แจ้งก่อนอ่าน !
แบมเปิดรีปรินซ์เรื่อง เมียหรือหมา นะคะ ^^ ใครสนใจก็ติดตามได้ที่
(เมียหรือหมาทั้งห้าเรื่องลิงค์นี้)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25943.msg1786474#msg1786474
(รายละเอียดหนังสือ)
http://bambamzone.thai-forum.net/t1-topic#1
- -----------------------------------------------------------------
ps. ขออนุญาตแปะบ่อยๆนะคะ ฮ่าๆ เพราะ จบคราวนี้ไม่มีรีปรินซ์อีกรอบแล้วนะ !
ตอนที่ 5
“เฮียแวะกินไรก่อนดิ เดี๋ยวทำให้”
“ไม่เอาล่ะ กูขี้เกียจอยู่นาน”
ไอ้เป็ดหน้าเจื่อนลง มีช้อนสายตามาตัดพ้ออีก ปากก็เม้มแน่น คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน ทำเอาผมรู้สึกผิด แต่ … จะรู้สึกผิดทำไมวะเรา ?
“เฮียรังเกียจผมหรอวะ”
“หะ ?”
“ก็เฮียอ่ะ แม่ง !”
“อะไรของมึง ? มาอารมณ์ไหนอีกเนี่ย”
“เฮียรังเกียจผมเปล่า ? รังเกียจเปล่า ตอบบบบ”
“เชี่ยจะตะโกนลั่นร้านทำไมวะ ? มึงกลัวกูไม่ได้ยิน ?”
“เฮียผมไม่เล่นนะ ผมจริงจัง ! เฮียเกลียดผมหรือเปล่าโว้ยยยตอบกูเด้ !”
ไอ้เป็ดเขย่งตัวกระชากเสื้อผมจนผมตัวเอนเข้าหามัน ตัวนิดเดียวแรงเยอะสัส ตอนแรกก็กะจะโวยวายไป แต่สายตามันคราวนี้ … เอาจริง
“กูไม่ได้รังเกียจ ชัด ?”
“จริง ? ไม่ตอแหลนะเฮีย”
“เอ้าไอ้สัส เดี๋ยวพ่อเตะแม่ง มาด่าเนี่ย”
“ฮู่ววว ค่อยสบายใจหน่อย อิ๊อิ๊”
มันคัมแบคกลับสู่เวอร์ชั่นปัญญาอ่อนอีกครั้ง ทำปากบู่เอียงคอลูบอกตัวเอง ปากก็พึมพำบ้าๆบอๆไปตามเรื่อง
“งั้นกูกลับละ”
“เดี๋ยวว แวะกินก่อน เย็นแล้ว เดี๋ยวทำให้ ! แล้วจะอึ้ง”
“ทำไม ฝีมือห่วยขั้นเทพ ?”
“บ้าเด้ ระดับนี้เชฟกะทะเหล็กยังอายยย”
นั่นมีกอดอกเชิดหน้า ไอ้เป็ดนี่มันจะฮาไปไหนวะ ดูมันทำหน้าอย่างกับเป็นที่หนึ่งในโลก ผมก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ
“กูว่านะแบบมึงเนี่ยกระทะสังกะสีขึ้นสนิมก็พอ กับตะหลิวหักๆอีกอันก็เจ๋งนะเว่ย”
“เฮียแม่ง ไม่รู้ไรซะละ ฝีมือผมอ่ะโคตรขั้นเซียน ! ไม่เชื่อต้องชิม !”
แล้วมันก็ไปโช้งเช้งอยู่ในครัวหลังร้าน ปล่อยผมไว้กับบรรยากาศแอ๊บแบ๊ว ของสีฟ้าเหลือง สภาพร้านแอ๊บแบ๊วอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เมนูเหลืองอ๋อย พร้อมรายการของที่ขายทำจากฟอนท์หัวกลมๆโตๆ แบบที่ผู้หญิงชอบเขียน ม่านร้านก็เป็นลายจุดสีฟ้าเหลือง เฮ้อถ้าต้องทนอยู่กับความน่ารักทั้งวันขนาดนี้ผมคงไปผูกคอตายสักวัน ให้ไอ้เป็ดอยู่ไปดีละ เหมาะกับมันดี
“เฮียยย เสร็จแล้วๆ ข้าวผัดอเมริกัน !”
มันวางจานสองจานลงบนโต๊ะ ผมก็แทบชะงัก นี่มึงเห็นกูเป็นเด็กอนุบาลหรือไง ? ไข่ดาวมันทำมาเป็นรูปดาว บนข้าวก็มีหน้ายิ้มทำจากลูกเกดและซอสมะเขือเทศมาวาดปาก ไส้กรอกก็ทำเป็นตัวปลาหมึก
“น่ารักใช่ม๊า ! ลองชิมๆๆๆ”
“อย่างกับอาหารเด็กอนุบาลเลยว่ะ”
“โด่ว เฮียแม่งไม่มีศิลปะในหัวใจ มันเป็นความอาร์ตโว้ย อาร์ตอ่ะอาร์ต”
“เออๆ กินไปมึง”
กะจะแกล้งด่ามันสักหน่อย แต่พอกินเข้าไปแล้วแม่งก็อร่อยจริงๆว่ะ อาจจะสู้ร้านอาหารไม่ได้ แต่เป็นผู้ชายทำได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว รู้สึกว่าแพ้ไอ้เป็ดไปเรื่องหนึ่งเลยเรา
วันนี้มาแล้ววันบูมใหญ่ พวกปีสี่ก็เดินกันมาเป็นแถวมายืนเก๊กรอดูรุ่นน้อง ปีสามก็ไม่ต่างกัน เหลือแต่ปีสองกับปีหนึ่งหน้าเครียด เพราะถ้าทำไม่ดีปีสองก็ต้องโดนด้วยในฐานะที่เป็นคนคุม
“วันนี้เอาให้เต็มที่ ! พวกมึงจะได้ไม่เสียใจทีหลังว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พวกมึงเหนื่อยขนาดไหน ! แหกปากมาด้วยกันขนาดไหน กอดคอกันมาขนาดไหน ! เหงื่อทุกเม็ดอย่าให้เสียเปล่า มาร่วมกันวันนี้ เอาให้เต็มที่ ! เอาให้แม่งรู้ว่าพวกเรามีดี !!!”
ไอ้จอมตะโกนลั่นใบหน้าจริงจัง นี่ล่ะครับผมเฝ้ารอบรรยากาศแบบนี้ วันที่ทั้งคณะทั้งสี่ปีมาร่วมชมบูมครั้งใหญ่ วันที่คณะเราครบทั้งสี่รุ่น วันที่จะจดจำไปอีกนานแสนนาน
“บูมวิศวะพร้อม ! สาม สี่ !”
เสียงตะโกนดังลั่นจากปากรุ่นน้อง กับสายตาเต็มไปด้วยความหวังของปีสอง รอยยิ้มอิ่มเอมของพี่ปีสี่ที่มันคงกำลังนึกถึงวันเก่าๆ ส่วนเราชาวปีสามก็ภูมิใจที่น้องตัวเองตอนนี้กลายเป็นพี่ไม่ใช่เด็กรุ่นน้องอีกต่อไปแล้ว มันจะมีน้องให้ดูแล มันจะมีน้องให้เทค รู้สึกเหมือนโตขึ้นอีกปีแล้วละนะพวกมึง
สิ้นเสียงบูมทุกอย่างเงียบสะงัด ไม่มีใครกล้าพูดใดๆ ทุกสายตาจ้องมาที่ผมกับไอ้กัส ใบหน้าแห่งความหวังของปีหนึ่งและปีสองพร้อมกันทุกคนขนาดนี้ ผมคงทำได้แค่ ..
แปะ แปะ แปะ …
เสียงปรบมือสามทีช้าๆของผมก่อนจะกลายเป็นเสียงปรบมือเป่าปากของรุ่นพี่ทั้งคณะ ณ วินาทีนี้คณะเราก็ได้เฟรชชี่ครบแล้ว
“พวกมึงเก่งมากโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้จอมตะโกนลั่น ขอบคุณรุ่นน้องไปตามเรื่องตามราว ใครว่าน้องเหนื่อยอย่างเดียวรุ่นพี่คุมน้องก็เหนื่อยเหมือนกัน มันคงดีใจ ผมเลือกที่จะยืนมองอยู่ห่างๆไม่ได้เข้าไปร่วมยินดี วันนี้เป็นวันแห่งความยินดี ให้มันซึ้งกันให้เต็มที่ก่อนจะเริ่มรับน้อง
“เฮียแดนนนนนนนนนนนนน”
ไอ้เป็ดวิ่งหน้าตั้งเหงื่อเต็มตัวตามด้วยผองเพื่อนของมันห้าหกคนทั้งชายและหญิงมาหยุดตรงหน้าผม ผมก็ได้แต่เลิกคิ้วไม่ได้พูดอะไร เพราะดูมันเหมือนจะอยากพูดมากกว่าฟังผมพูด
“วันนี้พวกเราทำดีมั้ย ?”
“อืม”
“เราเป็นเฟรชชี่มีรุ่นแล้วใช่ป้ะเฮีย ?”
“ใช่”
“พวกเฮียยอมรับพวกเราแล้วใช่ปะ ?”
“เออ ยินดีต้อนรับสู่วิศวะ”
ผมยกมือขยี้หัวเปียกเหงื่อของไอ้เป็ดแรงๆ แล้วโยกไปมา พอเอามือลงมันก็เบิ่งตากว้างก่อนจะตะโกนดังลั่น
“กูมีรุ่นแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!”
เสียงเฮ ดังลั่นของปีหนึ่งดังไปทั่วก่อนจะกระโดดกอดเพื่อนตัวเอง บ้างก็ร้องไห้บ้างก็กอดกันแน่น ไอ้เป็ดก็กอดคอกับเพื่อนมันกระโดดไปมา หลังมันเปียกเหงือจนเสื้อชื้นแนบไปกับแผ่นหลัง ยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันตะโกนหัวเราะกับเพื่อนมัน
ปกติเวลาอยู่กับมัน มันมักจะสนใจแค่ผมคนเดียว แต่วันนี้ผมคงไม่ใช่ตัวเอกในชีวิตมัน แต่ก็ช่างมันเถอะ วันนี้มันยิ้มกว้างแบบนี้ผมก็รู้สึกดีตามไปด้วย
เดี๋ยว เบรกก่อน กูจะรู้สึกดีทำไมวะ ? กับอีแค่ไอ้เป็ดมันยิ้ม แล้วกระโดดๆสลัดเหงื่อกระเด็นมาโดนเยอะๆเนี่ย ก็แค่บูมคณะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นนี่หว่า สมองกระทบหรือเปล่าวะกู ?
- --------------------------
สั้นๆนิดนึง ฮ่าๆๆ ตอนหน้าดราม่ากันจ้ะ - .-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
