ตอนที่ 8
เลิกเรียนสี่โมงวันนี้ผมก็โทรนัดกิ๊กคนโปรด
“กี้ วันนี้ว่างเปล่า”
“อื้อออว่าง กับแดนว่างเสมอแหละ คิก”
“มาห้องแดนมั้ย ?”
“อืมมม เอายังไงดีน๊า”
“นะครับ”
“โอเคจ้ะ แดนพูดครับทีไรกี้ยอมทุกที แต่แดนมารับที่คณะหน่อยได้มั้ยกี้ไม่มีรถอ่ะ”
“ได้ เดี๋ยวไปรับที่เดิม”
มีช่วงเวลาหนึ่งที่ผมกับกี้เราสนิทกันจนเหมือนจะเป็นแฟน ผมยอมรับว่าชอบกี้ที่สุด แต่กี้ก็บอกว่าเป็นแบบนี้ดีแล้วเขาไม่พร้อมจะผูกพันกับใครซึ่งผมก็ยอมรับได้ ความสัมพันธ์ไร้รูปแบบมันเลยดำเนินมาตั้งแต่ผมกับกี้เจอกันเมื่อปีที่แล้ว
“เฮีย ! จะไปไหนอ่ะ”
ไอ้เป็ดอีกละ มันยืนกางแขนกางขากั้นผมไว้ วันนี้นอกจากรองเท้าเหลืองๆกระเป๋าเป้เหลืองๆ มันยังมีหมวกเป็ดแบบฟอร์มร้านมันมาด้วย
“ไปหาสาว”
“แน่ะ คนคราวก่อนอ่อ ?”
“อือ ถอยได้ยังกูจะไปเอารถ”
“เฮียมีรถด้วยอ่ะ ? ทำไมไม่เคยเห็นขับ”
ดูมันขมวดคิ้วทำอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่แค่กูมีรถแต่ไม่ขับ ทำไมต้องขับด้วยหอก็ใกล้มหาลัย วันๆก็ไม่ได้ไปไหนเลยจอดทิ้งไว้ในมหาลัยซะเลย
“ต้องบอกมึงเปล่า ? ธุระมึงเรอะ ? ไปไกลๆ”
ผมดันหัวมันออกให้เลิกขวางทาง แต่มันก็กระโดดกอดแขนผมแน่นซะงั้น
“เฮีย .. ยังไม่หายโกรธอีกหรอ ผมขอโทษนะ นะ นะนะ”
“ไม่ได้โกรธ”
“เฮียโกรธอ่ะผมรู้ ผมง้อเฮียเต็มที่แล้วนะคร้าบบ สองวันแล้วนะที่ผมไปรอตั้งแต่ตีห้า เฮียเห็นหมวกผมเปล่าเขียนเวลาด้วยนะว่ามากี่โมงอ้ะ
หายโกรธเหอะ นะนะนะ”
“เหนื่อยก็ไม่ต้องง้อ กูไม่ได้โกรธ”
“เฮีย …”
“ปล่อยได้ยังจะไปรับแฟน”
“พี่เขาไม่ใช่แฟนเฮียซะหน่อย ผมเห็นพี่เขายังเดินกับรุ่นพี่คณะอื่นอยู่เลย”
“แล้วไง ? เดี๋ยวนี้ชอบเล่นบทนักสืบ ? อย่ามายุ่งกับชีวิตกูให้มาก กูไม่ชอบเข้าใจมั้ย ? ปล่อยได้แล้วอย่าทำตัวน่ารำคาญ”
“เฮีย …”
มันเรียกอีกครั้งแต่ผมก็สลัดแขนออกแรงๆ ผมรู้วันมันคงส่งสายตาตัดพ้อมาแต่ผมก็เลือกที่จะไม่สบตามัน
“ไม่ต้องเรียกกูอีกแล้ว เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
คำพูดของผมมันแรงผมรู้แต่ด้วยอารมณ์บวกกับทิฐิทำให้ไม่ยอมให้อภัยมัน กลับเดินหนีมันออกมาอีก แต่มันก็สอดมือมากอดผมจากด้านหลังไว้ แผ่นหลังรู้สึกถึงความเปียกชุ่ม ไอ้เป็ดมันร้องไห้ ..
“เฮียม่อนขอโทษนะ อย่าโกรธเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะเฮียนะ ผมผิดไปแล้ว เฮียอย่าโกรธนะ ดีกันนะ ฮือออออ”
ผมก้มมองมือมันที่กำเสื้อผมแน่นจนมือขาวไปหมด นี่ผมสำคัญกับมันขนาดนั้นเลยหรอ ? รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าก็ไม่เห็นจำได้ ทำอะไรเพื่อมันก็ไม่เคย ทำไมมันต้องร้องไห้ขนาดนี้
สุดท้ายก็ต้องโทรไปแคนเซิลกี้ แล้วเดินกึ่งลากกึ่งจูงมือไอ้เป็ดขี้แยเอาแต่ก้มหน้าหงุดๆปาดน้ำตาป้อยๆ เฮ้อใจอ่อนจนได้
เราสองคนเดินกลับไปทางหอผมปกติ แต่มันก็เงียบไม่ยอมพูดอะไร ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร แค่รู้สึกดีที่มันมาง้อนิดๆล่ะมั้ง แต่มันก็ทำผมยิ้มได้
“เฮียยิ้มไร คนเค้าทุกข์ใจเฮียมีความสุขอ่อ”
“อะไร กูจะยิ้มกับลมกับฟ้าไม่ได้ไง ? ไอ้เป็ดตาบวม”
“เพราะเฮียอ่ะแหละ แม่ง ไอ้เฮียบ้า”
“เดี๋ยวกูก็โกรธอีกรอบหรอก”
“อ้ะ ไม่เอานะ ! เฮียอย่าโกรธอีกนะ ไม่เอา ไม่ยอม”
“เออๆ แล้วจะเบ้ปากทำไม ทำหน้าให้มันดีๆดิเป็นตูดแล้วน่ะ”
ผมหยิกแก้มมันแรงๆให้มันยิ้ม แต่มันเสือกอมลมเข้าปากทำปากป่องส่ายไปส่ายมา ไอ้นี่นิ กูบอกให้ยิ้มทำปากพองๆทำไม
“เฮียยยย ม่อนเจ็บบบบ”
“เออ เอาให้แก้มช้ำไปเลย ทำหน้าเบ้ดีนัก”
“ไอ้เฮียบ้าเลิกหยิกสิ โอ้ยยย เจ็บบบบ”
ดูมันส่ายหน้าหนีไปมา จนสะบัดตัวออกวิ่งอ้อมตัวผม ผมก็ดึงแขนมันไว้ตอนนี้เราเลยดูเหมือนผมกำลังยืนโดยมีมันกอดเอวแน่น หน้ามันก็ซุกอยู่กับอกผม เอาให้ตายคาอกกูเลยแม่งทำตัวน่าหมั่นไส้
“อ๊ากก เฮียยยเหม็นเต่า ปล่อยยยย แอร๊”
“เอาให้ตายเลยมึง ! ซ่าดีนัก”
“อ๊ากกก เฮียรังแกคนหล่อออออออ”
ไอ้เป็ดมันจะตะโกนทำไมวะ คนหันมามองกันเต็มฝั่งตรงข้ามมีเด็กมหาลัยเดียวกันเดินผ่านก็ขำกันใหญ่ ให้ตายเหอะ
“ไปเร็วรีบกลับ เลิกเล่นได้แล้วไอ้เป็ด”
“เฮีย .. ม่อนอยากดูหนังอ่ะ ไปดูหนังกันๆ”
มันเกาะแขนผมเหมือนหมาทำตาอ้อนๆ หึกูเดินจะถึงหอเสือกชวนกูไปดูหนัง จะให้กูเดินกลับมหาลัยอีกเกือบสองกิโลไปเอารถรึไง ฝัน !
“ไม่ดู กลับ ขี้เกียจ”
“แต่ม่อนอยากดูอ่ะ”
“แต่กูขี้เกียจไป”
“งั้น … ไปเช่าดูที่หอเฮียได้ปะ”
เช่า ? อืมไม่ได้เช่าหนังมาดูนานแล้ว น่าจะโอเคดี หนังเหมือนกันไม่ต้องไปไหนสบายนักแล
“เออ แถวหอมีร้านนึง ป่ะให้มึงเลือกเลยเป็ด”
“จริงป้ะ ว้าววว ไปกันเร็วเฮียยยยย ดูให้แม่งตาแฉะทั้งคืนเลยนะ เอาห้าเรื่องงงง”
“มึงจะไปแข่งขันดูหนังมาราธอนหรือไง เรื่องเดียวพอ”
“ก็ด้ายย ว้าวววไปเช่าหนังกันนนน”
- - ---------------------
สุดท้ายก็ได้ไอ้เป็ดกลับห้อง 555
Ps. ตอนหน้าหลายๆคนต้องชอบ -,.- (ฉากนี้หลายคนรอ โฮ่ๆๆๆๆๆๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
