.
ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที รถออดี้สีน้ำเงินเข้มก็จอดเทียบหน้าร้านอาหารกึ่งร้านนั่งดื่มที่มีให้เห็นทั่วไป สองและวินลงจากรถก่อนที่ตรฤณจะขับรถไปหาที่จอดในลานจอดรถที่อยู่ข้างๆร้าน บรรยากาศดูสบายๆ เปิดเพลงคลอเบา แถมแสงไฟสลัวๆ แบบนี้สองล่ะชอบนัก!
ว่าแล้วร่างของคนสองคนก็เดินเข้าไปภายในร้านโดยมีพนักงานออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่น ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะนั่งที่พนักงานเสิร์ฟจัดเตรียมไว้ให้ ไม่นานนักตรฤณก็ตามมาสบทบอีกหนึ่ง
“อยากสั่งอะไรมึงสั่งเลย..กูเลี้ยงปิดฮาเร็ม”สองพูดอย่างใจใหญ่ทำให้ตรฤณและวินต้องหันมามองหน้ากัน
“เฮ้ย~ หิมะตกเมืองไทยชัวร์ป้าบว่ะมึง! คนขี้งกอย่างไอ้สองออกปากเลี้ยงพวกเรา”
“จะกินไม่กิน?!” สองถือสมุดเมนูเตรียมฟาดหัวพร้อมคำขู่ทำให้ตรฤณผู้บังอาจแซวสองต้องสงบปากสงบคำ
“กินๆ...แม่งดุจริง
ถึงว่าภูเบศธ์มันถึงทนจีบได้ไม่นาน”ตรฤณพูดลอยๆแต่ทำเอาสมุดเมนูลอยข้ามโต๊ะไปถูกหัวตรฤณราวกับจับวาง
“อย่าพูดถึงไอ้เด็กนั่น ไม่งั้นมีต่อยอีกแน่!”สองชี้หน้าขู่จนตรฤณต้องทำคอหดด้วยความกลัวจะมีก็แต่วินที่จิบเบียร์ที่พนักงานเพิ่งเสิร์ฟให้ไปพลางมองดูสองและตรฤณต่อปากต่อคำกันเล่น
“ถามจริงเหอะ มึงกลัวสองจริงเหรอวะ?”ในขณะที่สองกำลังจิ้มนู่นจิ้มนี่บนเมนูเพื่อสั่งอาหารกับพนักงาน วินก็ค่อยๆวางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะก่อนจะถามตรฤณ
“ท่าทางอย่างนั้นน่ากลัวตาย...”ตรฤณว่าขำๆก่อนจะยกแก้วขึ้นมาจิบเบียร์บ้าง
“ก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้วล่ะ..
เพราะแต่ละคนที่มึงชอบ ดุๆทั้งนั้น”วินพูดยิ้มๆแต่กลับโดนตรฤณตบขาเข้าให้เพื่อเตือนสติก่อนจะเหลือบมองไปทางสอง แล้วก็ต้องโล่งอกเพราะดูเหมือนบุคคลที่กำลังพูดถึงไม่ได้ยิน
แต่ก่อนกูก็แค่หลงผิด อย่าได้คิดเชียวว่ากูเคยแอบชอบไอ้สองมันน่ะ! “มันไม่ได้ยินหรอกน่า...อย่างมันน่ะไม่รู้เรื่องหรอก” ชวินว่าก่อนจะมองไปยังสองที่ยังคงสั่งอาหารเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว จนพนักงานเสิร์ฟเริ่มอมยิ้มแปลกๆ
ติดใจความน่ารักของไอ้สองมันอีกคนแล้วล่ะสิ!“มึงเลิกสั่งได้แล้วกูจะสั่งมั่ง!” ตรฤณรีบตัดไฟแต่ต้นลมด้วยการเรียกพนักงานเสิร์ฟมาใกล้ๆบ้าง เพราะอย่างนี้ไงพวกเขาถึงไม่ค่อยไว้ใจคนอื่น การเป็นเพื่อนกับสองก็เหมือนพ่วงตำแหน่งคุณพ่ออีกตำแหน่งต้องคอยระวังและหวงสองไม่ให้หนุ่มๆหน้าไหนมายุ่งด้วยถ้าไม่ผ่านการตรวจเช็คโดยตรฤณหรือไม่ก็วิน
“ก็เห็นแม่งนั่งคุยกันอยู่สองคน กูก็สั่งเองหมดเลย”ใบหน้าหวานติดจะรำคาญก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มตามเพื่อนอีกสองคนบ้าง
ไม่นานเกินรออาหารทั้งหมดที่สั่งก็ค่อยๆทยอยเสิร์ฟบนโต๊ะ ทั้งสามหนุ่มกินไปคุยไปอย่างออกรสชาติ สักพักพอเหยื่อเผลอ ตรฤณก็จัดการใส่ยานอนหลับลงในแก้วเบียร์ของสองอย่างแนบเนียนโดยที่สองไม่สังเกตเห็นแล้วสักพักแขกของร้านที่พนักงานพากันต้อนรับ แต่สำหรับสองอาจอยากจะเตะออกนอกร้านให้รู้แล้วรู้รอดก็โผล่เข้ามาในร้าน แถมเหมือนไม่เห็นพวกสองที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเสียด้วย
“โลกกลมจริงๆ”สองออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัดพร้อมกับยกแก้วเบียร์ที่เพิ่งถูกใส่ยานอนหลับขึ้นดื่ม โดยที่ตรฤณเองก็ลุ้นจนตัวโก่งเช่นกัน
“อะไรของมึง?..นั่นกร ภูเบศธ์นี่...อ้าวแล้วมากับใครอีกคนล่ะนั่น?”ตรฤณมองตามสองก่อนจะเจอเป้าหมายที่นัดแนะไว้ก่อนแล้วล่วงหน้าแต่ก็ทำท่าทางประหนึ่งตกใจ จนวินอยากให้รางวัลตุ๊กตาทอง
“ไม่เรียกให้พวกนั้นมานั่งด้วยกันล่ะ?” วินพูดขึ้นบ้างหลังจากเงียบอยู่นานแต่สองกลับส่ายหน้ารัว
“ถ้ามึงอันเชิญพวกนั้นมานั่งโต๊ะด้วย กูกลับ!”สองไม่ได้พูดอย่างเดียวแต่ดูท่าว่าจะทำอย่างที่พูดด้วยจนตรฤณต้องปรามเอาไว้
“เออๆ..ไม่ชวนก็ไม่ชวน..แต่ว่ากูคงต้องไปทักพวกนั้นหน่อย..อีกอย่างกูอยากรู้ด้วยว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร..น่ารักซะด้วยสิ ” พูดจบก็ย้ายก้นออกจากโต๊ะโดยที่สองก็มองตามหลังไปพร้อมกับยกเบียร์ดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
และเพียงไม่นานนัก..สองก็หมดสติดับคาโต๊ะ ก่อนที่วินจะหันไปเรียกตรฤณ มือใหญ่กลับใส่อะไรบางอย่างลงไปในแก้วตรฤณอีก พอเสร็จธุระวินก็เรียกตรฤณมาที่โต๊ะทันที
จะทำการใหญ่ทั้งที ต้องเตรียมการดีๆอย่าให้ใครรู้! “หลับสนิทเลยแฮะ” ตรฤณสะกิดสองตั้งแต่เบาจนถึงแรงแต่สองก็ทำตัวอ่อนปวกเปียกไร้สติเหมือนอย่างเคย ทั้งกร ภูเบศธ์ และวินมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไปหลังจากที่ให้น้องหน้าม้ามาเล่นละครตบตากลับไปแล้ว
“เอาล่ะ..นายก็เอาตัวสองไปได้เลย” กรหันไปสั่งภูเบศธ์ซึ่งเตรียมเดินเข้าไปแบกสอง แต่ทว่าโดนชวินตัดหน้า
“เดี๋ยวฉันหิ้วไอ้นี่ไปส่งที่รถให้ นายก็ตามมาแล้วกัน”ชวินพูดเรียบๆก่อนจะหิ้วปีกสองออกจากร้านไปโดยมีภูเบศธ์เดินตามไปติดๆ
“ภูเบศธ์...”เมื่อเดินมาถึงรถของภูเบศธ์วินก็นำตัวสองไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับก่อนจะเอ่ยชื่อภูเบศธ์เสียงเข้ม
“อย่าล่วงเกินไอ้สอง...เข้าใจ?”ถึงน้ำเสียงจะราบเรียบแต่ภูเบศธ์หลับรู้ดีว่านี่คือคำสั่ง ภูเบศธ์พักหน้าก่อนจะพูดว่า
“เพื่อคนที่ผมรัก...ผมทำได้ทุกอย่าง”ภูเบศธ์ยิ้มรับก่อนจะโค้งให้ชวินนิดๆแล้วก็ขับรถออกไป พอรถหายไปจากสายตา วินกลับยกยิ้มอย่าเจ้าเล่ห์เมื่อแผนหนึ่งสำเร็จก็ยังเหลืออีกแผนที่ยังคงต้องจัดการ
“อ้าว.....กรไปไหนซะล่ะ?”
เมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะ กลับเห็นตรฤณนั่งอยู่คนเดียว
แหม่! โชคจะเข้าข้างกูไปถึงไหนวะเนี่ย?“ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”ตรฤณตอบพอได้ยินอย่างนั้น ชวินก็เตรียมเสิร์ฟแก้วใหม่ให้กรทันที พร้อมกับแอบใส่อะไรบางอย่างที่เคยใส่ไว้ในแก้วตรฤณก่อนหน้านี้ด้วย สักพักกรก็กลับมาพร้อมกับที่สามหนุ่มนั่งฉลองกันครื้นเครงไป ปริมาณยาที่ชวินใส่นั้นน้อยมาก แต่จะค่อยๆออกฤทธิ์ ไม่ถึงขั้นดับสนิทอย่างสองทันที แต่จะค่อยๆเบลอ แล้วออกอาการง่วงนอนอย่างเห็นได้ชัด
“รู้สึกง่วงๆเนอะว่ามั๊ย?” ตรฤณสะบัดศรีษะเหมือนพยายามไล่ความง่วงแต่ทว่าสะบัดเท่าไหร่ก็ยังรู้สึกว่าเปลือกตาเตรียมจะปิดสนิทอยู่ดี
“นั่นสิ...ฉันก็รู้สึกว่าง่วงๆนะ..หรือว่าเมาแล้วล่ะเนี่ย?~” กรเองก็มีอาการไม่ต่างจากตรฤณเท่าไหร่ ชวินถึงกับลอบยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์
นี่แหล่ะรางวัลสำหรับแกนนำผู้ก่อการร้ายทั้งสองตัว รับรองตื่นเช้ามาได้เป็นผัวเมียกันชัวร์ๆ!..กูฟันธง!:: TBC :: 
<< ชวินเป็นอย่างนี้เลยล่ะค่ะ หน้าหล่อ แต่แอบถือมีดอันแหลมคม ฮ่าาาาา
สรุปงานนี้ กรที่ว่าร้าย...เจอ ชวินเข้าไป....ฮ่าาาาาาาาาาาาาา(ไม่อยากจะคิดเล้ยยยยย)
ตอนนี้ก็มาถึง ตอนที่ 13 ล่ะค่ะ อยากรู้จังเลยว่า..คุณคนอ่านชอบใครกันมากที่สุด อิอิ เดี่ยวจะทำโพลด้วย เล่นกันนะค้า><
มาคอยดูกันต่อไปนะคะว่า พรุ่งนี้ตื่นมา...ใครจะมีสภาพอย่างไรบ้างอิอิ
โพลล์
หัวข้อ: [จบแล้ว]“ปีนเกลียว”...(นึกแล้วเชียว ว่าต้องจีบติด!) บทพิเศษ ชวิน VS หมอเขม P.10 [Up 27/2/12] (อ่าน 106725 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก