้แล้ว ไอ้เชี่ยรัน ไม่งั้นกูเคืองจริงๆ นะเว้ย” ผมชี้หน้ามันเป็นการเตือน

“เออๆ แหม ทำเป็นหน้าบาง ไอ้เหี้ย ทีตอนนั้นเมาอย่างกับหมาไม่เห็นจะอายเหี้ยอะไรเลย” มันหัวเราะส่งท้ายก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ แล้วพวกมันทั้งสามคนก็ลุกออกไปซื้อข้าวมากิน

“อะไรวะ ทำไมมึงต้องทำหน้าหงุดหงิดขนาดนั้นด้วย ไอ้ซี” นะถาม “ปกติมึงจะเมายังไงแค่ไหนกูก็ไม่ว่าอะไรมึงหรอกน่า กูให้อิสระมึงจะตาย มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอวะ”

ผมอึ้งๆ ไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไรดี “เออๆ กูแค่อายๆ มึงน่ะ ไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ”

“ช่างมันเหอะน่า กูไม่คิดมากหรอก” เขายิ้มให้ผมเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง “กูเป็นห่วงมึงก็จริง แต่กูเชื่อใจมึง โอเคมั้ยวะ”

ภาพสภาพร่างกายตัวเองที่ผมเห็นในตอนนั้นกับความรู้สึกอึดอัดในใจมันย้อนกลับมาเล่นงานผมอีกครั้ง คำพูดที่เขาบอกว่าเชื่อใจผมบีบอัดหัวใจผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก นี่ผมจะทนเก็บความลับและความรู้สึกแย่ๆ อย่างนี้ไว้ได้นานขนาดไหนกันนะ...

“เออ โอเค...”

[tamahomae]

ว๊อท แฮพเพ่นนนนน ???? ตี๋น้อยอาจจะคิดไปเองน๊า
ใจเยนๆสิ มันคงไม่ใช่หรอก

[bulldog17]

เพราะน้ำเมาแท้ๆ

[phakajira]

อย่างนี้ต้องหาคนกำราบพี่ดตซะคนนึง!! พี่ซีจะได้มั่นใจ 555

[Tim-Tam]

โอ๊ยยยย ลุ้น อะไรยังไงล่ะเนี่ย

โตทำไรซีป่าว อยากรู้ๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[namtarn11]

เราว่าไม่ใช่โตง่ะ ต้องเป็นก้องแน่เลย

[yeyong]

ใช่โตแน่เหรอ  เป็นก้องหรือเปล่าอ่ะ

[Also]

ตัดจบแบบค้างคาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับซีกันแน่

ถ้าคนเขียนไม่ว่าอะไร คนอ่านอย่างเราอยากจะเรียกร้องให้มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ
 

[malula]

นายก้องน่าสงสัยที่สุด พยายามโบ้ยว่านายโตทำ
น้องซีเครียดเลยงานนี้

[ไอ้หัวแห้ว]

ไม่ใช่โตหรอก

[m_pop91]

ใครทำใคร ใครโดนทำ โอ๊ยยยยยยยยยย

[mellowshroom]

 

ปวดหัวแทนซี ..

[eaey]

ไปปรึกษากับนนท์เลย เพราะเราคิดถึงนนท์(เกี่ยว?)

[tippy]

มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ (มั้ง) 

[stupidchild]

น้ำนี้มาจากไหน ?

[jeeu]

เราเดาเอาอ่ะนะ
มันไม่น่าจะใช่พี่โต
จากประสบการฌ์ที่อ่านวายมา
เช้าๆมันก็..ทุกคนไม่ใช่เหรอ
ที่แปลกสุดก็คือก้อง
มันแบบเกรงใจแปลกๆ
มีพิรุจมากกกกกกก~
ไม่อยากให้ซีเก็บไว้คนเดียว
บอกนะไปเลยดีกว่า
ซีไม่ได้เต็มใจซะหน่อยเนอะ
จะได้หาทางแก้ไขด้วยกันไง