“ วันนี้น่ารักนะ “ “ อย่าเหม่อนักสิ มีคนเป็นห่วง “ “ เป็นห่วงนะรู้มั้ย “ “ รักนะเด็กโง่ “
“ กินข้าวกับอะไรหรอตอนกลางวันอ่ะ “ “ หันมาคุยกันบ้างสิ “ “ ชอบนะ อยากบอกใจจะขาดอยู่แล้ว “
“รำคาญหรอ ขอโทษนะ “ “ เด๋วช่วยทำเวรนะ “ “ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ “ “ มีแฟนแล้วหรอ “ “ น่ารักจัง “
“ อ่านซะที รู้มั้ยรักนะ “ “ เมื่อไหร่จะรู้ซักทีว่ารัก “ “ โดนัทรักป๊อกกี้ครับ”
ผมนั่งคลี่กระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ดูผ่านๆเหมือนกระดาษไม่ใช้แล้ว แต่จริงมันถูกซื้อมาจากกระดาษฝากข้อความ
ลายโดเรมอนที่ผมชอบ ทุกแผ่นจะมีข้อความที่คนเขียนเขียนถึงใครซักคน
แล้วก็รูปเจ้าโดเรมอนในท่าทางต่างๆ โดนัทมันคงตั้งใจจะเขียนให้ใครแล้วไม่กล้าให้
ก็เลยเอามาปาหัวผมล่ะมั้ง ( - -“ คนเขียนอึ้ง ป๊อกกี้โง่จัง )
“ ป๊อกกี้ “ เสียงแม่ผมเรียกนี่นา
“ ค๊าบบบบบบ แม่มีอะไรหรอ “
“ เพื่อนมาหาน่ะ “ ผมก็งงว่ากะแค่ไอกอล์ฟมาแม่ถึงต้องตะโกนขึ้นมาบอก เพราะปกติมันจะขึ้นมาบนห้องเลย
ก็สนิทกับแม่ซะขนาดนั้น
“ บอกมันขึ้นมาเลยฮะ “ ผมตะโกนบอกแม่แล้วก็ปลดล๊อคประตูทิ้งไว้ แต่รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่เห็นมีใครมา
ผมก็เลยเปิดประตูแล้วตะโกนถามแม่
“ แม่ฮะ หนะ ไหน อะ ไอ กะ กอฟฟฟ “ เสียงผมค่อยๆลดลงทำให้คำว่าแม่ฮะดังมากๆ
แต่คำอื่นกลับไม่มีเสียง เพราะเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ อะไรจ๊ะ “ แม่ผมตะโกนกลับขึ้นมา
“ ผมจะลงไปยกของวางฮะ “ ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ พยามหาทางออกจากห้องอย่างเร็ว
“ มาเอาเลยจ่ะ “ ง่าแม่ ผมเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เอง แม่ดันทำเพิ่มซะงั้น ทำไงดีผมอิ่มแล้วด้วย
“ เอ่อ เอ่อ หวะ หวัดดี “ โดนัทยืนอึกอักๆ อยู่ตรงหน้าผม พยามจะพูดไรก็ไม่รู้ ไอผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก
“ เราลงไป ชะ..... “
“ เด๋วเรามา รอในห้องนะ “ พอมันเริ่มพูดมา ผมก็พูดกลับเร็วปรื๋อ พร้อมกับวิ่งลงไปหาแม่
“ แม่อ่ะ ไม่ใช่ไอกอฟทำไมไม่บอกเค้าอ่ะ “
“ อ่าว ตานี่ เด๋วโดนดี ว่าแต่เพื่อนใหม่หรอจ๊ะ หน้าตาน่ารักเชียว เอ หรือว่า แฟน
แฟนผู้ชายน่ารักแบบนี้ก็ดีนะลูกแม่หนับหนุน “ แม่ผมแซวไปงั้นแหละ
ไม่คิดว่าลูกจะชอบผู้ชายจริงๆหรอก เพราะผมก็ไม่คิดจะบอกอยู่แล้ว
“ มะ แม่ อ่ะ “ ผมเขินทำตัวไม่ถูกเดินไปยกถาดของว่าง
“ โห แม่ฮะ ทำซะหรูเลยน้า “ ผมบ่นกระปอดกระแปดเพราะที่ผมเพิ่งกินไปเป็นแค่โดนัทคลุกน้ำตาล
แต่ถาดนี้เป็นสตอเบอรรี่ชีสเค้ก
“ ก็เพื่อนใหม่ลูกมาทั้งทีนี่นา จริงๆแม่ก็กะจะทำอวดนู๋กอล์ฟอยู่แล้วนี่ ไปๆ เพื่อนรอนานแล้ว “
แม่ผมไล่ให้ผมขึ้นไปหาไอโดนัท ช่างไม่รู้เลยว่าส่งลูกไปแดนประหาร แงๆ
สายตาของผู้เป็นแม่มองอย่างวิตก มีเหรอจะไม่รู้ว่าลูกที่เลี้ยงมานั้นเป็นยังไง
ถึงเวลาที่คงจะต้องยอมรับความจริงเสียที รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่หน้าของเธอ
ผมเปิดประตูเข้ามาด้วยมือเดียว แล้วก็เอาของว่างซึ่งมีเค้กสองชิ้นกับน้ำหวานวางลงบนเตียง
ผมเห็นเค้ายิ้มให้ ผมกลับทำหน้าไม่ถูก เพราะกระดาษพวกนั้นผมวางกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นเลย
“ เอ่อ นะ นาย มีอะไรหรอ “ ผมไม่รู้คุยอะไรก็เลยถามออกไปแบบนั้น
แต่ที่แปลกคือทำไมผมรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าขึ้นมานะ ไอโดนัท ไอบ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมทำไม
“ เรา ระ เรา ขอโทษ ยกโทษให้ได้มั้ย ป๊อกกี้ “ มันถามผมแล้วเสร็จ ก็ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าผม
ซึ่งผมสังเกตว่าแก้มของโดนัทมันออกแดงๆผิดปกติ ส่วนตัวผมเอง ก็สั่นๆ เพราะ หน้าเราห่างกันไม่ถึง2 คืบเลย
“ เรื่องอะไรอ่ะ “ ผมไม่รู้ว่ามันขอโทษผมทะทำไม แกล้งผมขนาดนี้ไงก็ไม่ยกโทษให้
“ ที่เราชอบแกล้ง ที่เราปากระดาษใส่ “
“ เออ จริงๆเราแค่อยากให้นายหันมาสนใจเราบ้าง “
ผมมองหน้ามันด้วยความงงสุดขีด มันพูดอะไรของมันน่ะ ผมชักงงไปใหญ่แล้วนะ สงสัยกินยาผิดแน่ๆเลย
“ หรอ “ ไม่รู้จะตอบอะไรจริงๆนี่นา ทำไมโดนัทมันดูอึ้งๆง่ะ แงๆ
“ เอ่อ เราอยากจะบอกนายมานานแล้วอ่ะ ป๊อกกี้ “ ดูโดนัทมันสั่นจังไม่เหมือนเวลาแกล้งเราเลยอ่ะ
“ เรารักนายนะ “ ...................................................................( ไอป๊อกกี้อึ้งไปแล้ว )
“ ป๊อกกี้ เราไม่กล้าบอกนาย ที่คอยแกล้งเพราะอยากให้นายสนใจเราบ้าง ทำอะไรบ้าๆไปตั้งเยอะ
เราก็ไม่หวังหรอกว่านายจะยกโทษให้เรา “
“ แต่เราอยากรู้จิงๆนะ ป๊อกกี้ ป๊อกกี้มีใจให้เราบ้างรึป่าว “
“ อะ อะไรนะ “ ผมไม่รู้อ่ะ ถามผมแบบไม่ได้ตั้งตัวเลย ฮื้อ ผมตอบไม่ได้หรอก
“ เราไม่.... “ ผมยังพูดไม่ทันจบเลย
“ เราก็กะแล้ว ก็นะ หวังว่าป๊อกกี้คงไม่รังเกียจที่จะคบเราเป็นเพื่อนนะ “ ว่าแล้วโดนัทก็ยิ้มให้ผม
ยกมือขึ้นโบกลา แล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งผมให้งงอยู่กับช่วงเวลาที่ผมสับสนไปหมด
“ เราไม่รู้จริงๆ นะว่าเรารู้สึกอะไร ขอเวลาเราได้มั้ย “ ผมยังไม่ทันพูดประโยคนี้เลย
แสดงว่าผมไม่มีโอกาสที่จะคิดทบทวนอีกแล้วใช่มั้ยอ่ะ ผมรักโดนัทไม่ได้แล้วใช่มั้ยอ่ะ
น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ผมอ่อนแอจัง
“ กริ๊งงงงงงงงงง “
“ ฮึก ฮึก ฮะโหล ฮึก “
“ ร้องไห้....มึงร้องไห้ได้ไงวะ “ เสียงไอกอล์ฟนั่นเอง มันช่างเป็นเพื่อนแท้จริงๆ
“ กอล์ฟ ฮึก มะ มาหาหน่อย “
“ เออ ๆ เด๋วกูไปค้างด้วย หยุดร้องก่อนกูไปถึงนะเว้ย “
พอไอกอล์ฟมาถึงมันก็ตวาดผมซะยกใหญ่ เพราะมันยังเห็นผมร้องไห้ แต่พอโดนมันตะหวาด
ผมก็กลับร้องหนักยิ่งกว่าเดิมมันปลอบผมแล้วก็ฟังเรื่องราวจากผมทั้งหมด พอผมหยุดร้อง
มันก็ยิงคำถามมาแค่ว่า
“ มึงรักมันมั้ย ป๊อกกี้ “
ผมลังเลกับความรู้สึกจึงไม่กล้าที่จะพูดบอกให้ไอ้กอล์ฟรู้
“ เวลามึงไม่เจอหน้ามัน มึงอยากเจอมันรึป่าว “
“ ฮึก อยากมั้ง ฮึก “ ผมยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เลย
“ แล้วมึงคิดถึง เป็นห่วงมันหรือกรูมากกว่า ถ้าอาจารย์สั่งทำโทษเราพร้อมกัน “
“ .... โดนัทคงมีคนช่วยทำเยอะแยะ กูก็ต้องช่วยมึงทำอยู่แล้ว “ ผมไม่รู้จะตอบอะไรมันอ่ะ
“ กรูหมายถึงทำโทษ ไม่ใช่ทำเวร “
“ โดนัทคงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง “
“ แล้วกรูอ่ะ ทำไมถึงมาทีหลังมัน “
“ ป่าวๆ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย “ ไอกอล์ฟงอนผมหรอเนี่ย
“ แล้วยังไง “
“ ไม่รู้อ่ะ “ ผมร้องไห้หนักเลย มันตื้อไปหมดแล้ว
“ เออ กูจะช่วยมึงเอง นอนซะวันนี้ เด่วกูนอนเปนเพื่อน “ มันบังคับผมให้นอนโดยไม่ต้องทำอะไรอีก
กว่าผมจะนอนหลับผมก็ร้องไห้จนตาบวม แล้วก็เผลอหลับไปด้วยความเพลีย
……………………………………………………………………
“ วันนี้มึงไม่ต้องไปเรียน แล้วหลังเลิกเรียนไปรอกรูที่ม้าหินริมสระด้วย
ป.ล. กูบอกแม่มึงไว้แล้ว ว่ามึงป่วย ไม่ต้องเป็นห่วง “ ผมตื่นขึ้นมาก็คันรอบๆหน้าผาก เลยดึงกระดาษที่
ไอกอฟคงเป็นคนติดไว้ออกมาอ่าน
ตอนนี้ก็ 9 โมงแล้วผมคงไปโรงเรียนไม่ทันแน่ๆ แม่ทำกับข้าวแล้วทิ้งโน้ตว่าให้หายเร็วๆ แสดงว่า
ที่ไอกอล์ฟมันหลอกแม่ผมไปนั้นประสบความสำเร็จ แล้วมันก็ส่ง sms มาให้ผมตอน 8 โมงครึ่งว่า
“ กรูเอากระดาษบ้าบอของมันไปคืนแทนมึงแล้วนะ กูว่ามึงคงไม่ได้รักมันหว่ะ “
ผมถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก รีบวิ่งกลับขึ้นมาบนห้อง ของพวกนั้นมันเป็นของผม ทำไมกอล์ฟมันทำแบบนี้
โทรกลับก็ปิดเครื่อง ผมได้แต่ร้องไห้แล้วก็รอเวลาให้ถึงตอนเย็นเท่านั้น ขืนโผล่ไปหามันที่โรงเรียนตอนนี้
มีหวังโดนทำโทษหนักแน่ๆ
ที่โรงเรียน.........
“ เฮ้ย โดนัทเว้ย “
“ อ้าว กอล์ฟ มีอะไร “ โดนัทมันดูเหมือนผีตายซากในสายตาไอกอล์ฟ
“ เย็นนี้ถ้าว่างก็ตามกรูไปที่หลังโรงเรียนริมสระนะเว้ย “
“ เออ ได้ๆ “ โดนัทตอบเสร็จไอกอล์ฟก็ทำหน้าเหมือนมองหาใครบางคนในห้องนั้น
โดยไม่ตั้งใจฟังคำพูดของโดนัทเลย
“ ป๊อกกี้เป็นอะไร ทำไมไม่มาเรียนล่ะ “
“ เมื่อวานมึงไปทำอะไรมันเอาไว้ล่ะ “ ปากตอบโดนัท แต่สายตาของกอฟ มองไปที่คนคนนึงที่ดูเหมือน
กำลังกลัวกอฟอยู่
“ เปนไรวะ ไอหน้าจืด “ กอฟตะโกนใส่เพื่อนร่วมห้องของป๊อกกี้คนที่ตัวสั่น แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“ อย่าลืมนะ สัดโดนัท “ เขาไม่ลืมที่จะหันมาย้ำ
หลังเลิกเรียน.............
.
.
.
.
ก็เลิกเรียนอ่าจิค๊าบบบบบ
แหะๆ
ขอบคุณทุกคนเลยค๊าบที่เข้ามาอ่าน
และก็ขอบคุณสำหรับรีพลายของ คุณ ][GobGab][ คุณ prince00 คุณ Twister คุณ acht
คุณ Just let it be คุณ madamkung คุณ THIP คุณ กลั่นกรอง คุณ wachara คุณ @BUA@
คุณdetective Q คุณ oaw_eang คุณ YMP และ คุณ graydragon มากๆครับ
ตอนหน้าตอนจบของเรื่องนี้แล้วคร๊าบบบบ ติดตามกันด้วยน้า
หัวข้อ: เรื่องสั้น Message จากใจ < จบ > (อ่าน 30287 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก