SeeeDz ที่ 9
“เฮ้ย ได้เวลาตื่นแล้ว ไอ้ซี”
“อืออออ...” ผมบิดตัวหลบแล้วหยิบหมอนมาอุดหูเอาไว้ “ขอนอนอีกนิดนึงน่าาา”
“ไม่ได้! ตื่นได้แล้ว ไอ้เชี่ยตี๋! เดี๋ยวไปเรียนสายนะเว้ย!” เขาดึงหมอนที่ผมหนุนอยู่ออกแล้วฟาดมันลงบนหัวของผม
“โอ๊ยยยย! ไอ้เหี้ยยยยย!!”
“ลุกเร็ว ไปอาบน้ำ หรือจะให้กูอาบให้”
“ไม่ต้องเลยยย กูอาบเองได้” ผมชันตัวขึ้นนั่งแล้วมองเขาตาขวาง
นะมองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ เขาวางมือลงบนหัวของผมแล้วจับหัวผมโยกไปมา “ผมยาวแล้วนะมึง เอาไว้ไปตัดผมด้วยกันมะ”
ผมที่ยังง่วงๆ อยู่มองหน้าเขาแล้วก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ความกังวลที่ผมเคยมีก่อนหลับตานอนดูจะจางหายไปจนหมดเมื่อผมตื่นขึ้นมาพบว่าเขาก็ยังคงเป็นเขาคนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปเลยแม้แต่นิดเดียว
“อะไร มองครวยไรวะ นั่งทำหน้าง่วงๆ แล้วยังมองหน้าหาเรื่องกูอีกรึไง”
ผมปัดมือเขาออก “ครวยไรล่ะ ไอ้หมีควาย นี่มึงอาบน้ำแล้วเหรอวะ”
“เออ อาบแล้ว มีแต่มึงนั่นแหละ ตัวเหม็นปากเหม็น จะอ้วกว่ะ” เขาบีบจมูกแล้วทำหน้าย่น
“ส้นตีน! เขยิบไปเลย กูจะไปอาบน้ำแล้ว!”
“ขัดให้สะอาดๆ ล่ะ ดูให้ดีๆ ว่ายังมีคราบเหลืออยู่รึเปล่า”
“ปากดีนะมึง!” ผมตบหัวเขาเบาๆ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอาบท่าแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วจากนั้นจึงออกไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับเขา
ชีวิตประจำวันของเราสองคนดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงช่วงก่อนสอบปลายภาคประมาณเกือบสองสัปดาห์ เราก็เริ่มจะห่างกันไปเล็กน้อย เพราะต่างคนก็ต่างต้องเคลียร์งานและเตรียมอ่านหนังสือสอบของตัวเอง แต่ก่อนหน้านั้น มีอยู่คืนหนึ่งที่เราไปเที่ยวกลางคืนด้วยกันกับเพื่อนๆ กลุ่มของผม และสุดท้ายเราก็กลับมาช่วยชักให้กันและกันเหมือนเดิม ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือว่าเป็นเพราะความกล้าที่มีมากขึ้นกันแน่ จึงทำให้เราสองคนจูบปากกันตั้งแต่ช่วงแรกๆ ไม่มีอาการเคอะเขินเหมือนเมื่อครั้งก่อน และที่สำคัญ เขายังเป็นฝ่ายเริ่มจูบผมก่อนอีกด้วย
ตอนแรกผมเหมือนจะคิดมากนะ แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบคิดอะไรจุกจิกขนาดนั้น ผมไม่เคยสงสัยความเป็นผู้ชายของตัวเอง ไม่เคยสงสัยในตัวของเขา และยิ่งไม่เคยสงสัยในมิตรภาพของเรา บวกกับการที่นะก็ยังคงเป็นเขาคนเดิมที่ร่าเริง ยิ้มเก่ง กวนตีน และดูแลใส่ใจเพื่อนๆ ทุกคนดี ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เขาไม่เคยมีท่าทีที่เปลี่ยนไป และยังไม่เคยแสดงท่าทีที่จะคิดอะไรกับผมมากกว่าเพื่อนด้วย ผมจึงไม่รู้ว่าผมจะคิดมากไปเพื่ออะไร ผมแค่รู้ว่าความเป็นเพื่อนที่เราสองคนมีให้แก่กันนั้นเป็นสิ่งที่พิเศษ เรามีมิตรภาพที่แน่นแฟ้น และมีความผูกพันเป็นสายใยที่เชื่อมเราไว้ด้วยกัน มันคือสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้แต่สามารถรับรู้ได้ทางความรู้สึก และสิ่งๆ นี้ก็คือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจที่มีเขาเป็นเพื่อน และได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ซึ่งผมคิดว่าแค่นั้นมันก็คงเพียงพอแล้ว
“ปิดเทอมแล้วมึงมีแพลนจะไปไหนมั้ยวะ ไอ้ซี” นะถามผมขึ้นในวันหนึ่งขณะที่เรานั่งอ่านหนังสือด้วยกันอยู่ที่ห้องของผม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ... ว่าแต่นี่ยังไม่เริ่มสอบเลยนะ มึงถามถึงหลังสอบเสร็จแล้วเหรอวะ”
“อาทิตย์หน้าก็สอบแล้วเหอะ แล้วเดี๋ยวช่วงนั้นเราก็จะยิ่งไม่ค่อยได้เจอกันหนักกว่านี้อีกนี่หว่า กูก็เลยถามๆ ไว้ก่อนไง”
“มึงพูดเหมือนมึงจะชวนกูไปไหนเลยนะ”
“เออ กูมีบ้านญาติอยู่เชียงใหม่ว่ะ สนมั้ยวะ”
“อ้าว ญาติพี่น้องมึงไม่ได้อยู่โคราชกันหมดหรอกเหรอ”
“ญาติฝั่งพ่ออะ ใช่ แต่แม่กูเค้าเป็นคนเชียงใหม่น่ะ เห็นปะ จริงๆ แล้วกูเป็นลูกครึ่งนะเว้ย”
“เออ จริง ครึ่งคนครึ่งควายนะ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วไงวะ จะไปนอนบ้านญาติมึงเรอะ”
“นอนโรงแรมก็ได้ กูก็ไม่ค่อยอยากรบกวนเค้าเหมือนกัน แถมบ้านเค้าก็ไม่ได้อยู่ในเมืองด้วย แต่เค้าให้เรายืมรถขับไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ได้น่ะ สนใจปะล่ะ”
“เออ ก็น่าสนนะ ไปพักผ่อนหลังสอบเสร็จก่อนจะรู้เกรดก็ดีเหมือนกัน แล้วใครไปมั่งวะ”
“กูก็เพิ่งชวนแค่มึงนี่แหละ แต่ไอ้นนท์กับไอ้โจก็อาจจะไปมั้ง เพราะจริงๆ แล้วไอ้นนท์มันก็คนเชียงใหม่เหมือนกัน”
“เหรอวะ เออก็ดีดิ แล้วแบบนี้ทำไมมึงไม่ขอนอนบ้านไอ้นนท์มันไปเลยล่ะวะ”
“ไอ้เหี้ย ไม่เอาหรอก กูเกรงใจมัน และบ้านมันก็ไม่ใช่บ้านมันจริงๆ ด้วย รู้สึกจะเป็นบ้านย่ารึบ้านยายมันมั้ง เพราะมันย้ายลงมาอยู่กรุงเทพฯ กับแม่ตั้งแต่เด็กแล้ว กูก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดหรอก แต่กูเกรงใจมันว่ะ เกรงใจไอ้เชี่ยโจด้วย”
“มึงนี่เป็นโรคขี้เกรงใจรึไงวะ ไอ้นะ กูเห็นมึงเกรงใจแม่งทุกคน ยกเว้นกูเนี่ย”
เขายักไหล่พร้อมกับยิ้มน้อยๆ “ก็มึงมันไม่ค่อยน่าเกรงใจนี่หว่า”
“ไอ้หน้าส้นตีน! เออๆ เอาเป็นว่ากูรับคำชวนของมึงละกัน แต่เอาไว้ขอกูถามพ่อกับแม่ก่อนแล้วกันว่าเค้าจะให้รึเปล่าอะ”
“พรุ่งนี้วันเสาร์มึงกลับบ้านใช่มะ”
“ใช่ ก็คงกลับสายๆ อะ อาจจะสักแปดเก้าโมง จะได้มีเวลาอ่านหนังสือเยอะหน่อย สองวันสุดท้ายแล้วด้วย ทำไมวะ”
“งั้นกูไปเที่ยวบ้านมึงดีกว่า”
“หืออออ!!” ผมหันขวับไปมองหน้าเขาทันที “ไปทำไมวะ ใครเชิญมึง ไอ้ตูด”
“กูไง กูเชิญตัวเอง กูอยากไปไหว้พ่อแม่มึงที่บ้านบ้าง ตอนนั้นเค้าก็อุตส่าห์พากูไปกินข้าว หนนี้กูเลยอยากไปขอบคุณพ่อกับแม่มึงสักหน่อย”
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พ่อกับแม่มาส่งผมที่หอในเย็นวันอาทิตย์ ผมจึงแนะนำนะให้ทั้งสองคนรู้จักในฐานะเพื่อนที่ผมสนิทมากที่สุดคนหนึ่ง ซึ่งปรากฏว่าหมอนี่ก็ทำให้พ่อกับแม่ประทับใจได้แทบจะในทันที พวกเขาจึงชวนนะไปกินข้าวเย็นด้วยกัน แล้วก็ด้วยนิสัยยิ้มเก่ง อ่อนน้อม และขี้เล่นของเขานั่นแหละ ที่ยิ่งทำให้แม่หลงรักเขามากขึ้นไปอีกจนถึงขนาดเอ่ยปากชวนให้เขาไปเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ ด้วย
ที่จริงต้องบอกว่าแม่ ‘บังคับ’ ให้ผมพาเขาไปที่บ้านบ้างด้วยซ้ำ อย่างเช่นวันนี้เมื่อตอนเย็น แม่ก็ยังถามผมอยู่เลยว่าเสาร์อาทิตย์นี้นะจะไปเที่ยวที่บ้านหรือเปล่า
“นี่มึงทำยาเสน่ห์อะไรใส่แม่กูรึเปล่าวะเนี่ย” ผมถามเขา
เขายิ้มกวนๆ “เผอิญเป็นคนมีเสน่ห์ตามธรรมชาติว่ะ”
ผมดีดขี้ยางลบบนโต๊ะญี่ปุ่นใส่หน้าเขา “กูจะอ้วก! กูจำได้ว่าตอนแรกๆ มึงดูเป็นคนขี้อายกว่านี้นะ ไอ้ตูด ไม่ใช่หลงตัวเองแบบนี้”
“แล้วตอนนี้กูไม่ขี้อายตรงไหนวะ ออกจะขี้อ๊ายขี้อายยย ไม่ได้หลงตัวเองสักหน่อย แบบกูเนี่ย เค้าเรียกว่า ‘ยอมรับความจริงแบบถ่อมตัว’ เว้ย จำไว้”
“เออ กูจะจำไว้จนวันตายเลยยยยยย แม่งงง กวนตีนยังไงก็อย่างนั้นจริงๆ เออๆ พรุ่งนี้มึงไปบ้านกับกูก็ได้ แม่กูเค้าก็ถามหามึงอยู่เหมือนกันแหละ แล้วมึงก็ขอแม่กูเรื่องไปเชียงใหม่ซะเลยสิ อ้อนเค้าเข้าไปเยอะๆ เค้าจะได้อนุญาต”
“ฮ่าๆๆ แม่มึงเค้าถูกชะตากับกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูเพิ่งรู้”
“ก็เออดิ ยังกะรู้จักกับมึงมานานแสนนานอย่างนั้นแหละ”
“ฮ่าๆๆ เหรอวะ แบบนี้กูขอเป็นลูกเขยบ้านมึงเลยท่าจะดีเว้ย”
“ครวยเหอะ มึงเคยเห็นหน้าน้องสาวกูรึยัง มันไม่ได้ขาว หมวย สวย หน้าตาดีเหมือนกูหรอกนะเว้ย หึๆๆ”
“ใครบอกว่ากูจะขอน้องสาวมึง กูจะขอมึงมาทำเมียต่างหาก” และเมื่อพูดจบประโยค เขาก็กระโดดเข้ามากอดรัดผมทันที
“ไอ้เหี้ยยยย!! ปล่อยกูนะเว้ย ไอ้สาดดด!!”
“ปล่อยก็ได้” เขายอมผละออกไปอย่างว่าง่าย “งั้นวันนี้กูกลับห้องก่อนละนะ ปล่อยให้มึงตั้งใจอ่านหนังสือต่อไปดีกว่า”
ผมมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ “เหออ มึงจะกลับแล้วเหรอวะ ยังไม่มืดเลยเหอะ”
“ช่ายยย” เขายืนขึ้นแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็ก้มลงเก็บสมุดกับปากกาของตัวเองลงกระเป๋าสะพายข้าง
“อะไรวะ วันนี้มาแปลกนะมึงเนี่ย ปกติไม่ห้าทุ่มเที่ยงคืนไม่กลับแท้ๆ” ผมยืนขึ้นด้วยอีกคน
“ทำไมวะ” เขามองหน้าผมยิ้มๆ “หรือมึงกำลังคิดว่าเราจะต้องได้ทำอะไรกัน เพราะทุกทีที่เราปล้ำกันแบบนั้น มันมักจะต้องจบลงด้วยการ....” เขาเว้นช่วงพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ “ทุกครั้ง อะไรแบบนั้นเหรอวะ”
ผมเตะก้นเขาดังป้าบเบ้อเริ่ม “ครวย! ทะลึ่งแล้วมึง! กูไม่ได้คิดอะไรเลยเหอะ ไอ้ห่าาา!! เออๆ มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป กูจะได้อ่านหนังสือต่อ”
เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่สุดท้ายก็หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แล้วก็เปลี่ยนใจเป็นไม่พูดเสียเฉยๆ
“อะไร มึงจะพูดอะไร ไอ้นะ” ผมถาม
“เปล่า ไม่มีอะไรสักหน่อย” เขายิ้ม ดูหน้าตาเขินๆ ชอบกล ยิ่งทำให้ผมอยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าเมื่อกี้เขาตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่
“เฮ้ยย! บอกมาเลย เมื่อกี้มึงจะพูดอะไรวะเฮ้ย!”
“อะไรเล่า บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีดิ!” เขาแกล้งตีหน้าหงุดหงิดกลบเกลื่อน จากนั้นก็เดินไปคว้ากุญแจรถขึ้นจากโต๊ะวางทีวีแล้วเดินตรงไปยังประตู
“กวนตีนนะมึงเนี่ย ทำให้กูอยากรู้แล้วไม่เสือกบอก จำเอาไว้เลย ไอ้หมีควายเอ๊ยยยย”
เขาเปิดประตูห้องออกแล้วหันมามองหน้าผม “มึงนี่มันก็ขี้เสือก อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ตลอดไม่เปลี่ยนเลยนะ ไอ้ตี๋”
“มึงว่าใครเสือกวะ ไอ้เชี่ยนี่!”
“ก็มึงนั่นแหละ! ไอ้ครวย!” เขาหัวเราะทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูลง
หลังจากนั้นอีกไม่ถึงห้านาที เขาก็ส่งข้อความมาหาผมบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะเข้ามาหาผมตั้งแต่หกโมง ผมจึงรีบส่งข้อความตอบกลับไปทันทีว่าถึงเขามา ผมก็ไม่ตื่นไปเปิดประตูให้หรอก และเขาก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรกลับมาอีก แต่ผมรู้ว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องมาปลุกผมแต่เช้าจริงๆ แน่ อาจจะไม่ใช่หกโมงตรง แต่ผมคิดว่ายังไงก็คงไม่เกินเจ็ดโมงแน่นอนล่ะ เพราะเขาเป็นคนแบบนี้แหละ ชอบเหลือเกินที่จะแกล้งให้ผมตื่นเช้าๆ แล้วก็จะมีความสุขกับการเห็นผมต้องทนง่วงและสะลึมสะลือไปอีกหลายชั่วโมง
วันรุ่งขึ้น ผมชิงตื่นก่อนที่นะจะโทรเข้าห้องมาปลุกผมได้ราวๆ สิบนาที หลังจากที่ผมรับเขาขึ้นมานั่งรอบนห้องแล้ว ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นเราก็ออกไปกินข้าวเช้าด้วยกัน ก่อนจะขึ้นรถเมล์ไปยังบ้านของผม และแน่นอนว่าผมก็นั่งหลับแทบจะตลอดทาง โชคยังดีที่ผมตื่นขึ้นมาได้ทันก่อนจะถึงป้ายที่เราต้องลง หลังจากนั่งแท็กซี่เข้าซอยต่อไปอีกหน่อย เราก็มาถึงบ้านของผมกันตอน 11 โมงตรงพอดี
“เออลืม” ผมหันไปพูดกับเขาตอนกำลังเปิดประตูรั้วบ้าน “กูยังไม่ได้บอกแม่เลยนะว่ามึงมาด้วยน่ะ”
“อ้าวเหรอ เฮ้ย กูจะมารบกวนรึเปล่าวะเนี่ย”
ผมยกเท้าขึ้นถีบต้นขาของเขาเบาๆ “ส้นตีนเหอะ ทีอย่างนี้เพิ่งจะมาทำเป็นเกรงใจ ไอ้ถึกเอ๊ยยย ช้าไปแล้วมั้ยวะ เอ้า มาๆ เข้าบ้านมา”
“มึงเล่นไรเนี่ย! ไอ้เชี่ยซี กางเกงกูสกปรกหมด!” เขาก้มลงปัดกางเกงยีนส์ของตัวเอง “เดี๋ยวพ่อกับแม่มึงจะไม่ประทับใจนะเว้ย ไม่ได้ๆ และที่สำคัญ กูจะต้องทำให้น้องมึงประทับใจด้วย”
“ถุยยย! ฮ่าๆๆๆ ไอ้นะเอ๊ยยย! น้องกูมันไม่สนใจมึงหรอก! เอ้า เข้าบ้านมา รถจอดอยู่ทั้งสองคัน แปลว่าคงไม่มีใครออกไปไหนมั้ง”
หลังจากที่เขาเดินตามผมเข้ามาในลานจอดรถได้แค่ไม่กี่ก้าว เขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของสุนัขตัวหนึ่งเห่าเสียงดังและจู่โจมพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ยยยยย!!!” เขาร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับผงะไปอีกหลายก้าว
“เป๊ปซี่! ไม่เอาๆ มานี่ลูก มา!” ผมเรียกเจ้าตัวเก่งของผม
ไซบีเรียนฮัสกี้เพศผู้สีเทาเข้มตัวเกือบเท่าเอวหันขวับตามเสียงเรียก แล้วจากนั้นก็ควบฝีเท้าตรงเข้ามาหาผมทันที
“กว่าจะมองเห็นกูนะ ไอ้ตูดเอ๊ยยยย!!” ผมนั่งยองๆ แล้วกอดเจ้าตัวเก่งเอาไว้ในอ้อมแขน “เป็นไงมั่งลูก ฮึ”
“มึงเลี้ยงหมาด้วยเหรอวะ ไอ้ซี ไม่เห็นมึงเคยบอกกูเลย”
“อ้าว กูยังไม่เคยบอกมึงหรอกเหรอ” ผมหัวเราะเบาๆ
เจ้าเป๊ปซี่หันกลับไปสนใจแขกผู้มาเยือนอีกครั้ง มันกระดิกหางให้นะอย่างมีความสุข แล้วจากนั้นก็ผละจากผมตรงเข้าไปหาเหยื่อใหม่ตัวใหญ่ข้างหน้า มันกระโดดขึ้นเกาะนะหมายจะเลียหน้าของเขาให้ได้ ผมเห็นท่าทางตื่นกลัวของนะแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่ก็โทษเขาไม่ได้หรอกนะ เพราะว่าเจ้าเป๊ปซี่ก็มีขนาดใหญ่โตกว่าหมาพันธุ์เดียวกันประมาณหนึ่งอยู่แล้ว แถมหน้ามันยังค่อนข้างน่ากลัวอีกด้วย แต่ที่จริงแล้วมันเป็นหมาที่เชื่อง อารมณ์ดี และรับแขกสุดๆ เลยต่างหาก และที่สำคัญมันยังรักเด็กมากอีกด้วย
“อ้าว นะ มาเที่ยวด้วยเหรอลูก ทำไมเจ้าซีไม่เห็นบอกแม่เลย!” เสียงของแม่ดังขึ้นจากหน้าระเบียงบ้าน
“แม่ หวัดดีครับ” นะยกมือไหว้แม่ของผมท่าทางทุลักทุเล เพราะกำลังโดนเจ้าเป๊ปซี่กระโดดเกาะอยู่
“ซี! ทำไมไม่จับเป๊ปซี่ไว้ล่ะ!”
“ทำไมอะครับ ปล่อยมันไว้แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ แถมไอ้นะมันก็ตัวใหญ่กว่าหมาตั้งเยอะ มันดูแลตัวเองได้น่า” ผมหัวเราะ
“ซี!!”
“ค้าบๆ โอเคๆ ซีล้อเล่นเฉยๆ น่า” ผมเดินเข้าไปหานะ จากนั้นก็ดึงปลอกคอของเป๊ปซี่เอาไว้ “มานี่มา ไอ้ตัวแสบ ไม่ต้องไปยุ่งกับพี่เค้า เดี๋ยวไม่ให้กินทาโร่นะเว้ย!”
พอเป๊ปซี่ได้ยินคำว่า ‘ทาโร่’ มันก็หูตั้งและหันขวับมามองผมทันที
“ดีมากกก เอ้า นั่งลง เร็ว จะกินทาโร่มั้ย ถ้าอยากกินก็นั่งลง อย่าดื้อ”
ไอ้ตัวเก่งรีบนั่งลงแล้วยกขาไหว้ผมปะหลกๆ พลางส่งเสียงคราง งี้ดๆ เบาๆ
“มึงนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ ไอ้เป๊ปซี่เอ๊ยยยยย!!” ผมขยี้หัวของมัน จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วชี้ไปในบ้าน “เอ้า ไปนั่งรอในบ้านก่อน แล้วจะให้กิน ไป”
เป๊ปซี่ดีดตัวผึงแล้วรีบออกวิ่งผ่านแม่ที่ยืนอยู่หน้าประตูเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
“มันชอบกินทาโร่เหรอวะ” นะถามผม
“เออ มันแทบจะกินแทนข้าวอยู่แล้วเนี่ย” ผมหัวเราะ “ว่าแต่เรามีทาโร่ให้มันกินมั้ยฮะ แม่”
“มีสิ เต็มตู้เลย แม่ว่าป่านนี้มันไปนั่งรออยู่ในครัวแล้วมั้ง” แม่ตอบ
“โอเคครับ ดีเลย งั้นเดี๋ยวซีไปป้อนมันเอง” ผมหันไปหานะ “เอ้า มา เข้าบ้านก่อนเว้ย”
ผมเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็พาเขาไปนั่งในห้องรับแขก แต่หลังจากที่เราสองคนวางกระเป๋าลงได้ไม่นาน เจ้าเป๊ปซี่ก็วิ่งออกมาต้อนรับเราอีกครั้ง ผมจึงต้องพามันเข้าไปในห้องครัวแล้วฉีกซองทาโร่ป้อนให้มันหนึ่งซอง มันถึงจะยอมสงบลงได้ และเมื่อผมเดินกลับออกมาที่ห้องรับแขก ผมก็เห็นว่านะกับแม่กำลังนั่งคุยกันอยู่พอดี
“แล้วนี่พ่อไม่อยู่เหรอครับ แม่” เขาถามแม่ของผม
“อยู่ข้างบนนั่นน่ะ สงสัยกำลังนั่งเล่นเกมอยู่มั้ง ซีไปตามพ่อลงมาหน่อยซิ ใกล้ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้วด้วยพอดี”
“โอ๊ยยย ไม่ต้องตามหรอกแม่ ปล่อยเค้าไปเหอะ ไว้จะกินข้าวแล้วค่อยเรียกลงมาก็ได้” ผมนั่งลงข้างๆ นะ “แล้วนี่ทรายกับพี่แซ็คอยู่รึเปล่าอะ”
“ทรายมันไปเรียนพิเศษไง ส่วนไอ้แซ็คอาทิตย์นี้ไม่กลับบ้านน่ะ มันขอไปนอนค้างบ้านเพื่อน”
ผมพยักหน้า “อืมๆๆ เออใช่ ไอ้ซีเองก็จะมานอนบ้านเราคืนนึงนะ แม่ ได้มั้ยอะครับ”
“ได้อยู่แล้วล่ะ เมื่อกี้นะเค้าบอกแม่แล้ว และเห็นบอกว่าจะชวนเราไปเชียงใหม่ด้วยไม่ใช่รึไง”
ผมหันไปมองหน้าเขา “นี่มึงขอแม่ให้กูแล้วเหรอเนี่ย โหหห ไวไปรึเปล่าวะ ไอ้นะ”
เขายักไหล่เบาๆ “ก็มึงบอกเองนี่หว่าว่าจะให้กูช่วยพูดให้อะ ไม่ใช่รึไง”
“ไอ้...!!”
“อะไร ซี อะไร” แม่มองผมตาเขียว “อยู่บ้านนะเรา จะพูดจะจาอะไรก็ระวังๆ หน่อย เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวก็ไม่ให้ไปซะหรอก!”
“ใช่ๆ ระวังหน่อย อย่าพูดคำหยาบเยอะนะ ซี มันไม่ดี ไม่สุภาพ” เขาจุ๊ปากพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
ผมล่ะอยากจะถีบเขาให้ตกโซฟาจริงๆ!!
“เอ้อ ใช่ แม่ครับ ผมซื้อของเล็กๆ น้อยๆ มาฝากแม่ด้วยนะครับ เป็นการขอบคุณที่พ่อกับแม่เลี้ยงข้าวผมเมื่อครั้งที่แล้วกับที่ผมมารบกวนวันนี้” นะหันไปเปิดซิปกระเป๋าเป้ของตัวเองออกแล้วหยิบกระเช้ารังนกสำเร็จรูปกระเช้าเล็กๆ ออกมายื่นให้กับแม่
“โอ๊ยยย ตายแล้ว ไม่เห็นต้องลำบากเลยลูก ขอบใจมากเลย น่ารักจริงๆ” แม่รับรังนกจากมือของนะแล้วก็วางลงบนโต๊ะ
“นี่มึงไปซื้อมาเมื่อไหร่วะเนี่ย ไอ้นะ” ผมถามเขา
“ก็เมื่อคืนหลังจากกลับจากห้องของมึงไง”
“อ้อออ มิน่าล่ะ...” ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อคืนเขาถึงได้ขอตัวกลับออกจากห้องของผมเร็วกว่าปกติ แถมวันนี้ก็ยังเอากระเป๋าใบเบ้อเริ่มมาทั้งๆ ที่มานอนกับผมแค่คืนเดียว ที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง
“ไปเถอะ ซี พานะเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องก่อนไป เดี๋ยวพอถึงเวลากินข้าวแล้วแม่จะให้คนขึ้นไปตาม”
“มา ตามมา” ผมคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วยืนขึ้น จากนั้นก็เดินนำเขาขึ้นไปยังชั้นสอง
เมื่อเราสองคนเข้ามาอยู่ในห้องของผมแล้ว ผมก็เปิดแอร์ แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงทันที ส่วนนะก็ยังคงยืนทำท่าเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าประตู พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องของผมอยู่
“เป็นอะไรเล่า นั่งลงก่อนสิเว้ย นั่งบนเก้าอี้หรือนั่งบนเตียงก็ได้”
เขายิ้มเขินๆ “ถ้ากูบอกว่ากูเกรงใจ มึงจะเชื่อกูปะวะ”
“ฮ่าๆๆ กูก็กะแล้วล่ะ แต่มึงไปหอกูมาตั้งกี่หนแล้ววะ ป่านนี้มึงยังจะมาเกรงใจอะไรกูอีก”
“ก็นั่นมันที่หอ แต่นี่มันที่บ้านนี่หว่า”
“ก็เหมือนกันแหละน่า มานั่งลงก่อน จะยืนอยู่ทำมะเขืออะไรวะ”
เขาเดินมานั่งลงบนเตียง จากนั้นก็ชี้ไปที่รูปถ่ายที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ “นั่นน้องมึงกับพี่มึงเหรอวะ”
“ช่ายย ถ่ายเมื่อปีที่แล้วน่ะ”
“ในบรรดาสามพี่น้อง ทำไมมึงขาวอยู่คนเดียวเลยวะ ไอ้ซี”
“ฮ่าๆๆๆ ก็กูเคยบอกมึงแล้วว่ามันสองคนไม่ได้หน้าตาดีน่าแดกเหมือนกูหรอกนะ”
“ใครบอกว่ามึงน่าแดกวะ ยังไม่เคยมีใครพูดสักคน”
“เออ ไอ้ครวย” ผมถีบก้นเขาเบาๆ “แล้วใครวะ ที่บอกว่าหน้ากูเซ็กซี่อะ”
นะหน้าแดงทันที “ใครวะ ใครแม่งพูดวะเนี่ย สงสัยแม่งจะตาบอดว่ะเฮ้ยยย”
“เออ กูก็ว่างั้นแหละ” ผมหัวเราะ “ตาบอด แถมยังครวยดำอีกต่างหาก”
“มึงว่าใครครวยดำ ไอ้ตี๋!”
“อ้าว มึงยอมรับเหรอว่ามึงคือคนตาบอดที่ชมกูคนนั้นน่ะ”
หน้าของเขายิ่งแดงหนักกว่าเดิมเสียอีก “มึงนี่มันกะล่อนจริงๆ นะ ไอ้ตี๋! แบบนี้มันต้องโดนเตะสักทีมั้ง ถึงจะหายน่ะ!”
“อ๊ะๆ อย่านะมึง ที่นี่บ้านกูนะ มึงทำอะไรกูไม่ได้หรอกนะเว้ย” ผมเตือน
“เดี๋ยวรอคืนนี้ก่อนเหอะมึง กูจะปล้ำมึง จับมึงทำเมีย คอยดูเหอะ!”
“ถุย! กลัวตายห่าล่ะ! และที่สำคัญ ถ้าใครจะตกเป็นเมียนะ คนๆ นั้นก็ต้องเป็นมึงนั่นแหละว่ะ ไอ้นะ ไม่ใช่กูแน่นอน” ผมพูดติดตลก
“ระวังตัวไว้ให้ดีๆ ก็แล้วกันเหอะ มึง” เขาชี้หน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “ถ้ากูจะเอามึงจริงๆ ขึ้นมา มึงคิดเหรอว่าจะสู้กูไหวน่ะ”
“กูม่ายยยกลัวววว” ผมทำหน้าล้อเลียนเขา
หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็มาเคาะประตูห้องของผม เมื่อนะไหว้พ่อและคุยกับพ่อนิดหน่อยแล้ว เราสามคนก็ลงไปกินข้าวกลางวันพร้อมกับแม่ที่รออยู่ข้างล่าง จากนั้นเวลาในช่วงบ่ายจนถึงเย็น ผมกับเขาก็ขึ้นมาอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบด้วยกันในห้องของผม นะเป็นคนที่หัวดีและหัวไวมาก ไม่เข้ากับบุคลิกนักกีฬาของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เวลาที่ผมอ่านตรงไหนหรือแปลประโยคไหนไม่เข้าใจ เขาจะใช้เวลาอ่านแค่เพียงนิดหน่อยแล้วก็สามารถอธิบายให้ผมฟังจนเข้าใจได้ ผมรู้สึกโชคดีจริงๆ ที่มีเขาเป็นเพื่อน ถึงเราจะอยู่ต่างคณะกัน แต่เขาก็ช่วยเหลือผมได้แทบทุกอย่างและแทบจะตลอดเวลา จนบางครั้งผมยังอดรู้สึกแย่นิดๆ ไม่ได้ ที่ผมไม่สามารถช่วยเหลือเขาในเรื่องเรียนได้บ้างเลย
“มึงจะคิดอย่างนั้นไปทำไม ไอ้ซี กูเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมึงเยอะแยะสักหน่อย และมึงมันเรียนไม่เหมือนกูอยู่แล้ว มึงจะมาช่วยอะไรกูได้วะ จริงปะล่ะ” เขาบอกผม เมื่อผมพูดถึงเรื่องที่ผมคิดออกไป
“มันก็ใช่ แต่กูไม่อยากให้มึงรู้สึกเหมือนกูเอาแต่ขอความช่วยเหลือมึงอยู่ฝ่ายเดียวนี่หว่า กูก็อยากช่วยอะไรมึงได้บ้าง ไรเงี้ย”
เขายิ้ม “ไอ้ทุยเอ๊ยย มึงเองก็ช่วยกูมาตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่รึไงวะ”
“กูเคยช่วยอะไรมึงด้วยเหรอวะ” ผมสงสัย
“ทุกๆ วันที่มึงอยู่กับกูนี่แหละ คือน้ำใจและมิตรภาพที่ดีที่สุดยิ่งกว่าความช่วยเหลือไหนๆ แล้ว ไอ้ซี ยิ่งตอนกูเลิกกับกิ๊กอะนะ ถ้าไม่ได้มึง กูว่ากูคงหลงทางและคงประสาทเสียกว่าที่ผ่านมาเยอะเลยว่ะ”
“ตอนนั้นมึงประสาทเสียแล้วเหรอวะ ไอ้นะ กูว่ามึงดูทำใจได้ดีมากเลยนะเว้ย”
“ก็เพราะกูมีมึงอยู่เป็นเพื่อนไงเลยไม่เป็นอะไรมาก เวลาอยู่คณะ กูก็มีเพื่อนๆ ของกู แต่พอตอนเย็น นอกเวลาเรียน กูก็ได้มึงนี่แหละที่ช่วยให้กูไม่เหงาน่ะ ถึงตอนกูอยู่คนเดียว กูจะยังมีซึมเศร้าบ้างก็เหอะ แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นอะว่ะ”
“แล้วตอนนี้มึงโอเคดีแล้วใช่มั้ยวะ ยังมีเหงาๆ อยู่บ้างรึเปล่า”
“ไม่เหงาแล้ว ก็มันผ่านมาตั้งนานแล้วนี่หว่า คือกูยอมรับว่ามันก็มีคิดถึงกันบ้าง อารมณ์อยากโทรหา เป็นห่วง อะไรแบบเนี้ย แต่กูก็เชื่อมึงไงว่าไม่โทรไปจะดีที่สุด ถ้าจะตัดแล้วก็ตัดไปเลยดีกว่า รอจนกว่ากูจะหายดีจริงๆ มึงเคยบอกกูว่าเวลาที่กูคิดถึงกิ๊ก ก็ให้โทรหามึงแทน ใช่มั้ยล่ะ”
“เออ แล้วช่วงนั้นมึงก็เลยโทรหากูแม่งทุกวันเลย กูจำได้” ผมหัวเราะ
“น่ารำคาญเหรอวะ”
“เฮ้ยยย เปล่า ไอ้เหี้ย กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“เฮ้ย ไม่เอา ไอ้ซี กูถามตรงๆ กูรู้ตัวว่าตอนนั้นกูติดมึงมาก กูไปอยู่กับมึงบ่อยๆ โทรหามึงบ่อยๆ มึงรำคาญกูรึเปล่าวะ บอกกูมาตรงๆ เลย ถ้ามันเยอะเกินไป กูจะได้ระวังตัว”
“ไม่เลย ไอ้นะ มึงไม่ต้องคิดมากเว้ย มึงเองก็เพื่อนรักกู กูดีใจและก็มีความสุขที่ได้อยู่กับมึงเว้ย โอเคปะ” ผมตบบ่าเขา จากนั้นก็โอบไหล่เขาเอาไว้
เขาหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆ “ตาชั้นเดียวของมึงนี่มันดูกวนส้นตีนจริงๆ เลยว่ะ ไอ้เชี่ยซี”
“อ้าว ไอ้เหี้ยนี่!” ผมดันตัวเขาออก
“นี่ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูคงรักมึงตายเลยว่ะ ฮ่าๆๆ”
“เออ แต่กูไม่ใช่ผู้หญิงไง มึงเลยไม่รักกู ใช่ซี้... มึงก็แค่เหงาแล้วมาระบายความเหงาลงที่กูใช่มั้ยล่ะ” ผมแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล่นๆ
“กูไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย” เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของผม บังคับให้ผมต้องสบตากับเขา “กูรักมึงเว้ย รักมากกว่าเพื่อนคนอื่นทุกคนของกูเลยด้วย เข้าใจมั้ยวะ คือมึงเป็นเพื่อนสนิทกูไง กูไม่มีทางคิดอะไรไม่ดีกับมึงเด็ดขาด โอเค้”
ผมถึงกับสะอึกและรู้สึกเขินขึ้นมาทันที “เออๆ กูรู้แล้วๆ กูเชื่อ ตกลงจะอ่านหนังสือกันต่อได้รึยังวะเฮ้ย”
“อะไร มึงเขินเหรอวะ” เขายิ้มกวนๆ จากนั้นก็ขยี้หัวผมแรงๆ “มึงนี่มันน่ารักจริงๆ ไอ้ตี๋เอ๊ยยยย”
“กวนส้นตีนนะมึง!!” ผมปัดมือเขาออก รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเริ่มเต้นแรงขึ้น
ผมเหลือบไปมองหน้าเขาก็เห็นว่าเขากำลังมองหน้าผมรออยู่แล้ว และเมื่อสายตาของเราประสานกัน ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเราต้องกำลังคิดเหมือนกันอยู่แน่ๆ เพราะผมเคยเห็นแววตาแบบนี้ของเขามาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
เขาเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วจากนั้นก็จับคางของผมให้หันไปหาเขาตรงๆ เขาชะโงกหน้าเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ แล้วจากนั้นริมฝีปากของเราสองคนก็สัมผัสกัน...
หัวข้อ: ]Lov3 SeeeDz + :: เพาะรัก (จบ) แจ้งข่าว ให้ติดตามในแฟนเพจ (อ่าน 305801 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก